Το μαύρο κύμα

Με αφορμή το απόσπασμα από την «Ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» του Λουίς Σεπούλβεδα με τίτλο "Το μαύρο κύμα", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου εμπνεύστηκαν από την ιστορία της γλαροπούλας Κενγκά και τον αγώνα της για επιβίωση.

Ζωγράφισαν σκηνές που τους/τις συγκίνησαν...

Φ. Άννη, Α3

Β. Καλλιόπη, Α1

Τ. Θένια, Α3

Σ. Μαριάννα, Α2

Κ. Σωκράτης, Α2

Π. Βάλια. Α3

Α. Δημήτρης, Α1

Κ. Γιώτα, Α1

Μ. Εύη, Α3

Σ. Ζωή. Α3

Ο. Παναγιώτης, Α3

Γ. Μαρίνα, Α2

Π. Έλενα, Α3

Τ. Σεσίλια, Α3

Υιοθέτησαν την οπτική γωνία της Κενγκά για να αφηγηθούν την ιστορία της και να εκφράσουν τα παράπονά της από τους ανθρώπους...

   Είμαι η Κενγκά, μια νεαρή γλαροπούλα με ασημιά φτερά. Ζούσα ανέμελη κι ευτυχισμένη μαζί με τους συντρόφους μου και πετούσα ελεύθερη στον ουρανό. Τη χαρά μου ολοκλήρωνε το ότι σύντομα θα γεννούσα το πρώτο μου αβγό! Μέχρι που…

   Σήμερα, η αναζήτηση τροφής έφερε το σμήνος μου κοντά στο λιμάνι του Αμβούργου. Είχα βουτήξει στα βαθιά και κυνηγούσα ένα πονηρό ψάρι, που όλο μου ξέφευγε. Βλέπετε, σαν έγκυος, πρέπει να τρέφομαι καλά… Αλλά εκεί που πήγα να βγω στην επιφάνεια της θάλασσας, ένα τεράστιο κύμα με πήρε από κάτω. Με τρόμο διαπίστωσα ότι είχα τυφλωθεί. Κάτι παχύρρευστο είχε κλείσει τα μάτια μου!

   Αρχικά δεν κατάλαβα τι είχε συμβεί. Βούτηξα πάλι στο νερό και ανοιγόκλεισα πολλές φορές τα μάτια μου, για να τα καθαρίσω. Έτσι, κατάφερα τελικά να δω, αλλά τι να δω; Ζούσα τον χειρότερο εφιάλτη για κάθε γλάρο: είχα πέσει κι εγώ θύμα της κατάρας των θαλασσών! Η μαύρη μάστιγα είχε κολλήσει τα φτερά στο σώμα μου. Κολυμπώντας, μετά από πολλή προσπάθεια, έφτασα στο τέλος της πετρελαιοκηλίδας, στο καθαρό νερό. Σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό και είδα τους συντρόφους μου να πετούν μακριά. Ήξερα καλά πως δεν είχαν άλλη επιλογή. Άλλωστε, πώς θα μπορούσαν να με βοηθήσουν;

   Πανικοβλήθηκα. Γνώριζα ότι οι γλάροι που μολύνονταν από το μαύρο κύμα αποτελούσαν εύκολη λεία για τα μεγάλα ψάρια ή πέθαιναν από ασφυξία, καθώς το πετρέλαιο έφραζε όλους τους πόρους τους. Αυτή η τύχη με περίμενε... Άρχισα να καταριέμαι τους ανθρώπους, όχι όμως όλους, δεν ήθελα να γίνω άδικη. Εκτός από αυτούς που ευθύνονταν για το κακό που με βρήκε, πλένοντας στα ανοιχτά τις δεξαμενές των πετρελαιοφόρων, υπήρχαν κι εκείνοι στα μικρά πλεούμενα με τη σημαία στα χρώματα της ίριδας που προσπαθούσαν να τους εμποδίσουν και να αποτρέψουν τη δηλητηρίαση των θαλασσών. Δυστυχώς όμως, δεν έφταναν πάντα εγκαίρως... Συνάμα ευχήθηκα ο θάνατός μου να είναι γρήγορος. Καλύτερα να με καταπιεί κάποιο τεράστιο κήτος, παρά να αργοπεθαίνω από πείνα ή ασφυξία…

   Η σκέψη του θανάτου με κινητοποίησε. Κούνησα το σώμα μου και διαπίστωσα ότι το πετρέλαιο δεν είχε πειράξει τις φτερούγες μου ως τη ρίζα τους. Μπορούσα να τις ανοίξω! Η ελπίδα φούντωσε μέσα μου. Θυμήθηκα την ιστορία του Ίκαρου, που μου είχε διηγηθεί μια γριά συντρόφισσα, και αναθάρρησα. Πετώντας κοντά στον ήλιο, μπορεί να έλιωνε η κατάρα που είχε κολλήσει πάνω μου και να σωζόμουν. Προσπάθησα να καθαρίσω το μαύρο στρώμα της βρομιάς όσο καλύτερα γινόταν. Ξερίζωσα κάμποσα φτερά, μάδησα και τα πούπουλα της ουράς μου που είχαν τελείως ποτίσει στο πετρέλαιο… Πονούσα αφόρητα, όμως τελικά, με την πέμπτη προσπάθεια, τα κατάφερα επιτέλους να πετάξω.

   Φτεροκοπώντας με όλη μου τη δύναμη, αφού το βάρος του πετρελαίου με εμπόδιζε να ελέγξω το πέταγμά μου, έφτασα όσο πιο κοντά στον ήλιο μπορούσα, αλλά το θαύμα δεν έγινε… Με κυρίευσε η απόγνωση, κατάλαβα ότι δε θα άντεχα να πετάω για πολύ ακόμα. Έτσι έψαξα με το βλέμμα μου να βρω ένα μέρος στην ενδοχώρα, για να μπορέσω να κατεβώ με ασφάλεια. Το φτερούγισμά μου γινόταν όλο και πιο αργό, σύντομα θα έπεφτα. Μάζεψα τις τελευταίες μου δυνάμεις, κλείνοντας τα μάτια μου... Όταν τα ξανάνοιξα, είδα με ανακούφιση από κάτω μου το καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Μιχαήλ.

   Τώρα, πεσμένη στο έδαφος, νιώθω πως είμαι πια ετοιμοθάνατη… Πρέπει όμως να κρατηθώ στη ζωή, έστω και λίγο ακόμη, για να γεννήσω το αβγό μου. Μα και να το γεννήσω, τι θα απογίνει; Κάποιος πρέπει να το κλωσήσει και μετά να μάθει στο γλαράκι μου να πετάει… Θεέ μου, βοήθησέ με!

Π. Κυριάκος, Α3

   Απευθύνομαι σε όλους εσάς, τους ανθρώπους!

   Εμείς οι γλάροι δε σας πειράζουμε σε τίποτα, ίσα ίσα ομορφαίνουμε τον ουρανό και σας συνοδεύουμε, όταν ταξιδεύετε με πλοίο. Ζούμε στη θάλασσα, μαζί με αμέτρητα άλλα πλάσματα, και τρεφόμαστε από αυτήν. Δυστυχώς όμως, εσείς οι άνθρωποι δε σέβεστε το σπίτι μας, το μολύνετε και το καταστρέφετε… Ειδικά οι πετρελαιοκηλίδες αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους που απειλούν τη θαλάσσια ζωή. Όσον αφορά εμάς, τα θαλασσοπούλια, το μαύρο κύμα κολλάει στα φτερά μας. Δεν μπορούμε να πετάξουμε και πεθαίνουμε αργά και βασανιστικά από ασφυξία ή από την πείνα… Αλλά το πετρέλαιο μολύνει και τα ψάρια, με τα οποία δεν τρεφόμαστε μόνο εμείς, αλλά κι εσείς!

   Θα ήθελα να το σκεφτείτε καλύτερα, να είστε πιο προσεκτικοί και να μην αδιαφορείτε για το περιβάλλον. Μην ξεχνάτε πως δεν είναι μόνο δικό σας, αλλά και δικό μας. Ακόμα δεν είναι αργά, αρκεί να αλλάξετε στάση και συμπεριφορά. Έχετε μεγάλη ευθύνη όχι μόνο απέναντί μας, αλλά και απέναντι στα δικά σας παιδιά…

Η Κενγκά, ένας γλάρος.

Μ. Σήλια, Α1

Άλλοι/ες προτίμησαν να φανταστούν την εξέλιξη της ιστορίας…

   Η Κενγκά, εξαντλημένη από την προσπάθεια, έπεσε στο καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Μιχαήλ. Άρχισε να καλεί απεγνωσμένα σε βοήθεια με όση δύναμη της είχε απομείνει. Αλλά κανείς δε φαινόταν και, απελπισμένη πλέον, περίμενε το τέλος της. Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια… Λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, ο ιερέας της εκκλησίας ανέβηκε στο καμπαναριό για να χτυπήσει τις καμπάνες. Έκπληκτος, είδε μια κατάμαυρη γλαροπούλα να κρώζει αδύναμα. Κατάλαβε ότι έχει μολυνθεί από πετρέλαιο και ότι, για να τη σώσει, έπρεπε να δράσει άμεσα. Έτσι, τη σήκωσε στα χέρια του με προσοχή και την πήγε στο πιο κοντινό κτηνιατρείο. Ο γιατρός τη φρόντισε και την καθάρισε όσο πιο σχολαστικά μπορούσε, αλλά ενημέρωσε τον ιερέα ότι δεν πίστευε πως έχει πολλές ελπίδες να ζήσει. Ωστόσο, και πάλι το θαύμα έγινε! Η Κενγκά είχε γαντζωθεί στη ζωή για τα καλά. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες ήταν ήδη πολύ καλύτερα, προς μεγάλη χαρά του καλού ιερέα, που πήγαινε καθημερινά στο κτηνιατρείο, για να μάθει για την υγεία της. Όταν ανέλαβε πλήρως τις δυνάμεις της, ο γιατρός και ο ιερέας την άφησαν ελεύθερη να πετάξει.

   Η Κενγκά δεν ξέχασε ποτέ την περιπέτειά της, αλλά ούτε και τους σωτήρες της. Γέννησε το αβγό της και μεγάλωσε το γλαράκι της, όπως και πολλά πολλά ακόμη!

Π. Νικήτας, Α1

   Η οικολογική ομάδα Anima πληροφορήθηκε για την ύπαρξη της πετρελαιοκηλίδας και αμέσως άρχισε να χτενίζει την περιοχή, για να μπορέσει να διασώσει τα πουλιά που είχαν καλυφθεί από πετρέλαιο. Έτσι βρήκαν την Κενγκά με τα φτερά της κολλημένα στο σώμα της, ανήμπορη να πετάξει. Τη μετέφεραν προσεκτικά σε ένα κλουβί μαζί με αλλά θαλασσοπούλια που είχαν περιμαζέψει πιο πριν. Έβαλαν το κλουβί στο σκάφος τους και κατευθύνθηκαν στις εγκαταστάσεις της Anima στην ακτή. Εκεί φιλοξενούνταν πολλά ζώα και πουλιά που χρειάζονταν βοήθεια. Οι φωνές τους αντηχούσαν στον χώρο και πολλοί άνθρωποι τα φρόντιζαν με αγάπη.

   Μόλις έφτασε η Κενγκά, την παρέλαβε μια νεαρή κτηνίατρος και έκανε όλες τις προβλεπόμενες ενέργειες, ώστε να καθαριστεί το πετρέλαιο από τις φτερούγες της και να μπορεί να ξαναπετάξει. Μέσα στο κλουβί της ήταν πια ασφαλής, καθαρή και χορτάτη. Λίγες ώρες πριν, εξαιτίας κάποιων ανθρώπων, κινδύνευε να πεθάνει και τώρα με τη βοήθεια κάποιων άλλων θα κατάφερνε να ζήσει. Μάλιστα το ίδιο βράδυ γέννησε το αβγό της! Τα μέλη της οργάνωσης χαρήκαν πολύ για το γεγονός. Αποφάσισαν να φιλοξενήσουν την Κενγκά και το μικρό της γλαράκι μέχρι να είναι έτοιμο να πετάξει κι αυτό.

   Ο χρόνος πέρασε γρήγορα και η απελευθέρωση των δύο γλάρων ήταν πολύ συγκινητική για όλους. Λίγο πριν πετάξει και πάλι στον ουρανό, η Κενγκά έκρωξε:

- Σας ευχαριστώ για όλα! Υπάρχουν πράγματι και καλοί άνθρωποι… Πάμε, μικρό μου!

