Πρώτη μέρα στο σχολείο...

Με έμπνευση το κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη "Η Νέα Παιδαγωγική", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου παρουσιάζουν τις δικές τους αναμνήσεις από την πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο...

   Η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό ήταν πολύ ωραία! Το πρωί δεν έβλεπα την ώρα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να πάω στο σχολείο. Όταν επιτέλους ετοιμάστηκα, παίρνω χαρούμενη την τσάντα μου και ξεκινάω! Η μητέρα μου ήταν κι αυτή περήφανη, επειδή το παιδί της θα πήγαινε σχολείο και θα μάθαινε γράμματα.

   Όταν έφτασα στο σχολείο, ενθουσιάστηκα, αλλά και σαν μικρό παιδί φοβήθηκα, γιατί έβλεπα τους πιο μεγάλους μαθητές. Μόλις χτύπησε το κουδούνι, η κάθε δασκάλα φώναζε τα ονόματα των παιδιών. Τη στιγμή που άκουσα και το δικό μου όνομα αγχώθηκα, γιατί δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Η δασκάλα μάς πήγε στην τάξη μας, άρχισε να μας μιλάει για το σχολείο και μας έδωσε μια φωτοτυπία με τα βιβλία του προγράμματος της επόμενης μέρας. Εγώ κάθισα με ένα κοριτσάκι, τη Μαρία, που έγινε η πρώτη μου φίλη!

   Φεύγοντας από το σχολείο, ένιωθα χαρά, αλλά και ανυπομονησία για τα ωραία χρόνια που με περίμεναν στο δημοτικό!

Β. Δήμητρα, Α1

   Αν και είναι δύσκολο να θυμηθώ περιστατικά που συνέβησαν πριν από εφτά χρόνια, με έναν μαγικό τρόπο τα γεγονότα της πρώτης εκείνης μέρας στο δημοτικό σχολείο δεν τα ξέχασα ποτέ. Και κάθε στιγμή που τα ανακαλώ στη μνήμη μου δεκάδες εικόνες με πλημμυρίζουν…

   Με την πρώτη φωνή της μαμάς πετάχτηκα χαρούμενη από το κρεβάτι, ετοιμάστηκα πολύ γρήγορα και έτρεξα στην κουζίνα για την πρώτη γλυκιά αγκαλιά της ημέρας, φυσικά από τη μαμά! Επειδή το γεγονός ήταν ξεχωριστό, όλη η οικογένεια ήταν στο πόδι. Ενώ η μαμά με χτένιζε, εγώ κοίταζα στον καθρέφτη με καμάρι ένα μεγάλο πια κορίτσι που άφηνε πίσω το νηπιαγωγείο και ήταν έτοιμο για κάτι καινούριο.

   Κρατώντας σφιχτά το χέρι της μητέρας μου και με την καινούρια μου ροζ σχολική τσάντα στον ώμο, πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα και βρέθηκα στην αυλή του σχολείου μου. Η μαμά και ο μπαμπάς με ενθάρρυναν με τα πλατιά τους χαμόγελα, ενώ ακολουθούσα ανήσυχη τη μεγαλύτερη αδερφή μου που προχωρούσε πιο θαρρετά, αφού θα πήγαινε στη Δευτέρα τάξη. Το μεγάλο προαύλιο είχε πλημμυρίσει από παιδιά και γονείς, ενώ εγώ έριχνα δειλά βλέμματα στον χώρο και στο ψηλό κτίριο του Δημοτικού, που τότε μου είχε φανεί πελώριο.

   Μέσα στο βουητό ακούστηκε ο χαρούμενος ήχος του κουδουνιού, που έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει πιο δυνατά. Μετά από ένα τελευταίο φιλί των γονιών μου, έπρεπε να αφήσω το χέρι της μαμάς και να προχωρήσω στη γραμμή μαζί με τα άλλα μικροσκοπικά και ανήσυχα ανθρωπάκια… Πόσο μπερδεμένη ένιωθα! Από τη μια ήθελα να κρυφτώ στην αγκαλιά της μητέρας μου και απ’ την άλλη κάτι με έσπρωχνε μπροστά στο άγνωστο, στο καινούριο. Και το βήμα έγινε! Μου φάνηκε πολύ παράξενο που όλοι, μικροί και μεγάλοι, κοιτούσαν εμάς τα πρωτάκια με ένα πολύ φιλικό χαμόγελο. Αυτό μου έδωσε κουράγιο και πλησίασα ένα γλυκό και ξανθό κοριτσάκι, που θα γινόταν η πιο καλή μου φίλη στα χρόνια που θα έρχονταν.

