Το tango της προσωπικής αντωνυμίας

Για να μάθουμε και τις προσωπικές αντωνυμίες "μετά μουσικής", παρακολουθήσαμε με τους μαθητές και τις μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου...

Το tango της προσωπικής αντωνυμίας

Στη μηχανή του χρόνου - Από τον Μ. Κωνσταντίνο στον Ιουστινιανό

Η μηχανή του χρόνου ταξίδεψε τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β' Γυμνασίου στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Ιουστινιανού! Από τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης μέχρι τη Στάση του Νίκα, η βυζαντινή ιστορία "ζωντανεύει" μέσα από σελίδες ημερολογίου, διαλόγους και επιστολές, τις οποίες έγραψαν τα παιδιά αναλαμβάνοντας ρόλο πρωταγωνιστή, αυτόπτη μάρτυρα των ιστορικών γεγονότων ή αφανούς ήρωα.

Από το ημερολόγιο του Κωνσταντίνου Α΄

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

   Έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα να εγκαινιάσω την Πόλη! Οι εργασίες έχουν ολοκληρωθεί, το Ιερόν Παλάτιον, το κτίριο της Συγκλήτου, τα δημόσια κτίρια, τα ισχυρά τείχη είναι έτοιμα! Ήρθαν και τα λαμπρά αγάλματα που περίμενα από την Αθήνα και τώρα κοσμούν την κεντρική πλατεία. Πρέπει να περάσω και από τον ιππόδρομο, για να ελέγξω πού τοποθετήθηκε η στήλη που ήρθε από τους Δελφούς. Η νέα μου πρωτεύουσα έχει την αίγλη που της ταιριάζει και θα λάμπει στα εγκαίνιά της! Είμαι πολύ ικανοποιημένος… 

   Θα δώσω εντολή να κρατήσουν σαράντα μέρες οι γιορτές! 'Ένα τέτοιο έργο πρέπει να τιμηθεί δεόντως… Νιώθω ότι η απόφασή μου να μεταφέρω την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας στην Ανατολή ήταν σωστή. Αυτή η πόλη θα μείνει στην ιστορία!

Τ. Βίκτωρας - Τ. Τάσος, Β4

Ήμουν κι εγώ εκεί… στα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Σήμερα, μετά από σαράντα ολόκληρες μέρες εορτασμών, κατά τις οποίες ο μεγάλος μας αυτοκράτορας Κωνσταντίνος επέδειξε με κάθε τρόπο σε μας, τους κατοίκους της πόλης του, την αυτοκρατορική του γενναιοδωρία, ολοκληρώθηκαν οι λαμπρές τελετές των εγκαινίων της Νέας Ρώμης. 

   Στο κέντρο της αγοράς του Κωνσταντίνου, στην κορυφή της στήλης που κατασκευάστηκε στο σημείο όπου ο αυτοκράτοράς μας είχε δει το θείο όραμα που τον καθοδήγησε να οριοθετήσει τη νέα πόλη, τοποθετήθηκε το άγαλμά του ως Ήλιου, αστραφτερό και καμωμένο από χρυσό! Τα επτά τύμπανα από πορφυρό γρανίτη έχουν μεταφερθεί από την Τροία, ενώ στα θεμέλια της στήλης άκουσα να λένε ότι τοποθετήθηκαν αντικείμενα ιδιαίτερης συμβολικής αξίας, τόσο για τους χριστιανούς όσο και για τους εθνικούς: η πέτρα την οποία είχε χτυπήσει ο Μωυσής για να αναβλύσει νερό στην έρημο, ψάθα από τα πανέρια με τα οποία οι μαθητές του Ιησού είχαν μεταφέρει τα ψωμιά και τα ψάρια στο θαύμα της Γαλιλαίας, αλλά και το Παλλάδιο, το άγαλμα της Αθηνάς που ο Αινείας είχε φέρει μαζί του στη Ρώμη από την Τροία. Η στήλη αυτή θα είναι ένα είδος φυλαχτού για την πόλη μας…

   Αφού παρακολουθήσαμε με δέος την τοποθέτηση του αγάλματος στην κορυφή της στήλης, πήγαμε όλοι στον Ιππόδρομο. Ο αυτοκράτορας ήταν ντυμένος με τη μεγαλοπρέπεια που ταίριαζε στην περίσταση. Μάλιστα, φορούσε κι ένα υπέροχο διάδημα, στολισμένο με πολύτιμους λίθους και μαργαριτάρια. Πριν από την έναρξη της αρματοδρομίας, στην αρένα μπήκε ένα άρμα, πάνω στο οποίο ήταν ένα εντυπωσιακό χρυσό άγαλμα του Κωνσταντίνου που κρατούσε ένα μικρότερο άγαλμα της Τύχης. Το άρμα το συνόδευε τμήμα της αυτοκρατορικής φρουράς με τελετουργικές και λαμπρές ενδυμασίες. Τι θαυμαστό θέαμα! Όλοι μείναμε με ανοιχτό το στόμα! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο καλός μας αυτοκράτορας μοίρασε στον συγκεντρωμένο κόσμο νομίσματα που είχαν κοπεί ειδικά για την περίσταση, με την προσωποποίηση της πόλης και τη Νίκη.

   Αυτή τη μέρα δε θα την ξεχάσω ποτέ, όσο ζω… Είμαι ενθουσιασμένος και νιώθω πως είμαι πολύ τυχερός που κατοικώ σ’ αυτή τη σπουδαία πόλη! 

Χ. Κατερίνα, Β4

Διάλογος Ιουστινιανού - Θεοδώρας

ΝΙΚΑ! ΝΙΚΑ! ΝΙΚΑ!

Θεοδώρα: Ιουστινιανέ, τι γίνεται; Τι κραυγές είναι αυτές;

Ιουστινιανός: Οι Βένετοι και οι Πράσινοι εξεγέρθηκαν στον ιππόδρομο. Ξεσήκωσαν και τον λαό… Καταστρέφουν και καίνε τα πάντα. Ούτε η Αγία Σοφία δε γλύτωσε!

Θεοδώρα: Θεέ μου, βοήθησέ μας! 

Ιουστινιανός: Υπάρχουν και χειρότερα… Ανακήρυξαν τον Υπάτιο αυτοκράτορα.

Θεοδώρα: ΦΙΔΙ!

Ιουστινιανός: Αυτοκράτειρά μου, είμαστε περικυκλωμένοι και η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη! Φοβάμαι πως ήρθε το τέλος μας… Πρέπει να φύγουμε τώρα από το παλάτι, όσο είναι καιρός! 

Θεοδώρα: Τι είναι αυτά που λες, Ιουστινιανέ; Αν θέλεις, βέβαια, να σωθείς, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα. Χρήματα έχουμε πολλά∙ να και η θάλασσα, να και τα καράβια. Θέλεις όμως να σε θυμούνται σαν έναν φυγά, έναν δειλό; Όσο για μένα, να μη σώσω να ζω, αν δε φορώ τη βασιλική αυτή πορφύρα κι αν είναι να ’ρθει η μέρα που εκείνοι που θα με συναντούν δε θα λένε «Να η Αυτοκράτειρά μας»! Είναι προτιμότερο να πεθάνουμε ένδοξα αγωνιζόμενοι, παρά να ζήσουμε άδοξα…

Ιουστινιανός: Σοφά τα λόγια σου, Θεοδώρα. Ωστόσο,… δε θα είναι εύκολη η καταστολή της στάσης.

Θεοδώρα: Να είσαι αποφασιστικός και αμείλικτος, αυτοκράτορά μου!

Ιουστινιανός: Θα δώσω αμέσως εντολή να ετοιμαστεί ο στρατός!

Μ. Μαρία, Β2

Ήμουν κι εγώ εκεί... στη Στάση του Νίκα 

   Ήταν μία όμορφη μέρα. Ήμασταν με τον αδελφό μου στον Ιππόδρομο. Για μία μέρα είχαμε κι εμείς, ο απλός λαός της Κωνσταντινούπολης, την ευκαιρία να διασκεδάσουμε παρακολουθώντας τους αγώνες, χαζεύοντας τους μίμους, τους ακροβάτες, τα εξωτικά άγρια ζώα, να ξεχάσουμε τα βάσανά μας… Αλλά πώς; Όταν ανησυχείς αν θα έχεις ψωμί την επόμενη μέρα, ούτε ο ιππόδρομος δεν μπορεί να σε κάνει να ξεχαστείς. Φόροι, κι άλλοι φόροι, για να εξυπηρετείς εσύ, Ιουστινιανέ, τα φιλόδοξα σχέδιά σου.

   Ήταν επόμενο κάποια στιγμή ο λαός να αντιδράσει. Μόνο στον ιππόδρομο σε βλέπουμε, αυτοκράτορα… Το πλήθος ξεσηκώθηκε, φώναζε. Μαζί κι εμείς… Η φωνή μας δυνάμωσε και θέλαμε να ακουστεί παντού, σε όλη την Πόλη. «Νίκα, νίκα!». Ξεχυθήκαμε σαν ορμητικό ποτάμι από τον ιππόδρομο. Ναι, έγιναν καταστροφές, αλλά ποιος μπορεί να ελέγξει ένα αγριεμένο πλήθος;

   Κάποιοι είπαν ότι σχεδίαζες να το σκάσεις, σαν ένας δειλός. Κανένας άξιος αυτοκράτορας δε θα το σκεφτόταν αυτό... Τελικά βέβαια δεν έφυγες. Ήταν να γίνει το κακό…

   Πολλοί από τους εξεγερμένους εγκλωβίστηκαν στον ιππόδρομο. Μακελειό… Οι στρατιώτες σου έσφαζαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Αίμα. Θάνατος. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ξεφύγουν, να σωθούν. Μάταια… Τους σκότωσαν όλους, αυτοκράτορα. Όλους…

   Βλέπεις, Ιουστινιανέ, κανένας Θεός δε θα ενέκρινε τον θάνατο τόσων ανθρώπων. Κανένας ικανός αυτοκράτορας δε θα έπνιγε στο αίμα το πρόβλημα, αντί να το λύσει. Τώρα χαίρεσαι… Η δύναμη των δήμων περιορίστηκε, η αυτοκρατορική εξουσία ενισχύθηκε, κανένας δεν τολμά να σου εναντιωθεί. Μαθαίνω πως ετοιμάζεις εκστρατείες, θέλεις «να αποκαταστήσεις τη ρωμαϊκή Οικουμένη»… 

   Γράφω για να ξεσπάσω την αγανάκτηση που με πνίγει… Πενθούμε τον αδελφό μου, που σφαγιάστηκε στον ιππόδρομο μαζί με τόσους άλλους.