Σ. Άννα, Α3

   Η Κενγκά προσγειώθηκε με κόπο στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Μιχαήλ. Έκλεισε τα μάτια και από τη σκέψη της πέρασε ο μπλε ουρανός, τότε που χαρούμενη πετούσε με τους άλλους γλάρους. Τώρα ήταν καταδικασμένη, όπως και το αβγό που θα γεννούσε σε λίγο…

   Εκείνη τη στιγμή έτυχε να περνάει από εκεί ένα μικρό αγόρι με τον σκύλο του, που πήρε μυρωδιά την Κενγκά και άρχισε να γαβγίζει, οδηγώντας το παιδί κοντά της. Βλέποντας την κατάστασή της, το αγόρι τη σήκωσε στα χέρια του κι έτρεξε αμέσως να την πάει στη μητέρα του, που ήταν κτηνίατρος και του είχε μάθει να αγαπάει τα ζώα.

   Ζαλισμένη ακόμα, η Κενγκά ξύπνησε κάπου ζεστά. Μόλις ένιωσε ανθρώπινα χέρια πάνω της, αρχικά φοβήθηκε, όμως δεν άργησε να καταλάβει πως αυτά τα χέρια την περιποιούνται και καθαρίζουν τις φτερούγες της από το πετρέλαιο. Άκουσε την κυρία που τη φρόντιζε να επαινεί τον γιο της που τη βρήκε και να του λέει ότι έκανε μια πολύ καλή πράξη!

   Η Κενγκά έμεινε αρκετές μέρες στο κτηνιατρείο και άρχισε να έχει εμπιστοσύνη στη γιατρό, όπως και στο αγόρι που ερχόταν και της κρατούσε συντροφιά, την τάιζε και της μιλούσε γλυκά. Τελικά, σκεφτόταν, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι…

   Με τον καιρό δυνάμωσε και γέννησε το αβγό της. Όταν το μικρό γλαρόπουλο μπορούσε να πετάξει, το αγόρι κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα να τους χαρίσει την ελευθερία! Άνοιξε το παράθυρο, και η Κενγκά μαζί με το μικρό της πέταξαν μακριά, μέχρι τον απέραντο ωκεανό. Δεν ξέχασε όμως κι αυτούς τους δύο ανθρώπους που τη βοήθησαν να επιβιώσει, και πότε πότε ξαναερχόταν σ’ εκείνο το παράθυρο, χτυπούσε με το ράμφος της το τζάμι και το αγόρι της άνοιγε... Τότε δεχόταν με χαρά και ευγνωμοσύνη το χάδι από το χέρι που της έσωσε τη ζωή!

Λ. Μιχαήλ, Α3

…Ή έγραψαν ποιήματα!

Το παράπονο της Κενγκά

Καλοί μου άνθρωποι, σας παρακαλώ

βοηθήστε με απ’ τη μόλυνση να σωθώ

να κολυμπήσω σε γαλανά νερά,

να είναι όλα όμορφα και πάλι καθαρά.

Σκεφτείτε τη θάλασσα, σκεφτείτε τα ζώα

πριν η μανία σας τα καταστρέψει όλα.

Υπάρχουμε κι εμείς στον κόσμο αυτόν.

Θέλουμε να ζήσουμε... Αν είναι δυνατόν!

Μολύνετε τη θάλασσα, τα ζώα, τα πουλιά

και ψάχνετε μετά για λίγη ομορφιά.

Πρέπει να καταλάβετε, το σπίτι μας η Γη

βρίσκεται σε κίνδυνο, θα καταστραφεί.

Φροντίστε τη φύση, προσέξτε καλά

βάλτε μυαλό πριν να είναι αργά!

Φ. Άννη, Α3

Η κατάρα των θαλασσών

Το κύμα τον σκέπασε

Ο γλάρος παγιδεύτηκε

Σ’ ένα μαύρο υγρό πηχτό

Πόσο θλιβερό είναι το θέαμα αυτό!

Στου γλάρου τα φτερά κολλάει

Πουθενά δεν τον αφήνει να πάει

Οι φίλοι μακριά πετούν

Μόνο του στην κατάρα τον παρατούν

Πώς θα σωθεί το δύσμοιρο πουλί από το κακό;

Να χαθεί στο μαύρο κύμα μήπως είναι το γραφτό;

Π. Βάλια, Α3

Η ιστορία της Κενγκά

Οι άνθρωποι δε σκέφτονται

τα πλάσματα του Θεού

Πολλά ζώα πεθαίνουνε

από δικό μας λάθος…

Η καημένη η Κενγκά

δεν άντεξε τον πόνο

και τον μαύρο θάνατο

που τη σκέπασε

Το αβγό της μόνο

πρόλαβε να γεννήσει

και ο γάτος ο καλός

έτρεξε να βοηθήσει

Αυτός φρόντισε το μικρό

που μεγάλωσε και πέταξε

ψηλά στον ουρανό!

Σ. Ιζαμπέλα, Α2

Γιατί;

Στην ιστορία μας αυτή τη φορά

είναι μια γλαροπούλα που τη λένε Κενγκά.

Πόσο η καημένη προσπαθεί

με νύχια και με δόντια στη ζωή να κρατηθεί.

Όμως τα ολόλευκά της φτερά

έγιναν μαύρα και πολύ βαριά.

Δεν είναι επιστημονική φαντασία

φταίει του ανθρώπου η απληστία.

Γιατί οι άνθρωποι αδιαφορούν

μέσα στο χρήμα ψάχνουν να βρουν

την ευτυχία και τη χαρά

σκοτώνοντας πλάσματα σαν την Κενγκά.

Άσχημο πράγμα να το παίζεις Θεός

να θέλεις στη φύση να είσαι αρχηγός.

Νιώθω θλίψη και στενοχώρια

που ο άνθρωπος τα καταστρέφει όλα.

Η Γη μας είναι το δικό μας σπίτι.

Ζούμε εδώ κι όχι σε άλλον πλανήτη.

Φροντίστε όλοι το περιβάλλον σωστά

να το χαρούν και τα δικά μας τα παιδιά...

Φ. Άννη, Α3

Και μία (δυστυχώς επίκαιρη) ιστορία…

Το κόκκινο τέρας

   Το ήξερε. Το είχε δει να καταβροχθίζει μέσα σε λίγη ώρα το σπίτι του, το δάσος, και να σκοτώνει τους δικούς του. Είχε δει γνωστούς και άγνωστους να τρέχουν να σωθούν από το κόκκινο τέρας. Μα όση δύναμη κι αν έβαζαν στα πόδια τους, εκείνο ήταν αχόρταγο και τους κυνηγούσε. Πίστεψε λοιπόν πως αυτή τη φορά είχε έρθει η σειρά του…

   Ο θάνατος ήταν αργός και βασανιστικός. Σε έτρωγε μέχρι και τα κόκαλά σου. Συχνά το κακό το προκαλούσαν εκείνοι επίτηδες, χωρίς να σκέφτονται την καταστροφή που θα φέρουν ή το πόσες ζωές θα αφαιρέσουν, δεν τους ένοιαζε. Είχε δει τι έκαναν μετά, έχτιζαν στο κατεστραμμένο δάσος κάτι τσιμεντένια κουτιά, σπίτια και ξενοδοχεία. Αν και ήταν πολύ άσχημα, εκείνοι τα θαύμαζαν. Βέβαια, δεν μπορούσε να τους κατηγορήσει όλους. Υπήρχαν και κάποιοι που προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν το κόκκινο τέρας και να σώσουν όσο περισσότερα πλάσματα μπορούσαν. Δεν τα κατάφερναν πάντα όμως…

   Εκεί που έτρεχε απεγνωσμένα, είδε τον φίλο του. Το τρίχωμά του στη δεξιά πλευρά είχε ήδη φαγωθεί από το κόκκινο τέρας. Δεν του μίλησε, αλλά το βλέμμα του τα έλεγε όλα. Θα σταματούσε την προσπάθεια, ήταν πολύ αδύναμος για να συνεχίσει. Τον καταλάβαινε, είχε κι εκείνος κουραστεί. Δε θα σταματούσε όμως. Επιστράτευσε τις τελευταίες του δυνάμεις και έκλεισε τα μάτια.

   Έτσι δεν είδε πώς τον έπιασαν… Δεν μπορούσε πια να τρέξει, αλλά δεν υπήρχε λόγος. Ένιωσε ένα χέρι να τον χαϊδεύει στο κεφάλι και να του δίνει νεράκι να πιει. Είχε σωθεί!

Κ. Χρυσάνθη, Α1

Στη μηχανή του χρόνου - Από τον Μ. Κωνσταντίνο στον Ιουστινιανό και τον Ηράκλειο

Η μηχανή του χρόνου ταξίδεψε τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Ιουστινιανού και του Ηρακλείου! Από το διάταγμα των Μεδιολάνων και τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης μέχρι τη Στάση του Νίκα και την ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού, η βυζαντινή ιστορία "ζωντανεύει" μέσα από σελίδες ημερολογίου, διαλόγους, αφηγήσεις - "μαρτυρίες" και επιστολές, τις οποίες έγραψαν τα παιδιά αναλαμβάνοντας ρόλο πρωταγωνιστή, αυτόπτη μάρτυρα των ιστορικών γεγονότων ή αφανούς ήρωα.

Από το ημερολόγιο του Κωνσταντίνου Α΄- Διάταγμα των Μεδιολάνων

Φεβρουάριος, 313

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Ως Αύγουστος της Δύσης, αφού κατατρόπωσα τον αντίπαλό μου Μαξέντιο στη μάχη της Μουλβίας γέφυρας, συναντήθηκα σήμερα στα Μεδιόλανα με τον Αύγουστο της Ανατολής Λικίνιο. Ήταν καιρός να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ώστε να υπάρχει μια κοινή πολιτική στα θρησκευτικά θέματα σε όλη την αυτοκρατορία. Μπορώ να πω πως είμαι πολύ ικανοποιημένος, γιατί κατάφερα να πείσω τον Λικίνιο ότι, για το καλό του κράτους, είναι αναγκαίο να τερματιστούν πια οι διωγμοί πολιτών για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Υπογράψαμε λοιπόν από κοινού ένα διάταγμα που κατοχυρώνει την ανεξιθρησκία! Κάθε Ρωμαίος πολίτης θα έχει από εδώ και μπρος το δικαίωμα να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει και να λατρεύει τον Θεό ή τους θεούς του, χωρίς να φοβάται και να κινδυνεύει.

   Γνωρίζω πως το διάταγμα αυτό ευνοεί κυρίως τους Χριστιανούς, αφού η δική τους θρησκεία είναι αυτή που έχει καταδιωχτεί με μανία… Πράγματι, τους συμπαθώ και πιστεύω πως, αν τους ευνοήσω, θα με στηρίξουν πολιτικά, για να εκπληρώσω τις φιλοδοξίες μου. Άλλωστε, Χριστιανή είναι η αγαπημένη μου μητέρα… Ωστόσο, πρέπει να κινηθώ με προσοχή, για να μην προκαλέσω αντιδράσεις από τους οπαδούς των άλλων θρησκειών.

   Η σημερινή μέρα θα μείνει στην ιστορία! Θα φέρει τη χαρά στους Χριστιανούς και τη συμφιλίωση σε όλους τους υπηκόους της αυτοκρατορίας.

Μ. Άρης, Β2

Ήμουν κι εγώ εκεί… στα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης

11 Μαΐου 330, Νέα Ρώμη

Αγαπητέ Ιωάννη,

   Με μεγάλη χαρά και περηφάνια σου γράφω πως είμαι πλέον επίσημα κάτοικος της νέας πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας! Σήμερα πραγματοποιήθηκαν τα επίσημα εγκαίνια της πόλης, με όλη τη λαμπρότητα που ταίριαζε σε μια τόσο σημαντική στιγμή. Τώρα το κέντρο βάρους της αυτοκρατορίας θα μετατοπιστεί από τη Δύση στην Ανατολή και είμαι σίγουρος πως αυτό θα αλλάξει την πορεία της ιστορίας.