   Δε θα ξεχάσω τη γλυκιά κυρία, που μας πλησίασε χαμογελώντας και μας οδήγησε μετά τον αγιασμό στην τάξη μας. Μας κοίταζε με τόση αγάπη και μας μίλησε τόσο γλυκά, που και οι τελευταίοι φόβοι ξεχάστηκαν. Στην ψυχή μου έμεινε μόνο η τρελή χαρά για την περιπέτεια που μόλις ξεκινούσε!

   Από τότε, κάθε Σεπτέμβρη, καθώς ετοιμάζομαι για την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, πάντα θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά που το σχολείο με υποδέχθηκε στην αγκαλιά του και δε με απογοήτευσε ποτέ. Πιστεύω πως είμαι τυχερή, γιατί οι γονείς και οι δάσκαλοί μου με καθοδήγησαν σωστά για να γίνω πάνω απ’ όλα σωστός άνθρωπος, με σεβασμό στους άλλους. Μια φωτογραφία στο δωμάτιό μου, η αδελφή μου κι εγώ, μικρούλες μαθήτριες, μου θυμίζει μια από τις πιο γλυκές μέρες της ζωής μου…

Π. Χριστίνα, Α3

   Η πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό ήταν πάρα πολύ ωραία και θα μου μείνει αξέχαστη! Το πρωί της μέρας εκείνης ήμουν πολύ χαρούμενη που θα πήγαινα στο μεγάλο σχολείο όπου πήγαινε κι η αδελφή μου, και ένιωθα περήφανη για τον εαυτό μου. Παράλληλα, αγωνιούσα για το πώς θα είναι το σχολείο και ποιοι θα είναι οι συμμαθητές μου. Οι γονείς μου μού συμπαραστέκονταν και κατά τη διάρκεια του αγιασμού ήταν δίπλα μου. Μόλις μπήκα στην τάξη, είδα άλλα δεκατρία μικρά πλασματάκια σαν και μένα και μία όμορφη κυρία στην έδρα να μας περιμένει. Αφού καθίσαμε, μας συστήθηκε, της είπαμε κι εμείς τα ονόματά μας και μας ανακοίνωσε πως εκείνη τη χρονιά θα είναι η δασκάλα μας. Όλοι χαρήκαμε πάρα πολύ, γιατί ήταν πολύ καλή και μάλιστα μας μοίρασε ζελεδάκια! Αυτό γινόταν όλη τη χρονιά κάθε Παρασκευή… Μπορεί μέχρι το τέλος του σχολικού έτους να είχαμε βάλει κάνα-δυο κιλάκια, αλλά δεν πειράζει!

Σ. Ιουλία, Α3

   Ακούγεται συναρπαστικό, έτσι δεν είναι; Η πρώτη τους μέρα στο Δημοτικό είναι πολύ σημαντική για όλα τα παιδιά. Αυτή η μέρα σημαίνει ότι πια δεν είσαι μικρός, ότι έχεις μεγαλώσει.

   Εκείνο το πρωί λοιπόν όλοι στο σπίτι ήμασταν ενθουσιασμένοι, ο καθένας για τον δικό του λόγο. Η μαμά ήταν περήφανη που έχω γίνει πια μαθήτρια, ενώ εγώ από την ώρα που ξύπνησα ήμουν γεμάτη ενέργεια, πολύ χαρούμενη. Ντύθηκα, στολίστηκα και ξεκινήσαμε για το Δημοτικό. Μόλις φτάσαμε, πήδηξα έξω από το αυτοκίνητο και βρήκα τη φίλη μου να με περιμένει. Όλο χαρά και ενθουσιασμό μπήκαμε στην αυλή του σχολείου, όπου βρίσκονταν και άλλα παιδιά της ηλικίας μας, αλλά και μεγαλύτερα από εμάς. Λίγο πιο μετά χτύπησε το κουδούνι και μαζευτήκαμε σε γραμμές. Αφού κάναμε τον αγιασμό, μας ευχήθηκαν να έχουμε μια καλή σχολική χρονιά και καλή πρόοδο. Στη συνέχεια πήγαμε στην τάξη μας, όπου και συνάντησα τους συμμαθητές μου και τη δασκάλα μου. Μας υποδέχθηκε με χαρά και πολλή αγάπη, μας εξήγησε τους κανόνες του σχολείου και μας είπε ό,τι πρόβλημα κι αν έχουμε να το λέμε στην ίδια ή σε παιδιά μεγαλύτερων τάξεων. Οι συμμαθητές μου, όπως κι εγώ, ήμασταν πολύ ήσυχοι και προσέχαμε ό,τι έλεγε. 

