Η Νέα Παιδαγωγική

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη με τίτλο "Η Νέα Παιδαγωγική" οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου ζωγράφισαν σκηνές που τους έκαναν εντύπωση...

Μπροστά στο σχολείο

 

Ο. Νίκος, Α2

Η στοργή του πατέρα

Χ. Θοδωρής, Α3

Ο δάσκαλος...

Α. Γιάννης, Α1

Έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο του μικρού Νίκου Καζαντζάκη...

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

   Σήμερα ήταν μια ιδιαίτερη μέρα, η πρώτη μου μέρα στο σχολείο! Είμαι περήφανος που επιτέλους μεγάλωσα! Το πρωί δεν μπορούσα να φάω από τον ενθουσιασμό μου, αλλά τελικά έφαγα, γιατί με ανάγκασε η μαμά. Βέβαια, τα αισθήματά μου ήταν μπερδεμένα… Είχα φόβο και αγωνία, ενώ και η μαμά μού φόρεσε τα καλά μου ρούχα και με στόλισε, σαν το αρνάκι που πάει για σφαγή.

   Στην πόρτα η μαμά μού έδωσε την ευχή της μαζί με ένα κλωναράκι βασιλικό για να παίρνω θάρρος και ξεπροβόδισε εμένα και τον πατέρα μου, που με συνόδευσε μέχρι το σχολείο. Όταν φτάσαμε μπροστά στην είσοδο, πρέπει να πω πως το σχολείο δε μου άρεσε καθόλου. Μου φάνηκε σαν φυλακή, με έπιασε φόβος και τρόμος και άρχισα να τρέμω. Και τότε κάτι το απροσδόκητο συνέβη: ο πατέρας μου μου χάιδεψε τα μαλλιά! Ήταν η πρώτη φορά που έκανε κάτι τέτοιο, που μου φερόταν τόσο στοργικά… Ξαφνιάστηκα και τρόμαξα, για να πω την αλήθεια. 

   Τέλος πάντων, μόλις μπήκαμε μέσα, αντικρίσαμε τον δάσκαλο και πήγαμε κοντά του. Μου φάνηκε λες και ήταν ο διάβολος προσωποποιημένος! Έψαξα να βρω αν έχει κέρατα, αλλά δεν είδα, γιατί φορούσε καπέλο. Τότε ο πατέρας μου του είπε: «Το κρέας δικό σου τα κόκαλα δικά μου.». Μόλις το άκουσα, νομίζω πως έβρεξα λίγο τη φουστανέλα μου. Ποιος ξέρει τι θα αντιμετωπίσω στο σχολείο…

   Αυτά είναι τα νέα μου μέχρι νεοτέρας,

   Νίκος.

Κ. Δόμνα, Α1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Σήμερα ήταν μια από τις σημαντικότερες μέρες της ζωής μου! Η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σκολειό… Το πρωί που ξύπνησα ένιωθα περηφάνια, αλλά και αγωνία και φόβο. Με είχαν ντύσει σαν σφαγάρι, κι αυτό με άγχωσε ακόμα περισσότερο. «Ποιος ξέρει τι με περιμένει!», σκεφτόμουν. Μετά η μαμά μού φόρεσε το βαφτιστικό μου σταυρουδάκι και μου έδωσε την ευκή της και την ευκή του Θεού. Απόρησα, αλλά ο πατέρας με πήρε από το χέρι και φύγαμε.

   Ο δρόμος για το σκολειό μου φάνηκε μακρύς, ατελείωτος, αλλά ο πατέρας κρατούσε το χέρι μου μέσα στη ζεστή του φούχτα και ένιωθα ασφάλεια. Όταν φτάσαμε κοντοστάθηκα και τότε ο πατέρας με χάιδεψε στο κεφάλι. Τρόμαξα, πρώτη φορά με χάιδευε. Το έκανε για να με ηρεμήσει μάλλον, αλλά εγώ φοβήθηκα ακόμα περισσότερο! Αυτός το κατάλαβε και τράβηξε το χέρι του.

   Μετά ήρθε ο δάσκαλος… Ήταν πολύ άγριος, είχε τεράστια δόντια. Μου φάνηκε πως ήταν ο διάβολος και έψαξα να δω μήπως είχε κέρατα, αλλά δε φαίνονταν, γιατί τα είχε καλύψει με ένα καπέλο. Μετά μίλησε με τον πατέρα για ένα εργαλείο που κάνει ανθρώπους. Εμένα για τη βίτσα που κρατούσε στο χέρι του μου έμοιασε… 

   Σε αφήνω τώρα. Έρχεται η μαμά, και νομίζει ότι κοιμάμαι. Αύριο πρέπει να πάω νωρίς νωρίς σχολείο. Ο δάσκαλος είπε ότι δε θα ανεχτεί αργοπορίες…