   Ο Κωνσταντίνος δε λυπήθηκε ούτε τον κόπο ούτε τα έξοδα, προκειμένου να δημιουργήσει μια πόλη όχι μόνο αντάξια, αλλά και καλύτερη από την παλιά πρωτεύουσα. Ακολούθησε βέβαια το ρυμοτομικό σχέδιο της Ρώμης, αλλά και προίκισε τη Νέα με τείχη, επιβλητικές λεωφόρους και το φόρουμ, μια πολύ ωραία πλατεία. Δε θα μπορούσε βέβαια από την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας να λείπει το Ιερόν Παλάτιον και το κτίριο της Συγκλήτου, αλλά και διάφορα δημόσια κτίρια, εκκλησίες, λουτρά, δεξαμενές… Ωστόσο, ο αυτοκράτορας φρόντισε και για την ψυχαγωγία την πολιτών, με έναν θαυμάσιο ιππόδρομο, όπου φαντάζομαι να διεξάγονται οι πιο συναρπαστικοί αγώνες! Επιπλέον, η πόλη στολίστηκε με τα πιο λαμπρά έργα τέχνης, που ήρθαν από κάθε γωνιά της αυτοκρατορίας, και έγινε πανέμορφη.

   Οι εορτασμοί είχαν ξεκινήσει εδώ και σαράντα μέρες, αλλά σήμερα ήταν το αποκορύφωμα! Ο Κωνσταντίνος, ντυμένος με μεγαλοπρέπεια και φορώντας ένα εντυπωσιακό διάδημα στολισμένο με πολύτιμους λίθους και μαργαριτάρια, εμφανίστηκε στο φόρουμ συνοδευόμενος από μέλη της αυλής του. Εκεί πραγματοποιήθηκε η τελετή αφιέρωσης μιας στήλης, η οποία υψώθηκε στο σημείο όπου, όπως άκουσα να λένε, ο αυτοκράτορας είχε δει το όραμα που τον καθοδήγησε στην οριοθέτηση της πόλης. Ο κόσμος ήταν πολύς, αλλά εγώ είχα πιάσει από ώρα μια καλή θέση και τα είδα όλα! Στην κορυφή της στήλης έβαλαν ένα χρυσό άγαλμα του αυτοκράτορα, ενώ στα θεμέλιά της τοποθετήθηκαν ιερά κειμήλια τόσο των Χριστιανών όσο και των εθνικών. Ο Κωνσταντίνος φρόντισε ώστε οποιαδήποτε ουράνια δύναμη υπάρχει να είναι ευνοϊκή για την πόλη του!

   Από το φόρουμ έτρεξα στον ιππόδρομο, όπου θα συνεχίζονταν οι εκδηλώσεις των εγκαινίων, Πρώτα μπήκε ένα άρμα με ένα χρυσό άγαλμα του Κωνσταντίνου που συνοδευόταν από τμήμα της αυτοκρατορικής φρουράς, με υπέροχες ενδυμασίες. Το πλήθος ζητωκραύγαζε ενθουσιασμένο και ακόμη περισσότερο όταν, με διαταγή του αυτοκράτορα, μοιράστηκαν νομίσματα ειδικά κομμένα για την περίσταση, με την προσωποποίηση της πόλης. Πήρα κι εγώ ένα τέτοιο νόμισμα και σκοπεύω να μην το ξοδέψω, αλλά να το φυλάξω σαν ενθύμιο αυτή της μεγάλης μέρας που είχα την τύχη να ζήσω…

   Φίλε μου, μακάρι, με τη βοήθεια του Θεού, η πόλη μας να γίνει ξακουστή στα πέρατα του κόσμου και οι απόγονοι μας να ζήσουν περιόδους δόξας και ακμής! Σε περιμένω να με επισκεφθείς, για να θαυμάσεις από κοντά τη Νέα Ρώμη!

Μ. Γιώργος, Β2

Στάση του Νίκα - διάλογος

Σύμβουλος Α: Αυτοκράτορά μου, βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση. Οι στασιαστές ξεχύθηκαν στην Πόλη και παντού αντηχεί η κραυγή Νίκα, το σύνθημά τους! Λεηλατούν την αγορά, πυρπολούν κτίρια, έχουν φτάσει τα πρόθυρα του παλατιού! Προτείνω να σκεφτούμε την ιδέα της φυγής. Ίσως είναι η μόνη λύση…

Ιουστινιανός: Δε σου κρύβω ότι κι εγώ έκανα την ίδια σκέψη. Αν όμως το αποφασίσουμε, πρέπει να το οργανώσουμε καλά. Πρέπει να καταστρώσουμε σχέδιο που θα προβλέπει όλα τα ενδεχόμενα…

Σύμβουλος Β: Αν πας στη Θράκη μαζί με την αυτοκράτειρα, πιστεύω πως θα διαφύγετε τον κίνδυνο.

Θεοδώρα: Ιουστινιανέ, άκουσέ με… Δεν είναι η φυγή η λύση, ακόμα κι αν πρόκειται να σωθούμε. Δεν ταιριάζει σ’ έναν αυτοκράτορα να εγκαταλείπει τον λαό του στα χέρια ενός ανίκανου όπως ο Υπάτιος και να φεύγει κυνηγημένος. Έτσι υπερασπίζεσαι την τιμή σου;

Ιουστινιανός: Πες την αλήθεια, Θεοδώρα! Μήπως ο αυτοκρατορικός σου τίτλος είναι αυτός που σε νοιάζει περισσότερο και όχι η τιμή μου;

Θεοδώρα: Μα δε διαφέρει το ένα από το άλλο! Κάποιος που έγινε αυτοκράτορας είναι απαράδεκτο να γίνει φυγάς… Όσο για μένα, καλύτερα να πεθάνω παρά να υπάρξει μέρα που δε θα φοράω τη βασιλική αυτή πορφύρα. Αν θέλεις απλά να σωθείς, Ιουστινιανέ, μπορείς να το κάνεις. Πλούτη και πλοία υπάρχουν άφθονα! Σκέψου το καλά όμως… Ίσως το μετανιώσεις, αν αναλογιστείς πως ο θάνατος είναι προτιμότερος από μια άδοξη ζωή! Στις σελίδες της ιστορίας έχουν θέση μόνο οι τολμηροί και οι αποφασιστικοί. Μην το βάλεις στα πόδια σαν δειλός, μείνε εδώ και αγωνίσου, αν θέλεις να κερδίσεις τον σεβασμό του λαού σου!

Βελισάριος: Ας ετοιμάσουμε τον στρατό, αυτοκράτορά μου! Μπορούμε να νικήσουμε!

Ιουστινιανός: Θεοδώρα, σ’ ευχαριστώ. Είμαι πραγματικά τυχερός που έχω μια τέτοια σύζυγο στο πλευρό μου. Έχεις δίκιο! Αν εγκαταλείψω τώρα, όλα θα χαθούν… Δεν υπάρχουν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις, ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Πρέπει να κινηθούμε άμεσα και χωρίς δισταγμούς, για να πατάξουμε την εξέγερση. Βελισάριε, Ναρσή, αναλάβετε δράση! Η τύχη μας είναι στα χέρια σας. Κάντε το καθήκον σας…

Γ. Στέργιος, Β2

Από το ημερολόγιο του Ιουστινιανού - Στάση του Νίκα

11 Ιανουαρίου 532

   Ζω τον χειρότερο εφιάλτη μου… Σήμερα ξέσπασε στον ιππόδρομο η δυσφορία του λαού για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις και τη φορολογία που έχω επιβάλει. Παρά την υπόσχεσή μου ότι θα απομακρύνω από τη θέση τους τους κρατικούς αξιωματούχους που το πλήθος θεωρεί υπεύθυνους, δεν κατάφερα να ελέγξω την κατάσταση και οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν. Φυσικά, οι συγκλητικοί και οι ευγενείς δεν έχασαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους την αναστάτωση αυτή. Ανέβασαν στον θρόνο τον Υπάτιο, τον ανιψιό του Αναστάσιου, αυτόν τον αχάριστο που ανατράφηκε υπό την προστασία μου… Πού να ήξερα τι φίδι έτρεφα στον κόρφο μου!

   Μετά τα επεισόδια στον ιππόδρομο, οι επαναστάτες έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και, εξαγριωμένοι, πυρπολούν και καταστρέφουν ό,τι βρεθεί στο διάβα τους. Το πλήθος των εξεγερμένων όλο και μεγαλώνει, η ιαχή «Νίκα» μεταδίδεται από στόμα σε στόμα… Στο παλάτι επικρατεί πανικός, είμαστε περικυκλωμένοι! Περνάει από το μυαλό μου να εγκαταλείψω την Κωνσταντινούπολη….

18 Ιανουαρίου 532

   Η στάση του Νίκα αποτελεί παρελθόν! Η Θεοδώρα, η υπέροχη γυναίκα μου, με έπεισε να παραμείνω στην πόλη και να καταστείλω αποφασιστικά την εξέγερση. Οι στρατηγοί μου Βελισάριος και Μούνδος κατάφεραν να εγκλωβίσουν χιλιάδες επαναστάτες στον ιππόδρομο, όπου και τους κατέσφαξαν.

   Μετά από αυτό, δεν πιστεύω πως θα τολμήσει πια κανείς να μου εναντιωθεί… Οι εχθροί μου νικήθηκαν, η τάξη στην Κωνσταντινούπολη αποκαταστάθηκε! Πάντως, θα φροντίσω να περιορίσω σημαντικά τη δύναμη των δήμων και να ενισχύσω την αυτοκρατορική εξουσία. Καιρός να εφαρμόσω το πολιτικό μου πρόγραμμα: ένα κράτος, μία εκκλησία, μία νομοθεσία!

Π. Δημήτρης, Β4

Ήμουν κι εγώ εκεί… στην ανάκτηση του Τιμίου Σταυρού

   Σήμερα ήταν μία λαμπρή μέρα για την αυτοκρατορία και τον Χριστιανισμό. Επιτέλους, μετά από τόσους αγώνες κατά των Περσών, πήραμε πίσω τον Τίμιο Σταυρό, το ιερότερο κειμήλιο της Χριστιανοσύνης! Ο αυτοκράτοράς μας, ο Ηράκλειος, όχι μόνο ανέλαβε προσωπικά την ηγεσία του στρατεύματος, αλλά και μας εμψύχωνε πάντα με τις φλογερές του ομιλίες κατά των εχθρών του Χριστιανισμού και της Ρωμανίας. Έτσι αγωνιστήκαμε όλοι με αυταπάρνηση και καταφέραμε να συντρίψουμε τους εχθρούς μας!

   Η αρπαγή του Τιμίου Σταυρού από τους άπιστους Πέρσες ήταν μεγάλο πλήγμα για κάθε Χριστιανό, αλλά τώρα Τον έχουμε πάλι στα χέρια μας και θα επιστρέψει εκεί όπου ανήκει. Νιώθω περήφανος και τυχερός που μπόρεσα κι εγώ να πολεμήσω γι’ αυτόν τον ιερό σκοπό. Δάκρυα συγκίνησης και χαράς ανεβαίνουν στα μάτια μου… Τιμή και δόξα στον θεοφύλακτο αυτοκράτορά μας και πάνω από όλα δόξα στον Θεό που ευλόγησε τον αγώνα μας και μας χάρισε τη νίκη!

Γ. Μαρία, Β2

Εντυπώσεις από τη Βασιλεύουσα

Αγαπητή Θεοδοσία,

   Σου γράφω από τη Βασιλεύουσα. Τι υπέροχη πόλη! Ο πατέρας μου μου έκανε επιτέλους τη χάρη να με πάρει μαζί του σε ένα από τα ταξίδια του. Είναι η πρώτη φορά που αφήνω την πόλη μας για έναν τόσο μακρινό προορισμό και είμαι ενθουσιασμένη! Στις λίγες μέρες που βρίσκομαι εδώ πραγματικά έχω μαγευτεί από όλα όσα βλέπω τριγύρω μου. Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο ούτε τόσο πολλά και εντυπωσιακά αξιοθέατα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η Κωνσταντινούπολη χαρακτηρίζεται ως η Πόλη!

   Πολλά είναι αυτά που θαύμασα στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μας. 

Το φόρουμ του Κωνσταντίνου, μια υπέροχη πλατεία κυκλικού σχήματος, διακοσμημένη με πλήθος έργων τέχνης και με την πανύψηλη στήλη του αυτοκράτορα στο κέντρο…

…Την περίφημη υπόγεια δεξαμενή του Ιουστινιανού, όπου η οροφή στηρίζεται σε ένα δάσος από μαρμάρινους κίονες, ενώ στη βάση δύο απ’ αυτούς βρίσκονται δύο τεράστιες κεφαλές Μέδουσας…

Αλλά και τον επιβλητικό ναό των Αγίων Αποστόλων με τους τάφους των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων.

