Το σχολείο τότε...

Συγκρίνοντας το σχολείο του τότε και του τώρα και σε ρόλο δημοσιογράφου, οι μαθητές/τριες πήραν συνέντευξη από συγγενικά τους πρόσωπα, που θυμήθηκαν τα μαθητικά τους χρόνια...

Το σχολείο της θείας μου

- Θεία, πώς ήταν το σχολείο σου; 

- Στο δημοτικό ήταν θηλέων στο γυμνάσιο έγινε μεικτό. Ήμασταν 30 με 35 μαθητές σε κάθε τμήμα. Τα κορίτσια στο σχολείο φορούσαμε μπλε ποδιά με άσπρο γιακαδάκι και σπορτέξ. 

- Ποια ήταν η σχέση μεταξύ των καθηγητών και των μαθητών;

- Τυπική, θα έλεγα… Με λίγους καθηγητές είχαμε κάποια ιδιαίτερη σχέση. Αλλά και οι γονείς έρχονταν στο σχολείο μόνο για να παραλάβουν τους ελέγχους, εκτός άμα κάναμε κάποια αταξία και τους φώναζαν για να τους ενημερώσουν. Εκείνα τα χρόνια για ασήμαντες αφορμές γραφόμασταν στο ποινολόγιο, ενώ δεν ήταν σπάνιες και οι αποβολές.

- Τι πιστεύεις για τους μαθητές του σήμερα;

- Τα παιδιά έχουν τώρα πολλά ερεθίσματα! Όλη αυτή η τεχνολογία, οι υπολογιστές, η πληροφόρηση… Αλλά από την άλλη το πρόγραμμα των μαθητών είναι πολύ φορτωμένο, ακόμα και από το Δημοτικό! Εμείς ήμασταν πιο ελεύθεροι. Υπήρχε και γειτονιά και παίζαμε κάθε απόγευμα. Όμως αλλάξανε τα πράγματα και οι απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής είναι διαφορετικές. Τώρα ο χρόνος είναι πολύ πιεσμένος για όλους...

- Θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό που συνέβη στο σχολείο;

- Ήμασταν η πιο άτακτη τάξη του Γυμνασίου… Μια μέρα κλειδώσαμε την πόρτα και δεν μπορούσαν να μπουν οι καθηγητές! Μετά βέβαια κάναμε τον ανήξερο… 

Περνούσαμε ωραία στο σχολείο. Θυμάμαι που κάναμε πολλές στάσεις όταν σχολούσαμε και γυρνούσαμε σπίτι μετά από μια ώρα!

- Τι αισθάνεσαι που αναπολείς τα σχολικά σου χρόνια;

- Με μια λέξη που τα λέει όλα: νοσταλγία…

Χ. Ελένη, Β3

Αναμνήσεις του παππού από τα σχολικά του χρόνια…

Πένυ: Παππού, θα ήθελες να μου μιλήσεις για τα σχολικά σου χρόνια;

Παππούς: Φυσικά, παιδί μου, με μεγάλη χαρά!

Πένυ: Λοιπόν… ποιες ήταν οι συνθήκες στο σχολείο εκείνη την εποχή;

Παππούς: Τη δεκαετία του 1950, που πήγαινα εγώ σχολείο, οι συνθήκες δεν ήταν τόσο καλές όσο σήμερα. Τα κτίρια ήταν σε κακή κατάσταση, οι αίθουσες ήταν άβαφες, είχαν σπασμένα παράθυρα και ήταν κρύες. Σε όσες από αυτές υπήρχαν σόμπες έπρεπε εμείς, οι μαθητές, να πηγαίνουμε από ένα κομμάτι ξύλο κάθε μέρα για να ζεσταθούμε, διαφορετικά κάναμε μάθημα μέσα στο κρύο. 

Επίσης, τα βιβλία την εποχή εκείνη θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μία πολυτέλεια, σε αντίθεση με τώρα.

Πένυ: Γιατί το λες αυτό, παππού;

Παππούς: Γιατί, κορίτσι μου, για να έχεις βιβλία έπρεπε να τα αγοράσεις και οι περισσότεροι μαθητές δεν είχαμε χρήματα, γιατί ήμασταν φτωχοί.

Πένυ: Εσύ είχες βιβλία, παππού;

Παππούς: Ναι, ευτυχώς μου είχε κάνει δώρο τα δικά του βιβλία ο νονός μου…

Πένυ: Η τάξη σου είχε πολλούς μαθητές;

Παππούς: Οι μαθητές δεν ήταν πολλοί, διότι το σχολείο τότε δεν ήταν υποχρεωτικό. Επειδή οι συνθήκες επιβίωσης ήταν πολύ δύσκολες, τα περισσότερα παιδιά αναγκάζονταν να σταματήσουν το σχολείο για να βρουν μια δουλειά και να βοηθήσουν οικονομικά την οικογένειά τους.

Πένυ: Απίστευτες συνθήκες!

Παππούς: Αλλά και όσοι συνεχίζαμε το σχολείο αντιμετωπίζαμε πολλές δυσκολίες… Ξέρεις, ο τρόπος διδασκαλίας ήταν τελείως διαφορετικός από τον σημερινό. Ο δάσκαλος μας παρέδιδε το μάθημα χωρίς να μας επιτρέπει να τον διακόπτουμε και να του κάνουμε ερωτήσεις, αν δεν καταλαβαίνουμε κάτι. Έτσι τα περισσότερα παιδιά μέναμε με πολλές απορίες. Και όχι μόνο αυτό… Οι δάσκαλοι τότε χρησιμοποιούσαν τη βία ως μέσο εκμάθησης και η ποινή, εάν ήσουν αδιάβαστος, ήταν το ξύλο.

Πένυ: Μα τι τρόπος εκμάθησης ήταν αυτός;

Παππούς: Δυστυχώς, έτσι είχαν τα πράγματα, και μάλιστα ο δάσκαλος είχε και τη συγκατάθεση των γονέων μας! Γενικά υπήρχε αυστηρότητα, ακόμα και στα ρούχα που φορούσαμε.

Πένυ: Τι εννοείς;

Παππούς: Στο σχολείο φορούσαμε μόνο μια συγκεκριμένη στολή μαζί με ένα καπέλο. Επίσης, τα μαλλιά μας έπρεπε να είναι πάντα πολύ κοντά κουρεμένα. Μετά το σχολείο δεν επιτρεπόταν να τριγυρνάμε στους δρόμους και, αν μας έβλεπε κανένας δάσκαλος, μας τιμωρούσαν. Έτσι πίστευαν ότι διαμορφωνόταν καλύτερα ο χαρακτήρας μας. 

Πένυ: Μήπως θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό;

Παππούς: Ναι, Πένυ μου, υπάρχει ένα συγκεκριμένο συμβάν που έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου, και δεν είναι ευχάριστο… Ένα πρωινό που έπαιζα ποδόσφαιρο με τους συμμαθητές μου στην αυλή δεν πρόσεξα ότι δίπλα στο τέρμα στεκόταν ο πιο αυστηρός δάσκαλος του σχολείου. Στην προσπάθειά μου να βάλω γκολ, η μπάλα ξέφυγε από το τέρμα και τον χτύπησε με δύναμη στο πρόσωπο. Για κακή μου τύχη, είδε ποιος το έκανε. Πάγωσα, και με το δίκιο μου! Ο δάσκαλος όχι απλά με μάλωσε, αλλά άρχισε να με χτυπάει. Εγώ προσπαθούσα να του εξηγήσω πως δεν το έκανα επίτηδες και να ζητήσω συγνώμη, αλλά αυτός δε σήκωνε κουβέντα και συνέχιζε το ξύλο... 

Πένυ: Πω πω, παππού μου, δεν το πιστεύω! 

Παππούς: Δεν πειράζει, παιδί μου, πάνε αυτά, περάσανε…

Πένυ: Παππού, να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο… Πώς νιώθεις όταν σκέφτεσαι τα μαθητικά σου χρόνια; 

Παππούς: Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Από τη μια νοιώθω χαρά για τις γνώσεις που απέκτησα στο σχολείο και από την άλλη νοιώθω πίκρα για τις δύσκολες συνθήκες που έζησα στα μαθητικά μου χρόνια, χωρίς να μπορώ να αλλάξω κάτι σ’ αυτές. Αλλά, ξέρεις, αφού αυτά που έζησα εγώ ευτυχώς δε συμβαίνουν πια στη σημερινή εποχή, θα ήθελα να εκτιμάς όσα που σου προσφέρει το σχολείο σου και να τα αξιοποιείς με τον καλύτερο τρόπο. 

Πένυ: Σε ευχαριστώ πολύ, παππού, γι’ αυτή τη συζήτηση. Νομίζω ότι τώρα βλέπω το σχολείο που πηγαίνω με άλλο μάτι… 

Παππούς: Πολύ χαίρομαι, εγγονούλα μου! 

Σ. Πένυ, Β3

Το σχολείο της μητέρας μου

- Πώς ήταν το σχολείο σου, μαμά;

- Α, ήταν όμορφο και καλοσυντηρημένο. Υπήρχε πάντα θέρμανση και οι αίθουσες ήταν πολύ ευρύχωρες. Ήμασταν όμως και περισσότερα παιδιά σε κάθε τμήμα, κάπου 35…

- Ποιες ήταν οι υποχρεώσεις σας ως μαθητές;

- Ήταν πιο αυστηρό το σχολείο απ’ ό,τι είναι τώρα. Απαγορεύονταν αυστηρά τα βαμμένα μαλλιά και τα βαμμένα νύχια, ενώ και το ντύσιμό μας έπρεπε να είναι «ευπρεπές».

- Πώς ήταν οι σχέσεις των μαθητών με τους καθηγητές;

- Ήμασταν πολύ πειθαρχημένα παιδιά. Δείχναμε σεβασμό στους καθηγητές μας και δεν τους αντιμιλούσαμε ποτέ. Άλλωστε, ξέραμε ότι οι αποβολές πήγαιναν και ερχόντουσαν…

- Θα ήθελες να μου πεις κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό που θυμάσαι;

- Δε θα ξεχάσω ποτέ μια πλάκα που είχαμε κάνει… Ήταν η τελευταία ώρα της Παρασκευής και είχαμε Οικιακή Οικονομία. Μπαίνει μέσα η καθηγήτρια και τι να δει; Κάναμε κηδεία σε ένα μυρμήγκι, που το είχαμε βάλει σε ένα σπιρτόκουτο, ενώ είχαμε μαζέψει και λουλούδια από την αυλή… Αξέχαστη στιγμή! 

