Πρώτη μέρα στο σχολείο...

Με έμπνευση το κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη "Η Νέα Παιδαγωγική", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου παρουσιάζουν τις δικές τους αναμνήσεις από την πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο, ακόμα και στο νηπιαγωγείο!

   Θυμάμαι, ήταν μια μέρα με συννεφιά και η μαμά μου με ετοίμαζε να πάω για πρώτη φορά στο σχολείο. Τότε ήμουν ένα μικρό παιδάκι. Δεν είχα καταλάβει πόσο σημαντική ήταν εκείνη η μέρα...

   Όταν μπήκα στην αυλή του σχολείου, τρόμαξα, γιατί πρώτη φορά έβλεπα τόσο μεγάλο κτίριο. Ήταν βαμμένο με ζωηρά χρώματα και γεμάτο κόσμο, μεγάλους και μικρούς... Όταν έμαθα ότι θα με αφήσει η μαμά μου εκεί, ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Ευτυχώς, βρήκα κάποιες φίλες μου από το νηπιαγωγείο, παίξαμε λιγάκι και ξεχάστηκα. 

   Μετά εμφανίστηκε ένας πανύψηλος άνθρωπος με δύο κυρίες πλάι του και μας μάζεψε όλα τα παιδιά. Μας χώρισε σε δύο τμήματα και μας οδήγησε σε μία αίθουσα, όπου μας άφησε με μία από τις κυρίες. Αυτή αμέσως μας συστήθηκε. Την έλεγαν Κατερίνα, σαν και μένα. Χάρηκα πολύ που είχαμε το ίδιο όνομα! Μάλιστα, όταν συστηθήκαμε όλα τα παιδιά, βρήκα άλλα δύο κοριτσάκια με το όνομά μου! Η ώρα κύλησε όμορφα, παίξαμε όλοι μαζί διάφορα παιχνίδια για να γνωριστούμε…

   Τώρα δεν καταλαβαίνω γιατί ενθουσιάστηκα τόσο που η δασκάλα και δύο συμμαθήτριές μου είχαν το όνομά μου… Πάντως, από την πρώτη μου μέρα στο σχολείο έχω τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις. Θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να την ξαναζήσω!

Μ. Κατερίνα, Α2

   Πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο! Κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς μου, φτάνω έξω από τη μεγάλη πόρτα της σχολικής αυλής. Ξαφνικά τα πόδια μου φοβούνται να κάνουν ένα βήμα παραπάνω. Έχω παραλύσει από την αγωνία και τον φόβο. Αν δε μου αρέσει το σχολείο; Αν δεν κάνω φίλους; Η σκέψη του αποχωρισμού από τη μητέρα μου θολώνει το μυαλό μου. Εκείνη σκύβει, με παίρνει αγκαλιά και με καθησυχάζει. Είμαι μεγάλη πια, δε χρειάζεται να φοβάμαι. Δεν πρέπει να ανησυχώ για τίποτα. Αυτή πάντα θα είναι κοντά μου, μέσα στην καρδιά μου. Παίρνω δύναμη από τα λόγια της και κάνω το μεγάλο βήμα. Εξάλλου, νιώθω και περιέργεια. Ακούω στην αυλή τις παιδικές φωνές και θέλω τόσο να συναντήσω τους καινούργιους συμμαθητές μου… 

   Η πόρτα ανοίγει και ένα κοριτσάκι πέφτει με φόρα πάνω μου. «Συγγνώμη!», λέει, «Είμαι η Φρειδερίκη. Θέλεις να γίνουμε φίλες;». Εντυπωσιάστηκα. Έτσι εύκολα κάνεις καινούργιους φίλους στο σχολείο; Ωραίο μου ακούγεται! Χαιρέτησα βιαστικά τη μητέρα μου και έτρεξα με τα άλλα παιδιά. Μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για να μπούμε μέσα, είχα γνωρίσει σχεδόν όλους τους νέους μου συμμαθητές. Κάπου κάπου με το βλέμμα έψαχνα τη μητέρα μου. Στεκόταν στην άκρη της αυλής και μου χαμογελούσε…