Ε. Νίνα - Κ. Κυριακή, Α1

Ηράκλειο, 11 Σεπτεμβρίου 1889

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα πήγα για πρώτη φορά στο Δημοτικό! Πρωί πρωί η μαμά με ξύπνησε, μ’ έντυσε με τα καλά μου ρούχα και μου φόρεσε τον βαφτιστικό σταυρό μου. Μου έδωσε κι ένα κλωνάρι βασιλικό για να παίρνω κουράγιο, λέει (αργότερα κατάλαβα το γιατί). Τέλος με φίλησε, μου ευχήθηκε και με αποχαιρέτησε, γιατί στο σχολείο με συνόδευσε ο πατέρας μου. Νομίζω ότι καμάρωναν και οι δύο που έχω μεγαλώσει και θα μάθω γράμματα! Εγώ πάλι, ενώ ήμουν χαρούμενος, φοβόμουν και λίγο, γιατί δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω… 

   Ο μπαμπάς με κρατούσε από το χέρι σ’ όλη τη διαδρομή από το σπίτι στο σχολείο κι έπαιρνα θάρρος. Όταν όμως φτάσαμε στην αυλή του παλιού αυτού κτιρίου και είδα τον δάσκαλο που ήρθε να μας συναντήσει, φοβήθηκα περισσότερο κι έσφιξα το χέρι του μπαμπά ακόμη πιο πολύ… Ο δάσκαλος έχει μακριά δόντια και είναι πολύ άγριος. Κρατούσε στο χέρι του μια βίτσα, που είπε ότι είναι το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους. (Πώς θα με κάνει από παιδί άνθρωπο; Είναι άραγε μαγική;!) Έπεισε όμως με τα λόγια του τον μπαμπά, που ξέμπλεξε το χέρι μου από τη φούχτα του και με παρέδωσε σ’ αυτόν. Του είπε μάλιστα να με δέρνει και να μη με λυπάται! Καλά έκανα και φοβόμουν να πάω στο σχολείο… 

   Ίσως γι’ αυτό ο μπαμπάς μού χάιδεψε το κεφάλι στην αυλή του σχολείου (κάτι που δεν το είχε ξανακάνει!), επειδή ήξερε πόσο άγριος είναι ο δάσκαλος. Επίσης, με συμβούλεψε να κάνω τον σταυρό μου, για να με βοηθάει και να με φυλάει η Παναγίτσα, μάλλον από τον δάσκαλο που ίσως είναι ο διάβολος! Δεν είμαι σίγουρος, γιατί τα κέρατά του δε φαινόταν. Φορούσε καπέλο… Θα σου γράψω περισσότερα αύριο! 

Μ. Αναστασία, Α2

Αγαπητό μου ημερολόγιο. 

   Σήμερα πήγα για πρώτη φορά στο σχολείο! Το φανταζόμουν μεγάλο και με πολλά άλλα παιδιά για να παίζουμε. Όσο για τον δάσκαλο, θα ήθελα να μας μάθει γράμματα και να είναι ευγενικός, όμως δεν ήμουν και πολύ σίγουρος πως θα ήταν έτσι τα πράγματα… 

   Σηκώθηκα νωρίς νωρίς για να με ετοιμάσει η μητέρα μου, μισό χαρούμενος, μισό τρομαγμένος. Με έκανε περήφανο η σκέψη πως μεγαλώνω και τώρα ίσως οι γονείς μου να αρχίσουν να με βλέπουν αλλιώς. Από την άλλη όμως ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει, περιμένοντας να βρεθώ αντιμέτωπος με κάτι εντελώς άγνωστο, με ένα νέο περιβάλλον, με καινούριους και διαφορετικούς ανθρώπους…

   Όταν επιτέλους ήμουν έτοιμος για το σχολείο, ο πατέρας είπε πως θα με πάει αυτός. Αυτό με έκανε να νιώσω καλύτερα, πιο ασφαλής. Στον δρόμο προσπαθούσα να είμαι γενναίος, αλλά το θάρρος μου με εγκατέλειψε από τη στιγμή που είδα τον δάσκαλο. Κρατούσε μια μακριά βίτσα και μου φάνηκε άγριος, με μεγάλα δόντια. Αναρωτήθηκα μήπως είναι ο διάβολος, αλλά δεν έβγαλα κάποιο σίγουρο συμπέρασμα. Ο πατέρας μου άρχισε να μιλάει με τον δάσκαλο και του είπε να μη με λυπάται και να με δέρνει, αφήνοντάς με σε αγωνία. 

