Στη μηχανή του χρόνου - Από τον Μ. Κωνσταντίνο στον Ιουστινιανό

Η μηχανή του χρόνου ταξίδεψε τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β' Γυμνασίου στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Ιουστινιανού! Από τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης και της Αγίας Σοφίας μέχρι τη Στάση του Νίκα, η βυζαντινή ιστορία "ζωντανεύει" μέσα από αφηγήσεις - "μαρτυρίες", διαλόγους, επιστολές, ακόμα και συνεντεύξεις, τις οποίες έγραψαν τα παιδιά αναλαμβάνοντας ρόλο πρωταγωνιστή, αυτόπτη μάρτυρα των ιστορικών γεγονότων ή αφανούς ήρωα.

Ήμουν κι εγώ εκεί… στα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης

   Η είδηση της μεταφοράς της πρωτεύουσας από τη Δύση στην Ανατολή, στη θέση του αρχαίου Βυζαντίου, προκάλεσε μεγάλη έκπληξη σε όλους τους υπηκόους της αυτοκρατορίας. Όλοι απορούσαμε: πώς η Νέα Ρώμη θα μπορούσε να συναγωνιστεί σε επίπεδο αρχιτεκτονικής την Παλαιά Ρώμη, με τη μακρά ιστορία και τη μνημειώδη ομορφιά; 

   Για πολύ καιρό η περιοχή της νέας πρωτεύουσας βρισκόταν σε πλήρη αναβρασμό: η κατασκευή τειχών, επιβλητικών λεωφόρων και μεγαλοπρεπών κτιρίων ακολουθούσε ταχύτατους ρυθμούς και όλα έδειχναν ότι το νέο διοικητικό κέντρο θα κοσμείται από μοναδικά έργα τέχνης! Όταν πια έφτασε η ημέρα των επίσημων εγκαινίων παρουσίᾳ του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, αυτό που είδαμε ξεπέρασε κάθε προσδοκία… Τα ολοκληρωμένα πλέον δημόσια κτίρια άνοιξαν για πρώτη φορά και οι δρόμοι πλημμύρισαν από πλήθος κόσμου. Ακόμα και οι πιο απαιτητικοί δήλωναν απόλυτα ικανοποιημένοι! Νιώθω περήφανος που ήμουν κι εγώ ένας από τους τυχερούς που παρευρέθηκαν σ’ αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός…

   Η ημέρα των εγκαινίων της νέας πρωτεύουσας ήταν για όλους μας μια ημέρα χαράς και γιορτής. Μια νέα σελίδα στην ιστορία της αυτοκρατορίας έμελλε να γραφτεί, γεμάτη λαμπρότητα και δόξα. Η Παλαιά Ρώμη ανήκε πλέον στο παρελθόν… Όλοι ξέραμε ότι τη διαδεχόταν επάξια η Πόλη! 

Αποκαλυπτική συνέντευξη! Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α΄ μιλάει ανοιχτά για την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης και τη στάση του απέναντι στον Χριστιανισμό.

- Σεβαστέ αυτοκράτορα, προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση η απόφασή σας να μεταφέρετε την πρωτεύουσα του κράτους στην Ανατολή και να ιδρύσετε τη Νέα Ρώμη. Γιατί κάνατε την κίνηση αυτή;

- Να σας πω… Στην περιοχή του αρχαίου Βυζαντίου, τη θέση που διάλεξα για την πρωτεύουσά μου, διασταυρώνονται δυο ήπειροι, η Ασία και η Ευρώπη, και ενώνονται δυο θάλασσες, η Μεσόγειος και ο Εύξεινος Πόντος. Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η μοναδική γεωπολιτική θέση αναμένεται να οδηγήσει σε ραγδαία ανάπτυξη του εμπορίου. Εκτός, όμως, από την οικονομική της σημασία, η Πόλη μου θα έχει στρατηγικό ρόλο και από την άποψη της εξωτερικής πολιτικής. Οι εξωτερικοί εχθροί μας είναι πολλοί, έρχονται κυρίως από τον Βορρά και την Ανατολή, και από τη νέα πρωτεύουσα θα μπορούμε να τους αποκρούσουμε ευκολότερα. 

