Όταν πρωτοκατέβηκα στη Σμύρνη

Με αφορμή το απόσπασμα από τα "Ματωμένα χώματα" της Δ. Σωτηρίου με τίτλο "Όταν πρωτοκατέβηκα στη Σμύρνη", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου μας προσκαλούν σε ένα (πραγματικά φανταστικό!) ταξίδι στη Σμύρνη του 1910...

Πάμε Σμύρνη…

   Μια επίσκεψη στη μεγάλη πολιτεία της Σμύρνης, και όλες οι ιστορίες που ακούτε γι΄αυτήν θα ξεδιπλωθούν μπροστά στα μάτια σας! Απλά ένας παράδεισος. Μια εμπειρία ζωής!

   Φτάνοντας στη Σμύρνη, σίγουρα θα εντυπωσιαστείτε από την περίφημη προκυμαία της με τα βαποράκια...

τα μεγάλα μαρμάρινα σπίτια, τα ταβερνάκια με τους φημισμένους μεζέδες, τα τραμ...

και φυσικά τον ξέγνοιαστο και χαρούμενο κόσμο που κάνει βόλτα και αγναντεύει τη θάλασσα… Μπορείτε να κάνετε έναν μεγάλο περίπατο στα στενά σοκάκια της και να ζήσετε την ατμόσφαιρα της Ανατολής σ’ ένα από τα πολυάριθμα παραδοσιακά καφενεία. Μην παραλείψετε να επισκεφθείτε την Αγία Φωτεινή με το μεγαλοπρεπές καμπαναριό της...

αλλά και να περάσετε από την πασίγνωστη Ευαγγελική σχολή της Σμύρνης.

     Όσο για τη νυχτερινή ζωή της πόλης, δε θα απογοητευτείτε καθόλου! Η πόλη δεν κοιμάται ποτέ, οι δρόμοι είναι γεμάτοι ζωή και τα σπίτια ανοιχτά. Ο κόσμος κάνει αγορές, διασκεδάζει, ψυχαγωγείται, γλεντάει και χαίρεται κάθε στιγμή της ζωής του! 

Σμύρνη, το διαμάντι της Μικράς Ασίας!

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ, ΚΑΝΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙΤΕ Σ’ ΑΥΤΗΝ!

ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΤΕ…

Γ. Τατιάνα, Β1

Φωτογραφίες - καρτ ποστάλ: Α. Ζωή, Β1

Eπισκεφθείτε τη μαγική Σμύρνη! 

   Με μια πρώτη βόλτα στο κέντρο της Σμύρνης θα δείτε την περίφημη εκκλησία της Αγια-Φωτεινής,...

όπως και την Ευαγγελική σχολή, ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά εκπαιδευτήρια στη Μικρά Ασία.

     Στα μεγάλα καταστήματα του Φραγκομαχαλά μπορείτε να ψωνίσετε ό,τι θέλετε, ενώ στην παραδοσιακή αγορά της Σμύρνης θα βρείτε μικρά μαγαζάκια, το καθένα με τη δική του ιστορία και με άρωμα Ανατολής! Πεινάσατε; Καθίστε σε κάποιο παραδοσιακό εστιατόριο για να δοκιμάσετε τη νόστιμη τοπική κουζίνα. Όταν βραδιάσει, κάντε μια βόλτα στους φωτισμένους δρόμους της Σμύρνης ή απολαύστε τον περίπατό σας στην εντυπωσιακή προκυμαία της. 

   Ό,τι και να διαλέξετε, το σίγουρο είναι ότι οι εντυπώσεις σας από τη Σμύρνη θα σας μείνουν αξέχαστες!

Κ. Δημήτρης, Β2

Φωτογραφίες: Α. Αντώνιο, Β1

Άλλοι/ες προτίμησαν να δώσουν τον λόγο στον Χατζησταυρή, το αφεντικό του αφηγητή μας.

Ο Χατζησταυρής μπαίνει στο σπίτι του το βράδυ μετά τη δουλειά…
- Γυναίκα, φέρε μου τις παντόφλες μου κι έλα να δεις κάτι σύκα που σου έφερα!

Σήμερα ξεπούλησα, αλλά είμαι ψόφιος και πονάν τα πόδια μου… Ελπίζω να είναι προκομμένος ο νεαρός που ήρθε σήμερα από το χωριό για να μπει στη δούλεψή μου. Να δεις, γυναίκα, το συστατικό γράμμα που μου έδωσε από τους δημογέροντες του Κιρκιντζέ! Όλο «αφέντη μου» και «αφέντη μου» με αποκαλούσαν και απαριθμούσαν τις χάρες του νεαρού. Να το έβλεπες όμως το παιδί και να γέλαγες! Με κάτι ρούχα που δεν ήταν στα μέτρα του, πρώτη φορά πρέπει να φορούσε παπούτσια… Σκέφτομαι πάντως να τον κρατήσω, γιατί κάτω από την ντροπή και τον φόβο του χωριατόπουλου διέκρινα και κάτι άλλο. Είδα μια σπίθα, μια φλόγα. Φαίνεται έξυπνος και ειλικρινής. Μιλάει και τούρκικα εκτός από τα ελληνικά, μεγάλο πλεονέκτημα για τα αλισβερίσια μου. Μου φάνηκε ντόμπρος και ειλικρινής. Μου θύμισε εμένα στα νιάτα μου, όταν κι εγώ πήγα παραγιός στον φατόρο μου. Θα τον κρατήσω, αν και στην αρχή θα του δώσω όλο το χαμαλίκι. Άμα φανεί αντάξιος, θα τον βάλω στο καντάρι. Έτσι θα ξεκουραστώ κι εγώ λίγο, ο καημένος… 

Μετά από λίγη ώρα… 

- Άντε, ντύσου τώρα, άντρα μου! Να πάμε στο Κε, στην προκυμαία, να κάνουμε λίγο λακιρντί και να πιούμε κανένα ουζάκι... 

