Φανταστικά ταξίδια

Με αφορμή το απόσπασμα από την «Αληθή ιστορία» του Λουκιανού, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου ταξίδεψαν με τη φαντασία τους στη Φελλώ…

Ένα φανταστικό ταξίδι!

5η μέρα του Θαργηλιώνος

   Επιτέλους! Μετά από εβδομάδες αναζήτησης της μαγικής χώρας του φελλού, την ανακάλυψα μέσω ενός μυστικού περάσματος… Διασχίζοντας τον μοναδικό δρόμο που οδηγεί στη Φελλώ, δεξιά και αριστερά απλώνονται μέχρι εκεί που φτάνει το ανθρώπινο μάτι απέραντα δάση με φελλόδεντρα. Μπαίνοντας στην πόλη, παρατήρησα αμέσως πως τα σπίτια, τα δημόσια κτίρια, οι δρόμοι, όλα ήταν κατασκευασμένα από φελλό… Πρώτη φορά έβλεπα μια τέτοια πόλη!

   Οι ντόπιοι έχουν πόδια φτιαγμένα από φελλό, γι’ αυτό άλλωστε και ονομάζονται Φελλόποδες. Χάρη στα φέλλινα πόδια τους έχουν τη δυνατότητα να περπατάνε πάνω στο νερό χωρίς να βουλιάζουν, σαν να κάνουν περίπατο σε στέρεο έδαφος. Εντύπωση που έκανε επίσης το γεγονός ότι όλοι φορούσαν ρούχα φτιαγμένα από το ίδιο ύφασμα, το οποίο κατασκευάζεται από ίνες φελλόδεντρου. 

   Οι Φελλόποδες είναι ευγενικοί και εξωστρεφείς, και μάλιστα πολλοί προθυμοποιήθηκαν να με φιλοξενήσουν. Δοκίμασα και κάποια από τα φαγητά τους, σερβιρισμένα σε μεγάλα όμορφα πιάτα από φελλό, τα οποία ήταν πολύ παράξενα στην εμφάνιση, αλλά πεντανόστιμα.

   Στη Φελλώ ασχολούνται όλοι με την καλλιέργεια του φελλόδεντρου και με την παραγωγή και επεξεργασία προϊόντων φελλού. Ως μέσο συναλλαγής χρησιμοποιούν φέλλινα κέρματα, πάνω στα οποία εικονίζεται - τι άλλο; - το φελλόδεντρο, το σύμβολο της χώρας τους. 

   Όσο για τα ήθη και τα έθιμα του τόπου, έμαθα πως οι ντόπιοι πιστεύουν σε μία ανώτατη θεότητα χωρίς όνομα, που, σύμφωνα με τον μύθο, έδωσε στους πρώτους κατοίκους της Φελλούς το μαγικό φελλόδεντρο και τα πόδια τους από φελλό. Στην κεντρική πλατεία της πόλης υπάρχει ένας τεράστιος ναός κατασκευασμένος από φελλό, προς τιμήν αυτής της ανώνυμης θεότητας. Στην αρχή κάθε μήνα, κάθε ενήλικος Φελλόποδας ρίχνει ένα κλαδί φελλόδεντρου στην αιώνια φωτιά, που καίει σε έναν μεγάλο βωμό δίπλα στον ναό, για να έχουν καλή σοδειά φελλού. Επίσης, στη χώρα λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη τους χρησμούς του μαντείου των Φελλών.

   Στη Φελλώ πέρασα υπέροχα… Γνώρισα έναν ιδιαίτερο λαό, τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμό του. Το ταξίδι μου αυτό ήταν φ α ν τ α σ τ ι κ ό!

