Στη μηχανή του χρόνου - Η εποχή της μεγάλης ακμής του Βυζαντίου

Η μηχανή του χρόνου ταξίδεψε αυτή τη φορά τους μαθητές και τις μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου στην εποχή της μεγάλης ακμής του Βυζαντίου! Από την εικονομαχία και την ίδρυση της σχολής της Μαγναύρας μέχρι τον Βασίλειο Β΄ Βουλγαροκτόνο και την Άννα την Πορφυρογέννητη, η βυζαντινή ιστορία "ζωντανεύει" μέσα από αφηγήσεις - "μαρτυρίες", επιστολές ή σελίδες ημερολογίου, τις οποίες έγραψαν τα παιδιά αναλαμβάνοντας ρόλο αφανούς ήρωα, αυτόπτη μάρτυρα των ιστορικών γεγονότων ή προσώπου που πρωταγωνίστησε σ’ αυτά.

Σκέψεις ενός εικονομάχου

   Σημεία και τέρατα συμβαίνουν στην αυτοκρατορία… Η θάλασσα ανέβρασε και σαν από καμίνι σηκώθηκε ατμός από τον βυθό ανάμεσα στη Θήρα και τη Θηρασία. Το ηφαίστειο εξερράγη και σεισμός έπληξε την περιοχή. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι εχθροί μας υπερισχύουν στα πεδία των μαχών. Πώς αλλιώς να τα ερμηνεύσει κανείς όλα αυτά, αν όχι ως σημάδια της θείας οργής; Όπως με τους Ισραηλίτες που λάτρεψαν τον χρυσό μόσχο, ο Θεός έχει οργιστεί μαζί μας και μας τιμωρεί… Και αιτία είναι αυτοί οι αμαθείς, αυτοί οι φανατικοί οι εικονολάτρες! Στην ειδωλολατρία δε λατρεύονται κατασκευάσματα των ανθρώπινων χεριών; Οι εικόνες δεν είναι κατασκευάσματα των ανθρώπινων χεριών; Αυτοί που τις προσκυνούν λοιπόν δεν είναι αληθινοί Χριστιανοί, είναι ειδωλολάτρες. Ο Θεός απαγορεύει ρητά την προσκύνηση ειδώλων και κάθε είδους ομοιώματος…

   Ο αυτοκράτοράς μας, ο Λέων Γ΄ Ίσαυρος, πήρε τη συνετή απόφαση να απομακρύνει την εικόνα του Χριστού από τη Χαλκή Πύλη της Πόλης και να απαγορεύσει τη λατρεία των εικόνων. Μπορεί ορισμένοι να δυσαρεστήθηκαν, αλλά είναι πια καιρός να σταματήσουν οι δεισιδαιμονίες και οι υπερβολές των εικονόφιλων, όπως και να περιοριστεί η επιρροή των μοναχών, που τις τροφοδοτούν.

   Η προσκύνηση των εικόνων δεν είναι παρά μία ειδωλολατρική εκδήλωση και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ήρθε η ώρα οι εικονολάτρες να τιμωρηθούν και οι εικόνες να καταστραφούν μια για πάντα!

Κ. Άλκης, Β2

Ήμουν κι εγώ εκεί… στην απομάκρυνση της εικόνας του Χριστού από τη Χαλκή πύλη της Πόλης

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Ο αυτοκράτορας δεν κρύβει πια τις προθέσεις του να καταστρέψει τις εικόνες και να συντρίψει όλους όσους τις λατρεύουν… Σήμερα ένοπλοι στρατιώτες απομάκρυναν, με δική του εντολή, την εικόνα του Χριστού που δέσποζε στη Χαλκή Πύλη της Πόλης, προστατεύοντας όσους εισέρχονται σ’ αυτήν. Εκτυλίχθηκαν δραματικές σκηνές, καθώς η λαϊκή αντίδραση απέναντι σ’ αυτή την ασέβεια ήταν πρωτοφανής. Το οργισμένο πλήθος, προσπαθώντας να εμποδίσει τον αξιωματικό της φρουράς που είχε αναλάβει να κατεβάσει την εικόνα, τον γκρέμισε από τη σκάλα όπου είχε ανεβεί, τον έριξε κάτω και τον σκότωσε. Όπως ήταν επόμενο, οι στρατιώτες έπνιξαν την αντίδραση στο αίμα...

   Μα τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι εικονολάτρες για να υπερασπιστούμε τα πιστεύω μας; Νιώθουμε να μας πνίγει το δίκιο… Μας κατηγορούν για ειδωλολατρική συμπεριφορά, επειδή σαν καλοί Χριστιανοί σκύβουμε και με ευλάβεια προσκυνούμε τις εικόνες που καλοπροαίρετα φτιάχνουν οι πιστοί με μόνο σκοπό τη δοξολογία και την ανάμνηση των παθημάτων του Χριστού. Δεν προσκυνούμε όμως το ξύλο της εικόνας, αλλά το θείο πρόσωπο που απεικονίζει. Λένε ότι λατρεύουμε κατασκευάσματα ανθρώπινων χεριών κι όχι τον ίδιο τον Θεό, ενώ οι εικόνες μάς βοηθούν να έρθουμε πιο κοντά στον Θεό. Τα επιχειρήματά τους είναι παράλογα…

   Τρομάζω όταν σκέφτομαι μέχρι πού μπορεί να φτάσει η βαρβαρότητα των εικονομάχων. Πολλές υπέροχες εικόνες θα καταστραφούν και πολλοί από εμάς θα αντιμετωπίσουν την οργή του αυτοκράτορα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο Θεός δοκιμάζει την πίστη μας… Πολύ φοβάμαι ότι τα σημερινά γεγονότα ήταν μόνο η αρχή και ότι η διχόνοια που έχει μπει ανάμεσά μας θα κλονίσει τη θρησκεία μας και ολόκληρη την αυτοκρατορία.

Τ. Κώστας, Β4

Ήμουν κι εγώ εκεί… στην ανακοίνωση της αναστήλωσης των εικόνων

Κωνσταντινούπολη, 11/3/843

Αγαπητέ Ιωάννη,

   Μέχρι να φτάσει η επιστολή μου στην Τραπεζούντα, μάλλον θα έχεις ήδη μάθει την απόφαση για την αναστήλωση των εικόνων, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση που ένιωσα σήμερα, όπως και κάθε εικονολάτρης!

   Η ίδια η αυγούστα Θεοδώρα ανέλαβε την πρωτοβουλία να συγκληθεί σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη για να λυθεί οριστικά το ζήτημα των εικόνων. Συμμετείχαν αρκετοί επίσκοποι, αλλά και ο εικονόφιλος Μεθόδιος, που ανέλαβε τη θέση του πατριάρχη, αφού πρώτα καθαιρέθηκε ο εικονομάχος Ιωάννης Γραμματικός. Είναι αλήθεια πως από καιρό οι φήμες για την εικονόφιλη στάση της αυγούστας έδιναν και έπαιρναν στην πρωτεύουσα… Λεγόταν πως η Θεοδώρα, όπως και η μητέρα της, ακόμα και όσο ζούσε ο εικονομάχος άντρας της, ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, προσκυνούσε τις εικόνες μέσα στο παλάτι, κάτω από τη μύτη του! Μάλλον θα τις είχε κρυμμένες μέσα σε κάποιο σεντούκι με βαρύτιμα φορέματα… Μάλιστα, άκουσα να λένε πως ο γελωτοποιός της αυλής την είχε συλλάβει επ’ αυτοφώρω να ασπάζεται τις εικόνες, αλλά, όταν την κατηγόρησε στον Θεόφιλο, αυτή υπερασπίστηκε τον εαυτό της λέγοντας ότι τάχα κοιταζόταν στον καθρέφτη της!

   Από το πρωί λοιπόν πολύς λαός, μαζί κι εγώ, ήμασταν συγκεντρωμένοι έξω από το παλάτι και περιμέναμε… Ανυπομονούσα κι ένιωθα αγωνία, αν και, όπως καταλαβαίνεις, είχα λόγους να είμαι αισιόδοξος για την έκβαση της υπόθεσης, που για τόσο καιρό ταλάνισε την αυτοκρατορία. Και μόλις ανακοινώθηκε επίσημα η πανηγυρική αποκατάσταση των εικόνων, όλοι έτρεξαν να ξετρυπώσουν όποια εικόνα είχαν κρύψει. Σε λίγο ένα μεγάλο χαρούμενο πλήθος ξεχύθηκε στους δρόμους... Έβλεπες παντού πολίτες να κρατούν σφιχτά στην αγκαλιά τους τις εικόνες και να τις προσκυνούν συγκινημένοι, αλλά και μοναχούς να ψέλνουν και να ευχαριστούν τον Θεό!

   Και τα καλά νέα δεν σταματούν εδώ! Εκτός από την αναστήλωση των εικόνων, ανακοινώθηκε ότι τα εκκλησιαστικά και μοναστηριακά κτήματα που είχαν δημευτεί θα αποδοθούν και πάλι σε εκκλησίες και μοναστήρια και ότι όλοι όσοι είχαν φυλακιστεί ή εξοριστεί εξαιτίας των εικονολατρικών τους πεποιθήσεων θα αποφυλακιστούν και θα είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στον τόπο τους. Βέβαια, ξεκαθαρίστηκε ότι με την προσκύνηση των εικόνων αποδίδεται τιμή στο εικονιζόμενο πρόσωπο και όχι στο υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένες, έτσι ώστε να αποφεύγονται οι υπερβολές στη λατρεία τους.

   Επιτέλους, μια πολυετής διαμάχη που δίχασε τον λαό και έφερε τόσα προβλήματα και αδικίες σε βάρος των ευσεβών πιστών τελείωσε με τη δύναμη του Θεού. Νιώθω ευλογημένος και Τον δοξάζω που με αξίωσε να ζήσω την αναστήλωση των εικόνων. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα… Είμαι σίγουρος πως, ενωμένοι πια, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά τους εξωτερικούς μας εχθρούς και η αυτοκρατορία θα γνωρίσει μέρες ακμής και ευημερίας.

   Ο Θεός μαζί σου!

Ο φίλος σου Γεώργιος

Μ. Γιώργος, Β2

   Αχάραγα σχεδόν κινήσαμε με τη μάνα μου για το κέντρο της πόλης για να μάθουμε την απόφαση που θα έκρινε την τύχη μας. Τα πόδια μου έτρεμαν… Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει πως έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, κι όσοι έχουν δίκιο δεν πρέπει να φοβούνται. Δίκιο όμως ή άδικο, τι σημασία είχε; Στο τέλος κι αυτόν τον συνέλαβαν μαζί με τους άλλους. Η κατηγορία; Εικονολάτρης…

   Τόσα χρόνια που είναι στην εξορία ο πατέρας, μάθαμε να είμαστε προσεκτικοί. Πολλές φορές η μητέρα με είχε δασκαλέψει να μην εκφράζω στους άλλους τις πεποιθήσεις μας, αλλά να δηλώνω εικονομάχος. Όσο κι αν επαναστατούσα μέσα μου, συγκρατιόμουν, γιατί ήξερα καλά πως δε θα άντεχε να με χάσει κι εμένα…

   Όταν ακούσαμε την ανακοίνωση της απόφασης για την αναστήλωση των εικόνων και την αποκατάσταση των εικονολατρών που διώχθηκαν, αγκαλιαστήκαμε με τη μητέρα μου και ξεσπάσαμε σε δάκρυα. Αυτή τη φορά όμως ήταν δάκρυα χαράς! Επιτέλους, δικαιωθήκαμε… Θα μπορούμε και πάλι να λατρεύουμε τις εικόνες ελεύθερα, χωρίς φόβο, και ο πατέρας θα γυρίσει στο σπίτι μας, κοντά μας!

   Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα, η χαρά και η συγκίνηση με πλημμυρίζει!

   Δόξα σοι Κύριε…

Κ. Κορίνα, Β2

Από το ημερολόγιο του Λέοντα Φιλοσόφου ή Μαθηματικού

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα ο Καίσαρ Βάρδας, ο θείος του ανήλικου Μιχαήλ Γ΄, ο οποίος διαχειρίζεται στις μέρες μας τις υποθέσεις της Αυτοκρατορίας, μου ανέθεσε τη διεύθυνση της σχολής της Μαγναύρας, μια θέση την οποία και αποδέχτηκα. Η πρόταση που μου είχε γίνει από τον Χαλίφη Μαμούν να διδάξω στη Βαγδάτη ήταν οπωσδήποτε δελεαστική, αλλά δεν μπορούσα παρά να την απορρίψω… Είναι μεγάλη μου τιμή να διευθύνω αυτή την ανωτέρα σχολή και θα κάνω το καλύτερο, ώστε ο Καίσαρ Βάρδας και ο ανιψιός του να μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες μου. Παρ’ όλη την κούραση, την οποία προφανώς συνεπάγεται ένα τέτοιο έργο, θα το αναλάβω πρόθυμα και με πλήρη επίγνωση της τεράστιας σημασίας του.

