Η ομορφιά δεν είναι το παν

Με αφορμή τον μύθο του Αισώπου με τίτλο «Η ομορφιά δεν είναι το παν», οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου ζωγράφισαν…

Το ελάφι 

Κ. Κορίνα, Α2

Μ. Ειρήνη, Α2

Γ. Μαρία, Α2

Μ. Γιώργος, Α2

Κ. Άρτεμις, Α2

Μ. Βασίλης, Α2

Το πάθημα του ελαφιού

Π. Δημήτρης, Α4

Φ. Στέργιος, Α2

Π. Μενελίνα, Α4

Κ. Ελισάβετ, Α2

Αλλά και έγραψαν τους δικούς τους μύθους, παραμύθια και ιστορίες με το ίδιο δίδαγμα!

Ο κύκνος και η κουκουβάγια

   Σε μια γαλήνια γαλάζια λίμνη ζούσε ένα όμορφο πουλί, ένας κύκνος, που ήταν πολύ φαντασμένος. Θεωρούσε τον εαυτό του το ωραιότερο πουλί και υποτιμούσε τα άλλα. Έτσι, λόγω της υπεροψίας του, κανένα από τα πουλιά που ζούσαν κοντά στη λίμνη δεν τον συμπαθούσε και όλα απέφευγαν να κάνουν παρέα μαζί του, εκτός από μια κουκουβάγια. Αυτή, με τη σοφία της, μπορούσε να ανέχεται την αλαζονεία του... 

- Τι σκούρα χρώματα είναι αυτά και τι γουρλωτά μάτια που έχεις!, της έλεγε. 

- Ξέρεις, αυτά τα χρώματα με βοηθάνε να κρύβομαι και τα μάτια μου μου επιτρέπουν να βλέπω μέχρι πολύ μακριά…, του απαντούσε εκείνη. 

- Καλέ, τι μας λες; Εμένα το κατάλευκο χρώμα μου λάμπει στον ήλιο και ο λαιμός μου είναι μακρύς, λεπτός και κομψός. Όχι σαν εσένα που είσαι κοντολαίμα..., κοκορευόταν ο κύκνος.

   Μα μια μέρα που ο κύκνος έκανε καμαρωτός τον περίπατό του στις όχθες της λίμνης, ο λύκος καραδοκούσε… Ήταν εύκολο να δει τον κύκνο, γιατί ήταν άσπρος, και ήταν εύκολο να τον αρπάξει από τον μακρύ λαιμό του. Γιατί ο λύκος ήταν πεινασμένος, και, όπως φαίνεται, η ομορφιά δεν είναι το παν… 

Μ. Αναστάσης, Α2

Τα δύο δέντρα

   Στην αυλή ενός αγροκτήματος βρίσκονταν δύο δέντρα. Το ένα ήταν ψηλό, με πλούσιο και φουντωτό φύλλωμα και με άνθη στολισμένο. Το άλλο ήταν κοντό, με στραβό, αλλά γερό κορμό και δυνατά κλαδιά. 

   Την άνοιξη και το καλοκαίρι όλοι θαύμαζαν το όμορφο δέντρο και δεν έδιναν καμία σημασία στο άλλο… Όταν όμως ήρθε ο χειμώνας, το όμορφο δέντρο έχασε πρώτα τα άνθη του και μετά το φύλλωμά του, ενώ το άλλο δέντρο διατήρησε τη φυλλωσιά που είχε, και μάλιστα έβγαλε καρπούς, γευστικούς και ζουμερούς!

   Η ομορφιά, λοιπόν, μπορεί να είναι παροδική. Το χρήσιμο και το ωφέλιμο όμως αξίζουν πάντα!

Σ. Σίσσυ, Α4

Δε φτάνει μόνο η ομορφιά…

   Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παγώνι. Εκεί που έκανε καμαρωτά τη βόλτα του, είδε μία αφίσα που έγραφε με μεγάλα γράμματα «ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ». Αμέσως, το παγώνι, που είχε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, σκέφτηκε: «Να η ευκαιρία! Σίγουρα, η ομορφιά μου θα ξετρελάνει τους κριτές και θα με βγάλουν νικητή. Εξάλλου, έχω τη φωτογένεια που ταιριάζει στην τηλεόραση…». Έτσι έκανε αίτηση συμμετοχής. 

