Πρώτη μέρα στο σχολείο...

Με έμπνευση το κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη "Η Νέα Παιδαγωγική", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου παρουσίασαν τις δικές τους αναμνήσεις από την πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο...

   Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο, σαν να τη ζω σήμερα. Το προηγούμενο βράδυ ήμουν πολύ ανήσυχος, σκεφτόμουν πώς θα είναι το σχολείο, αν θα είμαι μόνος ή θα βρω φίλους… Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι μου και έκλαιγα από μέσα μου. Ώσπου χτύπησε το ξυπνητήρι! Πετάχτηκα επάνω σαν ελατήριο, γιατί κατάλαβα ότι ήρθε η μεγάλη στιγμή… Ήμουν γεμάτος ταραχή και το πρώτο που έκανα ήταν να βεβαιωθώ ότι είχα βάλει όλα τα πράγματά μου στην τσάντα, ακόμα και το αγαπημένο μου αρκουδάκι, για να μου κρατάει συντροφιά. Με έντυσε η μαμά μου και κάθισα στο τραπέζι για πρωινό. Είχα τόση αγωνία, που δεν μπορούσα να κατεβάσω μπουκιά. Οι γονείς μου, για να με ενθαρρύνουν, μου έλεγαν ότι είμαι πια μεγάλος και ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγχώνομαι.

   Με πήρε από το χέρι η μαμά μου και φύγαμε για το σχολείο. Η διαδρομή, ακόμα το θυμάμαι, μου φάνηκε ατελείωτη. Κοιτούσα δεξιά αριστερά και έβλεπα άλλα παιδιά που έκλαιγαν γιατί δεν ήθελαν να πάνε σχολείο, κι αυτό άρχισε πάλι να με αγχώνει... Όταν επιτέλους φτάσαμε στο σχολείο, η μαμά μου με αγκάλιασε τρυφερά και μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Εγώ όμως είχα κολλήσει πάνω της και δεν ήθελα να μπω μέσα, ώσπου ήρθε ένας ήρεμος, χαμογελαστός δάσκαλος, με πήρε από το χέρι και με οδήγησε μέσα στην αίθουσα. Εκεί είδα πολλούς συμμαθητές μου από το νηπιαγωγείο κι αυτό με ηρέμησε λιγάκι. Ακόμα όμως είχα έναν φόβο μέσα μου που δεν τον εκδήλωνα, γιατί ντρεπόμουνα επειδή ήταν οι συμμαθητές μου μπροστά.

   Ξεκινήσαμε με διάφορα παιχνίδια και σιγά σιγά άρχισα να συνηθίζω το σχολείο και τον δάσκαλο, αλλά και να κάνω νέες γνωριμίες. Ξεχάστηκα και ηρέμησα. Σκεφτόμουν ότι, όταν γυρίσω σπίτι, θα έχω να λέω πάρα πολλά στους γονείς μου για όσα είδα κι έζησα την πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα τους έλεγα ακόμα ότι δε χρειάζεται να ανησυχούν, γιατί όχι μόνο δε φοβόμουν πια, αλλά μου άρεσε κιόλας! Οι ώρες πέρασαν ζωγραφίζοντας και παίζοντας, τόσο ευχάριστα που στεναχωρήθηκα όταν χτύπησε το κουδούνι για να φύγουμε. Στον δρόμο για το σπίτι χοροπηδούσα, γελούσα και μιλούσα ασταμάτητα στη μητέρα μου για το πόσο καλά πέρασα στο σχολείο!

   Στο Δημοτικό γνώρισα όλους αυτούς τους καλούς δασκάλους, που μας άντεχαν κάθε μέρα και μας μάθαιναν τόσο χρήσιμα πράγματα, και έκανα πολλούς φίλους. Και σήμερα, που τα σκέφτομαι όλα αυτά, ενώ έχουν περάσει αρκετά χρόνια, μου φαίνονται τόσο αστείοι οι παιδικοί μου φόβοι, που γελάω με τον εαυτό μου!

