Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη με τίτλο "Η Νέα Παιδαγωγική" οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου ζωγράφισαν σκηνές που τους έκαναν εντύπωση...
Στον δρόμο για το σχολείο
Μπροστά στο σχολείο
Ο δάσκαλος
Η Νέα Παιδαγωγική
Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο...
...Ή απέδωσαν το κείμενο σε μορφή κόμικς.
Άλλοι/ες προτίμησαν να γράψουν μια σελίδα στο ημερολόγιο του μικρού Νίκου Καζαντζάκη...
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα ήταν η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο! Πρωί πρωί η μητέρα μου με έβαλε να φορέσω τα καλά μου, μου κρέμασε στον λαιμό το σταυρουδάκι της βάφτισής μου, μου έδωσε την ευχή της κι ένα κλωνί βασιλικό για να το μυρίζω και να παίρνω θάρρος, όπως μου είπε. Όλα αυτά δεν προμηνούσαν τίποτα καλό…
Έτσι λοιπόν, σαν καταστολισμένο σφαγάρι, ξεκίνησα με τη συνοδεία του πατέρα μου, που με κρατούσε από το χέρι. Τα συναισθήματά μου; Ανάμεικτα και μπερδεμένα: ένιωθα χαρούμενος και τρομαγμένος, ανυπόμονος και διστακτικός μαζί… Ο δρόμος για το σχολείο μου φάνηκε ατελείωτος. Πηγαίναμε, πηγαίναμε στο άγνωστο… Όταν επιτέλους φτάσαμε, είδα ένα παλιό κτίριο με ένα κατασκονισμένο πλατάνι στην αυλή. Δε μου άρεσε καθόλου… Κοντοστάθηκα, δείλιασα. Το χέρι μου έτρεμε μέσα στη μεγάλη χούφτα του πατέρα μου… Και τότε έγινε κάτι που δεν είχε ποτέ ξαναγίνει: ο πατέρας μου έσκυψε και με χάιδεψε τρυφερά στο κεφάλι! Ξαφνιάστηκα τόσο, που τινάχτηκα! Ο πατέρας αμέσως μαζεύτηκε. Μου είπε πως στο σχολείο θα μάθω γράμματα για να γίνω άνθρωπος, και με έβαλε να κάνω τον σταυρό μου! Πάλι με ζώσανε τα φίδια… «Ποιος ξέρει τι με περιμένει εδώ μέσα…», σκέφτηκα.
Εκείνη τη στιγμή πρόβαλε στην πόρτα ο δάσκαλος. Κρατούσε μια μακριά βίτσα, είχε μεγάλα δόντια και φαινόταν άγριος. Έμοιαζε με τον διάβολο, αλλά έκρυβε καλά τα κέρατά του κάτω από το καπέλο που φορούσε. Οι χειρότεροι φόβοι μου βγήκαν αληθινοί! Ο πατέρας μου, αντί να με πάρει να φύγουμε, με παρέδωσε στον δάσκαλο, και μάλιστα του ζήτησε να μη με λυπάται, μα να με δέρνει, για να γίνω, λέει, άνθρωπος. Ο δάσκαλος όχι μόνο συμφώνησε, αλλά μας έδειξε με ένα διαβολικό χαμόγελο το μαγικό εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους. Και ποιο ήταν αυτό; Η ΒΙΤΣΑ! Έτσι θα γινόμουν άνθρωπος, λοιπόν… Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα! Μου κόπηκαν τα πόδια. Στέγνωσε το στόμα μου. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Ούτε που θυμάμαι τι έγινε μετά…
Με μια λέξη: η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο ήταν φρικτή! Και μόνο που σκέφτομαι τι μπορεί να ακολουθήσει με πιάνει ταχυκαρδία… Καλό μου ημερολόγιο, πραγματικά ελπίζω τα πράγματα να πάνε καλύτερα στο μέλλον, αλλά φοβάμαι τα χειρότερα…
Κ. Ύρια, Α2
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα ήταν μια πολύ σημαντική μέρα για μένα, αλλά και για τους γονείς μου, η πρώτη μου μέρα στο σχολείο! Ξύπνησα με ανάμεικτα συναισθήματα. Ένιωθα χαρά, περηφάνια που μεγάλωσα, φόβο, όλα μαζί. Βλέπεις, τα μεγαλύτερα παιδιά της γειτονιάς μού είχαν πει πως σχολείο σημαίνει… ξύλο!