   Βέβαια, για να λειτουργήσει σωστά η σχολή χρειάζονται και τα κατάλληλα πρόσωπα. Αποφάσισα ο Θεόδωρος να αναλάβει το τμήμα της Γεωμετρίας και ο Θεοδήγιος αυτό της Αστρονομίας, ενώ ο Κομητάς θα αναλάβει τη Γραμματική, που είναι ιδιαίτερα σημαντική. Όλοι τους υπήρξαν μαθητές μου και τους εμπιστεύομαι.

   Ο Καίσαρ Βάρδας μου έδωσε την υπόσχεση ότι θα στηρίζει τους σπουδαστές της σχολής υλικά, με γενναιόδωρες χορηγίες για την κάλυψη των αναγκών τους. Γνωρίζοντας τα πνευματικά του ενδιαφέροντα, πιστεύω πως θα μας επισκέπτεται αρκετά συχνά, για να μας στηρίζει και ηθικά και να ενθαρρύνει τις ιδιαίτερες κλίσεις των σπουδαστών μας. Με τη δική του βοήθεια, πιστεύω πως η σχολή μας θα μεγαλουργήσει!

Κ. Θεοδώρα, Β2

Π. Δημήτρης, Β4

Οι πρωταγωνιστές μιλούν... - Βασίλειος Β΄

   Όταν ανέβηκα στον θρόνο, δεν ήμουν παρά ένα δεκαοκτάχρονο παιδί… Ωστόσο, μέσα στο παλάτι είχα δει τη διαφθορά και τις συνομωσίες στον αγώνα για την εξουσία, τη δίψα για δύναμη των μεγαλογαιοκτημόνων. Ήξερα από την αρχή ότι αυτοί θα είναι οι αντίπαλοί μου. Τώρα, μετά από απεγνωσμένη πάλη και εμφυλίους πολέμους, έχω καταφέρει να κατατροπώσω αυτούς που ήθελαν να σφετεριστούν τον θρόνο μου. Ωστόσο, αυτά τα χρόνια πέρασαν με δοκιμασίες και πίκρες, που με έχουν αλλάξει για πάντα. Έχω χάσει κάθε διάθεση για τις απολαύσεις της ζωής... Η αυλική μεγαλοπρέπεια δε με συγκινεί. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου, δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν, δεν έχω φίλους, ούτε σύντροφο. Από τους άλλους απαιτώ υπακοή, δεν επιζητώ την αγάπη τους…

   Έχω ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τους δυνατούς, που καταδυναστεύουν τους ελεύθερους αγρότες, οι οποίοι είναι πολύτιμοι για την αυτοκρατορία, αφού πληρώνουν φόρους και, το κυριότερο, είναι οι στρατιώτες μου! Είμαι αποφασισμένος να τους προστατέψω με κάθε τρόπο από τις αρπακτικές διαθέσεις της αριστοκρατίας. Αλλά και με τους Βούλγαρους θα αναμετρηθώ ξανά στο πεδίο της μάχης, αυτή τη φορά έμπειρος και πολύ καλύτερα προετοιμασμένος. Δε θα ησυχάσω παρά όταν διαλύσω το κράτος του Σαμουήλ!

   Θα ζήσω μόνος, σαν πολεμιστής, αλλά θα αφήσω την αυτοκρατορία μου πλούσια και πανίσχυρη! Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου…

Π. Δημήτρης, Β4

Η Άννα η Πορφυρογέννητη θυμάται…

   Εγώ, η Άννα η Πορφυρογέννητη, που οι αδελφοί μου είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά να δώσουν το χέρι μου σε πρίγκιπες Φράγκους και Γερμανούς, θα παντρευόμουν τελικά έναν βάρβαρο, τον ηγεμόνα των Ρως Βλαδίμηρο… Μάταια ικέτευα τον Βασίλειο να ακυρώσει τη συμφωνία, μέρος της οποίας αποτελούσα, χωρίς τη θέλησή μου. Ο Βλαδίμηρος, αφού βοήθησε στην καταστολή της εξέγερσης των δυνατών, είχε καταλάβει τη Χερσώνα, απαιτώντας το έπαθλο που του είχαν υποσχεθεί: εμένα! Η θλίψη και τα δάκρυά μου ήταν αστείρευτα. Έπρεπε όμως να υπακούσω για το καλό του λαού μας. Στο βάθος καταλάβαινα πως η συμμαχία με τους Ρως ήταν πολύτιμη για την αυτοκρατορία. Ένας γάμος πολιτικής σκοπιμότητας δεν έχει καμία σχέση με τα συναισθήματα… Τουλάχιστον, ο αδελφός μου ο Κωνσταντίνος, με είχε διαβεβαιώσει ότι ο μέλλων σύζυγός μου, όπως και ο λαός του, θα βαπτίζονταν Χριστιανοί.

   Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να υποταχτώ στη μοίρα μου… Τα πλούσια προικιά μου ετοιμάστηκαν και, με βαριά καρδιά, αναχώρησα μαζί με την ακολουθία μου για τη Χερσώνα με το βασιλικό πλοίο. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που άφησα την Κωνσταντινούπολη, την πατρίδα μου, για πάντα. Ο λαός με κατευόδωσε με δάκρυα και θρήνους, σαν να μην επρόκειτο για γάμο, αλλά για κηδεία...

   Θυμάμαι πως, καθώς το καράβι μας πλησίαζε στο λιμάνι, ήρθαν να μας προϋπαντήσουν οι Ρως με τα πλοία τους. Αν και παραδομένη στις σκέψεις μου, δεν μπορούσα να μην εντυπωσιαστώ από τις κραυγές, τα κύμβαλα, τις σάλπιγγες, τις πολύχρωμες σημαίες… Τα έθιμά τους μου φαινόντουσαν βάρβαρα, με τρόμαζαν. Ήξερα ωστόσο ότι πρέπει να φανώ αντάξια της καταγωγής μου. Ντυμένη με το βαρύ χρυσοκέντητο φόρεμά μου, κατέβηκα από το πλοίο μαζί με τη μεγαλοπρεπή ακολουθία μου, αμίλητη και σοβαρή, όπως ταίριαζε σε μια πριγκίπισσα. Ο Βλαδίμηρος με πλησίασε… Όταν κατάλαβα ποιος είναι, ξαφνιάστηκα. Περίμενα να δω έναν βάρβαρο αγριάνθρωπο, αλλά μπροστά μου στεκόταν ένας ψηλός και καλοφτιαγμένος άντρας με ευγενική όψη. Υποκλίθηκε αδέξια και με καλωσόρισε στη νέα μου πατρίδα...

   Πιστός στον λόγο του, ο Βλαδίμηρος βαπτίστηκε Χριστιανός, όπως και οι άρχοντες των Ρως, και ακολούθησαν οι βασιλικοί γάμοι στη Χερσώνα. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το γλέντι του γάμου μας! Σίγουρα θα έχει μείνει αξέχαστο σε όσους είχαν την τύχη να παρευρεθούν…

   Όταν όμως αντίκρισα για πρώτη φορά το Κίεβο, μου κόπηκαν τα πόδια. Δεν ήταν παρά ένα χωριό από καλύβες και λάσπη... Tο ανάκτορο ήταν βέβαια μεγάλο, αλλά απεριποίητο, χωρίς καμία διακόσμηση, βρώμικο στο κάτω τμήμα του που χρησιμοποιούνταν ως στάβλος, και η μυρωδιά από τα ζώα ήταν ανυπόφορη. Το χειρότερο σπίτι ενός εμπόρου στην Κωνσταντινούπολη ήταν καλύτερο από το ανάκτορο του Βλαδίμηρου! Καμία σχέση με τη λαμπρότητα της Πόλης, με τον πλούτο και την πολυτέλεια του Ιερού Παλατίου…

   Όμως ο Βλαδίμηρος αποδείχθηκε ο καλύτερος σύζυγος και ο πιο πιστός Χριστιανός! Με βοήθησε να προσαρμοστώ στη νέα μου ζωή και ακολούθησε κατά γράμμα το δίδαγμα του Χριστού μετά τη βάπτισή του. Σιγά σιγά όλος ο ρωσικός λαός ασπάστηκε τη χριστιανική πίστη. Μαζί με τον άντρα μου γκρεμίσαμε όλα τα ειδωλολατρικά μνημεία και χτίσαμε εκκλησίες. Του χάρισα τρία παιδιά. Ευλογημένα να είναι, όπως είμαστε κι εμείς, που αγαπήσαμε και σεβαστήκαμε ο ένας τον άλλον όλα τα χρόνια του κοινού μας βίου. Ο λαός των Ρως με τίμησε σαν βασίλισσά του, το ίδιο και ο σύζυγός μου.

   Τώρα που γυρίζω πίσω στα περασμένα, σκέφτομαι πως η ζωή μου είναι σαν ένα όνειρο που ξεκίνησε με σύννεφα και κατέληξε σε λιακάδα…

Κ. Δημήτρης, Β2

Και ένα ποίημα!

Άννα η Πορφυρογέννητη

Είμαι η Άννα η Πορφυρογέννητη

πριγκίπισσα του Βυζαντίου

του Βασιλείου Β΄ αδελφή,

αλλά με μοίρα αλλόκοτη…

Πρέπει να παντρευτώ

τον Ρώσο ηγεμόνα

για της πατρίδας το καλό,

να σώσω τη Χερσώνα.

Δέχτηκα να θυσιαστώ

να φύγω απ’ την πατρίδα

να πάω να ζήσω μοναχή

σε χώρα ξένη, μακρινή.

Την Πόλη αποχαιρέτησα

με δάκρυα στα μάτια

και η καρδιά μου έσπασε

σε χίλια δυο κομμάτια.

Είμαι στο καράβι

Νιώθω απελπισιά

τι θα αντικρίσω άραγε

εκεί στην ξενιτιά;

Μα κάτι βλέπω!

Να μην ερχόταν αυτή η στιγμή…

Μάταια! Τα πλοία των Ρως

ήρθαν για την υποδοχή.

Άντρας ψηλός, ξανθός,

έρχεται προς εμένα.

Είναι ο Βλαδίμηρος!

Θεέ μου, τα ’χω χαμένα.

Μου δίνει το χέρι του

- ευγενική κίνηση -

«Καλώς ήρθες αρχόντισσα!»

μου λέει με συγκίνηση.

Έφθασε η μεγάλη μέρα!

Έγινε η βάπτιση, του γάμου η τελετή

και στα νερά του Δνείπερου

βαπτίστηκαν οι Ρώσοι χριστιανοί.

Στο Κίεβο πια, σπίτια χαμηλά,

δρόμοι στενοί, άνθρωποι φτωχοί.

Αχ! Τίποτα δε μου θυμίζει

της Πόλης τη χλιδή!

Και έτσι αποφάσισα

στη νέα μου ζωή

στη χώρα αυτή και στο λαό της

να δώσω προσοχή.

Ο Βλαδίμηρος με αγαπά,

στέκεται στο πλευρό μου

Τα λόγια μου διαταγή

για τον νέο λαό μου.

Δάσκαλοι, αρχιτέκτονες,

μηχανικοί, μαστόροι,

θα κάνουνε αγνώριστη

τη χώρα και την πόλη.

Έτσι με κόπο κέρδισα

αγάπη, σεβασμό

και με τα καλά έργα μου

όλων τον θαυμασμό.

Γ. Στέργιος, Β2

ΟΧΙ στον ρατσισμό!

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου λένε ΟΧΙ στον ρατσισμό μέσα από αφηγήσεις - μαρτυρίες, συνεντεύξεις και σελίδες ημερολογίου.

Η ικανότητα δεν έχει χρώμα

   Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι στις μέρες μας οι ρατσιστικές συμπεριφορές δε λείπουν από την καθημερινότητά μας… Πριν από λίγο καιρό υπήρξα κι εγώ μάρτυρας ενός τέτοιου περιστατικού. Ήμουν σε έναν αγώνα μπάσκετ όπου έπαιζε ο αδελφός μου και σε κάποια φάση ο προπονητής της αντίπαλης ομάδας αποφάσισε να κάνει μια αλλαγή σε έναν παίκτη. Όταν όμως ανακοίνωσε το όνομα του νέου παίκτη που θα μπει στον αγώνα, ένας πατέρας άρχισε να φωνάζει και να κάνει μεγάλη φασαρία, επειδή στη θέση του γιου του θα έμπαινε ένα έγχρωμο παιδί. Απαιτούσε από τον προπονητή να βάλει ως αλλαγή το δικό του παιδί και «όχι αυτόν τον μαύρο»... Ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί σκέφτηκα πώς θα αισθάνεται ο νεαρός που στοχοποιήθηκε τόσο άδικα, μόνο και μόνο για το χρώμα του δέρματός του, και ντράπηκα για λογαριασμό του πατέρα που φερόταν μ’ αυτόν τον τρόπο, δίνοντας και στον γιο του ένα κακό παράδειγμα. Ευτυχώς, αρκετοί από τους γονείς που παρακολουθούσαν τον αγώνα αντέδρασαν και ζήτησαν από τον διαιτητή να αποβάλλει τον άνθρωπο αυτόν από το γήπεδο. Μετά από αυτό και με την παρέμβαση του διαιτητή και του προπονητή ο «κύριος» αποχώρησε, απειλώντας και βρίζοντας, και ο αγώνας συνεχίστηκε κανονικά. Τελικά το έγχρωμο παιδί αποδείχτηκε ο πιο σημαντικός παίκτης του αγώνα και χάρισε στην ομάδα του τη νίκη! Αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά, παρόλο που έχασε η ομάδα του αδελφού μου…

   Ήταν μια μικρή νίκη ενάντια στον ρατσισμό!

