Τα κόκκινα λουστρίνια

Με αφορμή το διήγημα της Ειρήνης Μάρρα "Τα κόκκινα λουστρίνια", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου απέδωσαν ζωγραφικά το δίλημμα του ήρωα...

Ζ. Χριστιάνα, Α2

Π. Έρικα, Α4

Έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο του νεαρού τσαγκάρη ή της αδελφής του...

Από το ημερολόγιο του ήρωα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Σήμερα πήγα για πρώτη φορά στο σπίτι που καθαρίζει η μάνα μου. Ήταν ένα πολύ όμορφο και κομψό σπίτι, σχεδόν καθαρό. Αναρωτιέμαι γιατί χρειάζονταν καθαρίστρια… Ενώ η μαμά καθάριζε την κουζίνα, κατέβηκε από τις σκάλες η κόρη του δασκάλου, του ιδιοκτήτη του σπιτιού. Πανέμορφη, με σγουρά μαλλιά και μεγάλα μάτια… 

   Από τη στιγμή που την είδα, δεν μπορώ να τη βγάλω απ’ το μυαλό μου. Νομίζω πως την έχω ερωτευτεί! Βέβαια, αυτή ούτε το όνομά μου δεν ξέρει, αμφιβάλλω αν με είδε καν… Σκέφτομαι λοιπόν να της κάνω ένα ωραίο δώρο για να με προσέξει… Μα ναι, θα της φτιάξω εγώ ο ίδιος ένα ζευγάρι λουστρινένια γοβάκια, που όμοιά τους δε θα έχουν ποτέ φορεθεί! Αλλά δε θέλω να μάθει κανείς τίποτα, μήπως με κοροϊδέψουν... Πρέπει να καταστρώσω καλά το σχέδιό μου, για να κερδίσω την όμορφη κόρη του δασκάλου!

Μ. Γιώργος, Α2

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα πήρα μια απόφαση που με κάνει να νιώθω περήφανος… Εκεί που ήμουν έτοιμος να χαρίσω επιτέλους τα κόκκινα λουστρίνια, που με τόσο κόπο έφτιαξα, στην κόρη του δασκάλου, παρατήρησα για πρώτη φορά προσεκτικά την αδερφή μου την ώρα που σήκωνε το βραδινό τραπέζι. Πόσο διαφορετική ήταν από την άλλη! Η όψη της απλή και συνηθισμένη, τα ρούχα της ξέθωρα από την πολυκαιρία... Στα πόδια φορούσε κουτσοφτέρνια, για να μη χαλάει τα παπούτσια της.

   Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου… Αν δώσω τα κόκκινα λουστρίνια στην κόρη του δασκάλου, θα χαρεί σίγουρα (ποιο κορίτσι δε θα χαιρόταν;), αλλά μετά από λίγο θα τα αφήσει στην άκρη, μαζί με τα πολλά παπούτσια που έχει. Αν τα δώσω όμως στην αδερφή μου; Σε μια στιγμή πήρα την απόφασή μου… Η καημένη, πέταξε από τη χαρά της για το δώρο μου, που δεν το περίμενε. Το πρόσωπό της άστραψε και ομόρφυνε με το γέλιο της…

   Η ζωή της αδελφούλας μου δεν είναι εύκολη και της αξίζει λίγη χαρά. Το νιώθω ότι της αξίζει και χαίρομαι μαζί της!

Κ. Σταύρος, Α2

Από το ημερολόγιο της αδελφής του ήρωα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τη χαρά μου… Σήμερα ο αδελφός μου μου χάρισε τα πιο όμορφα παπούτσια που έχω δει στη ζωή μου! Είναι κατακόκκινα και φτιαγμένα από το καλύτερο λουστρίνι της αγοράς. Είμαι ενθουσιασμένη! Δε θέλω να τα βγάλω από τα πόδια μου. Τα φοράω και νιώθω όμορφη και ξεχωριστή.

   Να πω την αλήθεια, όταν μου έδωσε το κουτί με τα γοβάκια, σκέφτηκα ότι τα έφτιαξε για κάποια άλλη, ίσως κάποια που ερωτεύτηκε και ήθελε να την εντυπωσιάσει. Νόμιζα πως μου τα έδειχνε, για να του πω τη γνώμη μου. Όταν μου τα πρόσφερε, ένιωσα τέτοιο ενθουσιασμό, που μου κόπηκε η μιλιά και δεν μπόρεσα ούτε ένα «ευχαριστώ» να του πω… Ο αγαπημένος μου αδελφός! Όλη μέρα κουράζεται στη δουλειά, αλλά βρήκε τον χρόνο να φτιάξει αυτά τα ξεχωριστά γοβάκια για μένα... Μ’ αυτό το δώρο του κατάλαβα πόσο με νοιάζεται και με αγαπάει...