Δ. Αδάμ, Α2 

Το ταξίδι των ονείρων μου

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Χτες επέστρεψα από τη Φελλώ! Ήταν ένα ονειρεμένο ταξίδι, που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό… 

   Η Φελλώ είναι μια πανέμορφη μικροσκοπική κωμόπολη, που είναι χτισμένη πάνω σε έναν από τους μεγαλύτερους λόφους του νησιού όπου κατοικούν οι Φελλόποδες, κοντά σε ένα απάνεμο λιμάνι. Οι κάτοικοί της είναι πρόσχαροι, ομιλητικοί και πάντα έτοιμοι να σε εξυπηρετήσουν, κάτι που δύσκολα συναντάς στις μέρες μας. Τα σπίτια τους είναι έτσι κατασκευασμένα που μοιάζουν με ιγκλού, μόνο που δεν είναι από πάγο, αλλά από φελλό, ενώ τα παράθυρά τους έχουν ένα περίεργο σχήμα αχλαδιού. Έμαθα πως αυτό γίνεται επειδή το εθνικό τους φρούτο είναι το αχλάδι!

   Οι Φελλόποδες έχουν ως μητρική γλώσσα τα φελλικά, αλλά μιλάνε πολύ καλά ελληνικά. Τα παιδιά στο σχολείο, εκτός από τη φελλική, μαθαίνουν και την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα. Έτσι, μπορούσα να συνεννοηθώ τέλεια μαζί τους! Οι περισσότεροι ασκούν επαγγέλματα σχετικά με τον φελλό, άλλωστε, παρά το μικρό της μέγεθος, η χώρα τους έχει τη μεγαλύτερη παραγωγή φελλών στον κόσμο! Όταν βραδιάζει, συνηθίζουν να συγκεντρώνονται σε ανοιχτούς χώρους. Ανάβουν μια μεγάλη φωτιά, χορεύουν γύρω της και λένε ιστορίες ως τα βαθιά μεσάνυχτα. Αυτό είναι ένα από τα έθιμά τους και πιστεύουν ότι τους φέρνει μακροζωία.

   Θα μπορούσα να πω πως το ταξίδι αυτό ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία και δε θα το ξεχάσω ποτέ...

   Ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα στη χώρα των Φελλόποδων!

Π. Μενελίνα, Α4

Διακοπές στη Φελλώ

Καλό μου ημερολόγιο,

   Χρειάστηκε να ταξιδέψουμε δύο ολόκληρα μερόνυχτα, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας… Βλέπεις δεν είναι εύκολη υπόθεση να πας ως τη Φελλώ. Βρίσκεται κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμου! Το ταξίδι ήταν κουραστικό, αλλά άξιζε τον κόπο. Το αεροπλάνο μας προσγειώθηκε σε ένα αεροδρόμιο, για φαντάσου, ολυμπιακών διαστάσεων! Πρώτες εντυπώσεις; Δεν ήξερα τι να πρωτοθαυμάσω… Η πόλη πεντακάθαρη, τα σοκάκια στενά και γραφικά, η μεγάλη πλατεία γεμάτη πολύχρωμα παρτέρια και στο κέντρο της ένα άγαλμα, μια γυναίκα όμορφη σαν ηλιαχτίδα, που όλοι όσοι περνούσαν την κοιτούσαν με σεβασμό. Μια γυναίκα από φελλό… 

   Καθίσαμε να φάμε σε ένα χαριτωμένο ταβερνάκι, μικρό, αλλά γεμάτο με κόσμο. Εκεί μας περίμενε ο ξεναγός που θα μας έδειχνε όλη την πόλη. Παραγγείλαμε το παραδοσιακό πιάτο της περιοχής, το «φελλουτσίνι». Ανυπομονούσα να το δοκιμάσω! Περίμενα φυσικά κάτι με φελλό, για να είμαι ειλικρινής… Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια πλούσια σαλάτα θαλασσινών, στην οποία το μόνο ψάρι που δεν υπάρχει είναι το φελλουτσίνι. Ναι, έτσι ονομάζεται ένα μοναδικό ψάρι, που εμφανίζεται μόνο στις ακτές της Φελλούς και μοιάζει σαν να είναι φτιαγμένο από φελλό! Ο ξεναγός μάς εξήγησε πως δε θα βρούμε ποτέ ένα φελλουτσίνι έξω από τη θάλασσα, διότι το ψάρι αυτό είναι πολύ σπάνιο, θεωρείται ιερό και αποτελεί ασέβεια, αλλά και ποινικό αδίκημα, το να σκοτώσεις ένα τέτοιο πλάσμα.