   Έτσι πέρασε η πρώτη μου μέρα στο σχολείο με έναν πολύ όμορφο τρόπο και με θετικά συναισθήματα!

Τ. Ολυμπία, Α3

   Όταν πρωτοπήγα στο δημοτικό, ήμουν η μικρότερη από όλους και φοβόμουν τι θα συναντήσω εκεί. Από τα μεγαλύτερα παιδιά άκουγα πόσο δύσκολο είναι το δημοτικό και ότι οι δάσκαλοι είναι αυστηροί. Την προηγούμενη το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά, επειδή σκεφτόμουν συνέχεια πώς θα είναι στο δημοτικό και πώς θα μας αντιμετωπίσουν. Το πρωί ξύπνησα αρκετά νωρίς και ανυπομονούσα πότε θα έρθει η ώρα να γνωρίσω τι κρύβει αυτή η καινούργια εμπειρία. Ήμουν χαρούμενη και περήφανη, γιατί σκεφτόμουν ότι μεγάλωσα, ενώ οι γονείς μου απορούσαν πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια… Όταν έφτασα στο σχολείο, όλοι μου φάνηκαν πολύ μεγάλοι! Μια κυρία ήρθε και μας έδειξε την τάξη μας, ενώ μετά από λίγο μπήκε και η δασκάλα μας και μας υποδέχθηκε με τον καλύτερο τρόπο! Ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ… Μας νοιαζόταν όλους και όποτε τη χρειαζόμουν ήταν εκεί να με βοηθήσει.

   Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια του δημοτικού… Πάντως, οι συγκινήσεις και τα συναισθήματα της πρώτης μέρας θα μου μείνουν αξέχαστα!

Τσ. Μαρία, Α3

   Έχω έντονα στη μνήμη μου την πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο… Ήμουν πολύ περίεργος για το τι θα συναντήσω, κι αυτό μου δημιουργούσε άγχος και αγωνία. Η μεγάλη τσάντα κρεμασμένη στους ώμους μου ήταν ίσως ένα "περιττό βάρος". Η μητέρα μου με εμψύχωνε χαμογελαστή, κρατώντας μου το χέρι. Ο δάσκαλός μου ήταν αρκετά αυστηρός, αλλά και πρόθυμος να μας διδάξει τα πρώτα μας μαθήματα. Αναρωτιόμουν πώς θα μάθω να γράφω και να διαβάζω! Οι συμμαθητές μου είχαν την ίδια αγωνία με μένα και μερικά παιδιά μάλιστα έκλαιγαν… Κατάλαβα πως οι ανέμελες στιγμές του νηπιαγωγείου είχαν τελειώσει. Περνώντας την πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο, συνειδητοποίησα πως ξεκινούσε μια καινούργια περιπέτεια γεμάτη εμπειρίες! 

Ρ. Νίκος, Α3

   Από ενός έτους μέχρι και τη Δευτέρα Δημοτικού, το σπίτι μου ήταν πάντα κοντά στο σπίτι της ξαδέρφης μου, της Κατερίνας, με την οποία μεγαλώσαμε μαζί, καλύτερα και από αδέρφια. Έχουμε δύο χρόνια διαφορά, οπότε ήμασταν μαζί και στο σχολείο. Όταν εγώ πήγαινα στην Πρώτη Δημοτικού, αυτή ήταν στην Τρίτη.

   Έτσι, οι σκέψεις μου για το καινούργιο σχολείο, το Δημοτικό, ήταν θετικές κι ευχάριστες και δεν ανησυχούσα καθόλου, αφού η ξαδερφούλα μου μου είχε εγγυηθεί πως θα είμαστε μαζί και πως το σχολείο δεν είναι τίποτα το τρομακτικό. Ακόμα, λεγόταν πως η δασκάλα που είχε η ίδια, η κυρία Μαρία, θα αναλάμβανε και το δικό μου τμήμα και επιπλέον πως ήταν μια από τις καλύτερες εκπαιδευτικούς των μικρών τάξεων του σχολείου μας.