- Το χριστιανικό στοιχείο είναι ιδιαίτερα ισχυρό στην Ανατολή... Ποια θρησκευτική πολιτική σκοπεύετε να ακολουθήσετε;

- Μα, νομίζω ότι οι προθέσεις μου είναι φανερές από το πλήθος των εκκλησιών που οικοδομήθηκαν στη Νέα Ρώμη… Πάντα ήμουν της άποψης ότι η θρησκεία ή, καλύτερα, μια ενιαία θρησκεία μπορεί να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο για την πολυεθνική μας αυτοκρατορία. Γι’ αυτό, ακόμα και πριν το διάταγμα των Μεδιολάνων που στήριξε την ανεξιθρησκία, είχα εκδώσει νόμους ευνοϊκούς για τους Χριστιανούς. Ωστόσο, ως αυτοκράτορας πρέπει να τηρήσω τις ισορροπίες… Δε θέλω να συγκρουστώ με τα μέλη της συγκλητικής αριστοκρατίας, που είναι ειδωλολάτρες!

Ο. Αμαλία, Β3

Διάλογος Ιουστινιανού - Θεοδώρας

Την προηγούμενη της Στάσης του Νίκα, ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα συζητούν στο παλάτι…

- Τι σου συμβαίνει, Ιουστινιανέ; Τι έχεις και βαρυγκομάς;

- Πονοκέφαλο μεγάλο…

- Και στο ’πα, καλέ μου, εχθές στο συμπόσιο, το κρασί θέλει ρέγουλα!

- Μακάρι να ’φταιγε το κρασί… Άλλο με πονοκεφαλιάζει: η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τους δήμους. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει αύριο στον Ιππόδρομο…

- Μυρίζεσαι δηλαδή εξέγερση;

- Πολύ το φοβάμαι, και δεν ξέρω τι να κάνω…

- Αν έρθουν έτσι τα πράγματα, θα κάνεις αυτό που πρέπει, αγαπητέ μου. Θα καταστείλεις την εξέγερση, όπως αρμόζει σε έναν αυτοκράτορα! Όλα θα πάνε καλά, φθάνει να δείξεις πυγμή και αποφασιστικότητα.

- Έτσι μου ’ρχεται να τα βροντήξω όλα και να φύγω…

- Για να σε βλέπουν όλοι σαν έναν αυτοκράτορα που το έβαλε στα πόδια; Έχεις ισχυρό στρατό και μια γυναίκα που θα σε βοηθήσει με όλες τις δυνάμεις της!

- Σ ’ ευχαριστώ, καλή μου, που είσαι πάντα στο πλευρό μου... Τι θα έκανα χωρίς εσένα;

- Μαζί θα τα καταφέρουμε, άντρα μου… Εμάς θα μας γράψει η ιστορία!

Μ. Μαριέλα, Β2

Οι αναμνήσεις ενός αυλικού από τη Στάση του Νίκα 
   Από τα παράθυρα του παλατιού των Βλαχερνών βλέπαμε φλόγες να μαίνονται και μαύρο καπνό να ανεβαίνει προς τον ουρανό. Ο Βελισάριος μας είπε ότι χιλιάδες εξεγερμένοι βρίσκονταν στον Ιππόδρομο. Οι φήμες έλεγαν ότι σπίτια και ταβέρνες είχαν λεηλατηθεί τη νύχτα...
   Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα στεκόταν δίπλα στο ανατολικό παράθυρο, όρθια, όση ώρα συζητούσαν οι άντρες, και κοίταζε έξω την πόλη που φλεγόταν. Γύρισε προς τον Ιουστινιανό, τον κοίταξε σταθερά στα μάτια και του είπε: "Η αυτοκρατορική πορφύρα είναι ελκυστική για σάβανο, άρχοντά μου... Έτσι δεν είναι;"
Κ. Εύα, Β2

Η Στάση του Νίκα μέσα από τη ματιά ενός αυτόπτη μάρτυρα 

Ένας έμπορος από τη Θεσσαλονίκη, ο Θεόδωρος, που βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έζησε τα γεγονότα από κοντά, συζητά με τον φίλο του Φώτιο: 

Θεόδωρος: Φίλε μου, ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω… 

Φώτιος: Μα τι συνέβη στη Βασιλεύουσα; Πες μου, καίγομαι να μάθω… 

Θεόδωρος: Όχι άλλες φωτιές, σε παρακαλώ! 

Φώτιος: Ηρέμησε, καλέ μου φίλε… Τώρα είσαι ασφαλής εδώ στη Θεσσαλονίκη, μακριά από την Πόλη… 

Θεόδωρος: Ξέρεις, όλα ξεκίνησαν στον Ιππόδρομο… Οι δήμοι διαμαρτύρονταν για τους φόρους και την κακοδιοίκηση. Ξεσήκωσαν το πλήθος εναντίον του αυτοκράτορα και σύντομα η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Οι στασιαστές πυρπολούσαν τα πάντα, τίποτα δεν έμεινε όρθιο! Παντού άκουγες την κραυγή ΝΙΚΑ, ΝΙΚΑ, ΝΙΚΑ! 