   Μετά την προσευχή μπήκαμε στις τάξεις μας. Πιο χαρούμενη αίθουσα δε θα μπορούσα να φανταστώ! Φωτεινά χρώματα και στους τοίχους ένα σωρό ζωγραφιές παιδιών. Πριν καλά καλά προλάβω να περιεργαστώ όλο τον χώρο, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο δάσκαλός μας. Ένα φωτεινό χαμόγελο συνόδεψε την καλημέρα του. Αμέσως αισθάνθηκα ανακούφιση. Με έναν τέτοιο δάσκαλο σίγουρα δε θα δυσκολευτώ στο σχολείο, σκέφτηκα. Συζητήσαμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές και μετά ο δάσκαλος μάς μοίρασε ένα χαρτί που είχε γραμμένα όλα όσα θα μας χρειάζονταν για το σχολείο. Μολύβια, μαρκαδόρους, τετράδια… Όλα χρωματιστά! Όπως και η πρώτη μου μέρα στο σχολείο… 

   Το κουδούνι χτύπησε και ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα. Ενθουσιασμένη, τρέχω στους γονείς μου που με περιμένουν στην αυλόπορτα και αρχίζω να τους λέω, να τους λέω και να μη σταματάω… 

   Η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο ήταν μια αξέχαστη εμπειρία!

Μ. Ελευθερία, Α4

Πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο...

   Θυμάμαι σαν σήμερα την πρώτη φορά που πήγα «σχολείο», στο νηπιαγωγείο… Ο χώρος μού ήταν  ήδη οικείος. Είχα πάει πολλές φορές μαζί με τη μαμά μου να πάμε ή να πάρουμε την αδερφή μου και οι δασκάλες ήδη με γνώριζαν. Η αδερφή μου μου είχε δείξει όλες τις αίθουσες και όλα τα παιχνίδια που είχαν. Αυτό που δεν ήξερα ήταν τι έκαναν τόσες ώρες εκεί! 

   Το φανταζόμουν σαν παιδότοπο, όπου μπορούσα να γνωρίσω και να παίξω με άλλα παιδιά, αλλά και να φάω κάτι διαφορετικό από αυτό που μαγείρεψε η μαμά. Περίμενα πώς και πώς τη «μεγάλη μέρα». Μάλιστα, το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα αγκαλιά με την καινούρια μου τσάντα, που είχε και ροδάκια!

   Το πρωί σηκώθηκα κι ετοιμάστηκα πολύ γρήγορα, για να προλάβω να πάω πρώτη πρώτη να διαλέξω καρέκλα και τραπεζάκι. Μόλις μπήκαμε με τη μαμά μου στον διάδρομο, ήρθε κοντά μας η δασκάλα, με πήρε από το χέρι και πήγαμε να μου δείξει την τάξη μου. Ήταν σαν αίθουσα ξενοδοχείου! Τα τραπεζάκια ήταν ενωμένα σαν μεγάλος πάγκος και στρωμένα με πολύχρωμα μικρά πιατάκια και ποτηράκια. Ήδη είχαν έρθει τρία παιδάκια που έπαιζαν, μπαινοβγαίνοντας σε ένα πλαστικό σπιτάκι. Ούτε που κατάλαβα πώς βρέθηκα μαζί τους. Μόνο όταν μου είπε η κυρία να χαιρετήσω τη μαμά, γιατί έφευγε, θυμήθηκα ότι είχαμε πάει μαζί. Τη φίλησα και γύρισα τρέχοντας στους καινούριους μου φίλους…

Μ. Μαριλίτα, Α2

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν να παρουσιάσουν την εμπειρία τους από την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο.

   Φέτος ξεκίνησα το μακρύ μου ταξίδι στο Γυμνάσιο… 

   Το πέρασμα από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν είσαι πια το μικρό παιδάκι… Οι μεγάλοι αρχίζουν να σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι κι εσύ μεγάλος! Αυτό βέβαια συνεπάγεται και ευθύνες, πιο ώριμη συμπεριφορά… Όλες αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν αδιάκοπα στο μυαλό μου. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όσο χαρούμενη ήμουν που τώρα πια θα αναπτύξω νέες σχέσεις με καινούριους ανθρώπους, τόσο λυπημένη ένιωθα που άφηνα τους παλιούς μου φίλους. Αλλά και το γεγονός ότι στο Γυμνάσιο έχεις έξι διαφορετικούς καθηγητές την ημέρα και ότι γι’ αυτούς είσαι ένας άγνωστος με έκανε να τρομάζω…