   Φοβάμαι πως δε θα έχω καλά ξεμπερδέματα…

Ν. Σόφη, Α2

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Η σημερινή μέρα ήταν μια απ’ τις πιο σημαντικές των παιδικών μου χρόνων, η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο! Το πρωί που ξύπνησα ένιωθα χαρούμενος και περήφανος, γιατί πια είχα μεγαλώσει, αλλά ήμουν και αγχωμένος, γιατί δεν ήξερα τι θα συναντήσω εκεί που θα πήγαινα... Η μητέρα μου με είχε στολίσει με τα καλά μου και μου είχε φορέσει το σταυρουδάκι της βάφτισής μου για να με προστατεύει.

   Ο πατέρας μου με συνόδεψε και με κρατούσε από το χέρι στη διαδρομή για το σχολείο. Ο δρόμος μου φάνηκε ώρες! Επιτέλους φτάσαμε σε ένα κτίριο με μια μεγάλη αυλή και ένα πλατάνι στη μέση. Αυτό θα ήταν το σχολείο μου! Φοβήθηκα, έτρεμα… Ο πατέρας μου το κατάλαβε και γι’ αυτό έσκυψε και με χάιδεψε. Τρόμαξα, γιατί ποτέ δεν το είχε ξανακάνει. Μου είπε ότι εκεί θα μάθω γράμματα και θα γίνω άνθρωπος. Καλά, τι νόμιζε ότι είμαι; Εξωγήινος;

   Τότε είδα και τον δάσκαλο… Κρατούσε μια μακριά βίτσα και ήταν σαν τέρας, με κάτι μεγάλα δόντια και άγριος! Ο πατέρας μου του μίλησε κάπως ακαταλαβίστικα, δεν κατάλαβα πολλά, κάτι για κρέας και κόκαλα είπαν. Τι; Θα με μαγείρευαν και διάλεγαν τι θα πάρει ο καθένας;

   Φοβάμαι ότι στο Δημοτικό θα περάσω δύσκολα χρόνια…

Στ. Μάξιμος, Α3

Ηράκλειο, 11 Σεπτεμβρίου 1889

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Σήμερα ήταν πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο. Το προηγούμενο βράδυ δεν έκλεισα μάτι… Είχα πολλή αγωνία και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα! Κατάφερα να κοιμηθώ μόνο λίγες ώρες και ξύπνησα από τις εφτά το πρωί, παρόλο που ο αγιασμός ήταν στις εννέα. Δεν έχασα ούτε λεπτό! Η μητέρα μου μού ετοίμασε ένα γερό πρωινό, γιατί έπρεπε, λέει, να έχω δυνάμεις την πρώτη μέρα στο σχολείο. Κατόπιν ήρθε κι πατέρας μου στην κουζίνα, όπου εγώ έτρωγα το πρωινό μου και η μητέρα ετοίμαζε το μεσημεριανό μας γεύμα. (Θα μαγείρευε κάτι επίσημο για να γιορτάσουμε το σημαντικό γεγονός!) Ο πατέρας κάθισε δίπλα μου και άρχισε να μου δίνει μερικές σοφές συμβουλές. Μου είπε να μιλάω με σεβασμό στον δάσκαλο που θα αναλάβει τη μόρφωσή μου και με συμβούλεψε να προσέχω πολύ κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Άκουσα με προσοχή αυτά που μου είπε και του υποσχέθηκα πως θα προσπαθήσω να τα τηρήσω όσο γίνεται. 

   Στο μεταξύ είχε έρθει η ώρα να ετοιμαστώ. Η μαμά μού είχε διαλέξει ήδη τι ρούχα θα φορέσω (τα καλά μου!) και τα είχε τοποθετήσει πάνω στο κρεβάτι μου. Την επίσημη ενδυμασία μου θα συμπλήρωνε ένας κατακόκκινος μάλλινος σκούφος, τσαρουχάκια με φούντες, αλλά και ο βαπτιστικός μου σταυρός. Ντύθηκα, πήρα τη σχολική μου τσάντα και στάθηκα στην είσοδο του σπιτιού, περιμένοντας τον πάτερα μου. Λίγο πριν περάσουμε το κατώφλι του σπιτιού, η μητέρα μού έδωσε να μυρίζω ένα κλωνί βασιλικό για να παίρνω κουράγιο και να έχω ευχάριστες σκέψεις. Με ξεπροβόδισε με την ευχή της και με την ευχή του Θεού… 

   Ο πατέρας μού κρατούσε το χέρι μέχρι να φτάσουμε στο σχολείο. Ένιωθα ότι μου έδινε θάρρος και ότι με προστάτευε με την παρουσία του. Τα αισθήματά μου άλλαζαν κάθε λεπτό! Τη μία με κυριαρχούσε χαρά και περηφάνια και την άλλη φόβος και ανασφάλεια. Δεν ήξερα τι με περιμένει στο μέρος όπου θα περνούσα τα επόμενα τέσσερα χρόνια της ζωής μου, τι θα αντιμετώπιζα στον καινούριο αυτό κόσμο που είναι το σχολείο… 

   Όταν φτάσαμε έξω από κτίριο του σχολείου, δείλιασα. Το μικρό μου χέρι έτρεμε μέσα στη μεγάλη χούφτα του πατέρα μου. Δεν ήθελα να προχωρήσω. Τότε ο πατέρας μου με χάιδεψε τρυφερά. Εγώ τρόμαξα, γιατί ποτέ του δεν το είχε ξανακάνει και ταράχτηκα ακόμα περισσότερο… Πριν μπούμε μέσα, ο πατέρας με έβαλε να κάνω τον σταυρό μου. Ένιωσα ότι το σχολείο είναι ένας χώρος ιερός, αφού σ’ αυτό θα μάθω γράμματα.

   Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μας ο δάσκαλος που θα αναλάμβανε τη διδασκαλία μου στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Ήταν άσχημος, με μεγάλα δόντια και στο χέρι κρατούσε μία μακριά βίτσα. Μου φάνηκε πολύ άγριος, σαν δαίμονας. Κοίταξα πάνω στο κεφάλι του για να δω αν έχει κέρατα, όμως φορούσε καπέλο... Ο πατέρας μου με παρέδωσε στον δάσκαλο κι αυτός μου είπε να τον ακολουθήσω. Προχώρησα δειλά-δειλά από πίσω του, ώσπου φτάσαμε στην αίθουσα όπου θα κάναμε μάθημα. Εκεί βρίσκονταν και άλλα παιδιά που καθόντουσαν στα θρανία τους αμίλητα. Εγώ κάθισα δίπλα στον Ανδρέα, που τον ξέρω από πολύ μικρό και είναι γείτονάς μου. Ο δάσκαλος, με ύφος σοβαρό και αυστηρό, μας ξεκαθάρισε πως δε θα ανεχτεί ανάρμοστες συμπεριφορές και πως όποιοι επιχειρήσουν να κάνουν αταξίες θα τιμωρηθούν ανάλογα. Αφού τελείωσε τον μονόλογό του, μας άφησε ελεύθερους. Φοβάμαι πως δε θα έχω καλά ξεμπερδέματα μαζί του…

Π. Ελένη, Α3

Ή μια σελίδα στο ημερολόγιο του πατέρα του...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα είναι μια πολύ σημαντική μέρα για την οικογένειά μου. Ο γιος μου ο Νίκος μεγάλωσε! Ήρθε η ώρα να πάει σχολείο και να μάθει γράμματα…

   Ο μικρός ήταν ανήσυχος από το πρωί, το ίδιο και η γυναίκα μου, που βάλθηκε να τον στολίζει. Τον έντυσε με τα καλά του, του φόρεσε το σταυρουδάκι της βάφτισής του, του έδωσε ένα κλωνάρι βασιλικό και την ευχή της και επιτέλους κινήσαμε για το σχολειό. Κατά τη διαδρομή τον κρατούσα από το χέρι και καταλάβαινα πως ήταν αγχωμένος. Μόλις φτάσαμε μπροστά στο σχολείο, ένιωσα το χέρι του να τρέμει μέσα στο δικό μου. Για να του δώσω κουράγιο τον χάιδεψα, αλλά μάλλον το αντίθετο προκάλεσα, γιατί τον είδα που τινάχτηκε…

   Όταν συναντήσαμε τον δάσκαλο, φρόντισα να του ξεκαθαρίσω πως από μένα έχει το ελεύθερο να δέρνει τον γιο μου, για να τον κάνει άνθρωπο. Αυτός συμφώνησε και μου έδειξε τη βίτσα του, το «εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους», όπως είπε.

   Για να δούμε πώς θα τα πάει ο Νίκος στο Δημοτικό…

Β. Άννα Μαρία, Α1

Και ένα ποίημα εμπνευσμένο από την εμπειρία του μικρού Νίκου από την πρώτη μέρα του στο σχολείο!

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Πρώτη μέρα στο σχολείο 

νιώθω πια μεγάλος 

Στους γονείς θα πω αντίο

τώρα θ’ αναλάβει άλλος…

Η μαμά να μ’ εμψυχώσει

δοκιμάζει, προσπαθεί 

Τον σταυρό της βάπτισής μου 

στον λαιμό μου μού φορεί

Ο πατέρας με χαϊδεύει 

μένω έκπληκτος εγώ 

και το χέρι του μου δίνει 

πλάι του να περπατώ

Τον δάσκαλό μου συναντώ

με κέρατα κρυμμένα, 

που δεν κατάφερα να δω

απ’ το καπέλο σκεπασμένα

Με μια βίτσα πλησιάζει 

φοβερή και τρομερή 

και στη σειρά σε βάζει 

με μία απειλή

Τον σταυρό σου αν ξεχάσεις, 

δε θα θες να τον πλησιάσεις!

Σ. Κωνσταντίνα, Α3