Κ. Χριστίνα, Β3

Ο παππούς θυμάται…

Ο παππούς μου ο Τάκης από την Αλεξανδρούπολη μου μίλησε για τα χρόνια του στο Δημοτικό (στο Γυμνάσιο δεν πήγε, αφού μετά το Δημοτικό πήγε στον στρατό!).

- Παππού, θα ήθελα να μου πεις σε ποιο σχολείο πήγες στο Δημοτικό.

- Α, άλλαξα πολλά σχολεία… Πρώτη τάξη πήγα στο χωριό. Στη Δευτέρα κατεβήκαμε στην πόλη και την τάξη την έκανα δύο φορές, γιατί είχα μείνει στάσιμος… Στην Τρίτη πήγα σε άλλο Δημοτικό, γιατί αλλάξαμε σπίτι. Και την Τρίτη την επανέλαβα, πάλι έμεινα στην ίδια τάξη! Τελικά γυρίσαμε στο χωριό κι εκεί έβγαλα επιτέλους το Δημοτικό.

- Πώς ήταν το σχολείο σου;

- Κοίτα, βιβλία δεν είχαμε και πολλά… Οι αίθουσες ήταν μεγάλες, αλλά τα θρανία δεν ήταν όπως αυτά που έχετε σήμερα. Ίσως έχεις δει στο σινεμά πώς έμοιαζαν τα θρανία μας. Ήταν ξύλινα και από κάτω είχε κάτι σαν συρτάρι όπου βάζαμε τις τσάντες μας.

- Με τους δασκάλους πώς τα πηγαίνατε;

- Οι δάσκαλοι τα χρόνια εκείνα ήταν αυστηροί. Δέρνανε, τραβούσαν αυτιά! Κάθε δάσκαλος είχε από μία βέργα και, αν δεν ήξερες το μάθημα, σου έλεγαν να ανοίξεις το χέρι σου και σου μετρούσαν πέντε βεργιές στην παλάμη. Τα χέρια πονούσαν και κοκκίνιζαν… Θυμάμαι έναν δάσκαλο που μας κοπανούσε το κεφάλι όπως χτυπάς την πόρτα, λέγοντας: «Πίτουρα έχει το κεφάλι σου, μωρέ;». Τώρα τα λέω και γελάω, αλλά τότε… 

Όποιον πάλι ήταν άτακτος τον έβαζαν να στέκει όρθιος στη γωνιά στο ένα πόδι ή τον έβγαζαν έξω. Είχαμε κι ένα υπόγειο στο σχολείο, που ήταν σκοτεινό και είχε ποντίκια. Το χειρότερο ήταν να σε κλειδώσουν εκεί μέσα…

- Μπορείς, παππού, να μου πεις κάποια περιστατικά που θυμάσαι από το σχολείο;

- Όταν ζούσαμε στην Αλεξανδρούπολη, έκανα πολλές κοπάνες. Δεν ήθελα να πάω στο σχολείο! Έφευγα και καλά το πρωί, έπαιρνα και την τσάντα μου και πήγαινα κάτω στη θάλασσα. Το μεσημέρι γυρνούσα στο σπίτι σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Όταν η Ελένη, η μεγάλη μου αδελφή, πήγε στο σχολείο να ρωτήσει για μένα, της είπαν: «Ο Τάκης; Ποιος Τάκης; Έχει πόσο καιρό να πατήσει στο σχολείο!». Μια θεία μας που δούλευε σε ένα αστυνομικό τμήμα έστειλε έναν χωροφύλακα, που με κυνήγησε και μ’ έπιασε. Μου είπε: «Αν δεν πας αύριο στο σχολείο, θα σε κλείσω στο κρατητήριο μαζί με τους κλέφτες!». Εγώ άρχισα να κλαίω, κι από εκεί και ύστερα πήγαινα πια στο σχολείο… 

Ένα άλλο περιστατικό που θυμάμαι έγινε στο χωριό. Εκεί πηγαίναμε κάθε απόγευμα και βοσκούσαμε τα ζώα. Μου λέει λοιπόν ένας δάσκαλος: «Τάκη, θέλω αύριο που θα πας να βοσκήσεις τα ζώα σου, να μου κόψεις μια βέργα κρανιά, να τη στεγνώσεις στη φωτιά και να μου τη φέρεις». Χάρηκα, γιατί σκεφτόμουν πως γι’ αυτό που θα έκανα δε θα με σηκώσει στο μάθημα… Την άλλη μέρα το πρωί πάω τη βέργα στον δάσκαλο και τι έγινε, λες; Την εγκαινίασε στα δικά μου τα χέρια! Έτσι, χωρίς να φταίω… 

Αυτό ήταν το σχολείο που έζησα ως παιδί.

Κ. Μιχάλης, Β2

Αναμνήσεις της γιαγιάς μου Αναστασίας από τα μαθητικά της χρόνια

- Σε ποιο σχολείο πήγαινες, γιαγιά;

- Πήγαινα στο Φροντιστήριο Τραπεζούντας, που τότε βρισκόταν εκεί όπου είναι το σημερινό Δημαρχείο της Καλαμαριάς. 

- Ποιες ήταν οι συνθήκες στο σχολείο σου;

- Στην τάξη ήμασταν 50 μαθητές, αγόρια και κορίτσια. Σε κάθε τάξη υπήρχε μόνο ένα τμήμα. Τα βιβλία τα αγοράζαμε εμείς. Όμως, επειδή τότε οι συνθήκες ήταν δύσκολες οικονομικά, μερικά παιδιά δυσκολεύονταν να τα αγοράσουν, γι’ αυτό και τα δανείζονταν από άλλα παιδιά που είχαν περάσει αυτή την τάξη. Για παράδειγμα, εγώ είχα πάρει τα βιβλία της αδελφής μου. Οι αίθουσες ήταν μεγάλες, με μεγάλα παράθυρα. Η έδρα των καθηγητών μας ήταν πιο ψηλά από τα δικά μας θρανία, πάνω σε ένα βάθρο. Για τη θέρμανση χρησιμοποιούσαμε σόμπες με ξύλα.

- Ποιες ήταν οι υποχρεώσεις των μαθητών;

- Εμείς τα κορίτσια φορούσαμε υποχρεωτικά σχολικές ποδιές, ενώ τα αγόρια απλά φτωχικά ρούχα. 

- Ποια ήταν η σχέση σας με τους καθηγητές;

- Η συμπεριφορά των μαθητών προς τους καθηγητές ήταν άψογη. Όλοι μας δείχναμε απόλυτο σεβασμό απέναντι στους καθηγητές μας και ήμασταν πειθαρχημένοι. Συνήθως δε χρειαζόταν να βάλουν ποινές, διότι ήμασταν υπάκουοι. Σε περίπτωση όμως που τους παρακούαμε η τιμωρία ήταν πολύ αυστηρή… Έπρεπε να είμαστε τυπικοί και σωστοί στη συμπεριφορά μας και εντός και εκτός σχολείου.

- Θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό;

-Στη Δευτέρα Γυμνασίου ο καθηγητής των μαθηματικών, αφού μας παρέδωσε ένα θεώρημα στο μάθημά του, μας ρώτησε μετά αν το είχαμε καταλάβει. Εγώ, που ήμουν πολύ ντροπαλή και ήσυχη μαθήτρια, αναφώνησα «Ουου και τι ήταν αυτό!». Μου ξέφυγε από τη χαρά μου που ήταν εύκολο και το είχα καταλάβει… Τότε ο καθηγητής μου με μάλωσε με πάρα πολύ αυστηρό τόνο, λέγοντάς μου πως δεν το περίμενε αυτό από εμένα, και μου είπε να ανοίξω την πόρτα και να βγω έξω από την τάξη. Αυτό το γεγονός ακόμα και μέχρι σήμερα το κουβαλάω μέσα μου, γιατί το θεωρώ πολύ άδικο. Άλλωστε ήμουν μόνο 13 χρονών!

- Τι αισθάνεσαι αναπολώντας τις εμπειρίες σου από το σχολείο;

- Νιώθω συγκίνηση, όταν μου έρχονται στο μυαλό όλες οι όμορφες αναμνήσεις από τα σχολικά μου χρόνια. Μακάρι να γυρνούσαν πίσω!

Ζ. Αναστασία, Β1

Και πάλι στο σχολείο...

Με αφορμή το κείμενο της Ζωρζ Σαρή "Και πάλι στο σχολείο..." οι μαθητές/τριες έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο της δεσποινίδας Κλάρας... 

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

   Ξύπνησα σήμερα το πρωί με την καλύτερη διάθεση. Ανυπομονούσα τόσο να ξαναδώ τις μαθήτριές μου! Έβαλα το ωραίο καινούριο μου ταγέρ, το μπλε με τις άσπρες κουκίδες και την ασορτί μπλε γραβάτα. Ήθελα να υποδεχτώ την καινούρια σχολική χρονιά κομψή και περιποιημένη! Με το που έφτασα, το προαύλιο ήταν ήδη γεμάτο χαρά και εφηβική ανεμελιά. Αγκαλιές, γέλια, φιλιά, φωνές, συζητήσεις για το καλοκαίρι που πέρασε… Σωστό πανηγύρι! 