Η μητέρα μου με ετοίμασε και με ξεπροβόδισε «με την ευχή του Θεού και με τη δική της». Ήταν χαρούμενη και με καμάρωνε. Εγώ πάλι… Με τον κόκκινο μάλλινο σκούφο μου και τα τσαρουχάκια μου με τις κόκκινες φούντες, ένιωθα σαν ένα μικρό αρνάκι που το πηγαίνουν για σφαγή. Με συνόδεψε ο πατέρας μου, κρατώντας με σφιχτά από το χέρι. Αυτό με έκανε να νιώθω ασφαλής, προς το παρόν τουλάχιστον…
Αυτό το συναίσθημα όμως εξανεμίστηκε όταν φτάσαμε στο σχολείο και άκουσα τον πατέρα να ζητάει από τον δάσκαλο, έναν αγριάνθρωπο με μεγάλα δόντια, να με χτυπάει και να μη με λυπάται! Να πω την αλήθεια, εκείνη τη στιγμή μου ήρθε να το σκάσω, αλλά πρόλαβε και με άρπαξε ο δάσκαλος από το χέρι και με πήγε στην τάξη. Ευτυχώς, δε μας κράτησε πολύ, μας προειδοποίησε όμως ότι, αν δεν τον ακούμε, θα μας χτυπάει με τη βέργα.
Φοβάμαι πως δε θα έχω καλά ξεμπερδέματα…
Μ. Νίκη, Α2
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Τι παράξενη μέρα!
Η μαμά μου με ξύπνησε πολύ νωρίς και μου είπε ότι θα πήγαινα στο σχολείο για πρώτη φορά. Μου φόρεσε τα καλά μου ρούχα και με στόλισε με το χρυσό σταυρουδάκι μου, σαν να ήταν γιορτή… Με αγκάλιασε συγκινημένη και μου έδωσε την ευχή της. Ένιωθα περίεργα. Από τη μια ήμουν ανήσυχος και γεμάτος άγχος και από την άλλη ήμουν περήφανος που θα πήγαινα επιτέλους στο σχολείο και περίεργος για το τι θα συναντήσω εκεί. Σαν να είχα μεγαλώσει απότομα μέσα σε μια μέρα... Ο πατέρας μου με συνόδεψε στο σχολείο. Έμοιαζε λίγο διαφορετικός, κάπως πιο μαλακός, και μου φάνηκε πως με κρυφοκοίταζε με καμάρι.
Μόλις φτάσαμε στο σχολείο, βγήκε έξω ο δάσκαλος. Ήταν άσχημος, με άγριο βλέμμα. Για μια στιγμή νόμισα πως θα με άρπαζε και θα με δάγκωνε! Ο πατέρας μου κάτι του είπε για «κρέας» και για «κόκαλα», δεν κατάλαβα καλά… Έτρεμα τόσο πολύ από τον φόβο μου, που νόμιζα πως θα κατουρηθώ! Πρώτη φορά φοβήθηκα τόσο… Νομίζω πως και το βράδυ, που θα πέσω να κοιμηθώ, θα βλέπω εφιάλτες με τον δάσκαλο να με κυνηγά για να με δαγκώσει!
Ελπίζω οι επόμενες μέρες στο σχολείο να είναι καλύτερες…
Σ. Σωτήρης, Α4
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Η πρώτη μου μέρα ως μαθητής σήμερα, και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται! Ούτε 7:30 δεν ήταν καλά καλά, όταν άκουσα τη φωνή της μητέρας μου: «Νίκο, παιδί μου, σήκω από το κρεβάτι! Ξέχασες; Είναι η πρώτη σου μέρα στο δημοτικό!». Σηκώθηκα λοιπόν αγουροξυπνημένος από το κρεβατάκι μου και η μαμά άρχισε να με ετοιμάζει για το σχολείο. Αγχώθηκα λίγο, επειδή σπάνια με ντύνει τόσο επίσημα... Πέρασα την τσάντα μου στους ώμους, αποχαιρέτησα τη μαμά και ξεκίνησα μαζί με τον πατέρα μου.
Αφού διασχίσαμε το μισό Ηράκλειο, φτάσαμε μπροστά στο σχολείο. Εκεί δείλιασα. Σκέφτηκα πως τίποτε δεν είναι τυχαίο: οι τόσες προετοιμασίες, το ότι με συνόδεψε ο πατέρας μου κρατώντας με από το χέρι… Κάτι κακό με περίμενε εκεί μέσα. Όταν μάλιστα ο πατέρας έσκυψε και χάιδεψε τα μαλλιά μου., κατατρόμαξα. Μου ζήτησε να κάνω τον σταυρό μου, λες και ήμασταν στην εκκλησία, και μου είπε ότι στο σχολείο «θα γίνω άνθρωπος». Δεν το καλοκατάλαβα. Δηλαδή πριν το σχολείο τι ήμουν;
Τότε εμφανίστηκε μπροστά μου ο δάσκαλος! Μου φάνηκε τρομερός σαν τον διάβολο, αλλά, ενώ τον κοιτούσα και τον ξανακοιτούσα, δεν μπορούσα να βρω τα κέρατά του. Άρχισαν να λένε με τον πατέρα κάτι για κρέας και κόκαλα. Πάλι μπερδεύτηκα… Δάσκαλος είναι αυτός ή χασάπης;
Δεν ξέρω τι να κάνω, ημερολόγιό μου… Δε μου αρέσει καθόλου ούτε το σχολείο ούτε ο δάσκαλος!