Α. Γιώργος, Α2

   Μια ωραία φθινοπωρινή μέρα του Σεπτεμβρίου έφτασε και για μένα η ώρα να ξεκινήσω το σχολείο και να πάω στην Πρώτη Δημοτικού! Το προηγούμενο βράδυ πριν τον αγιασμό είχα αγωνία και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, επειδή σκεφτόμουν πώς θα ήταν το μεγάλο σχολείο και οι συμμαθητές μου. Αισθανόμουν χαρά για το νέο μου ξεκίνημα, αλλά και άγχος μήπως και δεν μπορέσω να ανταπεξέλθω στα καινούρια μου καθήκοντα. Τώρα πια θα έπρεπε να διαβάζω, να γράφω και δε θα είχα πολύ χρόνο για παιχνίδι. Αυτό μου προκαλούσε μια μικρή στενοχώρια…

   Στο σχολείο πήγα με τη μαμά μου, καθώς ο πατέρας μου είναι γυμναστής και έπρεπε να βρίσκεται στο δικό του σχολείο. Πάντως, φάγαμε όλοι μαζί πρωινό και συζητήσαμε. Ο μπαμπάς μού παρουσίασε την πρώτη μέρα στο Δημοτικό σαν μια πολύ όμορφη στιγμή της ζωής μου κι αυτό μου έδωσε κουράγιο και δύναμη. Αλλά και η μαμά, στον δρόμο για το σχολείο, ήταν πολύ χαρούμενη κι αυτό το μετέδιδε και σε μένα. Μου πήρε όλο το άγχος και με χαλάρωσε.

   Όταν φτάσαμε στην αυλή του σχολείου, είδα πολλούς γονείς και μαθητές να περιμένουν. Στα πρόσωπα όλων ήταν ζωγραφισμένη η χαρά. Αφού έγινε ο αγιασμός, μας φώναξαν να μπούμε στις τάξεις. Η δική μου τάξη βρισκόταν στο ισόγειο και ήταν αρκετά ευρύχωρη. Στο τμήμα μου ήμασταν 20 μαθητές, από τους οποίους ήξερα μόνο έναν, με τον οποίον και κάθισα στο ίδιο θρανίο. Η δασκάλα μας, η κυρία Αναστασία, μας υποδέχθηκε με θέρμη και μας μίλησε για τα μαθήματα και το πρόγραμμα της Πρώτης Δημοτικού. Η παρουσία της μου έκανε πολύ καλή εντύπωση και με προδιέθεσε θετικά για τη χρονιά που θα ακολουθούσε. Όσο για τους συμμαθητές μου, στην πορεία γνωριζόμασταν καλύτερα και με κάποιους από αυτούς είμαι φίλος και περνάμε ωραία ακόμα και σήμερα!

   Έχω μόνο όμορφες αναμνήσεις από την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό.

Τ. Ιορδάνης, Α3

   Ξημέρωσε επιτέλους η πρώτη μέρα που θα πήγαινα στο δημοτικό σχολείο! Κρατώντας την μπλε τσάντα μου με τα ροδάκια και φορώντας τα καλά μου, ξεκίνησα μαζί με τη μητέρα μου για το σχολείο. Ήταν κάτι καινούριο για μένα και είχα μεγάλη περιέργεια. Η μόνη μου σκέψη ήταν ότι θα έκανα καινούριους φίλους και ότι η ζωή μου θα γινόταν πιο ενδιαφέρουσα, μιας και θα μάθαινα πολλά και καινούργια πράγματα.

   Στο προαύλιο του σχολείου ήταν μαζεμένα πολλά παιδιά μαζί με τους γονείς τους. Όλοι περίμεναν να βγάλει λόγο η διευθύντρια. Οι περισσότεροι γονείς ήταν συγκινημένοι και βουρκωμένοι, ενώ κάποιοι άλλοι, μεταξύ αυτών και η μητέρα μου, ήταν απλά περήφανοι και χαρούμενοι. Έπειτα μπήκαμε στην τάξη και συναντήσαμε τη δασκάλα μας. Μου φάνηκε από την αρχή φιλική και καλοπροαίρετη, μας είπε ότι θα είναι δίπλα μας σε ό,τι χρειαζόμαστε και μας ζήτησε να είμαστε αγαπημένοι για να γίνουμε μια ωραία ομάδα. Όλα τα παιδιά ήμασταν ντροπαλά στην αρχή, γιατί δε γνωριζόμασταν μεταξύ μας, αλλά γρήγορα, με μερικά παιχνίδια γνωριμίας και με τη βοήθεια της δασκάλας, αρχίσαμε να νιώθουμε πιο άνετα ο ένας με τον άλλον.

   Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου εμπειρία στο Δημοτικό που, κατά τη γνώμη μου, είναι μια από τις σημαντικότερες που μπορεί να έχει ένα παιδί.

Κ. Σωκράτης, Α2

   Έφτασε και για μένα η πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο… Από τη στιγμή που είχα τελειώσει το νηπιαγωγείο, την περίμενα πώς και πώς! Για καλή μου τύχη, δε θα πήγαινα μόνος μου σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Το ότι είχα μαζί μου και τα αδέλφια μου με βοηθούσε πολύ και με έκανε να νιώθω ασφαλής.