   Μετά από την ξενάγηση είχα αρκετές απορίες. Πώς γίνεται μια πόλη με το όνομα Φελλώ να μην έχει το παραμικρό στοιχείο από φελλό, εκτός φυσικά από το άγαλμα εκείνης της γυναίκας; Την απορία αυτή μου την έλυσε ευθύς αμέσως ο ξεναγός, ο οποίος μας εξήγησε πως η πόλη λέγεται Φελλώ από τους κατοίκους της, τους Φελλόποδες, και όχι επειδή είναι φτιαγμένη από φελλό… Όσο για τη γυναίκα, μου είπε χαρακτηριστικά πως είναι «η Ειρήνη». Οι Φελλοποδες είναι ένας φιλήσυχος και ειρηνικός λαός, που δεν έχει εμπλακεί ποτέ στην ιστορία του σε πόλεμο. Το συμβολικό αυτό άγαλμα αντιπροσωπεύει για τους Φελλόποδες τα ιδανικά της κοινωνίας τους, τα αγαθά της ειρήνης, την ελευθερία, την αλληλεγγύη…

   Οι μέρες των διακοπών μου στην πανέμορφη Φελλώ πέρασαν πολύ γρήγορα… Έμαθα σίγουρα πολλά από αυτό το μακρινό ταξίδι, γι’ αυτό και θα μείνει χαραγμένο ανεξίτηλα στη μνήμη μου!

Κ. Κορίνα, Α2

Στη χώρα των Φελλοπόδων

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Μόλις γύρισα από την εξωτική Φελλώ, την πατρίδα των Φελλοπόδων. Τι απίθανη χώρα! Στην ουσία είναι ένα νησί, με σχήμα σχεδόν στρογγυλό και με έναν μεγάλο ορεινό όγκο στο κέντρο. Πρωτεύουσά της είναι η Φελλοπία, μια πανέμορφη φελλόπολη, σχεδόν ολοκληρωτικά φτιαγμένη από φελλό. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο!

   Αλλά και οι κάτοικοι της χώρας, οι Φελλόποδες, είναι πολύ ιδιαίτεροι σαν λαός. Είναι φιλικοί, ανοιχτόκαρδοι και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ξέρουν να χαίρονται τη ζωή και δε χάνουν ευκαιρία για διασκέδαση και συναναστροφή. Πάνω από όλα όμως είναι φιλόξενοι! Η χώρα δεν έχει ξενοδοχεία, γιατί οι επισκέπτες, σύμφωνα με την παράδοση, καλούνται να φιλοξενηθούν στα σπίτια των ντόπιων, που πιστεύουν ότι αυτό φέρνει καλοτυχία. Εγώ έμεινα στο σπίτι της οικογένειας του Φελλοπίδα, που είναι παντρεμένος με την ωραία Φελλένη. Με περιποιήθηκαν πολύ και μάλιστα διοργάνωσαν προς τιμήν μου ένα μεγάλο γλέντι. Όπως ήταν φυσικό, μαζεύτηκαν όλοι τους οι φίλοι και οι γνωστοί - και όχι μόνο! Περάσαμε υπέροχα, με πολύ φαγητό, τραγούδι, μουσική και χορό. 

   Όσο έμεινα στη Φελλώ πέρασα πάρα πολύ ωραία, συμπάθησα όλους τους Φελλόποδες που γνώρισα και θα ήθελα σίγουρα να ξαναεπισκεφθώ τον τόπο τους!

Σ. Σίσσυ, Α4

...Αλλά και πραγματοποίησαν κι άλλα φανταστικά ταξίδια μαζί με τον Λουκιανό, σε απίθανες χώρες!

Το ταξίδι του Λουκιανού συνεχίζεται…

   Μετά τη συνάντησή μας με τους Φελλόποδες, συνεχίσαμε το ταξίδι μας στον απέραντο ωκεανό. Ύστερα από δύο ημέρες ηρεμίας, ξαφνικά ο καιρός άρχισε να χαλάει. Μαύρα σύννεφα απλώθηκαν στον ουρανό και ξέσπασε καταρρακτώδης βροχή. Τα κύματα υψώνονταν θεόρατα και το καράβι μας πήγαινε πάνω κάτω ακυβέρνητο, σαν καρυδότσουφλο. Εμείς, τρομοκρατημένοι, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να προσευχόμαστε στον Ποσειδώνα να γαληνέψει τα νερά…

