Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι

Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γ3 λένε ΟΧΙ στον ρατσισμό! Παρουσιάζουν περιστατικά ρατσιστικής συμπεριφοράς των οποίων υπήρξαν μάρτυρες ή, υιοθετώντας τον ρόλο ενός "διαφορετικού" παιδιού, προβάλλουν τα προβλήματα κι εκφράζουν τα συναισθήματά του.

Θέλω κι εγώ να παίξω μπάλα…

   Στις μέρες μας το φαινόμενο του ρατσισμού είναι πολύ συνηθισμένο. Προσωπικά έχω παρατηρήσει αρκετά περιστατικά ρατσιστικής συμπεριφοράς, όμως αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου συνέβη πέρυσι το καλοκαίρι. Ήταν λοιπόν ένα παιδί στην ηλικία μας, το οποίο λόγω κάποιου προβλήματος ισορροπίας περπατούσε παράξενα και δυσκολευόταν να κάνει αθλητισμό. Το παιδί αυτό προσπαθούσε να αποκτήσει φίλους και μια μέρα θέλησε να παίξει μπάλα, όπως και τα άλλα παιδιά. Όταν όμως πλησίασε τους άλλους και τους ρώτησε αν μπορεί και αυτός να παίξει, αυτοί άρχισαν να τον χλευάζουν και να τον υποτιμούν. Το αποτέλεσμα ήταν να κλειστεί στον εαυτό του και να μη θέλει πια να έρχεται σε επαφή με παιδιά της ηλικίας του. 

   Το περιστατικό αυτό με έκανε να καταλάβω πως είναι λάθος να αποκλείουμε κάποια άτομα από τη ζωή μας επειδή είναι διαφορετικά. Αντίθετα, θα πρέπει να φερόμαστε μα τον ίδιο τρόπο σε όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν, και να τα δεχόμαστε στην παρέα μας.

Π. Γιώργος 

Δεν είμαι ξένη… 

   Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου γεννήθηκαν στη Ρωσία, ενώ εγώ γεννήθηκα στην Ελλάδα. Η όψη μου όμως δε μοιάζει με αυτήν των άλλων παιδιών… Είμαι πολύ λευκή στο δέρμα και έχω πολύ ξανθά μαλλιά. Οι συμμαθητές μου στο σχολείο καθημερινά με κοροϊδεύουν, επειδή είμαι διαφορετική από αυτούς. Δε με αποδέχονται στις παρέες τους, δεν έχω φίλες και φίλους. Με διακρίνουν από μακριά και αλλάζουν δρόμο. Στην τάξη κάθομαι μόνη μου. Με αποκαλούν ξένη, παρόλο που τους έχω εξηγήσει πολλές φορές πως κατάγομαι κι εγώ από την Ελλάδα... Νιώθω πάρα πολύ άσχημα και μειονεκτικά. Εύχομαι να έρθει η μέρα που οι άνθρωποι δε θα καθορίζονται από το χρώμα, τη φυλή ή τη θρησκεία τους. Η μέρα που όλα τα παιδιά θα είναι φίλοι και θα βοηθάει το ένα το άλλο. Θα αγαπιούνται γι’ αυτό που πραγματικά είναι και για τον χαρακτήρα τους, όχι για την εξωτερική τους εμφάνιση. Γιατί όλοι είμαστε ίδιοι! Όλοι είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ…

Μ. Γιώτα

Τι δουλειά έχει μια μαύρη μέσα στην τάξη μας;

   Ονομάζομαι Σέι και κατάγομαι από τη Νιγηρία. Πριν από κάποια χρόνια ήρθαμε στην Ελλάδα με την οικογένειά μου ως μετανάστες. Στην πατρίδα μου είχα πολλούς φίλους και πίστευα ότι θα ήταν εύκολο να κάνω φιλίες και σε μία άλλη χώρα - μία σκέψη που αποδείχτηκε λαθεμένη... 

   Όταν μετακομίσαμε ήταν Σεπτέμβριος και σε μία εβδομάδα ξεκινούσε το σχολείο. Μόλις μπήκα στην τάξη μου, όλα τα παιδιά με κοίταξαν παράξενα. Δεν κατάλαβα το γιατί και το θεώρησα ασήμαντο. Αυτό όμως γινόταν κάθε μέρα... Δε με πλησίαζε κανένας, και όταν πήγαινα κοντά τους άλλαζαν δρόμο. Νόμιζα ότι είχα πει ή κάνει κάτι που δεν ήταν σωστό. Ρώτησα όλους τους συμμαθητές μου, αλλά δεν πήρα απάντηση και η συμπεριφορά τους αυτή συνεχιζόταν. Ήμουν τελείως μόνη μου και δεν ένιωθα καλά. Και τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν βρήκα στο διαδίκτυο την ιστοσελίδα του σχολείου μου. Σε αυτή το κάθε τμήμα έχει μια δική του συνομιλία ή τσατ (chat), όπως λέγεται. Βρήκα αυτήν της τάξης μου και τη διάβασα προσεχτικά. Ποιο ήταν το θέμα της; Εγώ! 