   Εφοδιασμένοι με όλα τα απαραίτητα, τσάντες, μολύβια και τετράδια, στις 11 Σεπτέμβρη πήγαμε στον αγιασμό. Η αυλή του σχολείου, αλλά και το ίδιο το σχολείο, μου φάνηκαν τεράστια, νόμιζα ότι θα χαθώ, δεν ήξερα πού να πάω και τι να κάνω… Ευτυχώς, πολύ γρήγορα ήρθε κοντά μας η δασκάλα. Μας μίλησε πολύ όμορφα και γλυκά και με έκανε αμέσως να ηρεμήσω και να πάρω θάρρος για το καινούργιο ξεκίνημα. Η μαμά και ο μπαμπάς μάς αποχαιρέτησαν γεμάτοι περηφάνια!

   Μπήκαμε μέσα στην τάξη, καθίσαμε στο θρανίο και προσπαθούσαμε να εξοικειωθούμε με το καινούργιο περιβάλλον, να γνωρίσουμε τα άλλα τα παιδιά και να ακούσουμε τη δασκάλα, που μας εξηγούσε με υπομονή τι έπρεπε να κάνουμε. Αλλά όταν μας μοίρασε τα βιβλία, αγχώθηκα πολύ, γιατί μου φαίνονταν τόσο μεγάλα και τόσο βαριά που ήμουν σίγουρος ότι δε θα χωράνε στην τσάντα μου. Και το χειρότερο, περίμεναν από μένα να τα διαβάσω! Οι απαιτήσεις του Δημοτικού μου φάνηκαν βουνό… Δεν άργησε να χτυπήσει το κουδούνι και κάναμε το πρώτο μας διάλειμμα. Τότε μπορώ να πω ότι χαλάρωσα λίγο, γιατί κατάλαβα ότι στο σχολείο θα παίζουμε κιόλας και δε θα κάνουμε μόνο μάθημα.

   Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να πω ότι η πρώτη μέρα στο σχολείο μου άφησε θετικά συναισθήματα. Αν βέβαια δεν είχαμε και τόσο διάβασμα, θα ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα...

Μ. Φίλιππος, Α2

   Όταν έφτασε η μέρα που θα πήγαινα για πρώτη φορά στο δημοτικό σχολείο, είχα αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μια ήμουν περήφανος, γιατί ένιωθα ότι είχα μεγαλώσει, αλλά από την άλλη ανησυχούσα, γιατί δεν ήξερα τι με περιμένει. Σκεφτόμουν ότι οι ανέμελες μέρες του νηπιαγωγείου είχαν τελειώσει οριστικά και προβληματιζόμουν αν θα έχω χρόνο για παιχνίδι και πόσο δύσκολα θα είναι τα μαθήματα. Μου φαινόταν παράξενο ότι θα έπρεπε για τόσες ώρες να είμαι καθισμένος σε ένα θρανίο…

   Θυμάμαι ότι κρατούσα σφιχτά το χέρι της μητέρας μου σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σχολείο. Εκείνη προσπαθούσε να με ενθαρρύνει και να μου δώσει κουράγιο με τα τρυφερά της λόγια και το χαμόγελό της. Με το που μπήκαμε στο σχολείο, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει έντονα. Οι μεγαλύτεροι μαθητές μου φάνηκαν πολύ ψηλοί. Είδα και κάποια παιδιά στην ηλικία μου τα οποία έκλαιγαν, αλλά εγώ είπα στον εαυτό μου πως ήμουν πιο δυνατός. Ευτυχώς, αρκετοί συμμαθητές μου από το νηπιαγωγείο ήταν μαζί μου στο Δημοτικό, κάτι που με ξάφνιασε ευχάριστα. Επίσης, η δασκάλα που πήρε το τμήμα μου, η κυρία Αναστασία, ήταν πολύ γλυκιά και ευγενική. Αμέσως μας έκανε να αισθανθούμε άνετα και να χαλαρώσουμε. Προς έκπληξή μου, η ώρα να μαζέψουμε τα πράγματά μας για να πάμε σπίτι ήρθε, χωρίς καν να το καταλάβω!

   Λυπάμαι που τελείωσε το Δημοτικό… Τώρα χωριστήκαμε με τους φίλους μου, που πηγαίνουν πια σε διαφορετικά σχολεία.

Χ. Άρης, Α2

   Εκείνη την ημέρα ξύπνησα γεμάτος χαρά και ανυπομονησία που θα πήγαινα επιτέλους στο μεγάλο σχολείο, το Δημοτικό. Παράλληλα όμως ένιωθα αγωνία και ανασφάλεια για το τι θα συναντούσα εκεί, πόσο μάλλον που δε γνώριζα κανένα παιδί, καθώς μόλις είχαμε μετακομίσει στην Ορεστιάδα με την οικογένειά μου. Ξεκίνησα λοιπόν με τους γονείς μου να πάμε στο σχολείο. Αν και ήμουν αγχωμένος, σε όλη τη διαδρομή παρηγοριόμουν με τη σκέψη ότι θα γνωρίσω καινούριους φίλους και δασκάλους που θα μου μάθουν ενδιαφέροντα πράγματα.