   Και ξαφνικά, το καράβι μας σηκώθηκε ψηλά! Υψωθήκαμε πάνω από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα και νιώθαμε σαν να πετάμε! Κοιτάξαμε παραξενεμένοι γύρω μας και είδαμε να μας κρατά στα τεράστια χέρια του ένα περίεργο γιγαντιαίο πλάσμα με τέσσερα μάτια στο μέτωπο, που το καθένα κοιτούσε σε διαφορετική κατεύθυνση, και με τέσσερα χέρια, δύο σε κάθε πλευρά του σώματός του. Πανικοβληθήκαμε… Ήμασταν σίγουροι πως θα μας έτρωγε!

   Κρατώντας σφιχτά στα χέρια του το καράβι, ο γίγαντας δρασκέλιζε τη θάλασσα σαν να περπατούσε σε δρόμο, ώσπου έφτασε στην ξηρά. Πέρασε ένα δάσος με πανύψηλα δέντρα μέχρι που έφτασε σε μια ήσυχη λίμνη, όπου μας άφησε απαλά πάνω στα ήρεμα νερά της. Μ’ ένα χαμόγελο άρχισε να μιλά σε διάφορες γλώσσες, ώσπου μίλησε και στα ελληνικά. Εκεί του ανταπαντήσαμε, οπότε άρχισε να μιλάει μόνο στη γλώσσα μας. 

   Αρχικά, μας καλωσόρισε και έπειτα μας συστήθηκε. Μας είπε λοιπόν πως τον έλεγαν Τετραχειρόμματο και πως η χώρα στην οποία βρισκόμασταν ήταν η Τετραχειρομματία. Μας αποκάλυψε ότι όλοι οι κάτοικοι εκεί ήταν ίδιοι μ’ αυτόν και ότι ήταν παιδιά διάφορων μεγάλων θεών, αλλά και μικρότερων θεοτήτων. Ζούσαν όλοι μαζί σ’ αυτό το απόμακρο νησί μακριά από τους ανθρώπους και έρχονταν σε επαφή μαζί τους μόνο αν τύχαινε κάποιος να ναυαγήσει στο νησί τους. Ο ίδιος ήταν γιος του Ποσειδώνα, γι’ αυτό και ο πατέρας του, όταν τον επικαλεστήκαμε την ώρα της τρικυμίας, τον έστειλε να μας βοηθήσει. Έτσι λοιπόν βρέθηκε κοντά μας…

   Ο νέος μας φίλος έκανε ό,τι μπορούσε για να μας περιποιηθεί, φέρνοντάς μας φρούτα και καρπούς να φάμε και καθαρό νερό να πιούμε και να πλυθούμε. Όσο τρώγαμε, του διηγούμασταν τις περιπέτειές μας, ότι είχαμε ξεκινήσει για ένα υπερπόντιο ταξίδι εξερεύνησης νέων τόπων και ότι, πριν βρεθούμε στην Τετραχειρομματία, είχαμε συναντήσει τους Φελλόποδες. Τους γνώριζε κι αυτός, και μάλιστα μας είπε πως οι κάτοικοι των δυο χωρών έχουν φιλικές σχέσεις μεταξύ τους.

   Όσο συζητούσαμε, τόσο ο καιρός καλυτέρευε, ώσπου ξεπρόβαλε ένας λαμπρός ήλιος. Τότε είπαμε στον καλοσυνάτο Τετραχειρόμματο ότι έπρεπε να φύγουμε κι αυτός, χωρίς αντίρρηση, αφού μας γέμισε το καράβι με προμήθειες, μας σήκωσε προσεκτικά στα χέρια του και, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, μας άφησε στο σημείο όπου μας βρήκε. Τον ευχαριστήσαμε που μας έσωσε από την τρικυμία και αποχαιρετιστήκαμε θερμά. 

   Τα πανιά του καραβιού μας φούσκωσαν στον ούριο άνεμο και ανοιχτήκαμε στο πέλαγος, έτοιμοι για νέες περιπέτειες!