   Ωστόσο, αυτά που με εντυπωσίασαν περισσότερο δεν είναι άλλα από το Ιερόν Παλάτιον και βέβαια τον περικαλλέστατο ναό της Αγίας Σοφίας.

   Ναι, καλή μου φίλη, είχα την τύχη να επισκεφτώ το παλάτι, αφού η σύζυγος ενός αυλικού ζήτησε να διαλέξει η ίδια κάποιο από τα αρώματα που έφερε ο πατέρας μου από την Ανατολή και φυσικά αυτός με πήρε μαζί του! Ξέρεις, δεν πρόκειται για ένα μόνο κτίριο, αλλά για ολόκληρο κτιριακό συγκρότημα, το οποίο απλώνεται σε ένα πολύ μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο και λειτουργεί όχι μόνο ως αυτοκρατορική κατοικία, αλλά και ως διοικητικό κέντρο της αυτοκρατορίας. Έτσι, μέσα σ’ αυτό βρίσκονται το παλάτι της Δάφνης,

αλλά και κρατικές υπηρεσίες. Όλα αυτά φαντάσου πως συνδέονται με εσωτερικές αυλές και κήπους, που έχουν θαυμάσια θέα στη θάλασσα του Μαρμαρά και στολίζονται με κρήνες, έργα τέχνης, ψηφιδωτά, αλλά και σπάνια φυτά και άνθη.

   Όσο για την Αγία Σοφία τι να πω γι’ αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα, για τον πλούτο και την πολυτέλεια της εσωτερικής διακόσμησης, για τα ψηφιδωτά με τις ολοζώντανες μορφές που λάμπουν σε χρυσό φόντο και θαρρείς πως είναι έτοιμες να σου μιλήσουν, για τον τρούλο που μοιάζει να τον κρατούν οι άγγελοι από τον ουρανό; Μόνο αν τα δεις όλα αυτά με τα ίδια σου τα μάτια θα μπορέσεις να τα πιστέψεις…

   Αύριο θα πάμε με τον πατέρα στον ιππόδρομο. Είναι φανατικός οπαδός των Πράσινων και διασκεδάζει ιδιαίτερα παρακολουθώντας τις αρματοδρομίες. Για να σου πω την αλήθεια, εμένα δε με ενθουσιάζουν τόσο οι αγώνες, αλλά τα θεάματα που παρουσιάζονται στα διαλείμματα. Ο πατέρας μού είπε ότι πάντα εμφανίζονται μίμοι, χορευτές, ακροβάτες, εξωτικά ζώα… Οπότε, ανυπομονώ κι εγώ όσο κι αυτός!

   Επειδή όμως όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε, σε μια εβδομάδα θα βρίσκομαι πίσω στην πόλη μας… Θα τα πούμε λοιπόν από κοντά, για να σου εξηγήσω με περισσότερες λεπτομέρειες όσα είδα, αλλά και όσα θα συναντήσω από εδώ και πέρα. Μέχρι τότε σου στέλνω τους χαιρετισμούς μου από τη μαγική Κωνσταντινούπολη!

Με αγάπη,

η φίλη σου Μαρίνα

Λ. Μαρίνα, Β2

Εντυπώσεις από τη Βασιλεύουσα - αγορά και ιππόδρομος

Αγαπητέ μου φίλε Θεόδωρε,

   Σου γράφω από τη Βασιλεύουσα… Τι υπέροχη πόλη! Κρίνοντας πως έχω μεγαλώσει αρκετά, ο πατέρας μου με πήρε μαζί του για να τον βοηθήσω, να μαθαίνω και τη δουλειά του εμπόρου κοντά του… Φτάσαμε χτες, μετά από ένα μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι, αλλά με το που μπήκαμε στην Πόλη ξέχασα την κούρασή μου και έμεινα να κοιτάζω γύρω μου θαμπωμένος, να θαυμάζω την αρχιτεκτονική και την πολυτέλεια των κτιρίων της. Όλα όσα λένε γι’ αυτήν είναι αλήθεια, και με το παραπάνω! Καμία σχέση με τη δική μας επαρχιακή κωμόπολη…

   Αφού τακτοποιηθήκαμε στο χάνι όπου θα μείνουμε, πήγαμε κατευθείαν στην αγορά. Ήταν γεμάτη μαγαζάκια και κυκλοφορούσαν χιλιάδες άνθρωποι. Ζαλίστηκα από τον κόσμο, από τις φωνές των εμπόρων που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, από τα αρώματα και τις μυρωδιές… Όμως όλα αυτά πρέπει να τα συνηθίσω, αν θέλω να γίνω κι εγώ ένας καλός έμπορος υφασμάτων, σαν τον πατέρα. Ένας άρχοντας, με βαρύτιμα δαχτυλίδια σε κάθε δάχτυλο, αγόρασε πολλά υφάσματα και μάλιστα είπε στον πατέρα μου ότι, αν αρέσουν στη γυναίκα και την κόρη του, αύριο θα έρθει να πάρει κι άλλα! Πρέπει να είναι πολύ πλούσιος, γιατί δεν έκανε σχεδόν καθόλου παζάρια… Ο πατέρας έμεινε πολύ ευχαριστημένος από τα χρήματα που έβγαλε και, για να το γιορτάσουμε, με πήγε στον ιππόδρομο! Μπορείς να φανταστείς τη χαρά μου…

   Φτάνοντας εκεί, το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το τεράστιο μέγεθος του ιπποδρόμου. Έχει σχήμα πετάλου και ο πατέρας μού είπε ότι χωράει μέχρι και 100.000 θεατές! Τέσσερα επιβλητικά χάλκινα άλογα δεσπόζουν σε έναν πύργο πάνω από τις πύλες, ενώ τον ίδιο τον ιππόδρομο κοσμούν αγάλματα αφιερωμένα σε φημισμένους αρματοδρόμους. Αυτό όμως που με μάγεψε πραγματικά ήταν οι αγώνες! Στις ιπποδρομίες συμμετείχαν τέσσερις διαφορετικές ομάδες και οι αθλητές φορούσαν υπέροχες στολές με το χρώμα που αντιστοιχούσε στην ομάδα τους, κόκκινο, λευκό, πράσινο και γαλάζιο. Είχαμε πολύ καλές θέσεις και μπόρεσα να δω τον ίδιο τον αυτοκράτορα να δίνει από το θεωρείο του το σύνθημα για να ξεκινήσουν οι αγώνες. Τότε μπήκαν στην αρένα ταυτόχρονα τέσσερα άρματα, που έκαναν εφτά φορές τον γύρο του ιπποδρόμου. Σε ένα μεγάλο βάθρο, ορατό από όλους μας, ήταν τοποθετημένα εφτά αυγά στρουθοκαμήλου. Κάθε φορά που ένας αρματοδρόμος εκπλήρωνε έναν γύρο, αφαιρούσαν ένα αυγό από το όνομά του. Η αγωνία και ο ενθουσιασμός μου ήταν απερίγραπτος! Δεν μπορούσα να σταματήσω να ζητωκραυγάζω, όπως και ο πατέρας μου και το υπόλοιπο πλήθος, που ενθάρρυνε κραυγάζοντας τους διαγωνιζόμενους. Ήταν ό,τι πιο συναρπαστικό έχω δει στη ζωή μου! Μακάρι να ήσουν κι εσύ μαζί μας… 

   Αύριο ελπίζω να δω και άλλα αξιοθέατα της Πόλης και να επισκεφτώ και την Αγία Σοφία. Ανυπομονώ!

Χαιρετισμούς από την Κωνσταντινούπολη,

ο φίλος σου Ευστάθιος

Τ. Κώστας, Β4

Άλλοι/ες προτίμησαν τη ζωγραφική ή το κόμικς.

Ο Ιουστινιανός και το έργο του

Π. Μενελίνα, Β4

Στάση του Νίκα

Π. Δημήτρης, Β4

Αγία Σοφία

Τ. Κατερίνα, Β4

Φανταστικά ταξίδια

Με αφορμή το απόσπασμα από την «Αληθή ιστορία» του Λουκιανού, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου έγραψαν στο ημερολόγιό του…

Από το ημερολόγιο του Λουκιανού

2 Εκατομβαιώνος

   Εδώ και μέρες πλέουμε στον απέραντο ωκεανό… Ώσπου επιτέλους, είδα στεριά! Αμέσως αρχίσαμε να κωπηλατούμε προς τα εκεί. Παρά το γεγονός ότι το νησί αυτό είναι μικρό και έρημο, εξουθενωμένοι πια, αποφασίσαμε να κάνουμε μία ολιγοήμερη στάση. Ακούμπησα το κεφάλι μου σε μια πέτρα και έγειρα να κοιμηθώ, για πρώτη φορά μετά από καιρό σε στέρεα γη... Δεν πρόλαβα καλά καλά να ξαπλώσω και κατευθείαν με πήρε βαθύς ύπνος.

7 Εκατομβαιώνος

   Πέντε μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η ώρα να αναχωρήσουμε για την επόμενή μας περιπέτεια. Βεβαιωθήκαμε πως δεν έλειπε κανένας από τους συντρόφους, μαζέψαμε όλα τα πράγματά μας, επιβιβαστήκαμε στο πλοίο και ανοιχτήκαμε πάλι στο πέλαγος.

9 Εκατομβαιώνος

   Ταξιδεύαμε για δύο ολόκληρες μέρες, όταν διακρίναμε στο βάθος πολλούς ανθρώπους να τρέχουν πέρα δώθε στη θάλασσα. Παραξενεύτηκα! Ωστόσο, αυτά τα όντα, ενώ ήταν όμοια στο σώμα και το μέγεθος με εμάς, είχαν πόδια από φελλό, γι’ αυτό άλλωστε και ονομάζονται Φελλόποδες. Καθόμασταν με ανοιχτό το στόμα και παρατηρούσαμε τα αξιοπερίεργα αυτά πλάσματα να βαδίζουν πάνω στα κύματα χωρίς φόβο και να μη βουλιάζουν στο νερό. Μας πλησίασαν και μας καλωσόρισαν. Μας είπαν στα ελληνικά (άλλο πάλι και τούτο!) πως βιάζονται να φτάσουν στην πατρίδα τους, τη Φελλώ, και με μεγάλη ευγένεια μας πρότειναν να μας φιλοξενήσουν. Χωρίς δεύτερη σκέψη, δεχτήκαμε την πρόσκλησή τους με χαρά.

10 Μεταγειτνιώνος

   Μετά από έναν μήνα κοντά στους Φελλόποδες, ήρθε πια ο καιρός να επιστρέψουμε στην πατρίδα… Με συγκίνηση αποχαιρετήσαμε αυτή τη μοναδική χώρα με τους υπέροχους κατοίκους. Οι καινούριοι μας φίλοι μάς έδωσαν όλα τα αναγκαία εφόδια και μας πρόσφεραν ως δώρο φιλοξενίας μια φελλιά, αυτό το ξεχωριστό φυτό που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της χώρας τους. Μάλιστα, μας συνόδευσαν μέχρι ένα σημείο, δείχνοντάς μας τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε.

   Αυτό το ταξίδι μας πρόσφερε συναρπαστικές εμπειρίες και ανυπομονώ να τις αφηγηθώ όλες! Ώρα καλή στην πρύμνη μας κι αέρα στα πανιά μας...

8 Ελαφηβολιώνος

   Κατέγραψα με απόλυτη ακρίβεια τις περιπέτειές μας στην Αληθή Ιστορία μου, αλλά κανένας δυστυχώς δε με πιστεύει… Τη φελλιά πάντως που μας δώρισαν οι Φελλόποδες τη φύτεψα στην αυλή και μεγαλώνει!

Π. Βάλια, Α3

…Ταξίδεψαν με τη φαντασία τους στη Φελλώ…

Το ταξίδι των ονείρων μου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Μόλις γύρισα από τη Φελλώ, την πατρίδα των Φελλόποδων! Είχα ακούσει γι’ αυτό το μέρος και για τους ανθρώπους με τα πόδια από φελλό και πάντα ονειρευόμουνα αυτό το μακρινό ταξίδι.

   Οι πρώτες εικόνες που αντικρίζει ο επισκέπτης όταν προσεγγίζει το νησί με πλοίο δεν μπορεί παρά να τον εντυπωσιάσουν: δαντελωτές ακρογιαλιές με ήρεμα γαλαζοπράσινα νερά το αγκαλιάζουν, ενώ πλησιάζοντας στο λιμάνι διακρίνεται το παλιό τείχος από φελλό που πλαισιώνει την πρωτεύουσα. Εξίσου εντυπωσιακή είναι μια βόλτα στα σοκάκια την πόλης, καθώς τα σπίτια έχουν σκεπές από φελλό βαμμένες σε έντονα χρώματα και είναι διακοσμημένα με λογής λογής στολίδια από φελλό, αστερίες, μικρά αλογάκια, πουλιά...