   Όταν φτάσαμε στο σχολείο, οι γονείς μου με φίλησαν και με καθησύχασαν, λέγοντάς μου ότι όλα θα πάνε καλά. Στην καινούρια μας τάξη μας οδήγησε η δασκάλα μας, που ήταν πολύ καλή. Επειδή οι υπόλοιποι συμμαθητές μου γνωρίζονταν μεταξύ τους και εγώ ήμουν ο «καινούριος», με πλησίασαν με ενδιαφέρον, παίξαμε όλοι μαζί κι έτσι προσαρμόστηκα πολύ εύκολα. Έφυγα για το σπίτι πολύ χαρούμενος και γελαστός.

   Αυτή η πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο μου έχει μείνει αξέχαστη!

Π. Γιώργος, Α3

   Η πρώτη μέρα του Δημοτικού δημιουργεί σε όλους τους μαθητές ανάμεικτα συναισθήματα: χαρά, ανυπομονησία, αλλά και άγχος και φόβο για το καινούριο. Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση! Από το καλοκαίρι τριγύριζε συνεχώς στο μυαλό μου η σκέψη ότι τη χρονιά που θα ακολουθούσε θα πήγαινα για πρώτη φορά στο σχολείο. Σκεφτόμουν πως η πρώτη μέρα στο σχολικό περιβάλλον θα ήταν ξεχωριστή και την περίμενα με λαχτάρα…

   Επιτέλους, η μεγάλη στιγμή έφτασε! Ετοιμάστηκα, τακτοποιώντας προσεκτικά τα πρώτα μου σχολικά στην τσάντα μου, και ξεκινήσαμε με τη μαμά μου για το σχολείο. Μπαίνοντας στη μεγάλη (για τον τότε μικρότερο εαυτό μου) αυλή του Δημοτικού, με τα τόσα άγνωστα πρόσωπα, όλος ο ενθουσιασμός μου μετατράπηκε σε άγχος, καθώς ένιωθα πως όλοι με κοιτούσαν. Δεν ήξερα τι ακριβώς να κάνω και πού να σταθώ…

   Όταν η διευθύντρια μας φώναξε για να μας χωρίσει σε τμήματα, κράτησα σφιχτά το χέρι της μαμάς μου από την αγωνία μου και δεν ήθελα να το αφήσω. Ευτυχώς, κατέληξα να είμαι στο ίδιο τμήμα με μερικά από τα παιδιά που γνώριζα από πριν. Αυτό με έκανε αμέσως να νιώσω ανακούφιση! Με το που μπήκα στην αίθουσα, όλα τα αρνητικά συναισθήματα με εγκατέλειψαν και ένιωθα πια μόνο χαρά για το καινούργιο μου ξεκίνημα.

   Η πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό είναι τώρα μία ανάμνηση, αλλά θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου!

Π. Βάλια, Α3

   Τη μέρα εκείνη στη διαδρομή από το σπίτι μου στο σχολείο με τους γονείς μου ένιωθα ενθουσιασμένη και χαρούμενη που θα γινόμουν κι εγώ μαθήτρια και θα μάθαινα επιτέλους τι είναι το Δημοτικό. Σκεφτόμουν πως η χρονιά που ξεκινούσε θα ήταν υπέροχη! Βέβαια, μου είχαν πει οι γονείς μου πως το Δημοτικό θα είχε περισσότερες απαιτήσεις και θα χρειαζόταν διάβασμα, αλλά εγώ πάλι, σαν μικρούλα που ήμουν, ήθελα το σχολείο σαν τρελή. Αλλά, όταν φτάσαμε στο νέο μου σχολείο, τρόμαξα, ένιωσα σαν το ψαράκι έξω απ’ το νερό του… Το κτίριο και η αυλή έμοιαζαν θεόρατα μπροστά στο κτίριο του νηπιαγωγείου. Όλοι οι άλλοι μαθητές ήταν μεγαλύτεροι κι εμείς τα πρωτάκια ήμασταν πολύ μικρά συγκριτικά μ’ αυτούς. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι φίλες μου από το νηπιαγωγείο είχαν πάει σε άλλα σχολεία και δε γνώριζα τους περισσότερους από τους συμμαθητές μου.