- Πάμε, χανούμ μου, και στο τέλος θα σου πάρω και γλασά! 

Α. Χάρης - Α. Μενέλαος, Β1

Ο Χατζησταυρής στη γυναίκα του:

- Που λες, γυναίκα, σήμερα, πάνω στην άψα της δουλειάς, ενώ κανόνιζα την πραμάτεια, με πλησιάζει ένα παιδί, μου δίνει κι ένα συστατικό γράμμα και μου λέει πως ήρθε για να πιάσει δουλειά. Ανοίγω κι εγώ το γράμμα, το διαβάζω… Δε σου κρύβω πως κολακεύτηκα από αυτά που έγραφε η δημογεροντία του χωριού του για μένα. Σκέφτομαι να προσλάβω τον νεαρό, όχι για το γράμμα, αλλά γιατί μου φάνηκε καλός. Μου φάνηκε πως έχει δυνατότητες και μυαλό ξουράφι, έχει σβελτάδα και κάνει για τη δουλειά. Αχ, γυναίκα, κι εγώ παραγιός ξεκίνησα… Αλλά πρέπει να τον κάνω να ανοιχτεί, γιατί τον βλέπω κάπως μαγκωμένο. Πρέπει να μάθει να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες και να παίρνει πάντα αυτό που θέλει με οποιοδήποτε τρόπο - μεταξύ μας, είτε τίμιο είτε όχι και τόσο…

Κ. Απόστολος, Β2

Από το ημερολόγιο του Χατζησταυρή

12 Σεπτεμβρίου 1910 

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

   Σήμερα το μαγαζί είχε πολύ κόσμο, όπως πάντα, κι εγώ με τη ζυγαριά να υπολογίζω τις οκάδες… Τι να πρωτοκάμω; Η μυρωδιά του κρασιού σε συνδυασμό με τον καπνό της πίπας είχε απλωθεί σε όλο το μαγαζί, παρόλο που είχα ανοίξει τα ξύλινα παράθυρα. Προκειμένου να μη χάσω τους πελάτες, πρέπει να ανέχομαι τις σιχαμερές τους συνήθειες, και μάλιστα είμαι υποχρεωμένος να τις συνηθίσω κιόλας. Κάποιες φορές, για να κερδίσουμε κάτι, πρέπει να θυσιάσουμε κάτι άλλο, και σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για το άτιμο το χρήμα... 

   Κι εκεί, μέσα στη φούρια της δουλειάς, εμφανίστηκε ένας έφηβος στο μαγαζί. Σίγουρα νεοφερμένος στην πόλη, χωριατόπουλο μάλλον. Φαινόταν από μακριά, από τον τρόπο που περπατούσε με το κεφάλι κάτω και από τα ατσούμπαλα ρούχα του. Μα βέβαια, σε μια στιγμή θυμήθηκα! Είχε έρθει από την επαρχία ψάχνοντας για εργασία και είχα συμφωνήσει να περάσει από το μαγαζί για να δω τι φρούτο είναι, μήπως τον προσλάβω. Ο πατέρας του μου το είχε ζητήσει σαν χάρη, αλλά εγώ δεν εμπιστεύομαι κανέναν εύκολα… 

   Ο μικρός, με το όνομα Μανώλης, με εντόπισε μέσα στον κόσμο και με πλησίασε θαρρετά. Μου δίνει το συστατικό γράμμα από τη δημογεροντία του χωριού του, κι εγώ… τον κοιτάζω εξεταστικά, κάτι που πάντα κάνει τους άλλους να σαστίζουν. Όμως εκείνος ούτε σάλεψε, έμεινε να με κοιτάζει με τα μάτια του να λάμπουν. Είναι διαφορετικός από τους άλλους, είναι φανερό. Ο νεαρός έχει κότσια, και μάλιστα μου θυμίζει τα δικά μου νιάτα. Φυσικά, του είπα πως θα τον δεχτώ δοκιμαστικά… Μόλις βγήκε έξω, τον είδα να χοροπηδά σαν τρελός από τη χαρά του! Πάντως, σκέφτομαι ότι, αφού ξέρει τα τούρκικα, θα είναι ό,τι πρέπει για τη δουλειά. Απλώς πρέπει να μάθει να ψιλοκλέβει, μου φαίνεται άμαθος από τέτοια! Τι να κάνουμε; Η ζωή είναι άδικη και σ’ αυτήν την άδικη ζωή οι πονηροί ξεχωρίζουν… 

   Η μέρα κύλησε γρήγορα. Το μαγαζί έχει πια αδειάσει. Έφτασε η ώρα να γυρίσω στο σπιτικό μου, στη γυναίκα μου! Θα της τα πω όλα για τον νέο μας παραγιό…

Κ. Αριάδνη, Β2