Χ. Αριάδνη, Β4

Εντυπώσεις από τη Βασιλεύουσα - αγορά και Αγία Σοφία

Αγαπητέ μου φίλε Θεόδωρε,

   Σου γράφω από τη Βασιλεύουσα. Τι υπέροχη πόλη! Ο πατέρας μου κράτησε την υπόσχεσή του και με πήρε μαζί του στην Κωνσταντινούπολη. Μπορείς να φανταστείς την ανυπομονησία μου να επισκεφτώ για πρώτη φορά την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μας!

   Με την είσοδό μας στην πόλη, ένιωσα πως έμπαινα σε έναν διαφορετικό κόσμο, έναν κόσμο βγαλμένο από παραμύθι. Πλήθος εμπόρων πουλούσαν ό,τι μπορείς να φανταστείς. Κάθε λογής ψάρια, όλων των ειδών τα μπαχαρικά, πολύτιμα υφάσματα και μεταξωτά, είδη πολυτελείας από τα πέρατα της γης! Η αγορά ήταν γεμάτη κόσμο. Ο αέρας μύριζε κανέλα και γαρίφαλο. Μαζί με τις μυρωδιές, η θαλασσινή αύρα του Βοσπόρου κι οι γλάροι που πετούσαν από πάνω μας δημιουργούσαν ένα μοναδικό σκηνικό.

   Αλλά περισσότερο κι από την αγορά με εντυπωσίασε η Αγία Σοφία. Η εκκλησία, που χτίστηκε μόλις μέσα σε πέντε χρόνια και δέκα μήνες από τους αρχιτέκτονες Ανθέμιο και Ισίδωρο, ορθώνεται μεγαλόπρεπη και επιβλητική. Είναι ένα μοναδικό έργο, που μαρτυρά το μεγαλείο του Ιουστινιανού και της βασιλείας του.

   Στο αίθριο είδαμε μία μαρμάρινη κρήνη, στην οποία είναι χαραγμένη η επιγραφή «ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ», που σημαίνει: «ξέπλυνε τις αμαρτίες σου και όχι μόνο το πρόσωπό σου». Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι η φράση αυτή, αν αναγνωσθεί ανάποδα (από δεξιά προς τα αριστερά) αποδίδει τις ίδιες λέξεις, επομένως και το ίδιο νόημα.

   Αλλά και το εσωτερικού του ναού είναι υπέροχο! Το φως περνάει μέσα από τα παράθυρα στη βάση του τρούλου, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι αυτός δε στηρίζεται πουθενά, αλλά κρέμεται από τους ουρανούς. Οι τοίχοι λάμπουν σαν από χρυσάφι χάρη στις θαυμάσιες ψηφιδωτές εικόνες και κάθε άλλη επιφάνεια καλύπτεται από πολύχρωμα μάρμαρα!

   Όπως μου ανέφερε ο πατέρας μου χαρακτηριστικά, τα μάρμαρα των κιόνων και των ορθομαρμαρώσεων επιλέχτηκαν από όλες τις γωνιές της Μεσογείου, από τη Λιβύη, την Αίγυπτο, τη Μικρά Ασία και την Ελλάδα. Έτσι, στο εσωτερικό του ναού είναι παρούσα όλη η αυτοκρατορία!

   Η Αγία Σοφία με μάγεψε, με μαγνήτισε. Το ίδιο συναίσθημα πιστεύω πως νιώθει κάθε επισκέπτης. Είμαι σίγουρος πως, όσοι αιώνες κι αν περάσουν, αυτή η εκκλησία δε θα χάσει την αίγλη της. Νιώθω τυχερός που την επισκέφτηκα, και εύχομαι στο μέλλον να μπορέσω να την επισκεφτώ ξανά. Μόνο αν τη δεις από κοντά θα καταλάβεις όλα όσα σου περιγράφω. Είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό έχω αντικρίσει στη ζωή μου!

   Αύριο θα πάμε με τον πατέρα μου στον ιππόδρομο. Ανυπομονώ… Όταν γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη, θα έχω πολλά να σου πω!

   Προς το παρόν σε χαιρετώ, 

Ο φίλος σου Βησσαρίων

Α. Νίκος, Β2

Εντυπώσεις από τη Βασιλεύουσα - μια μέρα στον ιππόδρομο

Αγαπητέ μου Μάξιμε, 

   Σου γράφω από τη Βασιλεύουσα, την πιο υπέροχη πόλη που μπορείς να φανταστείς! Φτάσαμε το πρωί με τον πατέρα μου, που θέλει να αγοράσει εμπορεύματα από την αγορά της Πόλης. Ευτυχώς θα έχουμε και λίγο ελεύθερο χρόνο κάθε μέρα, κι έτσι πιστεύω πως θα προλάβουμε να δούμε αρκετά από τα πολλά αξιοθέατα που υπάρχουν εδώ... 

   Πρώτη μέρα στην Κωνσταντινούπολη, λοιπόν, και πήγαμε στον ιππόδρομο! Είναι τεράστιος και έχει σχήμα πετάλου.

Τέσσερα υπέροχα επιχρυσωμένα άλογα στέκονται περήφανα ψηλά, πάνω σε έναν πύργο...

   Όταν ήρθε η ώρα, οι δώδεκα πύλες του ιπποδρόμου άνοιξαν ταυτόχρονα και, παρά το γεγονός ότι το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν μεγάλο, δε στριμωχτήκαμε, αλλά περάσαμε όλοι μέσα άνετα και γρήγορα. Στο κέντρο της αρένας είδαμε ένα χαμηλό φράγμα, γύρω από το οποίο γίνονται οι αρματοδρομίες, καθώς σε κάθε άκρο του ένας πάσσαλος οριοθετεί το σημείο στροφής.

   Ο αγώνας που παρακολουθήσαμε ήταν καταπληκτικός! Οι δήμοι ξεσήκωναν το πλήθος και οι φίλαθλοι υποστήριζαν τις ομάδες τους με πάθος. Αδύνατο να μείνεις αμέτοχος… Φωνάζαμε κι εμείς, η αδρεναλίνη μας είχε φτάσει στα ύψη! Απίστευτη εμπειρία! Τελικά, νίκησαν οι Βένετοι, αυτοί με τις ωραίες γαλάζιες στολές. 

   Είδαμε και τον Αυτοκράτορα! Καθόταν στο Κάθισμα, το θεωρείο από όπου παρακολουθεί τους αγώνες ο ίδιος και τα μέλη της οικογένειάς του. Έμαθα πως το κάθισμα συνδέεται με το Παλάτι με μια σπειροειδή σκάλα. Για φαντάσου! 

   Μετά τις αρματοδρομίες, κουρασμένοι και κατασκονισμένοι, χρειαζόμασταν οπωσδήποτε ένα καλό μπάνιο! Έτσι, επισκεφτήκαμε τα λουτρά του Ζευξίππου, που βρίσκονται πολύ κοντά στον ιππόδρομο. Εκεί να δεις μεγαλεία! Πλούσια διακόσμηση, με πλήθος αγαλμάτων, μωσαϊκών και προσωπογραφιών, και περιποίηση… βασιλική! 

   Κάπου εδώ πρέπει όμως να σ’ αφήσω, γιατί αύριο με περιμένει μια κουραστική μέρα… Θα πάμε με τον πατέρα μου στην αγορά της Πόλης κι έχουμε πολλή δουλειά. Ελπίζω βέβαια να βρούμε τον χρόνο να επισκεφθούμε και την περιβόητη Αγία Σοφία. Θα σου γράψω πάλι μόλις μπορέσω. 

   Δώσε τους χαιρετισμούς μου στους δικούς σου, 

Ο φίλος σου Στέφανος
Μ. Μαρία, Β2

Άλλοι/ες προτίμησαν τη ζωγραφική ή το κολάζ.

Αγία Σοφία

Κ. Μαριλένα, Β2

Ι. Άννα Μαρία, Β2

Μ. Μύρων, Β4

Ο φτωχός και τα γρόσια

Το μάθημα των Νεοελληνικών Κειμένων για την Α΄ τάξη ξεκίνησε με λαϊκά παραμύθια. Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του παραμυθιού "Ο φτωχός και τα γρόσια" οι μαθητές/τριες ζωγράφισαν σκηνές που τους έκαναν εντύπωση...

 Ο μόχθος του φτωχού

Α. Χρήστος, Α2

Ο φτωχός παίζει μουσική

Κ. Μαρία, Α1

Ο πλούσιος δίνει τα γρόσια στον φτωχό

Μ. Φαίη, Α1

Κ. Μαριλέτα, Α1

Α. Ρουμπίνα, Α1

Σ. Χριστίνα, Α3

Ο προβληματισμός του φτωχού

Ν. Αλέξης, Α1

Ι. Στέλλα, Α1

Λ. Ελένη, Α3

Ο φτωχός επιστρέφει τα γρόσια

Σ. Ιωάννα, Α2

Απέδωσαν το παραμύθι σε μορφή κόμικς...

Ζ. Ραφαηλία, Α1

Κ. Τάσος, Α2

Άλλοι/ες προτίμησαν να δώσουν ένα διαφορετικό τέλος στο παραμύθι.

