Το πιο γλυκό ψωμί

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του λαϊκού παραμυθιού "Το πιο γλυκό ψωμί" οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ τάξης ζωγράφισαν...

Ο γέροντας

Τ. Κατερίνα, Α4

Ο βασιλιάς και ο γέροντας

Κ. Νίκος, Α2

Η μεταμφίεση του βασιλιά

Χ. Μαριτίνα, Α4

Απέδωσαν το παραμύθι ή μόνο το τέλος του σε μορφή κόμικς...

Χ. Νίκος, Α4

Μ. Ειρήνη, Α2

Παρουσίασαν παροιμίες, λαϊκές λέξεις και φράσεις σχετικές με το ψωμί...   

   Το ψωμί, ως βασικό διατροφικό είδος των ανθρώπων του λαού, χρησιμοποιήθηκε με το πέρασμα των χρόνων σε πολλές διαφορετικές εκφράσεις του καθημερινού του λόγου, δηλώνοντας έτσι τη σπουδαιότητά του. Επίσης, πολλές παροιμίες έχουν ως θέμα το ψωμί.

- Θα φάει πολλά ψωμιά (ή καρβέλια) ακόμη: έχει ακόμη να γνωρίσει ή να βιώσει πολλά. 

- Λίγα είναι τα ψωμιά του ή τα έφαγε τα ψωμιά του: βρίσκεται πια στα τελευταία του, δε θα ζήσει για πολύ ακόμη.

- Δουλεύει για το ψωμί του: δουλεύει για τα αναγκαία της ζωής.

- Δεν έχει ψωμί να φάει: είναι πολύ φτωχός.

- Είπαμε το ψωμί ψωμάκι: λέγεται για εποχές πείνας και δυσκολιών.

- Φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι: έχουμε ζήσει πολλά μαζί, εύκολες, αλλά και δύσκολες καταστάσεις - λέγεται για μια πολύχρονη και σταθερή φιλία.

- Αυτή η δουλειά έχει πολύ ψωμί (ή φαΐ): αυτή η δουλειά είναι σίγουρη και κερδοφόρα.

- Δε βγαίνει ψωμί (ή βούτυρο): δεν υπάρχει κέρδος.

- Πουλιέται σαν (ζεστό) ψωμί: έχει μεγάλη ζήτηση.

- Αυτό είναι ψωμοτύρι για μένα: εύκολη δουλειά.

- «…και ξερό ψωμί»: για να δείξουμε ότι θέλουμε ή υποστηρίζουμε κάτι φανατικά, αυτό και μόνο αυτό και τίποτε άλλο.

- Υγεία και ξερό ψωμί: όταν υπάρχει η υγεία, τα υλικά αγαθά έχουν δευτερεύουσα σημασία.

- Το έδωσε για ένα κομμάτι (ή για μια μπουκιά) ψωμί: το έδωσε πολύ φτηνά, με μικρό αντάλλαγμα.

- Μα το ψωμί που τρώω…: οι άνθρωποι του λαού σέβονται το ψωμί και ορκίζονται σ’ αυτό.

- Να τιμάς το ψωμί που τρως: να σέβεσαι τη δουλειά σου, αφού σου παρέχει τα απαραίτητα για να ζεις.

- Βρε τον ψωμοπάτη!: λέγεται για κάποιον που αθέτησε τον όρκο του και περιφρονείται από τους ανθρώπους.

- Ψωμί δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη - Ψωμί δεν έχουμε, τυρί ζητάμε: δεν έχουμε τα βασικά και ζητάμε τα επιπλέον.

- Κάποιος φούρνος γκρεμίστηκε…: λέγεται για κάποιο σπάνιο ή απρόσμενο γεγονός.

- «Από πολλούς φούρνους έφαγε ψωμί.»: από πολλές ευκαιρίες έβγαλε κέρδος.

- «Άνθρωπος που δεν πεινάει, τι θα πει ψωμί δεν ξέρει.»: ο χορτάτος δεν ξέρει τι θα πει πείνα.