   Με το που μπήκαμε στην καινούρια μας τάξη με τα μεγάλα θρανία, το άγχος με κυρίευσε. Ευτυχώς, άρχισα να μιλάω με κάποιες συμμαθήτριές μου και ένιωσα πολύ καλύτερα. Μετά η δασκάλα μας μας μοίρασε τα βιβλία και μίλησε σ’ εμάς και τους γονείς μας με πολύ όμορφα λόγια. Ήταν χαμογελαστή και φαινόταν πολύ ευγενική και συμπαθητική.

   Τελικά, όταν ήρθε η ώρα να αποχωρήσουμε από την τάξη, τα συναισθήματα που μου είχε αφήσει η πρώτη μέρα στο Δημοτικό ήταν πολύ όμορφα. Ένιωθα ανακούφιση και ανυπομονησία για τη συνέχεια αυτού του φανταστικού ταξιδιού που μόλις είχε αρχίσει!

Τ. Σεσίλια, Α3

   Η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο ήταν αρκετά δύσκολη… Είχα μόλις έρθει από τη Γεωργία και ήμουν πολύ αναστατωμένος για πολλά πράγματα. Δεν ήξερα σχεδόν καθόλου να μιλάω ελληνικά και ανησυχούσα πώς θα μπορέσω να συνεννοηθώ. Επίσης, δε γνώριζα κανέναν και όλα μού ήταν άγνωστα. Αγχωνόμουν για τα μαθήματα, για τον δάσκαλο, για τον τρόπο που θα μου συμπεριφέρονταν τα άλλα παιδιά και γενικότερα για όλα όσα θα έπρεπε να αντιμετωπίσω μόνος μου.

   Το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου από την αγωνία μου. Η μητέρα μου με πήγε στο σχολείο και προσπαθούσε σε όλη τη διαδρομή να με ηρεμήσει και να με κάνει να νιώσω πιο χαλαρός, πράγμα ακατόρθωτο.

   Κάποιοι συμμαθητές μου με πλησίασαν με φιλική διάθεση, ενώ άλλοι ήταν επιφυλακτικοί. Ευτυχώς, η δασκάλα μου, η κυρία Κλειώ, ήταν μια γλυκιά γυναίκα που αμέσως με δέχτηκε στην τάξη της με χαμόγελο και με βοήθησε να διώξω τις άσχημες σκέψεις. Με τη βοήθειά της, κατάφερα να προσαρμοστώ στο Δημοτικό, να μάθω πολλά πράγματα και σιγά σιγά να κάνω και φίλους!

Ρ. Γκιόργκι, Α1

   Πέρασαν κιόλας 7 χρόνια από την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό, όμως δεν μπορώ να ξεχάσω μια από τις πιο έντονες εμπειρίες της ζωής μου… Εκείνο το πρωί ξύπνησα γεμάτη ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Η μητέρα μου με χτένισε και με έντυσε με ένα πολύ ωραίο φόρεμα. Μου φόρεσε και τα καλά μου τα παπούτσια και ύστερα στάθηκε για να με καμαρώσει. Συγκινήθηκε, και θυμάμαι πως με αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει. Και ο πατέρας μου ήταν συγκινημένος, με τον δικό του τρόπο. Μου χαμογέλασε και με αγκάλιασε, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του…

   Πήρα τη σχολική μου τσάντα, αυτήν που ήθελα από καιρό και ζητούσα επίμονα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν. Ξεκινήσαμε για το σχολείο μαζί με τη μητέρα μου, η οποία με κρατούσε απ’ το χέρι. Όταν φτάσαμε στην είσοδο του σχολείου, σάστισα! Είδα πάρα πολλά παιδιά, άλλα μεγαλύτερα από μένα κι άλλα στην ηλικία μου, γονείς και αρκετούς δασκάλους. Ακούγονταν πολλά γέλια και φωνές απ’ τα παιδιά. Απ’ ό,τι φαινόταν, το καινούριο μου σχολείο δεν είχε καμία σχέση με το νηπιαγωγείο, όπου τα παιδιά ήταν λιγοστά και οι δασκάλες ήταν μόνο δύο. Ακόμη και το κτίριο ήταν πολύ πιο μεγάλο! Περιμέναμε μαζί με τη μαμά στην αυλή του σχολείου για τον αγιασμό. Ευτυχώς, είδα αρκετούς γνωστούς συμμαθητές μου από το νηπιαγωγείο και έτρεξα να τους μιλήσω, γιατί όλοι οι άλλοι μου ήταν άγνωστοι. Άκουγα κάποια μεγαλύτερα παιδιά να μας αποκαλούν εμάς τα μικρά «πρωτάκια». Αυτό ήταν και το παρατσούκλι μας όλη τη σχολική χρονιά που ακολούθησε!