Φώτιος: Μα τι σημαίνει αυτό; 

Θεόδωρος: Ήταν το σύνθημα των στασιαστών. 

Φώτιος: Φαντάζομαι την ατμόσφαιρα που επικρατούσε… Τι είδαν τα μάτια σου, Θεόδωρε! Και ο αυτοκράτορας; Τι έκανε ο Ιουστινιανός; 

Θεόδωρος: Στην αρχή πανικοβλήθηκε και ήταν έτοιμος να φύγει, αλλά η γυναίκα του, η Θεοδώρα, τον έπεισε να μείνει και να αντιμετωπίσει δυναμικά την κατάσταση. 

Φώτιος: Ψύχραιμη γυναίκα! 

Θεόδωρος: Φιλόδοξη… Ήθελε να πεθάνει σαν αυτοκράτειρα! 

Φώτιος: Και πώς τέλειωσαν όλα; 

Θεόδωρος: Οι στρατηγοί του Ιουστινιανού κατάφεραν να παγιδέψουν το πλήθος στον Ιππόδρομο. Άκουσα πως 30.000 άνθρωποι σφάχτηκαν μέσα σε λίγη ώρα! 

Φώτιος: Τι λες, φίλε μου! Σε τι καιρούς ζούμε… 

Λ. Άννα, Β2

Διάλογος Ανθέμιου - Ισίδωρου

Ανθέμιος: Ισίδωρε, ο αυτοκράτορας μας τίμησε με την εμπιστοσύνη του και μας ανέθεσε ένα πολύ σημαντικό έργο, την κατασκευή της Αγίας Σοφίας… Τι προτείνεις να κάνουμε;

Ισίδωρος: Αγαπητέ συνάδελφε, το έργο μας πρέπει να είναι πρωτότυπο και μοναδικό! Σκέφτομαι να συνδυάσουμε τον κατά μήκος άξονα των βασιλικών, των μακρόστενων ρωμαϊκών κτιρίων, με τον καθ’ ύψος άξονα των περίκεντρων κτιρίων, που είναι κυκλικά ή πολυγωνικά.

Ανθέμιος: Πολύ καλή ιδέα! Προτείνω να δώσουμε έμφαση στο κέντρο, στον καθ’ ύψος άξονα του ναού, και να φτιάξουμε έναν εντυπωσιακό τρούλο!

Ισίδωρος: Συμφωνώ απόλυτα! Σαν να το βλέπω μπροστά μου… Τέσσερις ογκώδεις πεσσοί σχηματίζουν το κεντρικό τετράγωνο και συνδέονται με τόξα. Αυτά με τη σειρά τους σχηματίζουν ημισφαιρικά τρίγωνα, δημιουργώντας ένα στεφάνι, πάνω στο οποίο στηρίζεται ο τρούλος.

Ανθέμιος: Και με πολλά παράθυρα στη βάση του για να μπαίνει άπλετο φως… Θα μοιάζει σαν να κρέμεται από τον ουρανό! Ας ξεκινήσουμε αμέσως. Το έργο μας θα θαυμάζεται στους αιώνες!

Λ. Θεανώ, Β2

Ένα γράμμα - πρόσκληση για τα εγκαίνια της Αγίας Σοφίας

Κ. Χριστίνα, Β2

Εντυπώσεις από τη Βασιλεύουσα

Αγαπητέ μου Θεόφιλε,

   Σου γράφω από τη Βασιλεύουσα. Τι υπέροχη πόλη!

   Βρίσκομαι εδώ λόγω της δουλειάς του πατέρα μου, που είναι έμπορος και έπρεπε να έρθει στην Κωνσταντινούπολη για να προμηθευτεί μεταξωτά, μπαχαρικά και άλλα είδη πολυτελείας. Με πήρε μαζί του «για να μαθαίνω τη δουλειά»… Πόσο τυχερός είμαι! 

   Η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας είναι απλά μαγευτική! Τα κτίρια, οι άνθρωποι, η ατμόσφαιρα, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω… Ας τα πάρω με τη σειρά!

   Λοιπόν, το πρώτο που βλέπεις καθώς πλησιάζεις την Πόλη, είναι τα εντυπωσιακά τείχη που την περιβάλλουν και την προφυλάσσουν από ξηράς. Ποιον εχθρό μας δε θα μπορούσαν να απωθήσουν;

   Μπαίνοντας στη Βασιλεύουσα, θα συναντήσεις την υπέροχη πλατεία του Κωνσταντίνου! Την κοσμούν λαμπρά αγάλματα και κτίρια, ενώ εδώ βρίσκεται και η έδρα της Συγκλήτου. Στο κέντρο της δεσπόζει η περίφημη κολόνα από πορφυρίτη, από την κορυφή της οποίας το άγαλμα του Κωνσταντίνου Α΄ εποπτεύει όλη την πόλη. Αυτή η πλατεία είναι πάντα γεμάτη κόσμο και ζωή!