   Όταν όμως ανέβηκε στη σκηνή, άρχισε να τραγουδάει τόσο απαίσια, που οι κριτές και όλοι οι θεατές, ακόμα και αυτοί που παρακολουθούσαν από τον καναπέ τους, έκλειναν τα αυτιά τους και το γιούχαραν. Μα το παγώνι, μαγεμένο από τη λάμψη και τα φώτα, δε σταματούσε το παράφωνο τραγούδι του, μέχρι που τελικά το πετάξανε έξω κακήν κακώς... 

   Νικητής στον διαγωνισμό τραγουδιού βγήκε ένα ταπεινό, αλλά καλλίφωνο αηδόνι, γιατί:

   Η ομορφιά δεν είναι το παν!

Μ. Άρης, Α2

Ένα τυχερό παγώνι

   Ο Σάντι ήταν ένα παγώνι και ζούσε σε έναν μεγάλο ζωολογικό κήπο μαζί με άλλα πολλά παγώνια. Όλα καμάρωναν για τα πολύχρωμα και γεμάτα σχέδια φτερά τους, όλα, εκτός από τον Σάντι… Εκείνος είχε γεννηθεί με μονόχρωμα φτερά και με μια όχι και τόσο φουντωτή ουρά. Ο καημένος, δεν ήταν καθόλου εντυπωσιακός… Δεν κατάφερνε να κλέψει ούτε ένα βλέμμα των επισκεπτών, οι οποίοι θαύμαζαν και φωτογράφιζαν τα άλλα παγώνια που επιδείκνυαν περήφανα την ομορφιά τους. 

   Μια μέρα η διεύθυνση του ζωολογικού κήπου αποφάσισε να μεταφέρει τον Σάντι στο κοντινότερο δάσος. Θεωρούσαν ανούσια την παραμονή του στον κήπο, αφού δεν ήταν «αξιοθέατος» και έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, τον ξεφορτώθηκαν. 

   Στην αρχή ο Σάντι αισθάνθηκε ταπεινωμένος. Ήταν απαρηγόρητος… Όσο όμως περνούσαν οι μέρες στο δάσος, άρχισε να απολαμβάνει την ελευθερία του. Κατάλαβε πως η ομορφιά δεν είναι το παν και πως η ζωή που του χαρίστηκε ήταν πολύ πιο όμορφη σε σχέση με τη φυλακή στην οποία ζούσε πριν!

Τ. Αναστάσης, Α4

Επικίνδυνη ομορφιά

   Η ιστορία που θα σας διηγηθώ μπορεί να μην είναι αληθινή, να μην την έχω ακούσει από κάποιον, ούτε να έχω γνωρίσει τους πρωταγωνιστές της, σίγουρα όμως θα έχει συμβεί κάπου στον κόσμο και σε κάποια κοπέλα…

   Είναι η ιστορία της Μαρίας, μιας κοπέλας που από μικρή ξεχώριζε για τη σπάνια ομορφιά της. Ωστόσο, δεν ήταν καθόλου ψηλομύτα, αλλά είχε και καλό χαρακτήρα. Ήταν ένα χαρούμενο κορίτσι, και οι φίλοι της την αγαπούσαν και τη θεωρούσαν "ψυχή της παρέας". Έκανε πολλά όνειρα για τη ζωή της, ήθελε να σπουδάσει αρχιτέκτονας και ήταν στην ηλικία που προετοιμαζόταν για να δώσει εξετάσεις.

   Κάποια μέρα γνώρισε ένα παιδί, τον Πάνο, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερό της, που δούλευε μέσα στη νύχτα. Γοητεύτηκε από τον όμορφο και "περπατημένο" νεαρό και άρχισαν να κάνουν παρέα. Σταδιακά απομακρύνθηκε από τους παλιούς της φίλους, άρχισε να παραμελεί τα μαθήματά της… Ο Πάνος την έπεισε ότι, με την ομορφιά που είχε, θα μπορούσε να κάνει καριέρα μοντέλου, ώστε να βγάζει εύκολο και γρήγορο χρήμα. Τα μυαλά της "πήραν αέρα" και η Μαρία άρχισε να φαντάζεται τον λαμπερό κόσμο που την περίμενε… Έτσι, συμφώνησε να γνωρίσει κάποιους γνωστούς του Πάνου που θα μπορούσαν να την προωθήσουν στον χώρο αυτόν.