- «Εσύ το κανταΐφι και εγώ ούτε ψωμί αρμένικο…»: μεροληπτική και άδικη μεταχείριση ή μοιρασιά.

- «Όταν έχεις ψωμί, είσαι έξυπνος.»: όταν είσαι πλούσιος, τα λόγια σου φαίνονται έξυπνα στους άλλους.

- «Ψωμί δε γίνεται χωρίς προζύμι.»: για να ξεκινήσεις μια δουλειά, θα πρέπει να έχεις τα απαραίτητα εφόδια.

- «Το ψωμί της γειτόνισσας είναι γλυκό.»: αυτό που έχει ο άλλος είναι καλύτερο.

- «Ψωμί μη λείψει σπίτι μας και φούρνος μην καπνίσει.»: κοιτάζω το συμφέρον μου και δε με νοιάζει για τους άλλους.

- «Όποιος δε θέλει (ή βαριέται) να ζυμώσει, πέντε (ή δέκα) μέρες κοσκινίζει.»: όποιος δε θέλει να τελειώσει μια δουλειά καθυστερεί.

- «Φουρνίζει κεραμίδια και ξεφουρνίζει ψωμιά.» - «Βγάζει από κρύο φούρνο ζεστό ψωμί.»: είναι πολύ ικανός.

- «Του ψωμιού η ομορφιά από της μαγιάς το φούσκωμα γίνεται»: λέγεται για κάτι που προκαλεί ένα καλό αποτέλεσμα.

- «Εμείς ψωμί δεν έχουμε κι η γάτα πίτα σέρνει.»: όταν κάποιοι δεν έχουν ούτε τα αναγκαία, ενώ άλλοι έχουν περισσευούμενα. 

- «Η βιάση ψήνει το ψωμί, μα δεν το καλοψήνει.»: όσα γίνονται βιαστικά δε φτάνουν το επίπεδο εκείνων που γίνονται με προσοχή και μεθοδικότητα.

- «Ψωμί δεν είχαμε, τυρί μας ήρθε.»: κάποιος περιμένει κάτι και του έρχεται κάτι άλλο.

- «Κάλλιο το σημερινό ψωμί παρά την αυριανή πίτα.»: τα σίγουρα έσοδα, έστω κι αν είναι λίγα, είναι προτιμότερα από τα πολλά, αλλά μελλοντικά έσοδα, που είναι αβέβαια.

- «Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται»: όταν επιθυμούμε κάτι και συνεχώς το σκεφτόμαστε.

- «Για να ζυμώσεις το πρωί, αποβραδίς κοσκίνιζε.»: είναι καλό να έχει κανείς πρόγραμμα στη ζωή του και να είναι προνοητικός.

- «Όταν κοιμάται ο γιόκας μας, ψωμί δε μας γυρεύει.»: λέγεται ειρωνικά για εκείνους που απαιτούν συνεχώς και επίμονα από τους άλλους διάφορα πράγματα.

Για τη συγκέντρωση του υλικού συνεργάστηκαν

- από το Α2: Γ. Μαρία - Γ. Στέργιος - Κ. Ιπποκράτης - Κ. Τζένη - Κ. Αλέξανδρος - Λ. Μαρίνα - Μ. Γιώργος - Μ. Αλεξάνδρα

- από το Α4: Π. Δημήτρης - Π. Μενελίνα - Π. Ηρώ - Σ. Σίσσυ - Τ. Ίων - Χ. Νίκος

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν, με έμπνευση "Το πιο γλυκό ψωμί", να γράψουν τις δικές τους ιστορίες και παραμύθια.

