Το μαύρο κύμα

Με αφορμή το απόσπασμα από την "Ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει" του Λουίς Σεπούλβεδα με τίτλο "Το μαύρο κύμα", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου εμπνεύστηκαν από την ιστορία της γλαροπούλας Κενγκά και τον αγώνα της για επιβίωση. Απέδωσαν ζωγραφικά σκηνές που τους/τις συγκίνησαν και που εκφράζουν τον προβληματισμό τους για το σοβαρό πρόβλημα της μόλυνσης των θαλασσών...

Σ. Αντώνης, Α3

Μ. Τζωρτζίνα, Α2

Κ. Δόμνα, Α1

Λ. Κώστας, Α2

Μ. Μανιώ, Α2

Κ. Μαριάννα, Α1

Σ. Θοδωρής, Α3

Υιοθέτησαν την οπτική γωνία της Κενγκά για να αφηγηθούν την ιστορία της και να εκφράσουν τα παράπονά της από τους ανθρώπους...

   Είμαι μια γλαροπούλα και λέγομαι Κενγκά! Θέλω να σας πω πως έχω ένα τεράστιο παράπονο από εσάς τους ανθρώπους, και να γιατί. Μια άτυχη μέρα βούτηξα να πιάσω ένα ψάρι στον βυθό της θάλασσας. Αλλά η καημένη, δεν πρόλαβα καλά καλά να βγω έξω και η κατάρα της θάλασσας, ένα μαύρο κύμα πετρελαίου, με σκέπασε! Όλα σκοτείνιασαν... Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Για καλή μου τύχη όμως, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε πει η γιαγιά μου. Ήταν ένα αγόρι που το έλεγαν Ίκαρο. Για να αποδράσουν από την Κρήτη, ο πατέρας του κι αυτός πήραν φτερά αετού, τα ένωσαν με κερί και έτσι κατάφεραν να πετάξουν. Όμως ο Ίκαρος πλησίασε πολύ τον ήλιο, με αποτέλεσμα να λιώσει το κερί από τα φτερά του και να πέσει στη θάλασσα. Σκέφτηκα λοιπόν κι εγώ πως έπρεπε να κάνω το ίδιο, να πετάξω όσο πιο κοντά μπορώ στον ήλιο, για να φύγει το πετρέλαιο από τα φτερά μου. Για να μη σας τα πολυλογώ, με τα χίλια ζόρια τελικά επιβίωσα από αυτή τη μαύρη μάστιγα, που παραλίγο να μου στοιχίσει τη ζωή! Και για όλα φταίνε τα καταραμένα πετρελαιοφόρα…

   Γι’ αυτό πιστεύω πως θα πρέπει να σταματήσετε να μολύνετε τη θάλασσα και γενικά το περιβάλλον. Είδατε τι συνέβη σε μένα! Αυτή η συμπεριφορά σας μπορεί να μολύνει και τα άλλα ζώα που ζουν στη θάλασσα. Για σκεφτείτε, εάν ήσασταν στη θέση μας, τι θα κάνατε; Όμως αυτό δεν το σκέφτεστε ποτέ… Ακούστε τώρα τη φωνή μου για το καλό όλων μας!

Ν. Μαρία, Α2

Άνθρωποι αυτού του κόσμου,

   Είμαι η Κενγκά, ένας γλάρος. Μέχρι τώρα ζούσα μαζί με τους συντρόφους μου. Αυτή τη στιγμή είμαι μόνη μου. Κρίμα μεγάλο να πεθαίνει κανείς μόνος, χωρίς κάποιον κοντά του. Πράγματι πεθαίνω, μολυσμένη από μια πετρελαιοκηλίδα. Την πετρελαιοκηλίδα που εσείς δημιουργήσατε! Γύρω μου ψάρια νεκρά, γυρισμένα ανάσκελα, μολυσμένα θανάσιμα και αυτά. Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι σε λίγο έτσι θα κείτομαι κι εγώ, νεκρή και μαύρη από την πηχτή αυτή ουσία. Εύχομαι να είναι όνειρο, να ξυπνήσω… Με περιμένει ένας βασανιστικά αργός θάνατος και φοβάμαι. Όλοι οι πόροι του δέρματός μου έχουν κλείσει και ήδη αναπνέω με δυσκολία.

   Σκέφτομαι πού θα ήμουν τώρα αν δεν ήταν τόση η απερισκεψία σας. Θα είχα φτάσει στον προορισμό μου, τις θερμότερες χώρες, για να ξεχειμωνιάσω. Και εκεί, θα γεννούσα το αυγό μου και.... Όσο και αν τόση ώρα έμενα μακριά από αυτή τη σκέψη, τώρα την αντιμετωπίζω κατά πρόσωπο. Το αγέννητο ακόμα γλαρόπουλό μου δεν έφταιξε σε τίποτα και όμως έγινε θύμα. Καταραμένοι να είστε άνθρωποι, καταραμένοι να είστε και εσείς και τα πετρέλειά σας. Με ποιο δικαίωμα στερείτε τη ζωή από όλους εμάς;