   Ωστόσο, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα και μπερδεμένα… Δεν μπορούσα ούτε να χαρώ, ούτε να συγκινηθώ, άλλα ούτε και να στενοχωρηθώ που μεγάλωσα κι εγώ. Να πω την αλήθεια μου, δεν έμοιαζα με τίποτα για παιδάκι της Πρώτης, διότι ήμουνα πολύ κοντούλι κι έτσι είχα μπερδευτεί λιγάκι. Από τη μια μου έλεγαν πως μεγάλωσα και ωρίμασα και από την άλλη με αντίκριζα στον καθρέφτη και νόμιζα πως με κορόιδευαν για να μην παρεξηγηθώ!

   Τα είχα κανονίσει όλα στο μυαλό μου και ήμουν καθησυχασμένη για όλα τα πιθανά προβλήματα που ίσως αντιμετώπιζα, ώσπου έφτασα μπροστά στο σχολείο. Εκεί τα ’χασα για λίγο… Ναι, επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση! Παιδάκια φώναζαν και έκλαιγαν ζητώντας τη μαμά τους, ενώ οι μαμάδες, ανήσυχες κι αυτές, προσπαθούσαν να τα ηρεμήσουν. Κάπου εκεί άρχισα κι εγώ να φοβάμαι και να ανησυχώ, παρόλο που ήμουν η μόνη, μαζί με άλλα δυο κοριτσάκια, που δε ζητούσα τη μαμά μου και παρέμενα ήρεμη, εξωτερικά τουλάχιστον.

   Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ήρθε και η ώρα που ο κάθε δάσκαλος θα ανακοίνωνε ποιο τμήμα θα είχε... Εγώ ήμουν σίγουρη πως θα βρισκόμουν στο τμήμα της κυρίας Μαρίας. Αφού λοιπόν καταχωρήθηκαν τα ονόματα των παιδιών σε τμήματα, έρχονταν ένας ένας οι δάσκαλοι και ανακοίνωναν την τάξη τους. Εγώ ήμουν, όπως και τώρα, στο Α3, λόγω του επιθέτου μου. Βγαίνει τελικά η ανακοίνωση... Το πρώτο τμήμα είχε την κυρία Δήμητρα, το δεύτερο είπαν πως θα είχε την κυρία Μαρία και το δικό μου τμήμα, το Α3, την κυρία Δώρα. Εκεί είναι που έγινε το έλα να δεις! Άρχισα να φωνάζω και να λέω πως κάποιο λάθος είχε γίνει και πως κανονικά εγώ έπρεπε να είμαι σε άλλο τμήμα. Η δόλια η μαμά μου δεν ήξερε τι να πει… Μου εξήγησε πως μάλλον η ξαδέρφη μου δεν ήταν και η πιο έγκυρη πηγή πληροφοριών, ενώ η κυρία Δώρα μού είπε: «Δεν πειράζει, αγάπη μου, τώρα θα σε έχω εγώ». Αλλά και πάλι μάταιος κόπος από όλους, εγώ δεν ηρεμούσα με τίποτα.

   Ύστερα πήγαμε να πάρουμε τα βιβλία μας. Θεωρώ περιττό να αναφέρω πως η μαμά έμεινε μαζί μου μέσα στην τάξη. Ήθελα να τη νιώθω κοντά μου και δε δέχτηκα να κάτσει δίπλα μου κανένας άλλος εκτός απ’ αυτήν!