Το πιο ωραίο νυφικό

   Στη Γαλλία ζούσε ένας πλούσιος ιδιοκτήτης αυτοκινητοβιομηχανίας, ο οποίος έμενε με τη μονάκριβη κόρη του σε ένα τεράστιο σπίτι. Από μικρή την είχε παραχαϊδέψει και την είχε μάθει να έχει πάντα ό,τι επιθυμούσε. Ήταν ντυμένη με τα ωραιότερα ρούχα, είχε τα πιο πολυτελή αμάξια και τα πιο ακριβά κινητά. Έπαιρνε πάντα πρώτη το τελευταίο μοντέλο iPhone, πριν ακόμα κυκλοφορήσει στην αγορά, απευθείας από την Apple. Μέχρι και το μικρό σκυλάκι της φορούσε GUCCI κολάρο! Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να βγαίνει ωραίες φωτογραφίες για τα social media…

   Η κοπέλα αυτή ήταν αρραβωνιασμένη με έναν από τους πιο διάσημους ποδοσφαιριστές και ετοίμαζαν τον γάμο τους. Θα παντρευόντουσαν στο καλύτερο ξενοδοχείο του Παρισιού και βέβαια όλα έπρεπε να είναι τέλεια! Αυτή το μόνο που είχε να κάνει ήταν να βρει το νυφικό που θα φορούσε. Ήταν αποφασισμένη να δώσει όσα χρήματα χρειαζόντουσαν για να φορέσει το πιο μοντέρνο και εντυπωσιακό νυφικό. Πήγε στους καλύτερους οίκους μόδας, Gautier, Versace, Armani... Κάθε μέρα δοκίμαζε πολλά νυφικά, αλλά κανένα δεν κατάφερε να την κερδίσει. Το ένα της φαινόταν κοντό, το άλλο μακρύ, το άλλο όχι πολύ φανταχτερό, το άλλο πολύ συνηθισμένο… Τίποτα δεν της άρεσε.

   Μια μέρα μια φίλη της της είπε ότι ξέρει έναν οίκο για λίγους και εκλεκτούς, που διαθέτει τα πιο σπάνια και μοναδικά νυφικά. Αμέσως την παρακάλεσε να της δώσει τη διεύθυνση αυτού του ιδιαιτέρου οίκου και της είπε ότι θα πλήρωνε όσο χρειαζόταν… 

   Την επόμενη κιόλας μέρα η υποψήφια νύφη βρισκόταν εκεί! Την υποδέχτηκε μια σχεδιάστρια μόδας, περίεργα ντυμένη, και της ζήτησε να σχεδιάσει σε ένα χαρτί το νυφικό που ονειρευόταν. Μετά της έδωσε ύφασμα και την καθοδήγησε πώς να το κόψει, και στη συνέχεια της έδωσε να κεντήσει διάφορα πετράδια πάνω στο φόρεμα. Όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα, με τη βοήθεια της σχεδιάστριας, έραβε και κεντούσε. Δεν είχε κάνει ποτέ ξανά κάτι τόσο κουραστικό στη ζωή της, αλλά αφού είχε μπει στον χορό, έπρεπε να χορέψει! 

   Το πρωί είχε πλέον τελειώσει το φόρεμα… Το νυφικό ήταν το ωραιότερο που είχε δει ποτέ της! Το φόρεσε και έλαμπε από ευτυχία. Τότε κατάλαβε τι ακριβώς είχε συμβεί… Το είχε φτιάξει με τα χεράκια της! 

Τ. Κώστας, Α4

Τα πιο γλυκά κάστανα 

   Ο Κώστας ήταν ανικανοποίητος με όλα και δεν του άρεσε τίποτα. Βαριόταν που ζούσε... Κόντευε τα 30 και ακόμα έμενε με τους γονείς του. Στο συνεργείο αυτοκινήτων, την επιχείρηση που είχε ο πατέρας του, πατούσε το πόδι του μόνο για να πάρει λεφτά. Για να δουλέψει ο ίδιος, ούτε λόγος… Αλλά και στο σπίτι, που η μάνα του του τα είχε όλα έτοιμα στο χέρι, γκρίνιαζε για τα πάντα, γιατί το ρύζι δεν ήταν σπυρωτό, γιατί δεν είχε το σπίτι τόση ζέστη ή τόση δροσιά όσο ήθελε, γιατί ήταν εννιά του μήνα… 

