ΟΧΙ στον ρατσισμό!

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου λένε ΟΧΙ στον ρατσισμό μέσα από αφηγήσεις - μαρτυρίες, συνεντεύξεις και σελίδες ημερολογίου.

Η ικανότητα δεν έχει χρώμα

   Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι στις μέρες μας οι ρατσιστικές συμπεριφορές δε λείπουν από την καθημερινότητά μας… Πριν από λίγο καιρό υπήρξα κι εγώ μάρτυρας ενός τέτοιου περιστατικού. Ήμουν σε έναν αγώνα μπάσκετ όπου έπαιζε ο αδελφός μου και σε κάποια φάση ο προπονητής της αντίπαλης ομάδας αποφάσισε να κάνει μια αλλαγή σε έναν παίκτη. Όταν όμως ανακοίνωσε το όνομα του νέου παίκτη που θα μπει στον αγώνα, ένας πατέρας άρχισε να φωνάζει και να κάνει μεγάλη φασαρία, επειδή στη θέση του γιου του θα έμπαινε ένα έγχρωμο παιδί. Απαιτούσε από τον προπονητή να βάλει ως αλλαγή το δικό του παιδί και «όχι αυτόν τον μαύρο»... Ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί σκέφτηκα πώς θα αισθάνεται ο νεαρός που στοχοποιήθηκε τόσο άδικα, μόνο και μόνο για το χρώμα του δέρματός του, και ντράπηκα για λογαριασμό του πατέρα που φερόταν μ’ αυτόν τον τρόπο, δίνοντας και στον γιο του ένα κακό παράδειγμα. Ευτυχώς, αρκετοί από τους γονείς που παρακολουθούσαν τον αγώνα αντέδρασαν και ζήτησαν από τον διαιτητή να αποβάλλει τον άνθρωπο αυτόν από το γήπεδο. Μετά από αυτό και με την παρέμβαση του διαιτητή και του προπονητή ο «κύριος» αποχώρησε, απειλώντας και βρίζοντας, και ο αγώνας συνεχίστηκε κανονικά. Τελικά το έγχρωμο παιδί αποδείχτηκε ο πιο σημαντικός παίκτης του αγώνα και χάρισε στην ομάδα του τη νίκη! Αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά, παρόλο που έχασε η ομάδα του αδελφού μου…

   Ήταν μια μικρή νίκη ενάντια στον ρατσισμό!

Α. Αναστασία, Γ2

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά!

   Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι η στάση μας απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικού χρώματος, φυλής, θρησκευτικών πεποιθήσεων ή σεξουαλικών προτιμήσεων; Πολλές φορές αυτοί αποτελούν στόχο ρατσιστικής συμπεριφοράς και, ακόμα κι αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που την εκδηλώνουμε, την ενισχύουμε, αν μείνουμε σιωπηλοί και αμέτοχοι… Πρόσφατα βρέθηκα αντιμέτωπος μ’ αυτόν τον προβληματισμό, με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο σχολείο μας.

   Φέτος ήρθε στο σχολείο ένα καινούριο παιδί από οικογένεια μεταναστών. Είναι ένας ήσυχος μαθητής που δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Τις προάλλες όμως είδα στο διάλειμμα κάποιους συμμαθητές μας να τον έχουν στριμώξει σε μια γωνιά και να τον περιγελούν. Αυτός προσπαθούσε να απαντήσει, αλλά τα μπερδεμένα ελληνικά του τον έκαναν στόχο για ακόμα περισσότερα πειράγματα. Μάλιστα, κάποιος τον έσπρωξε και έπεσαν κάτω τα γυαλιά που φορούσε. Είχα δει αρκετά… Μπήκα στη μέση, στάθηκα δίπλα στο παιδί αυτό και το υπερασπίστηκα. Μαζί με μένα ήρθαν και οι φίλοι μου και άλλα παιδιά… Οι ψευτόμαγκες, βλέποντας ότι είναι πολλοί αυτοί που κατακρίνουν τη στάση τους, υποχώρησαν και άφησαν το παιδί ήσυχο. Όταν είχαν πια απομακρυνθεί, ρώτησα το όνομά του και πιάσαμε την κουβέντα. Αν και ακόμα δυσκολεύεται με τη γλώσσα, ο Ζακούρ μου φάνηκε πολύ συμπαθητικός και του είπα πως θα ήθελα να γνωριστούμε καλύτερα και να γίνουμε φίλοι, κάτι που δέχτηκε με χαρά!