   Και πού να δεις τι έγινε όταν μπήκα στην τάξη για να δώσω το πρόγραμμα… Οι μικρές μου φίλες με καλωσόρισαν με ένα ζεστό χειροκρότημα! Ήταν όλες εκεί. Η Άλκη, η Ζωρζ, η Αθηνούλα, η Άλμπα… Μόνο η Ποζέλι έλειπε. Το περίμενα… Φαίνεται πως την κέρδισε τελικά το τραγούδι. Είχαμε στο τμήμα και μια καινούρια μαθήτρια, τη Μαριάννα, που μας ήρθε από τη Θεσσαλονίκη. Γλυκούλα φαίνεται, μικροκαμωμένη, με ένα κεφαλάκι γεμάτο μπούκλες. Είμαι σίγουρη πως οι συμμαθήτριές της θα τη βοηθήσουν να προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον και πως θα δέσει σύντομα μαζί τους. Πρώτη μέρα μαθημάτων, κι έτσι παρουσίασα στα κορίτσια τους διδακτικούς μας στόχους για τη νέα σχολική χρονιά και τους τόνισα ότι φέτος, καθώς έχουν ανεβεί τάξη, θα έχω περισσότερες απαιτήσεις. Για αρχή τους έβαλα να γράψουν μία έκθεση με θέμα «Το καλοκαίρι μου». Όλες οι μαθήτριες ενθουσιάστηκαν, εκτός από τη Ζωρζ, που μου φάνηκε κάπως προβληματισμένη. Ποιος ξέρει τι έχει στο μυαλό του πάλι αυτό το ζωηρό παιδί! Πιστεύω πως είναι ταλαντούχα, αλλά πρέπει να συγκεντρωθεί και να έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση…

   Και πάλι στο σχολείο λοιπόν. Καλή χρονιά! 

Τ. Κωνσταντίνα, Β2

Καλό μου ημερολόγιο, 

   Πρώτη μέρα σήμερα με τις αγαπημένες μου μαθήτριες.

   Μεγάλωσαν, άλλαξαν, σοβάρεψαν! Είναι πια σωστές δεσποινιδούλες… Μόλις μπήκα στην αίθουσα, χαμόγελα σκόρπισαν παντού και όλη η τάξη ξέσπασε σε ζωηρά χειροκροτήματα! Ομολογώ πως κι εμένα μου είχαν λείψει πολύ. Το μάθημα, οι συζητήσεις που κάναμε,… όλα! Είδα βέβαια και τη διευθύντρια του σχολείου, αυτή την αχώνευτη κ. Ερασμία. Ο τρόπος που μιλάει και συμπεριφέρεται στα παιδιά είναι πολύ τυπικός και απόμακρος. Δε συμφωνώ καθόλου με αυτή τη στάση, αν και την υιοθετούν οι περισσότεροι καθηγητές. Πιστεύω πως τα παιδιά πρέπει να τα πλησιάσεις, να τους δείξεις το ενδιαφέρον σου, για να τους εμπνεύσεις τον ζήλο και την όρεξη να μάθουν… 

   Όπως και να έχει, η μέρα κύλησε υπέροχα, γεμάτη αναμνήσεις από το καλοκαίρι. Η φετινή χρονιά προβλέπεται συναρπαστική!

Ι. Νάντια, Β2

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Μόλις επέστρεψα από το σχολείο. Σήμερα επισήμως τελείωσαν οι καλοκαιρινές μας διακοπές. Ωστόσο, εγώ είμαι χαρούμενη! Θα κάνω και φέτος μάθημα με το αγαπημένο μου τμήμα! Η περσινή σχολική χρονιά ήταν απίθανη και θέλω να πιστεύω πως όλες μου οι μαθήτριες έμαθαν πολλά καινούργια πράγματα. Φέτος θα ασχοληθούμε πολύ με την έκθεση και, όπως είπα και στα κορίτσια, θα συζητάμε μαζί κάθε συντακτικό λάθος, ως και τη στίξη! Επίσης, σκοπεύω να διαβάσουμε κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς και φυσικά ποίηση, αφού τους το είχα υποσχεθεί από πέρσι. Θέλω η φετινή χρονιά να τους μείνει αξέχαστη! 

   Ακόμα δε μπορώ να ξεχάσω τον χαλασμό από χειροκροτήματα που έγινε όταν έφυγε αυτή η ξινή διευθύντρια απ’ την τάξη τους και μπήκα εγώ. Μέχρι και η καινούργια μαθήτρια χειροκροτούσε! Πολύ καλό κορίτσι, και οι γονείς της πολύ ευγενικοί. Μίλησα μαζί τους όταν ήρθαν να πάρουν την κόρη τους από το σχολείο και συζητήσαμε για τις επιδόσεις της Μαριάννας στο προηγούμενο σχολείο της. Μου είπαν πως παραξενεύτηκαν που έβαλα έκθεση από την πρώτη μέρα, κι ακόμη περισσότερο που κανένα κορίτσι δε δυσανασχέτησε. Πάντως, κι εγώ εντυπωσιάστηκα που δεν είχα καμία γκρίνια. Μια άλλη συνάδελφος μου είπε ότι, όταν τους έδωσε μερικές επαναληπτικές ασκήσεις για το σπίτι, οι μαθήτριες άρχισαν να παραπονιούνται ότι είναι η πρώτη μέρα των μαθημάτων και ότι είναι άδικο να τους βάλει ασκήσεις από τώρα. Έτσι είναι όμως η εφηβεία, απρόβλεπτη και υπέροχη… 

Λ. Αγλαΐα, Β3 

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Πόση χαρά ένιωσα σήμερα, την πρώτη μέρα της φετινής σχολικής χρονιάς, που συνάντησα και πάλι τις μαθήτριές μου! Πόσο μου είχαν λείψει! Μέσα σε ένα μόνο καλοκαίρι έγιναν σωστές κοπέλες. Είμαι σίγουρη ότι μετά την ξεκούραση των διακοπών θα εργαστούν φιλότιμα και θα σημειώσουν μεγάλη πρόοδο στα μαθήματά τους. Βέβαια, κι εγώ θα είμαι πάντα κοντά τους σε ό,τι χρειαστούν. Ανυπομονώ να δω τι θα μου γράψουν στην πρώτη έκθεση που τους έβαλα, με θέμα το καλοκαίρι τους. Είδα πολλά χαμόγελα και μάτια γεμάτα σπίθες... Φαίνεται πως αυτό το θέμα, που ταιριάζει στο κοντινό τους χθες, τις ενθουσίασε.

   Νιώθω πως η καινούρια χρονιά ξεκινάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις!

Γ. Κωνσταντίνα, Β1

Ημερολόγιό μου,

   Σκέφτομαι με χαρά ότι αύριο το πρωί θα βρεθώ και πάλι στο σχολείο! Έχω πεθυμήσει τις περσινές μου μαθήτριες και χαίρομαι πολύ που θα τις ξαναδώ. Νιώθω ότι κι εκείνες με αγαπάνε και ότι θα χαρούν να δουλέψουμε ξανά μαζί και στη Β΄ Γυμνασίου. Επίσης, δε βλέπω την ώρα να γνωρίσω και τα καινούρια κορίτσια της Α΄ τάξης, που έρχονται φέτος στο σχολείο μας για πρώτη φορά. Για να δούμε πώς θα τα πάμε... Θα συναντήσω βέβαια και την κυρία Ερασμία, τη διευθύντριά μου, με την οποία δεν τα πάμε και τόσο καλά, αλλά τι να κάνουμε;

   Όσο για το μάθημά μου, σκέφτομαι να δώσω φέτος μεγαλύτερη βαρύτητα στη γλώσσα, αλλά και στην ποίηση. Αισθάνομαι την ανάγκη να διδάξω πολλά περισσότερα, διότι ότι οι μαθήτριές μου έχουν θέληση και πιστεύω πως με τη βοήθειά μου θα πετύχουν τους στόχους τους. Γι’ αυτό από την πρώτη κιόλας μέρα έχω αποφασίσει να τις βάλω να γράψουν έκθεση. Θα είναι ελεύθερες να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία τους, αλλά θα τους τονίσω να προσέξουν πολύ τη σωστή έκφραση, ακόμα και τη στίξη. Λες να τους ζητήσω να μου γράψουν πώς πέρασαν το καλοκαίρι; Μου φαίνεται καλή ιδέα! Ελπίζω να τους αρέσει και να ανταποκριθούν με ζήλο και προθυμία, ώστε να έχουμε ένα καλό ξεκίνημα…

Π. Ιωάννα, Β2

Η δεσποινίς Κλάρα

Κ. Χρήστος, Β2

Άλλοι/ες προτίμησαν να γράψουν την έκθεση της Ζωρζ...

Το καλοκαίρι μου

   Υπάρχει πιο όμορφο μέρος από το Καβούρι; Η θάλασσα είναι υπέροχη και την είχαμε στα πόδια μας! Τα πρωινά το νερό ήταν λάδι και χαιρόμασταν το κολύμπι και τις βουτιές από τον ψηλό βράχο που στεφανώνει την ακτή. Γυρίζαμε στο σπίτι για φαγητό περασμένες δύο! Και κάθε βράδυ μαζευόμασταν με την παρέα μου στην ακρογιαλιά, δίπλα στην καφασωτή παράγκα. Γέλια, τραγούδια και η πανσέληνος να ανατέλλει, μια ασημένια γραμμή που έσκιζε στα δύο την ασάλευτη θάλασσα…

   Αξέχαστη στιγμή, όταν σαν θεά Αθηνά, τυλιγμένη με ένα λευκό σεντόνι για χλαμύδα και με ένα χρυσαφί κοντάρι στο χέρι, κατέβηκα το λοφάκι προς την παραλία με όλη τη μεγαλοπρέπεια που ταιριάζει σε μια θεά. Ένιωθα σαν να ήμουν κυρίαρχος του κόσμου!

   Ξέγνοιαστη κι ελεύθερη, χάρηκα την κάθε στιγμή του καλοκαιριού μου! Πόσο θα ήθελα να ζήσω την ομορφιά του για πάντα…

Λ. Ελένη, Β3

   Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή! Κάθε χρόνο, με το που ανοίγει ο καιρός, ανυπομονώ να τελειώσει η σχολική χρονιά για να ξεκινήσω τις διακοπές μου. Φέτος πέρασα υπέροχα στο μέρος που λατρεύω, το Καβούρι. Τα πρωινά ξυπνούσα πολύ νωρίς και έτρεχα ξυπόλητη με τη Ρενέ στη θάλασσα. Κολυμπούσαμε, ξαπλώναμε στην άμμο και ψηνόμασταν στον ήλιο. Όταν ξεφεύγαμε από τον έλεγχο των μεγάλων, καταλήγαμε σε έναν ψηλό βράχο και κάναμε θεαματικές βουτιές. Αργά το μεσημέρι παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής και πέφταμε με όρεξη στο φαγητό της μαμάς. Το απόγευμα παίρναμε και πάλι τους δρόμους. Άλλες φορές πηγαίναμε στη θάλασσα για μια ακόμη βουτιά και άλλοτε τριγυρίζαμε στις γειτονιές με τα ποδήλατά μας, ξεσηκώνοντας τον κόσμο με τις φωνές και τα γέλια μας.