Άλλο τα λεφτά και άλλο η ευτυχία… 

   Ο φτωχός αναστατώθηκε. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε τόσα λεφτά. Στην αρχή το μυαλό του θόλωσε, δεν ήξερε τι να τα κάνει. Ώσπου κάποια στιγμή «Το βρήκα!» σκέφτηκε, «Θα ανοίξω ένα κατάστημα τροφίμων.». 

   Από την αρχή το μαγαζί πήγαινε πολύ καλά. Ο φτωχός δούλευε από το πρωί ως το βράδυ. Η τσέπη του ήταν γεμάτη. Ξεχρέωσε τον πλούσιο, έβγαζε πολλά λεφτά δουλεύοντας συνεχώς, αλλά τώρα πια δεν ήταν ευτυχισμένος, αφού ασχολούνταν μόνο με το πώς θα βγάλει περισσότερα και δεν είχε πια χρόνο για να χαρεί με την οικογένειά του και να παίξει τη λύρα του, όπως παλιά. 

   Όπως φαίνεται, τα λεφτά δε φέρνουν πάντα την ευτυχία… 

Α. Παναγιώτης, Α1 

Μια αγαπημένη οικογένεια 

   Περνάει μια μέρα, περνούν δύο και την τρίτη ο φτωχός είχε μια πολύ καλή ιδέα: να ανοίξει ένα παντοπωλείο με ό,τι θα μπορούσε να χρειαστεί ένας αγρότης! Η περιοχή ήταν αγροτική κι έτσι η πελατεία του φτωχού ήταν μεγάλη. Σιγά σιγά άρχισε να μαζεύει πολλά χρήματα, πολύ περισσότερα από αυτά που του είχε δώσει ο πλούσιος. Όλη η οικογένεια του φτωχού εργαζόταν στο παντοπωλείο, ενώ κάθε βράδυ γλεντούσαν χαρούμενοι για την καλή τους τύχη. 

   Μια μέρα ο φτωχός πήγε στον πλούσιο για να του επιστρέψει τα γρόσια. «Φίλε μου, να τα χρήματα που μου έδωσες… Άνοιξα δικό μου μαγαζί και πλούτισα. Κι εγώ και η οικογένειά μου σ’ ευχαριστούμε από καρδιάς!». 

   Έτσι ο πλούσιος κατάλαβε ότι το μυστικό της ευτυχίας τους φτωχού δεν είχε να κάνει με τα λεφτά, αλλά με την οικογένειά του, που ήταν πάντα δεμένη και αγαπημένη! 

Ι. Εύη, Α1

Η φιλία φέρνει την ευτυχία…

   Ο φτωχός, αφού ηρέμησε και τα ξαναβρήκε με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, αξιοποίησε τα λεφτά που του έδωσε ο πλούσιος γείτονάς του και έγινε κι αυτός πλούσιος! Αφού έβαλε ένα μέρος των χρημάτων στον τόκο, πήρε αμπελοχώραφα και έχτισε ένα ωραίο καινούργιο σπίτι. 

   Μια μέρα πήγε να βρει τον πλούσιο, του έδωσε πίσω τα γρόσια του και τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά για την καλοσύνη του. Μάλιστα, ο πρώην φτωχός και ο πλούσιος έγιναν πολύ καλοί φίλοι και κάθε βράδυ ο πλούσιος διασκέδαζε μαζί με την οικογένεια του φτωχού. Έτσι έγιναν και οι δύο ευτυχισμένοι και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Ι. Γρηγόρης, Α1

Μια καλή πράξη

   Ο φτωχός, όταν του έδωσε ο πλούσιος τα χρήματα, άρχισε να προβληματίζεται τι θα μπορούσε να κάνει μ’ αυτά. Σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε, μέχρι που του ήρθε η καλύτερη ιδέα: να δωρίσει τα χρήματα στο ορφανοτροφείο όπου είχε μεγαλώσει κι αυτός! 

   Έτσι, με τα 1000 γρόσια του πλούσιου τα παιδιά του ορφανοτροφείου μπόρεσαν να πάρουν ό,τι είχαν ανάγκη, ρούχα, παιχνίδια, λιχουδιές, και με το παραπάνω… Μα πιο πολύ χάρηκε ο ίδιος ο φτωχός με τη χαρά που έδωσε στα ορφανά. Ήξερε από προσωπική πείρα πως δεν είχε ανάγκη τα χρήματα για να είναι ευτυχισμένος, αφού είχε πια τη δική του οικογένεια…

Π. Ιάκωβος, Α2

Τα γρόσια δε φέρνουν την ευτυχία… 

   Μετά από πολλή σκέψη, ο φτωχός αποφάσισε τελικά να ανοίξει ένα μαγαζί με κάθε είδους εμπορεύματα. Στην αρχή δούλευε μόνο αυτός και η γυναίκα του στο μαγαζί, αλλά, επειδή οι δουλειές πήγαιναν καλά, άρχισε να επεκτείνεται. Άνοιξε κι άλλα μαγαζιά και αγόρασε αμπελοχώραφα. Μάλιστα, αποφάσισε να κάνει την παραγωγή των αμπελιών του κρασί και άνοιξε κι ένα οινοποιείο.

   Τώρα ο φτωχός ήταν πλέον επιχειρηματίας και δεν άργησε να γίνει ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην περιοχή, πλουσιότερος και από τον πλούσιο γείτονα που του έδωσε τα γρόσια. Δεν προλάβαινε όμως πια όχι να μιλήσει με τη γυναίκα του, όχι να παίζει λύρα το βράδυ και να χορεύουν τα παιδιά του, αλλά ούτε καλά καλά να δει την οικογένειά του. 

   Μια μέρα ο πλούσιος πήγε να τον δει…

- Τι κάνεις, φίλε μου; Έμαθα πως οι δουλειές σου πάνε πολύ καλά… Είσαι ακόμα τόσο ευτυχισμένος όσο όταν ήσουν φτωχός;

- Τι να σου πω; Όλη τη μέρα πλέον τρέχω και δεν έχω καθόλου χρόνο για μένα και για την οικογένειά μου. Και τι δε θα ’δινα για να ξανά ’χα την παλιά μου ζωή πίσω… Τελικά το κατάλαβα, τα γρόσια δε φέρνουν την ευτυχία… 

Κ. Δημήτρης, Α2

Ο πλούσιος και ο φτωχός

   Έρχεται το βράδυ… Αυτή τη φορά δε θα έπιαναν την λύρα, αλλά θα συζητούσαν όλοι μαζί τι να κάνουνε τα γρόσια.

- Να αγοράσουμε ένα μεγαλύτερο σπίτι, λέει το ένα παιδί.

- Να βάλουμε τα χρήματα στον τόκο, λέει το άλλο.

- Τι θα λέγατε να ανοίξουμε μία ταβέρνα; λέει η γυναίκα του φτωχού. Εγώ θα μαγειρεύω, εσύ, άντρα μου, θα παίζεις τη λύρα και τα παιδιά θα σερβίρουν τους πελάτες μας…

Το πρόσωπο του φτωχού φωτίστηκε… 

- Αυτό είναι! Μπορούμε να προτείνουμε και στον πλούσιο γείτονα, που ξέρουμε ότι του αρέσει το τραγούδι, να τραγουδάει στην ταβέρνα μας. Έτσι, θα γίνουμε μια παρέα!

   Η γυναίκα και τα παιδιά του φτωχού ενθουσιάστηκαν, όπως και ο πλούσιος, παρά τους αρχικούς του δισταγμούς. Έτσι λοιπόν, για να μην τα πολυλογούμε, ξεκίνησαν να φτιάχνουν την ταβέρνα τους σε ένα διπλανό οικόπεδο, που ήταν για χρόνια ερειπωμένο και ακατοίκητο. Την ονόμασαν «Ο πλούσιος και ο φτωχός»… 

   Η ταβέρνα είχε μεγάλη επιτυχία. Όλοι ήθελαν να πάνε εκεί, για να φάνε τα νόστιμα φαγητά που έφτιαχνε η γυναίκα του φτωχού και να διασκεδάσουν με τη λύρα του και με το τραγούδι του πλούσιου. Όσο για τον πλούσιο, έγινε κι αυτός χαρούμενος και ευτυχισμένος, κοντά στον φτωχό και την οικογένειά του!

Φ. Μαριάννα, Α3

Και μία διασκευή του παραμυθιού σε θεατρικό έργο!

Ο φτωχός και τα γρόσια
Αφηγητής: Ήταν ένας φτωχός με πολλά παιδιά και δούλευε με τη γυναίκα του όλη μέρα. Κάθε βράδυ που ήταν κουρασμένοι, ήθελαν να φάνε το ψωμάκι τους ήσυχα κι αγαπημένα, κι έπειτα να πιάσει ο πατέρας τη λύρα του, να χορεύουν τα παιδιά και να περνούν ζωή αγγελική.
(Ακούγεται ήχος λύρας και χαρούμενες φωνές)

Δίπλα έμενε ένας πλούσιος και, σαν άκουγε κάθε βράδυ τα γέλια και τις χαρές του φτωχού, παραξενευόταν.

Σκηνή 1

(Στο σπίτι του πλούσιου. Ο πλούσιος βηματίζει πάνω - κάτω)

Πλούσιος: Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς γίνεται αυτοί όλη μέρα να ιδρώνουν πάνω στην αξίνα και το βράδυ να έχουν όρεξη για γλέντια και χάρες; Εγώ, με τόσα χρήματα, κάθε βράδυ γυρνάω στο σπίτι μου με πονοκέφαλο και σκοτούρες… Γιατί να μην είμαι ευχαριστημένος και αναπαμένος σαν τον φτωχό μου γείτονα;

(Κάθεται και συλλογίζεται…) 

Πλούσιος: Το βρήκα! (Σηκώνεται απότομα) Θα του δώσω 1000 γρόσια, να δω τι θα τα κάνει. 