   Μεγαλώνοντας έχω καταλάβει πως, αν δεν υπάρχει κοινωνική μόρφωση και ενσυναίσθηση στους ανθρώπους, παρόμοια περιστατικά θα τα συναντάμε συχνά στη ζωή μας. Ο ρατσισμός είναι μια καταιγίδα, που πνίγει τα συναισθήματα των ανθρώπων, αφού αγριεύει την ψυχή και γεννά αστραπές κακίας, καθώς μαύρα σύννεφα την καλύπτουν… Αλλά όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να απαντήσουμε στις διακρίσεις, την ξενοφοβία, τη ρατσιστική συμπεριφορά με την κατανόηση, την αποδοχή, την αγάπη!

Β. Ηλίας, Γ2

Από την Αλβανία στην ελληνική κοινωνία

- Καλησπέρα! Σε ευχαριστώ που δέχτηκες να πραγματοποιήσουμε αυτή τη συνέντευξη. Αρχικά, πες μου πώς ονομάζεσαι.

- Το όνομά μου είναι Κριστιάν.

- Από πού κατάγεσαι;

- Γεννήθηκα στα Τίρανα της Αλβανίας. Ήρθαμε στην Ελλάδα πριν από 9 χρόνια, γιατί στην πατρίδα μας αντιμετωπίζαμε οικονομικές δυσκολίες και οι γονείς μου αναζητούσαν καλύτερες συνθήκες ζωής.

- Πώς ήταν τα πρώτα σου χρόνια στην Ελλάδα;

- Καθόλου εύκολα... Στην αρχή αναγκαστήκαμε να μείνουμε σε μια μικρή αποθήκη σε αγροτική περιοχή της Ημαθίας, γιατί οι γονείς μου εργάστηκαν για ένα διάστημα στις καλλιέργειες ροδάκινου. Ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες διαβίωσης. Βέβαια, εγώ ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα και πολλά… Στη συνέχεια ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη, μια που ο πατέρας μου είναι χτίστης και θα μπορούσε να βρει πιο εύκολα δουλειά στην πόλη. Τότε πήγα και για πρώτη φορά στο σχολείο. Εκεί στην αρχή τα παιδιά με κοιτούσαν με περιέργεια, όταν μάθαιναν ότι είμαι από την Αλβανία, και κάποια με απέφευγαν ή, ακόμα χειρότερα, με κορόιδευαν. Επίσης, μου ήταν δύσκολο να επικοινωνήσω με τους άλλους, γιατί δεν ήξερα καλά ελληνικά. Σιγά σιγά τα έμαθα και προσαρμόστηκα. Σήμερα και οι δύο γονείς μου εργάζονται και τα οικονομικά της οικογένειάς μου έχουν κατά πολύ βελτιωθεί.

- Χαίρομαι! Θα ήθελες να μιλήσεις για τα συναισθήματα και τα σχέδιά σου για το μέλλον και να δώσεις κάποιο μήνυμα;

- Τώρα είμαι πια αισιόδοξος! Δε φοβάμαι ούτε και ντρέπομαι για την καταγωγή μου… Θα κυνηγήσω το όνειρό μου να γίνω μουσικός και θέλω μέσα από τα τραγούδια μου να περνάω μηνύματα σε μικρούς και μεγάλους. Θα ήθελα η Ελλάδα, που πλέον τη θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου, να δέχεται φιλόξενα τους μετανάστες και τους ξένους, όπως ταιριάζει στην παράδοσή της! Στους μεγάλους θα έλεγα να μάθουν στα παιδιά τους ότι δεν έχει σημασία το χρώμα, η εθνικότητα ή οποιαδήποτε διαφορά. Όλοι είμαστε άνθρωποι και έχουμε ίσα δικαιώματα… Θα ήθελα να πω και στα παιδιά, μικρότερα ή μεγαλύτερα, την επόμενη φορά που θα δουν ένα παιδί μόνο του στην αυλή να το πλησιάσουν και να του κάνουν παρέα, να μην κοροϊδεύουν και να μην απομονώνουν κανέναν και για κανένα λόγο, γιατί έχω βρεθεί σ’ αυτή τη θέση και ξέρω πόσο σκληρά γινόμαστε εμείς τα παιδιά κάποιες φορές...