   Όμως, λίγο πριν από την κανονισμένη συνάντηση, κάτι αναπάντεχο συνέβη… Έκπληκτη η Μαρία έμαθε ότι η αστυνομία συνέλαβε τον Πάνο και ορισμένους άλλους με την κατηγορία ότι έταζαν σε νεαρά κορίτσια μεγάλη ζωή, για να τις παρασύρουν στην πραγματικότητα στον κόσμο των "συνοδών πολυτελείας"... 

   Η Μαρία έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της… Κατάλαβε ότι η ομορφιά δεν είναι απαραίτητα ένα εισιτήριο για τον παράδεισο, αλλά μπορεί και να σε οδηγήσει στην κόλαση! Την τρόμαζε η σκέψη του τι θα μπορούσε να την περιμένει, αν δεν την προλάβαιναν οι εξελίξεις… 

   Το σοκ ήταν μεγάλο, αλλά με τη στήριξη της οικογένειάς της και των φίλων της, η Μαρία ξαναβρήκε τον εαυτό της, έδωσε εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο και τα κατάφερε!

Λ. Μαρίνα, Α2

Μια αληθινή ιστορία

   Κάποτε σε ένα απομονωμένο χωριό της Αλάσκας ζούσε ένας νέος άντρας. Το σπίτι του βρισκόταν στην άκρη του χωριού και η μόνη του παρέα ήταν τα σκυλιά του. Ο άντρας είχε απομακρυνθεί από τον υπόλοιπο κόσμο μετά από ένα ατύχημα, που είχε συμβεί λόγω μιας έκρηξης στο εργοστάσιο όπου δούλευε. Το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί από τα εγκαύματα, με αποτέλεσμα να νιώθει (αλλά και να είναι) ανεπιθύμητος από τους άλλους κατοίκους του χωριού. Τα μόνα πλάσματα που τον δέχονταν με αγάπη ήταν τα σκυλιά του, ράτσας χάσκι, με τα οποία είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση, και συνήθιζαν να πηγαίνουν βόλτες με το έλκηθρο, μακριά από τους ανθρώπους. 

   Έναν βαρύ χειμώνα στο χωριό του ξέσπασε μια τρομερή χιονοθύελλα. Οι κάτοικοι βρέθηκαν αποκλεισμένοι, οι προμήθειες και τα φάρμακα τελείωναν... Δεν ήξεραν τι να κάνουν, αφού η κακοκαιρία δεν τους επέτρεπε καμία επικοινωνία, ώστε να ζητήσουν βοήθεια. Ο νεαρός άντρας, βλέποντας αυτή τη δύσκολη κατάσταση, σκέφτηκε έναν τρόπο για να βοηθήσει τους συγχωριανούς του. Έζεψε τα σκυλιά του στο έλκηθρο και αποφάσισε να κάνει το δύσκολο ταξίδι προς την κοντινότερη πόλη μόνος του. Η διαδρομή ήταν επικίνδυνη, μέσα στα χιόνια και στους πάγους. Το κρύο ήταν ανυπόφορο… Με πολύ κόπο και με κίνδυνο της ζωής του κατάφερε κάποτε να φτάσει στην πόλη, να ενημερώσει τις αρχές για το πρόβλημά τους και να πάρει τα απαραίτητα φάρμακα και άλλες προμήθειες. Το ίδιο δύσκολη ήταν και η επιστροφή, αλλά τελικά τα κατάφερε! 

   Στο χωριό όλοι τον υποδέχτηκαν με ανακούφιση και χαρά. Όλοι τους ένιωσαν άσχημα που τόσο καιρό τον απέφευγαν και του ζήτησαν συγγνώμη. Με τα φάρμακα γλύτωσαν πολλοί από πιθανό θάνατο και με τις προμήθειες κατάφεραν να επιβιώσουν, μέχρι να ανοίξουν οι δρόμοι. Ο νεαρός άντρας έγινε πλέον γι’ αυτούς ένας ήρωας, που τον σεβόντουσαν και του πρόσφεραν συνεχώς τη συντροφιά τους. Σε όλες τις γιορτές του χωριού και σε όλα τα οικογενειακά τραπέζια ήταν πάντοτε προσκεκλημένος! Τα σημάδια στο πρόσωπό του τους ήταν πλέον αδιάφορα…

Τ. Κώστας, Α4

Και μια απόδοση του μύθου σε μορφή κόμικς…

Σ. Ιωάννα