   Μίσησα από την πρώτη κιόλας μέρα την κυρία μου και δεν ήθελα ούτε να τη βλέπω. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι συμμαθητές μου δεν ήταν και τα καλύτερα παιδιά, και κυρίως τα κορίτσια. Δεν μπορούσα να βγάλω άκρη μαζί τους… Πίστευαν πως, εφόσον ήμουν κοντή και άρα μικρότερη, ήμουν και αφελής! Όταν ανταλλάσσαμε αυτοκόλλητα, εγώ έπαιρνα ένα, ενώ αυτές μου έπαιρναν περισσότερα με τη δικαιολογία πως αυτό που πήρα εγώ ήταν σπάνιο και άλλα τέτοια ωραία. Τα αγόρια απ’ την άλλη ήταν πάντα όλα μαζί μια παρέα, αλλά μέσα σε αυτήν ήταν κι αυτός που μου άρεσε κι έτσι δεν έκανα ποτέ ούτε μία απόπειρα να γνωριστώ περισσότερο μαζί τους. Έκανα λοιπόν παρέα βασικά με την ξαδέρφη μου, που ήταν πάντοτε στο πλευρό μου όταν τη χρειαζόμουν.

   Ευτυχώς, στην Τρίτη τάξη μετακομίσαμε κι έτσι άλλαξα σχολείο!

Χ. Νεφέλη, Α3

   Η πρώτη μου μέρα στο σχολείο ήταν, είναι και θα είναι από τις πιο ξεχωριστές στιγμές της ζωής μου. Μια μέρα γεμάτη αγωνία, ανυπομονησία, άγχος, και ταυτόχρονα χαρά κι ευτυχία.

   Το προηγούμενο βράδυ δεν μπορούσα να κλείσω μάτι από την αγωνία μου. Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι μου, ώσπου η μαμά μου ήρθε και μου είπε στο αυτί «Κοιμήσου…». Τότε κι εγώ έκλεισα τα μάτια μου, τα βλέφαρά μου τα σκέπασαν απαλά κι ένας γλυκός ύπνος με πήρε.

   Ωστόσο, το πρωί ξύπνησα ταραγμένη γύρω στις 6.30. Ένιωθα δύσπνοια, ζαλάδα, πονοκέφαλο και κοιλόπονο, αφού το άγχος μού είχε σφίξει το στομάχι. Χωρίς δεύτερη σκέψη, πήγα στους γονείς μου και τους είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση να πάω στο σχολείο. Αυτοί αρχικά απόρησαν, αλλά με διάφορα επιχειρήματα κατόρθωσαν στο τέλος να με μεταπείσουν. Είχε περάσει ήδη περίπου ένα τέταρτο…

   Άρχισα λοιπόν να ετοιμάζομαι για το σχολείο. Το ντύσιμό μου ήταν επίσημο. Φόρεσα ένα πανέμορφο φόρεμα από ροζ ύφασμα με λεπτομέρειες δαντέλας, ενώ τα παπούτσια μου είχαν χρυσές πούλιες κι έναν ασημένιο φιόγκο στη μέση. Τέλος η μαμά ανέλαβε τον καλλωπισμό μου με πρωταγωνιστή τα μαλλιά μου, τα οποία στολίστηκαν με ένα ασημένιο φιογκάκι που μου είχε κάνει δώρο η γιαγιά μου. Μετά από όλη αυτή την προετοιμασία, ήμουν επιτέλους έτοιμη!

   Γεμάτη άγχος και ανυπομονησία, πήρα μαζί με τη μητέρα μου τον δρόμο που οδηγούσε στο σχολείο. Έπειτα από πέντε λεπτά φτάσαμε στο σχολικό προαύλιο. Με μία μόνο ματιά κατάφερα να δω δεκάδες παιδιά να τρέχουν στην αυλή. Είδα όμως και παιδιά σαν εμένα, δηλαδή ντροπαλά, να είναι χωμένα στις πιο απόμακρες γωνιές της αυλής ή να κρατούν σφιχτά το χέρι των γονιών τους. Φοβισμένη, κοίταξα τη μαμά μου στα μάτια και της είπα ψιθυριστά «Φοβάμαι…». Αυτή με αγκάλιασε και μου έδωσε μία πολύτιμη συμβουλή, που πάντα κουβαλάω μέσα μου: «Ο φόβος είναι εχθρός, αλλά η αγάπη είναι φίλος.». Από τότε κατάλαβα πως ο μόνος τρόπος για να καταπολεμήσω τον φόβο μου είναι να αποδεχτώ το γεγονός ότι φοβάμαι, όπως φυσικά και όλοι οι άνθρωποι, να τον ξεχάσω και να νιώσω χαρά, η οποία νικάει πάντοτε τον φόβο, τόσο στα παιδιά όσο και στους μεγάλους.