Α. Αναστασία, Γ2

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά!

   Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι η στάση μας απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικού χρώματος, φυλής, θρησκευτικών πεποιθήσεων ή σεξουαλικών προτιμήσεων; Πολλές φορές αυτοί αποτελούν στόχο ρατσιστικής συμπεριφοράς και, ακόμα κι αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που την εκδηλώνουμε, την ενισχύουμε, αν μείνουμε σιωπηλοί και αμέτοχοι… Πρόσφατα βρέθηκα αντιμέτωπος μ’ αυτόν τον προβληματισμό, με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο σχολείο μας.

   Φέτος ήρθε στο σχολείο ένα καινούριο παιδί από οικογένεια μεταναστών. Είναι ένας ήσυχος μαθητής που δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Τις προάλλες όμως είδα στο διάλειμμα κάποιους συμμαθητές μας να τον έχουν στριμώξει σε μια γωνιά και να τον περιγελούν. Αυτός προσπαθούσε να απαντήσει, αλλά τα μπερδεμένα ελληνικά του τον έκαναν στόχο για ακόμα περισσότερα πειράγματα. Μάλιστα, κάποιος τον έσπρωξε και έπεσαν κάτω τα γυαλιά που φορούσε. Είχα δει αρκετά… Μπήκα στη μέση, στάθηκα δίπλα στο παιδί αυτό και το υπερασπίστηκα. Μαζί με μένα ήρθαν και οι φίλοι μου και άλλα παιδιά… Οι ψευτόμαγκες, βλέποντας ότι είναι πολλοί αυτοί που κατακρίνουν τη στάση τους, υποχώρησαν και άφησαν το παιδί ήσυχο. Όταν είχαν πια απομακρυνθεί, ρώτησα το όνομά του και πιάσαμε την κουβέντα. Αν και ακόμα δυσκολεύεται με τη γλώσσα, ο Ζακούρ μου φάνηκε πολύ συμπαθητικός και του είπα πως θα ήθελα να γνωριστούμε καλύτερα και να γίνουμε φίλοι, κάτι που δέχτηκε με χαρά!

   Μεγαλώνοντας έχω καταλάβει πως, αν δεν υπάρχει κοινωνική μόρφωση και ενσυναίσθηση στους ανθρώπους, παρόμοια περιστατικά θα τα συναντάμε συχνά στη ζωή μας. Ο ρατσισμός είναι μια καταιγίδα, που πνίγει τα συναισθήματα των ανθρώπων, αφού αγριεύει την ψυχή και γεννά αστραπές κακίας, καθώς μαύρα σύννεφα την καλύπτουν… Αλλά όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να απαντήσουμε στις διακρίσεις, την ξενοφοβία, τη ρατσιστική συμπεριφορά με την κατανόηση, την αποδοχή, την αγάπη!

Β. Ηλίας, Γ2

Από την Αλβανία στην ελληνική κοινωνία

- Καλησπέρα! Σε ευχαριστώ που δέχτηκες να πραγματοποιήσουμε αυτή τη συνέντευξη. Αρχικά, πες μου πώς ονομάζεσαι.

- Το όνομά μου είναι Κριστιάν.

- Από πού κατάγεσαι;

- Γεννήθηκα στα Τίρανα της Αλβανίας. Ήρθαμε στην Ελλάδα πριν από 9 χρόνια, γιατί στην πατρίδα μας αντιμετωπίζαμε οικονομικές δυσκολίες και οι γονείς μου αναζητούσαν καλύτερες συνθήκες ζωής.

- Πώς ήταν τα πρώτα σου χρόνια στην Ελλάδα;

- Καθόλου εύκολα... Στην αρχή αναγκαστήκαμε να μείνουμε σε μια μικρή αποθήκη σε αγροτική περιοχή της Ημαθίας, γιατί οι γονείς μου εργάστηκαν για ένα διάστημα στις καλλιέργειες ροδάκινου. Ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες διαβίωσης. Βέβαια, εγώ ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα και πολλά… Στη συνέχεια ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη, μια που ο πατέρας μου είναι χτίστης και θα μπορούσε να βρει πιο εύκολα δουλειά στην πόλη. Τότε πήγα και για πρώτη φορά στο σχολείο. Εκεί στην αρχή τα παιδιά με κοιτούσαν με περιέργεια, όταν μάθαιναν ότι είμαι από την Αλβανία, και κάποια με απέφευγαν ή, ακόμα χειρότερα, με κορόιδευαν. Επίσης, μου ήταν δύσκολο να επικοινωνήσω με τους άλλους, γιατί δεν ήξερα καλά ελληνικά. Σιγά σιγά τα έμαθα και προσαρμόστηκα. Σήμερα και οι δύο γονείς μου εργάζονται και τα οικονομικά της οικογένειάς μου έχουν κατά πολύ βελτιωθεί.

- Χαίρομαι! Θα ήθελες να μιλήσεις για τα συναισθήματα και τα σχέδιά σου για το μέλλον και να δώσεις κάποιο μήνυμα;

- Τώρα είμαι πια αισιόδοξος! Δε φοβάμαι ούτε και ντρέπομαι για την καταγωγή μου… Θα κυνηγήσω το όνειρό μου να γίνω μουσικός και θέλω μέσα από τα τραγούδια μου να περνάω μηνύματα σε μικρούς και μεγάλους. Θα ήθελα η Ελλάδα, που πλέον τη θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου, να δέχεται φιλόξενα τους μετανάστες και τους ξένους, όπως ταιριάζει στην παράδοσή της! Στους μεγάλους θα έλεγα να μάθουν στα παιδιά τους ότι δεν έχει σημασία το χρώμα, η εθνικότητα ή οποιαδήποτε διαφορά. Όλοι είμαστε άνθρωποι και έχουμε ίσα δικαιώματα… Θα ήθελα να πω και στα παιδιά, μικρότερα ή μεγαλύτερα, την επόμενη φορά που θα δουν ένα παιδί μόνο του στην αυλή να το πλησιάσουν και να του κάνουν παρέα, να μην κοροϊδεύουν και να μην απομονώνουν κανέναν και για κανένα λόγο, γιατί έχω βρεθεί σ’ αυτή τη θέση και ξέρω πόσο σκληρά γινόμαστε εμείς τα παιδιά κάποιες φορές...

Χ. Μιχάλης, Γ4

Η Αμίρα από τη Συρία

- Γεια σου, Αμίρα! Από πού κατάγεσαι;

- Γεννήθηκα στη Συρία, αλλά εδώ και τρία χρόνια περίπου ζω εδώ, στην Ελλάδα.

- Μου κάνει εντύπωση που μιλάς τόσο καλά Ελληνικά!

- Ευχαριστώ! Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα αρκετά... Με βοήθησε όμως πολύ το σχολείο και η καθημερινή επικοινωνία με τους ανθρώπους.

- Θα μπορούσες να μου πεις πώς βρέθηκες με την οικογένειά σου στην Ελλάδα;

- Είναι μεγάλη ιστορία και, για να πω την αλήθεια, δε θέλω να τα θυμάμαι… Γνωρίζεις την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μου. Αναγκαστήκαμε να την εγκαταλείψουμε, επειδή φοβόμασταν για τη ζωή μας! Και πόσο να αντέξει κανείς να ζει σε ένα συνεχές καθεστώς φόβου; Έτσι, αποφασίσαμε να φύγουμε, αν και δεν ήταν καθόλου εύκολο… Αφήσαμε πίσω μας όχι μόνο το σπίτι μας, αλλά και πολλούς δικούς μας ανθρώπους, συγγενείς και φίλους. Εμείς είμαστε τώρα ασφαλείς, αλλά εκείνους τους σκέφτομαι κάθε μέρα και προσεύχομαι να είναι καλά…

- Πώς είναι η ζωή σου στην Ελλάδα;

- Στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα, δεν ήξερα και τη γλώσσα… Τώρα είναι σίγουρα καλύτερη η κατάσταση. Οι περισσότεροι Έλληνες μας φέρθηκαν φιλικά και μας βοήθησαν, υπάρχουν όμως πάντα και οι εξαιρέσεις, άνθρωποι που είναι επιφυλακτικοί και καχύποπτοι, που σε κοιτάζουν με μισό μάτι, απλά και μόνο επειδή είσαι ξένος και διαφορετικός. Ακόμα και στο σχολείο το αντιμετώπισα αυτό, αν και τώρα πια έχω κάνει καλούς φίλους που με στηρίζουν και δεν είμαι μόνη μου!

- Και για το μέλλον τι σκέφτεσαι; Ποια είναι τα όνειρά σου;

- Καλή ερώτηση! Θα ήθελα να σπουδάσω σε ένα ελληνικό Πανεπιστήμιο, αν και δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι. Είμαι πολύ αναποφάσιστη! Βέβαια, ονειρεύομαι και να μπορέσω να επιστρέψω στην πατρίδα μου μία μέρα. Εκεί θέλω να ζήσω, να κάνω οικογένεια… Μου λείπει πολύ! Πάνω απ’ όλα όμως το όνειρό μου είναι να ζήσω στο μέλλον σε έναν κόσμο χωρίς πολέμους, όπου θα γίνεται σεβαστή η ανθρώπινη ζωή και διαφορετικότητα. Για έναν τέτοιο κόσμο αξίζει να αγωνιστούμε όλοι!

Π. Ραφαέλα, Γ4

Μια σημαντική απόφαση

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Πρώτη φορά που σου γράφω από τότε που εγκατασταθήκαμε με την οικογένειά μου στην Ελλάδα. Στη ζωή μου άλλαξαν πολλά και όχι όλα προς το καλύτερο… Έτσι, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα τη διάθεση να γράψω γι’ αυτά. Προτιμούσα να μην τα σκέφτομαι, να κάνω πως δεν υπάρχουν. Μέχρι σήμερα…

   Λοιπόν, ημερολόγιό μου, θα τα πάρω όλα από την αρχή… Ήταν δύσκολο να αποχωριστώ την Αίγυπτο και τους φίλους μου εκεί, αλλά οι γονείς μου αποφάσισαν να μεταναστεύσουμε στην Ελλάδα προκειμένου να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα και να έχουμε μια καλύτερη ζωή. Άλλωστε, μητέρα μου είναι ελληνικής καταγωγής κι εγώ έμαθα από μικρός τα ελληνικά και φοίτησα σε ελληνικό σχολείο. Έτσι, η απόφαση αυτή φαινόταν σωστή, στην πράξη όμως τα πράγματα αποδείχτηκαν διαφορετικά…

   Εδώ στην Ελλάδα η μητέρα μου δε δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά, καθώς το πτυχίο της και η άριστη γνώση αγγλικών και αραβικών ήταν αρκετά για να προσληφθεί σε μία εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα του εμπορίου με αραβικές χώρες, και μάλιστα με αξιοπρεπή μισθό. Αλλά για τον πατέρα μου τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα, και όχι γιατί δεν έχει προσόντα, και τρεις ξένες γλώσσες ξέρει, και δύο πτυχία έχει και επαγγελματική εμπειρία. Απλά πιστεύω ότι, επειδή είναι Άραβας, αντιμετωπίζει στον τομέα της εύρεσης εργασίας την ίδια προκατάληψη που αντιμετωπίζω κι εγώ στο σχολείο.