   Αλλά τα πιο ωραία ήταν τα βράδια… Μαζευόμασταν όλη η παρέα στην παραλία, τραγουδούσαμε και περιμέναμε να βγει το φεγγάρι, να καθρεφτιστεί στη θάλασσα και να της δώσει μια ασημένια όψη. Κανένας δεν ήθελε να χάσει το θέαμα, και μόνο οι φωνές των μαμάδων μάς έκαναν να παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού. 

   Τι όμορφο που ήταν το καλοκαίρι μου! Αυτές οι αναμνήσεις θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου…

Γ. Κωνσταντίνα, Β1 

...'Η να παρουσιάσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους για τη δική τους επιστροφή στα θρανία.

Επιστροφή στα θρανία

   11 Σεπτεμβρίου. Το προαύλιο του σχολείου γεμίζει και πάλι με γέλια και φωνές. Χαιρόμαστε που βρεθήκαμε ξανά. Έχουμε τόσο πολλά να πούμε! Ένα καλοκαίρι κύλησε μέσα από τα χέρια μας. Όλα μυρίζουν ακόμη θάλασσα. Κορμιά μαυρισμένα. Τα χαμόγελά μας λαμπερά, σαν τον ήλιο που μας κοιτάζει από ψηλά. 

   Το καλοκαίρι τελείωσε. Νέα σχολική χρονιά, μια τάξη μεγαλύτεροι… 

   Πρώτη μέρα στο σχολείο!

Κ. Ηλίας, Β1

Και πάλι στο σχολείο… 

   Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν υπέροχη! Ξανασυναντήσαμε όλους τους φίλους και τους συμμαθητές μας, ανταλλάξαμε τις σκέψεις μας για τη νέα σχολική χρονιά, είπαμε τι κάναμε το καλοκαίρι… Ο Ορέστης πήγε στο Πόρτο Χέλι και στη Χαλκιδική, ο Ηλίας πήγε στο χωριό του στην Καρδίτσα κι ο Νίκος στη Λήμνο, ένα από τα ομορφότερα νησιά του Αιγαίου πελάγους, και στο χωριό του στην Ήπειρο. Ούτε που καταλάβαμε για πότε χτύπησε το κουδούνι...

Α. Ορέστης - Κ. Ηλίας - Κ. Νίκος 

Η πρώτη μέρα στο σχολείο

   Με το που μπήκε ο Σεπτέμβρης άρχισα να σκέφτομαι και πάλι το σχολείο, να αναρωτιέμαι πώς θα είναι η Β΄ Γυμνασίου και αν θα έχουν αλλάξει οι συμμαθητές μου. Τα ίδια πάνω κάτω πιστεύω πως σκεφτόντουσαν κι αυτοί…

   Την πρώτη μέρα έφτασα νωρίς νωρίς. Αν και εξοικειωμένος πλέον με το Γυμνάσιο (δεν είμαστε πια πρωτάκια, όπως πέρσι!), ανησύχησα λίγο στην αρχή, για να πω την αλήθεια, γιατί δεν έβλεπα ακόμα κανέναν από τους συμμαθητές μου… Μετά από λίγο, ωστόσο, άρχισαν να καταφθάνουν και μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι είχαν έρθει όλοι! Η επανένωσή μας μετά τις καλοκαιρινές διακοπές ήταν συγκινητική. Γεμάτοι χαρά, λέγαμε ο ένας στον άλλο πώς περάσαμε το καλοκαίρι και ανταλλάσσαμε απόψεις για τη νέα σχολική χρονιά. 

   Παιδιά, μου είχατε λείψει! Και το σχολείο μου έλειψε… 

Α. Παναγιώτης, Β1

   To όμορφο και ξένοιαστο καλοκαίρι πέρασε γρήγορα… Ήρθε ο Σεπτέμβρης και τα σχολεία άνοιξαν και πάλι τις πόρτες τους για να καλοδεχτούν όλους τους μαθητές.

   Ξύπνησα πρωί πρωί, αφήνοντας τις καλοκαιρινές μου συνήθειες, για να πάω στο σχολείο. Στον δρόμο συνάντησα πολλούς συμμαθητές και συμμαθήτριές μου. Περπατούσαμε λέγοντας τα νέα μας και ούτε που καταλάβαμε για πότε φτάσαμε στο σχολείο μας, που ήταν κιόλας γεμάτο παιδιά. Αμέσως έτρεξα κοντά στους φίλους μου! Αγκαλιαστήκαμε κι αρχίσαμε να κάνουμε ένα σωρό σχέδια για την καινούρια χρονιά.

   Σίγουρα και φέτος θα περάσουμε υπέροχα!

Α. Χρήστος, Β2

Και η συγγραφέας μας... 

Μ. Νίκη, Β3

Κ. Τάσος, Β2

Δημιουργική γραφή

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου, χρησιμοποιώντας τίλους των κειμένων του ανθολογίου, δημιουργούν τα δικά τους κείμενα - αφηγήσεις, σελίδες ημερολογίου, επιστολές -  και ξεδιπλώνουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους!

Με bold είναι τονισμένοι οι τίτλοι των κειμένων που χρησιμοποιήθηκαν.

Αναμνήσεις… 

   Θυμάμαι ήταν Πάσχα τ’ Απρίλη, όταν μας πήγε ο Τάκη-Πλούμας, ο μπαμπάς του φίλου μου του Βασίλη, στην Αθήνα… Κάναμε βόλτες με το λεωφορείο στις χαλασμένες γειτονιές του κέντρου. Η πόλη αυτή μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση! Αλλά στη μνήμη μου έχει μείνει και η εξοχική Λευκάδα, και ιδιαίτερα οι Κυριακές στη θάλασσα, όταν η μάνα μου μου διάβαζε σελίδες από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ απέναντι από τ’ άσπρο ξωκλήσι και μου τραγουδούσε το τραγούδι του Γιανγκ. 

   Νοσταλγώ αυτές τις τρυφερές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας, κάθε φορά που πηγαίνω στην εκκλησία… 

Κ. Ζένια - Λ. Όλγα, Β1

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Πάει πια το ξέγνοιαστο καλοκαίρι, που το πρωί ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας. Σεπτέμβριος, και γυρίσαμε και πάλι στο σχολείο…

   Πρώτη μέρα στο προαύλιο, και είχαμε τόσα να πούμε! Η Άννα του Κλήδονα είχε πάει στην Αθήνα, αλλά με ενδιαφέρον ακούσαμε και την αφήγηση του Βασίλη, που είχε περάσει μια Κυριακή στην Κνωσό, όπως και τις αναμνήσεις της Κωνσταντίνας από τη Γερμανία. Αυτό όμως για το οποίο ανυπομονούσαμε όλοι μας ήταν η επιστροφή του Αντρέα, ενός φίλου και συμμαθητή μας που είχε περάσει το καλοκαίρι του στο Τόκιο, όπου δούλευε ο πατέρας του.

   Βγαίνοντας από το σχολειό ήμασταν τόσο χαρούμενοι που ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί και νιώθαμε τόσο ελεύθεροι, παρά το ότι ζούμε στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας… 

Καλή σχολική χρονιά να έχουμε λοιπόν!

Α. Ρουμπίνα, Β1

Δύο καλοί φίλοι σε καλοκαιρινές περιπέτειες 

   Δύο φίλοι, ο Χρήστος και ο Ιορδάνης, βγαίνοντας από το σχολειό, έκαναν σχέδια για το καλοκαίρι που ξεκινούσε σε λίγο και αποφάσισαν να πάνε παρέα στην Ολυμπιάδα με το λεωφορείο. 

   Όταν έφτασε η ώρα για το ταξίδι τους, ήταν κι οι δυο ενθουσιασμένοι. Αφού το λεωφορείο πέρασε από κάποια ερημωμένα χωριά, φάνηκε τ’ άσπρο ξωκλήσι στην πλαγιά του βουνού. Είχαν φτάσει… 

   Τα παιδιά έστησαν το αντίσκηνό τους, πέταξαν τα ρούχα τους και βούτηξαν στα γαλανά νερά. Τι ωραίες που είναι οι Κυριακές στη θάλασσα! Από μακριά φάνηκαν δελφίνια. Πηδούσαν ψηλά σαν να χορεύουν. Πόσο θα ήθελαν τα αγόρια να κολυμπήσουν μαζί τους, να γίνουν μια παρέα άνθρωποι και δελφίνια… 

   Αφού χόρτασαν το μπάνιο τους, οι δύο φίλοι βγήκαν να στεγνώσουν και να παίξουν στην ακτή. Είδαν πως κάποιος είχε ξεχάσει μια μαύρη μπάλα ανάμεσα στα δέντρα. Όταν όμως πλησίασαν, πρόσεξαν ότι είχε αγκάθια πάνω της! Μόλις ξεθάρρεψε λίγο, ο σκαντζόχερος, που τον είχαν περάσει για μπάλα, έβγαλε το κεφάλι του και πήγε προς το δάσος να κρυφτεί, όσο πιο γρήγορα μπορούσε . 

   Το ηλιοβασίλεμα στην παραλία ήταν φανταστικό. Τα παιδιά το χάρηκαν τρώγοντας γλυκό του κουταλιού, που είχε φτιάξει η μάνα του Ιορδάνη. 

   Δυστυχώς, όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν. Γιατί; «Φίλε, θα τα πούμε και πάλι στο σχολείο…», είπε ο Χρήστος λυπημένος. 

Κ. Χρήστος, Β2

Ένας ακόμα νέος φεύγει από την Ελλάδα…

   Κάποια Χριστούγεννα… Ο Διγενής, γιος του Βασίλη του γιατρού, έχει αποφασίσει να αφήσει την όμορφη Ελλάδα και την Αθήνα και να ταξιδέψει στη μακρινή Αμερική για να κυνηγήσει το όνειρό του. Από μικρός ήθελε να γίνει αστροναύτης και, μετά από έναν διεθνή διαγωνισμό όπου συμμετείχαν έξι χιλιάδες νέοι από όλο τον κόσμο, έχει επιλεχτεί για να εκπαιδευτεί στη NASA, μια ευκαιρία που δε θα αφήσει να πάει χαμένη.