   Έγινε ο αγιασμός, ο παπάς μας ράντισε με τον βασιλικό (κάτι που μου φάνηκε παράξενο) και μας ευχήθηκε καλή αρχή. Μετά η διευθύντρια έβγαλε έναν σύντομο λόγο, μας χώρισαν σε τμήματα και μπήκαμε στις τάξεις. Περάσαμε από έναν μεγάλο διάδρομο, που σε κάθε πλευρά του είχε διαφορετικές τάξεις. Η δική μας τάξη ήταν ευρύχωρη και στολισμένη με διάφορες αφίσες στους τοίχους. Καθίσαμε στα θρανία δύο-δύο και σε λίγο ήρθε η δασκάλα μας. Μου φάνηκε πολύ συμπαθητική, ήρεμη κι ευγενική. Μας καλωσόρισε, συστηθήκαμε και μας έδωσε κάποιες συμβουλές για το δημοτικό σχολείο. Τη δασκάλα αυτή θα τη θυμάμαι πάντα, γιατί κατάφερε, χωρίς να μας φωνάζει, να μας κρατάει ήσυχους και να μας μάθει ένα σωρό πράγματα στις δύο πρώτες τάξεις του Δημοτικού… Στη συνέχεια, μας μοίρασε τα βιβλία. Ήταν τόσο πολλά, που η τσάντα μου έγινε ασήκωτη από το βάρος! Δεν είχα συνηθίσει να κουβαλάω τόσα βιβλία, αλλά ήξερα πως από εκείνη την ημέρα και μετά θα έπρεπε να το κάνω. Η δασκάλα ενημέρωσε τους γονείς για το τι ήθελε από εμάς, μας ευχήθηκε καλό ξεκίνημα και μας αποχαιρέτησε. Ευτυχώς, ήταν και η μαμά μαζί μου, για να κουβαλάει την τσάντα! Ήμουν πολύ χαρούμενη, μάλλον η στάση της δασκάλας και ο γλυκός τρόπος ομιλίας της είχε διώξει την ένταση της ημέρας. Από κει και μετά, κάθε μέρα ήταν όλο και πιο όμορφη και πιο ενδιαφέρουσα απ’ την προηγούμενη!

   Τώρα που έφτασα στο Γυμνάσιο, θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη φορά που πήγα στο δημοτικό σχολείο με συγκίνηση και αγάπη, όπως και όλες τις χρονιές που πέρασα εκεί, τους δασκάλους και τους συμμαθητές μου. Το πρώτο μου σχολείο θα μου μείνει αξέχαστο και ένα είναι σίγουρο: ότι πραγματικά μου λείπει!

Κ. Νένα, Α2

…Ή έγραψαν ποιήματα, για να αποδώσουν αυτή την εμπειρία.

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Ήμουν μικρός... μεγάλωσα

ήρθε κι αυτή η στιγμή

να κάνω στο σχολείο μου

μία καινούρια αρχή.

«Θα πας να μάθεις γράμματα»

μου έλεγε η μαμά μου

«Γλώσσα και Μαθηματικά»

πιανόταν η καρδιά μου…

Μα να, η ώρα έφτασε

να μπω μες στο σχολείο...

Με πόδια που τρέμουνε

κάθομαι στο θρανίο.

Ξάφνου στην τάξη βρέθηκε

η πρώτη μας δασκάλα

γλυκιά και χαμογελαστή,

τα μάτια της μεγάλα.

Συστήθηκε, μας μίλησε

να δει τα ονόματά μας

«Αυτή θα ’ναι η τάξη μας

και τα μαθήματά μας».

Και το κουδούνι χτύπησε

ξαλαφρωμένοι τώρα

από το άγχος το πολύ,

δε βλέπαμε την ώρα.

«Αύριο πάλι εδώ παιδιά»

μας είπε η κυρία

κι όλοι μες στις τσάντες τους

έβαλαν τα βιβλία.

Η πρώτη μέρα στο σχολειό

δεν ήτανε και χάλια

μα σαν είδα τη μητέρα μου

ένιωσα πάλι ασφάλεια!

Τ. Γιώργος, Α3

Μια καινούρια αρχή

Πρώτη μέρα στο Δημοτικό,

το καινούργιο μου σχολειό.

Κρατώντας το χέρι της μητέρας,

φυσούσε και λίγο ο αέρας.

Μπαίνοντας μες στο σχολείο,

παρ’ όλο που το πάτωμα ήτανε λείο

έπεσα και χτύπησα,

και το παντελόνι μου τρύπησα...

Όταν μπήκα πια στην τάξη

όλα μου έμοιαζαν εντάξει.

Η δασκάλα με κοιτούσε,

και με αγάπη μού μιλούσε.