   Όταν μπήκα μέσα στην τάξη, είδα όλους τους μελλοντικούς μου συμμαθητές, μαζί με τους οποίους θα περνούσα τα επόμενα έξι χρόνια του Δημοτικού. Μου φάνηκαν φιλικοί, πρόσχαροι, ευγενικοί και αστείοι. Από την αρχή, από μία απλή συζήτηση που κάναμε ίσα ίσα για να γνωριστούμε, κατάλαβα ότι ταιριάζαμε. Είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, μέναμε κοντά και οι γονείς μας είχαν κοινά επαγγέλματα.

   Η δασκάλα μου ήταν λίγο τρομακτική και φαίνονταν αυστηρή. Φορούσε γυαλιά, είχε κοντά μαλλιά και μέτριο ανάστημα. Ήταν ντυμένη κομψά με ένα μάξι πράσινο φόρεμα και τον λαιμό της στόλιζε ένα λαμπερό διαμαντένιο κολιέ. Την εμφάνισή της βέβαια απογείωναν τα λευκά γοβάκια της! Αν και αυστηρή, μας υποδέχτηκε με ευγένεια και χαρά και μας εξήγησε πως δεν είμαστε πλέον μωρά, αλλά μεγάλοι και ώριμοι μαθητές, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Όλοι νιώσαμε περήφανοι εκείνη τη στιγμή κι έτοιμοι για το μεγαλύτερο βήμα που είχαμε κάνει ως τότε σε ολόκληρη τη ζωή μας!

Φ. Χριστίνα, Α3

   Η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό ήταν αγχώδης, γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα να μάθω γράμματα και γενικά να κάνω πράγματα που δεν είχα ξανακάνει ως τότε. Η μαμά μου όμως με είχε προετοιμάσει καλά και με είχε εμψυχώσει πολύ. Όταν έφτασε η ώρα να πάω σχολείο, ένιωθα χαρά αλλά και ανασφάλεια, γιατί δεν ήξερα τι θα με περίμενε. Από την πελώρια πόρτα περάσαμε στο προαύλιο και, αφού κάναμε αγιασμό, συστήθηκαν οι δάσκαλοι και περάσαμε στις τάξεις μας. Στην Πρώτη και στη Δευτέρα Δημοτικού είχαμε μια πολύ καλή δασκάλα. Αλλά αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι ένα παιδί, το οποίο δεν ήθελε να μπει στην τάξη και κρατιόταν από την πόρτα. Είχαν περάσει 10 λεπτά και ακόμα δεν είχε αφήσει την πόρτα, μέχρι που κουράστηκε και τελικά την άφησε! Αυτές οι αναμνήσεις θα μείνουν στη μνήμη μου για πάντα…

Π. Χρήστος, Α3

Και ένα ποίημα!

Αναμνήσεις από την πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο...

Με λαχτάρα, με χαρά

περπατάω πηδηχτά

κρατώ το χέρι του μπαμπά

κι όλα μοιάζουν ζωγραφιά!

Πλησιάζω στο σχολείο

είναι τεράστιο, τι αστείο

Μόλις μπαίνω στην αυλή

αγωνία τρομερή

Βλέπω εκεί παιδιά πολλά

και μεγάλα και μικρά

Περιμένω στη σειρά

και γνωρίζω τα παιδιά

Η δασκάλα είναι ψηλή

όμορφη και γελαστή!

Μες στην τάξη στα θρανία

μας μοιράζει τα βιβλία

κι έτσι αρχίζει η ιστορία...

Τ. Μαρκέλλα, Α3

Αλλά και αναμνήσεις από τον δάσκαλο της Τετάρτης Δημοτικού...

