Αφήγηση - η ιστορία μιας φώκιας

Με αφορμή τη διδασκαλία της αφήγησης και την "Ιστορία μιας φώκιας" του Ζεράρ ντε Νερβάλ, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου αναδιηγήθηκαν την ιστορία, επιλέγοντας την οπτική γωνία της φώκιας...

Η φώκια αφηγείται…

   Εμείς οι φώκιες της Ολλανδίας είμαστε οι αχώριστοι σύντροφοι των ψαράδων. Ξέρετε, τους βοηθάμε στο ψάρεμα, ακολουθώντας τις βάρκες και κυνηγώντας τα ψάρια. Και βέβαια παίρνουμε κι εμείς το μεζεδάκι μας, όταν οι ψαράδες αστοχούν ή τους ξεφεύγει κανένα ψαράκι! Είναι λοιπόν πολύ λογικό τον χειμώνα οι φίλοι μας να μη μας αφήνουν στο κρύο, αλλά να μας φροντίζουν και να μας ταΐζουν.

   Εκείνος ο χειμώνας όμως ήταν πολύ κακός… Η ψαριά ήταν όλο και χειρότερη, δεν ψαρεύαμε ούτε τα μισά ψάρια απ’ ό,τι συνήθως. Τόσα χρόνια φώκια, δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο… Σαν να είχαν χαθεί τα ψάρια από τη θάλασσα! Ο ψαράς που με φιλοξενούσε ήταν πάντα πολύ καλός μαζί μου, αλλά μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση άρχισε να χάνει την υπομονή του και να γίνεται νευρικός. Η πείνα χτύπησε την πόρτα της οικογένειας… Το ένιωθα και δε διεκδικούσα περισσότερο φαΐ απ’ όσο μου έδιναν, αν και δεν ήταν αρκετό για να χορτάσω.

   Ένα βράδυ ο ψαράς καβγάδιζε με τη γυναίκα του. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια… Ήταν θυμωμένος και έδειχνε να έχει πάρει μια απόφαση, με την οποία η γυναίκα του δε συμφωνούσε. Μάλιστα, την είδα να πέφτει γονατιστή στα πόδια του με δάκρυα στα μάτια και να τον παρακαλάει για κάτι, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω για τι. Είχα μια αόριστη αίσθηση ότι όλα αυτά με αφορούσαν κάπως, αλλά μετά από λίγο το ξέχασα…

   Την άλλη μέρα ο ψαράς με έβαλε στη βάρκα του και πήγαμε σε ένα ερημονήσι. Εκεί συνάντησα πολλούς φίλους και γνωστούς. Έπαιξα με την ψυχή μου για αρκετή ώρα. Όταν όμως αποφάσισα να γυρίσω στη βάρκα, είδα πως είχε εξαφανιστεί! Στην αρχή προβληματίστηκα, αλλά στη συνέχεια υπέθεσα ότι ο ψαράς με άφησε για να παίξω με την ησυχία μου. Έτσι, γύρισα πίσω κολυμπώντας και κατάφερα να φτάσω στο σπίτι πριν απ’ αυτόν. Τον περίμενα με χαρά, στεγνώνοντας τη γούνα μου στην αγαπημένη μου θέση μπροστά στη φωτιά. Όταν γύρισε κι αυτός και με είδε, η έκπληξή του ήταν μεγάλη!

   Λίγες μέρες μετά ο ψαράς με ξαναφόρτωσε στη βάρκα. Στην αρχή πίστευα πως θα με πάει και πάλι σε εκείνο το ξερονήσι για να δω τους φίλους μου, αλλά το προσπεράσαμε και βγήκαμε στα ανοιχτά. Σκεφτόμουν πως θα αρχίσουμε το ψάρεμα και ευχόμουν αυτή τη φορά να σταθούμε τυχεροί… Και τότε ξαφνικά με έσπρωξε και έπεσα στο νερό! Αγωνιζόμουν να ανεβώ πάλι στη βάρκα, αλλά ήταν αδύνατο, καθώς ο ψαράς προσπαθούσε να με εμποδίσει. Σε κάποια στιγμή με χτύπησε με το κουπί τόσο δυνατά, που μου έσπασε το πτερύγιο! Αφέθηκα να βουλιάξω στη θάλασσα, η οποία είχε κοκκινίσει από το αίμα που έτρεχε από την πληγή μου…