   Πρέπει να βρω έναν τρόπο να τον ευχαριστήσω… Σκέφτομαι αύριο να του κάνω μια έκπληξη. Θα ζητήσω από τη μητέρα να με βοηθήσει να φτιάξουμε το γλυκό που του αρέσει, που το έχει τόσο επιθυμήσει… Έτσι ελπίζω να καταφέρω να του εκφράσω την αγάπη μου και την ευγνωμοσύνη μου!

Μ. Ελευθερία, Α4

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα πήρα το καλύτερο δώρο της ζωής μου! Ο αδελφός μου μου έκανε την ωραιότερη έκπληξη... Μου χάρισε ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρίνια που έφτιαξε ο ίδιος. Ποτέ μου δεν είχα τόσο όμορφα παπούτσια! Χαίρομαι τόσο… που νομίζω ότι θα κοιμηθώ με αυτά στην αγκαλιά! Δεν ήξερα ότι νοιάζεται τόσο για μένα! Ή μάλλον, δεν ήξερα ότι νοιάζεται καν για μένα. Ποτέ δεν είχαμε ιδιαίτερα στενές σχέσεις…

   Πρέπει να του το ανταποδώσω… Αύριο το βράδυ, που θα έρθει από τη δουλειά, θα βρει να τον περιμένει το αγαπημένο του φαγητό. Θέλω κι εγώ να του δώσω λίγη χαρά!

Μ. Μαριλίτα, Α2

Άλλοι/ες προτίμησαν να δώσουν μια άλλη εξέλιξη στο διήγημα.

…Πήγε και κάθισε στην πολυθρόνα, συνεχίζοντας την ονειροπόλησή του. Δεν τον ένοιαζε πια τίποτα άλλο. Ούτε αν η μητέρα του μάθει πως ο γιος της ερωτεύτηκε, ούτε αν οι φίλοι του τον κορόιδευαν. Είχε στον νου του μόνο την κόρη του δασκάλου…

   Την ίδια στιγμή, η κόρη του δασκάλου καθόταν κι αυτή σε μια πολυθρόνα στο δωμάτιό της, μόνη και βυθισμένη στις σκέψεις της. Την επόμενη μέρα ήταν η γιορτή της. Λες να ερχόταν να της ευχηθεί ο αγαπημένος της; Εκείνο το ωραίο παιδί, ο γιος της παραδουλεύτρας, που βοηθούσε καμιά φορά τη μητέρα του και κουβαλούσε τις σκούπες… Του είχε μιλήσει κάνα δυο φορές για να αρχίσει την κουβέντα, αλλά ποτέ δεν είχε το θάρρος να τη συνεχίσει. Πόσο ήθελε να έρθει στη γιορτή της να τον δει, να μιλήσουν οι δυο τους… Αυτό θα ήταν το καλύτερο δώρο, σκεφτόταν.

   Ήρθε πια η κρίσιμη μέρα… Ο νεαρός τσαγκάρης είχε πει τα πάντα στη μάνα του και ξεκίνησαν μαζί για το σπίτι του δασκάλου. Η μάνα του θα πήγαινε να βοηθήσει στις ετοιμασίες για τη γιορτή κι αυτός θα τρύπωνε απαρατήρητος, θα ανέβαινε στο δωμάτιο της αγαπημένης του, θα της έδινε το δώρο του και μετά… ποιος ξέρει;

   Έφτασαν στο σπίτι. Ο δάσκαλος διάβαζε την εφημερίδα του, ενώ η γυναίκα του βαφόταν και στολιζόταν για τη γιορτή. Η μάνα του πήγε στην κουζίνα κι αυτός ανέβηκε τις σκάλες με μυαλό θολωμένο. Από την ταραχή του σκόνταψε και λίγο έλειψε να κουτρουβαλήσει από τα σκαλοπάτια. Ήξερε πού ήταν το δωμάτιο της καλής του και διστακτικά χτύπησε την πόρτα της. Άκουσε τη γλυκιά φωνή της να λέει με κάποια απορία «Ορίστε!». Πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε την πόρτα...

