Η γαλλική και η ελληνική επανάσταση εμπνέουν...

Με έμπνευση την ιστορία της γαλλικής και της ελληνικής επανάστασης, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου καταθέτουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους ή, σε ρόλο αφανούς ήρωα, γράφουν σελίδες ημερολογίου ή αφηγήσεις - "μαρτυρίες" για σημαντικά ιστορικά γεγονότα.

Προβληματισμοί για την έννοια της δικαιοσύνης με αφορμή την ιστορία της γαλλικής επανάστασης και μια θεατρική παράσταση 

   Πριν λίγες μέρες παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Friedrich Dürrenmatt, μια μαύρη κωμωδία που πραγματεύεται ανάμεσα σε άλλα και το θέμα της απονομής της δικαιοσύνης. Μέσα από την πρόταση της πρωταγωνίστριας να χαρίσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό στους κατοίκους μιας εξαθλιωμένης πόλης με την προϋπόθεση να σκοτώσουν τον άνθρωπο που την οδήγησε στην καταστροφή, βλέπουμε τον χειρισμό της μάζας ως προς το τι θεωρεί δίκαιο και σύμφωνο με τους ηθικούς κανόνες που διέπουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτό που στην αρχή φαινόταν στους κατοίκους της πόλης αδιανόητο, στο τέλος του έργου το πράττουν συνειδητά και μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης. Χαρακτηριστική φράση: «Ποιος από όλους σας δε συμφωνεί με τη δικαιοσύνη;», όπου η δικαιοσύνη ισοδυναμεί με τη θανάτωση του συμπολίτη τους. Η σιωπή είναι η απάντηση…

   Πού αρχίζει λοιπόν και πού τελειώνει η απονομή της δικαιοσύνης; Σίγουρα υπάρχουν τα αντικειμενικά πλαίσια που την ορίζουν, ΑΛΛΑ μήπως και τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, ή τουλάχιστον πολλά από αυτά για να μην είμαι απόλυτη, δε διαπράχθηκαν στο όνομα της; Ναι, ο γαλλικός λαός τιμώρησε το σύστημα και τους θεσμούς αποκεφαλίζοντας τους βασιλείς του και πλήθος ευγενών προς παραδειγματισμό, αλλά και από το πάθος που τον διακατείχε να απαλλαγεί από τους τυράννους του. Πόσο αντικειμενική όμως είναι μια ποινή που επιβάλλεται από ένα εξαθλιωμένο, καταπονημένο και κατάφορα αδικημένο πλήθος; Τελικά, πού μπορεί κανείς να βρει κοινό τόπο με τη «δικαιοσύνη» του διπλανού; Υπάρχει μία Δικαιοσύνη; 

   Πάντως, η γαλλική επανάσταση, βαμμένη στο αίμα όπως όλες οι επαναστάσεις πριν και μετά από αυτήν, μας διδάσκει πως τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες…

Κ. Χριστίνα, Γ2

Ήμουν κι εγώ εκεί... στον αποκεφαλισμό του Λουδοβίκου Ιστ΄

21 Ιανουαρίου 1973, Παρίσι 

   Μια μέρα διαφορετική από τις άλλες. Η μέρα την οποία περίμενα τριάντα ολόκληρα χρόνια… Οι Ιακωβίνοι αποφάσισαν πως «πρέπει να θανατωθεί ο βασιλιάς για να ζήσει η επανάσταση» κι έτσι ο Λουδοβίκος Καπέτος κρίθηκε ένοχος εσχάτης προδοσίας και καταδικάστηκε σε θάνατο.

   Πήγα στη μεγάλη πλατεία από νωρίς. Όλος ο λαός είχε μαζευτεί για να απολαύσει το θέαμα. Σπρώχναμε ο ένας τον άλλον για το ποιος θα βρεθεί πιο μπροστά. Η γκιλοτίνα φάνταζε επιβλητική, με τη λεπίδα περιποιημένη και έτοιμη... Και να που ο Λουδοβίκος κατέφθασε στον τόπο της εκτέλεσής του με άμαξα! Θα του άξιζε να τον σύρουν σαν κοινό κατάδικο, αντί να αντιμετωπίζεται ακόμα ως βασιλιάς. Ποιος; Ο άνθρωπος που ποτέ δε νοιάστηκε για τα βάσανα και την πείνα του λαού… Καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά της γκιλοτίνας το πλήθος φωνάζει έξαλλο. Τα τύμπανα ηχούν. Νιώθω ότι ζω μια ιστορική στιγμή, ότι οι αγώνες μας δικαιώνονται. Έφτασε η ώρα που όλοι περιμέναμε…

   Ακόμα έχω μπροστά στα μάτια μου την εικόνα της λεπίδας να του κόβει το κεφάλι. Τώρα το Παρίσι και όλη η Γαλλία γιορτάζει. Ο άνθρωπος που ήταν κάποτε βασιλιάς είναι νεκρός!

Κ. Ιωάννα, Γ2

Ήμουν κι εγώ εκεί... στην κήρυξη της ελληνικής επανάστασης

Ένας αγωνιστής αφηγείται… (κείμενο εμπνευσμένο από τον πίνακα του Θ. Βρυζάκη)

25 Μαρτίου 1821

   Συγκεντρωθήκαμε όλοι στη μονή της Αγίας Λαύρας. Οπλαρχηγοί και απλός λαός ακούγαμε τη δοξολογία γεμάτοι συγκίνηση. Οι ψαλμοί κατέκλυζαν τον χώρο και τις ψυχές… Ο Θεός ήταν μαζί μας! Άνοιγε θαρρείς τα χέρια του και έκλεινε στην πλατιά αγκαλιά του την πολύπαθη πατρίδα μας.

   Σαν ακούστηκε το «Δι’ ευχών», ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στάθηκε με επισημότητα στην Ωραία Πύλη. Μπροστά του οι οπλαρχηγοί έφεραν το λάβαρο της Επανάστασης, το λάβαρο της πατρίδας. Γονάτισαν και αυτός το ευλόγησε με δάκρυα στα μάτια. Καθώς έψελνε, η φωνή του ράγισε. «Αδέλφια, τούτη την ώρα αρχινά ο αγώνας για τη λευτεριά. Δε φοβούμαστε κανέναν. Ο Θεός είναι μαζί μας!».

   Πρώτα οι οπλαρχηγοί και έπειτα εμείς οι ανώνυμοι Έλληνες σκύψαμε και του φιλήσαμε το χέρι. Κατόπιν προσκυνήσαμε το Ευαγγέλιο, την εικόνα του Χριστού και το λάβαρο. 

   Ένας κόμπος στάθηκε στον λαιμό μου εκείνη την στιγμή. Σταυροκοπήθηκα, έσφιξα το τουφέκι μου και έκλεισα στην καρδιά μου την αγαπημένη μου πατρίδα. Μόνο γι’ αυτήν ζω και, αν χρειαστεί, γι’ αυτήν και θα πεθάνω!

Α. Ζωή, Γ1