   Όσο για τους ντόπιους, είναι ανοιχτόκαρδοι, ευδιάθετοι και φιλόξενοι. Σου πιάνουν εύκολα κουβέντα και σε κάνουν να αισθανθείς ευπρόσδεκτος στον τόπο τους. Εκεί που χάζευα τα αξιοθέατα, ένας μανάβης μου πρόσφερε ένα παράξενο φρούτο, που μου είπε πως λέγεται φελλόνι. Μόλις το δοκίμασα, το στόμα μου πλημμύρισε με γεύσεις! Ήταν το πιο γλυκό φρούτο που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου. Γενικά, το φαγητό στη Φελλώ είναι εξαιρετικό. Στα παραδοσιακά εστιατόρια μπορεί κανείς να γευθεί τα πιο νόστιμα θαλασσινά, που αποτελούν και τη σπεσιαλιτέ του νησιού. Βέβαια, οι ίδιοι οι Φελλόποδες, εκτός από ψάρια και φρούτα, τρώνε και ξύλα, που μάλιστα τους αρέσουν πολύ, γιατί λένε πως είναι τραγανά και κάνουν καλό στα δόντια τους. Ομολογώ πως αυτό το πιάτο δεν τόλμησα να το δοκιμάσω!

   Μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία που έζησα ήταν μία μουσική εκδήλωση που έγινε μέσα στη θάλασσα. Οι μουσικοί έφτασαν σε μία φέλλινη εξέδρα περπατώντας πάνω στο νερό και έπαιξαν υπέροχες μελωδίες με όργανα φτιαγμένα από φελλό. Ήταν μια παράσταση φανταστική!

   Οι εντυπώσεις μου από αυτό το ονειρικό ταξίδι θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου για πάντα…

Μ. Βασίλης, Α3

Διακοπές στη Φελλώ

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Χθες το βράδυ επέστρεψα από ένα ταξίδι που ήθελα από καιρό να πραγματοποιήσω. Βρέθηκα για πέντε ημέρες στη Φελλώ, ένα υπέροχο νησί που βρίσκεται πέρα από τους ωκεανούς, και γύρισα γεμάτη εντυπώσεις...

   Το νησί δεν είναι πολύ μεγάλο, αλλά όπου και να κοιτάξεις θα δεις θάλασσα και πυκνή βλάστηση. Η πρωτεύουσα, χτισμένη κοντά σε ένα απάνεμο λιμάνι, είναι το κέντρο της πολιτικής, πολιτιστικής και οικονομικής ζωής και οι δρόμοι της σφύζουν από ζωή. Όλα είναι φτιαγμένα από φελλό, όπως θα περίμενε κανείς. Τα σπίτια είναι πολύχρωμα και η αρχιτεκτονική τους πρωτότυπη: έχουν κυκλικό σχήμα και δείχνουν μικρά εξωτερικά, στο εσωτερικό τους όμως είναι μεγάλα και άνετα.

   Όσο για τους κατοίκους του νησιού, τους Φελλόποδες, η αλήθεια είναι ότι μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να χωνέψω ότι τα πόδια τους είναι όντως φέλλινα! Αυτή τους η ιδιαιτερότητα τους επιτρέπει να στέκονται και να βαδίζουν επάνω στο νερό με άνεση. Μάλιστα, για να εκπαιδεύονται σ’ αυτό τα παιδιά από μικρά, στο πλάι των δρόμων υπάρχουν κανάλια. Αν και, λόγω της μεγάλης απόστασης, βρίσκονται αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, είναι πολύ εξωστρεφείς. Δε διστάζουν να πλησιάσουν τους ξένους, που άλλωστε δεν έρχονται συχνά στον τόπο τους, αντιθέτως, τους καλοδέχονται και τους δίνουν πρόθυμα πληροφορίες για την ασυνήθιστη κουλτούρα τους.

   Όσον αφορά τον τρόπο ζωής τους, κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως τους Φελλόποδες τους ξεκουράζει να βάζουν τα πόδια τους σε μπουκάλια. Γι’ αυτόν τον λόγο τοποθετούν στην κάτω άκρη του κρεβατιού τους δυο μπουκάλια, για να βάζουν τα πόδια τους την ώρα που κοιμούνται. Επίσης, ήμουν πολύ τυχερή, γιατί κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου διεξάγονταν οι μεγάλοι θαλασσινοί αγώνες, με παρελάσεις πάνω στη θάλασσα και κάθε είδους θεαματικά θαλάσσια σπορ. Το έπαθλο, όπως έμαθα, δεν είναι παρά ένα απλό κύπελλο από φελλό, αλλά οι νικητές απολαμβάνουν μεγάλες τιμές από όλους.

   Πέρασα φανταστικά στη Φελλώ και δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εμπειρία, γιατί τα μοναδικά πράγματα και γεγονότα κατοικούν για πάντα στο μυαλό μας!

Τ. Θένια, Α3

Ένα γράμμα από τη Φελλώ

Καλέ μου φίλε,

   Δε θα το πιστέψεις από πού σου γράφω… Λοιπόν, βρίσκομαι από χτες στη Φελλώ, ένα πραγματικά φανταστικό νησάκι! Ένα πρόβλημα που παρουσιάστηκε στο σκάφος, με το οποίο κάνουμε τις διακοπές μας φέτος, μάς ανάγκασε να κινηθούμε εκτός χάρτη, προς την πλησιέστερη ακτή. Προσεγγίσαμε λοιπόν ένα μεγάλο φυσικό λιμάνι, που όμως μας έκανε εντύπωση ότι δεν είχε ούτε ένα πλοίο, ούτε μια βάρκα, τίποτε απολύτως! Αλλά το σοκ ήρθε όταν φτάσαμε κοντά στην ακτή και είδαμε ότι τελικά δεν είχαμε να κάνουμε με λιμάνι, αλλά με ένα μεγάλο θαλάσσιο πάρκο, όπου πολλοί άνθρωποι με πόδια από φελλό έκαναν τον περίπατό τους πάνω στο νερό, ενώ τα παιδάκια γύρω τους έτρεχαν και κυνηγιόταν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μείναμε με το στόμα ανοιχτό!

   Πάντως, γρήγορα διαπιστώσαμε ότι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί και ότι δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε. Μας πλησίασαν, μας καλωσόρισαν θερμά (μιλώντας μάλιστα σε άπταιστα ελληνικά!) και ενδιαφέρθηκαν να μας βοηθήσουν. Επειδή στον τόπο τους δεν υπάρχουν ξενοδοχεία, αφού κανείς δεν τους επισκέπτεται σχεδόν ποτέ, προσφέρθηκαν να μας φιλοξενήσουν. Ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μας, σαν να μας γνώριζαν. Μένοντας κοντά τους, είδαμε πως ζουν απλά, χωρίς άγχος και ξέρουν να διασκεδάζουν. Το βράδυ ήταν όλοι έξω σαν μια μεγάλη παρέα, έτρωγαν, τραγουδούσαν και χόρευαν τον παραδοσιακό τους χορό, τον χορό των φελλών. Από παντού ακούγονταν γέλια και χαρούμενες φωνές.

   Είναι σωστός παράδεισος εδώ, αλλά όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα... Το πρόβλημα στο σκάφος μας λύθηκε και αύριο αναχωρούμε. Θα ήθελα ωστόσο να επιστρέψω κάποτε σ’ αυτόν τον φανταστικό τόπο…

   Αλήθεια σου λέω, φίλε μου, η Φελλώ δ ε ν  υ π ά ρ χ ε ι!

Τ. Γιώργος, Α3

…Πήραν συνέντευξη από έναν Φελλόποδα…

Συνέντευξη με τον κ. Φελλογένη, δήμαρχο της Φελλώς

- Καλησπέρα, κύριε Δήμαρχε! Ευχαριστώ πολύ που με δεχτήκατε…

- Καλησπέρα και καλώς ήλθατε στη Φελλώ!

- Αρχικά θα ήθελα να μας μιλήσετε για την όμορφη χώρα σας.

- Η Φελλώ είναι ένα νησί μικρό και ήσυχο, με λίγους κατοίκους. Η πρωτεύουσά μας βρίσκεται κοντά στη θάλασσα και είναι χτισμένη σε μία καταπράσινη έκταση, γύρω από μια λίμνη με πολλά ψάρια και πάπιες. Θα έλεγα ότι ο τόπος μας έχει μεγάλη φυσική ομορφιά… Τα σπίτια μας είναι κατασκευασμένα από φελλό, όπως και κάθε αντικείμενο που χρησιμοποιούμε.

- Πολύ ωραία! Πείτε μας και δυο λόγια για τους Φελλόποδες, για τον τρόπο ζωής σας, με τι ασχολείστε…

- Ο λαός μας είναι ειρηνικός και φιλόξενος. Είμαστε θαλασσινοί και ασχολούμαστε κυρίως με το ψάρεμα, αν και, όπως βλέπετε, δεν έχουμε ανάγκη από βάρκες και πλοία! Η διατροφή μας στηρίζεται στα ψάρια και σε ό,τι μας δίνει η θάλασσα. Σεβόμαστε τη φύση, ζούμε από αυτήν και τρεφόμαστε υγιεινά. Γι’ αυτό ζούμε πολλά χρόνια και είμαστε υγιείς.

- Κάποιο ιδιαίτερο έθιμό σας;

- Κάθε χρόνο στην επέτειο της ίδρυσης της πόλης μας μαζευόμαστε μικροί μεγάλοι στην κεντρική πλατεία, όπου στήνεται μεγάλο γλέντι, στην προετοιμασία του οποίου συνεισφέρουν όλοι, με άφθονο φαγητό, χορό και πολύ κέφι! Ξέρετε, εμείς οι Φελλόποδες είμαστε καλοί χορευτές και οι χοροί μας είναι υπέροχοι. Χορεύουμε πολύ ανάλαφρα! Έτσι μαθαίνουμε στα παιδιά μας να μοιράζονται, να αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και να νιώθουν ότι ανήκουν σε μία μεγάλη οικογένεια.

- Πολύ ωραία, κύριε Φελλογένη!

- Γενικά, θα μπορούσα να πω πως η ζωή μας εδώ κυλάει με χαλαρούς ρυθμούς, όμορφα και ήρεμα. Δε θα άλλαζα τη Φελλώ με καμιά άλλη χώρα στον κόσμο!

- Κύριε Δήμαρχε, χάρηκα πολύ και σας ευχαριστώ για την συνέντευξη. Ελπίζω στο μέλλον να τα ξαναπούμε!

- Όποτε θέλετε, είμαι στη διάθεσή σας. Κι εγώ σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω για τη χώρα μου και τον λαό μου.

Φ. Άννη, Α3

...Αλλά και πραγματοποίησαν κι άλλα φανταστικά ταξίδια μαζί με τον Λουκιανό, σε απίθανες χώρες!

Μια ευχάριστη γνωριμία

   Μετά την όμορφη συνάντησή μας με τους Φελλόποδες, ξέσπασε μια ξαφνική καταιγίδα που μας ανάγκασε να σταματήσουμε σε ένα απομονωμένο νησί. Εκεί βρήκαμε καταφύγιο σε έναν όρμο που ήταν προστατευμένος από τα κύματα. Μόλις κόπασε η καταιγίδα, ξεκινήσαμε την εξερεύνηση του νησιού. Στην αρχή μας φάνηκε έρημο, αλλά μετά από λίγο είδαμε πολλά μεγάλα και μικρότερα πουλιά να πετάνε από πάνω μας σε θεαματικούς σχηματισμούς. Μείναμε να τα χαζεύουμε, αλλά, παρατηρώντας τα καλύτερα, συνειδητοποιήσαμε ότι τα πλάσματα αυτά δεν ήταν ακριβώς πουλιά: πράγματι, είχαν σώματα πουλιών και μεγάλα χρωματιστά φτερά, αλλά είχαν κεφάλια ανθρώπων. Προσγειώθηκαν κοντά μας με χάρη και μας ρώτησαν ευγενικά από πού καταγόμαστε και πώς βρεθήκαμε εκεί, γιατί δεν είχαν ξαναδεί κανένα πλάσμα σαν εμάς. Τους κάναμε μεγάλη εντύπωση, όπως και αυτοί σ’ εμάς! Μας είπαν ότι ονομάζονται Φτέρωτες και ότι πετούσαν σε σχηματισμούς, γιατί οι γονείς εκπαίδευαν τα παιδιά τους στην πτήση, κάτι που στον πολιτισμό τους είναι πολύ σημαντικό. Μάλιστα, μας έκαναν μια επίδειξη που μας άφησε άφωνους!

   Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, στεναχωρήθηκαν, γιατί ήθελαν να μας συνοδεύσουν, αλλά τα παιδιά τους δεν ήταν ακόμη έτοιμα για μεγάλες διαδρομές. Αποχαιρετήσαμε τους καινούργιους μας φίλους και τους υποσχεθήκαμε ότι θα τους ξαναεπισκεφτούμε...

Σ. Χρήστος, Α3

Ένας αφιλόξενος τόπος

   Αφού αποχαιρετήσαμε τους φιλικούς Φελλόποδες, ανοίξαμε πάλι τα πανιά μας, έτοιμοι για νέες περιπέτειες. Ο άνεμος ήταν ούριος και μετά από λίγες μέρες φτάσαμε σε ένα νησί. Κατεβήκαμε να το εξερευνήσουμε, αλλά, καθώς εισχωρούσαμε στο δάσος που κάλυπτε το εσωτερικό του, παρατηρήσαμε ότι όλα τα μεγάλα ζώα, όπως οι ελέφαντες και τα λιοντάρια, σ’ αυτό το μέρος ήταν μικροσκοπικά, ενώ αντίθετα οι σαύρες και τα μυρμήγκια ήταν γιγάντια. Ψάξαμε να βρούμε ποιοι κατοικούν εκεί, αλλά δεν είδαμε κανέναν. Μόλις όμως κοιτάξαμε ψηλά, διακρίναμε κάτι περίεργα όντα, που έμοιαζαν σε όλα με εμάς, με τη διαφορά ότι κρεμόντουσαν από τα δέντρα με μια μεγάλη στριφογυριστή ουρά. Όταν κατάλαβαν ότι αντιληφθήκαμε την παρουσία τους, άρχισαν να φωνάζουν δυνατά σε μια εντελώς ακατάληπτη βάρβαρη γλώσσα και μας επιτέθηκαν! Όλα έγιναν πολύ γρήγορα… Τα πλάσματα κινούνταν με εκπληκτική ταχύτητα από δέντρο σε δέντρο με τη βοήθεια της ουράς τους και μας πετούσαν κλαδιά και πέτρες, ενώ εμείς τρέχαμε πανικόβλητοι προς το πλοίο μας. Μας κυνήγησαν μέχρι το σημείο όπου τελείωνε το δάσος και, για καλή μας τύχη, σταμάτησαν εκεί… Δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να φύγουμε αμέσως από το αφιλόξενο αυτό νησί. Ωστόσο, συνεχίσαμε αποφασιστικά το ταξίδι, που όλο εκπλήξεις μας έκρυβε.

Χ. Άρης, Α2

Το νησί των φρούτων

   Οι Φελλόποδες χάθηκαν σιγά σιγά στον ορίζοντα, τρέχοντας προς τη πατρίδα τους, κι εμείς συνεχίσαμε το ταξίδι μας στο πέλαγος. Την επόμενη κιόλας μέρα φτάσαμε σε ένα όμορφο κατάφυτο νησί. Με το που πατήσαμε το πόδι μας στην ακτή, ένα περίεργο πλάσμα που έμοιαζε με μήλο μας πλησίασε, μας καλωσόρισε και μας πρότεινε να μας δείξει τον τόπο του. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι κάτοικοι του φανταστικού αυτού νησιού ήταν φρούτα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά! Το ανάστημά τους δεν ξεπερνούσε το μισό μέτρο, ζούσαν πάνω στα δέντρα και ήταν όλοι πολύ γελαστοί και καλοσυνάτοι. Μια οικογένεια έμοιαζε με φράουλες, μια άλλη με αχλάδια και κάποια άλλη με ανανάδες. Ήταν τόσο τέλειοι και ζουμεροί, που σου ερχόταν να τους φας! Προσφέρθηκαν να μας φιλοξενήσουν στο νησί τους, αλλά, όταν μάθαμε ότι τρέφονταν μόνο με ρίζες και φύλλα, αρνηθήκαμε ευγενικά και τους αποχαιρετήσαμε…

Π. Έλενα, Α3

Μια περιπέτεια με αίσιο τέλος

   Καθώς οι προμήθειές μας είχαν αρχίσει να τελειώνουν, μετά τη συνάντησή μας με τους Φελλόποδες αγκυροβολήσαμε σε ένα νησί, που φαινόταν πλούσιο σε βλάστηση. Ωστόσο, κάτι δε μου άρεσε σ’ αυτό το μέρος… Κατέβηκα στην ακτή μαζί με τους συντρόφους μου προς αναζήτηση τροφής. Δε χρειάστηκε να απομακρυνθούμε πολύ για να διαπιστώσουμε ότι το νησί είχε άφθονους καρπούς και κυνήγι. Αφού γεμίσαμε και κουβαλήσαμε στο καράβι μας αρκετά καλάθια με φρούτα, κυνηγήσαμε και σκοτώσαμε ένα αγριογούρουνο κι ανάψαμε φωτιά για να το ψήσουμε. Τότε ξαφνικά έκαναν την εμφάνισή τους κάτι τερατόμορφοι αγριάνθρωποι, βαμμένοι με έντονα χρώματα. Είχαν σκούρα μαλλιά, ήταν πιο ψηλοί από εμάς και πιο γεροδεμένοι και έβγαζαν απειλητικές κραυγές σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίναμε. Ήταν προφανές ότι είχαν εχθρικές διαθέσεις απέναντί μας… Εκεί όμως που τα χρειαστήκαμε ήταν όταν άρχισαν να κινούνται εναντίον μας, φτύνοντας φλόγες από το στόμα τους! Οι Φλογοβόλοι ήταν οργισμένοι και έκαιγαν ότι έβρισκαν στο πέρασμά τους, χωρίς οι ίδιοι να παθαίνουν κάτι, γιατί τα σώματά τους ήταν καλυμμένα από ένα φυσικό πυρίμαχο υλικό, που άντεχε στη φωτιά. Μέσα στον πανικό μας, σκορπίσαμε αρχικά δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας να κρυφτούμε πίσω από βράχια και πέτρες. Μετά το βάλαμε στα πόδια προς τη θάλασσα, ώστε να μπούμε στο καράβι και να σωθούμε. Πίσω μας έτρεχαν οι Φλογοβόλοι. Δύο από τους συντρόφους κατάφεραν και άρπαξαν την τελευταία στιγμή το αγριογούρουνο, που στο μεταξύ είχε ψηθεί καλά, βοήθησε σε αυτό και η φωτιά που έφτυναν οι Φλογοβόλοι, και το έφεραν πάνω στο καράβι. Αποδείχθηκε ένα εξαιρετικό γεύμα! Παρά την τρομάρα που πήραμε, νιώθαμε χαρά και ανακούφιση που ήμασταν όλοι σώοι, και επιπλέον χορτάτοι…

   Ευτυχώς οι Φλογοβόλοι δε μας ακολούθησαν, γιατί φοβόντουσαν να μπουν στο νερό. Εκτός αυτού όμως, είχαν και άλλα προβλήματα… Έπρεπε να σβήσουν τις φωτιές που είχαν ανάψει εξαιτίας της οργής τους, από τις οποίες κάηκαν πολλά δέντρα. Έτσι μπορέσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας ανενόχλητοι!

Π. Κυριάκος, Α3

Ένας γυάλινος κόσμος

   Συνεχίζοντας το ταξίδι μας, είδαμε από μακριά μια λάμψη στον ορίζοντα. Γεμάτοι περιέργεια, πλησιάσαμε στην ακτή και διαπιστώσαμε ότι αυτό που έλαμπε ήταν μια πόλη φτιαγμένη από γυαλί, η οποία αντανακλούσε τις ακτίνες του ήλιου. Ανυπομονούσαμε να συναντήσουμε τους κατοίκους αυτής της παράξενης πόλης και πράγματι, όπως το φανταζόμασταν, τα όντα που ζούσαν στη Γυαλούπολη, οι Γυαλόσωμοι, είχαν γυάλινα σώματα, ενώ κατά τα άλλα έμοιαζαν σε όλα με τους ανθρώπους. Ήταν πολύ φιλικοί, αν και λίγο εύθραυστοι, μας φιλοξένησαν και μας μίλησαν με προθυμία για τον τρόπο ζωής τους. Μάθαμε ότι τα παιδάκια τους, που είναι πιο ευαίσθητα, παίζουν μόνο επιτραπέζια παιχνίδια, για να μην πέσουν, με κίνδυνο να ραγίσουν ή να σπάσουν. Επίσης, μας είπαν ότι γι’ αυτούς η μεγαλύτερη αρετή είναι η διαφάνεια και ότι στον τόπο τους δεν υπάρχει εγκληματικότητα, γιατί, όταν κάποιος κάνει κακές σκέψεις, το γυαλί του θολώνει! Έτσι, ζουν ευτυχισμένοι και σε αρμονία μεταξύ τους, και φυσικά είναι ένας ειρηνικός λαός. Απολαύσαμε τη φιλοξενία τους και ηρεμήσαμε κοντά τους… Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, μας έδωσαν εφόδια και πλούσια γυάλινα δώρα, που άστραφταν καλύτερα κι από διαμάντια!

Κ. Άγγελος, Α2

Άλλοι/ες προτίμησαν να αποδώσουν ζωγραφικά τη Φελλώ και τους Φελλόποδες.

Η Φελλώ

Κ. Σωκράτης, Α2

Οι Φελλόποδες

Φ. Άννη, Α3

Μ. Χριστίνα, Α3

Τ. Σεσίλια, Α3

Σ. Ιζαμπέλα, Α2

Χ. Ραφαέλα, Α3

Το πιο γλυκό ψωμί

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του λαϊκού παραμυθιού "Το πιο γλυκό ψωμί" οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ τάξης ζωγράφισαν...

Η ανορεξία του βασιλιά

Α. Αντώνης, Α1

Η διαταγή του βασιλιά

Κ. Σωκράτης, Α2

Ο βασιλιάς απειλεί τον γέροντα

Λ. Μιχαέλα, Α1

Η δοκιμασία του βασιλιά

Ι. Σπύρος. Α1

Το πιο γλυκό ψωμί

Β. Καλλιόπη, Α1

Μ. Μάρθα, Α3

Απέδωσαν το τέλος του παραμυθιού σε μορφή κόμικς...

Χ. Ραφαέλα, Α3

Βρήκαν παροιμίες, λαϊκές λέξεις και φράσεις σχετικές με το ψωμί...

- Βγάζω ή κερδίζω το ψωμί μου: εξασφαλίζω τα αναγκαία για να ζήσω.

- Τρώω ψωμί (από κάποιον): κάποιος με τρέφει, μου παρέχει εργασία.

- Αυτή η δουλειά έχει ψωμί (ή φαΐ): αυτή η δουλειά είναι σίγουρη ή αποφέρει κέρδη.

- Φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι: έχουμε ζήσει πολλά μαζί ή είμαστε φίλοι από παλιά.

- Έχω πολύ ψωμί (ακόμα): υπάρχει πολύς χρόνος ακόμη, για να τελειώσει ή να ολοκληρωθεί κάτι.

- Έχω να φάω πολλά ψωμιά ή πολλά καρβέλια ακόμη: θα περιμένω ακόμη πολύ, έχω πολλά χρόνια ζωής μπροστά μου / χρειάζεται ακόμη χρόνος και προσπάθεια για να αποκτήσω την αναγκαία πείρα σε κάτι.

- Είναι μετρημένα / λίγα τα ψωμιά του ή (τα) έφαγε τα ψωμιά του: βρίσκεται πια στα τελευταία του, δε θα ζήσει για πολύ ακόμη.

- Για ένα κομμάτι ψωμί: για ελάχιστα χρήματα.

- Τρώω γλυκό ψωμί: ζω με άνεση, είμαι ευχαριστημένος από τον τρόπο που βγάζω το ψωμί μου.

- Τρώω πικρό ψωμί: ζω με δυσκολία, είμαι δυσαρεστημένος από τον τρόπο που βγάζω το ψωμί μου.

- Δεν έχω ψωμί να φάω: είμαι πολύ φτωχός.

- Λέω το ψωμί ψωμάκι: λιμοκτονώ, δεν έχω να φάω.