   Ήμουν αισιόδοξος όταν πρωτοπήγα στο σχολείο... Είμαι αρκετά κοινωνικός και πίστευα πως θα κάνω γρήγορα καινούριους φίλους. Πράγματι, αρκετοί συμμαθητές μου με πλησίασαν, έκανα μάλιστα και έναν καλό φίλο, τον Πέτρο. Θα μου πεις, ποιο είναι τότε το πρόβλημά σου; Λοιπόν, από την αρχή κάποιοι μαθητές με έβαλαν στο μάτι και αποφάσισαν να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη κάθε μέρα… Από πού να αρχίσω; Το αραβικό μου όνομα τους φαίνεται αστείο και με κοροϊδεύουν γι’ αυτό. Πετάνε προσβλητικά σχόλια για την καταγωγή μου και μου λένε πως δε θέλουν άτομα σαν εμένα στο σχολείο τους. Μάλιστα, μια φορά κάποιος έριξε τον χυμό του πάνω μου, τάχα κατά λάθος… Αλλά το αποκορύφωμα ήταν τα χτεσινά. Όπως γυρνούσα στο σπίτι μου από το σχολείο, το γνωστό παρεάκι με περίμενε στο πάρκο. Ήταν φανερό πως μου την είχαν στημένη! Είχαν πάρει θέση ώστε να μου κλείνουν τον δρόμο και να μην μπορώ να περάσω. Δεν ήθελα να προκαλέσω κάποια ένταση, οπότε έκανα να φύγω. Αλλά, με το που γύρισα την πλάτη μου, ένα γεροδεμένο παιδί έκανε δύο βήματα, με έπιασε από τον γιακά και με σήκωσε. Τότε, ένα άλλο παιδί πήγε από πίσω και μου έβγαλε το παπούτσι. Βρήκαν ωραίο παιχνίδι, εγώ κορόιδο, να προσπαθώ να πάρω το παπούτσι μου και αυτοί να το πετάνε ο ένας στον άλλο. Τελικά το πέταξαν πάνω σε ένα δέντρο και έφυγαν, κοροϊδεύοντας και γελώντας μαζί μου. Έμεινα μόνος μου, να προσπαθώ να το ξεσκαλώσω…

   Γύρισα σπίτι θυμωμένος και αγανακτισμένος. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έλεγα στον εαυτό μου ότι, έτσι κι αλλιώς, δε γίνεται να σε συμπαθούν όλοι και ότι αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή θα βαρεθούν και θα σταματήσουν. Από την άλλη, δεν ήθελα να στεναχωρήσω τους γονείς μου που έχουν τα δικά τους προβλήματα, ο πατέρας μου ψάχνει ακόμη για δουλειά και η μητέρα μου έχει πολλές υποχρεώσεις… Ωστόσο, ο κόμπος είχε φτάσει πια στο χτένι! Πήρα τηλέφωνο τον Πέτρο και του τα είπα όλα. Αυτός μου εξέφρασε τη συμπαράστασή του, σαν αληθινός φίλος, και με παρότρυνε να μιλήσω πρώτα απ’ όλα στους γονείς μου. Μου είπε ακόμη πως θεωρεί απαραίτητο να ενημερωθεί άμεσα ο διευθυντής του σχολείου για όλα αυτά και προσφέρθηκε να έρθει μαζί μου στο γραφείο του, για να με στηρίξει. Ένιωσα να φεύγει από πάνω μου ένα μεγάλο βάρος και πήρα τις αποφάσεις μου… Θα ακολουθήσω τη συμβουλή του!

   Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να δείχνει τον άλλο υποτιμητικά με το δάχτυλο, να γελάει εις βάρος του και να μη σέβεται τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τα δικαιώματά του, με το πρόσχημα ότι είναι ξένος και διαφορετικός. Είναι καιρός να αντιδράσω, για να βάλω αυτούς που πιστεύουν ότι το έχουν το δικαίωμα αυτό στη θέση τους. Νιώθω ότι ανέχτηκα αρκετά και ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για μένα και θα με βοηθήσουν. Δεν είμαι αδύναμος, ούτε μόνος!

Φ. Πελαγία, Γ4

Άλλοι/ες προτίμησαν το κολάζ, με εικόνες και συνθήματα κατά του ρατσισμού...

Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί!

Ο ρατσιστής δεν αποδέχεται το διαφορετικό

και μειώνει τους άλλους χωρίς σεβασμό…

Όταν σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, σεβόμαστε τον Άνθρωπο, 

την αξία και την προσωπικότητά του.

Είμαστε παιδιά, μια μεγάλη αγκαλιά,

όλα υπέροχα και διαφορετικά!

Όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή και την αγάπη.

Πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος!

ΑΠΙΘΑΝΟΙ - ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ - ΕΚΛΠΗΚΤΙΚΟΙ - ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ισότητα στα δύο φύλα.

Η αγάπη δεν έχει όρια και δεν κάνει διακρίσεις.

Η διαφορετικότητα αναδεικνύει τη μοναδικότητα των ανθρώπων…

και είναι ωραία!

Τι χοντρός, τι λιγνός;

Πάντα ξεχωριστός και μοναδικός!

Όλοι μαζί, για ένα κόσμο διαφορετικό!

Συνεργάστηκαν

- από το Γ2: Γ. Γιώργος - Γ. Ειλσάβετ - Ζ. Νικόλας

- από το Γ4: Π. Κωνσταντίνα

Και ένα γράμμα από… άλλον πλανήτη!

Πλανήτης Αφροδίτη

Πλανήτης Αφροδίτη 4/5/2185

Αγαπητοί γονείς,

   Τι κάνετε; Πώς είναι η μικρούλα μας; Είμαι σίγουρη ότι πλέον θα έχει ψηλώσει πολύ! Έχει περάσει τόσο καιρός από τότε που έφυγα από τη Γη… Όσο για μένα, μην ανησυχείτε, είμαι καλά στην υγεία μου. Βρισκόμαστε τώρα στον τελευταίο σταθμό της ερευνητικής μας αποστολής, στον πλανήτη Αφροδίτη. Είναι αλήθεια πως όλο το διάστημα που συμμετέχω σ’ αυτό το μεγάλο διαπλανητικό ταξίδι έμαθα πολλά, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται μ’ αυτά που είδα σ’ αυτόν τον πλανήτη!

   Είμαι σίγουρη ότι σας έχω εξάψει την περιέργεια, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, εδώ στην Αφροδίτη όλοι οι κάτοικοι είναι πανέμορφοι! Είναι ψηλοί, με τέλειο πρόσωπο και αψεγάδιαστο σώμα. Αλλά… υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά». Είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους! Επιπλέον, δεν μπορούν ούτε να γελάσουν ούτε να κλάψουν, το όμορφο πρόσωπό τους είναι τελείως ανέκφραστο… Απέναντι σ’ εμάς τους γήινους είναι βέβαια ευγενικοί, αλλά το βλέπω ότι μας κοιτάζουν με αποδοκιμασία και μια κάποια περιφρόνηση… Προφανώς, επειδή εμείς είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, τους φαινόμαστε πολύ άσχημοι και παρατήρησα ότι προσέχουν να μη μας ακουμπήσουν, σαν να είναι η διαφορετικότητα μια κολλητική αρρώστια! Αυτοί, βλέπεις, είναι «τέλειοι»… Στα δικά μου πάλι μάτια αυτοί είναι που μοιάζουν σαν άψυχα ρομπότ και, παρά την ομορφιά τους, έχουν αρχίσει να μου φαίνονται αποκρουστικοί.

   Δε βλέπω την ώρα να γυρίσω πίσω στη Γη μας… Πέρα από το ότι μου λείπετε πάρα, πάρα πολύ, θέλω να βρεθώ πάλι ανάμεσα σε πολλούς, διαφορετικούς και μοναδικούς ανθρώπους. Τώρα καταλαβαίνω περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι η διαφορετικότητά μας είναι αυτή που μας κάνει ξεχωριστούς και πραγματικά όμορφους!

   Φιλιά από την Αφροδίτη,

Ραφαέλα

Π. Ραφαέλα, Γ4

Πρώτη μέρα στο σχολείο...

Με έμπνευση το κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη "Η Νέα Παιδαγωγική", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου παρουσίασαν τις δικές τους αναμνήσεις από την πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο...

   Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο, σαν να τη ζω σήμερα. Το προηγούμενο βράδυ ήμουν πολύ ανήσυχος, σκεφτόμουν πώς θα είναι το σχολείο, αν θα είμαι μόνος ή θα βρω φίλους… Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι μου και έκλαιγα από μέσα μου. Ώσπου χτύπησε το ξυπνητήρι! Πετάχτηκα επάνω σαν ελατήριο, γιατί κατάλαβα ότι ήρθε η μεγάλη στιγμή… Ήμουν γεμάτος ταραχή και το πρώτο που έκανα ήταν να βεβαιωθώ ότι είχα βάλει όλα τα πράγματά μου στην τσάντα, ακόμα και το αγαπημένο μου αρκουδάκι, για να μου κρατάει συντροφιά. Με έντυσε η μαμά μου και κάθισα στο τραπέζι για πρωινό. Είχα τόση αγωνία, που δεν μπορούσα να κατεβάσω μπουκιά. Οι γονείς μου, για να με ενθαρρύνουν, μου έλεγαν ότι είμαι πια μεγάλος και ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγχώνομαι.

   Με πήρε από το χέρι η μαμά μου και φύγαμε για το σχολείο. Η διαδρομή, ακόμα το θυμάμαι, μου φάνηκε ατελείωτη. Κοιτούσα δεξιά αριστερά και έβλεπα άλλα παιδιά που έκλαιγαν γιατί δεν ήθελαν να πάνε σχολείο, κι αυτό άρχισε πάλι να με αγχώνει... Όταν επιτέλους φτάσαμε στο σχολείο, η μαμά μου με αγκάλιασε τρυφερά και μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Εγώ όμως είχα κολλήσει πάνω της και δεν ήθελα να μπω μέσα, ώσπου ήρθε ένας ήρεμος, χαμογελαστός δάσκαλος, με πήρε από το χέρι και με οδήγησε μέσα στην αίθουσα. Εκεί είδα πολλούς συμμαθητές μου από το νηπιαγωγείο κι αυτό με ηρέμησε λιγάκι. Ακόμα όμως είχα έναν φόβο μέσα μου που δεν τον εκδήλωνα, γιατί ντρεπόμουνα επειδή ήταν οι συμμαθητές μου μπροστά.

   Ξεκινήσαμε με διάφορα παιχνίδια και σιγά σιγά άρχισα να συνηθίζω το σχολείο και τον δάσκαλο, αλλά και να κάνω νέες γνωριμίες. Ξεχάστηκα και ηρέμησα. Σκεφτόμουν ότι, όταν γυρίσω σπίτι, θα έχω να λέω πάρα πολλά στους γονείς μου για όσα είδα κι έζησα την πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα τους έλεγα ακόμα ότι δε χρειάζεται να ανησυχούν, γιατί όχι μόνο δε φοβόμουν πια, αλλά μου άρεσε κιόλας! Οι ώρες πέρασαν ζωγραφίζοντας και παίζοντας, τόσο ευχάριστα που στεναχωρήθηκα όταν χτύπησε το κουδούνι για να φύγουμε. Στον δρόμο για το σπίτι χοροπηδούσα, γελούσα και μιλούσα ασταμάτητα στη μητέρα μου για το πόσο καλά πέρασα στο σχολείο!

   Στο Δημοτικό γνώρισα όλους αυτούς τους καλούς δασκάλους, που μας άντεχαν κάθε μέρα και μας μάθαιναν τόσο χρήσιμα πράγματα, και έκανα πολλούς φίλους. Και σήμερα, που τα σκέφτομαι όλα αυτά, ενώ έχουν περάσει αρκετά χρόνια, μου φαίνονται τόσο αστείοι οι παιδικοί μου φόβοι, που γελάω με τον εαυτό μου!

Α. Γιώργος, Α2

   Μια ωραία φθινοπωρινή μέρα του Σεπτεμβρίου έφτασε και για μένα η ώρα να ξεκινήσω το σχολείο και να πάω στην Πρώτη Δημοτικού! Το προηγούμενο βράδυ πριν τον αγιασμό είχα αγωνία και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, επειδή σκεφτόμουν πώς θα ήταν το μεγάλο σχολείο και οι συμμαθητές μου. Αισθανόμουν χαρά για το νέο μου ξεκίνημα, αλλά και άγχος μήπως και δεν μπορέσω να ανταπεξέλθω στα καινούρια μου καθήκοντα. Τώρα πια θα έπρεπε να διαβάζω, να γράφω και δε θα είχα πολύ χρόνο για παιχνίδι. Αυτό μου προκαλούσε μια μικρή στενοχώρια…

   Στο σχολείο πήγα με τη μαμά μου, καθώς ο πατέρας μου είναι γυμναστής και έπρεπε να βρίσκεται στο δικό του σχολείο. Πάντως, φάγαμε όλοι μαζί πρωινό και συζητήσαμε. Ο μπαμπάς μού παρουσίασε την πρώτη μέρα στο Δημοτικό σαν μια πολύ όμορφη στιγμή της ζωής μου κι αυτό μου έδωσε κουράγιο και δύναμη. Αλλά και η μαμά, στον δρόμο για το σχολείο, ήταν πολύ χαρούμενη κι αυτό το μετέδιδε και σε μένα. Μου πήρε όλο το άγχος και με χαλάρωσε.

   Όταν φτάσαμε στην αυλή του σχολείου, είδα πολλούς γονείς και μαθητές να περιμένουν. Στα πρόσωπα όλων ήταν ζωγραφισμένη η χαρά. Αφού έγινε ο αγιασμός, μας φώναξαν να μπούμε στις τάξεις. Η δική μου τάξη βρισκόταν στο ισόγειο και ήταν αρκετά ευρύχωρη. Στο τμήμα μου ήμασταν 20 μαθητές, από τους οποίους ήξερα μόνο έναν, με τον οποίον και κάθισα στο ίδιο θρανίο. Η δασκάλα μας, η κυρία Αναστασία, μας υποδέχθηκε με θέρμη και μας μίλησε για τα μαθήματα και το πρόγραμμα της Πρώτης Δημοτικού. Η παρουσία της μου έκανε πολύ καλή εντύπωση και με προδιέθεσε θετικά για τη χρονιά που θα ακολουθούσε. Όσο για τους συμμαθητές μου, στην πορεία γνωριζόμασταν καλύτερα και με κάποιους από αυτούς είμαι φίλος και περνάμε ωραία ακόμα και σήμερα!