   Με ποιο δικαίωμα καταστρέφετε τον πλανήτη; Ο πλανήτης αυτός είναι τόσο δικός σας όσο και δικός μας. Τόσο το μυρμήγκι όσο και ο κροκόδειλος, τόσο τα άγρια ζώα όσο και τα ήμερα είναι όλα νόμιμοι και θα έπρεπε να είναι και μόνιμοι κάτοικοι της γης. Αυτό όμως δε συμβαίνει... Από τη μια μέρα στη άλλη γενιές ολόκληρες και είδη ζώων εξαφανίζονται από το πρόσωπο της γης. Έπειτα βάζετε την περιγραφή του οργανισμού αυτού σε μια πινακίδα κάποιου μουσείου φυσικής ιστορίας και τον βγάζετε από την ύλη των σχολικών βιβλίων. Και τα παιδιά σου, άνθρωπε; Τι θα πουν τα παιδιά σου όταν βρουν σε ένα ξεχασμένο βιβλίο την εικόνα αυτού του οργανισμού; Πώς θα τους πεις πως τώρα δεν μπορούν πια να τον δουν, πως δεν υπάρχει εξαιτίας σου;

   Εσύ, άνθρωπε, γελάς, χαίρεσαι, πονάς, απελπίζεσαι. Εμείς πιστεύεις πως δεν έχουμε αισθήματα; Για τα δικά σου παιδιά αγωνίζεσαι, για να εξασφαλίσεις το δικαίωμά τους στην παιδεία και στην υγεία. Τα δικά μας παιδιά δε σε νοιάζουν; Δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή αυτά;

   Τι πρέπει να πάθει αλήθεια ο άνθρωπος για να μάθει; Οι γενετικές μεταλλάξεις και οι απέραντοι και συχνά παράνομοι σκουπιδότοποι τον αφήνουν παγερά αδιάφορο, σαν να μην επηρεάζουν τον ίδιο ούτε στο ελάχιστο. Πριν ολοκληρώσεις τον λάκκο που σκάβεις κάτω από τα πόδια σου, άνθρωπε, αναλογίσου το μέγεθος της καταστροφής. Το χειρότερο είναι πως θα πάρεις κι εμάς μαζί σου στην ατελείωτη πτώση σου, γι’ αυτό σταμάτα όσο είναι ακόμα καιρός. Κάποιοι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι ήδη έχουν δημιουργήσει οργανώσεις για την προστασία της χλωρίδας και της πανίδας. Κρίμα όμως που είναι λίγοι... Νοιαστείτε όλοι για το περιβάλλον και βοηθήστε το. Και αν δεν μπορείτε να το βοηθήσετε, τουλάχιστον μην το επιβαρύνετε περισσότερο. Στράφι πάει ο κόπος αυτών των οργανώσεων… Οι άνθρωποι έχουν πέσει σε πλάνη και φοβάμαι πως δε θα συνέλθουν μέχρι ολόκληρος ο κόσμος να γίνει μια τοξική έρημος, φυσικά ακατάλληλη για οποιαδήποτε μορφή ζωής. Και τότε θα είναι πολύ αργά…

   Εγώ ως αύριο θα είμαι νεκρή. Είμαι μόνο ένας γλάρος και δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Ζητώ όμως από εσένα, άνθρωπε, να μου υποσχεθείς τρία πράγματα, έτσι, σαν την τελευταία επιθυμία μου: εσύ να φροντίσεις τα παιδιά των ζώων που θα γεννηθούν, να μην τα φας και να τα μάθεις να «πετάνε»!

Χ. Ειρήνη, Α3

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν το κόμικς...

Κ. Βασίλης - Λ. Κώστας, Α1

Λ. Κώστας, Α2

Μ. Δημήτρης, Α2

Ή έγραψαν ποιήματα!

Κενγκά

Μόνη έχω μείνει πια
Στα κατάμαυρα κύματα
Που μού ’χουν κολλήσει τα φτερά
Μού ’χουν σπαράξει την καρδιά

Μια ελπίδα μου μένει
Σαν τον Ίκαρο να πετάξω
Να ξεφύγω απ’ τη μαύρη φυλακή
Που με περικυκλώνει

Σ. Αναστασία, Α3

Το παράπονο της φύσης

Βρίσκεις δικαιολογίες
επειδή είσαι άνθρωπος
Όμως τελικά είσαι απάνθρωπος

Κοιτάς το κέρδος σου
Δεν το κάνεις για επιβίωση
αγνοείς με τη φύση τη συμβίωση

Η φύση, τα φυτά, τα ζώα
μπορούν να αισθανθούν
Να ξέρεις πως μπορεί να σε μισούν,
μα σε φοβούνται γι’ αυτό δεν αντιδρούν

Χρησιμοποιείς το περιβάλλον για σένα
και για τα ευρώ σου
Τι λες, θα κάνεις κάτι;
Αλλιώς θα προκαλέσεις ο ίδιος
τον θάνατό σου… 

Χ. Ειρήνη  - Χ. Νεφέλη, Α3