Εξετάζοντας διάφορες όψεις της Ελλάδας στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας με τη Γ΄ Γυμνασίου, μιλήσαμε για τους Έλληνες ως λαό μεταναστών. Κάπως έτσι αναφερθήκαμε και σε τραγούδια που εκφράζουν τον καημό των ξενιτεμένων. Να λοιπόν δύο τραγούδια "της ξενιτιάς", και τα δύο σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη (μιας και δεν μπορέσαμε να τα ακούσουμε στο μάθημα).
Ένα τραγουδισμένο από τον Στέλιο Καζαντζίδη:
Είναι βαριά η μοναξιά
είναι πικρά τα βράχια
παράπονο η θάλασσα
και μου ‘πνιξε τα μάτια
Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω
Και ένα ακόμα τραγουδισμένο από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση:
Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες
και περπατώ στα ξένα
είναι το σπίτι ορφανό
αβάσταχτο το δειλινό
και τα βουνά κλαμένα
Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή
Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
ένα χελιδονάκι,
να πάει να χτίσει τη φωλιά
στου κήπου την κορομηλιά
δίπλα στο μπαλκονάκι,
στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή
Να πάει στη μάνα υπομονή
δεμένη στο μαντίλι
προικιά στην αδερφούλα μου
και στη γειτονοπούλα μου
γλυκό φιλί στα χείλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.