   Έχω μόνο όμορφες αναμνήσεις από την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό.

Τ. Ιορδάνης, Α3

   Ξημέρωσε επιτέλους η πρώτη μέρα που θα πήγαινα στο δημοτικό σχολείο! Κρατώντας την μπλε τσάντα μου με τα ροδάκια και φορώντας τα καλά μου, ξεκίνησα μαζί με τη μητέρα μου για το σχολείο. Ήταν κάτι καινούριο για μένα και είχα μεγάλη περιέργεια. Η μόνη μου σκέψη ήταν ότι θα έκανα καινούριους φίλους και ότι η ζωή μου θα γινόταν πιο ενδιαφέρουσα, μιας και θα μάθαινα πολλά και καινούργια πράγματα.

   Στο προαύλιο του σχολείου ήταν μαζεμένα πολλά παιδιά μαζί με τους γονείς τους. Όλοι περίμεναν να βγάλει λόγο η διευθύντρια. Οι περισσότεροι γονείς ήταν συγκινημένοι και βουρκωμένοι, ενώ κάποιοι άλλοι, μεταξύ αυτών και η μητέρα μου, ήταν απλά περήφανοι και χαρούμενοι. Έπειτα μπήκαμε στην τάξη και συναντήσαμε τη δασκάλα μας. Μου φάνηκε από την αρχή φιλική και καλοπροαίρετη, μας είπε ότι θα είναι δίπλα μας σε ό,τι χρειαζόμαστε και μας ζήτησε να είμαστε αγαπημένοι για να γίνουμε μια ωραία ομάδα. Όλα τα παιδιά ήμασταν ντροπαλά στην αρχή, γιατί δε γνωριζόμασταν μεταξύ μας, αλλά γρήγορα, με μερικά παιχνίδια γνωριμίας και με τη βοήθεια της δασκάλας, αρχίσαμε να νιώθουμε πιο άνετα ο ένας με τον άλλον.

   Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου εμπειρία στο Δημοτικό που, κατά τη γνώμη μου, είναι μια από τις σημαντικότερες που μπορεί να έχει ένα παιδί.

Κ. Σωκράτης, Α2

   Έφτασε και για μένα η πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο… Από τη στιγμή που είχα τελειώσει το νηπιαγωγείο, την περίμενα πώς και πώς! Για καλή μου τύχη, δε θα πήγαινα μόνος μου σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Το ότι είχα μαζί μου και τα αδέλφια μου με βοηθούσε πολύ και με έκανε να νιώθω ασφαλής.

   Εφοδιασμένοι με όλα τα απαραίτητα, τσάντες, μολύβια και τετράδια, στις 11 Σεπτέμβρη πήγαμε στον αγιασμό. Η αυλή του σχολείου, αλλά και το ίδιο το σχολείο, μου φάνηκαν τεράστια, νόμιζα ότι θα χαθώ, δεν ήξερα πού να πάω και τι να κάνω… Ευτυχώς, πολύ γρήγορα ήρθε κοντά μας η δασκάλα. Μας μίλησε πολύ όμορφα και γλυκά και με έκανε αμέσως να ηρεμήσω και να πάρω θάρρος για το καινούργιο ξεκίνημα. Η μαμά και ο μπαμπάς μάς αποχαιρέτησαν γεμάτοι περηφάνια!

   Μπήκαμε μέσα στην τάξη, καθίσαμε στο θρανίο και προσπαθούσαμε να εξοικειωθούμε με το καινούργιο περιβάλλον, να γνωρίσουμε τα άλλα τα παιδιά και να ακούσουμε τη δασκάλα, που μας εξηγούσε με υπομονή τι έπρεπε να κάνουμε. Αλλά όταν μας μοίρασε τα βιβλία, αγχώθηκα πολύ, γιατί μου φαίνονταν τόσο μεγάλα και τόσο βαριά που ήμουν σίγουρος ότι δε θα χωράνε στην τσάντα μου. Και το χειρότερο, περίμεναν από μένα να τα διαβάσω! Οι απαιτήσεις του Δημοτικού μου φάνηκαν βουνό… Δεν άργησε να χτυπήσει το κουδούνι και κάναμε το πρώτο μας διάλειμμα. Τότε μπορώ να πω ότι χαλάρωσα λίγο, γιατί κατάλαβα ότι στο σχολείο θα παίζουμε κιόλας και δε θα κάνουμε μόνο μάθημα.

   Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να πω ότι η πρώτη μέρα στο σχολείο μου άφησε θετικά συναισθήματα. Αν βέβαια δεν είχαμε και τόσο διάβασμα, θα ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα...

Μ. Φίλιππος, Α2

   Όταν έφτασε η μέρα που θα πήγαινα για πρώτη φορά στο δημοτικό σχολείο, είχα αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μια ήμουν περήφανος, γιατί ένιωθα ότι είχα μεγαλώσει, αλλά από την άλλη ανησυχούσα, γιατί δεν ήξερα τι με περιμένει. Σκεφτόμουν ότι οι ανέμελες μέρες του νηπιαγωγείου είχαν τελειώσει οριστικά και προβληματιζόμουν αν θα έχω χρόνο για παιχνίδι και πόσο δύσκολα θα είναι τα μαθήματα. Μου φαινόταν παράξενο ότι θα έπρεπε για τόσες ώρες να είμαι καθισμένος σε ένα θρανίο…

   Θυμάμαι ότι κρατούσα σφιχτά το χέρι της μητέρας μου σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σχολείο. Εκείνη προσπαθούσε να με ενθαρρύνει και να μου δώσει κουράγιο με τα τρυφερά της λόγια και το χαμόγελό της. Με το που μπήκαμε στο σχολείο, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει έντονα. Οι μεγαλύτεροι μαθητές μου φάνηκαν πολύ ψηλοί. Είδα και κάποια παιδιά στην ηλικία μου τα οποία έκλαιγαν, αλλά εγώ είπα στον εαυτό μου πως ήμουν πιο δυνατός. Ευτυχώς, αρκετοί συμμαθητές μου από το νηπιαγωγείο ήταν μαζί μου στο Δημοτικό, κάτι που με ξάφνιασε ευχάριστα. Επίσης, η δασκάλα που πήρε το τμήμα μου, η κυρία Αναστασία, ήταν πολύ γλυκιά και ευγενική. Αμέσως μας έκανε να αισθανθούμε άνετα και να χαλαρώσουμε. Προς έκπληξή μου, η ώρα να μαζέψουμε τα πράγματά μας για να πάμε σπίτι ήρθε, χωρίς καν να το καταλάβω!

   Λυπάμαι που τελείωσε το Δημοτικό… Τώρα χωριστήκαμε με τους φίλους μου, που πηγαίνουν πια σε διαφορετικά σχολεία.

Χ. Άρης, Α2

   Εκείνη την ημέρα ξύπνησα γεμάτος χαρά και ανυπομονησία που θα πήγαινα επιτέλους στο μεγάλο σχολείο, το Δημοτικό. Παράλληλα όμως ένιωθα αγωνία και ανασφάλεια για το τι θα συναντούσα εκεί, πόσο μάλλον που δε γνώριζα κανένα παιδί, καθώς μόλις είχαμε μετακομίσει στην Ορεστιάδα με την οικογένειά μου. Ξεκίνησα λοιπόν με τους γονείς μου να πάμε στο σχολείο. Αν και ήμουν αγχωμένος, σε όλη τη διαδρομή παρηγοριόμουν με τη σκέψη ότι θα γνωρίσω καινούριους φίλους και δασκάλους που θα μου μάθουν ενδιαφέροντα πράγματα.

   Όταν φτάσαμε στο σχολείο, οι γονείς μου με φίλησαν και με καθησύχασαν, λέγοντάς μου ότι όλα θα πάνε καλά. Στην καινούρια μας τάξη μας οδήγησε η δασκάλα μας, που ήταν πολύ καλή. Επειδή οι υπόλοιποι συμμαθητές μου γνωρίζονταν μεταξύ τους και εγώ ήμουν ο «καινούριος», με πλησίασαν με ενδιαφέρον, παίξαμε όλοι μαζί κι έτσι προσαρμόστηκα πολύ εύκολα. Έφυγα για το σπίτι πολύ χαρούμενος και γελαστός.

   Αυτή η πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο μου έχει μείνει αξέχαστη!

Π. Γιώργος, Α3

   Η πρώτη μέρα του Δημοτικού δημιουργεί σε όλους τους μαθητές ανάμεικτα συναισθήματα: χαρά, ανυπομονησία, αλλά και άγχος και φόβο για το καινούριο. Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση! Από το καλοκαίρι τριγύριζε συνεχώς στο μυαλό μου η σκέψη ότι τη χρονιά που θα ακολουθούσε θα πήγαινα για πρώτη φορά στο σχολείο. Σκεφτόμουν πως η πρώτη μέρα στο σχολικό περιβάλλον θα ήταν ξεχωριστή και την περίμενα με λαχτάρα…

   Επιτέλους, η μεγάλη στιγμή έφτασε! Ετοιμάστηκα, τακτοποιώντας προσεκτικά τα πρώτα μου σχολικά στην τσάντα μου, και ξεκινήσαμε με τη μαμά μου για το σχολείο. Μπαίνοντας στη μεγάλη (για τον τότε μικρότερο εαυτό μου) αυλή του Δημοτικού, με τα τόσα άγνωστα πρόσωπα, όλος ο ενθουσιασμός μου μετατράπηκε σε άγχος, καθώς ένιωθα πως όλοι με κοιτούσαν. Δεν ήξερα τι ακριβώς να κάνω και πού να σταθώ…

   Όταν η διευθύντρια μας φώναξε για να μας χωρίσει σε τμήματα, κράτησα σφιχτά το χέρι της μαμάς μου από την αγωνία μου και δεν ήθελα να το αφήσω. Ευτυχώς, κατέληξα να είμαι στο ίδιο τμήμα με μερικά από τα παιδιά που γνώριζα από πριν. Αυτό με έκανε αμέσως να νιώσω ανακούφιση! Με το που μπήκα στην αίθουσα, όλα τα αρνητικά συναισθήματα με εγκατέλειψαν και ένιωθα πια μόνο χαρά για το καινούργιο μου ξεκίνημα.

   Η πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό είναι τώρα μία ανάμνηση, αλλά θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου!

Π. Βάλια, Α3

   Τη μέρα εκείνη στη διαδρομή από το σπίτι μου στο σχολείο με τους γονείς μου ένιωθα ενθουσιασμένη και χαρούμενη που θα γινόμουν κι εγώ μαθήτρια και θα μάθαινα επιτέλους τι είναι το Δημοτικό. Σκεφτόμουν πως η χρονιά που ξεκινούσε θα ήταν υπέροχη! Βέβαια, μου είχαν πει οι γονείς μου πως το Δημοτικό θα είχε περισσότερες απαιτήσεις και θα χρειαζόταν διάβασμα, αλλά εγώ πάλι, σαν μικρούλα που ήμουν, ήθελα το σχολείο σαν τρελή. Αλλά, όταν φτάσαμε στο νέο μου σχολείο, τρόμαξα, ένιωσα σαν το ψαράκι έξω απ’ το νερό του… Το κτίριο και η αυλή έμοιαζαν θεόρατα μπροστά στο κτίριο του νηπιαγωγείου. Όλοι οι άλλοι μαθητές ήταν μεγαλύτεροι κι εμείς τα πρωτάκια ήμασταν πολύ μικρά συγκριτικά μ’ αυτούς. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι φίλες μου από το νηπιαγωγείο είχαν πάει σε άλλα σχολεία και δε γνώριζα τους περισσότερους από τους συμμαθητές μου.

   Με το που μπήκαμε στην καινούρια μας τάξη με τα μεγάλα θρανία, το άγχος με κυρίευσε. Ευτυχώς, άρχισα να μιλάω με κάποιες συμμαθήτριές μου και ένιωσα πολύ καλύτερα. Μετά η δασκάλα μας μας μοίρασε τα βιβλία και μίλησε σ’ εμάς και τους γονείς μας με πολύ όμορφα λόγια. Ήταν χαμογελαστή και φαινόταν πολύ ευγενική και συμπαθητική.

   Τελικά, όταν ήρθε η ώρα να αποχωρήσουμε από την τάξη, τα συναισθήματα που μου είχε αφήσει η πρώτη μέρα στο Δημοτικό ήταν πολύ όμορφα. Ένιωθα ανακούφιση και ανυπομονησία για τη συνέχεια αυτού του φανταστικού ταξιδιού που μόλις είχε αρχίσει!