Μ. Γιώργος, Α2

Στη χώρα του γέλιου

   Η επόμενη περιπέτεια που μας περίμενε ήταν από τις πιο ευχάριστες του ταξιδιού μας! Συνεχίζοντας την πορεία μας, βρεθήκαμε σε ένα πανέμορφο νησί με πλούσια βλάστηση. Εντυπωσιασμένοι, βγήκαμε στην ακτή και τι να δούμε; Όλα, τα ζώα, τα πουλιά, τα δέντρα, τα σπίτια ήταν πολύχρωμα! Από την πόλη ακούγονταν δυνατά γέλια και έντονη μουσική.

   Μα τι συνέβαινε τέλος πάντων; Γεμάτοι περιέργεια, εγώ και οι σύντροφοί μου κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική πλατεία. Όλοι οι κάτοικοι ήταν μαζεμένοι εκεί, χόρευαν και γελούσαν με ένα τρελό κέφι που δεν είχα ξαναδεί. Τα μάτια τους ήταν πολύχρωμα, όπως και τα ρούχα που φορούσαν. Δε μιλούσαν, μόνο γελούσαν και επικοινωνούσαν με νοήματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο μας κάλεσαν να χαρούμε μαζί τους… 

   Δε θυμάμαι να έχω γελάσει ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου! Αυτό θα το λέω στα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ποιος ξέρει, ίσως και να πιστέψουν πως το έχω ζήσει…

Τ. Αναστάσης, Α4

Το κρυφό νησί 

   Πέρασαν 12 δύσκολες μέρες στη θάλασσα. Στεριά δε φαινόταν πουθενά και οι προμήθειές μας όλο και λιγόστευαν... Εκεί που κοντεύαμε να απελπιστούμε, είδαμε να αχνοφαίνεται μια σκιά στον ορίζοντα. Ήταν ένα αχαρτογράφητο νησί! Προσεγγίζοντάς το, αντιληφθήκαμε ξαφνιασμένοι πως είναι κατοικημένο. Όμως αυτό που μας άφησε άφωνους ήταν η συνάντησή μας με τους κατοίκους του. Έχουν φτερωτά πόδια κι έτσι μπορούν να πετάνε στον ουρανό! Γι’ αυτό, άλλωστε, ονομάζονται Φτερόποδες.

   Μόλις το πλοίο μας έδεσε στο λιμάνι, ένας Φτερόποδας μας πλησίασε πετώντας. Ήταν πολύ φιλικός και μάλιστα μας μίλησε στα ελληνικά! Μάθαμε πως αυτό το παράξενο νησί ονομάζεται Ερμιονίδα. Πριν από πολλά πολλά χρόνια, ο Ερμής το δημιούργησε, χωρίς να το ξέρουν οι άλλοι θεοί, για να υπάρχει ένας τόπος όπου θα λατρεύεται εκείνος ως ο πιο σημαντικός θεός! Από τότε η ύπαρξή του έχει μείνει κρυφή από θεούς και ανθρώπους. 

   Το νησί έχει αυτάρκεια σε αγαθά και όλοι οι Φτερόποδες, ανεξάρτητα από το επάγγελμά τους, ασχολούνται και με το εμπόριο, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους τα πάντα! Σαν λαός είναι πολύ εξωστρεφείς και ομιλητικοί. Είναι όμως και τσιγκούνηδες, αφού αρνήθηκαν να μας ανεφοδιάσουν χωρίς κάποιο αντάλλαγμα. Ευτυχώς, είχαμε στο καράβι αρκετά μπιχλιμπίδια που τους άρεσαν, κι έτσι, μετά από πολύ παζάρι, μείναμε όλοι ευχαριστημένοι! 

   Μετά από πέντε μέρες ξεκούρασης στην Ερμιονίδα, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στο άγνωστο, αφού πρώτα υποσχεθήκαμε στους Φτερόποδες να μην αποκαλύψουμε σε κανέναν το μυστικό τους...