   Τη μέρα της αναχώρησης του Διγενή η ατμόσφαιρα στο σπίτι είναι φορτισμένη. Ο κύριος Βασίλης είναι περήφανος για τον γιο του, ενώ η μάνα του, η κυρία Νίτσα, είναι πολύ συγκινημένη. «Στο καλό, ξενιτεμένο μου πουλί…», λέει αποχαιρετώντας το παιδί της και του δίνει ένα βαζάκι με γλυκό του κουταλιού που έφτιαξε η ίδια, για να θυμάται την πατρίδα και τη μάνα του…

Κ. Μιχάλης, Β2

Το καλοκαίρι μου στη Λευκάδα

Αγαπητή μου Μαρία,

   Χαθήκαμε! Με το που ξεκίνησαν οι διακοπές, ξέρεις ότι με περίμενε, όπως κάθε χρόνο, η εξοχική Λευκάδα. Το σπίτι μας στο νησί βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα. Τα πρωινά έχω την αίσθηση πως ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας. Ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων και μυρίζοντας τον θαλασσινό αέρα νιώθω σαν να είμαι κομμάτι της θάλασσας…

   Βέβαια, οι καλύτερες μέρες του καλοκαιριού μου ήταν οι Κυριακές στη θάλασσα, γιατί μαζευόμασταν με την παρέα μου από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα, ακούγοντας μουσική και διασκεδάζοντας. Ξέρεις, στην παραλία που πάμε συχνά συνυπάρχουν άνθρωποι και δελφίνια. Τα έχω δει κι εγώ πολλές φορές, αλλά δεν κατάφερα να τα πλησιάσω… Και ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο ανεβήκαμε μέχρι τ’ άσπρο ξωκλήσι όπου γινόταν μεγάλο πανηγύρι.

   Αλλά όλα αυτά πλέον δεν είναι παρά μια γλυκιά ανάμνηση. Γιατί να περάσει τόσο γρήγορα το καλοκαίρι; Τώρα ήρθε η ώρα να γυρίσουμε και πάλι στο σχολείο…

Υ. Γ. : Με το που γύρισα από τη Λευκάδα, βρήκα να με περιμένουν δύο γράμματα της Χαράς, της αδερφής του Βασίλη. Πού λες να πήγε το καλοκαίρι; Δε θα το πιστέψεις: πήγε στο Τόκιο! Θα στα πω όλα από κοντά…

Με αγάπη,

η φίλη σου

Π. Ιωάννα, Β2

Τα πιο ωραία Χριστούγεννα

   Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα τα περνάμε στη Θεσσαλονίκη. Λέμε με την αδερφή μου τα κάλαντα, πηγαίνουμε στην εκκλησία και τρώμε μαζί όλη η οικογένεια.

   Κάποια Χριστούγεννα όμως η μάνα μας ήθελε να ταξιδέψουμε και πρότεινε να περάσουμε τις γιορτές στην Αθήνα. Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν με τίποτα. Έλεγε πως στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας που ζούμε είναι καλύτερα, αν είναι να πάμε κάπου, να προτιμήσουμε το χωριό μας.

   Έτσι, η μαμά μάς πήρε εμένα και την αδερφή μου για να πάμε μόνες μας στην Αθήνα. Ταξιδέψαμε με το λεωφορείο, και το ταξίδι ήταν μακρύ και κουραστικό. Όταν φτάσαμε όμως ένιωσα πως άξιζε τον κόπο. Η πόλη ήταν πανέμορφη. Γεμάτη μαγαζιά με στολισμένες βιτρίνες, πολύχρωμες γιρλάντες και φωτάκια, κόσμο που πηγαινοερχόταν… Κανονικά θα ήμουν πανευτυχής, αλλά όλη την ώρα σκεφτόμουν τον μπαμπά που ήταν μόνος και στεναχωριόμουν που θα περνούσαμε τα Χριστούγεννα μακριά του. «Γιατί;», σκεφτόμουν. 

   Όταν νύχτωσε, πήγαμε στο ξενοδοχείο μας για να κοιμηθούμε, όμως τον ύπνο μας διέκοψε στη μέση της νύχτας ο χτύπος της πόρτας. Μόλις ανοίξαμε, μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Μπροστά μας στεκόταν ο μπαμπάς με τη βαλίτσα του και μας χαμογελούσε. Η χαρά που πήραμε δεν περιγράφεται! Οι μέρες που ακολούθησαν στην Αθήνα ήταν υπέροχες. Εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου…

Σ. Ιωάννα, Β2

Ένας ξεχωριστός αγώνας

   Επιτέλους Κυριακή… Η μέρα για τον κρίσιμο αγώνα ποδοσφαίρου ενάντια στην τοπική ομάδα Αμπελοκήπων είχε φτάσει. Για ένα παιδί που κοιμάται τα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού μέχρι τις έντεκα, μου φάνηκε περίεργο που έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς, σαν να ήμουν και πάλι στο σχολείο… Φτάσαμε στο γήπεδο με το λεωφορείο της ομάδας, ενώ ο μπαμπάς μου μου είχε πει πως θα ερχόταν αργότερα. Ο αγώνας άρχισε, η ώρα περνούσε, όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν. Γιατί;, αναρωτιόμουν απογοητευμένος, ώσπου επιτέλους τον είδα να κάθεται στις κερκίδες. Και τότε ένα φάουλ είχε σαν αποτέλεσμα να επιβληθεί στους αντιπάλους η εσχάτη των ποινών. Ανέλαβα να εκτελέσω το πέναλτι και... ΓΚΟΛ! Η τρίπλα των ονείρων μου μας χάρισε τη νίκη! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Όλοι οι συμπαίκτες μου φώναζαν το όνομά μου, μα πιο δυνατά ακουγόταν η φωνή του μπαμπά μου…

Α. Γιώργος - Π. Χρήστος. Β2

Ένα αξέχαστο καλοκαίρι

   Βγαίνοντας από το σχολειό, η Χαρά περίμενε τον μπαμπά της να την πάρει. Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν, κι έτσι αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι της με το λεωφορείο. Ευτυχώς βρήκε θέση και κάθισε. Όπως το συνήθιζε, χάθηκε στις σκέψεις της και άρχισε να αναπολεί τις υπέροχες στιγμές που έζησε στις διακοπές της. Το καλοκαίρι της το πέρασε στο χωριό του μπαμπά της, ένα μικρό χωριό με κάτασπρα σπιτάκια κοντά στη θάλασσα. Τ’ άσπρο ξωκλήσι ήταν το πρώτο που έβλεπες όταν έφτανες, ενώ στις πλαγιές του βουνού υπήρχαν άλλα ερημωμένα χωριά. Οι κάτοικοι ήταν λίγοι και όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Έτσι, τους έκανε εντύπωση η επιστροφή του Αντρέα, του μπαμπά της Χαράς, που είχε πολλά χρόνια να επισκεφτεί τον τόπο όπου μεγάλωσε. Έμειναν στο σπίτι του παππού της δίπλα στην εκκλησία του χωριού. Η κυρία Νίτσα, η γειτόνισσά τους, τους είχε φτιάξει γλυκό του κουταλιού για το καλωσόρισμα. Η Χαρά έκανε γρήγορα φίλους και πέρασε φανταστικά! 

   Αλλά… το λεωφορείο είχε φτάσει στη στάση όπου έπρεπε να κατεβεί και η Χαρά προσγειώθηκε απότομα από τον καλοκαιρινό της παράδεισο στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας…

Κ. Άννα, Β2

Τελευταία μέρα στη θάλασσα 

   Ένα πρωί στο τέλος του καλοκαιριού μας πήγε η μάνα μου την αδερφή μου και μένα στη θάλασσα για ένα τελευταίο μπάνιο… Θα ήθελα να πηγαίναμε όλη μαζί η οικογένεια, όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν, γιατί ήταν καθημερινή και είχε δουλειά. 

   Η πόλη έβραζε από τη ζέστη και η σκέψη της δροσερής θάλασσας με έκανε να ανυπομονώ. Ευτυχώς, φτάσαμε γρήγορα, αν και πήγαμε με το λεωφορείο. Ενώ οι Κυριακές στη θάλασσα μου φαίνονται ανυπόφορες λόγω της πολυκοσμίας, τις καθημερινές είναι μια χαρά, δεν έχει πολύ κόσμο και αυτό μου αρέσει πολύ. Με το που βρεθήκαμε στην παραλία, τρέξαμε κατευθείαν να βουτήξουμε μαζί με την αδερφή μου. 

   Όταν μπαίνω στο νερό νιώθω υπέροχα… Η θάλασσα με χαλαρώνει και με κάνει να μη θέλω να φύγω ποτέ από εκεί. Ο ήλιος, η άμμος, τα γαλανά νερά μου δημιουργούν τη διάθεση για ατέλειωτα παιχνίδια! Η μέρα πέρασε σαν αστραπή και η ώρα να φύγουμε ήρθε χωρίς να το καταλάβω. 

   Καθώς γυρίζαμε στο σπίτι, σκεφτόμουν πόσο γρήγορα τελειώνουν οι διακοπές. Σε λίγο θα βρισκόμουν και πάλι στο σχολείο… 

   Αντίο λοιπόν, θάλασσά μου. Εσύ θα είσαι εκεί και θα με περιμένεις του χρόνου που θα έρθω πάλι! 

Μ. Παναγιώτης, Β3

Και ένα ποίημα!

Αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι 

Καλοκαιριάτικο πρωινό 

Πίνοντας ήλιο κορινθιακό 

ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας 

Καθαρά και ήρεμα νερά 

Άνθρωποι και δελφίνια 

Τα Σάββατα οι βόλτες στο χωριό 

Οι Κυριακές στη θάλασσα 

Με γλυκό του κουταλιού 

Μα τώρα πίσω στις χαλασμένες γειτονιές 

και πάλι στο σχολείο… 

Ι. Νάντια, Β2

Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από το πεζογράφημα της Μαρίας Ιορδανίδου "Η αυλή μας" με τίτλο "Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο ενός από τα πρόσωπα...

