Η Νέα Παιδαγωγική - Πρώτη μέρα στο σχολείο...

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη με τίτλο "Η Νέα Παιδαγωγική" οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο του μικρού Νίκου Καζαντζάκη...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Σήμερα ήταν μια ξεχωριστή μέρα για μένα, η πρώτη μου στο Δημοτικό. Έφτασε η στιγμή που θα γινόμουν και εγώ πρωτάκι! 

   Ξύπνησα πολύ νωρίς. Ήμουν χαρούμενος και μαζί αγχωμένος, ανυπομονούσα και ταυτόχρονα δίσταζα να πάω στο σχολείο… Έφαγα πρωινό και πήγα στο δωμάτιό μου να ντυθώ. Εκεί με περίμεναν τα καλά μου ρούχα, φρεσκοπλυμένα και φρεσκοσιδερωμένα. Η μητέρα μου είχε φροντίσει για όλα. Μάλιστα, αποχαιρετώντας με στην πόρτα, μου έδωσε ένα κλωνί βασιλικό, για να το μυρίζω και να μου δίνει κουράγιο, και την ευχή της, για να πάνε όλα καλά. Έμοιαζε συγκινημένη…

   Με συνόδεψε ο πατέρας μου. Περπατήσαμε πολύ, αφού το σχολείο ήταν μακριά από το σπίτι μας. Σ’ όλο τον δρόμο δεν είπαμε κουβέντα, πράγμα που δε μου έκανε εντύπωση. Άλλωστε, η επικοινωνία μεταξύ μας ήταν πάντοτε ελάχιστη… Όταν επιτέλους φτάσαμε μπροστά στην καγκελόπορτα του σχολείου, κοντοστάθηκα. Δε μου άρεσε καθόλου, δεν ήθελα να μπω εκεί μέσα… Ο πατέρας μου το κατάλαβε και έκανε κάτι που δεν είχε ποτέ ξανακάνει… Έσκυψε και μου χάιδεψε τα μαλλιά! Τινάχτηκα, γιατί δε με έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοια. Αντί να ηρεμήσω, φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

   Εκεί όμως που τα χρειάστηκα ήταν όταν είδα τον δάσκαλό μου, έναν άγριο άνθρωπο με μεγάλα δόντια και μια βίτσα στο χέρι. Αμέσως τον σύγκρινα με τη γλυκιά δασκάλα μου στο νηπιαγωγείο, την κυρία Μαρία… Μάλιστα, ο πατέρας μου ζήτησε από τον δάσκαλο να μη με λυπάται, μα να με δέρνει για να γίνω άνθρωπος κι αυτός του είπε να μείνει ήσυχος, προς μεγάλη δική μου ανησυχία… Ένιωσα το στομάχι μου να κλοτσάει και τα μάγουλά μου να καίνε! 

   Στο προαύλιο συνάντησα πολλά παιδιά και ξεχώρισα τον φίλο μου από το νηπιαγωγείο, τον Γιώργο. Τρόμαξα να τον γνωρίσω! Ήταν κι αυτός επίσημα ντυμένος. Φαινόταν το ίδιο αμήχανος με μένα… Ούτε καν χαιρετηθήκαμε. Ευτυχώς, την πρώτη μέρα στο σχολειό έγινε μόνο ο αγιασμός. 

   Κίνησα για το σπίτι προβληματισμένος. Ένιωθα σαν να με είχαν ήδη δείρει. Για να δούμε τι με περιμένει από αύριο, σκεφτόμουν.

   Άντε τώρα, μετά από όλα αυτά, να με πάρει ο ύπνος… 

Τ. Κώστας, Α4

Αχ, ημερολόγιό μου,

   Τι μέρα κι αυτή! Πρωί πρωί η μητέρα μου με ξύπνησε για να πάω στο πρώτο μου σχολείο, το Δημοτικό. Πω πω, ποιος σηκώνεται με το χάραμα από δω και μπρος… Δε θα σου κρύψω ότι φοβάμαι μήπως δε θα μπορώ να ξυπνήσω τα πρωινά και θα τρώω ξύλο από τον πατέρα… 