Τ. Σεσίλια, Α3

   Η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό σχολείο ήταν αρκετά δύσκολη… Είχα μόλις έρθει από τη Γεωργία και ήμουν πολύ αναστατωμένος για πολλά πράγματα. Δεν ήξερα σχεδόν καθόλου να μιλάω ελληνικά και ανησυχούσα πώς θα μπορέσω να συνεννοηθώ. Επίσης, δε γνώριζα κανέναν και όλα μού ήταν άγνωστα. Αγχωνόμουν για τα μαθήματα, για τον δάσκαλο, για τον τρόπο που θα μου συμπεριφέρονταν τα άλλα παιδιά και γενικότερα για όλα όσα θα έπρεπε να αντιμετωπίσω μόνος μου.

   Το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου από την αγωνία μου. Η μητέρα μου με πήγε στο σχολείο και προσπαθούσε σε όλη τη διαδρομή να με ηρεμήσει και να με κάνει να νιώσω πιο χαλαρός, πράγμα ακατόρθωτο.

   Κάποιοι συμμαθητές μου με πλησίασαν με φιλική διάθεση, ενώ άλλοι ήταν επιφυλακτικοί. Ευτυχώς, η δασκάλα μου, η κυρία Κλειώ, ήταν μια γλυκιά γυναίκα που αμέσως με δέχτηκε στην τάξη της με χαμόγελο και με βοήθησε να διώξω τις άσχημες σκέψεις. Με τη βοήθειά της, κατάφερα να προσαρμοστώ στο Δημοτικό, να μάθω πολλά πράγματα και σιγά σιγά να κάνω και φίλους!

Ρ. Γκιόργκι, Α1

   Πέρασαν κιόλας 7 χρόνια από την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό, όμως δεν μπορώ να ξεχάσω μια από τις πιο έντονες εμπειρίες της ζωής μου… Εκείνο το πρωί ξύπνησα γεμάτη ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Η μητέρα μου με χτένισε και με έντυσε με ένα πολύ ωραίο φόρεμα. Μου φόρεσε και τα καλά μου τα παπούτσια και ύστερα στάθηκε για να με καμαρώσει. Συγκινήθηκε, και θυμάμαι πως με αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει. Και ο πατέρας μου ήταν συγκινημένος, με τον δικό του τρόπο. Μου χαμογέλασε και με αγκάλιασε, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του…

   Πήρα τη σχολική μου τσάντα, αυτήν που ήθελα από καιρό και ζητούσα επίμονα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν. Ξεκινήσαμε για το σχολείο μαζί με τη μητέρα μου, η οποία με κρατούσε απ’ το χέρι. Όταν φτάσαμε στην είσοδο του σχολείου, σάστισα! Είδα πάρα πολλά παιδιά, άλλα μεγαλύτερα από μένα κι άλλα στην ηλικία μου, γονείς και αρκετούς δασκάλους. Ακούγονταν πολλά γέλια και φωνές απ’ τα παιδιά. Απ’ ό,τι φαινόταν, το καινούριο μου σχολείο δεν είχε καμία σχέση με το νηπιαγωγείο, όπου τα παιδιά ήταν λιγοστά και οι δασκάλες ήταν μόνο δύο. Ακόμη και το κτίριο ήταν πολύ πιο μεγάλο! Περιμέναμε μαζί με τη μαμά στην αυλή του σχολείου για τον αγιασμό. Ευτυχώς, είδα αρκετούς γνωστούς συμμαθητές μου από το νηπιαγωγείο και έτρεξα να τους μιλήσω, γιατί όλοι οι άλλοι μου ήταν άγνωστοι. Άκουγα κάποια μεγαλύτερα παιδιά να μας αποκαλούν εμάς τα μικρά «πρωτάκια». Αυτό ήταν και το παρατσούκλι μας όλη τη σχολική χρονιά που ακολούθησε!

   Έγινε ο αγιασμός, ο παπάς μας ράντισε με τον βασιλικό (κάτι που μου φάνηκε παράξενο) και μας ευχήθηκε καλή αρχή. Μετά η διευθύντρια έβγαλε έναν σύντομο λόγο, μας χώρισαν σε τμήματα και μπήκαμε στις τάξεις. Περάσαμε από έναν μεγάλο διάδρομο, που σε κάθε πλευρά του είχε διαφορετικές τάξεις. Η δική μας τάξη ήταν ευρύχωρη και στολισμένη με διάφορες αφίσες στους τοίχους. Καθίσαμε στα θρανία δύο-δύο και σε λίγο ήρθε η δασκάλα μας. Μου φάνηκε πολύ συμπαθητική, ήρεμη κι ευγενική. Μας καλωσόρισε, συστηθήκαμε και μας έδωσε κάποιες συμβουλές για το δημοτικό σχολείο. Τη δασκάλα αυτή θα τη θυμάμαι πάντα, γιατί κατάφερε, χωρίς να μας φωνάζει, να μας κρατάει ήσυχους και να μας μάθει ένα σωρό πράγματα στις δύο πρώτες τάξεις του Δημοτικού… Στη συνέχεια, μας μοίρασε τα βιβλία. Ήταν τόσο πολλά, που η τσάντα μου έγινε ασήκωτη από το βάρος! Δεν είχα συνηθίσει να κουβαλάω τόσα βιβλία, αλλά ήξερα πως από εκείνη την ημέρα και μετά θα έπρεπε να το κάνω. Η δασκάλα ενημέρωσε τους γονείς για το τι ήθελε από εμάς, μας ευχήθηκε καλό ξεκίνημα και μας αποχαιρέτησε. Ευτυχώς, ήταν και η μαμά μαζί μου, για να κουβαλάει την τσάντα! Ήμουν πολύ χαρούμενη, μάλλον η στάση της δασκάλας και ο γλυκός τρόπος ομιλίας της είχε διώξει την ένταση της ημέρας. Από κει και μετά, κάθε μέρα ήταν όλο και πιο όμορφη και πιο ενδιαφέρουσα απ’ την προηγούμενη!

   Τώρα που έφτασα στο Γυμνάσιο, θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη φορά που πήγα στο δημοτικό σχολείο με συγκίνηση και αγάπη, όπως και όλες τις χρονιές που πέρασα εκεί, τους δασκάλους και τους συμμαθητές μου. Το πρώτο μου σχολείο θα μου μείνει αξέχαστο και ένα είναι σίγουρο: ότι πραγματικά μου λείπει!

Κ. Νένα, Α2

…Ή έγραψαν ποιήματα, για να αποδώσουν αυτή την εμπειρία.

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Ήμουν μικρός... μεγάλωσα

ήρθε κι αυτή η στιγμή

να κάνω στο σχολείο μου

μία καινούρια αρχή.

«Θα πας να μάθεις γράμματα»

μου έλεγε η μαμά μου

«Γλώσσα και Μαθηματικά»

πιανόταν η καρδιά μου…

Μα να, η ώρα έφτασε

να μπω μες στο σχολείο...

Με πόδια που τρέμουνε

κάθομαι στο θρανίο.

Ξάφνου στην τάξη βρέθηκε

η πρώτη μας δασκάλα

γλυκιά και χαμογελαστή,

τα μάτια της μεγάλα.

Συστήθηκε, μας μίλησε

να δει τα ονόματά μας

«Αυτή θα ’ναι η τάξη μας

και τα μαθήματά μας».

Και το κουδούνι χτύπησε

ξαλαφρωμένοι τώρα

από το άγχος το πολύ,

δε βλέπαμε την ώρα.

«Αύριο πάλι εδώ παιδιά»

μας είπε η κυρία

κι όλοι μες στις τσάντες τους

έβαλαν τα βιβλία.

Η πρώτη μέρα στο σχολειό

δεν ήτανε και χάλια

μα σαν είδα τη μητέρα μου

ένιωσα πάλι ασφάλεια!

Τ. Γιώργος, Α3

Μια καινούρια αρχή

Πρώτη μέρα στο Δημοτικό,

το καινούργιο μου σχολειό.

Κρατώντας το χέρι της μητέρας,

φυσούσε και λίγο ο αέρας.

Μπαίνοντας μες στο σχολείο,

παρ’ όλο που το πάτωμα ήτανε λείο

έπεσα και χτύπησα,

και το παντελόνι μου τρύπησα...

Όταν μπήκα πια στην τάξη

όλα μου έμοιαζαν εντάξει.

Η δασκάλα με κοιτούσε,

και με αγάπη μού μιλούσε.

Μέσα μου επικρατούσε η χαρά

που άρχισε η νέα σχολική χρονιά!

Γ. Σοφία, Α1

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν να παρουσιάσουν τις εντυπώσεις τους από την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο…

   Τελειώνοντας το Δημοτικό, ήμουν ενθουσιασμένη που θα έφευγα από το μικρό σχολείο και θα έκανα μια καινούρια αρχή σε ένα μεγαλύτερο. Αυτή η χαρά μου κράτησε όλο το καλοκαίρι, το οποίο ήταν πολύ ευχάριστο, γιατί το πέρασα με τους συμμαθητές μου, που έξι χρόνια ήμασταν μαζί. Καθώς όμως πλησίαζε ο καιρός να πάω στο Γυμνάσιο, άρχισα να νιώθω κάποια περίεργα συναισθήματα, που κάθε μέρα γίνονταν και πιο έντονα. Είχα λίγο φόβο, λίγο άγχος, λίγο χαρά, μια απορία για το τι θα συναντούσα, πώς θα ήταν οι καθηγητές μου...

   Όλα αυτά κορυφώθηκαν τη στιγμή που μπήκα στην αυλή του μεγάλου σχολείου και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτά που ένιωθα εγώ τα ένιωθαν και οι άλλοι μαθητές της Πρώτης. Ωστόσο, αυτή η συναισθηματική αναστάτωση καταλάγιασε όταν γνωρίστηκα με όλα τα παιδιά της τάξης μου και πολύ περισσότερο όταν γνώρισα τους καθηγητές μου. Κατάλαβα πως δεν έχω τίποτα να φοβάμαι και πως όλα θα πάνε καλά.

   Ωστόσο, τώρα δεν κάνουμε μάθημα στο σχολείο, κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμα… Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως θα βρεθούμε σε αυτή τη θέση;

Β. Καλλιόπη, Α1

Σ. Άρτεμις. Α2

   Τη μέρα που πήγα για πρώτη φορά στο Γυμνάσιο τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Ήμουν χαρούμενος που θα πηγαινοερχόμουν μόνος μου πια με τους φίλους μου στο σχολείο και θα γνώριζα καινούρια παιδιά. Νόμιζα ακόμα πως θα πηγαίναμε περισσότερες εκδρομές και πιο μακρινές, χωρίς τους γονείς - με τον κορονοϊό, κούνια που με κούναγε…. Από την άλλη όμως αισθανόμουν λύπη, γιατί θα έχανα φίλους μου από το Δημοτικό, που θα πήγαιναν σε άλλα Γυμνάσια, όπως και τον δάσκαλό μου. Επίσης, είχα αγωνία, γιατί θα υπήρχαν περισσότερα μαθήματα που κάποια από αυτά θα τα διδασκόμουν για πρώτη φορά και δεν ήξερα αν θα τα πήγαινα καλά. Ακόμα ένιωθα φόβο, γιατί πίστευα πως οι καθηγητές θα ήταν πολύ αυστηροί και ο τρόπος της βαθμολογίας και τα ξαφνικά τεστ ήταν μια άγνωστη εμπειρία για μένα. Ευτυχώς, ο αδερφός μου, που είναι μεγαλύτερος, μου έδινε κουράγιο και με καθησύχαζε πως θα τα καταφέρω.

   Τώρα συνήθισα το Γυμνάσιο, αλλά με στεναχωρεί που δεν είμαστε στην τάξη και κάνουμε μαθήματα εξ αποστάσεως. Δε θα το πίστευα πως θα μου έλειπε το σχολείο…

Α. Δομίνικος, Α1

   Την πρώτη μου μέρα ως μαθητής Γυμνασίου την περίμενα διαφορετική… Ο μπαμπάς μου με είχε προειδοποιήσει ότι το Γυμνάσιο δεν είναι τόσο εύκολο όσο το Δημοτικό και ότι θέλει προσπάθεια. Η μαμά μου πάλι, με πείραζε, με έλεγε γυμνασιόπαιδο, κάτι που δε με ενοχλούσε και πολύ. Η αδελφή μου, που είναι μικρότερη, γελούσε και με θεωρούσε άτυχο, αλλά εγώ δε συμφωνούσα μαζί της. Απλά είχα άγχος μπροστά στο άγνωστο που με περίμενε…

   Φτάνοντας έξω από το σχολείο, βρέθηκα με κάποιους φίλους μου και πιάσαμε την κουβέντα για το πώς θα είναι το καινούριο μας «δεύτερο σπίτι». Κατάλαβα πως δεν αγχωνόμουν μόνο εγώ, αλλά αυτό δε με έκανε να νιώσω καλύτερα… Μόλις μπήκα μέσα στο σχολείο, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πολύ δυνατά και τα πόδια μου έτρεμαν. Μας χώρισαν σε τμήματα και, προς μεγάλη μου χαρά και ανακούφιση, οι περισσότεροι από τους φίλους μου ήταν στο ίδιο τμήμα με μένα, εκτός από έναν. Τα μέτρα για τον κορονοϊό ήταν αυστηρά και το κακό με τις μάσκες ήταν πως δεν μπορούσα να δω τα πρόσωπα των παιδιών που δεν ήξερα. Όσο για τους καθηγητές, μου φάνηκαν καλοί κι ευγενικοί, αλλά και όσο πρέπει αυστηροί, ακριβώς αυτό που ήθελα.