   Παράλληλα, η Πόλη έχει πάρα πολλούς ναούς. Όλοι τους είναι θαυμαστοί, όμως αυτός που ξεχωρίζει είναι η Αγία Σοφία. Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός της είναι πολύ ιδιαίτερος. Ο πατέρας μου είπε ότι λέγεται «βασιλική μετά τρούλου». Το εσωτερικό της λαμπρής αυτής εκκλησίας είναι το κάτι άλλο. Είναι φανερό ότι τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν είναι τα καλύτερα σε όλη την αυτοκρατορία! Χρωματιστά μάρμαρα και υπέροχα ψηφιδωτά σε χρυσό φόντο τη στολίζουν. 

Το ωραιότερο όμως είναι ο γιγαντιαίος της τρούλος, που παρά το μέγεθός του, μοιάζει να αιωρείται. Πρόκειται για ένα θαύμα! 

   Θα ήταν βέβαια παράλειψη να βρίσκομαι στην Κωνσταντινούπολη και να μην παρακολουθήσω έναν αγώνα στον περίφημο ιππόδρομό της… Το θέαμα είναι μοναδικό! Τα άρματα, τα άλογα, οι πολύχρωμες στολές, οι ζητωκραυγές των θεατών που υποστηρίζουν την ομάδα τους, όλα ξεπερνούν κάθε φαντασία!

   Καλέ μου φίλε, ελπίζω να σου έδωσα μια γεύση από τη μεγαλοπρέπεια και τη γοητεία της Βασιλεύουσας. Είναι μια πόλη στολίδι στην οικουμένη! Θα φύγω από δω με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ίσως σε κάποια στιγμή στο μέλλον να τα καταφέρουμε να την επισκεφτούμε και μαζί… 

   Με τους φιλικούς μου χαιρετισμούς,

Αλέξιος

Κ. Σήλια, Β2 

Άλλοι/ες προτίμησαν το κολάζ, το κόμικς, ακόμα και το ψηφιδωτό!

Κωνσταντινούπολη

Κ. Αφροδίτη, Β2

Ιουστινιανός και Θεοδώρα

Μ. Γωγώ, Β2

Το νομοθετικό έργο του Ιουστινιανού

Μ. Πέτρος, Β3

Στάση του Νίκα

Π. Γιάννης, Β3

Αυτοκράτειρα Θεοδώρα

Κ. Χριστίνα, Β2

Οι πιτσιρίκοι

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου αποδίδουν σε μορφή θεατρικού έργου το σαμποτάζ που έκαναν οι πιτσιρίκοι στο ομώνυμο κείμενο του Δ. Ψαθά.

Πρώτα το σχέδιο...

Οι πιτσιρίκοι έχουν μαζευτεί στο σπίτι του Γιώργου και συνωμοτούν.

Γιώργος: Παιδιά, σαν πολύ καιρό δεν καθίσαμε στα αυγά μας; 

Κώστας: Και τι να κάνουμε; Μπες στο ψητό…

Γιώργος: Λοιπόν, δώστε βάση, μάγκες, θα τους τρελάνουμε τους Γερμανούς! Θα πάμε το βράδυ στο Ζάππειο. Όλο και κάποιο φορτηγό θα την αράζει εκεί, με κανέναν χαζογερμανό να το προσέχει, και καλά… Ε, εμείς θα του τη φέρουμε και θα του το ρημάξουμε, του παλιογερμαναρά! 

Νίκος: Τέλεια ιδέα! Εγώ θα αναλάβω να τον απασχολήσω!

Απόστολος: Μπα, και γιατί εσύ κι όχι εγώ;

Νίκος: Γιατί είμαι πολύ καλός στο θέατρο! Δε θυμάστε που σας έκανα τον βλάχο και σκάσατε στο γέλιο;

Κώστας: Τι σκέφτεσαι να κάνεις;

Νίκος: Θα πλησιάσω κρατώντας ένα τσιγάρο και θα κάνω πως προσπαθώ να το ανάψω από το φανάρι του φορτηγού! Τα άλλα αφήστε τα πάνω μου…

Γιώργος: Σύμφωνοι! Πρόσεξε όμως… Πρέπει να απασχολήσεις τον φρουρό μέχρι να πάρουμε τις ρεζέρβες και να διαλύσουμε το φορτηγό. Δώσε μας όσο πιο πολύ χρόνο μπορείς!

Απόστολος: Και… μην ξεχνάτε το σύνθημά μας!