   Η μητέρα μου με έντυσε λες και ετοιμαζόμουν για γαμπρός! Μέχρι και τον χρυσό σταυρό από τη βάφτισή μου με έβαλε να φορέσω, γεμάτη αγάπη και καμάρι… Ο πατέρας παρακολουθούσε όλη αυτή την προετοιμασία σοβαρός και αμίλητος, όπως πάντα. Πιστεύω πως περιμένει κι εγώ να σοβαρευτώ, τώρα που θα γίνω μαθητής. Όσο για μένα, αντιφατικά συναισθήματα πάλευαν μέσα μου… Από τη μια χαιρόμουν που μεγάλωσα και που ένας καινούργιος κύκλος άνοιγε για μένα στη ζωή μου. Από την άλλη, η αγωνία και ο φόβος για το άγνωστο έκαναν την καρδιά μου να σφίγγεται…

   Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Σε όλη τη διαδρομή ο πατέρας με κρατούσε σφιχτά από το χέρι. Η προστατευτική παρουσία του με έκανε να νιώθω ασφαλής και μου έδινε θάρρος. Όταν όμως βρέθηκα μπροστά στο σχολείο, άρχισα να τρέμω.... Μου φάνηκε σαν φυλακή! Ξαφνικά ένιωσα το χέρι του πατέρα στο κεφάλι μου, να με χαϊδεύει απαλά. Η κίνησή του αυτή με ξάφνιασε. Ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δε θυμάμαι να μου είχε δείξει την παραμικρή τρυφερότητα… Μου ζήτησε και να κάνω τον σταυρό μου! Ένας Θεός ξέρει τι με περιμένει εδώ μέσα, σκέφτηκα…

   Οι χειρότεροι φόβοι μου βγήκαν αληθινοί με το που πρόβαλε στο κατώφλι αυτός που θα ήταν ο δάσκαλός μου. Μου φάνηκε πελώριος, απειλητικός, με κάτι δοντάρες... Ο διάβολος προσωποποιημένος! Προσπάθησα να δω μπας κι έχει και κέρατα, αλλά για κακή μου τύχη φορούσε καπέλο. Βλέποντάς τον ευχήθηκα να ανοίξει η γη να με καταπιεί… Και το χειρότερο; Κρατούσε μια μεγάλη βίτσα! Είμαι σίγουρος πως δε θα διστάσει καθόλου να τη χρησιμοποιήσει. 

   Όλα αυτά δεν προμηνούν τίποτα καλό. Ημερολόγιό μου, είμαι πολύ ανήσυχος… Τι θα απογίνω; Πώς θα τα βγάλω πέρα στο σχολείο;

Φ. Ελισάβετ, Α4 

Άλλοι/ες, με έμπνευση το κείμενο, παρουσίασαν τις δικές τους αναμνήσεις από την πρώτη μέρα στο Δημοτικό σχολείο...

Ένα πρωτάκι στο Δημοτικό

   Η μεγάλη μέρα έφτασε! Από το βράδυ είχα διαλέξει τα ρούχα που θα φορέσω. Η πρώτη μου τσάντα, αν και άδεια, ήταν σε περίοπτη θέση. Ο μικρός Δημήτρης, πανέτοιμος και πιασμένος χέρι χέρι με τη μαμά του, μέσα σε πέντε λεπτά βρισκόταν στο προαύλιο του 15ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμαριάς…

   Το κτίριο μου φάνηκε τεράστιο! Η αυλή, το ίδιο! Πολλά παιδάκια, μικρά και μεγάλα, άλλα με τους γονείς τους και άλλα μόνα τους… Με κάποια δυσκολία τα πρωτάκια βρήκαμε τη σειρά μας και σταθήκαμε εκεί. Μετά από λίγο μας πλησίασε μια κυρία, η οποία μας κάλεσε να μπούμε σε δυάδες. Μία Πρώτη τάξη! Απ’ ό,τι αποδείχτηκε αργότερα, η κυρία αυτή δεν ήταν άλλη από την κυρία Μαρία, τη δασκάλα μας για τα δύο πρώτα χρόνια στο Δημοτικό. Ακολούθησε ο αγιασμός, που έγινε εν συντομία, γιατί ο ήλιος είχε αρχίσει να καίει. Τον λόγο πήρε η Διευθύντρια του σχολείου μας, που μας καλωσόρισε και άρχισε να καλεί ένα ένα τα παιδάκια να μπούνε στις τάξεις τους. Εμείς, σαν τα κλωσσόπουλα που ακολουθούν τη μαμά τους, ακολουθήσαμε τη δασκάλα μας… Εκείνη, αφού χαιρέτησε τους γονείς, τους ζήτησε να περιμένουν έξω, καθώς ήθελε για πρώτη φορά να βρεθεί μόνη της μέσα στην τάξη με τους μαθητές της. 

   Χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα να κάθομαι στο πρώτο θρανίο παρέα με ένα κοριτσάκι που μου ήταν παντελώς άγνωστο. Δίχως να πανικοβληθώ, ρώτησα το όνομά της. Ήταν η Ελένη, που στην πορεία θα γινόταν φίλη μου! Γρήγορα η ησυχία απλώθηκε στην τάξη και η δασκάλα μάς συστήθηκε. Όλα τα παιδιά είπαμε το όνομά μας με τη σειρά και αμέσως μετά η κυρία Μαρία μας είπε με δυο λόγια τι πρόκειται να κάνουμε τις επόμενες μέρες. Μας έδωσε μία λίστα με τα σχολικά είδη που έπρεπε να αγοράσουμε και μας αποχαιρέτησε, αφού πρώτα κάλεσε τους γονείς να μας παραλάβουν. Αυτοί αποδείχθηκε πως ήταν κολλημένοι πίσω από την πόρτα και περίμεναν πώς και πώς να ανοίξει! Άγχος λέγεται αυτό, σκέφτηκα…

   Πιάνοντας το χέρι της μαμάς μου και πάλι, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού… Εννοείται πως μου έκανε πολλές πολλές ερωτήσεις για το πώς μου φάνηκε η πρώτη μέρα στο σχολείο. Και ξέρετε τι της απάντησα; Πως η πρώτη μου μέρα στο καινούριο μου σχολείο ήταν καλύτερη από ό,τι περίμενα και πως ανυπομονούσα να έρθει το αύριο, για να πάω με την τσάντα μου να πάρω τα βιβλία μου και να αρχίσω το Δημοτικό!

Π. Δημήτρης, Α4

Η πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό σχολείο 

   Επιτέλους! Πρώτη μέρα στο σχολείο... 7:00 το πρωί με ξύπνησε η μαμά μου για να ετοιμαστώ. Θυμάμαι την ανυπομονησία μου να πάω κι εγώ στο σχολείο, στην Πρώτη Δημοτικού. Η αδερφή μου, δυο χρόνια μεγαλύτερη, θα πήγαινε κιόλας στην Τρίτη. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Οι γονείς μου μου έλεγαν να χαμογελάω, να είμαι φιλική κι ευγενική με τους συμμαθητές μου και όλα θα πάνε καλά. Η δασκάλα μας, η κ. Κάτια, ήταν πολύ γλυκιά, ευγενική και όμορφη. Φαινόταν ότι αγαπούσε τα παιδιά και θα περνούσαμε τέλεια μαζί της. Από την πρώτη μέρα κατάλαβα ότι θα ήταν μια υπέροχη σχολική χρονιά!

Θ. Χριστίνα, Α2 

Τζάμπα τόσο άγχος!

   Αυτή η μέρα θα μου μείνει αξέχαστη! Πρώτη Δημοτικού και, όπως καταλαβαίνετε, πρώτη μου μέρα στο σχολείο… Στον αγιασμό ήταν μαζί μου και η μητέρα μου, που με συνόδεψε για να μου δίνει θάρρος, αφού ήμουν τρελά φοβισμένος και ανήσυχος. Εντάξει, δεν έβαλα και τα κλάματα, αλλά μιλάμε για πολύ άγχος… Όταν μπήκαμε στην τάξη, η δασκάλα φώναξε και τους γονείς να μπουν στην αίθουσα και αυτό με ανακούφισε πολύ! Κάθισα δίπλα σε ένα αγοράκι που έκλαιγε (μέχρι τώρα κάνουμε παρέα). Η δασκάλα μάς συστήθηκε ευγενικά και είπαμε κι εμείς δειλά δειλά τα ονόματά μας. Στο τέλος της ώρας κάτι που με ευχαρίστησε πολύ και θα το θυμάμαι για πάντα ήταν ότι η καλή μας η δασκάλα μάς κέρασε σοκολατάκι! 

   Όταν γύρισα στο σπίτι, μοιράστηκα τις εντυπώσεις μου από αυτή την καινούρια εμπειρία με τον πατέρα μου. Ήταν πολύ περήφανος για μένα, όπως άλλωστε κι εγώ για τον εαυτό μου! 