Μέσα μου επικρατούσε η χαρά

που άρχισε η νέα σχολική χρονιά!

Γ. Σοφία, Α1

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν να παρουσιάσουν τις εντυπώσεις τους από την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο…

   Τελειώνοντας το Δημοτικό, ήμουν ενθουσιασμένη που θα έφευγα από το μικρό σχολείο και θα έκανα μια καινούρια αρχή σε ένα μεγαλύτερο. Αυτή η χαρά μου κράτησε όλο το καλοκαίρι, το οποίο ήταν πολύ ευχάριστο, γιατί το πέρασα με τους συμμαθητές μου, που έξι χρόνια ήμασταν μαζί. Καθώς όμως πλησίαζε ο καιρός να πάω στο Γυμνάσιο, άρχισα να νιώθω κάποια περίεργα συναισθήματα, που κάθε μέρα γίνονταν και πιο έντονα. Είχα λίγο φόβο, λίγο άγχος, λίγο χαρά, μια απορία για το τι θα συναντούσα, πώς θα ήταν οι καθηγητές μου...

   Όλα αυτά κορυφώθηκαν τη στιγμή που μπήκα στην αυλή του μεγάλου σχολείου και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτά που ένιωθα εγώ τα ένιωθαν και οι άλλοι μαθητές της Πρώτης. Ωστόσο, αυτή η συναισθηματική αναστάτωση καταλάγιασε όταν γνωρίστηκα με όλα τα παιδιά της τάξης μου και πολύ περισσότερο όταν γνώρισα τους καθηγητές μου. Κατάλαβα πως δεν έχω τίποτα να φοβάμαι και πως όλα θα πάνε καλά.

   Ωστόσο, τώρα δεν κάνουμε μάθημα στο σχολείο, κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμα… Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως θα βρεθούμε σε αυτή τη θέση;

Β. Καλλιόπη, Α1

Σ. Άρτεμις. Α2

   Τη μέρα που πήγα για πρώτη φορά στο Γυμνάσιο τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Ήμουν χαρούμενος που θα πηγαινοερχόμουν μόνος μου πια με τους φίλους μου στο σχολείο και θα γνώριζα καινούρια παιδιά. Νόμιζα ακόμα πως θα πηγαίναμε περισσότερες εκδρομές και πιο μακρινές, χωρίς τους γονείς - με τον κορονοϊό, κούνια που με κούναγε…. Από την άλλη όμως αισθανόμουν λύπη, γιατί θα έχανα φίλους μου από το Δημοτικό, που θα πήγαιναν σε άλλα Γυμνάσια, όπως και τον δάσκαλό μου. Επίσης, είχα αγωνία, γιατί θα υπήρχαν περισσότερα μαθήματα που κάποια από αυτά θα τα διδασκόμουν για πρώτη φορά και δεν ήξερα αν θα τα πήγαινα καλά. Ακόμα ένιωθα φόβο, γιατί πίστευα πως οι καθηγητές θα ήταν πολύ αυστηροί και ο τρόπος της βαθμολογίας και τα ξαφνικά τεστ ήταν μια άγνωστη εμπειρία για μένα. Ευτυχώς, ο αδερφός μου, που είναι μεγαλύτερος, μου έδινε κουράγιο και με καθησύχαζε πως θα τα καταφέρω.

   Τώρα συνήθισα το Γυμνάσιο, αλλά με στεναχωρεί που δεν είμαστε στην τάξη και κάνουμε μαθήματα εξ αποστάσεως. Δε θα το πίστευα πως θα μου έλειπε το σχολείο…

Α. Δομίνικος, Α1

   Την πρώτη μου μέρα ως μαθητής Γυμνασίου την περίμενα διαφορετική… Ο μπαμπάς μου με είχε προειδοποιήσει ότι το Γυμνάσιο δεν είναι τόσο εύκολο όσο το Δημοτικό και ότι θέλει προσπάθεια. Η μαμά μου πάλι, με πείραζε, με έλεγε γυμνασιόπαιδο, κάτι που δε με ενοχλούσε και πολύ. Η αδελφή μου, που είναι μικρότερη, γελούσε και με θεωρούσε άτυχο, αλλά εγώ δε συμφωνούσα μαζί της. Απλά είχα άγχος μπροστά στο άγνωστο που με περίμενε…