Χ. Φωτεινή, Α4
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα πήγα για πρώτη φορά στο σχολείο! Το πρωί η μαμά μου με ξύπνησε νωρίς νωρίς και άρχισε να με ντύνει και να με στολίζει με τα καλά μου. Μου έδωσε και ένα κλωνάρι βασιλικό να το μυρίζω και να παίρνω κουράγιο. Τότε άρχισα να αγχώνομαι. Για να χρειάζομαι κουράγιο, τα πράγματα πρέπει να είναι χειρότερα από ό,τι φανταζόμουν…
Έπειτα ο μπαμπάς με πήρε από το χέρι και ξεκινήσαμε. Η διαδρομή μου φάνηκε ατελείωτη. Περάσαμε στενά σοκάκια, περάσαμε από τη μεγάλη εκκλησία του Αγίου Μηνά και φτάσαμε σε ένα παλιό κτίριο. Κοντοστάθηκα. Η εικόνα μου θύμισε κάτι παλιές φυλακές που είχαμε επισκεφτεί με τον πατέρα μου. Οι κάμαρες στην άκρη μου έφεραν στον νου τα μπουντρούμια όπου κλείδωναν τους φυλακισμένους, ενώ το πλατάνι στη μέση ο πατέρας μού είχε πει ότι το χρησιμοποιούσαν για να κρεμάνε κάποιους για παραδειγματισμό. Κοίταξα τον μπαμπά μου τρομαγμένος. Αυτός με χάιδεψε στο κεφάλι. Ποτέ δεν με είχε ξαναχαϊδέψει. Φοβήθηκα ακόμα περισσότερο και τινάχτηκα. Ο πατέρας έσκυψε και μου είπε ότι εκεί θα μάθω γράμματα και ότι έπρεπε να κάνω τον σταυρό μου. Τον υπάκουσα, και με μισή καρδιά τον ακολούθησα μέσα στο σχολείο. Καλύτερα να μην το είχα κάνει...
Στην πόρτα εμφανίστηκε ένας αγριάνθρωπος να μας υποδεχτεί. Είχε μεγάλα δόντια και ένα άγριο βλέμμα που τρυπούσε την καρδιά σου. Κρατούσε και ένα μακρύ ξύλο, που σκέφτηκα ότι είναι για να μας δείχνει στον πίνακα. Ήταν ίδιος ο διάβολος! Λογικά είχε και κέρατα, αλλά τα έκρυβε κάτω από το καπέλο του. Ο πατέρας μου του ζήτησε να με κάνει άνθρωπο και αυτός του είπε πως έχει το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους και του έδειξε το μακρουλό ξύλο.
Δεν κατάλαβα τι εννοούσε, αλλά δεν είχα και χρόνο να σκεφτώ, αφού ο διάβολος με τράβηξε και με έσυρε μέσα στην κόλαση. Με πήγε σε έναν μεγάλο χώρο με πολλά θρανία και ακόμα περισσότερα παιδιά σαν εμένα να κάθονται με την ανησυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Διάλεξα ένα θρανίο και κάθισα. Τα πόδια μου έτρεμαν και ανυπομονούσα να φύγω από εκεί.
Γρήγορα ήρθε ένα παιδάκι και κάθισε δίπλα μου. Τον έλεγαν Φίλιππο και έμενε δύο στενά πιο κάτω από την κόλαση. Είχε τρεις αδελφές. Οι δύο μεγαλύτερες πήγαιναν σε άλλο σχολείο, γιατί δεν επιτρέπεται να είναι μαζί αγόρια και κορίτσια, μου είπε. Εκεί που τα λέγαμε, μπήκε ο διάβολος και μας είπε να περάσουμε έξω.
Βγήκαμε στο προαύλιο και μας βάλανε σε μια γραμμή. Εκεί μας άγιασε ο παπάς της ενορίας, μάλλον ήμασταν πολύ κακά παιδιά και για την κόλαση ακόμα. Έπειτα βγήκε μπροστά ένας άλλος διάβολος και άρχισε να μας μιλάει. Έτσι μάθαμε σε τι χρησίμευε το μακρουλό ξύλο. Μας είπε ότι, όταν δεν είμαστε υπάκουοι στους «δασκάλους» (έτσι λέγονται οι διάβολοι μάλλον) θα μας χτυπάνε με αυτό. Όλοι τρομοκρατηθήκαμε! Μας είπαν να περάσουμε μέσα να γνωρίσουμε τους δασκάλους μας και μετά να φύγουμε.