Κ. Αλέξανδρος, Α2

Μια πρώτη εμπειρία με λύπες και χαρές…

   Η πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό σχολείο ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι περίμενα. Είχα στο μυαλό μου ότι, με το που θα μπαίναμε μέσα στην τάξη, οι δάσκαλοι θα μας έπαιρναν από το αυτί και θα αρχίζαμε κατευθείαν μάθημα. Όμως έκανα λάθος.... 

   Η μαμά μου είχε βάλει ξυπνητήρι από τις 7. Με το που το άκουσα να χτυπάει, πετάχτηκα από το κρεβάτι και ξύπνησα την αδερφή μου, που σηκώθηκε με γκρίνια (πήγαινε στην Τετάρτη Δημοτικού, οπότε δε χαιρόταν καθόλου που άρχιζαν τα σχολεία, σε αντίθεση με μένα που ήμουν μες στην καλή χαρά). Έβαλα το αγαπημένο μου τζιν φόρεμα, ετοίμασα την τσάντα μου και ξεκινήσαμε. Ήμουν ταυτόχρονα ανυπόμονη και φοβισμένη! 

   Φτάνοντας στο σχολείο, η μαμά μου με κρατούσε από το χέρι, όχι όμως για πολύ… Με το που είδα την κολλητή μου, έτρεξα αμέσως κοντά της! Την ξέρω από τότε που ήμουν τριών ετών και ένιωσα πολύ ωραία που, εκτός από την αδερφή μου, είχα πλάι μου ένα ακόμα οικείο πρόσωπο σ’ αυτή τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου.

   Ύστερα μπήκαμε σε γραμμές και μας χώρισαν σε τμήματα, αλλά δεν ήμουν μαζί με τη φίλη μου… Έβαλα τα κλάματα! Η καλή μου η μαμά με αγκάλιασε, με παρηγόρησε και με καθησύχασε πως όλα θα πάνε καλά. Όταν ηρέμησα πια, τα άλλα παιδιά είχαν ήδη μπει μέσα. Διστακτικά, ακολούθησα κι εγώ… Στην τάξη με υποδέχτηκε η δασκάλα μου, που μου μίλησε με αγάπη και με έκανε να νιώσω άνετα από την πρώτη στιγμή! 

   Η ώρα πέρασε γρήγορα κι ευχάριστα, με παιχνίδια και τραγουδάκια, ώσπου χτύπησε το κουδούνι και βγήκαμε στην αυλή. Εκεί βρήκα τη μαμά μου να μιλάει με άλλες μαμάδες. Μου είπε πως είχε κανονίσει να πάμε στο σπίτι της κολλητής μου. Χάρηκα πολύ! Σκεφτόμουν ότι είναι ωραία να πηγαίνεις στο σχολείο…

   Έτσι πέρασε η πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό, με λύπες και χαρές!

M. Αλεξάνδρα, Α2

Σε έναν καινούργιο κόσμο

   Η πρώτη μέρα μου στο Δημοτικό σχολείο ήταν πολύ σημαντική για μένα και γι’ αυτό έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου. 

   Θυμάμαι ότι το πρωινό ξύπνημα δε μου είχε φανεί καθόλου ευχάριστο. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα και ένιωθα πολύ μπερδεμένος. Είχα μεγάλη περιέργεια για το πώς θα ήταν το σχολείο, η τάξη μου, τα μαθήματα, οι δάσκαλοι, τα πάντα… Αναρωτιόμουν αν οι συμμαθητές μου θα είναι καλά παιδιά και αν θα ξέρω κανέναν ή θα είμαι μόνος μου. Ένιωθα αγωνία και φόβο για το άγνωστο, την ίδια στιγμή όμως με ενθουσίαζε η προοπτική αυτής της πρωτόγνωρης εμπειρίας και ήμουν περήφανος που μεγάλωσα και θα πάω στο Δημοτικό! 

   Στο σχολείο με συνόδεψαν και οι δύο γονείς μου. Ξεκινήσαμε λοιπόν οικογενειακώς, μαζί και με την αδελφή μου, που με περνάει 2 χρόνια και πήγαινε σε μεγαλύτερη τάξη. Η προστατευτική παρουσία της οικογένειάς μου στο πλευρό μου σ’ αυτή τη σημαντική στιγμή της ζωής μου μου έδινε θάρρος και κουράγιο… 

   Μετά τον αγιασμό η δασκάλα μας μας οδήγησε στην τάξη με το χαμόγελο, μας άφησε να γνωριστούμε και μας έδωσε τα βιβλία μας. Μου φάνηκε πολύ γλυκιά και καλοσυνάτη… Όσο για τους συμμαθητές μου, λίγοι μου ήταν άγνωστοι. Τους περισσότερους τους ήξερα από το Νηπιαγωγείο και δε δυσκολεύτηκα καθόλου να τους προσεγγίσω. 