   Ποτέ δε θα ξεχάσω την ημέρα του αγιασμού τη χρονιά που ξεκινούσα την Τετάρτη δημοτικού. Είχε έρθει στο σχολείο ο κύριος Ηλίας, ο οποίος ήταν μόνιμος στο σχολείο μας, αλλά είχε φύγει στη Γερμανία για πέντε χρόνια και έτσι εμείς δεν τον είχαμε ξαναδεί. Περιμέναμε λοιπόν να μας πουν ποιον δάσκαλο θα έχουμε. Ο κύριος Ηλίας μας είχε φανεί τρομαχτικός, επειδή ήταν καραφλός, φορούσε μαύρα ρούχα και σκούρα γυαλιά ηλίου. Εγώ τότε είπα στην διπλανή μου, τη Νίνα, «Ας έχουμε όποιον άλλον δάσκαλο εκτός από εκείνον τον καραφλό!» και συμφώνησε, τρομαγμένη κι αυτή. Εκείνη τη στιγμή ακούγεται η φωνή του διευθυντή μας να λέει «Και το Δ2 θα έχει για δάσκαλο.... τον κύριο Ηλία!». Παγώσαμε… Μόνο μετά τον πρώτο μήνα καταλάβαμε ότι είχαμε κάνει λάθος που νομίζαμε πως ήταν κακός. Ήταν ο καλύτερος κύριος που είχαμε ως τότε. Δεν τον ένοιαζε μόνο να κάνει το μάθημά του, αλλά προσπαθούσε και εμείς να το καταλαβαίνουμε. Πόσο πολύ χαιρόταν, όταν ο μαθητής που δεν είχε πολυκαταλάβει αυτά που έλεγε, έδινε τελικά τη σωστή απάντηση! Είχε την αντίληψη (την πολύ σωστή αντίληψη) πως το σχολείο δεν είναι μόνο μαθήματα και διάβασμα, αλλά και παρέα και εκδρομές. Μας πήγαινε πολύ ωραίες εκδρομές με πρώτη και καλύτερη την εκδρομή στο Σέλι. Το κωμικό της υπόθεσης ήταν πως ο κύριος του Δ1 (του άλλου τμήματος της Τετάρτης) δεν είχε και πολλή όρεξη να τρέχουμε από το ένα μέρος στο άλλο, και ο κύριος Ηλίας έβαζε τα δυνατά του να τον ξεκουνήσει. Κοινώς από τον κύριο Ηλία δε μάθαμε μόνο ό,τι έγραφαν τα βιβλία. Μάθαμε να μην κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση, αλλά να περιμένουμε να γνωρίσουμε έναν άνθρωπο πριν διαμορφώσουμε γνώμη γι’ αυτόν. Μάθαμε επίσης πως με τη δύναμη του λόγου καταφέρνεις πολλά πράγματα, μερικές φορές απλά, όπως το να πείσεις κάποιον να πάει εκδρομή! Αυτόν τον κύριο τον είχαμε και στην Πέμπτη δημοτικού. Κλάψαμε πολύ στο τέλος της χρονιάς όταν έπρεπε να τον αποχωριστούμε…

Χ. Ειρήνη, Α3

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν να παρουσιάσουν την εμπειρία τους από την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο.

   Τη μέρα που θα πήγαινα για πρώτη φορά στο Γυμνάσιο, είχα σηκωθεί από το κρεβάτι μου με χαρά και ανυπομονούσα να το γνωρίσω από κοντά. Όσα χρόνια ήμουν στο δημοτικό άκουγα τόσο πολλά γι’ αυτό, που δεν ήξερα τι να πρωτοπιστέψω… Λοιπόν, η μέρα και η ώρα είχε φτάσει! Είχα δώσει ραντεβού με τις φίλες μου για να πάμε στο σχολείο μαζί. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής λέγαμε πολλά… Όσο πλησιάζαμε, μας κυρίευε το άγχος και τα πόδια μας έτρεμαν. Όταν φτάσαμε τελικά, συναντήσαμε πολλά παιδιά που ήδη ξέραμε από άλλες δραστηριότητες που κάναμε, αλλά και πολλά παιδιά που δεν τα ξέραμε καθόλου και τα γνωρίσαμε εκείνη την ώρα.

   Το σχολείο μου είναι και Γυμνάσιο και Λύκειο μαζί. Όσο περνούσε η ώρα, ερχόντουσαν κάτι ψηλοί και η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα! Χτύπησε το κουδούνι και όλα τα παιδιά της Πρώτης έτρεχαν πέρα δώθε μέχρι να βρουν πού πρέπει να πάνε. Ο αγιασμός έγινε όπως συνήθως. Έπειτα βγήκε μπροστά η γυμνασιάρχης μας και άρχισε να μας μιλάει για τους κανονισμούς του σχολείου. Όλοι την κοιτούσαμε με απορία και ενδιαφέρον…

   Τα συναισθήματα πολλά… Φόβος, αγωνία, χαρά, ανυπομονησία κι αυτός ο περίεργος κόμπος στο στομάχι…

   Αυτή η μέρα θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου!