   Μόλις συνήρθα κάπως και παρά τον αφόρητο πόνο μου, αποφάσισα να μην τα παρατήσω και να επιστρέψω στο σπίτι. Ένιωθα ότι ο ψαράς μου χρωστούσε μια εξήγηση για τη συμπεριφορά του! Μάζεψα όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και κολύμπησα μέχρι την ακτή. Ήταν νύχτα πια όταν έφτασα. Άρχισα να διαμαρτύρομαι και να φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορούσα! Ο ψαράς βγήκε έξω  τρομαγμένος. Έτρεξε κοντά μου, με σήκωσε στα χέρια του και με μετέφερε στο σπίτι, όπου περιποιήθηκε το πτερύγιό μου. Κατάλαβα πως μετάνιωσε για όσα μου έκανε, κι αυτό μου ήταν αρκετό για να τον συγχωρήσω αμέσως.

   Τελικά, η οικογένεια με δέχτηκε πίσω και ξεχειμώνιασα μαζί τους. Άλλωστε, αρχίσαμε πάλι να πιάνουμε πολλά ψάρια και το φαγητό έφτανε για όλους! Έτσι, στο σπιτικό του ψαρά επέστρεψε η αγάπη και η χαρά…

Π. Στέφανος, Α2

...Ή του ψαρά.

Ο ψαράς αφηγείται…

   Όλοι στην οικογένειά μου είμαστε ψαράδες από πάππου προς πάππου. Παλεύουμε με τη θάλασσα κι αυτή μας δίνει τα αναγκαία για να ζήσουμε, πότε πολλά και πότε λίγα… Αλλά εκείνη τη χρονιά δε θα την ξεχάσω ποτέ! Είχαμε πολύ βαρύ χειμώνα και η ψαριά δεν πήγαινε καθόλου καλά. Υπήρχαν μέρες που γυρνούσα χωρίς να πιάσω ούτε ένα ψάρι… Τα παιδιά μου άρχισαν να πεινάνε. Η φώκια μας πεινούσε κι αυτή, αλλά δεν υπήρχε πλέον η δυνατότητα να την ταΐζουμε. Κάτω από εκείνες τις συνθήκες, όσο κι αν την αγαπούσαμε όλοι, ήταν ένα στόμα παραπάνω. Μέσα στην απόγνωσή μου, πήρα τη δύσκολη απόφαση να τη διώξω από το σπίτι. Ζώο της θάλασσας είναι, σκέφτηκα, αν πάει με τις άλλες φώκιες όλο και κάτι θα βρει να φάει…

   Όταν όμως μοιράστηκα τις σκέψεις μου με τη γυναίκα μου, αυτή αναστατώθηκε πολύ και άρχισε να με ικετεύει να λυπηθώ τη φώκια. Αλλά τι άλλο μπορούσε να γίνει; Τα παιδιά μας έπρεπε να νοιαστούμε πρώτα. Τα χαράματα λοιπόν έβαλα τη φώκια μέσα στη βάρκα μου και, αφού ξανοίχτηκα μερικές λεύγες, βρήκα ένα ξερονήσι με άλλες φώκιες και την άφησα εκεί. Έφυγα χωρίς να με πάρει είδηση… Γύρισα στο σπίτι με την καρδιά ραγισμένη, αλλά με το που άνοιξα την πόρτα, τι να δω; Η φώκια στρογγυλοκαθόταν στην καλύτερη θέση μπροστά στη φωτιά, σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Μα πότε πρόλαβε και έφτασε πριν από μένα;