Σκηνή 2 

(Ο πλούσιος χτυπάει την πόρτα του φτωχού)

Πλούσιος: Καλημέρα! Επειδή σε ξέρω τίμιο άνθρωπο, να, σου δίνω αυτά τα χρήματα. Παρ’ τα να ανοίξεις μαγαζί ή ό,τι άλλο θέλεις, κι αν πλουτίσεις, μου τα δίνεις, αλλιώς σου τα χαρίζω…

(Ο πλούσιος δίνει στον φτωχό ένα πουγκί)

Φτωχός: Σ’ ευχαριστώ, καλέ μου γείτονα!

(Ο φτωχός και ο πλούσιος δίνουν τα χέρια)

Σκηνή 3

(Στο σπίτι του φτωχού. Ο φτωχός, με το κεφάλι στα χέρια του, μονολογεί…) 

Φτωχός: Τι να τα κάνω τόσα λεφτά; Να ανοίξω μαγαζί, να τα βάλω στον τόκο, να πάρω αμπελοχώραφα; 

(Μπαίνει η γυναίκα του φτωχού)

Γυναίκα του φτωχού: Έλα, άντρα μου, να φας! Απ’ το πρωί δεν έχεις όρεξη. Ούτε στη δουλειά δεν πήγες… Τι έχεις πάθει όλη μέρα; Γιατί είσαι τόσο σκεπτικός;

Φτωχός: Άσε με, βρε γυναίκα, στις σκοτούρες μου…

(Η γυναίκα του φτωχού φεύγει στεναχωρημένη. Μπαίνουν τα παιδιά του, γελώντας και φωνάζοντας) 

Παιδιά: Μπαμπά, μπαμπά!

Φτωχός: Αφήστε με ήσυχο!

Παιδιά: Μπαμπά, δε θα μας παίξεις λύρα σήμερα; 

Φτωχός: Φύγετε από δω! Μα να μην μπορώ να βρω μια στιγμή ησυχίας σ’ αυτό το σπίτι…

Αφηγητής: Περνά μια βραδιά, περνά άλλη, περνούν τρεις, ούτε λύρα πια ακουγόταν από το σπίτι του φτωχού, ούτε χορός των παιδιών.

Σκηνή 4

(Στο σπίτι του πλούσιου. Ο φτωχός χτυπάει την πόρτα)

Φτωχός: Καλημέρα, γείτονα… Να, πάρε τα γρόσια σου, κι ούτε αυτά θέλω, ούτε τη σκοτούρα τους. Έχασα την ηρεμία μου και τη χαρά της οικογένειάς μου… Καλύτερα φτωχός και χαρούμενος, παρά πλούσιος και δυστυχισμένος! 

(Ο πλούσιος παίρνει τα γρόσια έκπληκτος)

Αφηγητής: Από τότε, πάλι χαρούμενος στο σπίτι του, ο φτωχός έπαιζε τη λύρα του, χόρευαν τα παιδιά του, σαν και πρώτα, και το άλλο πρωί στη δουλειά. 

Μ. Νίκη - Μ. Ευαγγελία, Α3

Ο ιδανικός καθηγητής

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του διηγήματος του Γιώργου Ιωάννου "Να 'σαι καλά, δάσκαλε!", οι μαθητές και οι μαθήτριες του Β4 απέδωσαν μια σκηνή σε μορφή κόμικς...

Π. Ελεάνα

Άλλοι/ες υιοθέτησαν τον ρόλο ενός από τους μαθητές του δασκάλου του διηγήματος και έγραψαν γι' αυτόν, αλλά και κατέθεσαν τις σκέψεις τους για το ποιος είναι ο "ιδανικός καθηγητής"...

Από το ημερολόγιο ενός μαθητή

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Φέτος έχει έρθει στο σχολείο μας ένας καινούριος φιλόλογος... Είναι πολύ καλός και τον αγαπούμε όλοι! Δε διδάσκει με τον κλασικό, κουραστικό τρόπο που μας κάνει να βαριόμαστε… Ο τρόπος διδασκαλίας του είναι πολύ πρωτότυπος και όλοι συμμετέχουμε στο μάθημά του με ενθουσιασμό! Μέσα από τραγούδια, χορούς και παιχνίδια κατάφερε να ξαναθυμηθούμε τις παραδόσεις του τόπου μας. Μας έχει μεταδώσει την αγάπη του γι’ αυτές και μας έκανε να νιώθουμε περήφανοι για τον λαϊκό πολιτισμό μας.

   Αυτός ο καθηγητής έχει κατακτήσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου… Μακάρι να αναλάβει το τμήμα μας και του χρόνου!

Τ. Βασίλης

Από το ημερολόγιο μιας μαθήτριας
Καλό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα ο αγαπημένος μας φιλόλογος έφερε στην τάξη έναν προβολέα και μας έδειξε παραδοσιακές φορεσιές… Κάθε μία ήταν ξεχωριστή. Ο δάσκαλος μάς είπε ότι είναι χειροποίητες. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται ανθρώπινα χέρια να ράβουν και να κεντούν με τέτοια λεπτομέρεια! 

   Μετά ακούσαμε έναν δίσκο με δημοτικά τραγούδια. Ο καθηγητής μας άρχισε να σιγοτραγουδάει και μας παρακίνησε να τραγουδήσουμε κι εμείς μαζί του. Πήρα θάρρος και του ζήτησα να πω ένα τραγούδι που μου είχε μάθει η γιαγιά μου. Ποτέ πριν δεν είχα τραγουδήσει στους συμμαθητές μου. Με άκουγαν με ανοιχτό το στόμα! Οι φίλες μου σηκώθηκαν και άρχισαν να χορεύουν. Ήταν υπέροχα!

   Αλλά κάτι με προβληματίζει… Ένας συμμαθητής μας δε συμμετέχει στο μάθημα κι όλο κοιτάει το ρολόι του. Μας ήρθε, βλέπεις, από την Αθήνα και δε φαίνεται να συγκινείται ιδιαίτερα από όλα αυτά. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι είναι η πόλη. Κρίμα πάντως…

Χ. Αριάδνη

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Κάθε χρόνο μας έρχεται και κάποιος καινούριος καθηγητής… Αλλά ο φιλόλογος που έχουμε φέτος είναι νεοφερμένος όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και στα μέρη μας. Είναι ψηλός, καστανομάλλης και γενικά ωραίος και γοητευτικός. Όλα τα κορίτσια τον σχολιάζουμε! Επιπλέον, είναι ήρεμος και ευγενικός μαζί μας. Δε μας βάζει τις φωνές, όπως οι άλλοι καθηγητές… Αλλά, το πιο σημαντικό, το μάθημά του δεν είναι καθόλου βαρετό! Χρησιμοποιεί δικό του υλικό και μας κινεί το ενδιαφέρον για τη λαϊκή μας παράδοση. Μας ανέθεσε και μια ωραία εργασία, να ρωτήσουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας και να συλλέξουμε λαογραφικό υλικό. Θα την κάνω με πολλή όρεξη! 

   Με την προσωπικότητά του και με τον τρόπο που κάνει το μάθημά του αυτός ο νέος φιλόλογος έχει κερδίσει τον σεβασμό και την αγάπη μας… Πιστεύω πως είμαστε πολύ τυχεροί που τον έχουμε!

Χ. Φωτεινή

Αναμνήσεις από τον φιλόλογό μου

   Από τα γυμνασιακά μου χρόνια δε θυμάμαι πολλά… Αλλά αυτός που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι ο φιλόλογος που μας ανέλαβε στην Τρίτη Γυμνασίου. Ήταν νέος, με πολλή όρεξη για δουλειά και ενδιαφερόταν να γνωρίσει κι εμάς, τους μαθητές του, αλλά και την παράδοση του τόπου μας. 

   Ο άνθρωπος αυτός είχε έναν καταπληκτικό τρόπο να κινεί το ενδιαφέρον μας. Με κάθε ευκαιρία, μας ζητούσε να του λέμε ιστορίες, παραμύθια, ανέκδοτα και τραγούδια της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Έφερνε στην τάξη σλάιντς, μαγνητόφωνα, δίσκους και μας έβαζε να ακούμε δημοτικά τραγούδια. Έδινε αυτός πρώτος το παράδειγμα και μας παρέσυρε να τραγουδούμε μαζί του! Έτσι μας έκανε να ξεφοβηθούμε και να συνδεθούμε ξανά με τη λαϊκή μας παράδοση. Μάλιστα, μας έβαλε να καταγράψουμε, με τη βοήθεια των παππούδων και των γιαγιάδων μας, τραγούδια, παραμύθια και έθιμα του χωριού μας. Ακόμα θυμάμαι πόσο ενθουσιάστηκαν όλοι, μικροί και μεγάλοι, με αυτή την ιδέα, πόσο πολύτιμο υλικό συγκεντρώθηκε…. 

   Ο φιλόλογός μας, με τον τρόπο διδασκαλίας του και με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, έγινε αγαπητός σε όλους. Μας δίδαξε πόσο σημαντικό είναι το να γινόμαστε μία ομάδα και να συνεργαζόμαστε, αλλά κυρίως το να γνωρίζουμε, να αγαπούμε και να συνεχίζουμε τις παραδόσεις μας.

Να ’σαι καλά, δάσκαλε!

Χ. Κατερίνα

Ένας αξέχαστος καθηγητής

   Πριν από πολλά χρόνια, ζούσα ακόμα στο χωριό και φοιτούσα στο Γυμνάσιο. Το σχολείο ήταν χτισμένο στην άκρη του χωριού και η αυλόπορτά του έβγαζε στα χωράφια και τα λιβάδια.

