Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από το πεζογράφημα της Μαρίας Ιορδανίδου "Η αυλή μας" με τίτλο "Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο ενός από τα πρόσωπα...

Από το ημερολόγιο της μητέρας του διπλανού διαμερίσματος

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

   Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται… Ξύπνησα πολύ νωρίς, όπως συνήθως, για να ετοιμάσω τη μικρή για το σχολείο. Δίνω καθημερινά αγώνα για να την ντύσω, αφού, αγουροξυπνημένη όπως είναι, δεν κάθεται ήσυχα και με βγάζει από τα ρούχα μου! Η ζωή μου έχει έντονους ρυθμούς και στην τράπεζα κουράζομαι αρκετά. Σαν να μη φτάνουν αυτά, έχω και το άγχος ότι δε θα προλάβουμε το σχολικό και θα καθυστερήσω στη δουλειά μου. Αχ, αυτό το παιδί… Λες και το κάνει επίτηδες. Βαρέθηκα να ξεκινάω τη μέρα μου με φωνές και κλάματα. Πώς να μην είναι τα νεύρα μου τεντωμένα;

   Έχουμε γίνει ρεζίλι και στη γειτονιά… Σήμερα η κυρία που κάθεται στο απέναντι διαμέρισμα βγήκε στο παράθυρο του μπάνιου και άρχισε να μου τα ψέλνει. Πρέπει, λέει, να αφήνω το παιδί να ηρεμήσει και να το μάθω να ντύνεται μόνο του… Κι όλα αυτά ενώ η κόρη μου ακόμα δεν ήταν έτοιμη, αλλά το σχολικό είχε έρθει να την πάρει και κόρναρε να κατεβούμε. Ήθελα να της πω να κοιτάει τη δουλειά της και να μην ανακατεύεται. Σε ποια εποχή ζει; Εγώ δεν είμαι μόνο νοικοκυρά και μητέρα, είμαι μια εργαζόμενη γυναίκα και έχω γίνει χίλια κομμάτια για να τα προλαβαίνω όλα. Μήπως μου αρέσει εμένα η κατάσταση αυτή; Αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω…

   Νιώθω ότι έχω ανάγκη από διακοπές. Λέμε με τον άντρα μου να πάμε στο εξωτερικό οι δυο μας. Το παιδί θα το αφήσουμε στην πεθερά μου, στο Χαϊδάρι. Να ησυχάσω κι εγώ λίγο… Ελπίζω μόνο η γιαγιά του να μην το κακομάθει.

Χ. Αθηνά

Από το ημερολόγιο της μικρής 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Πάλι τις έφαγα σήμερα… Η μαμά είχε κάνει μπάμιες, που καθόλου δε μου αρέσουν, και επέμενε καλά και ντε μου τις ταΐσει! Πού είναι τα κεφτεδάκια και οι τηγανητές πατάτες της γιαγιάς… Είμαι όμως και θυμωμένη, και δεν έχω όρεξη να φάω. Αντί να με πάρουν οι γονείς μου μαζί τους, να κάνουμε διακοπές σαν οικογένεια, με παράτησαν στην Αθήνα! Δε λέω, τη γιαγιά την αγαπάω πολύ και μου κάνει όλα μου τα χατίρια. Αλλά θα ήθελα η μαμά και ο μπαμπάς να αφιερώσουν λίγο χρόνο και σε μένα, επιτέλους… Όλο τον χρόνο δουλεύουν πολύ. Τον μπαμπά σχεδόν δεν τον βλέπω, ενώ η μαμά είναι πάντα αγχωμένη και νευρική και ξεσπάει πάνω μου. 

   Σε λίγο θα αρχίσει πάλι το μαρτύριο. Φωνές, απειλές, ξύλο… Το σχολείο μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ το πρωινό ξύπνημα. Και η μαμά κάθε πρωί, πριν καλά καλά ανοίξει το μάτι μου, με τραβολογάει μες στα νεύρα να με ντύσει και να με ετοιμάσει. Βιάζεται, βλέπεις, να πάει στη δουλειά της. Το χειρότερο όμως είναι να γυρνάω από το σχολείο το μεσημέρι και να μην είναι κανένας στο σπίτι για να με παραλάβει. Όταν συμβαίνει αυτό, ο οδηγός του σχολικού με παίρνει μαζί του, ώσπου να αφήσει όλα τα άλλα παιδιά στα σπίτια τους. Αυτό με τρελαίνει…

   Πόσο θα ήθελα η μαμά να ήταν πιο ήρεμη, να με ξυπνούσε με το χαμόγελο το πρωί και να ασχολιόταν περισσότερο μαζί μου… Αν οι γονείς μου ήταν παρόντες στη ζωή μου και μου έδειχναν ότι με αγαπάνε, θα ήμουν κι εγώ το καλύτερο παιδί του κόσμου!

Χ. Κατερίνα

Π. Ελεάννα

...Αλλά και κατέθεσαν τον προβληματισμό τους για τον τρόπο ζωής στις πολυκατοικίες ή παρουσίασαν τα επιχειρήματά τους υπέρ της ζωής σε μονοκατοικία.

