Περιγραφή - ζώα σε κίνδυνο

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας της περιγραφής, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου περιγράφουν σε πρώτο πρόσωπο ένα ζώο που απειλείται από τον άνθρωπο...

Χελώνα καρέτα καρέτα

   Γεια σας! Είμαι μια θαλάσσια χελώνα καρέτα καρέτα. Δεσποινίς ετών 39… Ζυγίζω περίπου 150 κιλά, αλλά κολυμπάω στο νερό με χάρη! Τα χρώματα στο καβούκι μου παίζουν σε αποχρώσεις του κίτρινου, του καφέ και του πράσινου. Συχνάζω και στις ελληνικές θάλασσες και, αν είστε τυχεροί, μπορεί και να με δείτε καμιά φορά…

   Δυστυχώς, πλέον αποτελώ απειλούμενο είδος. Να ξέρετε πως οι πλαστικές σακούλες που βρίσκω στη θάλασσα, αναζητώντας την τροφή μου, μου μοιάζουν με μέδουσες και μπορεί να τις φάω! Αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος απειλεί τα μικρά μου… Η τουριστική εκμετάλλευση των παραλιών στις οποίες γεννάω τα αβγά μου, με τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες, οδηγεί στην καταστροφή τους. Ακόμα κι όταν τα χελωνάκια καταφέρουν να βγουν από το αβγό τους, επειδή κινούνται προς το πιο φωτεινό σημείο που θα δουν, τα έντονα φώτα τα αποπροσανατολίζουν… Κατευθύνονται προς αυτά και όχι προς τη θάλασσα, και έτσι κινδυνεύουν να πεθάνουν από εξάντληση και αφυδάτωση.

   Υπάρχουν βέβαια και οργανώσεις που με προστατεύουν, όπως ο ΑΡΧΕΛΩΝ. Ωστόσο, πιστεύω πως μπορείτε όλοι, διατηρώντας τη θάλασσα καθαρή και προσέχοντας περισσότερο τα μικρά μου, να με βοηθήσετε να συνεχίσω να υπάρχω…

Μ. Νίκη, Α2

Φώκια μονάχους μονάχους

   Να σας συστηθώ… Είμαι ο Θοδωρής, μια φώκια μονάχους μονάχους. Είμαι πολύ γλυκός, όπως βλέπετε, και παιχνιδιάρης… Το σώμα μου καλύπτεται από στιλπνό τρίχωμα, μήκους περίπου μισού εκατοστού, και έχω εντυπωσιακά μουστάκια! Το χρώμα μου είναι σκούρο καφέ, επειδή είμαι αγοράκι, ενώ στα θηλυκά το χρώμα είναι ανοιχτό γκρι ή μπεζ. Ξέρετε, εμείς οι φώκιες ζούμε περίπου 45 χρόνια, ζευγαρώνουμε μέσα στο νερό και τρώμε κυρίως ψάρια, αλλά μας αρέσουν και τα μαλάκια, ακόμα και τα καβούρια! 

   Ζω στη Μεσόγειο (γι’ αυτό με λένε και μεσογειακή φώκια) και μου αρέσουν τα ελληνικά νησιά που έχουν θαλασσινές σπηλιές για να μένω! Σήμερα όμως ανήκω στα απειλούμενα είδη και αντιμετωπίζω σοβαρά προβλήματα. Λυπάμαι που το λέω, αλλά γι’ αυτά φταίτε εσείς, οι άνθρωποι! Με την υπεραλίευση και την καταστροφή των βιοτόπων μου, δυσκολεύομαι πλέον πολύ να βρω την τροφή μου… 

   Αν φροντίσετε λοιπόν το περιβάλλον, θα προστατέψετε και μένα!

Κ. Θανάσης, Α2 - Π. Έρικα, Α4

Λύκος

   Με αναγνωρίζετε, έτσι δεν είναι; Είμαι ένας λύκος! Μοιάζω πολύ με μεγάλο σκύλο, αλλά είμαι πιο δυνατός. Για να καταλάβετε, το δάγκωμά μου είναι δύο φορές πιο ισχυρό από αυτό του σκύλου! Και, όταν θυμώνω, γίνομαι πολύ άγριος… 