Λ. Βαλεντίνη, Α1

   Μία μέρα πριν αρχίσουν τα σχολεία… Ένας ενθουσιασμός παράλληλα με ένα αίσθημα άγχους επικρατούσε στο σπίτι. Το βράδυ, με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς αλλά και αγωνίας, να μη με πιάνει ύπνος! Γυρνούσα πέρα δώθε στο κρεβάτι, προσπαθώντας να κοιμηθώ χωρίς να μετρήσω προβατάκια… Ξύπνησα το πρωί με αυτήν την "ωραία" μελωδία του ξυπνητηριού. Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα, με λιγότερο άγχος βέβαια από το βράδυ, γιατί η μεγάλη στιγμή που θα πήγαινα στο Γυμνάσιο είχε πια φτάσει, οπότε ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν, δεν μπορούσε να αλλάξει τίποτα. Ένιωθα περήφανη για το μεγάλο βήμα που ήμουν έτοιμη να κάνω. Επίσης ήμουνα χαρούμενη, γιατί θα βρισκόμουν σε ένα νέο περιβάλλον, θα γνώριζα καινούρια παιδιά και θα έκανα καινούριες παρέες. Από την άλλη, είχα μέσα μου πολλά ερωτήματα, που κατέληγαν τα περισσότερα σε μια φοβία για το πώς θα είναι το Γυμνάσιο. Τι θα συναντήσω; Με ποιους θα συναναστρέφομαι από εδώ και πέρα; Οι καθηγητές θα είναι τόσο επιεικείς όσο ήταν οι δάσκαλοι στο δημοτικό ή θα είναι πιο αυστηροί και δε θα βάζουν καλούς βαθμούς; Οι γονείς μου βέβαια ήταν δίπλα μου και προσπαθούσαν να με χαλαρώσουν…

   Ξεκίνησα λοιπόν να πάω στο σχολείο με τους φίλους μου. Στη διαδρομή συζητούσαμε και προσπαθούσαμε να μαντέψουμε πώς θα ήταν το νέο μας σχολείο. Κάναμε θετικές σκέψεις κι έτσι δίναμε δύναμη ο ένας στον άλλον. Επειδή δε μένω και μακριά από το σχολείο, φτάσαμε γρήγορα. Ένα βήμα πριν μπούμε μέσα, βλέπουμε τους μαθητές του λυκείου στην αυλή! Τότε μου κόπηκε το χαμόγελο και άρχισα να τρέμω. Μου φάνηκαν πολύ μεγάλοι… Τέλος πάντων, παίρνω μία βαθιά ανάσα και μπαίνω! Μόλις μπήκα, είδα κάποια γνωστά μου παιδιά και χαλάρωσα λίγο. Χτύπησε το κουδούνι και κάναμε προσευχή. Έπειτα μας μάζεψε η διευθύντρια όλα τα παιδιά της Α΄ Γυμνασίου σε μια γωνίτσα, για να μας κατατάξει σε τμήματα. Ακούω το όνομά μου και ευτυχώς ήμουν στην ίδια τάξη με μια πολύ καλή μου φίλη! Τους περισσότερους συμμαθητές μου δεν τους ήξερα, αλλά και μ’ αυτούς που μου ήταν γνωστοί δεν έκανα και πολλή παρέα. Μόλις μπήκαμε στην τάξη, είδαμε μια καθηγήτρια να μας περιμένει με ένα χαμόγελο και με την καλή διάθεση να μας υποδεχτεί και να μας καλωσορίσει. Μετά παίξαμε ένα παιχνίδι σε ομάδες για να γνωριστούμε καλύτερα και εκεί είναι που κατάλαβα ότι υπάρχουν ελάχιστες διαφορές ανάμεσα στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο. Μας είπανε το πρόγραμμα για την επόμενη ημέρα και μου άρεσε που θα κάναμε τετράωρο, κάτι που δε γινόταν ποτέ στο Δημοτικό. Τελειώσαμε και σχολάσαμε... 

   Καθώς γυρίζαμε στα σπίτια μας, σκεφτόμουν ότι όλο το άγχος μου είχε φύγει! Ήταν μέχρι να δω τι με περιμένει σε αυτό το περιβόητο Γυμνάσιο…

Σ. Μυρτώ, Α3