Από το ημερολόγιο της μητέρας του διπλανού διαμερίσματος

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

   Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται… Ξύπνησα πολύ νωρίς, όπως συνήθως, για να ετοιμάσω τη μικρή για το σχολείο. Δίνω καθημερινά αγώνα για να την ντύσω, αφού, αγουροξυπνημένη όπως είναι, δεν κάθεται ήσυχα και με βγάζει από τα ρούχα μου! Η ζωή μου έχει έντονους ρυθμούς και στην τράπεζα κουράζομαι αρκετά. Σαν να μη φτάνουν αυτά, έχω και το άγχος ότι δε θα προλάβουμε το σχολικό και θα καθυστερήσω στη δουλειά μου. Αχ, αυτό το παιδί… Λες και το κάνει επίτηδες. Βαρέθηκα να ξεκινάω τη μέρα μου με φωνές και κλάματα. Πώς να μην είναι τα νεύρα μου τεντωμένα;

   Έχουμε γίνει ρεζίλι και στη γειτονιά… Σήμερα η κυρία που κάθεται στο απέναντι διαμέρισμα βγήκε στο παράθυρο του μπάνιου και άρχισε να μου τα ψέλνει. Πρέπει, λέει, να αφήνω το παιδί να ηρεμήσει και να το μάθω να ντύνεται μόνο του… Κι όλα αυτά ενώ η κόρη μου ακόμα δεν ήταν έτοιμη, αλλά το σχολικό είχε έρθει να την πάρει και κόρναρε να κατεβούμε. Ήθελα να της πω να κοιτάει τη δουλειά της και να μην ανακατεύεται. Σε ποια εποχή ζει; Εγώ δεν είμαι μόνο νοικοκυρά και μητέρα, είμαι μια εργαζόμενη γυναίκα και έχω γίνει χίλια κομμάτια για να τα προλαβαίνω όλα. Μήπως μου αρέσει εμένα η κατάσταση αυτή; Αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω…

   Νιώθω ότι έχω ανάγκη από διακοπές. Λέμε με τον άντρα μου να πάμε στο εξωτερικό οι δυο μας. Το παιδί θα το αφήσουμε στην πεθερά μου, στο Χαϊδάρι. Να ησυχάσω κι εγώ λίγο… Ελπίζω μόνο η γιαγιά του να μην το κακομάθει.

Χ. Αθηνά

Από το ημερολόγιο της μικρής 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Πάλι τις έφαγα σήμερα… Η μαμά είχε κάνει μπάμιες, που καθόλου δε μου αρέσουν, και επέμενε καλά και ντε μου τις ταΐσει! Πού είναι τα κεφτεδάκια και οι τηγανητές πατάτες της γιαγιάς… Είμαι όμως και θυμωμένη, και δεν έχω όρεξη να φάω. Αντί να με πάρουν οι γονείς μου μαζί τους, να κάνουμε διακοπές σαν οικογένεια, με παράτησαν στην Αθήνα! Δε λέω, τη γιαγιά την αγαπάω πολύ και μου κάνει όλα μου τα χατίρια. Αλλά θα ήθελα η μαμά και ο μπαμπάς να αφιερώσουν λίγο χρόνο και σε μένα, επιτέλους… Όλο τον χρόνο δουλεύουν πολύ. Τον μπαμπά σχεδόν δεν τον βλέπω, ενώ η μαμά είναι πάντα αγχωμένη και νευρική και ξεσπάει πάνω μου. 

   Σε λίγο θα αρχίσει πάλι το μαρτύριο. Φωνές, απειλές, ξύλο… Το σχολείο μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ το πρωινό ξύπνημα. Και η μαμά κάθε πρωί, πριν καλά καλά ανοίξει το μάτι μου, με τραβολογάει μες στα νεύρα να με ντύσει και να με ετοιμάσει. Βιάζεται, βλέπεις, να πάει στη δουλειά της. Το χειρότερο όμως είναι να γυρνάω από το σχολείο το μεσημέρι και να μην είναι κανένας στο σπίτι για να με παραλάβει. Όταν συμβαίνει αυτό, ο οδηγός του σχολικού με παίρνει μαζί του, ώσπου να αφήσει όλα τα άλλα παιδιά στα σπίτια τους. Αυτό με τρελαίνει…

   Πόσο θα ήθελα η μαμά να ήταν πιο ήρεμη, να με ξυπνούσε με το χαμόγελο το πρωί και να ασχολιόταν περισσότερο μαζί μου… Αν οι γονείς μου ήταν παρόντες στη ζωή μου και μου έδειχναν ότι με αγαπάνε, θα ήμουν κι εγώ το καλύτερο παιδί του κόσμου!

Χ. Κατερίνα

Π. Ελεάννα

...Αλλά και κατέθεσαν τον προβληματισμό τους για τον τρόπο ζωής στις πολυκατοικίες ή παρουσίασαν τα επιχειρήματά τους υπέρ της ζωής σε μονοκατοικία.

Το κλουβί της ψυχής

   Ξεκλειδώνω. Μπαίνω στο σπίτι μου. Είναι ο χώρος όπου ζω, αλλά είναι πραγματικά σπίτι μου; Η διαρρύθμισή του ήταν προαποφασισμένη από τον αρχιτέκτονα, τυποποιημένη, όμοια με όλα τα άλλα διαμερίσματα της πολυκατοικίας. Βγάζω τα παπούτσια μου και τα αφήνω στην άκρη. Είμαι κουρασμένη… Πάω στο σαλόνι. Πουθενά η δική μου πινελιά, το γούστο μου, η προσωπικότητά μου. Αδύνατο να χαλαρώσω εδώ… Βγαίνω στο μπαλκόνι. Τι το ’θελα; Ανταμείβομαι με μια γερή δόση καυσαερίων, γκρίζου και βαβούρας. 

   Μπαίνω πάλι μέσα. Προσπαθώ να τεντωθώ ενώ περπατάω στον διάδρομο για το υπνοδωμάτιο. Μόνο που δεν υπάρχει χώρος… Παρά λίγο να ρίξω τις κορνίζες από τον τοίχο. Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Οι τοίχοι είναι πολύ κοντά και νιώθω να με πλακώνουν. Κλείνω τα μάτια και βυθίζομαι στις σκέψεις μου. Έτσι είναι το σύγχρονο σπίτι. Ένα κλουβί για ανθρώπους…

   Αναρωτιέμαι, σε τι διαφέρω από έναν φυλακισμένο; Κι αυτός είναι κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους, χωρίς ορίζοντα, χωρίς αέρα… Ούτε αυτός θέλει να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Είμαι μια ξένη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Ή μάλλον αυτό μου είναι ξένο.

   Ένα πράγμα ξέρω… Όταν φυλακίζεται το σώμα, φυλακίζεται και η ψυχή. Ζώντας σε ένα διαμέρισμα, στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας, πόσος χώρος υπάρχει για ελευθερία; Πάντως, η ψυχή δεν παίρνει αποφυλακιστήριο, γιατί είτε τρελαίνεται, είτε αποδρά… 

Χ. Αριάδνη

Πολυκατοικία...

...ή μονοκατοικία;

   Μεταξύ πολυκατοικίας και μονοκατοικίας προτιμώ σαφώς τη δεύτερη! 

   Οι μονοκατοικίες βρίσκονται συνήθως στα προάστια, μακριά από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές και τη φασαρία του κέντρου. Έτσι, είναι πιο κοντά στη φύση και στο καθαρό περιβάλλον της εξοχής. Είναι πιο ευρύχωρες από τα διαμερίσματα και κάθε μέλος της οικογένειας μπορεί να έχει τον δικό του προσωπικό χώρο.  Είναι δυνατό να υπάρχει ξεχωριστό δωμάτιο ακόμα και για τους φιλοξενούμενους! 

   Παράλληλα, σε μια μονοκατοικία ο ιδιοκτήτης μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, διαμορφώνοντας τους χώρους του σπιτιού του με το δικό του γούστο. Η ιδιωτική ζωή της οικογένειας προστατεύεται, αφού οι γείτονες βρίσκονται σε κάποια απόσταση. Έτσι απουσιάζουν οι εντάσεις και οι συγκρούσεις, που δε λείπουν στα διαμερίσματα. 

   Επιπλέον, μια μονοκατοικία έχει συνήθως αυλή με κήπο. Εκεί μπορεί κανείς να φυτέψει λουλούδια, ακόμη και δέντρα ή να φτιάξει ένα σπιτάκι για το αγαπημένο του κατοικίδιο, ενώ τα παιδιά μπορούν να ευχαριστηθούν το παιχνίδι με ασφάλεια. 

   Μπορεί να ζούμε τώρα στο σύγχρονο διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας, αλλά πάντα ονειρεύομαι να μετακομίσουμε σε μια μονοκατοικία… 

Μ. Ελευθερία

   Έχω σκεφτεί πολλές φορές πώς θα ήταν, αντί να ζω σ’ αυτό το κουτί που ονομάζεται διαμέρισμα, να μένω σε ένα δικό μου και μόνο δικό μου σπίτι. Ναι, φυσικά θα επιθυμούσα να μένω σε μονοκατοικία και ελπίζω όταν ενηλικιωθώ να έχω αυτή τη δυνατότητα… 

   Πρώτα από όλα, στη μονοκατοικία έχεις την ιδιωτικότητά σου και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις μέσα στο σπίτι, χωρίς να φοβάσαι ότι μπορεί να ενοχλήσεις κάποιο γείτονα. Μπορείς να κάνεις όση φασαρία θέλεις, να κάνεις πάρτι, να βάλεις τέρμα τη μουσική… Ούτε ενοχλείς, αλλά ούτε και ενοχλείσαι. Δεν είσαι υποχρεωμένος να παρακολουθείς τη ζωή των άλλων, αυτών που τυχαίνει να μένουν σε διπλανά διαμερίσματα. Δε χρειάζεται να διατηρείς καλές σχέσεις με ανθρώπους που δε συμπαθείς, μόνο και μόνο επειδή είναι σχεδόν συγκάτοικοί σου, όπως συμβαίνει σε μια πολυκατοικία. 