Οι μικροί σαμποτέρ τραγουδούν:

Να σαλτάρω, να σαλτάρω

τη ρεζέρβα να του πάρω!

Μ. Μούτος, Α4

...Μετά το σαμποτάζ!

Βραδάκι, στο Ζάππειο. Όση ώρα ο Γερμανός είναι απασχολημένος με τον πονηρό μικρό, μια παρέα πέντε δεκάχρονων πάνω κάτω πιτσιρίκων πλησιάζουν κρυφά το φορτηγό...

Θοδωρής: Έτοιμοι;

Γιώργος: Θ’ ανέβω πρώτος. Χρειάζομαι ακόμη έναν… 

Μπάμπης: Έρχομαι εγώ! 

Θοδωρής: Σε μένα θα δίνετε τις προμήθειες. 

Κώστας: Εγώ θα τρυπήσω τα λάστιχα…

Γιάννης: …κι εγώ θα φυλάω τσίλιες!

Γιώργος: Άντε, να μην καθυστερούμε!

Ο Μπάμπης και ο Γιώργος ανεβαίνουν στο φορτηγό. Δίνουν ό,τι εφόδια βρίσκουν στον Θοδωρή, που τα βάζει σ’ ένα τσουβάλι.

Μπάμπης: Πω πω, αδελφάκι μου! Πιάσαμε την καλή!

Γιώργος: Ψωμιά, σαλάμια, τυριά… Δε χορταίνει το μάτι μου!

Μπάμπης: Ψάξε και για ζάχαρη. 

Γιώργος: Να, εδώ είναι... Ή μήπως είναι αλεύρι;

Μπάμπης: Ό,τι κι αν είναι, φέρ’ το εδώ!

Γιώργος: Βρήκα και λάδι!

Μπάμπης: Κάνε γρήγορα! Δεν έχουμε χρόνο…

Γιώργος: Πιάσε, Θοδωρή!

Θοδωρής: Ωραία, το γεμίσαμε το τσουβάλι μας…

Μπάμπης: Κώστα, τι γίνεται με τα λάστιχα;

Κώστας: Λάστιχα τέλος! 

Γιάννης: Παιδιά, βλέπω πως ο φίλος μας άναψε το τσιγάρο του και χαιρετάει τον Γερμανό… Πάμε να φύγουμε!

Όλοι μαζί πιάνουν το τσουβάλι και χάνονται στο σκοτάδι.

Μ. Φαίδρα, Α2

Και μια δημιουργική αναδιήγηση της ιστορίας...

Το ξυπόλητο τάγμα εν δράσει 

   Χρονιά: 1942. Είναι ένα κρύο βράδυ του Γενάρη. Σε ένα σκοτεινό υπόγειο κάπου στην Αθήνα πολλά παιδιά είναι συγκεντρωμένα και συζητούν. Ξέρουν ότι στο Ζάππειο συχνά βρίσκονται γερμανικά φορτηγά γεμάτα τρόφιμα και εφόδια. Οι πιτσιρίκοι τα χρειάζονται για να επιβιώσουν… Αλλά πώς θα τα πάρουν; Καταστρώνουν το σχέδιό τους. Ο μικρός Πετράκης, ένας μαγκάκος που φαίνεται αθώος και γνωρίζει λίγα γερμανικά, θα αναλάβει να απασχολήσει τον Γερμανό φρουρό. Την ίδια ώρα ο Ιάσονας και ο Μάριος -οι πιο μεγάλοι- θα ανοίξουν με τα εργαλεία τους το φορτηγό. Όλοι οι υπόλοιποι στη σειρά θα περάσουν χέρι- χέρι ό,τι βρουν, όσο πιο γρήγορα και αθόρυβα μπορούν. Μόλις αδειάσουν το φορτηγό, θα το σαμποτάρουν, χαλώντας τα φανάρια και τρυπώντας τα λάστιχα. Μετά θα γίνουν καπνός, πριν τους πάρει είδηση ο Γερμανός. Η συγκέντρωση τελειώνει και τα παιδιά πηγαίνουν για ύπνο πεινασμένα, όπως συνήθως… 

   Το άλλο βράδυ στο Ζάππειο, ο Πετράκης πλησιάζει τον Γερμανό κρατώντας ένα τσιγάρο. Να, άρχισαν να μιλούν, βιαστείτε! Όλα πάνε ρολόι. Μέσα στο φορτηγό υπάρχουν τα πάντα! Τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα, για τη Λενιώ που είναι αρρωστούλα… Εντάξει, παιδιά, τελειώσαμε! Οι πιτσιρίκοι φορτωμένοι τρέχουν και τους καταπίνει το σκοτάδι… Στον δρόμο για την κρυψώνα τους, η Ελπίδα πλησιάζει τον Ιάσονα: 

-Τα πήραμε όλα, αρχηγέ; ρωτάει. 

