Πολυσημία των λέξεων - η γλώσσα των νέων

Στο πλαίσιο της σχετικής συζήτησης, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου "έπαιξαν" με την πολυσημία των λέξεων, αλλά και με τη γλώσσα των νέων, δημιουργώντας κόμικς και γελοιογραφίες ή γράφοντας χιουμοριστικούς διαλόγους…

Τ. Γιώργος, Γ4

Π. Ελένη, Γ2

Χ. Βαλέρια, Γ2

Διαφορά ηλικίας... και γλώσσας

(Ε: εγγονός, Γ: γιαγιά)

Ε: Τι λέει, μπρόσκι;

Γ: Τι είπες; Πιροσκί; Θες να σου φτιάξω να φας, πασά μου;

Ε: Όχι γιαγιά, μπρόσκι όπως λέμε μπρο, δηλαδή αδελφέ.

Γ: Εντάξει, παιδί μου, ό,τι πεις… Πώς πάει το σχολείο;

Ε: Άστα να πάνε, γιαγιά… Κριντζάρω με τους καθηγητές μου.

Γ: Τί κάνεις; Γκριζάρεις; Θα γεράσεις πριν την ώρα σου με τόσα που σε έχουν φορτώσει…

Ε: Μα καλά, γιαγιά, είσαι και πολύ boomer!

Γ: Παιδί μου, δεν είμαι αυτό που λες, μοδίστρα είμαι.

Ε: Όχι, γιαγιά. Εννοώ ότι είσαι από γενιά μεγαλύτερης ηλικίας.

Γ: Αχ το ξέρω, αγάπη μου! Δεν τα καταλαβαίνω αυτά της νεολαίας… Τις προάλλες ο πατέρας σου κατέβασε αυτό το ιν... εεεε... κάτι σαν... ίγκρανταμ;

Ε: Εννοείς το ίνσταγκραμ;

Γ: Ναι ναι, αυτό! Για να μιλάω με τις φίλες μου από τα ΚΑΠΗ. Αλλάξαμε από το φέισμπουκ σε αυτό το ίνσταγκραμ.

Ε: Ααα, τέλεια! Έλα να σου δείξω πώς να βγάλεις story.

Γ: Γιατί να το βγάλω το στόρι; Προχθές το πήραμε. Τρελάθηκες, παιδί μου;!

Ε: Γιαγιά, δεν εννοώ αυτό το στόρι. Πρέπει να είσαι ενεργή στο ίνσταγκραμ, κάνοντας story και posts για να ψυχαγωγούνται οι ακόλουθοί σου.

Γ: Ακόλουθοι;

Ε: Ναι, ακόλουθοι. Εμένα με ακολουθούν πάνω από χίλια άτομα!

Γ: ΠΟΣΟΙ;! Μα καλά, αγόρι μου, σε ακολουθούν τόσα άτομα και δεν έχουμε ακόμα καλέσει την αστυνομία; Και θέλεις να βγάλεις τα στόρια για να σε βλέπουν και από το παράθυρο;!

Ε: Γιαγιά, τι λες; Την παλεύεις;!

Γ: ΝΑΙ! Παλεύω να μην πάθω καρδιακό μ’ αυτά που ακούω!

Ε: Καλά, γιαγιά, με τρολάρεις;

Γ: Τι σε κάνω τώρα; Δεν έχεις μάθει να σέβεσαι τους μεγαλύτερούς σου;

Ε: Άστο, άστο, τέσπα...

Γ: Ααα, έτσι εξηγείται... Έπεσες από τη βέσπα; Ευτυχώς, δε βλέπω να έχεις χτυπήσει… Να σου φτιάξω να φας φιδέ για να νιώσεις καλύτερα;

Ε: Άσε τον φιδέ, γιαγιά, έχω άλλο πρόβλημα τώρα. Μου αρέσει μία κοπέλα από την τάξη μου, αλλά δεν έχω rizz.

Γ: Ρύζι; Το μόνο εύκολο! Θέλεις γιουβαρλάκια με ρύζι; Μπορώ να σου φτιάξω κι ένα ωραίο πιλάφι, αν το προτιμάς.