   Οι φόβοι μου σκορπίστηκαν. Ένας καινούριος κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου… 

Δ. Αδάμ, Α2 

...Έγραψαν ποιήματα…

Η πρώτη μέρα στο Δημοτικό

Όταν πήγα στο Δημοτικό, 

δε θα το κρατήσω μυστικό!

Ήμουν ένα παιδάκι διστακτικό,

φοβισμένο και ντροπαλό,

αγχωμένο για το καινούριο του σχολειό…

Πιασμένος απ’ το χέρι της μαμάς σφιχτά

έψαχνα κάποιο φιλικό πρόσωπο να δω κοντά,

τεντωνόμουν και κοιτούσα εδώ και κει,

μέχρι που ενός γνωστού μου είδα τη μορφή.

Αμέσως μου 'φυγε το άγχος 

κι ένιωσα ασφάλεια γεμάτος!

Το κουδούνι χτύπησε για πρώτη φορά

πού να 'ξερα πως θα μ’ ακολουθούσε για χρόνια πολλά

αυτός ο ήχος, πια συνηθισμένος,

με τόσες αναμνήσεις φορτωμένος…

Η δασκάλα μου ήταν όμορφη πολύ

και μ’ ένα χαμόγελο πλατύ 

μας καλοδέχτηκε έναν έναν

και μ’ αγκάλιασε και μένα.

Σιγά σιγά γνωρίστηκα με τ’ άλλα παιδιά

και γίναμε φίλοι για τα καλά!

Με της μαμάς την ευχή

και της δασκάλας την υπομονή

κύλησε έτσι γρήγορα το Δημοτικό 

με εμπειρίες πολλές στην καρδιά και στο μυαλό!

Μ. Γιώργος, Α2

Πρωτάκι…

Να που πέρασε ο καιρός

κι έπρεπε πια δυστυχώς

το σχολείο ν’ ανταμώσω…

Απ’ το άγχος το πολύ, 

το είχα για φυλακή 

κι έψαχνα πώς να γλιτώσω!

Χωρίς καν να το σκεφτώ

έπρεπε να φορτωθώ

το σακίδιο και δρόμο.

Μια και δυο φτάνω εγώ

στον χώρο τον σχολικό

με βαρύ τον ώμο.

Τότε ήρθε πιο κοντά, 

η δασκάλα η Ναυσικά 

και με πήρε απ’ το χέρι.

Από τότε και μετά

μάλλον πέρασα καλά

ως το μεσημέρι!

Τ. Αναστάσης, Α4

Μια αξέχαστη εμπειρία

Στο σχολειό είναι η πρώτη μέρα 

Έτυχε να ’ναι και Δευτέρα

Δάσκαλοι και μαθητές στη σειρά 

Όλοι έτοιμοι για δουλειά

Άγχος, αγωνία και χαρά 

Ντροπή, ενθουσιασμός και μοναξιά 

Άγνωστα προσωπάκια στο Δημοτικό 

Χαρούμενα, τρομαγμένα, είναι λογικό 

Παιδιά να κλαίνε στην αγκαλιά της μαμάς 

Πόσο δύσκολος είναι ο αποχωρισμός μεμιάς

Δεν ξέρω δυστυχώς κανένα παιδί 

Μα θα γνωρίσω, πιστεύω, στο πι και φι

Τα βιβλία είναι πολλά 

Η τσάντα μου πολύ βαριά

Η αλφαβήτα δυσκολεύει τα παιδιά

Τα μαθηματικά σκέτη σπαζοκεφαλιά 

Μα ήταν ωραίο το δημοτικό 

Στη μνήμη μου θα μείνει πάντα ζωντανό! 

Λ. Μαρίνα, Α2

…Ή προτίμησαν να παρουσιάσουν την εμπειρία τους από την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο.