- Ναι, της λέει εκείνος, αλλά μετά μουρμουρίζει: σχεδόν… 

   Πίσω στο άδειο και διαλυμένο φορτηγό, ο Γερμαναράς χτυπιέται και αφρίζει από τον θυμό. Αλλά ξάφνου σταματά. Τι είναι εκείνο στο βάθος; Κάτι άφησαν! Το παίρνει στα χέρια του… Είναι ένα κουτί με ένα σημείωμα πάνω του! 

«Για να έχετε φάρμακα, θα έχετε κι εσείς αρρώστους. Σας καταλαβαίνουμε και γι’ αυτό σας αφήσαμε το ένα κουτί φάρμακα από τα δύο. 

Υπογραφή: το ξυπόλητο τάγμα». 

Χ. Αριάδνη, Α4 

Άλλοι/ες προτίμησαν το κόμικς ή τη ζωγραφική.

Ο ακήρυχτος πόλεμος...

Ζ. Χριστιάνα, Α2

Κ. Ύρια, Α2

Ι. Άννα-Μαρία, Α2

Π. Ελεάνα, Α4

Π, Παναγιώτης, Α4

Τ. Αλεξάνδρα, Α4

Ψ. Ραφαηλία, Α4

Η Μαφάλντα και ο Φελίπε στο σχολείο!

Με έμπνευση από τη Μαφάλντα και τον Φελίπε...

...οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου γράφουν μια σελίδα στο ημερολόγιο των πρωταγωνιστών...

Από το ημερολόγιο του Φελίπε

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Μετά από ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο, μια ελεεινή Δευτέρα… Φυσικά, φταίει γι’ αυτό το σχολείο. Με τρομάζει, με καταπιέζει, με ενοχλεί και με αρρωσταίνει…

   Στο διάλειμμα αποφάσισα να μιλήσω στη φίλη μου τη Μαφάλντα. Ένιωθα πως, αν δεν έλεγα κάπου τον πόνο μου, θα έσκαγα. Μεγάλο λάθος! Στην προσπάθειά της να με κάνει να νιώσω καλύτερα, άρχισε να μου λέει πως σε κανέναν δεν αρέσει το σχολείο, ούτε τα πολλά καθήκοντα για το σπίτι. Γράψιμο και διάβασμα όλη μέρα! Κόντεψα να τρελαθώ… Μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για το σχόλασμα, σκεφτόμουν συνεχώς τα λόγια της και με έκοβε κρύος ιδρώτας. ΘΕΕ ΜΟΥ! ΔΕΝ ΤΑ 'ΧΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!!

   Μάλλον πρέπει να την κοπανήσω, αλλά πού να πάω; Ίσως κάπου να υπάρχει μία χώρα όπου τα σχολεία να είναι διαφορετικά και πιο ευχάριστα για τους μαθητές... Θα ρωτήσω αύριο τη δασκάλα.

Μ. Μαρία, Α2

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Η πρώτη μου εβδομάδα στο σχολείο ήταν κυριολεκτικά απαίσια! Γιατί να υπάρχουν και τα μαθήματα ανάμεσα στα διαλείμματα; Με το που χτυπάει το κουδούνι για να βγούμε, χτυπάει πάλι για να ξαναμπούμε. Και τα μαθήματα, τόσο βαρετά! Όλη την ώρα τα ίδια και τα ίδια… Αυτά ακριβώς σκεφτόμουν καθώς επέστρεφα στο σπίτι, όταν ξαφνικά έπεσα πάνω στη Μαφάλντα. Αμέσως κατάλαβε ότι κάτι με απασχολεί και με ρώτησε τι έχω. Μόλις της είπα τις σκέψεις μου, αυτή, αντί να με παρηγορήσει, συμπλήρωσε κι άλλα κακά που δεν είχα σκεφτεί από μόνος μου. Μου είπε πως είναι τρομερό να είσαι κλεισμένος σε ένα κτίριο για να γράψεις και να διαβάσεις και μετά να πρέπει να γυρίσεις σπίτι για να ξαναγράψεις και να ξαναδιαβάσεις! Στη σκέψη αυτή με έπιασε απελπισία…

   Ευτυχώς, σήμερα είναι Παρασκευή και αύριο δεν έχουμε σχολείο!