- «…και ξερό ψωμί»: για να δείξουμε ότι θέλουμε ή υποστηρίζουμε κάτι φανατικά, αυτό και μόνο αυτό και τίποτε άλλο.

- Υγεία και ξερό ψωμί: όταν υπάρχει η υγεία, τα υλικά αγαθά έχουν δευτερεύουσα σημασία.

- Ψωμί κι ελιά: τα απαραίτητα, τα βασικά.

- «Κάλλιο το σημερινό ψωμί παρά την αυριανή πίτα.»: τα σίγουρα έσοδα, έστω κι αν είναι λίγα, είναι προτιμότερα από τα πολλά, αλλά μελλοντικά έσοδα, που είναι αβέβαια.

- «Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται.»: όταν επιθυμούμε κάτι και συνεχώς το σκεφτόμαστε.

- «Του ψωμιού η ομορφιά από της μαγιάς το φούσκωμα γεννιέται.»: λέγεται για κάτι που προκαλεί ένα καλό αποτέλεσμα.

- «Ο χορτάτος λέει ψωμί κι ο νηστικός ψωμάκι.»: όταν κάτι σου λείπει, το εκτιμάς περισσότερο.

- «Πιο πολύ ψωμί τρώγεται με μέλι παρά με ξίδι.»: πετυχαίνει κανείς περισσότερα με τον καλό λόγο, παρά με τις φοβέρες.

- «Της προκομμένης το ψωμί γρήγορα ανεβαίνει.»: υποδεικνύει την ικανότητα σε κάποια εργασία.

- «Τάζει φούρνους με καρβέλια και λαγούς με πετραχήλια.»: δίνει υποσχέσεις που είναι αδύνατο να τηρήσει.

- «Η βιάση ψήνει το ψωμί, μα δεν το καλοψήνει.»: οι βιαστικές ενέργειες δεν έχουν καλά αποτελέσματα.

- «Κάλλιο ξερό ψωμί μ’ ειρήνια, παρά ψάρια με τη γκρίνια.»: είναι προτιμότερο να ζει κανείς απλά, αλλά χωρίς σκοτούρες, παρά να έχει πολυτέλειες και έγνοιες.

- «Να τιμάς το ψωμί που τρως.»: να σέβεσαι τη δουλειά που σου παρέχει τα απαραίτητα για να ζήσεις.

- «Σβηστός φούρνος ψωμιά δεν ψήνει.»: δηλώνει ότι η ενέργεια που απαιτείται για να γίνει κάτι έχει εξαντληθεί.

- «Όλα τα στραβά ψωμιά η νύφη τα κάνει.»: όλα τα σφάλματα της πεθεράς επιρρίπτονται στη νύφη.

- «Γέρος είσαι δε φελάς, τα ψωμιά μας μόν’ χαλάς.»: λέγεται απαξιωτικά για τους ηλικιωμένους.

- «Μην τάξεις τ’ άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι.»: όταν υποσχόμαστε κάτι, πρέπει να το τηρούμε.

- «Στου σκύλου το προσκέφαλο ψωμί δεν ξημερώνει.»: οι αχόρταγοι και οι λαίμαργοι δεν μπορούν να συγκρατήσουν τις ορέξεις τους.

- «Όποιος έχει νου και γνώση, πριν πεινάσει θα ζυμώσει.»: όποιος είναι προνοητικός και συνετός προετοιμάζεται κατάλληλα.

- «Σίγουρο ψωμί σε τρύπιο σακούλι.»: τα χρήσιμα πράγματα χρειάζονται και ανάλογη προσοχή.

Για τη συγκέντρωση του υλικού συνεργάστηκαν

- από το Α1: Β. Καλλιόπη - Κ. Κυριακή - Κ. Ροδαλία - Κ. Ρεβέκα - Κ. Γιώτα - Μ. Σήλια - Π. Νικήτας - Π. Στράτος

- από το Α2: Γ. Γιώργος - Κ. Λία - Κ. Εμμανουέλα - Κ. Νένα - Μ. Φίλιππος - Σ. Μαριάννα - Χ. Λουκάς

- από το Α3: Μ. Εύη - Μ. Αλέξανδρος - Μ. Νικόλας - Π. Κυριάκος - Π. Βάλια - Σ. Χρήστος - Τ. Ιορδάνης - Φ. Άννη

Παρουσίασαν τη διαδικασία που οδηγεί από το σιτάρι στο ψωμί στο παρελθόν και στο σήμερα...

Μ. Εύη, Α3

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν, με έμπνευση "Το πιο γλυκό ψωμί", να γράψουν τις δικές τους ιστορίες.

Η Άννα και το πιάνο

   Σε μια γειτονιά της Καλαμαριάς ζούσε μια ευκατάστατη οικογένεια που είχε ένα όμορφο κοριτσάκι, την Άννα. Οι γονείς της πάντα φρόντιζαν να μη λείψει τίποτα από τη μοναχοκόρη τους. Από μικρή είχε τα πάντα, απολάμβανε όλα τα υλικά αγαθά, είχε πλούσιο χαρτζιλίκι και κάθε λογής παιχνίδια. Το δωμάτιό της έμοιαζε με μια μικρή παιχνιδούπολη! Ωστόσο, σε ελάχιστο χρόνο έδειχνε να βαριέται και να πετά στην άκρη ό, τι κι αν της έπαιρναν. Ανικανοποίητη, όλο γκρίνιαζε και παραπονιόταν πως δεν έχει να ασχοληθεί με τίποτα. Οι γονείς της δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν για να δουν την κόρη τους χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Έτρεχαν να εκπληρώσουν κάθε της επιθυμία, όμως εκείνη έδειχνε αδιάφορη και κακοδιάθετη.

   Κάποια μέρα, η Άννα έτυχε να δει και να ακούσει στην τηλεόραση μια νεανική χορωδία, που τραγουδούσε υπέροχα. Αυτό όμως που την εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η μελωδία του πιάνου, που συνόδευε τα τραγούδια. Αμέσως ανακοίνωσε με ενθουσιασμό στους γονείς της:

- Αυτό θέλω να κάνω! Θέλω να μάθω να παίζω πιάνο! Αύριο κιόλας πάρτε μου ένα πιάνο…

   Οι γονείς της Άννας κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Από τη μία χάρηκαν που το παιδί τους έδειχνε τόσο ενθουσιασμένο, αλλά από την άλλη έκαναν κι οι δυο την ίδια σκέψη: πως, αν ικανοποιούσαν άμεσα την καινούρια απαίτηση της κόρης τους, πιθανόν σύντομα το πιάνο να είχε την ίδια κατάληξη με τα άλλα δώρα της. Έτσι λοιπόν αποφάσισαν αυτή τη φορά να αλλάξουν τη στάση τους και να μη σπεύσουν άμεσα στο πρώτο κατάστημα μουσικών οργάνων. Ο πατέρας της Άννας της είπε με σοβαρό ύφος:

- Άννα, να ξέρεις πως εγώ και η μητέρα σου δεν πρόκειται να πάμε αύριο να σου αγοράσουμε το πιάνο που ζητάς. Αν πραγματικά το θέλεις, πρέπει να προσπαθήσεις κι εσύ γι’ αυτό…

- Μπα; Και τι πρέπει να κάνω; απόρησε η Άννα, που ήταν μαθημένη να μην της χαλάνε κανένα χατίρι.

- Θα συμβάλεις στην αγορά του πιάνου που λες ότι επιθυμείς. Θα κάνεις οικονομία από το χαρτζιλίκι σου και, αντί να σου παίρνουμε δώρα, θα βάζουμε στην άκρη το αντίστοιχο χρηματικό ποσό, μέχρι να μαζευτούν αρκετά χρήματα. Εμείς θα συμπληρώσουμε τα υπόλοιπα…

   Η Άννα συμφώνησε, γιατί ήθελε πολύ να αποκτήσει αυτό το πιάνο και να μάθει μουσική. Είχε πλέον ένα όνειρο και ήταν αποφασισμένη να το κυνηγήσει. Χρειάστηκε να στερηθεί το χαρτζιλίκι της και πολλά δώρα, αλλά ήξερε πως έτσι θα έφτανε πιο κοντά στον στόχο της. Πράγματι, μετά από κάποιο καιρό τα κατάφερε να συγκεντρώσει ένα αξιόλογο χρηματικό ποσό. Η ικανοποίηση και η χαρά της ήταν απερίγραπτη!  Όταν επιτέλους το πιάνο ήρθε στο σπίτι τους, ήταν γεμάτη περηφάνια. Για πρώτη φορά είχε κάτι στο οποίο συνέβαλε και η ίδια, με υπομονή και θυσίες. Αμέσως ξεκίνησε μαθήματα και μελετούσε πάντα με ζήλο.

   Η μικρή Άννα όχι μόνο δεν έχασε το ενδιαφέρον της για το πιάνο, αλλά μεγαλώνοντας έγινε μια μεγάλη πιανίστα!

Σ. Άννα, Α3

Η χαρά της ζωής

   Κάποτε ήταν ένας πλούσιος και διάσημος ηθοποιός, ο οποίος, καθώς δεν ήταν πια στην πρώτη του νεότητα, είχε αποφασίσει να αποσυρθεί και ζούσε σε μία πολυτελέστατη βίλα, με πισίνες και κήπους. Όλοι νόμιζαν ότι ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, όμως ο ίδιος δεν ένιωθε έτσι... Είναι αλήθεια πως, αφού εγκατέλειψε τη δουλειά του, στην αρχή καθόταν και ξεκουραζόταν όλη μέρα, απολάμβανε τα αγαθά του και τις ανέσεις του. Αλλά, καθώς ο καιρός περνούσε, τίποτα πια δεν τον ευχαριστούσε και δεν του άρεσε. Είχε χάσει την όρεξή του, δεν κοιμόταν καλά και άρχισε να γίνεται γκρινιάρης και παράξενος.

   Κάποια μέρα, εκεί που καθόταν στον κήπο του βαριεστημένος και κακόκεφος, παρατήρησε μία κοπέλα που περιποιούνταν τα λουλούδια του τραγουδώντας, γεμάτη χαρά και ζωντάνια. Παραξενεμένος, τη ρώτησε ποια είναι και γιατί είναι τόσο ευδιάθετη. Η κοπέλα τού απάντησε ότι τη λένε Μαρία. Ερχόταν πού και πού να βοηθήσει τον κηπουρό, αλλά δεν είχε τύχει να ξανασυναντηθούν με τον ηθοποιό. Όσο για την καλή της διάθεση, του είπε ότι νιώθει τυχερή και ευτυχισμένη, καθώς ζει κοντά στη φύση και η μέρα της είναι πάντα γεμάτη. Ο διάσημος ηθοποιός τής εξομολογήθηκε το πρόβλημά του και αυτή τον κάλεσε να περάσει μια μέρα μαζί της, στο σπίτι της. Αυτός δέχτηκε, άφησε στη βίλα τα καλοραμμένα κουστούμια του, φόρεσε απλά ρούχα και παπούτσια και την ακολούθησε.

   Η μέρα τους ξεκίνησε από νωρίς το πρωί με πολλές και κουραστικές δουλειές στο χωράφι και στα ζώα. Όταν γύρισαν το απόγευμα στο σπιτάκι της Μαρίας, αυτή τον κάλεσε να ετοιμάσουν μαζί το τραπέζι. Έφτιαξαν μια ομελέτα με φρέσκα αβγουλάκια από τις κότες της και ντομάτες που είχαν μαζέψει από τον κήπο. Ο ηθοποιός έφαγε το απλό φαγητό με μεγάλη όρεξη και παραδέχτηκε ότι δεν είχε ποτέ ξαναδοκιμάσει κάτι τόσο νόστιμο... Το βράδυ ξάπλωσε για να κοιμηθεί σε ένα στενό ξύλινο κρεβάτι, που δεν είχε καμία σχέση με το άνετο κρεβάτι του με το πουπουλένιο στρώμα. Παρόλα αυτά, έκανε τον καλύτερο ύπνο της ζωής του!

   Την επόμενη μέρα ευχαρίστησε θερμά τη Μαρία για τη φιλοξενία της και γύρισε στη βίλα του. Είχε καταλάβει τι του συνέβαινε και είχε πάρει το μάθημά του: ήταν ανόρεχτος και έμενε άυπνος, γιατί ζούσε νωθρά, χωρίς στόχους και ενδιαφέροντα. Είχε χάσει τη χαρά της ζωής… Από τότε άρχισε πάλι να συμμετέχει σε όσες δουλειές του κινούσαν το ενδιαφέρον, ασχολούνταν κι ο ίδιος με τον κήπο του και πάντα επισκεπτόταν με χαρά τη Μαρία για να τη βοηθήσει στις δουλειές της.