   Είχε φτάσει λοιπόν η πρώτη μέρα της γυμνασιακής μου ζωής! Ο ήλιος φώτιζε το δωμάτιό μου και όλα έδειχναν πως θα μου έμενε αξέχαστη… Η μητέρα μου, αφού μας περιποιήθηκε με ένα σπέσιαλ πρωινό, μας ευχήθηκε καλή επιτυχία σε αυτό το νέο ξεκίνημα της ζωής μας και πήραμε τον δρόμο για το σχολείο παρέα με την αδερφή μου. Το μόνο που με καθησύχαζε ήταν ότι θα ήμουν στην ίδια τάξη μαζί της... Μέχρι να φτάσουμε, το άγχος, αλλά και η ανυπομονησία, με είχαν κυριέψει. 

   Μπροστά στην επιβλητική πόρτα του Γυμνασίου δειλιάζω και διστάζω να μπω... Η αδερφή μου με πιάνει από το χέρι και την ακολουθώ. Το πρώτο βήμα έχει γίνει!

   Τώρα να πω ότι αυτή την πρώτη χρονιά στο Γυμνάσιο δε θα την άλλαζα με τίποτα;

Κ. Νεφέλη, Α2

    Πρώτη ημέρα στο Γυμνάσιο… 

   Καινούριοι φίλοι, καινούριοι καθηγητές. Μία μέρα όπου όλα είναι πιθανά και τίποτα δε φαίνεται αδύνατο!

   Όταν έφτασε και για μένα αυτή μέρα, πανικοβλήθηκα. Έτρεμα και μόνο στην ιδέα ότι θα πάω σε έναν άλλο χώρο, άγνωστο για μένα, όπου θα περάσω τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής μου. Πίστευα ότι θα δυσκολευόμουν να κάνω φίλους και με λυπούσε που θα άφηνα πίσω τους παλιούς μου συμμαθητές, με τους οποίους είχα δεθεί πολύ. Βέβαια, η μαμά μου μου έλεγε πως δεν υπήρχε τίποτα να φοβάμαι και ότι γρήγορα θα αποκτούσα νέους φίλους, με τους οποίους θα περνούσα υπέροχα. Είναι αλήθεια πως με παρηγορούσε και το ότι θα είχα τη συντροφιά της αδερφής μου και δε θα ήμουν μόνη μου. Προσπαθούσα λοιπόν να είμαι αισιόδοξη και να κάνω θετικές σκέψεις…

   Μόλις χωριστήκαμε σε τμήματα και μπήκαμε στις αίθουσες, κατάλαβα ότι οι συμμαθητές μου ήταν το ίδιο φοβισμένοι με μένα, αν και δεν το έδειχναν… Όλοι ήταν χαμογελαστοί, ωστόσο μπορούσα να διακρίνω τον δισταγμό στα πρόσωπά τους. Τελικά, αποδείχτηκε ότι η μαμά μου είχε δίκιο. Δε χρειαζόταν να ανησυχώ, διότι πράγματι με τους συμμαθητές μου σιγά σιγά γίναμε καλοί φίλοι.

   Όσο για τους καθηγητές, ήταν ευγενικοί και προσπαθούσαν να μας κάνουν να νιώσουμε οικεία μαζί τους. Πιστεύω πως τα κατάφεραν…

   Είμαι σίγουρη πως τα γυμνασιακά μου χρόνια θα μου μείνουν αξέχαστα!

Κ. Άρτεμις, A2

   Ακόμα είναι μέσα μου ζωντανά όλα όσα ένιωσα την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο. Συναισθήματα πολλά και αντιφατικά… 

  Χαιρόμουν που μεγάλωσα και ανυπομονούσα να κάνω νέους φίλους. Επίσης, ήμουν ενθουσιασμένος απ’ το καινούριο και εντυπωσιακό σχολείο μου. Ταυτόχρονα όμως είχα άγχος, επειδή δεν ήξερα τι θα συναντήσω και φόβο, γιατί από μεγάλος στο Δημοτικό βρέθηκα μικρός στο Γυμνάσιο. Αλλά και η νοσταλγία μου για τους παλιούς μου συμμαθητές και το παλιό μου σχολείο ήταν μεγάλη…

   Αυτά τα συναισθήματα πιστεύω ότι θα τα θυμάμαι για καιρό!

Α. Νίκος, Α2