   Το χρώμα μου ποικίλλει από καφέ μέχρι γκρι. Ζυγίζω γύρω στα 40 κιλά και το μήκος μου είναι 1 με 1,5 μέτρο. Εάν σηκωθώ όρθιος στα πίσω μου πόδια, φτάνω στο ύψος ενός ανθρώπου! Έχω τόσο εξαιρετική ακοή και όσφρηση, που αντιλαμβάνομαι όχι μόνο εάν πέρασε κάποιο θήραμα από ένα μονοπάτι, αλλά και αν ήταν γέρικο, άρρωστο ή τρομαγμένο. Μπορώ να τρέξω πολύ γρήγορα και να φτάσω μέχρι και τα 40 χιλιόμετρα την ώρα! Αν πεις για το στομάχι μου, αυτό θα το χαρακτηρίσω σιδερένιο, αφού αντέχει να μείνει άδειο μια εβδομάδα. Δεν έχω όμως αντίρρηση να το γεμίζω, όταν μπορώ, με 8 ως 10 κιλά κρέας. Σαρκοφάγο ζώο είμαι, βέβαια… Να ξέρετε όμως πως τρελαίνομαι και για τα σταφύλια! 

   Στην Ελλάδα ζω στην Πίνδο και στη Ροδόπη. Είμαι ένα κοινωνικό ζώο με υψηλή νοημοσύνη. Σπάνια θα με βρείτε μόνο μου. Ζω σε αγέλη, η οποία έχει περίπου 10 μέλη. Αυτό βοηθάει, ώστε, όταν πάμε για κυνήγι, να μπορούμε να πιάσουμε όλοι μαζί ένα μεγαλύτερο ζώο, το οποίο μπορεί να ζυγίζει ακόμα και 10 φορές περισσότερο από έναν λύκο. Επίσης, είμαι πολύ πιστός και μένω με τη σύντροφό μου μια ζωή! 

   Σήμερα όμως εμείς, οι λύκοι, διατρέχουμε πολλούς κινδύνους… Οι δασικές εκτάσεις όπου μπορούμε να ζήσουμε έχουν μειωθεί από τις πυρκαγιές, την παράνομη υλοτομία και τους δρόμους που φτιάχνετε εσείς, οι άνθρωποι, και η τροφή μας λιγόστεψε. Κάποιοι κτηνοτρόφοι μας κυνηγούν, για να προστατέψουν τα κοπάδια τους. Μας σκοτώνουν όμως και χωρίς λόγο… Ορισμένοι κυνηγοί, όταν μας συναντήσουν, βρίσκουν την ευκαιρία να εξασκηθούν στο σημάδι. Υπάρχουν και αυτοί που σκοτώνουν τα μικρά μας στη φωλιά ή τα παίρνουν και τα μεγαλώνουν, με σκοπό να τα ζευγαρώσουν με σκυλιά…

   Αν και κάποιοι με αποκαλούν «κακό λύκο», στην πραγματικότητα εγώ χρειάζομαι προστασία για να συνεχίσω να υπάρχω ως ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της άγριας ζωής, ως σύμβολο δύναμης και ελευθερίας...

Π. Ελεάνα, Α2

Τίγρη

Αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία είναι η μαμά μου. Είναι τρομακτική όταν θυμώνει, δεν είναι;

   Να ’μαι κι εγώ… Είμαι μόλις 6 μηνών και, όπως βλέπετε, είμαι πολύ χαριτωμένος και καθόλου τρομακτικός! Δεν έχω δυνατά δόντια, και γι’ αυτό δεν μπορώ να φάω από το φαγητό της μαμάς. Η σάρκα των ζώων είναι ακόμα πολύ σκληρή για μένα… Το τρίχωμά μου είναι πορτοκάλι με άσπρο και με στολίζουν μαύρες ρίγες σε όλο μου το σώμα. Βέβαια, μεγαλώνοντας θα αποκτήσω και δόντια σαν της μαμάς και γαμψά νύχια, για να μπορώ κι εγώ να κυνηγώ. Τώρα περιπλανόμαστε με τη μαμά μου στα δάση της Ασίας, αναζητώντας τροφή και ένα μέρος μακριά από κυνηγούς. Είμαστε πια από τις λίγες τίγρεις που ζουν ελεύθερες… 

   Η μεγαλύτερη απειλή σήμερα για εμάς είναι το παράνομο εμπόριο άγριων ζώων. Μας κυνηγούν για το όμορφο δέρμα μας, αλλά και για κομμάτια του σώματός μας, που δήθεν έχουν μαγικές ιδιότητές… Σαν να μην έφτανε αυτό, τα πυκνά δάση, που αποτελούν τον βιότοπό μας, εξαφανίζονται με ταχείς ρυθμούς. Μεγάλες εταιρείες αγοράζουν εκτάσεις τροπικού δάσους και τις αποψιλώνουν για ξυλεία ή για να τις μετατρέψουν σε φυτείες φοινικόδεντρων για παραγωγή φοινικέλαιου. 