   Όλα τελικά πήγαν καλά, καλύτερα από ό,τι περίμενα. Είναι αλήθεια πως το Γυμνάσιο είναι λίγο δύσκολο, αλλά μου αρέσει πολύ και ανυπομονώ να ξαναγυρίσουμε όλοι μαζί στην τάξη μας!

Μ. Ανέστης, Α3

Κ. Γιώτα, Α2

…Και με ποιήματα!

Η πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο

Αγχωμένος, ενθουσιασμένος, γεμάτος ερωτήματα

Περπατούσα στον δρόμο με βαριά βήματα

Με το που μπήκα στο σχολειό από μεγάλος έγινα μικρός

Τώρα απορώ πώς πέρασε ο καιρός…

Χ. Ασημάκης, Α3

Κάθε εμπόδιο για καλό…

Η πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο

Ήταν περίπλοκη μπορώ να πω...

Ξύπνησα, έφαγα πρωινό

Ξεκίνησα να πάω στο σχολειό

Με φίλους συναντήθηκα μετά από καιρό

Ήρθε η ώρα για τον αγιασμό

Έμαθα σε ποια τάξη θα ενταχτώ

Δε σταματούσα να χαμογελώ!

Τελειώσαμε λοιπόν κατά το μεσημέρι

γύρισα σπίτι με την τσάντα στο χέρι

Ήταν η ώρα για μεσημεριανό

όταν το χαμόγελο εξαφανίστηκε στο λεπτό.

Έμαθα τότε ένα νέο…

Τελικά δε θα πήγαινα στο Γυμνάσιο αυτό

Την επόμενη μέρα πήγα στο 1ο

στεναχωρημένη με το κεφάλι σκυφτό

Χωρίστηκα από ανθρώπους που αγαπώ

από την πρώτη μέρα στο Δημοτικό.

Να προσαρμοστώ πώς θα’ ταν δυνατό;

Κι όμως, σήμερα ξυπνώ

πάλι με χαμόγελο κάθε πρωινό

Απέκτησα καινούργιους φίλους και κολλητή

δυο μέρες μόνο μετά τη μεταγραφή!

Πιστεύω πως σ’ ετούτη τη ζωή

δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή

που να μη σε σημαδέψει μια αλλαγή.

Απρόσμενη ίσως και δυσάρεστη…

Αρκεί να την περάσεις μ’ ένα χαμόγελο

και να αφήσεις πίσω την παλιά σου ζωή!

Μ. Χριστίνα, Α3

Αλλάζοντας σχολείο

Πήγα στο Γυμνάσιο για πρώτη φορά

ήταν στην οδό Χηλής, στην Καλαμαριά.

Όλα ήταν περίεργα, μα και τρομαχτικά.

Τι θα μου συμβεί εκεί, σκεφτόμουν σοβαρά.

Βρήκα όμως φίλους, μα και γνωστά παιδιά

από το Δημοτικό κι απ’ τη γειτονιά.

Οι καθηγητές μου, λιγάκι αυστηροί:

«Δεν είστε πια παιδάκια, δεν είστε πια μικροί!».

Στην πρώτη επαφή μας με φόβισαν πολύ,

μου ήταν όλοι άγνωστοι, καθόλου προσιτοί.

Μα τελικά κατάλαβα, δεν ήτανε κακοί,

ήθελαν να με κάνουνε άριστο μαθητή.

Έτσι κι εγώ προσπάθησα και διάβαζα πολύ,

μα πάνω απ’ όλα φρόντιζα να είμαι καλό παιδί.

Γρήγορα προσαρμόστηκα και ένιωθα καλά,

μα πάντα θα θυμάμαι την πρώτη μου φορά

που πάτησα το πόδι μου σ’ εκείνη την αυλή

και μπήκα σε μια αίθουσα που ήτανε μικρή.

Φ. Άννη, Α3

Και μια γελοιογραφία!

Κ. Ιωάννα, Α1

Η Νέα Παιδαγωγική

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από την «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη με τίτλο "Η Νέα Παιδαγωγική" οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου ζωγράφισαν σκηνές που τους έκαναν εντύπωση...

Π. Έλενα, Α3

Τ. Θένια, Α3

Λ. Μιχαέλλα, Α1

Σ. Ιζαμπέλα, Α2

Χ. Ραφαέλα, Α3

Άλλοι/ες προτίμησαν να γράψουν μια σελίδα στο ημερολόγιο του μικρού Νίκου Καζαντζάκη...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Το πρωί σηκώθηκα νωρίς νωρίς και η μητέρα μου άρχισε να με ετοιμάζει για ένα πολύ ξεχωριστό γεγονός, την πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Την περίμενα καιρό τη μέρα αυτή, με μεγάλη ανυπομονησία. Όλο το βράδυ στριφογυρνούσα στο κρεβάτι μου, γιατί από τη μια χαιρόμουν που επιτέλους μεγάλωσα και θα γινόμουν μαθητής και από την άλλη με κατέκλυζε φόβος και ανασφάλεια για το νέο, άγνωστο περιβάλλον στο οποίο θα βρισκόμουν. Η μητέρα μου με έντυσε με τα καλά μου ρούχα, φόρεσε στον λαιμό μου το χρυσό βαφτιστικό μου σταυρουδάκι και μου έδωσε ένα κλωνάρι βασιλικό να το μυρίζω και να παίρνω κουράγιο, μαζί με την ευχή της. Σε όλη τη διαδρομή για το σχολείο ο πατέρας μου ήταν δίπλα μου και με κρατούσε από το χέρι. Παρόλα αυτά, ένιωθα λίγο φόβο, που προσπαθούσα να μην τον δείχνω.

   Όταν όμως φτάσαμε μπροστά στο σχολείο, η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να κρύψω άλλο τα συναισθήματά μου. Ο πατέρας μου κατάλαβε ότι το χέρι μου έτρεμε και μου χάιδεψε ελαφρά το κεφάλι. Αυτή η κίνησή του μου προκάλεσε έκπληξη και ταραχή, γιατί δε με έχει συνηθίσει σε τέτοιες εκδηλώσεις στοργής. Ωστόσο, πήρα θάρρος και προχώρησα. Αλλά τότε είδα τον δάσκαλο μπροστά στο κατώφλι του σχολείου… Ήταν άγριος και απειλητικός, μου φάνηκε σαν διάβολος. Έψαχνα να βρω τα κέρατά του, αλλά δυστυχώς φορούσε καπέλο. Στο χέρι του κρατούσε μία βίτσα. Χαρά, περηφάνια, ανυπομονησία εξαφανίστηκαν δια μιας και ο φόβος κυρίευσε απόλυτα την ψυχή μου... Κάτι του είπε ο πατέρας μου, κάτι απάντησε αυτός, αλλά δεν άκουγα πια τίποτα.

   Τώρα φοβάμαι πως το βράδυ (αν τελικά τα καταφέρω να κοιμηθώ…) θα δω στον ύπνο μου εφιάλτη τον δάσκαλο να με κυνηγάει με τη βίτσα του!

Π. Κυριάκος, Α3

Καλό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα ήταν η πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό! Το πρωί με ξύπνησε η μαμά μου από τα χαράματα για να με ετοιμάσει. Εγώ ήθελα να κοιμηθώ κι άλλο, αλλά δε με άφησε. Με έντυσε με τα καλύτερά μου ρούχα, μου έβαλε έναν κόκκινο σκούφο και τα τσαρουχάκια μου με τις κόκκινες φούντες. Είχα αγχωθεί αρκετά με όλες αυτές τις επισημότητες, αλλά ήμουν και χαρούμενος που θα ξεκινούσα το σχολείο. Η μητέρα μου με κοιτούσε με καμάρι και ένιωθα πως είναι περήφανη για μένα. Με παρέδωσε στον πατέρα και μας ξεπροβόδισε με την ευχή του Θεού και την ευχή της. Σφήνωσα γερά το χέρι μου μέσα στη μεγάλη χούφτα του πατέρα μου και έτσι επιτέλους ξεκινήσαμε.

   Πηγαίναμε, πηγαίναμε, η διαδρομή μου φάνηκε ατελείωτη… Όταν περάσαμε στην εκκλησιά του αγίου Μηνά, στρίψαμε και φτάσαμε σε ένα παλιό κτίριο με φαρδιά αυλή, τέσσερις μεγάλες κάμαρες και ένα τεράστιο πλατάνι στη μέση. Δε μου άρεσε καθόλου το σχολείο, ερείπιο μου φάνηκε και το δέντρο στην αυλή ήταν γεμάτο σκόνη. Δεν ήθελα να μπω μέσα… Τότε ο πατέρας για πρώτη φορά στη ζωή μου έσκυψε και με χάιδεψε. Να πω την αλήθεια, δεν το περίμενα καθόλου. Συνήθως είναι αυστηρός και απόμακρος… Μου είπε πως εκεί θα μάθαινα γράμματα και θα γινόμουν άνθρωπος και με έβαλε να κάνω τον σταυρό μου. Μπερδεύτηκα… Γιατί, πριν πάω στο σχολείο τι ήμουν; Δεν ήμουν άνθρωπος; Και γιατί να κάνω τον σταυρό μου; Στη εκκλησία τον κάνουμε…

   Τις σκέψεις μου διέκοψε η εμφάνιση του δάσκαλου στο κατώφλι. Μου φάνηκε άγριος, είχε μεγάλα δόντια και κρατούσε μια μεγάλη βέργα στο χέρι του. Για να είμαι σίγουρος πως δεν είναι κανένας διάβολος με ανθρωπινή μορφή, κάρφωσα τα μάτια μου στην κορυφή του κεφαλιού του να δω μήπως και είχε κέρατα. Μα δεν μπόρεσα να καταλάβω τίποτα… Φορούσε καπέλο ο πονηρός! Ο δάσκαλος μίλησε με τον πατέρα μου και συμφώνησαν οι δυο τους ότι, για να γίνω άνθρωπος, μπορεί να με δέρνει όσο θέλει. Τρόμαξα και κατάλαβα τι με περιμένει…

   Ημερολόγιό μου, θα προσπαθήσω να είμαι ήσυχος και υπάκουος, μήπως και τη γλιτώσω…

Κ. Χρυσάνθη, Α1

Ημερολόγιό μου,

   Να που έφτασε και για μένα η μεγάλη μέρα, η πρώτη μου στο δημοτικό σχολείο! Το πρωί ξύπνησα με ανάμεικτα συναισθήματα. Ένιωθα περήφανος που θα γινόμουν μαθητής και ενθουσιασμένος που θα έκανα νέους φίλους. Είχα μεγάλη περιέργεια και ανυπομονούσα να γνωρίσω αυτό το νέο για μένα περιβάλλον. Ταυτόχρονα όμως, ο άγνωστος κόσμος του σχολείου με τρόμαζε. «Άραγε, πώς θα είναι ο δάσκαλος, οι συμμαθητές μου, τα μαθήματα;» αναρωτιόμουν με αγωνία.

   Η γλυκιά μου η μανούλα μού είχε ετοιμάσει να φορέσω τόσο όμορφα ρούχα! Μου κρέμασε στον λαιμό και το χρυσό σταυρουδάκι της βάφτισής μου, για να με φυλάει, λέει, ο Θεός. Ακόμη μυρίζει στα χέρια μου ο βασιλικός που έκοψε για μένα από την αυλή, για να παίρνω κουράγιο... Όσο για τον πατέρα μου, ήταν αμίλητος, όπως πάντα, αλλά στη διαδρομή μού κρατούσε σφιχτά το χέρι και αυτό μπορώ να πω πως μου έδινε θάρρος.

   Περπατήσαμε πολύ και περάσαμε από κάτι σοκάκια που δεν τα ήξερα. Σ’ όλη τη διαδρομή δεν άφησα στιγμή το χέρι του πατέρα μου. Όσο πλησιάζαμε στο σχολείο, τόσο η χαρά υποχωρούσε μπροστά στον φόβο. Ένιωθα σαν αρνάκι που το πάνε για σφαγή… Κι όταν κατάλαβα πως φτάσαμε πια, κοκάλωσα. Κόπηκαν τα πόδια μου… Ο πατέρας μου έσκυψε κι έκανε να με χαϊδέψει! Αυτό ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ. Αντί να καθησυχαστώ, ένιωσα ακόμη χειρότερα. «Σκούρα τα πράγματα…», σκέφτηκα.