Κ. Ιπποκράτης, Α2

Ένας φιλικός λαός 

   Μετά τη χώρα των Φελλοπόδων, σαλπάραμε για άλλα λιμάνια. Σε ένα από αυτά συναντήσαμε κάτι παράξενα όντα που ήταν από τη μέση και πάνω άνθρωποι και από τη μέση και κάτω σαλιγκάρια! Προς μεγάλη μας έκπληξη, οι Γλιστεροί μιλούσαν ελληνικά… Μας πλησίασαν γλιστρώντας απαλά, μας καλωσόρισαν και μας ξενάγησαν στην πόλη τους, την Γλιστερούπολη. Ήταν πολύ φιλικοί μαζί μας και μας έκαναν καλή παρέα, αν και ήταν κάπως αργοί. Μας προειδοποίησαν να προσέχουμε στη βόλτα μας για να μη γλιστρήσουμε, αφού οι δρόμοι τους είναι τελείως λείοι! Τα σπίτια τους έχουν στρογγυλό σχήμα και μοιάζουν με καβούκια. Μας είπαν ότι είναι χορτοφάγοι, ότι δε μετρούν την ώρα και ότι δεν ξέρουν τι θα πει πόλεμος.

   Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, σύμφωνα με το έθιμό τους, μας έδωσαν φαγητό, δύο σακιά φύλλα για τον δρόμο…

Μ. Άρης, Α2

Μια παράξενη συνάντηση

   Εκεί που πλέαμε σε ήρεμα νερά καταμεσής του πελάγους, η θάλασσα φάνηκε να ανοίγει στα δύο και μια γοργόνα αναδύθηκε, καθισμένη σε ένα μεγάλο κοχύλι! Μας είπε ότι κατοικούσε στα βάθη του Ωκεανού, εκεί που το νερό είναι σκούρο μπλε και κανένας ήχος δεν ακούγεται από την επιφάνεια. Ήταν η κόρη του βασιλιά της θάλασσας και ζούσε σε ένα θαυμαστό βασίλειο, γεμάτο με τα πιο παράξενα λουλούδια, φυτά και ψάρια. Μας κάλεσε να το επισκεφτούμε και να γνωρίσουμε τον βασιλιά και την οικογένειά της. Εμείς όμως, μετά από τόσες μέρες στη θάλασσα, θέλαμε πια να πατήσουμε στεριά, κι έτσι, αφού την ευχαριστήσαμε, της υποσχεθήκαμε ότι θα δεχτούμε την πρόσκλησή της στο επόμενο ταξίδι μας. Αφού μας ευχήθηκε «καλό δρόμο», χάθηκε στο απέραντο γαλάζιο πέλαγος... 

Κ. Χρήστος, Α2

Ταξίδι στην Αστακώ!

   Μετά από έξι μέρες στο πέλαγος, είδαμε από μακριά ένα μακρόστενο νησί. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε για λίγο και να το εξερευνήσουμε. Δέσαμε λοιπόν το πλοίο μας σε ένα μεγάλο φυσικό λιμάνι και αποβιβαστήκαμε. Αλλά με το που πατήσαμε το πόδι μας στη στεριά, μείναμε με το στόμα ανοιχτό… Αυτοί που έμεναν εκεί είχαν αντί για χέρια δαγκάνες αστακού!

   Μάθαμε ότι τους έλεγαν Αστακόχειρες και ότι ζουν απομονωμένοι στο νησί τους, που ποτέ ξανά δεν το είχε επισκεφτεί άνθρωπος. Κάναμε μια βόλτα στην πόλη τους, την Αστακώ. Οι Αστακόχειρες ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μας και η πόλη μας φάνηκε πανέμορφη. Είναι πολύ καλοί στη χαρτοκοπτική και τα σπίτια τους είναι διακοσμημένα με χάρτινες δαντέλες. Μας είπαν ότι το μόνο που φοβούνται είναι το βραστό νερό και ότι μισούν τα θαλασσινά!

   Καθώς φεύγαμε, μας αποχαιρέτησαν κουνώντας και κροταλίζοντας τις δαγκάνες τους.

Μ. Αναστάσης, Α2

Άλλοι/ες προτίμησαν να αποδώσουν ζωγραφικά τη Φελλώ και τους Φελλόποδες…

Η Φελλώ

Γ. Μαρία, Α2

Οι Φελλόποδες

Λ. Μαρίνα, Α2

Π. Δημήτρης, Α4

…Ή να αποδώσουν το απόσπασμα σε μορφή κόμικς!

Κ. Άλκης, Α2