Η Μαφάλντα και ο Φελίπε στο σχολείο!

Με έμπνευση από τη Μαφάλντα και τον Φελίπε...

...οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου γράφουν μια σελίδα στο ημερολόγιο των πρωταγωνιστών...

Από το ημερολόγιο του Φελίπε

Δευτέρα, 13 Σεπτεμβρίου

Ημερολόγιό μου,

   σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο… Όλο το βράδυ κοιμήθηκα ελάχιστα από το άγχος! Ένα σωρό σκέψεις με πλημμύριζαν, από τις υποχρεώσεις μου που θα αυξάνονταν, ως τους νέους μου συμμαθητές που θα συναντούσα. Με τα πολλά, ήρθε το πρωί και με βαριά καρδιά ξεκίνησα. Ένα σφίξιμο στο στομάχι και ένα τρέμουλο στα πόδια ήταν οι αχώριστοι σύντροφοί μου!

   Ένα μουντό κι άχαρο κτίριο με υποδέχτηκε. Άγνωστες φυσιογνωμίες παντού! Ο διευθυντής του σχολείου, αφού πρώτα μαζευτήκαμε όλα τα παιδιά μαζί σε μια μικρή αυλή, μας μίλησε σε αυστηρό κι έντονο ύφος για τις υποχρεώσεις μας και τους κανόνες συμπεριφοράς. Στη συνέχεια, μας μοίρασαν όλα τα βιβλία, που ήταν ασήκωτα! Πιάστηκαν τα χέρια μου να τα κουβαλάω ως το σπίτι μου. Αναρωτιόμουν ποιος θα τα διαβάσει όλα αυτά…

   Όταν βγήκα το απόγευμα μια βόλτα να ξεσκάσω, συνάντησα τη φίλη μου, τη Μαφάλντα, που πηγαίνει σε άλλο Δημοτικό. Από την ανακούφισή μου που είδα ένα γνωστό πρόσωπο, της άνοιξα την καρδιά μου, λέγοντάς της πόσο άσχημα πέρασα σήμερα… Αυτή όμως έριξε κι άλλο λάδι στη φωτιά, αφού μου είπε πράγματα που ούτε καν είχα ακόμη σκεφτεί! Ότι δηλαδή από δω και πέρα αυτή θα είναι η ζωή μας, να διαβάζουμε όλη μέρα κλεισμένοι μέσα. Τι φρίκη! Θα περάσω λοιπόν τα παιδικά μου χρόνια σε μια φυλακή; Απορώ πώς θ’ αντέξω και για πόσο καιρό…

Μ. Στέργιος, Α2

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   έχουν ξεκινήσει τα σχολεία και ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω! Αυτό με τρομάζει αφάνταστα, με αρρωσταίνει… Νιώθω μονίμως αγχωμένος και πιεσμένος. Είναι πολύ δυσάρεστο να ξυπνάς νωρίς το πρωί, να πρέπει να ετοιμαστείς για να πας στο σχολείο με την τσίμπλα στο μάτι και μόλις φτάνεις εκεί να έχεις να κάνεις μάθημα! Το περιβάλλον του σχολείου και οι ατέλειωτες απαιτήσεις του μου κάνουν κακό, μου μαυρίζουν την ψυχή.

   Τις προάλλες συζητούσα και με τη Μαφάλντα για τους προβληματισμούς μου, αλλά τελικά αυτό δε βοήθησε. Η φίλη μου ήθελε να με καθησυχάσει, αλλά μου υπενθύμισε ότι είμαι τόσες ώρες κλεισμένος σε ένα τσιμεντένιο άσχημο κτίριο γράφοντας και διαβάζοντας και μετά, όταν γυρίζω στο σπίτι, πρέπει πάλι να γράψω και να διαβάσω! Μου είπε, βέβαια, και ότι σε κανέναν δεν αρέσει το σχολείο, αλλά τι να την κάνεις τη γνώμη των άλλων, όταν αυτή δεν μπορεί να σου λύσει τα προβλήματα; Και σκέψου πως το χειρότερο είναι ότι όχι μόνο πηγαίνουμε πέντε μέρες την εβδομάδα στο σχολείο, αλλά και το Σαββατοκύριακο που μας μένει έχουμε ένα σωρό καθήκοντα για το σπίτι… Και μετά πάλι από την αρχή! Με άλλα λόγια, καθόλου χρόνος για παιχνίδι και ξεκούραση. Με όλες αυτές τις σκέψεις να γυρνοβολάνε στο μυαλό μου, δεν άντεξα και άρχισα να φωνάζω τόσο δυνατά, που μπορεί να με άκουσαν μέχρι και τον Βόρειο Πόλο! Εμείς είμαστε μικρά παιδάκια, πώς να το κάνουμε; Χρειαζόμαστε το παιχνίδι και την ξεγνοιασιά. Αλλά τι να πεις; Έτσι είναι, φαίνεται, η ζωή, γεμάτη δυσκολίες…