Χ. Μιχάλης, Γ4

Η Αμίρα από τη Συρία

- Γεια σου, Αμίρα! Από πού κατάγεσαι;

- Γεννήθηκα στη Συρία, αλλά εδώ και τρία χρόνια περίπου ζω εδώ, στην Ελλάδα.

- Μου κάνει εντύπωση που μιλάς τόσο καλά Ελληνικά!

- Ευχαριστώ! Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα αρκετά... Με βοήθησε όμως πολύ το σχολείο και η καθημερινή επικοινωνία με τους ανθρώπους.

- Θα μπορούσες να μου πεις πώς βρέθηκες με την οικογένειά σου στην Ελλάδα;

- Είναι μεγάλη ιστορία και, για να πω την αλήθεια, δε θέλω να τα θυμάμαι… Γνωρίζεις την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μου. Αναγκαστήκαμε να την εγκαταλείψουμε, επειδή φοβόμασταν για τη ζωή μας! Και πόσο να αντέξει κανείς να ζει σε ένα συνεχές καθεστώς φόβου; Έτσι, αποφασίσαμε να φύγουμε, αν και δεν ήταν καθόλου εύκολο… Αφήσαμε πίσω μας όχι μόνο το σπίτι μας, αλλά και πολλούς δικούς μας ανθρώπους, συγγενείς και φίλους. Εμείς είμαστε τώρα ασφαλείς, αλλά εκείνους τους σκέφτομαι κάθε μέρα και προσεύχομαι να είναι καλά…

- Πώς είναι η ζωή σου στην Ελλάδα;

- Στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα, δεν ήξερα και τη γλώσσα… Τώρα είναι σίγουρα καλύτερη η κατάσταση. Οι περισσότεροι Έλληνες μας φέρθηκαν φιλικά και μας βοήθησαν, υπάρχουν όμως πάντα και οι εξαιρέσεις, άνθρωποι που είναι επιφυλακτικοί και καχύποπτοι, που σε κοιτάζουν με μισό μάτι, απλά και μόνο επειδή είσαι ξένος και διαφορετικός. Ακόμα και στο σχολείο το αντιμετώπισα αυτό, αν και τώρα πια έχω κάνει καλούς φίλους που με στηρίζουν και δεν είμαι μόνη μου!

- Και για το μέλλον τι σκέφτεσαι; Ποια είναι τα όνειρά σου;

- Καλή ερώτηση! Θα ήθελα να σπουδάσω σε ένα ελληνικό Πανεπιστήμιο, αν και δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι. Είμαι πολύ αναποφάσιστη! Βέβαια, ονειρεύομαι και να μπορέσω να επιστρέψω στην πατρίδα μου μία μέρα. Εκεί θέλω να ζήσω, να κάνω οικογένεια… Μου λείπει πολύ! Πάνω απ’ όλα όμως το όνειρό μου είναι να ζήσω στο μέλλον σε έναν κόσμο χωρίς πολέμους, όπου θα γίνεται σεβαστή η ανθρώπινη ζωή και διαφορετικότητα. Για έναν τέτοιο κόσμο αξίζει να αγωνιστούμε όλοι!

Π. Ραφαέλα, Γ4

Μια σημαντική απόφαση

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Πρώτη φορά που σου γράφω από τότε που εγκατασταθήκαμε με την οικογένειά μου στην Ελλάδα. Στη ζωή μου άλλαξαν πολλά και όχι όλα προς το καλύτερο… Έτσι, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα τη διάθεση να γράψω γι’ αυτά. Προτιμούσα να μην τα σκέφτομαι, να κάνω πως δεν υπάρχουν. Μέχρι σήμερα…

   Λοιπόν, ημερολόγιό μου, θα τα πάρω όλα από την αρχή… Ήταν δύσκολο να αποχωριστώ την Αίγυπτο και τους φίλους μου εκεί, αλλά οι γονείς μου αποφάσισαν να μεταναστεύσουμε στην Ελλάδα προκειμένου να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα και να έχουμε μια καλύτερη ζωή. Άλλωστε, μητέρα μου είναι ελληνικής καταγωγής κι εγώ έμαθα από μικρός τα ελληνικά και φοίτησα σε ελληνικό σχολείο. Έτσι, η απόφαση αυτή φαινόταν σωστή, στην πράξη όμως τα πράγματα αποδείχτηκαν διαφορετικά…

   Εδώ στην Ελλάδα η μητέρα μου δε δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά, καθώς το πτυχίο της και η άριστη γνώση αγγλικών και αραβικών ήταν αρκετά για να προσληφθεί σε μία εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα του εμπορίου με αραβικές χώρες, και μάλιστα με αξιοπρεπή μισθό. Αλλά για τον πατέρα μου τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα, και όχι γιατί δεν έχει προσόντα, και τρεις ξένες γλώσσες ξέρει, και δύο πτυχία έχει και επαγγελματική εμπειρία. Απλά πιστεύω ότι, επειδή είναι Άραβας, αντιμετωπίζει στον τομέα της εύρεσης εργασίας την ίδια προκατάληψη που αντιμετωπίζω κι εγώ στο σχολείο.