Ε: Rizz, γιαγιά, rizz... Εννοώ ότι δεν ξέρω πώς να την προσεγγίσω.

Γ: Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά αν της πεις πως σε ακολουθούν χίλιοι άνθρωποι και ξεχαρβαλώνεις στόρια παραθύρων θα σε περάσει για τρελό…

Ε: Α, καλά… Κουκουρούκου. Δε μου λες, παίζουν τίποτα γκαφρά;

Γ: Τι θέλεις πάλι; Γκοφρέτες; Δεύτερο συρτάρι κάτω αριστερά στην κουζίνα.

Ε: Δεν εννοούσα αυτό… (Πάει να φύγει)

Γ: Πριν φύγεις, έλα να σου δώσω το χαρτζιλίκι σου!

Ε: Τελικά συνεννοηθήκαμε, γιαγιά! Έλα, πάρε μία πόζα!

Γ: Ααα, αυτό το ξέρω! Δες τι μου έμαθε η Σούλα! (Κάνει duck face και βγάζουν τη φωτογραφία)

Ε: Τέλεια βγήκαμε! Θα την ανεβάσω στο ίνστα. Είσαι η καλύτερη γιαγιά!

Ν. Ευτυχία – Τ. Δήμητρα, Γ2

Το φλεξ και το μπιφτέκι

Παππούς: Τι κάνεις, παιδί μου;

Εγγονός: Άσε με, ρε παππού, έχω εκνευριστεί τέρμα.

Παππούς: Έγινε κάτι και είσαι έτσι;

Εγγονός: Ε να, ο Γιάννης φλέξαρε στο σχολείο την καινούρια του τσάντα και τον ζήλεψα.

Παππούς: Αγόρι μου, έχει πόδια η τσάντα για να κάνει φλεξ;

Εγγονός: Αχ παππού, εννοώ ότι μας κοκορευόταν για την καινούργια του τσάντα!

Παππούς: Αυτός ο Γιάννης είναι φίλος σου;

Εγγονός: Ε όχι και τόσο… Αυτός έχει μπιφ με όλο το σχολείο.

Παππούς: Λίγα αγγλικά ξέρω, αλλά δε σε καταλαβαίνω… Τι δουλειά έχει με τα μπιφτέκια;

Εγγονός: Βρε παππού, εννοώ ότι μαλώνει με όλους.

Παππούς: Και γιατί δεν το λες έτσι, να το πιάσω κι εγώ;

Εγγονός: Άστο, παππού, δεν το ’χεις…

Σ. Χρήστος, Γ2

Ποιος πέταξε το ρύζι;!

Μάνα: Αμάν, ρε παιδί μου, με αυτό το κινητό, άστο πια. Έχει κολλήσει στο χέρι σου!

Γιος: Άσε με στην ησυχία μου, ρε μάνα, προσπαθώ να ριζάρω.

Μάνα: Γιατί να προσπαθείς; Έχουμε ρύζι στο σπίτι, παλικάρι μου…

Γιος: Μαμά, είσαι με τα καλά σου; Τι πέταξες πάλι;

Μάνα: Όχι, όχι, δεν πείραξα τίποτα στο δωμάτιό σου όταν καθάριζα.

Γιος: OMG! Το ριζ είναι το φλερτ...

Μάνα: Αλήθεια; Φαίνεται πως δε σε καταλαβαίνω…

Γιος: Ευτυχώς, αυτό το κατάλαβες!

Μ. Κώστας, Γ4

Η μία φεύγει, η άλλη έρχεται

(Παππούς και εγγονός)

- Καλημέρα, εγγονέ. Τι καλημέρα... Καλησπέρα να πούμε. Τι ώρα ήρθες εχθές;

- Αργάμισι.

- Ντροπή σου! Πώς μιλάς έτσι;

- Τι λες ρε παππού; Ό,τι να ‘ναι! Σου είπα ότι ήρθα αργά.

- Συγγνώμη, πού να καταλάβω… Βγήκες με τους φίλους σου;

- Όχι, βγήκα με την έτσι...