   Ένα έχω να σας πω: για να μη βλέπετε τίγρεις μόνο στους ζωολογικούς κήπους και στα βιβλία, αφήστε μας να ζήσουμε! 

Κ. Νεφέλη, Α2

Πολική αρκούδα

   Στη φωτογραφία είμαι εγώ και η μαμά μου! Είμαστε πολικές αρκούδες. Εγώ είμαι μικρόσωμος και κάτασπρος, ενώ η μαμά είναι τεράστια και το τρίχωμά της είναι πιο σκούρο από το δικό μου. Είμαστε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας, που είναι ένα παγόβουνο! Στο έδαφος υπάρχει χιόνι, αλλά είναι λερωμένο με χώμα. Εγώ το λέρωσα… Είχα πάει να παίξω με τους φίλους μου και ξέχασα να σκουπίσω τα πόδια μου. Γι’ αυτό μου δαγκώνει το αυτί η μαμά... 

   Εμείς, οι πολικές αρκούδες, ζούμε στις παγωμένες Αρκτικές περιοχές, γι’ αυτό και ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι το λιώσιμο των πάγων. Με την κλιματική αλλαγή ο βιότοπός μας καταστρέφεται, και μαζί του θα χαθούμε κι εμείς! Δεν είναι κρίμα; Θέλω κι εγώ να μεγαλώσω, όπως η μαμά μου, και να ζήσω ελεύθερος στα χιόνια και τους πάγους!

Μ. Γιώργος, Α2

Πάντα

   Αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία είμαι εγώ, ενώ τρώω μπαμπού, το αγαπημένο μου φαγητό! Είμαι πάντα, ένα είδος αρκούδας, και ζυγίζω περίπου 100 με 150 κιλά. Είμαι συνήθως ήρεμη, αλλά, εάν χρειαστεί να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ή τα μικρά μου, αγριεύω. Έχω πολλές αθλητικές ικανότητες, όπως η άριστη αναρρίχηση στα δένδρα και η καλή κολύμβηση. Η πυκνή ασπρόμαυρη γούνα μου δεν είναι μόνο για ομορφιά, αλλά μου χρησιμεύει και σαν καμουφλάζ, όταν χρειαστεί. Μπορεί να μη μου φαίνεται, αλλά προσέχω πολύ τη διατροφή μου. Είμαι χορτοφάγος και τρέφομαι αποκλειστικά με φύλλα, βλαστάρια και, φυσικά, καλάμια μπαμπού! Ξοδεύω πολλές ώρες αναζητώντας το φαγητό μου, μια και η ποσότητα που μου χρειάζεται σε καθημερινή βάση είναι περίπου 38 κιλά. Όπως καταλαβαίνετε, μασουλάω συνέχεια! Το καλοκαίρι ανεβαίνω στις πιο δροσερές περιοχές του δάσους, ενώ τον χειμώνα ψάχνω για πιο ζεστό κλίμα. Αυτό που προσέχω πάντα είναι να υπάρχει τροφή σε αφθονία. 

   Βέβαια, κάθε 10 με 100 χρόνια, το δάσος μπαμπού μαραίνεται, οπότε εμείς, τα πάντα, αναγκαζόμαστε να μεταναστεύσουμε για να εξασφαλίσουμε την τροφή μας. Όταν τα δάση παρέμεναν εκτεταμένα, είχαμε τη δυνατότητα συχνής μετανάστευσης. Τα τελευταία χρόνια όμως η διάνοιξη δρόμων και η αποψίλωση των δασών για ξυλεία μας δυσκολεύει πολύ…. Ενώ δεν έχουμε φυσικούς εχθρούς, απειλείται ο βιότοπός μας, γι’ αυτό είμαστε κι εμείς είδος υπό εξαφάνιση. Έτσι σήμερα εγώ και οι περισσότεροι συγγενείς μου ζούμε στην Κίνα, σε απομονωμένα τμήματα δάσους. Κάποιοι άνθρωποι μας προσέχουν, κάνοντας περιπολίες για να εμποδίσουν το παράνομο κυνήγι και την καταπάτηση των δασών μας. 

   Ευτυχώς, οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι κινδυνεύουμε και προσπαθούν να μας προστατέψουν…

Ι. Άννα-Μαρία - Κ. Ξένια, Α2

Και δύο κολάζ για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και την ανάγκη για προστασία του.

Τ. Δημήτρης, Α4

Μ. Μύρων, Α4