   Αυτή την ιδιαιτερότητα του σχολείου μας την αξιοποιούσε, θυμάμαι, στο έπακρο ο χαρισματικός καθηγητής που είχαμε στο μάθημα της Βιολογίας. Όποτε το επέτρεπε ο καιρός, μας έβγαζε από την τάξη και κάναμε μάθημα έξω. Μας πήγαινε στο διπλανό λιβάδι, καθόμασταν κάτω και μας μιλούσε για τη φύση, τα φυτά και τα ζώα που μας περιτριγύριζαν. Εκεί μάθαμε τα πιο όμορφα και θαυμαστά πράγματα για το περιβάλλον μας! Ο καθηγητής μας δεν ακολουθούσε το βιβλίο κατά γράμμα, αλλά διάλεγε αυτά που θα μας κέντριζαν περισσότερο το ενδιαφέρον. Πολλές φορές μάλιστα μας παρακινούσε να ανακαλύψουμε μόνοι μας τι ζούσε κάτω από τις πέτρες, ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων και πάνω στα χορτάρια που πατούσαμε. Μόνο στο μάθημά του χαιρόμασταν και συμμετείχαμε τόσο! Καθόμασταν ήσυχα και τον κοιτούσαμε στα μάτια, «ρουφώντας» ό,τι μας έλεγε. Όταν γυρνούσαμε στα σπίτια μας, μιλούσαμε με μεγάλο ενθουσιασμό στους γονείς μας για το μάθημα και αυτοί εκτιμούσαν τον καθηγητή μας και τον σεβόντουσαν… 

   Πόσα περισσότερα μάθαμε από αυτόν τον καθηγητή σε σχέση με τους άλλους, που μας κρατούσαν κλεισμένους στους τέσσερις τοίχους του σχολείου και που εξέταζαν με τον κατάλογο τη σύσταση του κυττάρου… Τώρα που τον φέρνω με αγάπη στον νου μου, μπορώ να πω πως ναι, αυτός ήταν όντως ο ιδανικός καθηγητής!

Χ. Αριάδνη

Ο ιδανικός δάσκαλος

   Ποιος είναι ο «ιδανικός δάσκαλος»; Πολλές φόρες αναρωτιόμαστε… Είναι αυτός που παραδίδει το μάθημα και λέει ένα χαρακτηριστικό «Από δω ως εκεί» ή μήπως αυτός που αγαπάει τη δουλειά του, ενδιαφέρεται και εξελίσσεται μέσα από αυτήν, ακούει, και δείχνει ο ίδιος σεβασμό, ώστε να τον κερδίσει; Το σίγουρο είναι πάντως πως δεν έχει σημασία το φύλο του ή τα φυσικά χαρακτηριστικά του. Άλλα πράγματα έχουν σημασία… 

   Ο ιδανικός δάσκαλος, λοιπόν, είναι αυτός που πρώτα από όλα αγαπάει τα παιδιά, τους μαθητές του. Του αρέσει αυτό που κάνει και έχει όρεξη για δουλειά. Ψάχνεται, εξελίσσεται, επινοεί νέες μεθόδους διδασκαλίας για να κάνει το μάθημά του πιο ενδιαφέρον και προσπαθεί συνέχεια για το καλύτερο! Απαραίτητη, βέβαια, είναι η καλή γνώση του αντικειμένου και η μεταδοτικότητά του… Ακόμα, ο δάσκαλος πρέπει να έχει γνώσεις για παιδαγωγικά θέματα, να ψυχολογεί τα παιδιά, να προλαβαίνει τις σκέψεις τους, να ξέρει τι νιώθουν και να τα καταλαβαίνει! Επιπλέον, μεταξύ δασκάλου και μαθητή επιβάλλεται να υπάρχει αλληλεπίδραση, συνεργασία, αλληλοσεβασμός. Ο ιδανικός δάσκαλος δεν έχει τον ρόλο της αυθεντίας, αλλά του καθοδηγητή των παιδιών. Δεν ευνοεί την αποστήθιση, αλλά δέχεται και κάνει ερωτήσεις, τονώνει την αυτοπεποίθηση των μαθητών του και προσπαθεί να βγάλει από τον καθένα κάτι ξεχωριστό, κάτι μοναδικό που με αυτό θα πάει μπροστά, γίνεται φίλος τους… 

   Αλήθεια, πόσο τυχερά είναι τα παιδιά όταν στην μαθητική τους πορεία συναντούν τέτοιους δασκάλους!

T. Δημήτρης 

Ο ιδανικός καθηγητής 

   Ο καθηγητής που ξεχωρίζει στην καρδιά και το μυαλό των μαθητών είναι αυτός που νοιάζεται γι’ αυτούς, ενδιαφέρεται για τα προβλήματά τους και υπάρχει δίπλα τους. Συμμετέχει στις χαρές και στις λύπες τους, δεν ξεχωρίζει τους μαθητές του σε καλούς και σε κακούς και τους αντιμετωπίζει όλους σαν μοναδικές προσωπικότητες, επιβραβεύοντας τις προσπάθειές τους. Χαμογελάει ειλικρινά και αντιμετωπίζει τις μικρές φάρσες τους με χιούμορ και καλή διάθεση…

   Ο ιδανικός καθηγητής είναι αυτός που αγαπάει τη δουλειά του, αλλά δε λειτουργεί ως το αφεντικό στην τάξη. Λύνει απορίες, δέχεται αντίθετες απόψεις και αντιμετωπίζει τους μαθητές του με κατανόηση. Και μερικές φορές, όταν είναι απαραίτητο, ξεφεύγει από την τυπική διδασκαλία. Αδιαφορεί για τις λεπτομέρειες και επιλέγει την ουσία, κάνοντας το μάθημα ενδιαφέρον. Κυρίως όμως ιδανικός καθηγητής είναι εκείνος που είναι πρότυπο για τους μαθητές, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα με τις πράξεις του!

Μ. Ελευθερία

Και μια μικρή αγγελία!

«ΖΗΤΕΙΤΑΙ ο ιδανικός καθηγητής…»

    Οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου Γυμνασίου Καλαμαριάς αναζητούν τον ιδανικό καθηγητή... Απαραίτητο προσόν, να έχει όρεξη για δουλειά και να μη βλέπει το μάθημα ως επαγγελματική υποχρέωση, αλλά να το κάνει ενδιαφέρον. Επίσης, θέλουμε να είναι ήρεμος και όχι αυταρχικός. Θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα το να έχει χιούμορ (δεν πειράζει να ξεφεύγουμε πότε πότε με κανένα αστειάκι...).

    Η αμοιβή του θα είναι η προσοχή μας την ώρα του μαθήματος και κυρίως ο σεβασμός, η εκτίμηση και η αγάπη μας... 

Τ. Φωτεινή

Το σχολείο τότε...

Συγκρίνοντας το σχολείο του τότε και του τώρα και σε ρόλο δημοσιογράφου, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Β4 πήραν συνέντευξη από συγγενικά τους πρόσωπα, που θυμήθηκαν τα μαθητικά τους χρόνια...

Αναμνήσεις του παππού από τα γυμνασιακά του χρόνια

- Παππού, θα ήθελα να μου μιλήσεις για σχολικά σου χρόνια στο Γυμνάσιο.

- Εννοείται, παιδί μου, θα σου πω ό,τι θέλεις!

- Καταρχήν, ποιες ήταν τότε οι συνθήκες στο σχολείο; 

- Δεν υπήρχε η παραμικρή πολυτέλεια εκείνα τα χρόνια… Ούτε βιβλία είχαμε, ούτε σχολικά είδη. Όλα αυτά ήταν πολύ ακριβά για μας. Όσο για τη θέρμανση, δεν υπήρχε ούτε ένα κεράκι για να ζεστάνουμε τα χέρια μας. Οι αίθουσες ήταν παγωμένες και απεριποίητες. Υπήρχαν ξυσμένοι τοίχοι, χαλασμένα θρανία και καρέκλες. Και καλύτερα να μη μιλήσω για το πόσα παιδιά είχε η τάξη...

- Τι μου λες, παππού; Και ποιες ήταν οι υποχρεώσεις των μαθητών;

- Έπρεπε να πηγαίνουμε στο σχολείο με τις στολές μας, να είμαστε σοβαροί και να συμπεριφερόμαστε σαν μεγάλοι άντρες, γιατί αλλιώς θα τρώγαμε μεγάλη τιμωρία, ξύλο και αντιγραφή μέχρι να πιαστεί το χέρι μας!

- Πω πω, χαίρομαι που έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα!

- Ευτυχώς!

- Και μια τελευταία ερώτηση. Ποια ήταν η σχέση σου με τους καθηγητές σου;

- Εγώ προσωπικά ήμουν καλός μαθητής και οι περισσότεροι με συμπαθούσαν. Ήμουν και απουσιολόγος κι έτσι με ήξεραν καλά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω φάει κι εγώ τις ξυλιές μου...

- Ευχαριστώ πολύ, παππού!

- Τίποτα, παιδάκι μου…

Χ. Φωτεινή

Η κυρία Ελένη θυμάται…

- Κυρία Ελένη, θυμάστε τα σχολικά σας χρόνια;

- Αν και πέρασε παρά πολύς καιρός από τότε, θυμάμαι τη σχολική μου ζωή πολύ έντονα.

- Θέλετε να μου πείτε πώς ήταν το σχολείο στην εποχή σας;

- Από πού να ξεκινήσω! Πρώτα πρώτα, να σου πω πως στα δικά μου χρόνια πηγαίναμε στο σχολείο φορώντας μπλε ποδιές με άσπρο γιακά. Και όχι μόνο! Τα κορίτσια είχαν πάντα τα μαλλιά τους μαζεμένα με κορδέλα, ενώ τα αγόρια φορούσαν πηλίκιο. Απαραίτητο συμπλήρωμα, το σηματάκι που έγραφε σε ποιο σχολείο πηγαίναμε.

- Καμία σχέση με σήμερα!

- Πράγματι… Και οι τσάντες μας ήταν διαφορετικές. Τότε τις λέγαμε σάκες και ήταν όλες σχεδόν ίδιες. Μονόχρωμες, σε ορθογώνιο σχήμα, φτιαγμένες από δέρμα ή πλαστικό. Καφέ και μαύρο ήταν τα πιο συνηθισμένα χρώματα. Ούτε διάφορα σχέδια ούτε πολυχρωμία, όπως σήμερα.