   Το άλλο σημαντικό που προσφέρει η ζωή στη μονοκατοικία είναι ο χώρος. Τα δωμάτια είναι άνετα, μπορεί να υπάρχει γκαράζ, για να παρκάρει κανείς το αυτοκίνητό του, και ίσως κάποιος κήπος για χαλάρωση και όμορφες στιγμές για μικρούς και μεγάλους! 

   Για όλα αυτά λοιπόν θα ήθελα στο μέλλον να ζήσω σε μονοκατοικία! 

Χ. Φωτεινή

Από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο της Μαργκότ, της μητέρας ή του πατέρα της Άννας.

Από το ημερολόγιο της Μαργκότ

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Πάω να σκάσω… Και σήμερα μαλώσαμε με την Άννα! Καθόμουν ήσυχα ήσυχα στο κρεβάτι μου και διάβαζα ένα υπέροχο εικονογραφημένο βιβλίο. Με ταξίδευε με τις εικόνες του μακριά από το στενόχωρο καταφύγιό μας, μακριά από τη φρίκη της εποχής που ζούμε… Αλλά δεν πρόλαβα να βγω από το δωμάτιο, και τι να δω; Η Άννα κρατούσε το βιβλίο μου στα χέρια της και το ξεφύλλιζε, σαν να ήταν δικό της! Μου είχε χάσει και τη σελίδα που το είχα αφήσει ανοιχτό, για να συνεχίσω το διάβασμα! Όπως ήταν φυσικό, θύμωσα, αλλά δεν τη μάλωσα όπως θα της άξιζε, αφού πάντα παίρνει τα πράγματά μου χωρίς να με ρωτήσει. Κράτησα την ψυχραιμία μου και την παρακάλεσα ευγενικά να μου το δώσει. Αυτή, αντί να μου το επιστρέψει αμέσως, μου είπε πως θέλει να το κρατήσει λίγο ακόμη. Το θράσος της δεν έχει όρια! 

   Ευτυχώς, μπήκε στη μέση η μαμά, που πάντα με καταλαβαίνει, και την επανέφερε στην τάξη. Ακόμα και ο πατέρας μας, που της έχει αδυναμία, ξέσπασε με τα καμώματά της και την κατσάδιασε. Η κυρία Άννα άφησε επιτέλους το βιβλίο μου και βγήκε από το δωμάτιο με ύφος θλιμμένης πριγκίπισσας… Ποιος της φταίει όμως;

   Αυτό το κορίτσι δεν μπορώ να το καταλάβω… Πάντως, δεν της κρατάω κακία, γιατί είναι η μικρή μου αδερφή και κάποιος πρέπει να δίνει το καλό παράδειγμα.

Μ. Μύρων

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Πάλι προβλήματα με την αδελφή μου σήμερα… Κόντευε να βραδιάσει, αλλά δεν το είχα πάρει είδηση, καθώς με είχε απορροφήσει ένα βιβλίο με πανέμορφες εικόνες. Πόσο μου αρέσει να διαβάζω! Είναι μεγάλη παρηγοριά να μπορείς να ξεφύγεις με το μυαλό σου, έστω και για λίγο, από τη σκληρή πραγματικότητα… Σηκώθηκα να ξεμουδιάσω και βγήκα από το δωμάτιο. Όταν γύρισα, βρήκα την Άννα να κρατάει στα χέρια της το βιβλίο μου και να χαζεύει τις εικόνες. Δεν κρύβω ότι ενοχλήθηκα, γιατί ανυπομονούσα να το συνεχίσω, αλλά εκείνη δε μου το έδινε. 

   Τότε ήταν που ανακατεύτηκε η μητέρα και απαίτησε από την Άννα να μου επιστρέψει το βιβλίο μου. Αλλά και ο πατέρας τη μάλωσε, αν και δεν ήξερε τι ακριβώς είχε συμβεί. Είναι πολύ νευρικός τελευταία. Αλλά πώς να μη σπάσουν τα νεύρα όλων μας κάτω από τις συνθήκες που ζούμε; Η Άννα έφυγε δυσαρεστημένη και πικραμένη. Τη λυπήθηκα… Αν δεν έμπαιναν στη μέση οι γονείς μας, νομίζω πως θα τα βρίσκαμε μόνες μας. Με την παρέμβασή τους δόθηκε μεγαλύτερη σημασία σ’ αυτό το ασήμαντο περιστατικό από αυτή που πραγματικά έχει. 

   Η καημένη η αδελφή μου… Πιστεύω πως με ζηλεύει. Έχει την εντύπωση ότι οι γονείς μας πάντα παίρνουν το μέρος μου κι αυτό την κάνει να αποτραβιέται από την οικογένεια και να κλείνεται στον εαυτό της. Ελπίζω καθώς μεγαλώνουμε οι σχέσεις μας να γίνουν καλύτερες και να είμαστε πιο αγαπημένες. Θα ήθελα τόσο να γίνουμε κάποτε φίλες!

Δική σου, 

Μαργκότ

Χ. Κατερίνα

Από το ημερολόγιο της μητέρας

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Δεν ξέρω πια τι να κάνω με τις με τις κόρες μου... Όλο τρώγονται μεταξύ τους σαν τον σκύλο με τη γάτα. Από μικρές είχαν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα. Η Μαργκότ ήρεμη και χαμηλών τόνων, ενώ η Άννα άτακτη και ζωηρή. Λένε πως το μεγάλο παιδί ζηλεύει το μικρό, αλλά εδώ γινόταν το αντίθετο. Η Άννα πάντα ήθελε να είναι στο επίκεντρο της προσοχής και δημιουργούσε καταστάσεις για να το πετυχαίνει. Αλλά θέλεις η εφηβεία, θέλεις ότι είμαστε όλοι κλεισμένοι εδώ μέσα, η κατάσταση είναι πλέον αφόρητη…

   Το να κάνω τον διαιτητή μεταξύ τους με έχει κουράσει. Αναρωτιέμαι… Μήπως κάθε φορά που επεμβαίνω κάνω τα πράγματα χειρότερα; Μήπως πρέπει από δω και πέρα να τις αφήνω να λύνουν μόνες τους τις διαφορές τους; Είναι πια ολόκληρες κοπέλες! Φοβάμαι πως η Άννα νομίζει πως μεροληπτώ εις βάρος της. Το βλέπω στα μάτια της ότι με δικάζει και με κρίνει αυστηρά. Είναι αλήθεια ότι μου είναι πιο εύκολο να καταλάβω την Μαργκότ. Δείχνει μεγάλη ωριμότητα σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε και δεν προκαλεί προβλήματα και εντάσεις. Η Άννα είναι πιο κοντά στον πατέρα της, που πιστεύω πως τον θαυμάζει και τον έχει σαν πρότυπο. Αλλά τα παιδιά μου τα αγαπώ και τα δυο το ίδιο και δεν τα ξεχωρίζω! Θα προσπαθήσω να πλησιάσω τη μικρή μου κόρη, να της δείξω ότι τη νοιάζομαι όσο και την αδελφή της. Ελπίζω μόνο να με αφήσει…

Χ. Φωτεινή

Από το ημερολόγιο του πατέρα

Αγαπητό ημερολόγιο, 

   Οι κόρες μου έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν και δεν ξέρω για πόσο θα μπορώ να διατηρώ την ηρεμία σ’ αυτό το καταφύγιο που ζούμε. Πλέον οι καυγάδες αρχίζουν με τις πιο ασήμαντες αφορμές και μάταια προσπαθούμε με τη γυναίκα μου να τους σταματήσουμε… 

   Σήμερα πάλι μάλωσαν για ένα βιβλίο. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε και ούτε έχει σημασία. Μπορώ να φανταστώ… Το βιβλίο θα ήταν της Μαργκότ και η Άννα θα της το πήρε. Από τότε που ήταν μικρά η Άννα ήθελε όλο να παίρνει τα πράγματα της αδελφής της… Αλλά δεν είναι πια κανένα μωρό! Πολύ θα ήθελα να δω τι θα γινόταν, αν η Μαργκότ έπαιρνε ένα από τα δικά της βιβλία, και της το είπα. Το ότι η Άννα είναι η αδυναμία μου, δε σημαίνει ότι θα παίρνω το μέρος της ό,τι και να κάνει! Αυτή άφησε το βιβλίο και βγήκε από το δωμάτιο πειραγμένη. Μα δεν καταλαβαίνει ότι οι φωνές και οι τσακωμοί μπορεί να μας εκθέσουν σε κίνδυνο; Το μόνο που κοιτάζω είναι το καλό της και το καλό όλης της οικογένειας… 

   Το βράδυ η Άννα κλείστηκε πάλι στο δωμάτιό της και έγραφε στο ημερολόγιό της. Έχω την εντύπωση ότι έχει εγκαταλείψει το καράβι της οικογένειας και πλέει μόνη της πια. Ανταγωνίζεται τη μεγαλύτερη αδελφή της, είναι σχεδόν εχθρική απέναντι στη μητέρα της και δε συζητάει πλέον μαζί μου. Πριν κλειστούμε εδώ μέσα, μου μιλούσε για όλα όσα την απασχολούσαν, ήμασταν τόσο κοντά! Τώρα δεν ξέρω πώς να την πλησιάσω ξανά, δεν καταλαβαίνω τι περιμένει από μένα…

   Αυτός ο καταραμένος πόλεμος φταίει για όλα! Δύο κορίτσια στην εφηβεία, απομονωμένα από τον κόσμο, φυλακισμένα… Το μόνο που εύχομαι είναι να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Τότε, μετά το τέλος του πολέμου, θα μπορέσουμε να ζήσουμε κι εμείς σαν φυσιολογικοί άνθρωποι…

Χ. Αριάδνη

Και μια προσωπική μαρτυρία...