   Μόλις τον είδε η κόρη του δασκάλου, τα μάτια της άστραψαν. Αυτό που ονειρευόταν έγινε πραγματικότητα! Ο καλός της ήρθε να της ευχηθεί, ήταν μόνοι.... Την πλησίασε, τη χαιρέτησε και κάθισε δίπλα της. Της έδωσε το κουτί με το δώρο του και της ευχήθηκε χρόνια πολλά. Αυτή εντυπωσιάστηκε και συγκινήθηκε. Αναρωτήθηκε αν έφτιαξε ο ίδιος τα γοβάκια, γιατί δεν είχε δει πουθενά παρόμοιο σχέδιο. Χιλιάδες σκέψεις πετούσαν στο μυαλό της… Προσπαθώντας να συγκρατήσει τα συναισθήματά της, το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν ένα «Ευχαριστώ…». Αυτός σηκώθηκε χωρίς να πει τίποτα και κίνησε προς την πόρτα. Τότε η κοπέλα γύρισε και του είπε: «Δε βγαίνω έξω τακτικά, γιατί οι γονείς μου είναι αυστηροί. Αλλά, αν θέλεις, μπορούμε να βγούμε μαζί καμιά φορά…».

Κάποια χρόνια και ΠΟΛΛΕΣ βόλτες αργότερα…

   Οι καμπάνες ηχούν χαρωπά. Ένας γαμπρός περιμένει τη νύφη του στην εκκλησιά. Τα παπούτσια του τα έχει φτιάξει ο ίδιος. Και της αδελφής του τα παπούτσια τα έφτιαξε ο ίδιος. Η νύφη φτάνει. Είναι τόσο όμορφη! Τη συνοδεύει ο πατέρας της, ο δάσκαλος. Η νύφη φοράει λουστρινένια γοβάκια. Κόκκινα λουστρινένια γοβάκια…

Χ. Αριάδνη, Α4

   Αφού κοιμήθηκαν τα αδέλφια του, ο ήρωας έμεινε μόνος με τη μητέρα του. Ήταν αγχωμένος και ήθελε τη βοήθειά της για την κρίσιμη μέρα που θα έδινε τα γοβάκια στην κόρη του δασκάλου…

   Το επόμενο πρωί φτάσανε στο σπίτι της κοπέλας. Τα χέρια του νέου έτρεμαν και κρύος ιδρώτας τον έλουζε. Η κόρη του δασκάλου κατέβηκε τη σκάλα. Φορούσε ένα πανέμορφο φόρεμα και τα μαλλιά της τα είχε πιάσει κότσο. Έλαμπε ολόκληρη! Ο νέος θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Την πλησίασε διστακτικά, με τα τυλιγμένα λουστρίνια στο χέρι… 

«Αυτά είναι για σένα!».

   Το κορίτσι ξαφνιάστηκε. Άνοιξε το πακέτο και είδε τα γοβάκια. Ο ενθουσιασμός της ήταν απερίγραπτος! Δεν είχε ξαναδεί πιο όμορφα και αστραφτερά γοβάκια. Χαμογέλασε και έδωσε στον νεαρό τσαγκάρη ένα φιλί. Κοιταχτήκανε μ’ ένα έντονο βλέμμα, χωρίς να πουν τίποτα... 

Ι. Άννα- Μαρία Α2

Και ένας διάλογος του νεαρού τσαγκάρη με τον ταμπάκη!

Ο ήρωάς μας κάνει παζάρια…

- Καλημέρα, κυρ Τάσο!

- Καλώς τον! Τα έχω έτοιμα τα δέρματα και τα πανωπέτσια.

- Ωραία, μα… εκτός από τα πανωπέτσια, θέλω κι εκείνο το κόκκινο λουστρίνι!

- Μπα! Αποφασίσατε να κάνετε και παπούτσια πολυτελείας;

- Όχι δα! Αυτά είναι ειδική παραγγελία.

- Είναι λιγάκι ακριβό το λουστρίνι. Βλέπεις, είναι πρώτης ποιότητας…

- Ε! Κόψε κάτι, κυρ Τάσο. Τόσα πράγματα θα αγοράσω, μη γδέρνεις το καημένο το αφεντικό μου!

- Για τα πανωπέτσια θα σου κάνω τη συνηθισμένη έκπτωση, αλλά για το λουστρίνι δε γίνεται τίποτα…

- Σε παρακαλώ, κυρ Τάσο, είναι για μια πολύ καλή πελάτισσα. Κάντο για μένα, θα σου χρωστώ μεγάλη χάρη!

- Καλά, καλά, με έπεισες… Θα σου το δώσω σχεδόν στο κόστος!

…Το πήρε το λουστρίνι και σε καλή τιμή. 

Μ. Μαρία, Α2