   Ήταν σαν να ξανάνιωσε, η όρεξη δεν του έλειψε ποτέ ξανά και κάθε βράδυ κοιμόταν σαν πουλάκι!

Κ. Ιωάννα, Α1

Και μια διασκευή του παραμυθιού σε θεατρικό έργο!

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ - ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ

Σκηνή 1η

(Μέσα στο παλάτι ο βασιλιάς, καλοδιάθετος και στρουμπουλός, κάθεται μπροστά σε ένα τραπέζι με όλα τα καλά. Οι υπηρέτες του σερβίρουν.)

Αυλικός: Βασιλιά μου, να σου σερβίρουν το κυνήγι;

Βασιλιάς: Βέβαια, έχω πολλή όρεξη σήμερα. Ορτύκια έχουμε; Αγριογούρουνο; Ελάφι;

Αυλικός: Από όλα τα καλά έχουμε, άρχοντά μου…

Βασιλιάς: Καλά, και τώρα φύγετε όλοι κι αφήστε με να φάω με την ησυχία μου.

(Οι υπηρέτες και ο αυλικός αποσύρονται και ο βασιλιάς πέφτει με τα μούτρα στο φαγητό.)

Σκηνή 2η

(Μέσα στο παλάτι ο βασιλιάς, ανόρεχτος πλέον και φανερά αδυνατισμένος, κάθεται πάλι μπροστά σε ένα τραπέζι με όλα τα καλά.)

Αυλικός: Βασιλιά μου, να αρχίσει το σερβίρισμα;

Βασιλιάς: Τι έχουμε σήμερα; Αγριογούρουνο; Ελάφι; Ορτύκια; Χοιρινό; Πουλερικά; Τα βαρέθηκα. Πάρτε τα από μπροστά μου! Να φύγουν όλοι οι μάγειρες. Δε μαγειρεύουν τίποτα νόστιμο πια… Να απολυθούν όλοι οι ζαχαροπλάστες. Δεν ψήνουν τίποτα γλυκό πια… Όλα μου φαίνονται άνοστα και χωρίς γεύση. Δε μου κάνει όρεξη να βάλω μπουκιά στο στόμα μου…

Αυλικός: Μα, άρχοντά μου, πάνω στο τραπέζι είναι όλα τα καλά, όλα όσα σου αρέσουν…

Βασιλιάς: Φύγε! Φύγετε όλοι! Αχ, καλέστε τους γιατρούς να με εξετάσουν. Είμαι πολύ άρρωστος…

(Οι υπηρέτες σηκώνουν το τραπέζι.)

Σκηνή 3η

(Οι γιατροί και ο βασιλιάς.)

Γιατρός α: Μεγαλειότατε, σου κάναμε όλες τις αναγκαίες εξετάσεις… Η αφαίμαξη με τις βδέλλες δε σε ωφέλησε;

(Ο βασιλιάς βογκάει.)

Γιατρός β: Άρχοντά μου, οι κομπρέσες με τα κρεμμύδια δεν έκαναν τίποτα;

Βασιλιάς: Αχ, κανένα καλό δεν είδα… Όλο και χειρότερα αισθάνομαι.

Γιατρός α και β μαζί: Εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια!

Σκηνή 4η

(Ο βασιλιάς κάθεται στον θρόνο του κακόκεφος.)

Αυλικός: Μεγαλειότατε, ένας γέρος, πολύ φτωχός μου φαίνεται, λέει ότι ξέρει από γιατρικά και θέλει να σου μιλήσει.

Βασιλιάς: Πού κατάντησα… Αλλά ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Δεν έχω τίποτα να χάσω. Ας δούμε τι έχει κι αυτός να μου πει…

(Μπαίνει στη σκηνή ο γέροντας.)

Γέροντας: Βασιλιά μου, έμαθα ότι είσαι άρρωστος. Τι σου συμβαίνει;

Βασιλιάς: Να, δεν έχω όρεξη να φάω τίποτε, ούτε του πουλιού το γάλα, που λέει ο λόγος… Έχω μείνει πετσί και κόκαλο!

Γέροντας: Για να δούμε τι φταίει γι’ αυτή την ανορεξία… Μήπως κουράζεσαι πολύ;

Βασιλιάς: Τι λες, γιατρέ μου; Όλη μέρα ξαπλωμένος απάνω στο θρόνο μου ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι δεν κουνώ.

Γέροντας: Μήπως έχεις έγνοιες και σκοτούρες για τον λαό σου;

Βασιλιάς: Όχι, κάθε άλλο. Εγώ ζω ξέγνοιαστος και καρφάκι δε μου καίγεται για κανέναν.

Γέροντας: Μήπως επιθύμησες ποτέ σου κάτι και δεν μπόρεσες να το έχεις;

Βασιλιάς: Ούτε κι αυτό. Βασιλιάς είμαι και ό,τι γυρέψω το βλέπω μπροστά μου!

Γέροντας: Άκουσε, βασιλιά μου, καθώς βλέπω, δεν έχεις τίποτα σοβαρό. Εκείνο που φταίει και δεν έχεις όρεξη να τρως είναι το ψωμί που σου δίνουν στο παλάτι. Να διατάξεις να σου φέρουν να φας το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου. Αν μπορέσεις να το έχεις αυτό, τότε θα γιατρευτείς!

(Ο γέροντας φεύγει και ο βασιλιάς φωνάζει.)

Βασιλιάς: Αυλικοίοιοιοι, Αυλικοίοιοιοι! Ελάτε γρήγορα! Προστάζω όλοι οι φουρνάρηδες του βασιλείου να φτιάξουν το πιο γλυκό ψωμί και να μου το φέρουν αμέσως.

Σκηνή 5η

(Ο βασιλιάς στην τραπεζαρία του παλατιού. Πάνω στο τραπέζι βρίσκονται κάθε λογής ψωμιά.)

Αυλικός: Βασιλιά μου, αυτά είναι τα πιο γλυκά ψωμιά του βασιλείου. Είναι ζυμωμένα με ζάχαρη και ανθόγαλα και…

Βασιλιάς: Τα δοκίμασα όλα και κανένα δε μου φαίνεται γλυκό. Κανένα δε μου άνοιξε την όρεξη και κανένα δεν μπορώ να φάω. Πάρτε τα από μπροστά μου! Και φέρτε μου αυτόν τον γέρο που τάχατε θα με γιάτρευε. Θα δει τι έχει να πάθει!

Σκηνή 6η

(Οι αυλικοί οδηγούν τον γέροντα μπροστά στον βασιλιά.)

Βασιλιάς: (Πολύ θυμωμένος) Α, σε φέρανε βλέπω… Θα σε κρεμάσω, κακομοίρη μου, που με ξεγέλασες…

Γέροντας: Γιατί, βασιλιά μου;

Βασιλιάς: Γιατί το γλυκό ψωμί που είπες να μου φτιάξουν να φάω δε μου έκανε τίποτα.

Γέροντας: Μπα; Φαίνεται το ψωμί που σου ζύμωσαν δεν ήταν τόσο γλυκό όσο έπρεπε…

(Σκέφτεται) Άκου, βασιλιά μου, αν θέλεις να δοκιμάσεις στα αληθινά το ψωμί που θα σε γιατρέψει, πρέπει να έρθεις μαζί μου για τρεις μέρες μοναχά και να κάνεις ό,τι σου λέω. Αν δε γίνεις καλά, είσαι ελεύθερος να μου πάρεις το κεφάλι. Πρέπει όμως να φορέσεις φτωχικά ρούχα και παλιοπάπουτσα και να φύγεις κρυφά από το παλάτι.

Βασιλιάς: Εδώ που φτάσαμε, δεν έχω κι άλλη επιλογή… Θα σε ακολουθήσω, αλλά να ξέρεις πως, αν δε γίνω καλά κι αυτή τη φορά, τίποτε δε σε γλιτώνει!

Σκηνή 7η

(Στην καλύβα του γέροντα. Ο βασιλιάς μονολογεί.)

Βασιλιάς: Τρεις μέρες τώρα ξεθεώθηκα… Ο γέροντας με ξυπνάει με το χάραμα και αμέσως με στρώνει στη δουλειά! Θερίσαμε, δεματιάσαμε, αλωνίσαμε, μες στο λιοπύρι… Κι όλα αυτά νηστικοί, μόνο λίγο νεράκι ήπιαμε από τη στέρνα. Το βράδυ πέφτω ξερός για ύπνο! Σήμερα μάλιστα κουβάλησα στην πλάτη μου το στάρι ως την κορφή του βουνού, όπου είναι ο μύλος, και το αλέσαμε. Δεν είχα ιδέα ότι οι αγρότες του βασιλείου μου κοπιάζουν τόσο κάθε μέρα…

(Μπαίνει ο γέροντας.)

Γέροντας: Βασιλιά μου, έτοιμο το αλεύρι μας! Έλα τώρα να ζυμώσουμε. Ξεχώρισε δέκα λίτρες αλεύρι, ρίξ’ το στη σκάφη με νερό και ζύμωσέ το. Να, έτσι… (Του δείχνει.)

Μόλις τελειώσεις το ζύμωμα, άσε τη ζύμη να ξεκουραστεί και πήγαινε στον λόγγο να μαζέψεις ξύλα για να κάψουμε τον φούρνο και να ψήσουμε το ψωμί.

Βασιλιάς: (Μονολογεί) Κοίτα να δεις! Σαν να άρχισα να πεινάω…

Σκηνή 8η

(Στην καλύβα του γέροντα. Ο βασιλιάς στριφογυρίζει ανυπόμονος.)

Βασιλιάς: Αυτή η υπέροχη μυρωδιά που βγαίνει από τον φούρνο κοντεύει να με τρελάνει! Τα καρβέλια μοσχομυρίζουν. Μμμμ!! Καλέ μου γέροντα, πεινάω, πεινάω πολύ!

Γέροντας: Περίμενε λίγο ακόμα, βασιλιά μου, και θα φας. Για να δω… Έτοιμα! (Βγάζει τα καρβέλια από τον φούρνο) Να ’το το ψωμάκι μας! Αχνιστό και ροδοψημένο!

Βασιλιάς: (Αρπάζει ένα καρβέλι και αρχίζει να τρώει) Μάλιστα! Αυτό είναι το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου. Κι όμως ούτε μια κουταλιά ζάχαρη δε βάλαμε στο ζυμάρι του…

Γέροντας: Βασιλιά μου, πρέπει να ξέρεις πως η ζάχαρη του ψωμιού σου ήταν ο ιδρώτας που έχυσες για να το φτιάξεις. Τώρα είσαι ελεύθερος να ξαναπάς στο παλάτι σου. Κοίτα μονάχα να δουλεύεις από εδώ κι εμπρός και θα δεις ότι η όρεξη δε θα σου λείψει.

Σκηνή 9η

(Στον κήπο του παλατιού. Ο βασιλιάς, ευδιάθετος, περιποιείται τις τριανταφυλλιές του σιγοτραγουδώντας.)

Βασιλιάς: Για ένα κομμάτι ψωμί

Πρέπει να δώσεις πολλά… λα λα

Αυλικός: Άρχοντά μου, δεν κουράστηκες; Σηκώθηκες από τα χαράματα, δέχτηκες τόσους ανθρώπους…

Βασιλιάς: Αυτό δεν είναι το καθήκον μου; Να ακούω τα προβλήματα του λαού μου και να προσπαθώ να δώσω λύσεις.

Αυλικός: Και είναι μέσα στα καθήκοντά σου να κάνεις και τον κηπουρό;

Βασιλιάς: Μα… η κηπουρική μου αρέσει και με ευχαριστεί! (Τραγουδάει) Αυτό το κάτι άλλο το βρήκα στη δουλειά…

Αυλικός: Όπως νομίζεις, βασιλιά μου. Εγώ ήρθα να σου πω πως το τραπέζι είναι έτοιμο. Έχει απ’ όλα τα καλά.

Βασιλιάς: Από το ψωμί που ζύμωσα το πρωί έχει;

Αυλικός: Ναι, άρχοντά μου, και ψωμί που ζύμωσες σήμερα έχει και φρούτα που μάζεψες χθες έχει και κρέας από το κυνήγι που πήγες προχθές έχει.

Βασιλιάς: Α, τι ωραία! Έρχομαι… Κι έχω μια πείνα!

Λ. Ξένια, Α3