Το μαύρο κύμα

Με αφορμή το απόσπασμα από την "Ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει" του Λουίς Σεπούλβεδα με τίτλο "Το μαύρο κύμα", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου εμπνεύστηκαν από την ιστορία της γλαροπούλας Κενγκά και τον αγώνα της για επιβίωση. 

Ζωγράφισαν σκηνές που τους/τις συγκίνησαν ή απέδωσαν την περιπέτεια της Κενγκά σε μορφή κόμικς…

Κ. Άλκης, Α2

Γ. Στέργιος, Α2

Π. Μενελίνα, Α4

Τ. Στέφανος, Α4

Κ. Ιπποκράτης, Α2

Τ. Μελίνα, Α4

Υιοθέτησαν την οπτική γωνία της Κενγκά για να αφηγηθούν την ιστορία της...

   Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό. Ένοιωθα γεμάτη χαρά, γιατί ήμουν έγκυος και περίμενα πώς και πώς να γεννήσω το αυγό μου! Μαζί με τους άλλους γλάρους από το σμήνος μου παίζαμε ξέγνοιαστοι με τα κύματα και κάθε τόσο βουτούσαμε για το πρωινό μας. Στην κατάστασή μου μια ελαφριά λιγουρίτσα δικαιολογείται! Βούτηξα λίγο πιο βαθιά, κυνηγώντας ένα παχουλό ψαράκι…

   Όταν όμως βγήκα στην επιφάνεια, ένα μεγάλο μαύρο κύμα με σκέπασε, πριν καν το καταλάβω! Όλα γύρω μου είχαν μαυρίσει… Ήμουν τυφλή! Ξαναβούτηξα στο νερό και ανοιγόκλεισα τα μάτια μου αρκετές φορές. Λίγο λίγο άρχισα να συνειδητοποιώ τη φριχτή μου μοίρα. Είχα μολυνθεί από αυτό το απαίσιο και βρομερό πράγμα που οι άνθρωποι αποκαλούν πετρέλαιο… Για μια στιγμή η καρδιά μου σταμάτησε. Κοίταξα τον ουρανό με το θολό μου βλέμμα. Τίποτα, κανείς… Οι σύντροφοί μου είχαν προλάβει να πετάξουν και να σωθούν. Αλλά έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Ο νόμος μας απαγορεύει την παρουσία των άλλων στον θάνατο κάποιου γλάρου. Με είχαν ξεγράψει, λοιπόν… 

   «Έφτασε η τελευταία μου ώρα, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα…», σκέφτηκα. Μα την ίδια στιγμή, η σκέψη πως μαζί μου θα χανόταν και το αυγό μου, με κινητοποίησε αμέσως. Έπρεπε να αντιδράσω, να επιβιώσω πάση θυσία, τουλάχιστον μέχρι να γεννήσω… 

Σ. Σίσσυ, Α4

   Καθώς έψαχνα για ένα λαχταριστό ψαράκι μέσα στη θάλασσα, παγιδεύτηκα σε μια πετρελαιοκηλίδα… Στην αρχή δεν μπορούσα καλά καλά να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Ένα υγρό πηχτό και μαύρο με είχε τυφλώσει! Ένιωσα να με γραπώνει από τα φτερά και σιγά σιγά να κλειδώνει σαν κλειδαριά όλους μου τους πόρους. Τότε κατάλαβα… Η μαύρη μάστιγα, ο χειρότερος εφιάλτης για κάθε γλάρο! Πανικοβλήθηκα, γιατί ήξερα τι με περιμένει. Είχα δει άλλους γλάρους να μολύνονται από πετρέλαιο και να αφήνονται να πεθάνουν αβοήθητοι, σύμφωνα με τον σκληρό μας νόμο. 

   Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γλιτώσω, με τα φτερά κολλημένα στο σώμα μου, δεν είχα άλλη επιλογή από το να βάλω τα δυνατά μου και να βρεθώ σε καθαρό νερό, κολυμπώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Καθάρισα τα μάτια μου και είδα ότι βρισκόμουν σε άθλια κατάσταση… Στην προοπτική ενός αργού και βασανιστικού θανάτου, άρχισα να καταριέμαι τους ανθρώπους που ευθύνονται για όλο αυτό το κακό που γίνεται στη φύση και σε μας, τα πλάσματά της.

   Προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να κινηθώ, διαπίστωσα ότι το πετρέλαιο δεν έχει ποτίσει τις ρίζες των φτερών μου. Θυμήθηκα την ιστορία του Ίκαρου, που μου είχε διηγηθεί μια γριά συντρόφισσα από τα Φρισικά νησιά. Ο ήλιος οδήγησε τον Ίκαρο στον θάνατο, λιώνοντας το κερί στα φτερά του, εμένα όμως θα μπορούσε ίσως να μου σώσει τη ζωή, αν βοηθούσε να λιώσει το πετρέλαιο στα δικά μου! Αναθάρρησα και πήρα τη μεγάλη απόφαση να τα δώσω όλα για να ζήσω, να προλάβω έστω να γεννήσω το αυγό μου…

   Με όση δύναμη είχα, χτύπησα τις φτερούγες μου. Σηκώθηκα μόλις δυο πόντους, πριν ξαναπέσω με τα μούτρα στο νερό… Δεν τα παράτησα. Προσπάθησα ξανά και ξανά. Κάθε φορά πετούσα και πιο ψηλά! Έφτασα σχεδόν τον ήλιο, αλλά οι ακτίνες του δε μου έκαναν το χατίρι… 

   Οι ελπίδες μου άρχισαν να σβήνουν, αλλά η θέλησή μου να σώσω το αυγό μου ήταν μεγαλύτερη! Καταλάβαινα πως πρέπει να βρω ένα μέρος στην ενδοχώρα για να προσγειωθώ και ακολούθησα τη φιδωτή γραμμή του Έλβα. Σε μια ύστατη προσπάθεια, έκλεισα τα μάτια μου και φτερούγισα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει. Κατάκοπη πια, πέταξα πάνω από τον χρυσαφένιο ανεμοδείκτη του Αγίου Μιχαήλ, της μεγάλης εκκλησίας του Αμβούργου…

Φ. Ελισάβετ, Α4

… Ή να φανταστούν την εξέλιξή της.

   Φτεροκοπώντας απεγνωσμένα, κατάφερα να φτάσω στο Αμβούργο… Έβλεπα από πολύ κοντά πλέον το καμπαναριό της μεγάλης εκκλησίας της πόλης, ώσπου δεν είχα άλλες δυνάμεις. Πετούσα όλο και πιο χαμηλά και σε κάποια στιγμή, εξαντλημένη πια, έπεσα στο έδαφος... 

   Βρέθηκα σε μια μεγάλη πλατεία. Άκουγα γύρω μου φωνές, αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να ανοίξω τα μάτια μου… Ένιωθα όμως ότι κάποιοι άνθρωποι έψαχναν να βρουν τρόπο για να με σώσουν. Τελικά μεταφέρθηκα σε ένα ειδικό ιατρείο για την περίθαλψη άγριων ζώων. Εκεί, μετά από μεγάλη προσπάθεια, οι γιατροί κατάφεραν να βγάλουν το πετρέλαιο από τα πληγωμένα φτερά μου. Μετά με έβαλαν σε ένα άνετο κλουβί. Δεν έχω παράπονο, με φρόντισαν και με περιποιήθηκαν με στοργή και αγάπη…

   Πέρασαν πολλές μέρες, δύσκολες, αλλά γεμάτες ελπίδα, ώσπου άρχισα να κουνάω πάλι τις φτερούγες μου και να πετάω δειλά δειλά μέσα στο κλουβί. Ήμουν γεμάτη χαρά…
ΕΙΧΑ ΣΩΘΕΙ!

Τ. Αναστάσης, Α4

   «Ο Άγιος Μιχαήλ!» έκρωξε η Κενγκά, αναγνωρίζοντας το καμπαναριό της αμβουργιανής εκκλησίας. Όλο και έχανε ύψος, αφού τις φτερούγες της δεν μπορούσε πια ούτε να τις κουνήσει… Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και άρχισε σιγά σιγά να πέφτει. Τελικά προσγειώθηκε μπροστά στην εκκλησία. Πολλοί άνθρωποι πήγαιναν και έρχονταν βιαστικοί. Η Κενγκά, με όσες δυνάμεις τις απέμεναν, έκρωζε για βοήθεια, μα κανείς δε φαινόταν να την προσέχει… «Θα με αφήσουν λοιπόν να πεθάνω εδώ, αβοήθητη;», σκεφτόταν. Φοβόταν ότι το τέλος της πλησιάζει, αλλά αυτό που τη βασάνιζε περισσότερο ήταν αν θα καταφέρει να γεννήσει το αυγό της. Αυτή η λαχτάρα της, η πιο βαθιά και η πιο ισχυρή, την έκανε να κρατιέται ακόμα στη ζωή. 