- Και οι αίθουσες του σχολείου πώς ήταν;

- Τα κτίρια των σχολείων ήταν μικρά με λίγες αίθουσες. Συνήθως ήταν παλιά, και φυσικά χωρίς κεντρική θέρμανση. Για να ζεσταθούμε τον χειμώνα ανάβαμε μια σόμπα με ξύλα. Τα θρανία μας ήταν ξύλινα, με το κάθισμα ενιαίο με το τραπεζάκι. Ήταν βαμμένα πράσινα, ασορτί με τον πίνακα που υπήρχε μέσα στην τάξη.

- Πώς ήταν οι δάσκαλοι και τα μαθήματα;

- Οι δάσκαλοι, θυμάμαι, ήταν πολύ αυστηροί απέναντι στα παιδιά. Με την παραμικρή φασαρία φωνάζανε. Και όποιος δε συμμορφώνονταν έτρωγε μερικές με τη βέργα ή και κανένα χαστούκι. Όσο για τα μαθήματα, εμείς δεν είχαμε ούτε πληροφορική, γιατί τότε δεν υπήρχαν οι υπολογιστές, ούτε τεχνολογία. Κάναμε γλώσσα, μαθηματικά, αρχαία και ιστορία. Και τα βιβλία ήταν όλα γραμμένα στην καθαρεύουσα.

- Ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι η σχολική ζωή ήταν κάποτε έτσι, τόσο διαφορετική…

- Κορίτσι μου, τα χρόνια περνάνε, ο κόσμος εξελίσσεται, όπως και το σχολείο!

- Σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε τις αναμνήσεις σας μαζί μου!

Μ. Ελευθερία

Το σχολείο του πατέρα μου

- Πώς ήταν το σχολείο σου, μπαμπά;

- Στην ηλικία σου ήμουν στη Γερμανία και πήγα Γυμνάσιο στο Μόναχο. Ήμασταν πάντα απογευματινοί, γιατί το πρωί έκαναν μάθημα οι Γερμανοί. Στην Πρώτη Γυμνασίου το κτίριο όπου κάναμε μάθημα ήταν παλιό (νομίζω παλιό μοναστήρι), αλλά πολύ καλά συντηρημένο, με πολύ πράσινο και αίθουσες γυμναστικής με πολλά όργανα μέσα... Στη Δευτέρα και στην Τρίτη ήμασταν σε ένα άλλο, μοντέρνο κτίριο, δίπλα σε ένα τεράστιο καταπράσινο πάρκο. Είχε μέσα ό,τι μπορείς να φανταστείς: αμφιθέατρα, γυμναστήρια, εργαστήρια χημείας. Μόνο πισίνα δεν είχε! Γι’ αυτό, το μάθημα κολύμβησης το κάναμε στο Ολυμπιακό χωριό. Οι τάξεις μας δε διέφεραν από τις δικές σας σε αριθμό παιδιών και τα βιβλία μάς περίμεναν πάντα στην έναρξη της χρονιάς. Δεν υπήρχαν ελλείψεις. Τα παιδιά ήμασταν δεμένα μεταξύ μας (η ξενιτιά βλέπεις…).

- Ποιες ήταν οι υποχρεώσεις σας ως μαθητές;

- Οι υποχρεώσεις μας ήταν ίδιες με τις δικές σας: να ήμαστε συνεπείς στο διάβασμα και στις εργασίες μας, να σεβόμαστε τους συμμαθητές και τους καθηγητές μας, όπως και τον χώρο του σχολείου (ιδιαίτερα λόγω του ότι ήμασταν φιλοξενούμενοι εκεί) και φυσικά να μην κάνουμε φασαρία την ώρα του μαθήματος! Δεν υπήρχε ενδυματολογικός κώδικας και, παρόλο που υπήρχαν κάποιοι με «ιδιαίτερη» εμφάνιση (η μόδα της δεκαετίας του 1980, τα κορίτσια να μιμούνται την Μαντόνα και τα αγόρια με μαλλί αλά Τζορτζ Μάικλ και σακάκι με βάτα και γυρισμένα μανίκια!), δε γίνονταν παρατηρήσεις.

- Πώς ήταν οι σχέσεις σου με τους καθηγητές σου;

- Πάρα πολύ καλές! Υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός… Είχα την τύχη να έχω καθηγητές που τιμούσαν την ιδιότητά τους και δεν ήταν απλά “εκπαιδευτές”, αλλά μέντορες και καθοδηγητές των μαθητών. Το μάθημα γινόταν συχνά με μορφή συζήτησης και οι περισσότεροι καθηγητές ήθελαν να ξέρουν ότι κατάλαβες το μάθημα και δεν τους ενδιέφερε να το ξέρεις “απ’ έξω”. Η “αποβολή” ήταν άγνωστη λέξη (έτσι και αλλιώς, “ταραξίες” δεν υπήρχαν) και μόνο οι απουσίες ήταν όπως και σε σας σήμερα.

- Μήπως θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό;

- Στη Δευτέρα τάξη είχαμε γράψει ένα διαγώνισμα στη Γεωγραφία. Την ημέρα που πήραμε τα αποτελέσματα, είδα ότι είχα “πατώσει” σε βαθμό κακουργήματος (δεν είχα διαβάσει, είναι αλήθεια, αλλά δεν περίμενα να πάω τόσο χάλια!). Κάποιες συμμαθήτριες έκαναν παράπονα στον καθηγητή για τον βαθμό τους (που ήταν κλάσεις ανώτερος από τον δικό μου…). Και απαντά ο καθηγητής: «Καλά, δεν ντρέπεστε να παραπονιέστε; Αυτό γράψατε, αυτό πήρατε! Να, ο Μύρων πήρε… (πρέπει να ήταν κάτω από τη βάση), τον ακούτε να διαμαρτύρεται;». Δεν ήξερα τι να κάνω! Από τη μία ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, που όλη η τάξη έμαθε τον βαθμό μου, από την άλλη ήθελα να γελάσω, που ήμουν παράδειγμα προς μίμηση! 

- Τι αισθάνεσαι τώρα όταν αναπολείς τα σχολικά σου χρόνια;

- Κάποτε στο Γυμνάσιο μια φίλη μου είχε γράψει με στυλό πάνω σε μια κασέτα με τραγούδια που της είχα δώσει για να ακούσει: «Ευτυχισμένες μέρες, Μύρων. Μην κλαις γιατί πέρασαν, γέλα γιατί υπήρξαν.». Νομίζω ότι αυτό απαντά στην ερώτησή σου! Και θυμήσου το, όταν μετά από καιρό αναπολείς εσύ τα γυμνασιακά σου χρόνια και μιλάς γι’ αυτά στα δικά σου παιδιά…

Μ. Μύρων

Όταν ήμασταν μαθητές… 

Σεπτέμβρης σημαίνει επιστροφή στο σχολείο. Πώς ήταν όμως το σχολείο στο μακρινό (ή όχι και τόσο…) χθες; 

Δύο διαφορετικά σχολεία, σε δύο διαφορετικές εποχές και τόπους…

Γιαγιά, Χωριστή Δράμας

- Ποιες ήταν οι συνθήκες στο σχολείο;

- Το σχολείο μου ήταν μεγάλο, με 14 τάξεις. Πέτρινο, με μακρόστενες αίθουσες και μεγάλα παράθυρα. Υπήρχε μόνο ένα βιβλίο, το αναγνωστικό. Τα άλλα μαθήματα τα αντιγράφαμε από τον μαυροπίνακα.

- Ποιες ήταν οι υποχρεώσεις των μαθητών;

- Τα κορίτσια είχαμε τα μαλλιά σε κορδέλες και φορούσαμε ποδιές. Έπρεπε να διαβάζεις, αλλιώς έμενες εύκολα στην ίδια τάξη.

- Ποια ήταν η σχέση των μαθητών με τους δασκάλους;

- Όταν ήμασταν ανυπάκουοι τρώγαμε ξύλο με τη βέργα. Οι καθηγητές ήταν αυστηροί και τους φοβόμασταν. Αυτοί έβαζαν ωριαίες και ο Γυμνασιάρχης ημερήσιες αποβολές.

- Κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό που θυμάσαι;

- Μία φορά στην πρώτη δημοτικού ήταν ένας μαθητής που έμενε συνέχεια στην τάξη και ήταν ανυπάκουος. Κάποια στιγμή η δασκάλα πήγε να τον χτυπήσει με τη βέργα, αλλά αυτός τη πήρε και την έσπασε!

- Τι αισθάνεσαι αναπολώντας τις εμπειρίες σου από το σχολείο;

- Συγκίνηση… Ακόμα τραγουδάω τα τραγούδια του σχολείου!

Μαμά, 3ο Δημοτικό σχολείο - 2ο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου

- Ποιες ήταν οι συνθήκες στο σχολείο;

- Μπορώ να πω πως ήταν αρκετά καλές. Το σχολείο είχε ευρύχωρες φωτεινές αίθουσες, που αερίζονταν και θερμαίνονταν σωστά. Το μάθημα γινόταν στον πίνακα με κιμωλία.

- Ποιες ήταν οι υποχρεώσεις των μαθητών;

- Μέχρι το Γυμνάσιο φορούσαμε ποδιές. Όταν καταργήθηκαν, ήταν υποχρεωτική η ευπρεπής εμφάνιση, με φόρεμα ή φούστα κάτω από το γόνατο ή παντελόνι και πουλόβερ. Μπορούσαμε να έχουμε μόνο διακριτικά κοσμήματα, και τα μαλλιά μας μπορούσαν να είναι κοντά ή μακριά, αλλά πάντα φροντισμένα. Η συμπεριφορά μας ήταν προσεκτική και δείχναμε σεβασμό στους δασκάλους, για παράδειγμα οι μαθητές σηκώνονταν όταν έμπαινε ο δάσκαλος στην τάξη. 

- Ποια ήταν η σχέση των μαθητών με τους καθηγητές;

- Είχαμε στενές σχέσεις με τους δασκάλους μας στο Δημοτικό. Στο Γυμνάσιο οι σχέσεις μας με τους καθηγητές ήταν κυρίως τυπικές, αν και με κάποιους είχαμε πιο στενές σχέσεις, που τις κρατάμε ακόμη και σήμερα.

- Κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό που θυμάσαι;

- Στη Β΄ Γυμνασίου είχαμε μια κουφή -κυριολεκτικά- Φυσικό. Όταν σήκωνε κάποιον μαθητή να πει το μάθημα, αυτός έσκυβε το κεφάλι, για να μη βλέπει τα χείλη του η καθηγήτρια, και έλεγε το «Πάτερ ημών»!

- Τι αισθάνεσαι αναπολώντας τις εμπειρίες σου από το σχολείο; 

- Νοσταλγία, ήταν μια ξέγνοιαστη εποχή. Όμορφα χρόνια χωρίς ευθύνες…

2ο Γυμνάσιο Διδυμοτείχου

Χ. Δημήτρης 

Το σχολείο της γιαγιάς Κωνσταντίνας

- Ποιες ήταν οι συνθήκες στο σχολείο σου, γιαγιά;

- Φοίτησα στο στο 1ο Γυμνάσιο Μουζακίου Καρδίτσας. Οι αίθουσες του σχολείου ήταν αρκετά απλές και βαμμένες σε λευκό χρώμα. Υπήρχαν ξύλινα θρανία, όπου οι μαθητές κάθονταν ανά δύο. Τα παράθυρα ήταν ψηλά και δεν είχαν κουρτίνες. Συνήθως υπήρχε κάποιο εικόνισμα της Παναγίας ή του Χριστού πάνω από την έδρα. Για τη θέρμανση υπήρχαν σόμπες με ξύλα, που τις άναβαν οι επιμελητές της τάξης. Κάθε πρωί του χειμώνα ο επιμελητής έπρεπε να πάει μία ώρα νωρίτερα στο σχολείο, για να ανάψει την σόμπα. 

- Ποιες ήταν οι υποχρεώσεις των μαθητών;

- Όλοι οι μαθητές έπρεπε να φορούν μία συγκεκριμένη στολή, με συγκεκριμένο σχέδιο και χρώμα. Τα κορίτσια φορούσαν ένα φόρεμα και από πάνω μια μπλε ποδιά, ενώ τα αγόρια φορούσαν ένα γκρι παντελόνι με μπλε μπλούζα κι άσπρο πουκάμισο και στο κεφάλι ένα πηλίκιο. Τα παιδιά τότε ήταν πειθαρχημένα, πολύ ντροπαλά, ταπεινά και ήσυχα.

- Πώς ήταν σχέση των μαθητών με τους καθηγητές;

- Δεν είχαμε πολλά πολλά… Η σχέση μας με τους καθηγητές ήταν τυπική και ψυχρή. Άλλωστε, ήταν αυστηροί και έπρεπε να τους δείχνουμε σεβασμό. 

- Κάτι που θυμάσαι έντονα από το σχολείο;

- Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι το ξύλο… Κάθε μέρα στο σχολείο ένα τουλάχιστον παιδί ήταν αδιάβαστο ή έκανε φασαρία και οι καθηγητές έβγαζαν τη βέργα και το χτυπούσαν αλύπητα. Ο φόβος ήταν μόνιμος στις καρδιές μας, και για τον λόγο αυτό πολλοί μαθητές σταματούσαν το σχολείο από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου.

- Τι σκέφτεσαι τώρα για το σχολείο σου;

- Μου άρεσε πολύ που συναντούσα εκεί τις συμμαθήτριές μου, που συζητούσαμε τα καθημερινά μας προβλήματα… Θυμάμαι με αγάπη τις φίλες μου που γνώρισα στο σχολείο, και μάλιστα με μερικές από αυτές` συναντιέμαι ακόμη! 

Χ. Κατερίνα

Και πάλι στο σχολείο...

Με αφορμή το κείμενο της Ζωρζ Σαρή "Και πάλι στο σχολείο..." οι μαθητές και οι μαθήτριες του Β4 έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο της δεσποινίδας Κλάρας...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα… Πόσο χάρηκα που ξαναείδα τα κορίτσια μου, τις αγαπημένες μου μαθήτριες! Την Αθηνά, την Άλκη, την Ζωρζ, την Άλμα… Μας ήρθε και μία καινούργια, η Μαριάννα. Καλό κορίτσι μου φαίνεται, θα γίνει κι αυτή μέλος της όμορφης παρέας μας. 

   Αναπόφευκτα βέβαια συνάντησα και την κακιασμένη, την ψυχρή κυρία Ερασμία, τη διευθύντρια του σχολείου. Η σχέση που έχω αναπτύξει με τις μαθήτριές μου, το γεγονός ότι τους συμπεριφέρομαι φιλικά, βλέπεις, δεν της αρέσει. Με κοιτάει με μισό μάτι και με το ζόρι μου λέει καλημέρα. Δε με νοιάζει…

   Μόλις μπήκα στην τάξη, τα κορίτσια μου με υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα. Έδειχναν με κάθε τρόπο τη χαρά τους που θα συνεργαστούμε και πάλι… Κι εγώ το ίδιο αισθάνομαι, αλλά ως καθηγήτρια προσπάθησα να είμαι πιο συγκρατημένη. Τους μίλησα για τους στόχους της χρονιάς και τις έβαλα κιόλας να γράψουν έκθεση. Όχι μόνο δε διαμαρτυρήθηκαν, αλλά αντιθέτως χάρηκαν που θα έγραφαν για το καλοκαίρι τους. Αυτά είναι τα κορίτσια μου! Είναι γεμάτα ζήλο και ενθουσιασμό, καταλαβαίνουν τα πάντα. Πιστεύω πως θα τα πάμε περίφημα φέτος! 

Χ. Αριάδνη

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα του σχολείου μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Είμαι τόσο ενθουσιασμένη! Το πρωί μπήκα στην αγαπημένη μου τάξη της Δευτέρας Γυμνασίου για να ανακοινώσω το πρόγραμμα στις μαθήτριες. Δεν πρόλαβα να μπω, κι έγινε χαλασμός από τα χειροκροτήματα και τις χαρούμενες φωνές τους! Χάρηκα κι εγώ πάρα πολύ που ξαναείδα τα κορίτσια μου, αλλά ακόμα περισσότερο που έδειξαν τόσο έντονα την εκτίμηση και την αγάπη τους για μένα. Τις ευχαρίστησα για την υποδοχή που μου έκαναν και καλωσόρισα την καινούργια μαθήτρια, τη Μαριάννα, που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη. Τόνισα ότι φέτος θα ασχοληθούμε περισσότερο με τη γλώσσα και κυρίως με την έκθεση, καθώς θέλω να αναπτύξουν τον λόγο τους. Τους είπα ότι θα διαβάσουμε κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, και φυσικά ποίηση. Πριν χτυπήσει το κουδούνι, τους ανακοίνωσα ότι θα έχουν να γράψουν για την επόμενη φορά μία έκθεση με θέμα «Το καλοκαίρι μου». Φάνηκε να ενθουσιάζονται στην ιδέα… Ελπίζω να γράψουν με ευχαρίστηση και ζήλο.

   Τις μαθήτριες της Δευτέρας τις αγαπώ πολύ, και χαίρομαι που βλέπω ότι αυτό είναι αμοιβαίο. Είμαι πολύ αισιόδοξη και πιστεύω πως θα έχουμε μία χρονιά καλής συνεργασίας και γνώσης. Βασίζομαι στα κορίτσια ότι θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους φέτος και είμαι σίγουρη ότι θα έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα όσον αφορά την απόδοσή τους. Είναι πολύ συνεργάσιμα παιδιά και ελπίζω να τα έχω και του χρόνου!

   Για μένα η αγάπη που παίρνω από τις μαθήτριές μου είναι η καλύτερη αμοιβή για τη δουλειά μου. Βλέπω στα μάτια τους την αποδοχή και νιώθω ότι πραγματικά αξίζει ο κόπος και οι προσπάθειες που κάνω. Μου δίνουν δύναμη να προσπαθώ για το καλύτερο και κάνουν σημαντική την καθημερινότητά μου.

   Είμαι σίγουρη ότι και φέτος θα γεμίσω πολλές σελίδες με δύσκολες στιγμές, αφού τα κορίτσια πολλές φορές είναι απρόβλεπτα, αλλά κυρίως με όμορφες εμπειρίες!

Σ. Σωτήρης

Άλλοι/ες προτίμησαν να αποδώσουν τα δικά τους συναισθήματα για την επιστροφή τους στα θρανία με διαλόγους και ποιήματα!

Και πάλι στο σχολείο!

Στην αυλή του σχολείου, φιλιά και αγκαλιές…

- Αλεξάνδρα, δεν ξέρεις πόσο, μα πόσο μου έλειψες! Τι κάνεις, πώς τα πέρασες το καλοκαίρι;

- Αχ, τέλεια! Εκεί στη Συκιά που πήγαμε ήταν πανέμορφα και οι θάλασσες καταγάλανες… Εσύ πού πήγες φέτος; Δε μου είπες…

- Πήγα στην Εύβοια, κλασικά… Πάμε στο ίδιο μέρος εδώ και τρία χρόνια. Πέρασα θαυμάσια!

- Αλήθεια, πήγες Εύβοια; Κι εγώ!

- Σε ποιο μέρος πήγατε, Δημήτρη; Εμείς στη Χαλκίδα!

- Τι λες; Κι εμείς εκεί πήγαμε! Δεν είναι υπέροχη;

- Πράγματι…

- Καλά, πήγατε στο ίδιο μέρος και δε συναντηθήκατε;

- Ε, μάλλον θα πήγαμε σε διαφορετικές ημερομηνίες, Φωτεινή. Εσύ πώς τα πέρασες στην Ιθάκη;

- Θες την αλήθεια; Δε μου άρεσε καθόλου… Είχε πολλή ησυχία και δεν είχα και παρέα εκεί. Ευτυχώς, μετά πήγα στο χωριό μου και είχα τα ξαδέρφια μου… 

-Έχω ακούσει τα καλύτερα για την Ιθάκη! Ήταν να πάμε κι εμείς φέτος, αλλά τελικά πήγαμε Κρήτη. Έχουμε συγγενείς εκεί… Περάσαμε πολύ ωραία, και οι δύο μήνες διακοπές μας έκατσαν καλά! 

- Χαίρομαι που πέρασες καλά, Σωτήρη!

Ντριννννν… Ντρινννννννν…

- Ωχ, το κουδούνι!

- Άντε πάλι τα ίδια…

- Τι να κάνουμε, παιδιά; Πέρασε το καλοκαίρι… Τώρα καλή χρονιά και καλή αρχή!

Π. Ελισάβετ 

Πρώτη μέρα στο σχολείο…

Η πρώτη μέρα στο σχολείο ξεκινά

Στον ώμο τσάντες και σακίδια, παιδιά

Μια μέρα όμορφη, γεμάτη χαρά

Κάτι καινούριο στη ζωή μας αρχινά

Νέοι δάσκαλοι, νέα βιβλία, νέοι συμμαθητές

Πολλές αλλαγές

Νέα μαθήματα, νέες ιδέες, νέοι κανόνες

Καινούριες εικόνες

Τ. Χιονία

Όψεις της Ελλάδας

Στο πλαίσιο της συζήτησης για τις ποικίλες και συχνά αντιφατικές όψεις της Ελλάδας, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου αποτύπωσαν τους προβληματισμούς τους φτιάχνοντας κολάζ...

Κ. Τάσος, Γ2

Π. Γιώργος - Π. Ίκαρος, Γ3

Κ. Γιώργος, Γ2

Άλλοι/ες προτίμησαν να διαφημίσουν τη χώρα μας...

Μ. Πέτρος, Γ3

...Ή μια περιοχή που επισκέφθηκαν και τους έκανε εντύπωση.

Βοϊδομάτης: ένας απίθανος προορισμός για όλους!

Αγαπάτε τον εναλλακτικό τουρισμό;

Τότε επιβάλλεται να γνωρίσετε το ομορφότερο, καθαρότερο και πιο δροσερό ποτάμι στην Ελλάδα!

Ο Βοϊδομάτης είναι ο μοναδικός ποταμός στην Ευρώπη που τα νερά του είναι πόσιμα!

Αν είστε λάτρεις των extreme sports, ο Βοϊδομάτης είναι ο ιδανικότερος προορισμός για σας…

Ο επισκέπτης μπορεί να κάνει rafting, κανό, παρά πέντε, bungee jumping, αλλά και να επιλέξει πιο ήπιες δραστηριότητες, όπως η πεζοπορία και το ψάρεμα.

Οι εναλλαγές του τοπίου θα σας εντυπωσιάσουν και τις τέσσερις εποχές του χρόνου.

Ο Βοϊδομάτης με τα κρυστάλλινα, καθάρια νερά του και τα παραδεισένια τοπία του σε κάνει να αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι στη γη…

Τι περιμένετε λοιπόν; Ελάτε να τον απολαύσετε! 

Ο. Γιώργος - Π. Βύρων, Γ3

...Αλλά και να δημιουργήσουν διαφημίσεις με έμπνευση από την αρχαία Ελλάδα!

Σάλτσα «Δήμητρα»
Τρεις φίλες στην κουζίνα. Η Σήλια και η Γωγώ τα λένε και βγάζουν selfie, ενώ η Χριστίνα φοράει την ποδιά της κουζίνας, παίρνει μια κατσαρόλα και τη γεμίζει με νερό…

Γωγώ: Μπαα… Τι θα μαγειρέψεις;

Χριστίνα: Λέω να φτιάξω μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα…

Σήλια: Καλή ιδέα!

Σηκώνεται, ανοίγει το ντουλάπι, κάτι ψάχνει και ρωτάει:

Σήλια: Η «Δήμητρα» πού είναι;

Χριστίνα (με κάπως πληγωμένο ύφος): Μα τι τη θέλετε τη Δήμητρα; Εγώ δεν μπορώ να φτιάξω μια μακαρονάδα; Για τόσο ανίκανη με περνάτε;

Γωγώ: Ε, όχι φυσικά! Αλλά… χωρίς τη «Δήμητρα», νοστιμιά δεν έχει!

Σήλια: Να ’τη, τη βρήκα!

(Βγάζει τη σάλτσα «Δήμητρα» από το ντουλάπι)

Ορίστε και η «Δήμητρα»!

Χριστίνα: Αααα… Αυτή τη «Δήμητρα» εννοούσατε!

Σήλια - Γωγώ: Ε, ποια άλλη!

Μπαίνει στην κουζίνα η Δήμητρα…

Δήμητρα: Τι έγινε, κορίτσια; Με ζήτησε κανείς; Σαν να άκουσα το όνομά μου…

Τα κορίτσια σκάνε στο γέλιο…

Γωγώ: Όχι, Δήμητρα, εσένα δε σε ζήτησε κανείς! 

(Κοντινό στο τραπέζι με τη σάλτσα «Δήμητρα» και μια ωραία μακαρονάδα)

Σάλτσα «Δήμητρα»: ολύμπια προέλευση, θεϊκή απόλαυση!

Το σενάριο έγραψαν και κινηματογράφησαν οι μαθήτριες Κ. Χριστίνα - Κ. Σήλια - Μ. Μαριέλα - Μ. Γωγώ από το Γ2

Olympus Shine: καθαριότητα - αστραπή!

1η Σκηνή 

Η Μαίρη ετοιμάζει τη βαλίτσα της και συζητάει με τον Αναστάση…

- Σου άφησα γεμιστά στο ψυγείο και το σπίτι πεντακάθαρο. Ξέρω ότι έχει αγώνα αύριο και θα έρθει ο Μήτσος να τον δείτε, αλλά μη βρω κανένα κομμάτι πίτσα κάτω από το μαξιλάρι του καναπέ, όταν γυρίσω, και μου βγει ξινό το ταξίδι…

- Εσύ κοίτα να περάσεις καλά, Μαίρη μου, και μην ανησυχείς...

2η Σκηνή

Ο Αναστάσης βλέπει τον αγώνα μαζί με τον Μήτσο.

- Πάμε παιχτούρααα! 

- Έλα, αγόρι μου, το ‘χεις, το ‘χεις!

- ΓΚΟΟΟΟΟΛ!!

Ο Μήτσος πάνω στον ενθουσιασμό του ρίχνει την μπύρα του στον καναπέ και το χαλί…

- Σιγά, ρε Μητσάρα…

- Άσε μας, ρε φίλε, τώρα που κερδίζουμε!

- Ποιος την ακούει τη Μαίρη…

3η σκηνή

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Ο Αναστάσης σηκώνεται αγουροξυπνημένος και θυμάται ότι έχει αφήσει το σαλόνι σε κακό χάλι. Τρέχει γρήγορα και συμμαζεύει. Στον καναπέ και στο χαλί υπάρχει ένας μεγάλος λεκές. Προσπαθεί να τον καθαρίσει. Τρίβει, τρίβει, αλλά ο λεκές δε φεύγει. Αγχωμένος παίρνει τηλέφωνο την αδελφή του…

- Έλα, αδερφούλη μου! 

- Άσε, Παυλίνα, δεν ξέρεις τι έπαθα! Χτες που βλέπαμε τον αγώνα με τον Μήτσο έπεσε μπύρα στο χαλί. Έχω δοκιμάσει τα πάντα, ο λεκές δε βγαίνει με τίποτα… Τι να κάνω; Σε καμιά ώρα η Μαίρη θα είναι εδώ!

- Έρχομαι αμέσως, μην αγχώνεσαι!

- Ξέρεις, λερώθηκε και ο καναπές και…

- Μην ανησυχείς, σου λέω! Έχω τη λύση…

4η σκηνή

Η Παυλίνα φτάνει με το Olympus Shine. Ο Αναστάσης καθαρίζει τον καναπέ και το χαλί με ευκολία.

- Παυλίνα μου, με έσωσες!

- Σου το είπα, αδερφούλη. Olympus Shine: εξαφανίζει τους λεκέδες στη στιγμή. Ένα καθαριστικό ικανό να εξαφανίσει ακόμα και τη ζήλια της Ήρας!

5η σκηνή 

Η Μαίρη μπαίνει στο σπίτι κάπως ανήσυχη για το τι θα αντικρίσει. Εντυπωσιάζεται που βρίσκει το σπίτι καθαρότερο από ό,τι το είχε αφήσει! Χαρούμενη, αγκαλιάζει τον Αναστάση…

- Αναστάση μου, ήρθε η πεθερούλα μου και έκανε τις δουλειές;

- Όχι, αγάπη μου, ήρθε το Olympus Shine! Και όλα αστράφτουν, όπως οι αστραπές του Δία!

Μ. Αγάπη - Π. Όλια - Σ. Μαρία, Γ3

Zeus 1 - η τεχνολογία του μέλλοντος είναι εδώ! 

- Ωχ, αργήσαμε… Σε λίγο αρχίζει η προπόνηση! 

          - Μπορεί να βιαζόμαστε, μα το φανάρι είναι κόκκινο. 

- Ναι, αλλά ο δρόμος είναι άδειος. Βλέπεις πουθενά αυτοκίνητο;

- Εγώ περνάω. Δε θέλω να αργήσω άλλ…

- Πρόσεχε!

- Παρά τρίχα τη γλίτωσα… Μα τι ήταν αυτό;

- Το νέο Zeus 1, με δωδεκακύλινδρο κινητήρα...

...και τελική 406 χιλιόμετρα την ώρα!

- Πώς το αναγνώρισες; Έφυγε σαν αστραπή…

- Φίλε μου, τα F-16 δεν πετάνε τόσο χαμηλά!

Zeus 1: το καλύτερο μη αγωνιστικό αυτοκίνητο, με προσόντα αγωνιστικού!

Το αυτοκίνητο που συντρίβει κάθε ανταγωνισμό!

Ο βασιλιάς των αυτοκινήτων…

Zeus 1: Πετάει!
Π. Γιάννης, Γ3