Ο αδελφός μου κι εγώ

   Ο μεγάλος μου αδελφός φέτος πάει στη Γ΄ Λυκείου. Όμως αυτό δε σημαίνει πως ό,τι νεύρα έχει, επειδή κάνει μεγάλη προσπάθεια, θα τα ξεσπάει πάνω μου! Κάθε φορά που δε βρίσκει κάτι, για παράδειγμα τα ακουστικά του (που τα χάνει συνέχεια), κατηγορεί εμένα και λέει πως ή του τα πήρα και τα παράτησα κάπου ή τα έκρυψα για να του σπάσω τα νεύρα… Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να με κατσαδιάζουν οι γονείς μου για κανένα μισάωρο μέχρι να τα βρει, αλλά και τότε ΔΕΝ μου ζητάει συγγνώμη για την αναστάτωση! Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν είναι λίγες φορές που μου συμπεριφέρεται σαν να είναι ο πατέρας μου. Και τώρα θα μου πεις, νοιάζεται για σένα… Ωραία, ας νοιάζεται, αλλά μέσα σε λογικά πλαίσια! Ας πούμε, πολλές φορές τα Σάββατα βγαίνω βόλτα με τους φίλους μου. Λοιπόν, πριν βγω θα με ρωτήσει με ποιους θα βγω και πού θα πάω και θα μου πει ότι βγαίνω πολύ συχνά και ότι πρέπει να διαβάζω περισσότερο! Περιμένω πώς και πώς να δώσει εξετάσεις, μήπως και ηρεμήσει, αλλά και ελπίζω όταν μεγαλώσει να γίνει καλός πατέρας και να μη συμπεριφέρεται στα παιδιά του όπως σε μένα…

Π. Παναγιώτης

Για τη φιλία και τους φίλους

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου παρουσιάζουν τις δικές τους "συνταγές" για μια τέλεια φιλία...

Μπισκότα αγάπης και φιλίας

Για τα μπισκότα μας θα χρειαστούν:

♦ 1 κιλό αληθινή αγάπη 

♦ Μισό φλιτζάνι εχεμύθεια

♦ Γενναιοδωρία (όσο πάρει)

♦ 1 μεγάλο κουτάλι υπομονή

♦ 1 φλιτζάνι αποδοχή

♦ 3 κουταλάκια συμπαράσταση

Για τη διακόσμηση: σταγόνες χιούμορ - άχνη ευτυχίας

Εκτέλεση 

   Όλα τα υλικά πρέπει να είναι σε θερμοκρασία δωματίου. Βάζουμε την αληθινή αγάπη να λιώσει, ώστε να βγάλει όλα τα αρώματά της. Χτυπάμε στο μίξερ τη λιωμένη αγάπη μαζί με την εχεμύθεια και συμπληρώνουμε με όση γενναιοδωρία βλέπουμε ότι χρειάζεται. Αφήνουμε το μείγμα να ξεκουραστεί για λίγο, προσθέτουμε την υπομονή και το ξαναχτυπάμε μέχρι να γίνει αφράτο.

   Σε ένα άλλο μπολ, κοσκινίζουμε καλά την αποδοχή. Την ανακατεύουμε με τη συμπαράσταση και μετά ζυμώνουμε όλα τα υλικά μαζί. Θέλουμε μια ζύμη δεμένη, αλλά εύπλαστη! 

   Όταν η ζύμη μας είναι έτοιμη, την απλώνουμε και την κόβουμε με κουπ πατ σε όποιο σχήμα μας αρέσει. Στρώνουμε αντικολλητικό χαρτί ψησίματος σε μια λαμαρίνα και βάζουμε με προσοχή τα μπισκότα, με κάποια απόσταση μεταξύ τους, για να μην κολλήσουν. Τα στολίζουμε με σταγόνες χιούμορ και τα ψήνουμε μέχρι να ροδίσουν. 

   Πριν σερβίρουμε τα μπισκότα της φιλίας, τα πασπαλίζουμε με άχνη ευτυχίας. 

   Καλούμε τους φίλους μας να απολαύσουμε όλοι μαζί αυτά τα νόστιμα μπισκότα, που σίγουρα θα μας θυμίζουν στο μέλλον υπέροχες στιγμές!

Τ. Φωτεινή

Συνταγή για μια φιλία που διαρκεί! 

Υλικά 

✔ Αφοσίωση

✔ Συνέπεια 

✔ Ειλικρίνεια

✔ Εμπιστοσύνη

✔ Αλληλοσεβασμός

✔ Κατανόηση

✔ Αμοιβαία υποστήριξη

✔ Αποδοχή

   Δεν έχετε παρά να ανακατέψετε καλά όλα τα συστατικά της φιλίας μεταξύ τους, να φτιάξετε ένα σφιχτό μείγμα και να του δώσετε όποιο σχήμα προτιμάτε.

   Η συνταγή μας δε δίνει ακριβείς ποσότητες στα υλικά… Πρέπει να πειραματιστείτε μόνοι σας, για να φτιάξετε τη φιλία που σας ταιριάζει!

Π. Έρικα

Τέλεια συνταγή: το κέικ της φιλίας

Υλικά

1 κούπα αγάπη για όλες τις χρήσεις

3 κρόκους ανιδιοτέλειας

250 γραμμάρια εμπιστοσύνη

150 γραμμάρια κατανόηση

1 κουταλάκι του γλυκού υπομονή 

Μισή κούπα χημεία

Ψιλοκομμένη ειλικρίνεια (για το γαρνίρισμα)

Εκτέλεση 

   Προθερμαίνουμε τον φούρνο. Παίρνουμε ένα μεγάλο μπολ και ρίχνουμε πρώτα το βασικό συστατικό, την αγάπη. Προσθέτουμε τους 3 κρόκους ανιδιοτέλειας και ανακατεύουμε καλά. Όταν το μείγμα γίνει ομοιογενές και χωρίς σβόλους, ρίχνουμε την εμπιστοσύνη, την κατανόηση και το κουταλάκι της υπομονής. Τελευταία βάζουμε τη χημεία, για να δέσει το γλυκό! Απλώνουμε σε ένα ταψάκι σε σχήμα καρδιάς και ψήνουμε μέχρι να φουσκώσει το κέικ και να πάρει ωραίο χρώμα. Μόλις κρυώσει, πασπαλίζουμε με ψιλοκομμένη ειλικρίνεια. Έτοιμο!

   Τα υλικά που θα χρειαστούμε τα έχουμε όλοι, αλλά πρέπει να ψάξουμε λίγο για τα βρούμε…

Π. Παναγιώτης 

...Αλλά και καταθέτουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους για τη φιλία στις μέρες μας ή χαρίζουν ένα δώρο στον καλύτερό τους φίλο!

Περί φιλίας...

   Η φιλία αποτελεί σημαντική αξία σε κάθε εποχή και για κάθε ηλικία. Μια αληθινή φιλία καλύπτει την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και βοηθάει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του, καθώς στο πλαίσιό της μαθαίνει να είναι ανιδιοτελής και να περιορίζει τον εγωισμό του. Όταν έχεις καλούς φίλους, με τους οποίους μπορείς να μοιραστείς τόσο τις ευχάριστες όσο και τις δύσκολες στιγμές, η χαρά γίνεται μεγαλύτερη και η λύπη λιγότερη. Η φιλία δίνει νόημα στη ζωή και είναι ανεκτίμητο αγαθό για τον άνθρωπο!

   Αλλά η δημιουργία μιας αληθινή φιλίας δεν είναι εύκολη υπόθεση… Το στήριγμά της είναι, πρώτα απ’ όλα, η εκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός. Παράλληλα, μεταξύ των φίλων επιβάλλεται να υπάρχει αμοιβαία κατανόηση και ειλικρίνεια. Δεν μπορεί να λείπει και η εχεμύθεια, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την καλλιέργεια της εμπιστοσύνης. 

   Ο ιδανικός φίλος θα σε αποδεχτεί έτσι όπως είσαι, χωρίς να προσπαθεί να σε αλλάξει. Ποτέ δε θα σε κακολογήσει πίσω από την πλάτη σου και η κριτική του θα είναι πάντα καλοπροαίρετη. Θα βρει χρόνο για σένα και θα ενδιαφερθεί να σε ακούσει. Εκεί όμως που οι φιλίες δοκιμάζονται πραγματικά είναι στα δύσκολα… Όταν βρεθείς σε ανάγκη, αυτοί που είναι πραγματικοί σου φίλοι θα σταθούν στο πλευρό σου και θα σε υποστηρίξουν με όποιο τρόπο μπορούν. 

   Ωστόσο, ειδικά στην εποχή μας, οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλοτριωθεί. Ο χρόνος δεν υπάρχει, η ιδιοτέλεια και η καχυποψία κυριαρχούν. Γι’ αυτό μια ειλικρινής και μακροχρόνια φιλία είναι σήμερα κάτι που δύσκολα και σπάνια το συναντάς…

Σ. Σωτήρης

Αλκίνοος Ιωαννίδης & Τζίμης Πανούσης - Εγώ κι εσύ μαζί

Ένα τραγούδι για τον καλύτερό μου φίλο 

Όταν η τύχη σου θα 'ναι φευγάτη,

και συ μακριά απ' το ζεστό σου κρεβάτι

Τότε θυμήσου τη χρυσή συμβουλή

Εγώ κι εσύ μαζί

Τα βάσανά σου είναι και δικά μου,

και για τους δυο μας χτυπάει η καρδιά μου

Δυο φιλαράκια με μια ψυχή

Εγώ κι εσύ μαζί

Μπορείς αν θες

να βρεις πιο έξυπνους φίλους,

Να 'ναι μεγάλοι και πιο δυνατοί

Μπορείς!

Αλλά να ξέρεις τη δικιά μου αγάπη

δεν θα στη δώσει, φιλαράκο, κανείς

Κι όσο περνάνε και φεύγουν τα χρόνια

και η φιλία μας θα μένει αιώνια

Είναι γραφτό μας, μοίρα κοινή...

Εγώ κι εσύ μαζί!

   Καλέ μου φίλε, θέλω να ξέρεις πως, ακόμα κι όταν η τύχη δε σου χαμογελάει, εγώ θα είμαι δίπλα σου. Γιατί φίλος μπορεί να λέγεται μόνο αυτός που πονάει με τα βάσανά σου, αυτός που έχετε μια καρδιά και μια ψυχή. Δεν είμαι τέλειος, ούτε ίσως ο πιο έξυπνος… Αλλά να ξέρεις πως σ’ αγαπώ σαν αδελφό μου και σε δέχομαι όπως είσαι. Κι αυτό δεν είναι εύκολο να το βρεις στη ζωή… Πιστεύω πως η φιλία μας θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου και δε θα χωρίσουμε ποτέ!

   Εγώ κι εσύ, κολλητέ μου, μαζί για πάντα!

Τ. