Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από το πεζογράφημα της Μαρίας Ιορδανίδου "Η αυλή μας" με τίτλο "Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο ενός από τα πρόσωπα...
Από το ημερολόγιο της Παναγιώτας, της καθαρίστριας
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Φαντάζομαι ότι κάθε πολυκατοικία έχει τα δικά της… Έτσι και στην οικοδομή που καθαρίζω έχουμε μια προβληματική οικογένεια. Πρόκειται για το ζευγάρι των τραπεζικών που ζουν εδώ δύο χρόνια μαζί με το κοριτσάκι τους στο μικρό διαμέρισμα στον τρίτο. Ε, δε βρίσκουμε ησυχία! Από το διαμέρισμά τους συνεχώς ακούγονται φωνές, τσιρίδες και κλάματα. Από όσα μαθαίνω από τις γειτόνισσες και ιδιαίτερα από τη διπλανή του ζευγαριού στον τρίτο, την κυρία Μαρία, η μητέρα δεν ξέρει πώς να διαπαιδαγωγήσει το παιδί της και φαίνεται πως το δέρνει. Ειδικά το πρωί, που προσπαθεί να ντύσει τη μικρή για να πάει στο σχολείο, γίνεται χαμός!
Σήμερα, ενώ καθάριζα τη σκάλα, ακούω πάλι φασαρία από το διαμέρισμά τους. Αλλά και η κυρία Μαρία, η γειτόνισσά τους, φαίνεται πως αγανάκτησε πια! Άρχισε να φωνάζει από το παράθυρο του μπάνιου στη μητέρα να σταματήσει να μαλώνει και να απειλεί το παιδί, αλλά να το αφήσει να ντυθεί μόνο του. Αυτή όμως ήταν μες στα νεύρα… Δε θέλησε να ακούσει την κυρία Μαρία και, ούτε λίγο ούτε πολύ, της είπε να μην ανακατεύεται.
Ευτυχώς έμαθα πως ετοιμάζονται για διακοπές και θα αφήσουν το κοριτσάκι στη γιαγιά του. Έτσι θα ησυχάσουμε λίγο το καλοκαίρι! Ελπίζω να μην έχουμε πάλι τα ίδια από το φθινόπωρο, αν και πήρε το αυτί μου ότι θα αγοράσουν δικό τους σπίτι και θα μετακομίσουν σύντομα…
Γ. Στέλιος, Β1
Τρίτη 28 Μαρτίου 1980
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Πάλι καλά που έχω κι εσένα, να λέω κάπου τον πόνο μου! Δεν αντέχω άλλο, έχε χάρη που χρειάζομαι τη δουλειά… Εδώ και πέντε χρόνια κάνω μεγάλη υπομονή. Δεν το αντέχω άλλο το κακομαθημένο του τρίτου, ούτε και την υστερική τη μάνα του. Το καλό είναι πως αγόρασαν δικό τους διαμέρισμα και μάλιστα σήμερα έμαθα πως σε λίγες μέρες φεύγουν οριστικά. Βέβαια, τα προβλήματά μου δε θα τελειώσουν έτσι απλά… Το τι τραβάω και με όλη την υπόλοιπη πολυκατοικία μόνο εγώ το ξέρω. Ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του… Πολλές είναι οι φορές που παίρνω την απόφαση να φύγω, αλλά μετά σκέφτομαι πως δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά τη σήμερον ημέρα. Και μήπως αλλού θα είναι καλύτερα; Εδώ τουλάχιστον κάθε μέρα τα ξημερώματα, πριν ξυπνήσουν όλοι, συναντιέμαι με την καθαρίστρια της απέναντι πολυκατοικίας και ανταγωνιζόμαστε η μία την άλλη ποια θα πει τα περισσότερα κουτσομπολιά! Αύριο θα έχω πολλά να της πω για την κυρά-Μαρία, που πήγε να ορμήσει στη μητέρα του παιδιού, αλλά και για τα ευχάριστα πως αυτή η ανυπόφορη οικογένεια θα μας αδειάσει τη γωνιά!
Α. Ελισάβετ, Β1
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Πάλι είχαμε φασαρίες στον τρίτο μ’ αυτή την ανυπόφορη οικογένεια… Και οι δυο γονείς, νομίζω, είναι τραπεζικοί υπάλληλοι κι έχουν ένα μικρό κοριτσάκι περίπου 6 χρονών. Ε λοιπόν, το πρωί η μητέρα προσπαθεί να ντύσει το παιδί για το σχολείο, κι αυτό, αγουροξυπνημένο, αμύνεται. Η μητέρα του, που δε διακρίνεται για την υπομονή της και αγχώνεται να πάει στη δουλειά της, αντί να προσπαθήσει να το ηρεμήσει, του φωνάζει και καμιά φορά το δέρνει. Είναι σαν να γίνεται πόλεμος! Κάθε μέρα ακούω το κοριτσάκι να ουρλιάζει και να κλαίει και σπαράζει η καρδιά μου… Θα ήθελα να επέμβω, αλλά φοβάμαι μη μου βάλει κι εμένα τις φωνές αυτή η υστερική γυναίκα. Ορίστε, σήμερα η κυρία Μαρία, η γειτόνισσά τους στον τρίτο, μάλλον δεν άντεξε κι αυτή να ακούει τι γίνεται και προσπάθησε ευγενικά να δώσει τη συμβουλή της. Και ποιο το αποτέλεσμα; Η μητέρα βγήκε εκτός εαυτού και, ούτε λίγο ούτε πολύ, της είπε να κοιτάει τη δουλειά της. Ευτυχώς, έμαθα πως σε λίγο θα φύγουν για διακοπές και θα ησυχάσουμε για λίγες μέρες…
Α. Σωτηρία, Β1
Από το ημερολόγιο ενός γείτονα
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Πάλι δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ, και στη σχολή, αντί να παρακολουθώ το μάθημα, κουτουλούσα από τη νύστα…
Στο σπίτι μου, όπου θέλω να φάω, να διαβάσω και να κοιμηθώ με την ησυχία μου, έχω να αντιμετωπίσω αυτή την εκνευριστική οικογένεια και το κακομαθημένο παιδί της. Στο διαμέρισμά τους έχει να γίνει ησυχία από τότε που έλειπαν για διακοπές! Το χειρότερο όμως είναι ότι κάθε πρωί ξυπνάω από τα χαράματα με τις σπαραχτικές φωνές του παιδιού. Η μητέρα του προσπαθεί να το ντύσει, φωνάζοντας: «Σήκω, ντύσου, θα αργήσεις στο σχολείο κι εγώ στη δουλειά!». Έχω ακούσει από την κυρα-Παναγιώτα την καθαρίστρια πως οι γονείς είναι τραπεζικοί υπάλληλοι και έχουν αυστηρά ωράρια. Το παιδάκι πάλι κλαίει, τσιρίζει και… πάει ο ύπνος! Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, μάλλον τρώει και ξύλο…
Δεν πάει άλλο! Ελπίζω να μετακομίσει σύντομα η φωνακλάδικη οικογένεια σε κάποιο άλλο σπίτι, όπως λέει η κυρα-Παναγιώτα, αλλιώς μάλλον θα πρέπει να μετακομίσω εγώ…
Κ. Δημήτρης, Β2
Σκέψεις της μικρής του διπλανού διαμερίσματος
7.00 π. μ.
Ντριιιν!
Το ξυπνητήρι πάλι… όπως κάθε πρωί. Δεν μπορώ να το ακούω. Βρίσκω τη δύναμη να σηκωθώ να το κλείσω. Ξανακοιμάμαι όμως…
«ΑΚΟΜΑ ΔΕ ΣΗΚΩΘΗΚΕΣ;;», φωνάζει η μητέρα μου.
Δεν αντέχω άλλο! Κάθε πρωί σηκώνομαι με φωνές και ξύλο. Κάθε πρωί πηγαίνω στο σχολείο με τα μάγουλά μου κοκκινισμένα από τις μπάτσες. Ορίστε, πάλι τις έφαγα στην προσπάθεια της νευρικής μητέρας μου να με ντύσει. Είναι να μην αρχίσω κι εγώ τις τσιρίδες; Η γειτόνισσα από το διπλανό διαμέρισμα φωνάζει στη μαμά μου πως είμαι σε ηλικία να μάθω να ντύνομαι μόνη μου και να με αφήσει να ηρεμήσω. Άγια γυναίκα. Μπορεί να μην την ξέρω, αλλά νιώθω πως με καταλαβαίνει...
Τοοουτ!
Η κόρνα του αυτοκινήτου του σχολείου. Ευτυχώς, ώρα να φύγω από δω μέσα. Τι κρίμα που δε θα κρατήσει παρά μόνο για εφτά ώρες…
2.30 μ. μ.
Μεσημέριασε και είμαι πάλι σπίτι. Τρώω αμίλητη με τους γονείς μου. Μετά κλείνομαι όπως πάντα στο δωμάτιό μου. Παίζω ή παριστάνω πως διαβάζω. Αχ κι αυτό το διάβασμα… Δεν το μπορώ και μου φωνάζουν όλη μέρα γι’ αυτό. Βασικά για οτιδήποτε φωνάζουν. Για τα πάντα κατηγορούν εμένα. Για τα πάντα φταίω εγώ!
Πού θα πάει, δε θα μεγαλώσω;
Κ. Γιώργος, Β2
Άλλοι/ες κατέθεσαν τον προβληματισμό τους για τον σύγχρονο τρόπο ζωής στα αστικά κέντρα ή παρουσίασαν τα επιχειρήματά τους υπέρ της ζωής σε μονοκατοικία ή πολυκατοικία (απ' ό,τι φαίνεται, όλοι βρίσκουν προτιμότερη τη ζωή σε μονοκατοικία!).
Μήπως να ανησυχήσουμε;
- Απομακρυνθήκαμε από τη φύση και στοιβαχτήκαμε μέσα σε τσιμεντένια κλουβιά!
- Ασχολούμαστε με τα υλικά αγαθά, αγοράζουμε ό,τι καινούριο κυκλοφορεί, αλλά παραμελούμε το πνεύμα και την επικοινωνία μεταξύ μας!
- Διστάζουμε να βοηθήσουμε και αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας με καχυποψία!
- Δε γνωρίζουμε πια τους γείτονες μας! Ένοικοι της ίδιας πολυκατοικίας πολλές φορές δε χαιρετιούνται, ούτε τυπικά έστω, όταν συναντιούνται στην είσοδο της οικοδομής ή στο ασανσέρ…
- Λειτουργούμε «ρομποτικά» στον χώρο της εργασίας μας, χωρίς ουσιαστική επαφή με τους συναδέλφους μας. Η εργασία έχει γίνει καταναγκασμός και δεν υπάρχει δημιουργικότητα.
- Δεν επικοινωνούμε με τα παιδιά μας, ο χρόνος μας επιβάλλεται, το άγχος μας κυριεύει και όλα γίνονται με το ρολόι!
- Τα παιδιά μας για να παίξουν πρέπει να πληρώσουμε (βλέπε γηπεδάκια) και ο καθένας για να εκφραστεί πρέπει να έχει οικονομική άνεση (βλέπε ψυχολόγοι)!
- Δεν ψυχαγωγούμαστε με τρόπους που μας εκφράζουν πραγματικά, αλλά επιλέγουμε μόνο ό,τι είναι in!
- Απέχουμε από την ενασχόληση με τα κοινά, γιατί πολύ απλά κοιτάμε τη δουλειά μας...
…και ποια είναι η δουλειά μας τελικά;
Χάνουμε τον εαυτό μας, χάνουμε τον Άνθρωπο!
Α. Γρηγόρης , Β1
Πολυκατοικία ή μονοκατοικία;
Vs
Προτιμώ τη μονοκατοικία από την πολυκατοικία, επειδή πιστεύω ότι προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής για διάφορους λόγους.
Καταρχήν, στη μονοκατοικία κατοικείς μονάχα εσύ και η οικογένειά σου και δεν έχεις πάνω, κάτω, δεξιά και αριστερά σου τα διαμερίσματα των άλλων ενοίκων. Κυριαρχεί μια καταπληκτική ηρεμία και γαλήνη, χωρίς να υπάρχουν ενοχλητικοί θόρυβοι από τους γείτονες. Ιδιαίτερα τις Κυριακές, που θέλει κανείς να χαλαρώσει και να κοιμηθεί λίγο παραπάνω το πρωί, σε πολυκατοικίες με μικρά παιδιά αυτό μπορεί να μην είναι πάντα εφικτό…
Επιπλέον, στη μονοκατοικία δεν ενοχλείς κι εσύ κανέναν! Μπορείς, για παράδειγμα, κάθε στιγμή της ημέρας να παίξεις πιάνο ή να οργανώσεις ένα πάρτι με τέρμα τη μουσική, και κανείς δε θα σου κάνει παράπονα ότι τον ξύπνησες ή ότι τον ενοχλείς.
Άλλος ένας λόγος για τον οποίο προτιμώ τη μονοκατοικία είναι ότι συνήθως υπάρχει μια αυλή, όπου μπορείς να φυτέψεις τα αγαπημένα σου λουλούδια και δέντρα, αλλά και να έχεις το κατοικίδιό σου.
Τέλος, αν ζεις σε μονοκατοικία, δεν είσαι υποχρεωμένος τους χειμωνιάτικους μήνες να θερμαίνεις τον χώρο σου με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες των άλλων. Μπορείς να διαλέξεις τον τρόπο θέρμανσης και τα ωράρια που σε βολεύουν και εξυπηρετούν τις δικές σου ανάγκες.
Γενικά, πιστεύω πως η μονοκατοικία σου δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώνεις το δικό σου πρόγραμμα και να έχεις τον δικό σου τρόπο ζωής, πολύ περισσότερο από ό,τι η πολυκατοικία.
Ε. Αγγελική, Β1
Οι περισσότεροι άνθρωποι, κυρίως στις μεγάλες πόλεις, είναι αναγκασμένοι να ζουν σε πολυκατοικίες. Ωστόσο, η ζωή σε μονοκατοικία είναι αναμφίβολα προτιμότερη.
Καταρχήν, όταν ζεις σε μια μονοκατοικία δεν ενοχλείσαι από τους θορύβους των διπλανών διαμερισμάτων, αλλά και δεν ενοχλείς ο ίδιος. Έτσι, μπορείς να ακούσεις ελεύθερα μουσική, να διασκεδάσεις, να διαβάσεις και να ζήσεις τη ζωή σου όπως θέλεις. Επίσης, ο χώρος συνήθως είναι πιο άνετος σε μια μονοκατοικία από ό,τι στα τυπικά διαμερίσματα μιας πολυκατοικίας, που μοιάζουν με κλουβιά. Επιπλέον, μπορεί κανείς να διαμορφώσει τον χώρο του όπως αυτός θέλει, σύμφωνα με τις ανάγκες του. Ως ένα ακόμη πολύ σημαντικό πλεονέκτημα της μονοκατοικίας θεωρώ την ύπαρξη του κήπου. Τα παιδιά μπορούν να παίζουν έξω ελεύθερα χωρίς να κινδυνεύουν από τα αυτοκίνητα, όπως τα παιδιά των πολυκατοικιών που αναγκάζονται να παίζουν σε δρόμους και πεζοδρόμια. Αλλά και οι μεγαλύτεροι μπορούν να ασχοληθούν με την κηπουρική, να απολαύσουν την επαφή τους με τη φύση και να αισθανθούν πιο ελεύθεροι. Τέλος, είναι πιο εύκολη η επικοινωνία με τους γείτονες κι έτσι οι άνθρωποι κοινωνικοποιούνται και είναι πιο ανοιχτοί, σε αντίθεση με τους ενοίκους των πολυκατοικιών που φοβούνται τον άγνωστο γείτονα.
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι η ζωή σε μια μονοκατοικία είναι πιο ήρεμη, πιο ανθρώπινη και έχει πολλές θετικές πλευρές. Πιστεύω ότι ο κόσμος θα ήταν λίγο καλύτερος αν υπήρχε η δυνατότητα να ζούμε όλοι σε μονοκατοικίες, ακόμα και στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Κ. Πελαγία, Β2
Κατά τη γνώμη μου, η ζωή σε μονοκατοικία είναι καλύτερη από τη ζωή σε πολυκατοικία για πολλούς λόγους. Καταρχήν, ζεις σε ένα σπίτι στο οποίο μπορείς να λες και να κάνεις ό,τι θέλεις, να φωνάξεις ή να διασκεδάσεις, χωρίς να έχεις το άγχος μήπως αυτά που θα πεις τα ακούσει ο από πάνω, ο από κάτω ή ο διπλανός και μήπως ενοχλήσεις τους άλλους. Με άλλα λόγια, όταν ζεις σε μονοκατοικία, δε φοβάσαι πως κάποιος ξένος θα παραβιάσει την ιδιωτικότητά σου. Ακόμα, δεν ακούς κι εσύ τους καβγάδες, τις φωνές και τη γκρίνια κάποιων ενοχλητικών ίσως γειτόνων, ούτε παρακολουθείς άθελά σου τη ζωή τους. Τέλος, μια μονοκατοικία μπορεί να τη διαμορφώσει ο ιδιοκτήτης όπως θέλει και βάλει την προσωπική του σφραγίδα στον χώρο του, ενώ στα διαμερίσματα όλα είναι τυποποιημένα και προκαθορισμένα από τον αρχιτέκτονα.
Θα προτιμούσα, λοιπόν, να ζω σε μονοκατοικία και όχι σε πολυκατοικία!
Κ. Απόστολος, Β2
Και ένα ποίημα!
Τόσο κοντά, κι όμως ξένοι…
Ξένοι στο ίδιο μας το σπίτι
Οι ώρες που περνάμε εκεί λιγοστές
Ξένοι στην ίδια μας την πόλη
Τα πρόσωπα των διπλανών μας
τσιμεντένια και οι πόρτες τους κλειστές
Ξένοι στο ίδιο μας το σπίτι
Με έπιπλα δανεικά κι απλίκες ασημί
Ξένοι μέσα στην πολυκατοικία
Η διπλανή σε ξυπνά το πρωί
Το παιδί να χαρεί δεν μπορεί
Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας
Όλοι δίπλα δίπλα, χαμένοι, ξένοι
Μες στο πλήθος εξορισμένοι
Μες στην καρδιά μου έχω ένα σπίτι
Ένα μικρό σπιτάκι με λουλούδια στην αυλή
Και στην καρδιά μου έναν όμορφο φεγγίτη
να χαιρετάω τα αστέρια το πρωί
Α. Χάρης – Α. Μενέλαος, Β1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.