   Ήμουν αισιόδοξος όταν πρωτοπήγα στο σχολείο... Είμαι αρκετά κοινωνικός και πίστευα πως θα κάνω γρήγορα καινούριους φίλους. Πράγματι, αρκετοί συμμαθητές μου με πλησίασαν, έκανα μάλιστα και έναν καλό φίλο, τον Πέτρο. Θα μου πεις, ποιο είναι τότε το πρόβλημά σου; Λοιπόν, από την αρχή κάποιοι μαθητές με έβαλαν στο μάτι και αποφάσισαν να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη κάθε μέρα… Από πού να αρχίσω; Το αραβικό μου όνομα τους φαίνεται αστείο και με κοροϊδεύουν γι’ αυτό. Πετάνε προσβλητικά σχόλια για την καταγωγή μου και μου λένε πως δε θέλουν άτομα σαν εμένα στο σχολείο τους. Μάλιστα, μια φορά κάποιος έριξε τον χυμό του πάνω μου, τάχα κατά λάθος… Αλλά το αποκορύφωμα ήταν τα χτεσινά. Όπως γυρνούσα στο σπίτι μου από το σχολείο, το γνωστό παρεάκι με περίμενε στο πάρκο. Ήταν φανερό πως μου την είχαν στημένη! Είχαν πάρει θέση ώστε να μου κλείνουν τον δρόμο και να μην μπορώ να περάσω. Δεν ήθελα να προκαλέσω κάποια ένταση, οπότε έκανα να φύγω. Αλλά, με το που γύρισα την πλάτη μου, ένα γεροδεμένο παιδί έκανε δύο βήματα, με έπιασε από τον γιακά και με σήκωσε. Τότε, ένα άλλο παιδί πήγε από πίσω και μου έβγαλε το παπούτσι. Βρήκαν ωραίο παιχνίδι, εγώ κορόιδο, να προσπαθώ να πάρω το παπούτσι μου και αυτοί να το πετάνε ο ένας στον άλλο. Τελικά το πέταξαν πάνω σε ένα δέντρο και έφυγαν, κοροϊδεύοντας και γελώντας μαζί μου. Έμεινα μόνος μου, να προσπαθώ να το ξεσκαλώσω…

   Γύρισα σπίτι θυμωμένος και αγανακτισμένος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έλεγα στον εαυτό μου ότι, έτσι κι αλλιώς, δε γίνεται να σε συμπαθούν όλοι και ότι αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή θα βαρεθούν και θα σταματήσουν. Από την άλλη, δεν ήθελα να στεναχωρήσω τους γονείς μου που έχουν τα δικά τους προβλήματα, ο πατέρας μου ψάχνει ακόμη για δουλειά και η μητέρα μου έχει πολλές υποχρεώσεις… Ωστόσο, ο κόμπος είχε φτάσει πια στο χτένι! Πήρα τηλέφωνο τον Πέτρο και του τα είπα όλα. Αυτός μου εξέφρασε τη συμπαράστασή του, σαν αληθινός φίλος, και με παρότρυνε να μιλήσω πρώτα απ’ όλα στους γονείς μου. Μου είπε ακόμη πως θεωρεί απαραίτητο να ενημερωθεί άμεσα ο διευθυντής του σχολείου για όλα αυτά και προσφέρθηκε να έρθει μαζί μου στο γραφείο του, για να με στηρίξει. Ένιωσα να φεύγει από πάνω μου ένα μεγάλο βάρος και πήρα τις αποφάσεις μου… Θα ακολουθήσω τη συμβουλή του!

   Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να δείχνει τον άλλο υποτιμητικά με το δάχτυλο, να γελάει εις βάρος του και να μη σέβεται τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τα δικαιώματά του, με το πρόσχημα ότι είναι ξένος και διαφορετικός. Είναι καιρός να αντιδράσω, για να βάλω αυτούς που πιστεύουν ότι το έχουν το δικαίωμα αυτό στη θέση τους. Νιώθω ότι ανέχτηκα αρκετά και ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για μένα και θα με βοηθήσουν. Δεν είμαι αδύναμος, ούτε μόνος!

Φ. Πελαγία, Γ4

Άλλοι/ες προτίμησαν το κολάζ, με εικόνες και συνθήματα κατά του ρατσισμού...

Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί!

Ο ρατσιστής δεν αποδέχεται το διαφορετικό

και μειώνει τους άλλους χωρίς σεβασμό…

Όταν σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, σεβόμαστε τον Άνθρωπο, 

την αξία και την προσωπικότητά του.

Είμαστε παιδιά, μια μεγάλη αγκαλιά,

όλα υπέροχα και διαφορετικά!

Όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή και την αγάπη.

Πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος!

ΑΠΙΘΑΝΟΙ - ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ - ΕΚΛΠΗΚΤΙΚΟΙ - ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ισότητα στα δύο φύλα.

Η αγάπη δεν έχει όρια και δεν κάνει διακρίσεις.

Η διαφορετικότητα αναδεικνύει τη μοναδικότητα των ανθρώπων…

και είναι ωραία!

Τι χοντρός, τι λιγνός;

Πάντα ξεχωριστός και μοναδικός!

Όλοι μαζί, για ένα κόσμο διαφορετικό!

Συνεργάστηκαν

- από το Γ2: Γ. Γιώργος - Γ. Ειλσάβετ - Ζ. Νικόλας

- από το Γ4: Π. Κωνσταντίνα

Και ένα γράμμα από… άλλον πλανήτη!

Πλανήτης Αφροδίτη

Πλανήτης Αφροδίτη 4/5/2185

Αγαπητοί γονείς,

   Τι κάνετε; Πώς είναι η μικρούλα μας; Είμαι σίγουρη ότι πλέον θα έχει ψηλώσει πολύ! Έχει περάσει τόσο καιρός από τότε που έφυγα από τη Γη… Όσο για μένα, μην ανησυχείτε, είμαι καλά στην υγεία μου. Βρισκόμαστε τώρα στον τελευταίο σταθμό της ερευνητικής μας αποστολής, στον πλανήτη Αφροδίτη. Είναι αλήθεια πως όλο το διάστημα που συμμετέχω σ’ αυτό το μεγάλο διαπλανητικό ταξίδι έμαθα πολλά, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται μ’ αυτά που είδα σ’ αυτόν τον πλανήτη!

   Είμαι σίγουρη ότι σας έχω εξάψει την περιέργεια, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, εδώ στην Αφροδίτη όλοι οι κάτοικοι είναι πανέμορφοι! Είναι ψηλοί, με τέλειο πρόσωπο και αψεγάδιαστο σώμα. Αλλά… υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά». Είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους! Επιπλέον, δεν μπορούν ούτε να γελάσουν ούτε να κλάψουν, το όμορφο πρόσωπό τους είναι τελείως ανέκφραστο… Απέναντι σ’ εμάς τους γήινους είναι βέβαια ευγενικοί, αλλά το βλέπω ότι μας κοιτάζουν με αποδοκιμασία και μια κάποια περιφρόνηση… Προφανώς, επειδή εμείς είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, τους φαινόμαστε πολύ άσχημοι και παρατήρησα ότι προσέχουν να μη μας ακουμπήσουν, σαν να είναι η διαφορετικότητα μια κολλητική αρρώστια! Αυτοί, βλέπεις, είναι «τέλειοι»… Στα δικά μου πάλι μάτια αυτοί είναι που μοιάζουν σαν άψυχα ρομπότ και, παρά την ομορφιά τους, έχουν αρχίσει να μου φαίνονται αποκρουστικοί.

   Δε βλέπω την ώρα να γυρίσω πίσω στη Γη μας… Πέρα από το ότι μου λείπετε πάρα, πάρα πολύ, θέλω να βρεθώ πάλι ανάμεσα σε πολλούς, διαφορετικούς και μοναδικούς ανθρώπους. Τώρα καταλαβαίνω περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι η διαφορετικότητά μας είναι αυτή που μας κάνει ξεχωριστούς και πραγματικά όμορφους!

   Φιλιά από την Αφροδίτη,

Ραφαέλα

Π. Ραφαέλα, Γ4