Μ. Φαίδρα, Α2

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Η μέρα μου σήμερα ήταν φρικτή. Ακόμα δεν ξεκίνησε καλά καλά το σχολείο και μου φαίνεται ήδη ανυπόφορο… Καταπιέζομαι, αγχώνομαι, νευριάζω τόσο, που στο τέλος θα αρρωστήσω! Η φίλη μου η Μαφάλντα (που είναι πιο χαλαρή από μένα) μου λέει ότι το σχολείο δεν αρέσει σε κανέναν και με συμβουλεύει να ηρεμήσω. Μα πώς να ηρεμήσω, όταν στο καπάκι μου θυμίζει πως το γράψιμο και το διάβασμα συνεχίζεται μετά από τόσες ώρες σχολείου και στο σπίτι! Και εγώ ο "έξυπνος" δεν τα είχα σκεφτεί όλα αυτά… ΒΟΗΘΕΙΑ!

Τ. Δημήτρης, Α4

Αργεντινή, 9/12/1970

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Πριν αρχίσει το σχολείο φοβόμουν πως δε θα μ’ αρέσει… Ε, λοιπόν, τελικά είχα δίκιο! Είμαστε κλεισμένοι σε ένα κτίριο σαν φυλακή έξι-εφτά ώρες με πολύ μικρά διαλείμματα και, σαν να μην έφτανε αυτό, μας βάζουν και καθήκοντα για το σπίτι, ασκήσεις, αντιγραφές και αποστήθιση. Αυτό με αρρωσταίνει!

   Γράφουμε τεστ στην αλφαβήτα και στην πρόσθεση. Πρέπει να κάνουμε καλά γράμματα, διαφορετικά η δασκάλα μας μαλώνει. Το μόνο μάθημα που μου αρέσει στο σχολείο είναι τα εικαστικά. Μ’ αρέσει να ζωγραφίζω και η κυρία που έχουμε είναι πολύ καλή. Μάλιστα αυτές τις μέρες φτιάχνουμε μια χριστουγεννιάτικη κάρτα, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. 

   Στο διάλειμμα παίζουμε ποδόσφαιρο με τους φίλους μου και πειράζουμε τα κορίτσια, που όλο συζητάνε για κούκλες. Όταν όμως γυρίζω στο σπίτι, πρέπει να κάνω τα μαθήματά μου, διαφορετικά θα την έχω άσχημα από τους γονείς μου. Βέβαια σ’ αυτό έβαλε το χεράκι της και η Μαφάλντα, γιατί αυτή τους είπε για τα καθήκοντα στο σπίτι. Ξέρω πως, αν δεν τα κάνω, θα βρω τον μπελά μου!

   Ακόμα δεν είμαστε ούτε στη μέση της χρονιάς, κι εγώ περιμένω ήδη με αγωνία το τέλος της! Μετά μένουν άλλα έντεκα χρόνια μέχρι να τελειώσει το σχολείο για μένα… Πότε θα περάσουν, Θεέ μου;

Χ. Δημήτρης, Α4

Από το ημερολόγιο της Μαφάλντα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Πέρασαν κιόλας τρεις εβδομάδες από τότε που ξεκίνησα το σχολείο! Ακόμα προσπαθώ να προσαρμοστώ, αλλά πιστεύω πως τα καταφέρνω αρκετά καλά. Στην τάξη είμαι μαζί με τον Φελίπε, εκείνο το ωραίο αγόρι που ήρθε φέτος στη γειτονιά. Σήμερα στο διάλειμμα επιτέλους μου μίλησε! Και τι μου είπε, παρακαλώ; Ότι δεν αντέχει το σχολείο! Και καλά τον κάνει να αρρωσταίνει… Προσπάθησα να του δείξω ότι τον καταλαβαίνω, αλλά η κατάσταση ξέφυγε όταν του είπα ότι πρέπει να γράφουμε και να διαβάζουμε και στο σπίτι. Άρχισε να φωνάζει ότι δε θέλει να τα κάνει όλα αυτά και ότι τώρα συνειδητοποίησε πραγματικά τι μας περιμένει! 

   Καλά, ποτέ δε θα τα καταλάβω αυτά τα αγόρια! Ευτυχώς, σε λίγο θα έρθει η Σουζανίτα να παίξουμε…

Κ. Νεφέλη, Α2

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Ο καλός μου ο Φελίπε ήταν σήμερα πολύ προβληματισμένος… Μου εμπιστεύθηκε ότι το σχολείο τον τρομάζει και τον καταπιέζει. Εγώ προσπάθησα να του συμπαρασταθώ και να φανώ δυνατή, αλλά φοβάμαι πως, χωρίς να το θέλω, τον στεναχώρησα περισσότερο… 

   Κι εμένα δε μου αρέσει το σχολείο… Σκέφτομαι όμως πως είμαι τυχερή που έχω έναν φίλο αδερφικό: αυτόν, τον Φελίπε! Μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο το σχολείο, αλλά και κάθε δυσκολία στη ζωή αποτελεσματικά και με χιούμορ. Ναι, αυτά έπρεπε να του πω! Αύριο κιόλας θα του μιλήσω! 