Το κλουβί της ψυχής

   Ξεκλειδώνω. Μπαίνω στο σπίτι μου. Είναι ο χώρος όπου ζω, αλλά είναι πραγματικά σπίτι μου; Η διαρρύθμισή του ήταν προαποφασισμένη από τον αρχιτέκτονα, τυποποιημένη, όμοια με όλα τα άλλα διαμερίσματα της πολυκατοικίας. Βγάζω τα παπούτσια μου και τα αφήνω στην άκρη. Είμαι κουρασμένη… Πάω στο σαλόνι. Πουθενά η δική μου πινελιά, το γούστο μου, η προσωπικότητά μου. Αδύνατο να χαλαρώσω εδώ… Βγαίνω στο μπαλκόνι. Τι το ’θελα; Ανταμείβομαι με μια γερή δόση καυσαερίων, γκρίζου και βαβούρας. 

   Μπαίνω πάλι μέσα. Προσπαθώ να τεντωθώ ενώ περπατάω στον διάδρομο για το υπνοδωμάτιο. Μόνο που δεν υπάρχει χώρος… Παρά λίγο να ρίξω τις κορνίζες από τον τοίχο. Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Οι τοίχοι είναι πολύ κοντά και νιώθω να με πλακώνουν. Κλείνω τα μάτια και βυθίζομαι στις σκέψεις μου. Έτσι είναι το σύγχρονο σπίτι. Ένα κλουβί για ανθρώπους…

   Αναρωτιέμαι, σε τι διαφέρω από έναν φυλακισμένο; Κι αυτός είναι κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους, χωρίς ορίζοντα, χωρίς αέρα… Ούτε αυτός θέλει να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Είμαι μια ξένη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Ή μάλλον αυτό μου είναι ξένο.

   Ένα πράγμα ξέρω… Όταν φυλακίζεται το σώμα, φυλακίζεται και η ψυχή. Ζώντας σε ένα διαμέρισμα, στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας, πόσος χώρος υπάρχει για ελευθερία; Πάντως, η ψυχή δεν παίρνει αποφυλακιστήριο, γιατί είτε τρελαίνεται, είτε αποδρά… 

Χ. Αριάδνη

Πολυκατοικία...

...ή μονοκατοικία;

   Μεταξύ πολυκατοικίας και μονοκατοικίας προτιμώ σαφώς τη δεύτερη! 

   Οι μονοκατοικίες βρίσκονται συνήθως στα προάστια, μακριά από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές και τη φασαρία του κέντρου. Έτσι, είναι πιο κοντά στη φύση και στο καθαρό περιβάλλον της εξοχής. Είναι πιο ευρύχωρες από τα διαμερίσματα και κάθε μέλος της οικογένειας μπορεί να έχει τον δικό του προσωπικό χώρο.  Είναι δυνατό να υπάρχει ξεχωριστό δωμάτιο ακόμα και για τους φιλοξενούμενους! 

   Παράλληλα, σε μια μονοκατοικία ο ιδιοκτήτης μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, διαμορφώνοντας τους χώρους του σπιτιού του με το δικό του γούστο. Η ιδιωτική ζωή της οικογένειας προστατεύεται, αφού οι γείτονες βρίσκονται σε κάποια απόσταση. Έτσι απουσιάζουν οι εντάσεις και οι συγκρούσεις, που δε λείπουν στα διαμερίσματα. 

   Επιπλέον, μια μονοκατοικία έχει συνήθως αυλή με κήπο. Εκεί μπορεί κανείς να φυτέψει λουλούδια, ακόμη και δέντρα ή να φτιάξει ένα σπιτάκι για το αγαπημένο του κατοικίδιο, ενώ τα παιδιά μπορούν να ευχαριστηθούν το παιχνίδι με ασφάλεια. 

   Μπορεί να ζούμε τώρα στο σύγχρονο διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας, αλλά πάντα ονειρεύομαι να μετακομίσουμε σε μια μονοκατοικία… 

Μ. Ελευθερία

   Έχω σκεφτεί πολλές φορές πώς θα ήταν, αντί να ζω σ’ αυτό το κουτί που ονομάζεται διαμέρισμα, να μένω σε ένα δικό μου και μόνο δικό μου σπίτι. Ναι, φυσικά θα επιθυμούσα να μένω σε μονοκατοικία και ελπίζω όταν ενηλικιωθώ να έχω αυτή τη δυνατότητα… 

   Πρώτα από όλα, στη μονοκατοικία έχεις την ιδιωτικότητά σου και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις μέσα στο σπίτι, χωρίς να φοβάσαι ότι μπορεί να ενοχλήσεις κάποιο γείτονα. Μπορείς να κάνεις όση φασαρία θέλεις, να κάνεις πάρτι, να βάλεις τέρμα τη μουσική… Ούτε ενοχλείς, αλλά ούτε και ενοχλείσαι. Δεν είσαι υποχρεωμένος να παρακολουθείς τη ζωή των άλλων, αυτών που τυχαίνει να μένουν σε διπλανά διαμερίσματα. Δε χρειάζεται να διατηρείς καλές σχέσεις με ανθρώπους που δε συμπαθείς, μόνο και μόνο επειδή είναι σχεδόν συγκάτοικοί σου, όπως συμβαίνει σε μια πολυκατοικία. 

   Το άλλο σημαντικό που προσφέρει η ζωή στη μονοκατοικία είναι ο χώρος. Τα δωμάτια είναι άνετα, μπορεί να υπάρχει γκαράζ, για να παρκάρει κανείς το αυτοκίνητό του, και ίσως κάποιος κήπος για χαλάρωση και όμορφες στιγμές για μικρούς και μεγάλους! 

   Για όλα αυτά λοιπόν θα ήθελα στο μέλλον να ζήσω σε μονοκατοικία! 

Χ. Φωτεινή