   Αντέξαμε την πείνα για λίγες μέρες ακόμα. Η κατάσταση όμως είχε φτάσει στο απροχώρητο, τα παιδιά έκλαιγαν και ζητούσαν να φάνε… Κόντευα να τρελαθώ! Κατάλαβα πως έπρεπε να δράσω πιο δυναμικά και την επόμενη μέρα οδήγησα τη φώκια πολύ βαθιά στη θάλασσα. Όταν όμως έκανα να την πετάξω στο νερό, αυτή γαντζώθηκε στη βάρκα και δεν εννοούσε να ξεκολλήσει! Θόλωσα… Πήρα το κουπί και… τη χτύπησα! Άκουσα ένα κρακ, μάλλον της είχα σπάσει το πτερύγιο. Ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η κραυγή της, σαν ανθρώπου που καλεί σε βοήθεια… Μέχρι να έρθω στα σύγκαλά μου, η φώκια είχε χαθεί. Τα νερά γύρω από τη βάρκα ήταν κατακόκκινα από το αίμα της. Ένιωθα ψυχικό ράκος, σαν δολοφόνος… Μπήκα στο σπίτι με σκυμμένο το κεφάλι. Ήξερα πως η φώκια δε θα με περίμενε αυτή τη φορά. Η γυναίκα μου μου έριξε μια ματιά και κατάλαβε αμέσως. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα για τη φώκια, αλλά και για μένα.

   Γεμάτος ενοχές και τύψεις έπεσα να κοιμηθώ, μα πού να μου κολλήσει ο ύπνος; Και τότε, μέσα στη νύχτα, ακούσαμε φωνές έξω στον δρόμο. Μετά από όσα είχαν προηγηθεί, το μυαλό μου πήγε στο κακό, μου φάνηκε πως κάποιον σκοτώνουν και έτρεξα να βοηθήσω το θύμα. Η φώκια ήταν εκεί! Φώναζε σπαρακτικά και ύψωνε το ματωμένο της πτερύγιο σαν να μου έλεγε «Είδες τι μου έκανες;». Κατασυγκινημένος, την περιμάζεψα και η γυναίκα μου περιποιήθηκε το τραύμα της. Ευτυχώς, δεν άργησε να γίνει καλά και δεν ξανασκέφτηκα ποτέ να τη διώξω από κοντά μας. Το πιο παράξενο; Μετά από όλα αυτά η ψαριά μου ήταν κάθε φορά και καλύτερη!

Μ. Όλγα, Α2

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν να ζωγραφίσουν σκηνές από την ιστορία της φώκιας…

Οι δύο φίλοι

Ν. Γιάννης, Α4

Η βάρκα του ψαρά

Χ. Βαλέρια, Α2

Η φώκια

Ν. Εμμανουέλα, Α2

Π. Ελένη, Α4

Η φώκια πεινάει...

Χ. Βαλέρια, Α2

Ο τραυματισμός της φώκιας

Μ. Στέργιος, Α2

Τα συναισθήματα του ψαρά

Μ. Γεωργία, Α2

Η επιστροφή της τραυματισμένης φώκιας

Λ. Τατιάνα, Α2

...Να αποδώσουν σε μορφή κόμικς τους προβληματισμούς τους για το περιβάλλον…

Μ. Γεωργία, Α2

Σ. Αθηνά, Α2

…Ή να σχολιάσουν το τραγούδι «Μπες στο κλίμα» του Ν. Πορτοκάλογλου.

   Οι στίχοι του τραγουδιού «Μπες στο κλίμα» αναφέρονται στην υπερθέρμανση του πλανήτη, στις πλημμύρες και στα ακραία καιρικά φαινόμενα που προκαλεί η κλιματική αλλαγή. Όλα αυτά κλονίζουν τη φυσική ισορροπία και θέτουν σε κίνδυνο το περιβάλλον και τον ίδιο τον άνθρωπο.

   Ο τίτλος έχει και κυριολεκτική και μεταφορική σημασία. Μας καλεί να ενδιαφερθούμε για το κλίμα και παράλληλα να καταλάβουμε για τι μιλούν οι στίχοι. Είναι σαν να μας κλείνει το μάτι για να προβληματιστούμε για το πού θα οδηγηθεί η κατάσταση στον πλανήτη μας αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε γι’ αυτόν και να μας παρακινεί να αναλάβουμε δράση. Είναι στο χέρι μας!

Σ. Χρήστος, Α2