Η πρώτη μου μέρα στο Γυμνάσιο 

   Έχουν περάσει κιόλας τόσοι μήνες από τότε που πρωτομπήκα στο προαύλιο του Γυμνασίου... Το μυαλό μου γυρίζει πίσω και θυμάμαι τα ποικίλα συναισθήματα που πλημμύριζαν την καρδιά μου, τις σκέψεις που στριφογύριζαν στο μυαλό μου. 

   Ένας χώρος γεμάτος παιδιά, τα περισσότερα άγνωστα… Εκείνες οι πρώτες στιγμές ήταν για μένα ιδιαίτερα αγχωτικές. Ένιωθα ένα κενό στην ψυχή μου, έναν φόβο για το τι θα αντιμετωπίσω στο Γυμνάσιο και για το πόσο δυνατός θα φανώ… Με δυσκολία έψαχνα να βρω τους παλιούς φίλους και συμμαθητές μου από το Δημοτικό, όπου περάσαμε μαζί έξι ολόκληρα χρόνια με χαρές, λύπες, κέφια, αγωνίες και λαχτάρες. 

   Όταν χτύπησε το κουδούνι και ο υπεύθυνος καθηγητής μάς είπε τα παιδιά της Πρώτης να περιμένουμε στη σειρά για να χωριστούμε σε τμήματα, όλοι μαζί από το παλιό μας τμήμα αγκαλιαστήκαμε και αναρωτιόμασταν ποιος θα είναι με ποιον. Κρύος ιδρώτας μας έλουσε όλους, αφού δε θέλαμε καθόλου να χωριστούμε. Δυστυχώς για μένα, ήμουν ο πιο άτυχος, γιατί μπήκα σε ένα τμήμα όπου δεν είχα κανέναν παλιό συμμαθητή. «Δεν πειράζει…», παρηγορήθηκα, «Θα συνηθίσω με τον καιρό…». 

   Και πραγματικά, τώρα είμαι πολύ χαρούμενος! Έχω πια προσαρμοστεί πλήρως στο Γυμνάσιο. Στο τωρινό μου τμήμα γνώρισα καινούρια παιδιά, είμαστε μια όμορφη παρέα και έχουμε απίστευτους καθηγητές, με μεγάλη κατανόηση σε κάθε πρόβλημά μας! 

Π. Σπύρος, Α4 

Πρώτες μέρες στο Γυμνάσιο 

   Όταν τελείωσε το καλοκαίρι και ήρθε ο καιρός να πάω στο Γυμνάσιο, είχα ανάμεικτα συναισθήματα, και δε νομίζω ότι ήμουν ο μόνος! Σκεφτόμουν ότι είχε ολοκληρωθεί ο μεγάλος κύκλος εκπαίδευσης του Δημοτικού και ότι άρχιζε ένας καινούριος, τελείως διαφορετικός… 

   Ήμουν πολύ χαρούμενος και περίεργος γι’ αυτή τη νέα αρχή. Στο Γυμνάσιο θα μου δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσω πολλά καινούρια παιδιά και να κάνω περισσότερους φίλους, εκτός από τους παλιούς. Επίσης, θα γνώριζα τους καθηγητές του Γυμνασίου και θα ερχόμουν σε επαφή με έναν νέο τρόπο διδασκαλίας των μαθημάτων. Ταυτόχρονα όμως είχα και κάποιες αμφιβολίες… Το σπίτι μου είναι αρκετά μακριά από το σχολείο. Θα προλάβαινα να φτάσω εγκαίρως την πρώτη ώρα; Ακόμα, είχα την αγωνία αν θα ήμουν στο ίδιο τμήμα με τους παλιούς μου φίλους, ενώ με τρόμαζαν και τα μαθήματα του Γυμνασίου, που είχα ακούσει ότι τα περισσότερα είναι δύσκολα! 

   Στην αρχή της χρονιάς όλα ήταν πρωτόγνωρα για μένα και δυσκολευόμουν να προσαρμοστώ στην καινούρια μου ρουτίνα. Γρήγορα όμως, με τη βοήθεια των γονέων μου, των καθηγητών μου και των φίλων μου, άρχισα να συνηθίζω και να συμμετέχω στα μαθήματα. Το ίδιο έβλεπα να συμβαίνει και με τους συμμαθητές μου. Τι να κάνουμε; Πρωτάκια είμαστε! Θέλουμε κάποιο χρόνο για να προσαρμοστούμε… Νομίζω πάντως πως του χρόνου θα είναι καλύτερα τα πράγματα για όλους μας! 

Κ. Δημήτρης, Α2