- Φωτεινή δεν τη λένε την κοπέλα σου;

- Καλά, παππού, δεν υπάρχεις!

- Παναγία μου! Ζωντανός είμαι, παιδί μου. Δε με βλέπεις;

- Καλέ παππού, το «δεν υπάρχεις» σημαίνει ότι είσαι απίστευτος, καταπληκτικός με αυτά που λες.

- Ευχαριστώ, είμαι και ο πρώτος, όπως θα έλεγες κι εσύ! Πώς τα πάτε με την κοπέλα σου;

- Όχι και πολύ καλά. Λέω να κόψω λάσπη.

- Τι; Λερώθηκες; Εχθές έβρεξε και γέμισαν λάσπες οι δρόμοι...

- Επικό, ρε παππού! Να την κάνω, να απομακρυνθώ, σου λέω.

- Γιατί παιδί μου; Τι σου έκανε το κορίτσι;

- Έχει πάθει χοντρό κόλλημα μαζί μου. Μου τη δίνει.

- Αμάν, τι έχει; Σε κόλλησε καμιά αρρώστια;

- Καλά... Κουκουρούκου.

- Κι εγώ που έλεγα πως μεγάλωσες πια! Τι θέλεις, γκοφρέτα Κουκουρούκου;

- Άντε γειά…

- Φεύγεις κιόλας; Τώρα ήρθες.

- Εντάξει, δεν παλεύεσαι, παππού.

- Μεγάλωσα, παιδί μου. Δεν παλεύω πλέον, δεν έχω αντοχές.

- Αστέρι μου, εσύ! Άσε παππού, έχω δαγκώσει τη λαμαρίνα με μια άλλη, αλλά φοβάμαι ότι θα φάω ήττα. Δεν είναι για τα δόντια μου.

- Πρώτον, τα δόντια σου είναι γερά και δεύτερον σου έχω πει πολλές φορές να προσέχεις τι τρως έξω.

- Παππού, δώσε πόνο. Φλιπάρω με αυτά που λες!

- Εγγονέ, αν και δεν κατάλαβα τι μου είπες, ένα μόνο θα σου πω... Το έχω! Το έχω!

Λ. Τατιάνα, Γ2

Ποια ουρά;

Στο πάρκο Γιώργος και η Άννα συζητούν.

Γιώργος: Χθες πήγα στο δημοτικό κυνοτροφείο για να υιοθετήσω ένα σκυλάκι! Το θέλω εδώ και καιρό, αλλά τελικά τζίφος… Είχε μεγάλη ουρά.

Άννα: Τι λες; Τόσο μεγάλη ουρά είχε ο σκύλος;!

Γιώργος: Αχ, βρε αστροπελέκι, δεν εννοώ την ουρά του σκύλου. Είχε μεγάλη αναμονή… και έφυγα. Θα ξαναπάω αύριο!

Π. Σταύρος, Γ2

Ποντίκι στο σπίτι

- Χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου, Εύα μου!

- Ευχαριστώ που με θυμήθηκες!

- Σου πήρα κι ένα δωράκι που νομίζω πως το ήθελες πολύ. Αλλά δεν το έχω τώρα μαζί μου… Θα στο φέρω στο σπίτι.

- Αχ για πες, τι είναι;

- Σου πήρα ένα ποντίκι!

- ΤΙ!

- Πώς; Δε σου αρέσει;

- ΟΧΙ!

- Μα γιατί; Έχει και ωραίο χρώμα, γκρι με μαύρο…

- Δεν το θέλω! Μην το φέρεις στο σπίτι μου!

- Πώς κάνεις έτσι; Εγώ στο πήρα γιατί μου είπες ότι το χρειάζεσαι.

- Για μισό λεπτό… Ποτέ δεν είχα ποντίκι στο σπίτι μου και φυσικά δε μου χρειάζεται να έχω!

- Καλά, δεν το χρησιμοποιείς στον υπολογιστή σου;

- Ααα, γι’ αυτό το ποντίκι μιλάς… Κι εγώ που νόμιζα… Σ΄ ευχαριστώ πολύ!

Σ. Μαριάννα, Γ4