   Μια μέρα ο Κώστας συνάντησε τυχαία δυο φίλους του από τα παλιά, τον Απόστολο και τον Αλέξανδρο, που ήταν δίδυμα αδέλφια. Είχαν να τα πουν χρόνια πολλά, από τότε που τελείωσαν το σχολείο… Αγκαλιάστηκαν χαρούμενοι και, αφού είπαν τα νέα τους, οι δίδυμοι του πρότειναν να τους ακολουθήσει το Σαββατοκύριακο σε μια εκδρομή που θα έκαναν στη Βόρεια Ελλάδα, στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Συγκεκριμένα, θα πήγαιναν σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο χωριό, που ήταν ο τόπος καταγωγής τους, να μείνουν στο πατρικό των γονιών τους. Μην έχοντας κάτι άλλο να κάνει, ο Κώστας δέχτηκε. 

   Το χωριό ήταν πανέμορφο, μέσα στη φύση και το πράσινο! Με το που έφτασαν όμως στο παλιό σπίτι, ο Κώστας κατάλαβε ότι εκεί δε θα είχε την περιποίηση πέντε αστέρων στην οποία ήταν μαθημένος… Υπήρχαν πολλές δουλειές που έπρεπε να γίνουν και δεν τον έπαιρνε ούτε να αρχίσει να γκρινιάζει, ούτε να τα αφήσει όλα στους φίλους του, που τον φιλοξενούσαν. 

   Πρώτα απ’ όλα, το σπίτι του παππού ήταν παγωμένο. Έπρεπε λοιπόν να κόψουν ξύλα για να το ζεστάνουν. Αυτό το ανέλαβαν ο Απόστολος με τον Κώστα, ενώ ο Αλέξανδρος ξεκίνησε να καθαρίζει, αφού ο χώρος είχε μείνει για πολύ καιρό κλειστός. Την ώρα που Κώστας προσπαθούσε να μάθει πώς κρατάνε το τσεκούρι και πώς το κοπανάνε πάνω στο ξύλο, στο μυαλό του ερχόταν η εικόνα του σπιτιού του με τη ζέστη και την άνεσή του... Από την άλλη, όταν είδε το κούτσουρο να σχίζεται στα δύο, ένιωσε μια πρωτόγνωρη χαρά που τα κατάφερε! Άναψαν το τζάκι με τα ξύλα που είχαν κόψει και σε λίγο η φωτιά τριζοβολούσε. Με το αίμα μα κυλάει πιο γρήγορα στις φλέβες του, ο Κώστας άρχισε να βοηθάει και στο καθάρισμα του σπιτιού, ενώ ο Απόστολος είχε βγει στο δάσος να μαζέψει κάστανα. 

   Σε λίγο το σπίτι ήταν έτοιμο και οι τρεις φίλοι, μετά από τόσες δουλειές, πεινούσαν σαν λύκοι! Τα δυο αδέλφια ανέλαβαν να μαγειρέψουν φασολάδα με τα λουκάνικα που είχαν φέρει μαζί τους, και ο Κώστας να καθαρίσει και να ψήσει τα κάστανα. Παιδί της πόλης, πρώτη φορά έβλεπε πως έχουν αγκαθωτό «περιτύλιγμα»! Αφού τρύπησε τα δάχτυλά του σε πολλά σημεία, όπως τα τρυπάς με μια βελόνα, με τη συμβουλή των φίλων του έβαλε τα γάντια του και άρχισε να τα ανοίγει λίγο πρώτα με μία πέτρα. Ύστερα το καθάρισμα έγινε παιχνιδάκι! Όταν τελείωσε, έβαλε τα κάστανα να ψηθούν στη θράκα του τζακιού. Ένοιωθε πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό του και ούτε που σκέφτηκε να γκρινιάξει. 