Π. Μαργαρίτα, Α2

Καλό μου ημερολόγιο,

   δεν αντέχω άλλο το σχολείο. Βασανίζομαι... Σκέφτομαι πόσες ώρες σπαταλάω για να κάνω τα καθήκοντά μου και βλέπω πως μάταια αγωνίζομαι να ανταπεξέλθω σε τόσες απαιτήσεις. Δεν έχω πια καθόλου ελεύθερο χρόνο για να παίξω με τους φίλους μου και όλη η μέρα μου περνάει με το διάβασμα και το γράψιμο. Έκανα σήμερα μια συζήτηση γι’ αυτό το θέμα με τη Μαφάλντα, δυστυχώς όμως, παρά το γεγονός ότι η φίλη μου είχε καλές προθέσεις, δεν ένιωσα καλύτερα. Ίσα ίσα, επισημαίνοντας πως όλοι εμείς οι μικροί μαθητές τραβάμε το ίδιο βάσανο, με έκανε να θέλω να τσιρίξω απ’ την απελπισία μου....

   Τι θα κάνω τώρα; Γράφουμε και τεστ στην Ιστορία... Πώς θα διαβάσω τόσα κεφάλαια; Πρέπει να σκεφτώ κάτι. Αυτό είναι... Το βρήκα! Θα προσποιηθώ τον άρρωστο. Αύριο το πρωί και θα πω στη μαμά μου ότι με πονάει ο λαιμός μου, το κεφάλι μου, η κοιλιά μου και όλο μου το σώμα. Θα θυμηθώ και πώς είχα παίξει τον άρρωστο τότε που είχα πάρει μέρος σε ένα θεατρικό του νηπιαγωγείου. Δεν μπορεί... Θα με πιστέψει η μαμά μου, δε θα αφήσει το αγοράκι της να πάει σε τέτοια χάλια στο σχολείο. Τελικά είμαι πολύ έξυπνος!

   Καληνύχτα, ημερολόγιο μου...

Σ. Αθηνά, Α2

Αγαπητό ημερολόγιο,

   ακόμα δεν έχουμε κλείσει έναν μήνα που πηγαίνουμε ξανά στο σχολείο και έχω κατααγχωθεί…. Γράψε, κάνε την άσκηση της σελίδας 27, μάθε την Ιστορία απ’ έξω, διάβασε τη θεωρία... Όλα αυτά με έχουν τρελάνει!

   Κι αυτή η Μαφάλντα, δεν την μπορώ πια… Από τη μία μου λέει να ηρεμήσω και από την άλλη μου λέει πράγματα που με αγχώνουν περισσότερο! Φίλη να σου πετύχει…

   Μακάρι να είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ώστε να κάνω παρέα και να παίζω με τους φίλους μου, όπως τις μέρες που το σχολείο είναι κλειστό. Οι έγνοιες και το άγχος δε με αφήνουν να ησυχάσω και να απολαύσω τις χαρές της παιδικής ηλικίας… Δεν είναι άδικο;