Τ. Βασίλης, Α4

Και μια σελίδα από το ημερολόγιο της μαμάς του Φελίπε!

Καλό μου ημερολόγιο,

   Σου έχω πει ότι θα σου γράφω μόνο για σημαντικά θέματα. Το θυμάσαι, ε; Λοιπόν, σήμερα έγινε κάτι που πιστεύω ότι αξίζει να σου το εμπιστευθώ.

   Το μεσημέρι ο γιος μου, ο Φελίπε, γύρισε από το σχολείο κλαμένος. Τον ρώτησα τι του συμβαίνει και, μέσα από λυγμούς, μου είπε την αλήθεια. Έκλεισε πια ένας μήνας που πηγαίνει στο Δημοτικό και δεν του αρέσει καθόλου. Σιχαίνεται το πρωινό ξύπνημα και δεν μπορεί τη δικιά μου βιασύνη, που όλο του φωνάζω και τον τραβολογάω… Έπειτα, πιστεύει πως η δασκάλα του στο σχολείο δεν τον συμπαθεί και τον μαλώνει όλη την ώρα. Και το χειρότερο είναι που πρέπει να διαβάζει στο σπίτι και που έχει λιγότερο χρόνο για παιχνίδι. Γι’ αυτό είναι τόσο κακόκεφος κάθε Δευτέρα… Μου είπε ακόμα πως η Μαφάλντα (το νέο του ενδιαφέρον) προσπάθησε να τον ηρεμήσει, αλλά τελικά τον έκανε να νιώσει χειρότερα.

   Ευτυχώς, είχα κάνει παστίτσιο το μεσημέρι, γεγονός που κατάφερε να κόψει το κλάμα του. Όμως σκέπτομαι... τι να κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου; Οι άλλες μαμάδες τι κάνουν; Για αρχή, αύριο κιόλας θα πάω στο σχολείο να δω τη δασκάλα του. 

   Τι δύσκολο να είσαι μαμά!

Χ. Αριάδνη, Α4

Άλλοι/ες προτίμησαν να "στείλουν" τον Φελίπε στο Γυμνάσιο...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Μια ακόμη δύσκολη μέρα... Το πρωί, ενώ πήγαινα στο σχολείο, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου τη δήλωση για την εκδρομή που θα πάμε την άλλη εβδομάδα και ότι η διορία ήταν μέχρι σήμερα. Οπότε, αντίο εκδρομή… Επίσης, μας επέστρεψαν τα τεστ της Φυσικής και δεν τα πήγα και πολύ καλά. Αναμενόμενο… Δεν είναι ότι δε διάβασα, αλλά κάθε φορά που γράφω τεστ έχω πάρα πολύ άγχος. Και σαν να μη μου έφταναν όλα αυτά, το απόγευμα που βγήκα βόλτα συνάντησα τη Μαφάλντα κι άρχισα να της λέω τι έγινε σήμερα και πόσο χάλια περνάω στο σχολείο. Και τι έκανε αυτή, παρακαλώ; Μου είπε κι άλλους τόσους λόγους που το σχολείο είναι ανυπόφορο. Αυτό ήταν! Τα ήδη τεντωμένα νεύρα μου έσπασαν. Άρχισα να πανικοβάλλομαι για το πώς θα καταφέρω να επιβιώσω στο Γυμνάσιο. Έτρεξα σπίτι μου και μέχρι τις δέκα διάβαζα χωρίς σταματημό…

   Τελικά, το Γυμνάσιο είναι πολύ δύσκολο!

Μ. Γιώργος, Α2

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Τώρα πια είμαι μεγάλος και πηγαίνω στο Γυμνάσιο. Αχ, από εδώ και πέρα μόνο διάβασμα και τίποτε άλλο… Ούτε χρόνο για να παίζω, ούτε να κάθομαι και να χαζολογώ! Ειδικά όταν πέφτουν βροχή τα τεστ και τα διαγωνίσματα, τότε είναι που πρέπει να διαβάζω με τις ώρες! Στο Δημοτικό είχα λίγα μαθήματα κι έτσι μου έμεναν ώρες για παιχνίδι… 

   Άντε να δω τι θα κάνω όταν έρθει η στιγμή να δώσω για πανελλήνιες… Αλλά ας μην τα σκέπτομαι από τώρα αυτά, έχω καιρό ακόμα (αν επιζήσω μέχρι τότε και δεν τρελαθώ)…

Π. Παναγιώτης, Α4

...ή να δώσουν τη δική τους συνέχεια στο κόμικς!

Ζ. Χριστιάνα, Α2