   Όταν κάθισαν πεινασμένοι στο τραπέζι να φάνε, όλα τα φαγητά φαίνονταν στον Κώστα πεντανόστιμα! Πιο πολύ από όλα όμως του άρεσαν τα κάστανα, που είχε καθαρίσει με τόσο κόπο. Του φάνηκαν πιο γευστικά κι απ’ το καλύτερο γλυκό! Και χαιρόταν που άρεσαν πολύ και στους φίλους του… 

   Ήταν μια υπέροχη εκδρομή! Και για τον Κώστα ήταν μια σπουδαία εμπειρία… 

   Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, ήταν άλλος άνθρωπος. Έπαψε να γκρινιάζει με το παραμικρό και μάλιστα βοηθούσε σε όλες τις δουλειές του σπιτιού. Άρχισε να πηγαίνει κάθε μέρα στο συνεργείο αυτοκινήτων του πατέρα του και, με την εργατικότητα που έδειξε, σύντομα έγινε πολύ καλός μάστορας. Οι γονείς του έτριβαν τα μάτια τους! 

   Με τους δύο φίλους του που, χωρίς να το ξέρουν, του έδωσαν ένα μάθημα ζωής, ξαναπήγε πολλές εκδρομές και, κάθε φορά που ήταν στο βουνό, πάντα αναλάμβανε τα κάστανα ο ίδιος. Έλεγε ότι κανείς άλλος δεν τα κάνει τόσο νόστιμα όπως αυτός! 

   Ο Κώστας κατάλαβε πως η ζωή είναι πιο «νόστιμη», όταν τη «μαγειρεύεις» ο ίδιος! 

Φ. Νίκος, Α4 

Μια αληθινή ιστορία 

   Στην ίδια οικοδομή όπου ζω με την οικογένειά μου μένει και ο κύριος Αργύρης, ένας μεσήλικας, φίλος του μπαμπά μου, ο οποίος έχει οικονομική άνεση, δεν έχει όμως οικογένεια και παιδιά. Πολλές φορές έρχεται σπίτι μας και τον ακούω να παραπονιέται για διάφορα πράγματα και καταστάσεις, για τα θέματα υγείας που έχει, για τη μοναξιά του… Γενικά, τα λόγια του είναι συνήθως στενάχωρα και μίζερα. Ο μπαμπάς μου, από την άλλη, κάθε φορά του τονίζει πως πρέπει να βρει κάποια ενδιαφέροντα στη ζωή του που να του δώσουν χαρά και να γεμίζουν δημιουργικά τις κενές ώρες του. 

   Είχα αρκετό καιρό να δω τον κύριο Αργύρη… Μια μέρα που γύριζα από το σχολείο, λίγο πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων, τον είδα να βοηθάει έναν φτωχό ηλικιωμένο κύριο, που έσπρωχνε με κόπο ένα μεγάλο καρότσι, γεμάτο χαρτόνια και κουτάκια. 

   Το ίδιο απόγευμα ήρθε σπίτι μας. Μου έφερε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι γεμάτος καλή διάθεση και τον άκουσα να συζητάει με τους γονείς μου για την προσφορά αγάπης στην οποία συμμετείχε, παίρνοντας μέρος στα συσσίτια της εκκλησίας και προσφέροντας σε φτωχές οικογένειες που έχουν ανάγκη, καθώς πλησίαζαν οι άγιες μέρες των γιορτών. 

   Η κοινωνική προσφορά, το ενδιαφέρον και η αγάπη για τον συνάνθρωπο είχε διώξει επιτέλους από πάνω του το πανωφόρι της θλίψης… Ο κύριος Αργύρης τώρα έλαμπε από χαρά! 

Τ. Αναστάσης, Α4 

Και ένα κολάζ που παρουσιάζει τη διαδικασία που οδηγεί από το σιτάρι στο ψωμί!

Κ. Ελεάννα, Α2