   Τότε ένιωσε να την πλησιάζει ένα αγοράκι. Τη σήκωσε απαλά στα χέρια του και την πήρε μαζί του. Ο πατέρας του μικρού ήταν κτηνίατρος και τον είχε μάθει να νοιάζεται και να αγαπάει τα ζώα. Έτσι, χωρίς δισταγμό, περιμάζεψε τον κακοπαθημένο γλάρο και τον πήγε αμέσως στο κτηνιατρείο. Ο γιατρός έδωσε στον γιο του συγχαρητήρια για την καλή του πράξη! Του είπε ότι είναι περήφανος γι’ αυτόν και του υποσχέθηκε πως θα έκανε ό,τι μπορούσε για να σώσει τον γλάρο.

   Οι ελπίδες της Κενγκά αναπτερώθηκαν! Βέβαια, ο κτηνίατρος είχε αρκετή δουλειά να κάνει… Έπρεπε να την καθαρίσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε, προτού να είναι αργά. Με κόπο και υπομονή, το πετρέλαιο άρχισε να φεύγει από πάνω της λίγο λίγο, ώσπου έφυγε εντελώς. Έπειτα την άφησε να ξεκουραστεί και να ανακτήσει τις δυνάμεις της. Χάρη στην έγκαιρη φροντίδα που έλαβε, η Κενγκά, που δεν την είχαν πάρει και τα χρόνια, δεν άργησε να θεραπευτεί πλήρως. Μετά από λίγες μέρες ο κτηνίατρος και ο γιος του, πολύ χαρούμενοι που πήγαν όλα καλά, την άφησαν ελεύθερη. «Σώθηκα κι εγώ και το αυγό μου! Τελικά υπάρχουν και καλοί άνθρωποι… Ευχαριστώ!», έκρωξε η Κενγκά στους σωτήρες της. Μετά άνοιξε τις φτερούγες της και πέταξε μακριά, ψάχνοντας τις συντρόφισσές της…

Μ. Βασίλης, Α2

Άλλοι/ες προτίμησαν να καταθέσουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους για τη μόλυνση του περιβάλλοντος…

Άνθρωπος και περιβάλλον

   Το περιβάλλον είναι, ουσιαστικά, το ίδιο μας το σπίτι. Δεν του δείχνουμε όμως την ανάλογη φροντίδα… Οι θάλασσες και ο αέρας που αναπνέουμε μολύνονται, οι έμβιοι οργανισμοί δηλητηριάζονται και πεθαίνουν, οι πυρκαγιές αφανίζουν τα δάση. Τα απόβλητα από τα εργοστάσια, τα καυσαέρια, η υπεραλίευση και τόσα άλλα φέρνουν όλο και πιο κοντά την «ώρα μηδέν». Και για όλα αυτά υπεύθυνος είναι βέβαια ο άνθρωπος. Με τον εγωκεντρισμό του, πιστεύει πως έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Μπροστά στο κέρδος δε σκέφτεται ότι καταστρέφει τη φύση και, τελικά, τον ίδιο του τον εαυτό. 

   Στις μέρες μας υπάρχουν πολλές οικολογικές οργανώσεις σε διάφορες χώρες του κόσμου, αλλά και με δράση σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα μέλη τους προσπαθούν με κάθε τρόπο να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο σχετικά με τους κινδύνους που απειλούν το περιβάλλον. Ωστόσο, παρόλο που το θέμα αυτό αναφέρεται και συζητιέται συχνά στην τηλεόραση, στις εφημερίδες και γενικότερα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι περισσότεροι από εμάς συνεχίζουμε να μην το παίρνουμε στα σοβαρά και να το αντιμετωπίζουμε με αδιαφορία. Ας πούμε, το να ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια μας ή έστω να τα μαζεύουμε, να φροντίζουμε το πράσινο, να μην αγοράζουμε περιττά πράγματα, σπαταλώντας πόρους και ενέργεια, είναι απλά και μικρά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας. Δε χρειάζονται ειδικές γνώσεις και ικανότητες, μόνο αγάπη και για το περιβάλλον, στο οποίο ζούμε και εμείς οι ίδιοι. 