   Την ώρα εκείνη φάνηκε και ο δάσκαλός μου. Ήταν τρομακτικός! Έμοιαζε με διάβολο και αμέσως τον φαντάστηκα με κέρατα και ουρά. Ο πατέρας μου με παρουσίασε στον δάσκαλο και του ζήτησε να με κάνει άνθρωπο χρησιμοποιώντας τη βίτσα που κρατούσε! Χωρίς δεύτερη σκέψη αυτός συμφώνησε μαζί του. Εγώ στεκόμουν εκεί ακίνητος, αμίλητος και τρομοκρατημένος. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως θα ήτανε καλύτερο να το έβαζα στα πόδια…

   Αναρωτιέμαι τι θα μου συμβεί αύριο, καλό μου ημερολόγιο…

Κ. Ρεβέκα, Α1

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα ξημέρωσε η πιο σημαντική ημέρα της ζωής μου! Μεγάλωσα πια και ήρθε η ώρα και για μένα να πάω στο δημοτικό σχολείο και να γίνω ένα σχολιαρόπαιδο.

   Από τη στιγμή που ξύπνησα, η ψυχή μου κατακλύστηκε από διάφορα συναισθήματα. Δε σου κρύβω ότι ήμουν χαρούμενος από τη μια, μα και τρομαγμένος από την άλλη. Φόρεσα τα καλά μου και ξεκινήσαμε με τον πατέρα μου για το σχολείο, ενώ σ’ όλη τη διαδρομή μου έδινε κουράγιο το σταυρουδάκι και ο βασιλικός που μου έδωσε η μάνα μου.

   Ένιωθα περηφάνια και φόβο μαζί, αλλά έπαιρνα θάρρος, καθώς έσφιγγα το χέρι μου στη ζεστή χούφτα του πατέρα μου. Μόλις όμως φτάσαμε μπροστά στο σχολείο, κοντοστάθηκα, δείλιασα. Ξαφνικά το χέρι μου άρχισε να τρέμει και τότε έγινε κάτι πολύ αναπάντεχο. Ο πατέρας μου, που μέχρι τότε δεν είχα νιώσει το χάδι του ούτε είχα ακούσει μια τρυφερή κουβέντα να βγαίνει από τα χείλη του, έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου και με χάιδεψε. Αυτό με τρόμαξε, αλλά και μου άρεσε, γιατί κατάλαβα ότι νοιάζεται για μένα.

   Μετά από λίγο παρουσιάστηκε ο δάσκαλος. Ήταν τόσο άγριος, που σκέφτηκα πως δεν μπορεί, κάποιο τέρας θα είναι. Είχε κάτι μεγάλα δόντια και είμαι σίγουρος πως είχε κέρατα, αλλά φορούσε καπέλο και δεν μπόρεσα να δω. Πού θα μου πάει, θα τον ξετρυπώσω σύντομα… Μετά άρχισαν να λένε κάτι περίεργα πράγματα με τον πατέρα μου για κρέας και κόκαλα. Αυτό που κατάλαβα στο τέλος είναι ότι ο δάσκαλος έχει ένα μαγικό ραβδί που λέγεται βίτσα και μ’ αυτό λέει πως κάνει τους ανθρώπους σωστούς. Τι να εννοούσε άραγε; Έχω μεγάλη περιέργεια να δω πώς λειτουργεί αυτό το εργαλείο… Φαντάζομαι πως θα το διαπιστώσω αύριο, που θα ξαναπάω στο σχολείο.

Α. Παναγιώτης, Α2

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Μόλις γύρισα από το σχολείο. Μαθητής της πρώτης τάξης Δημοτικού! Όμως, αν και περίμενα με λαχτάρα αυτή τη μέρα, γιατί έχω όρεξη να μάθω γράμματα, τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως τα φανταζόμουν…

   Αφού με έντυσε σαν γαμπρό, η μητέρα μου με αποχαιρέτησε συγκινημένη και ανήσυχη, και μόνο σκόρδα που δε μου κρέμασε για να μη με ματιάξουν! Στο σχολείο με συνόδεψε ο πατέρας μου, φορώντας κι αυτός τα καλά του. Όταν όμως φτάσαμε στην είσοδο, σταμάτησα, δίσταζα να μπω, και ο πατέρας φαίνεται πως ένιωσε τον φόβο μου. Έσκυψε και χάιδεψε τα μαλλιά μου, αυτός που όλα αυτά τα χρόνια που ζω ποτέ του δε μου έδειξε τρυφερότητα, δε μου είπε έναν γλυκό λόγο. Αν με χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα, νομίζω πως δε θα πεταγόμουν έτσι! Άρχισα να αναρωτιέμαι τι με περιμένει στο σχολείο….

   Την έκπληξη τη διαδέχτηκε ο φόβος τη στιγμή που αντίκρισα τον δάσκαλο, ένα άγριο πρόσωπο με μια μακριά βίτσα στο χέρι. Ωραία υποδοχή! Έκανε και συμφωνία με τον πατέρα μου να με δέρνει, λέει, για να γίνω άνθρωπος. Έκατσα σε μια γωνιά φοβισμένος, κι ενώ περίμενα πώς και πώς τη μέρα που θα γινόμουν μαθητής, εκείνη τη στιγμή ευχήθηκα να μην ερχότανε ποτέ! Έλεγα μέσα μου πως, αν είναι έτσι, δε θέλω να μάθω γράμματα, θέλω να μείνω κούτσουρο, ούτε άνθρωπος να γίνω θέλω… Από την άλλη, σκεφτόμουνα όλες αυτές τις ιστορίες που σκαρώνω στο μυαλό μου και θα μου άρεσε να τις αραδιάζω στο χαρτί, αλλά πρώτα πρέπει να μορφωθώ… Στον δρόμο για το σπίτι έσερνα τα πόδια μου. Ήθελα να φύγω μακριά από τους γονείς μου, τον δάσκαλο, το σχολείο…

   Τώρα όμως το ξανασκέφτηκα και πείσμωσα. Πήρα την απόφασή μου. Θα μάθω γράμματα, θα υποστώ και τη βίτσα... Θα κυνηγήσω το όνειρό μου!

   Και θα δεις πατέρα, το πρώτο μου βιβλίο, όταν γίνω συγγραφέας, θα είναι για σένα!

Λ. Μιχαήλ, Α3

…Ή μια σελίδα στο ημερολόγιο του πατέρα του.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Σηκώθηκα χαράματα, όπως κάθε μέρα. Μόνο που σήμερα δε θα πήγαινα κατευθείαν στη δουλειά… Είχα αποφασίσει να συνοδέψω τον γιο μου σ’ αυτή τη σημαντική στιγμή της ζωής του, την πρώτη μέρα που θα πήγαινε στο σχολείο. Ευτυχώς, η γυναίκα μου φρόντισε να ετοιμαστεί στην ώρα του ο μικρός και τον έντυσε με ρούχα κατάλληλα για την περίσταση. Τον κρυφοκοιτούσα και τον καμάρωνα. Μα πότε μεγάλωσε έτσι ο γιος μου; Σαν χτες μου φαίνεται που τον είχαμε μωρό στην κούνια του και τώρα να που έγινε σωστό αντράκι κι έφτασε η ώρα να μάθει γράμματα. Ένιωθα να φουσκώνω από περηφάνια! Ο Νίκος έδειχνε ενθουσιασμένος, αλλά στα μάτια του έβλεπες πως ήταν φοβισμένος και μπερδεμένος. Στην πόρτα του σπιτιού τού έδωσε η μάνα του ένα κλωνάκι βασιλικό και του φόρεσε και το χρυσό του βαπτιστικό σταυρουδάκι για να παίρνει δύναμη. Μετά κινήσαμε...

   Σε όλη τη διαδρομή τον κρατούσα από το χέρι, για να του δώσω θάρρος. Παρ’ όλο που έκανε τον γενναίο, καταλάβαινα τον φόβο και το άγχος του… Αφού περάσαμε μέσα από τα στενά σοκάκια της πόλης μας και στρίψαμε στην εκκλησία του Άι-Μηνά, βρεθήκαμε μπροστά στο κτίριο του σχολείου. Το χέρι του γιου μου άρχισε να τρέμει μες στη φούχτα μου. Φαίνεται πως δείλιασε μπροστά στο άγνωστο που τον περίμενε… Τον λυπήθηκα, έσκυψα και του χάιδεψα τα μαλλιά, για να του δώσω λίγο κουράγιο. Αυτός όμως τινάχτηκε και με κοίταξε τρομαγμένος. Πώς να μην ξαφνιαστεί ο μικρός; Ήταν η πρώτη φορά που τον χάιδευα. Συνήθως κάτι τέτοια τα έκανε μόνο η γυναίκα μου, που ως μάνα είναι πάντα στοργική και τρυφερή μαζί του. Ο δικός μου ρόλος ως πατέρα είναι άλλος, πρέπει να είμαι αυστηρός, να θέτω όρια στο παιδί μου και να του επιβάλλω την πειθαρχία. Τράβηξα το χέρι μου και του ζήτησα να κάνει τον σταυρό του. Ήθελα από την αρχή να του δώσω να καταλάβει ότι το σχολείο δεν είναι αστείο, είναι ένας ιερός χώρος που πρέπει να τον σέβεται, αφού εκεί θα μορφωθεί και θα γίνει άνθρωπος.

   Μετά από λίγο εμφανίστηκε και ο δάσκαλος. Μου έκανε καλή εντύπωση και η αυστηρή εμφάνισή του και το γεγονός ότι μας υποδέχτηκε με τη βίτσα στο χέρι. Πώς αλλιώς να τα βγάλει πέρα με τα μικρά διαόλια; Συνεννοηθήκαμε αμέσως μεταξύ μας και του παρέδωσα τον γιο μου με εμπιστοσύνη ότι θα κάνει αυτό που πρέπει, για να τον κάνει σωστό άνθρωπο.

   Και πού ξέρεις; Αν τα παίρνει τα γράμματα ο μικρός, μπορεί στο μέλλον να κάνει κάτι σπουδαίο στη ζωή του…

K. Ροδαλία, Α1

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Από το πρωί η γυναίκα μου έκανε φασαρία… Άνοιγε μπαούλα και κασέλες να βρει τα καλά ρούχα του Νίκου, μέχρι και τον σταυρό της βάφτισής του ξετρύπωσε! Είχε έρθει, βλέπεις, η μεγάλη μέρα που ο γιος μας θα πήγαινε στο σχολείο για πρώτη φορά. Η μάνα του τον έντυσε και τον στόλισε σαν σφαγάρι, τον καμάρωσε συγκινημένη και μας αποχαιρέτησε με δάκρυα στα μάτια. Τι να πεις; Γυναίκες…

   Ο μικρός φαινόταν χαρούμενος, αλλά και νευρικός, μάλλον δεν ήξερε τι του γινόταν και τι να περιμένει. Έπιασε σφιχτά το χέρι μου και ξεκινήσαμε. Σε όλη τη διαδρομή δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Ήθελα να προσέχει στον δρόμο, γιατί από αύριο θα πηγαίνει στο σχολείο μόνος του. Αυτός βέβαια μου έδινε την εντύπωση ότι έχει αλλού το μυαλό του… Αλλά, όταν φτάσαμε στο σχολείο, προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα. Κοντοστάθηκε, δίσταζε να κάνει το βήμα να μπει μέσα. Τότε, θέλοντας να τον ενθαρρύνω, άγγιξα τα μαλλιά του, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο, αφού τρόμαξε ακόμα περισσότερο. Είναι αλήθεια πως έχω να τον χαϊδέψω από μωρό, που ούτε θα το θυμάται…

   Πάνω που του έλεγα δυο λόγια για το πόσο σημαντικό είναι το σχολείο και πόσο θα τον ωφελήσει στη ζωή του, ο δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι. Κατάλαβα πως ο Νίκος αγριεύτηκε σαν τον είδε, επειδή τον παρατηρούσε με τα μάτια ορθάνοιχτα και με έσφιγγε όλο και πιο πολύ. Χρειάστηκε να ξεμπλέξω το χέρι μου από το δικό του, για να τον παραδώσω στον δάσκαλό του. Ζήτησα βέβαια από τον δάσκαλο να τον δέρνει, ώστε να γίνει άνθρωπος, και να μην τον λυπάται, αλλά όλα με μέτρο. Αυτός μου έδειξε τη βίτσα που κρατούσε και μου είπε πως μ’ αυτήν γίνονται οι άνθρωποι. Έφυγα ήσυχος πως αφήνω την εκπαίδευση του γιου μου σε καλά χέρια.

   Πιστεύω πως ο Νίκος είναι έξυπνος, και όχι επειδή είναι το παιδί μου… Μόνο που είναι ζωηρός και κάπως ονειροπαρμένος, αλλά αυτός ο δάσκαλος είμαι σίγουρος πως θα τον στρώσει.

Σ. Μαριάννα, Α2

Και ένα ποίημα εμπνευσμένο από την εμπειρία του μικρού Νίκου από την πρώτη μέρα του στο σχολείο!

Πρώτη μέρα στο σκολειό

Πρώτη μέρα στο σκολειό

με το σταυρουλάκι μου το βαφτιστικό.

Η μάνα μου να καμαρώνει

που το παιδί της μεγαλώνει.

Ο πατέρας μαζί μου κινά

απ’ τον δάσκαλο άνθρωπο να με κάνει ζητά

με τη βίτσα που κρατά!

Χ. Λουκάς, Α2