Τ. Δήμητρα, Α2

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   οι πρώτες μέρες στο σχολείο μου φαίνονται σωστό μαρτύριο! Έχω κιόλας καταλάβει ότι δε θα περάσω καλά φέτος. Συνέχεια μαθήματα και μόνο υποχρεώσεις… Ξυπνάω με το ζόρι κάθε μέρα πρωί πρωί, αντί να απολαύσω τον ύπνο μου, και τρέχω να ετοιμαστώ για το μάθημα. Περνάω όλο το πρωινό μου κλεισμένος στην τάξη και το μεσημέρι γυρίζω στο σπίτι πτώμα από την κούραση! Και σαν να μην έφτανε το σχολείο, έχω και το διάβασμα και το γράψιμο στο σπίτι. Νιώθω σαν κατάδικος…

   Σήμερα δεν άντεξα και τα είπα όλα στην καλή μου φίλη τη Μαφάλντα. Συζητήσαμε στο διάλειμμα για το σχολείο και της εξήγησα πόσο με καταπιέζει αυτό που ζω καθημερινά. Μάλλον έκανα λάθος που της μίλησα… Αντί να με ηρεμήσει, με τρόμαξε περισσότερο! Άθελά της, μου έβαλε στο μυαλό πράγματα που δεν είχα σκεφτεί και με έκανε να νιώσω ακόμα χειρότερα. Με έπιασε κρίση πανικού κι έγινα και ρεζίλι, γιατί με πήραν χαμπάρι όλοι οι συμμαθητές μας που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην αυλή!

   Μπορεί να είμαι υπερβολικός, αλλά τι να κάνω; Έτσι νιώθω και κανείς δε με καταλαβαίνει…

Π. Στέφανος, Α2

Από το ημερολόγιο της Μαφάλντα

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   σήμερα η μέρα είναι βροχερή και στην ώρα της Γυμναστικής τα μαλλιά μου έγιναν πιο σγουρά από ποτέ. Πόσο θα ήθελα να έχω ίσια, απαλά μαλλιά! Αλλά από την άλλη, είναι η γοητεία μου…

   Όπως πάντα, όταν τέλειωσε το σχολείο, πήραμε τον δρόμο για το σπίτι παρέα με τον φιλαράκο μου, τον Φελίπε. Φαινόταν πολύ κακόκεφος. Τον ρώτησα τι του συμβαίνει κι εκείνος ξέσπασε… Μου είπε πως δεν αντέχει το σχολείο! Τον τρομάζει, τον καταπιέζει, τον ενοχλεί, τον αρρωσταίνει... Όλα αυτά! Μα βέβαια, είναι αγόρι και δεν έχει ωριμάσει ακόμη... Στην προσπάθειά μου να τον παρηγορήσω, του επισήμανα πως αυτή είναι η ζωή του μαθητή, να γράφει και να διαβάζει και στο σχολείο και στο σπίτι. Είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό και καλά θα κάνουμε να το πάρουμε απόφαση, είτε μας αρέσει είτε όχι. Πού να ήξερα πως θα τον έκανα χειρότερα από ό,τι ήταν… Το έχασε τελείως και έβαλε τις φωνές! Δηλαδή, αν του έλεγα ότι έχουμε ακόμη πόσα χρόνια σχολείο, πώς θα αντιδρούσε; Αχ αυτά τα αγόρια!

   Ο Φελίπε είναι φίλος μου όμως και θέλω να του συμπαρασταθώ. Θα του προτείνω να διαβάζουμε μαζί στο σπίτι!

Τ. Πένυ, Α4

Καλό μου ημερολόγιο,

   σήμερα πέρασα πολύ ωραία στο σχολείο! Πήρα άριστα 10 στην ορθογραφία και στα διαλείμματα παίξαμε με τις φίλες και τους φίλους μου και γελάσαμε πολύ. Καθώς πήρα τον δρόμο για το σπίτι μου, συνάντησα τον Φελίπε, που γυρνούσε από το δικό του σχολείο. Από τότε που άνοιξαν τα σχολεία χαθήκαμε… Χάρηκα που τον είδα, αλλά αυτός είχε κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα! Μου είπε ότι οι πολλές υποχρεώσεις του σχολείου του έχουν σπάσει τα νεύρα και δεν αντέχει άλλο… Στεναχωρήθηκα που τον είδα σ’ αυτή την κατάσταση και προσπάθησα να του δείξω πως τον καταλαβαίνω, αλλά αυτός, αντί να ηρεμήσει, άρχισε να ουρλιάζει και να τραβάει τα μαλλιά του!