   Το περιβάλλον φωνάζει, ζητάει με τον τρόπο του να το προστατέψουμε και οι περισσότεροι από εμάς του γυρνάμε την πλάτη. Ας αλλάξουμε στάση, λοιπόν, πριν να είναι πολύ αργά… 

Χ. Μαριτίνα, Α4

   Στις μέρες μας το πρόβλημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος έχει ξεφύγει επικίνδυνα… Ωστόσο, υπάρχει αμοιβαία εξάρτηση ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον, κι αυτό σημαίνει ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος επηρεάζει άμεσα τον άνθρωπο. Βέβαια, γι’ αυτή την κατάσταση φταίει ο ίδιος και μόνο. Με την αλόγιστη εκμετάλλευση της φύσης έχει οδηγήσει τον πλανήτη στο χείλος του γκρεμού…

   Οι μεγαλύτεροι, που λένε πως θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, ας αναλογιστούν πως αυτοί οι ίδιοι καταστρέφουν τον κόσμο στον οποίο αυτά θα μεγαλώσουν και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους, όσο είναι ακόμα καιρός. Όσον αφορά τη νεότερη γενιά, σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η περιβαλλοντική εκπαίδευση. Είναι σκόπιμο από μικρή ηλικία να καταλάβουν όλοι τι σημαίνει περιβάλλον και να συνειδητοποιήσουν την αξία του, προκειμένου να το προστατέψουν. 

   Η φύση έχει αρχίσει ήδη να εκδικείται τον άνθρωπο για τις καταστροφές που της έχει προκαλέσει. Πλημμύρες, πυρκαγιές, κλιματική αλλαγή και υπερθέρμανση του πλανήτη… Μέχρι τώρα έχουν γίνει πολλά λάθη, αλλά είναι στο χέρι όλων μας να τα διορθώσουμε, με την προϋπόθεση ότι θα σκύψουμε πάνω από το πρόβλημα με ευαισθησία και αίσθημα ευθύνης. Αν δεν καταλάβουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, δε θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τις τραγικές συνέπειες… Η εξίσωση είναι απλή:

ΣΩΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ - ΣΩΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ

Π. Δημήτρης, Α4

Και ένα ποίημα!

Η περιπέτεια της Κενγκά

Μέσα στο μαύρο κύμα 

μια γλαροπούλα παγιδεύτηκε. Τι κρίμα!

Να φύγει δεν μπορεί…

Εγκλωβισμένη στη μαύρη κηλίδα,

πώς θα καταφέρει να σωθεί;

Με τα φτερά της κολλημένα 

απ’ της μάστιγας τη βρομιά

να πετάξει δεν μπορεί ούτε σταλιά!

Τις συντρόφισσές της κοιτά ψηλά εκεί,

μα ξέρει πως καμιά κοντά της δε θα ’ρθει,

γιατί έτσι είναι του νόμου η προσταγή!

Το πετρέλαιο σιγά σιγά τους πόρους φράζει

την ανάσα της πια με δυσκολία βγάζει.

Πόσο θα κρατήσει το μαρτύριο αυτό;

Καλύτερα να τη φάει ένα ψάρι στο λεπτό!

Αχ! Αυτοί οι άνθρωποι στου κέρδους τον βωμό

θυσιάζουν ό, τι υπάρχει στη φύση καλό…

Αργά και βασανιστικά η ώρα περνά 

και μια ιδέα την τυραννά:

πώς το αυγό της θα γεννήσει

και ποιος θα το φροντίσει...

Δίνει δύναμη στα πόδια, να πετάξει προσπαθεί. 

Όχι! Δεν έχει τελειώσει ακόμη η ζωή!

Σε καθαρό νερό με δυσκολία πηγαίνει,

τα καταφέρνει και επιμένει.

Τα φτερά της ακόμη κολλημένα, 

με πετρέλαιο λερωμένα,

να καθαρίσει τολμά, για να πετάξει ψηλά.

Πετάει, πέφτει, πετάει, τα καταφέρνει!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΕΝΓΚΑ!

Μ. Γιώργος, Α2