   «Τι δουλειά έχει αυτή η μαύρη στην τάξη μας;» «Να φύγει!» «Ποιος θα κάνει παρέα με αυτή την ξένη;» «Εμάς μας ρώτησαν αν θέλουμε έναν ξένο στο τμήμα μας;» «Ο μπαμπάς μου θα κάνει ό,τι μπορεί για να τη διώξουν.» «Να γυρίσει πίσω στη Νιγηρία της.» 

   Αυτές οι φράσεις έμειναν χαραγμένες στο μυαλό μου. Πώς γίνεται να μιλούν τόσο άσχημα για μένα; Δεν ήξεραν καν το όνομά μου – βέβαια, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό… 

   Ωστόσο, την επόμενη μέρα πήγα στο σχολείο. Μάζεψα το κουράγιο μου, ανέβηκα στην έδρα και άρχισα να μιλάω στους συμμαθητές μου. Τους είπα την ιστορία μου, τους μίλησα για την οικογένειά μου, για τους λόγους για τους οποίους αλλάξαμε κατοικία και χώρα. Τους αποκάλυψα ότι είδα όσα ανέφεραν για μένα και ότι πληγώθηκα πολύ. Εκείνη την ώρα δεν απάντησε κανένας τίποτα, αλλά σιγά σιγά είδα ότι όλο και περισσότεροι άρχισαν να με πλησιάζουν, ζητώντας μου συγγνώμη και λέγοντας πως κατάλαβαν το λάθος τους. Δεν μπορούσα να μην τους συγχωρήσω! 

   Από τότε έχω αποκτήσει πολλούς φίλους και περνάμε πολύ καλά όλοι μαζί. Έχω αγαπήσει την Ελλάδα, το σχολείο μου, την τάξη μου, τους συμμαθητές και πλέον φίλους μου. Ελπίζω ότι δε θα χρειαστεί να φύγω…

Μ. Δήμητρα

Από το ημερολόγιο ενός παιδιού

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Η σημερινή μέρα δεν τελείωνε με τίποτα… Πάλι! Πάλι με χτύπησαν τα παιδιά από το σχολείο μου, πάλι με κορόιδεψαν, πάλι με έκαναν ένα με το πάτωμα, πάλι πόνεσα… Δεν ξέρω σε τι έχω φταίξει και μου φέρονται έτσι. Τι; Επειδή είμαι πιο σκούρος στο χρώμα; Επειδή δε μοιάζω μ’ αυτούς; Μα όλοι είμαστε διαφορετικοί, δε γίνεται κανένας να είναι όμοιος με τον άλλον. Άμα όλοι ήταν ίδιοι, τότε η ζωή θα ήταν βαρετή και δε θα είχε κανένα νόημα.

   Πραγματικά, θέλω να φύγω από εδώ… Να βρεθώ κάπου όπου θα είμαι χαρούμενος. Δε ζητάω πολλά, νομίζω! Πλέον νιώθω ένα τίποτα… νιώθω πως δεν ανήκω σ’ αυτόν τον κόσμο… Έχω την ανάγκη να ζήσω σαν φυσιολογικό παιδί κι εγώ! Και στην τελική δεν έφταιξα σε τίποτα για να τα περνάω όλα αυτά. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω… Μάλλον πρέπει να μιλήσω στη μαμά… Ήρθε η ώρα! Κι αυτή αντιμετωπίζει προβλήματα και δε θέλω να τη στεναχωρήσω, αλλά πρέπει, δεν αντέχω άλλο… Είναι άδικο, δε μου αξίζει μια τέτοια ζωή! Εντάξει, είμαι μαύρος, όπως λένε κι αυτοί, αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα! Είμαι άνθρωπος του Θεού κι εγώ και έχω κάθε δικαίωμα να χαίρομαι μια φυσιολογική ζωή, αντί να ζω στον φόβο για το χρώμα του δέρματός μου. Θέλω οι άλλοι να με δεχτούν γι’ αυτό που είμαι πραγματικά! 

Μ. Δέσποινα

Και μια αφίσα κατά του ρατσισμού...

Μ. Σοφία