Μπήκαμε λοιπόν μέσα και περιμέναμε. Γρήγορα βαρεθήκαμε με τον Φίλιππο και αρχίσαμε να παίζουμε βόλους. Όταν μπήκε ο διάβολος, εγώ πρόλαβα να τους μαζέψω γρήγορα και να τους κρύψω, αλλά ο Φίλιππος δεν ήταν τόσο τυχερός. Ο δάσκαλος τον τσάκωσε με τους βόλους στο χέρι! Τον έπιασε από το αφτί, τον σήκωσε πάνω και τον χτύπησε με το ξύλο που κρατούσε. Μας είπε ότι, αν ξαναδεί κάποιον να φέρνει βόλους στην τάξη, θα τον χτυπήσει μέχρι να μελανιάσει. Όλοι κοκαλώσαμε και δεν ακουγόταν άχνα... Μετά ο διάβολος άρχισε να μιλά:
- Με λένε Αριστείδη Καλογεράκη και θα σας διδάξω όλα τα μαθήματα φέτος. Θα μου πείτε όλοι τα ονόματά σας και θα σας δοθεί ένα χαρτί όπου θα αναγράφονται τα πράγματα που πρέπει να έχετε κάθε μέρα μαζί σας. Αν για οποιονδήποτε λόγο λείπουν από τη σάκα σας, η τιμωρία είναι η γνωστή…
Αφού είπαμε ένας ένας τα ονόματά μας, μας είπε να περάσουμε έξω και να πάμε σπίτι μας. Και αύριο την ίδια ώρα εκεί…
Στο σπίτι είπα τα πάντα στη μαμά για τη μέρα μου. Εκείνη γελούσε με την εντύπωση που μου έκανε το σχολείο (πρώτα φυλακή, μετά κόλαση…). Της μίλησα και για το πάθημα του Φίλιππου, αλλά μου είπε να το συνηθίσω, γιατί θα γίνεται συχνά. Αυτό δε μου άρεσε καθόλου...
Το απόγευμα πήγαμε να αγοράσουμε τα πράγματα που θα μου χρειαστούν στο σχολείο. Ο κύριος Γιώργος, ο ψιλικατζής, μου έδωσε κρυφά μία σοκολάτα και μου ψιθύρισε: «Καλό κουράγιο!». Τον κοίταξα ξαφνιασμένος. Πού ξέρει αυτός τι γίνεται στην κόλαση που θα πηγαίνω κάθε μέρα; Κατάλαβε την απορία στα μάτια μου και μου είπε: «Δε γεννήθηκα μεγάλος…». Ήθελα να τον ρωτήσω κι άλλα, αλλά η μαμά με πήρε και φύγαμε.
Λοιπόν, καλό μου ημερολόγιο, αυτή η δύσκολη μέρα τελείωσε επιτέλους. Αλλά ανησυχώ… Ποιος ξέρει τι μου ξημερώνει αύριο!
Χ. Αριάδνη, Α4
...Ή μια σελίδα στο ημερολόγιο του πατέρα του.
Αγαπητό ημερολόγιο,
Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που ο γιος μου θα πήγαινε στο σχολείο. Η μάνα του τον ετοίμαζε και τον στόλιζε πόση ώρα… Παρόλο που το είχε παρακάνει, δεν της είπα τίποτα. Όταν όμως του κρέμασε τον σταυρό της βάφτισής του στον λαιμό και άρχισε να τον φορτώνει ευχές, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ «Φτάνει πια, ρε γυναίκα, δε θα πάει και στον πόλεμο. Στο σχολείο θα πάει!».
Κάποια στιγμή ξεκινήσαμε επιτέλους. Ο Νίκος φαινόταν αγχωμένος… Για να του δώσω θάρρος, τον κρατούσα από το χέρι σ’ όλη τη διαδρομή προς το σχολείο. Μόλις φτάσαμε, ένιωσα το μικρό του χέρι να τρέμει μέσα στη χούφτα μου και κατάλαβα τον δισταγμό του. Έσκυψα και του χάιδεψα τα μαλλιά. Ήθελα να του δώσω να καταλάβει πως δεν έπρεπε να φοβάται, αλλά αυτός ξαφνιάστηκε και τινάχτηκε. Δεν τον έχω συνηθίσει σε τέτοιες χειρονομίες… Έβαλα τον μικρό να κάνει τον σταυρό του, πριν μπούμε στον ιερό χώρο όπου θα γίνει άνθρωπος.
Τον δάσκαλο τον ήξερα. Του παρέδωσα τον γιο μου και του παράγγειλα να τον δέρνει και να μην τον λυπάται. Του έχω εμπιστοσύνη ότι θα κάνει αυτό που πρέπει. Πιστεύω πως ο μικρός κατατρόμαξε, αλλά τι να γίνει;
Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο!
Κ. Νίνο, Α2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.