   Μάλλον δεν το χειρίστηκα καλά, ίσως επειδή δε συμμερίζομαι τα αισθήματα του Φελίπε… Εγώ το αγαπώ το σχολείο, έχω κάνει καινούριους φίλους και μαθαίνω κάθε μέρα τόσα ενδιαφέροντα πράγματα! Τώρα που το σκέφτομαι, πιστεύω πως θα ήταν καλύτερο να μιλήσω στον φίλο μου για τα θετικά του σχολείου και να τον ενθαρρύνω να εστιάσει σ’ αυτά, όπως κάνω κι εγώ. Νιώθω κάποιες τύψεις για τη στάση μου… Καημένε Φελίπε!

Τ. Δέσποινα, Α4

...Ή επιλέγουν να "στείλουν" τον Φελίπε στο Γυμνάσιο!

Αγαπητό ημερολόγιο,

   είναι η πρώτη μέρα που σου γράφω! Η φιλόλογος στο νέο μου σχολείο μάς πρότεινε να ξεκινήσουμε ένα ημερολόγιο και είπα να το δοκιμάσω…

   Λοιπόν, πάω στο Γυμνάσιο μόνο μια εβδομάδα και έχω ήδη καταλάβει ότι αυτό το μέρος είναι ΑΠΑΙΣΙΟ! Την πρώτη μέρα μπήκα στην τάξη που μας έδωσαν και έτρεξα μαζί με τη Μαφάλντα στο πίσω θρανίο. Είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκα να την πείσω να καθίσουμε εκεί. Αυτή ήθελε να είμαστε στο πρώτο θρανίο, μπροστά μπροστά, για να μας βλέπουν καλά οι καθηγητές... Στην αίθουσα μας συνόδεψε μια καθηγήτρια, που μας είπε πως θα είναι και η υπεύθυνη του τμήματός μας. Και μόνο που την έβλεπες, μπορούσες να καταλάβεις πόσο αυστηρή είναι! Αλλά και οι άλλοι καθηγητές, ο καθένας με τον τρόπο του βέβαια, δεν πάνε πίσω… Με το «καλημέρα» άρχισαν τις απαιτήσεις. Τη δεύτερη κιόλας μέρα το τετραδιάκι με τα καθήκοντά μας είχε ήδη γεμίσει!

   Ακόμα δεν αρχίσαμε καλά καλά και νιώθω πως δεν μπορώ άλλο το σχολείο. Σαν να μην έφτανε αυτό, έχω και τη Μαφάλντα, που δε συμμερίζεται τον πόνο μου… Αυτή δείχνει να έχει πλήρως προσαρμοστεί και να ανταπεξέρχεται με ευκολία στο Γυμνάσιο. Μα πώς είναι δυνατόν; Μήπως κάνω κάτι λάθος; Ας οπλιστώ με υπομονή… Μπορεί σιγά σιγά κι εγώ να συνηθίσω.

Π. Ιωάννα, Α4

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε το Γυμνάσιο. Ήδη κοντεύω να τρελαθώ! Από πού να ξεκινήσω; Από τα συνεχή εφτάωρα; Από τις 500 εργασίες από κάθε καθηγητή; Από τους γονείς μου που ΔΕΝ τους νοιάζει τι περνάω και απαιτούν να έχω πάνω από 15 σε κάθε μάθημα;! Και μόνο που σκέφτομαι ότι θα πρέπει να αντέξω αυτήν την κόλαση για έξι ακόμα χρόνια, πραγματικά με πιάνει απελπισία…

   Ευτυχώς, έχω φίλους που με καταλαβαίνουν. Χθες που μίλησα με τη Μαφάλντα με καθησύχασε το γεγονός ότι δεν της αρέσει ούτε εκείνης το σχολείο και δεν είμαι ο μόνος. Τι να πω; Καλή μου τύχη. Θα τη χρειαστώ…

Ν. Σταύρος, Α4