   Φτάνοντας έξω από το σχολείο, βρέθηκα με κάποιους φίλους μου και πιάσαμε την κουβέντα για το πώς θα είναι το καινούριο μας «δεύτερο σπίτι». Κατάλαβα πως δεν αγχωνόμουν μόνο εγώ, αλλά αυτό δε με έκανε να νιώσω καλύτερα… Μόλις μπήκα μέσα στο σχολείο, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πολύ δυνατά και τα πόδια μου έτρεμαν. Μας χώρισαν σε τμήματα και, προς μεγάλη μου χαρά και ανακούφιση, οι περισσότεροι από τους φίλους μου ήταν στο ίδιο τμήμα με μένα, εκτός από έναν. Τα μέτρα για τον κορονοϊό ήταν αυστηρά και το κακό με τις μάσκες ήταν πως δεν μπορούσα να δω τα πρόσωπα των παιδιών που δεν ήξερα. Όσο για τους καθηγητές, μου φάνηκαν καλοί κι ευγενικοί, αλλά και όσο πρέπει αυστηροί, ακριβώς αυτό που ήθελα.

   Όλα τελικά πήγαν καλά, καλύτερα από ό,τι περίμενα. Είναι αλήθεια πως το Γυμνάσιο είναι λίγο δύσκολο, αλλά μου αρέσει πολύ και ανυπομονώ να ξαναγυρίσουμε όλοι μαζί στην τάξη μας!

Μ. Ανέστης, Α3

Κ. Γιώτα, Α2

…Και με ποιήματα!

Η πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο

Αγχωμένος, ενθουσιασμένος, γεμάτος ερωτήματα

Περπατούσα στον δρόμο με βαριά βήματα

Με το που μπήκα στο σχολειό από μεγάλος έγινα μικρός

Τώρα απορώ πώς πέρασε ο καιρός…

Χ. Ασημάκης, Α3

Κάθε εμπόδιο για καλό…

Η πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο

Ήταν περίπλοκη μπορώ να πω...

Ξύπνησα, έφαγα πρωινό

Ξεκίνησα να πάω στο σχολειό

Με φίλους συναντήθηκα μετά από καιρό

Ήρθε η ώρα για τον αγιασμό

Έμαθα σε ποια τάξη θα ενταχτώ

Δε σταματούσα να χαμογελώ!

Τελειώσαμε λοιπόν κατά το μεσημέρι

γύρισα σπίτι με την τσάντα στο χέρι

Ήταν η ώρα για μεσημεριανό

όταν το χαμόγελο εξαφανίστηκε στο λεπτό.

Έμαθα τότε ένα νέο…

Τελικά δε θα πήγαινα στο Γυμνάσιο αυτό

Την επόμενη μέρα πήγα στο 1ο

στεναχωρημένη με το κεφάλι σκυφτό

Χωρίστηκα από ανθρώπους που αγαπώ

από την πρώτη μέρα στο Δημοτικό.

Να προσαρμοστώ πώς θα’ ταν δυνατό;

Κι όμως, σήμερα ξυπνώ

πάλι με χαμόγελο κάθε πρωινό

Απέκτησα καινούργιους φίλους και κολλητή

δυο μέρες μόνο μετά τη μεταγραφή!

Πιστεύω πως σ’ ετούτη τη ζωή

δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή

που να μη σε σημαδέψει μια αλλαγή.

Απρόσμενη ίσως και δυσάρεστη…

Αρκεί να την περάσεις μ’ ένα χαμόγελο

και να αφήσεις πίσω την παλιά σου ζωή!

Μ. Χριστίνα, Α3

Αλλάζοντας σχολείο

Πήγα στο Γυμνάσιο για πρώτη φορά

ήταν στην οδό Χηλής, στην Καλαμαριά.

Όλα ήταν περίεργα, μα και τρομαχτικά.

Τι θα μου συμβεί εκεί, σκεφτόμουν σοβαρά.

Βρήκα όμως φίλους, μα και γνωστά παιδιά

από το Δημοτικό κι απ’ τη γειτονιά.

Οι καθηγητές μου, λιγάκι αυστηροί:

«Δεν είστε πια παιδάκια, δεν είστε πια μικροί!».

Στην πρώτη επαφή μας με φόβισαν πολύ,

μου ήταν όλοι άγνωστοι, καθόλου προσιτοί.

Μα τελικά κατάλαβα, δεν ήτανε κακοί,

ήθελαν να με κάνουνε άριστο μαθητή.

Έτσι κι εγώ προσπάθησα και διάβαζα πολύ,

μα πάνω απ’ όλα φρόντιζα να είμαι καλό παιδί.

Γρήγορα προσαρμόστηκα και ένιωθα καλά,

μα πάντα θα θυμάμαι την πρώτη μου φορά

που πάτησα το πόδι μου σ’ εκείνη την αυλή

και μπήκα σε μια αίθουσα που ήτανε μικρή.

Φ. Άννη, Α3

Και μια γελοιογραφία!

Κ. Ιωάννα, Α1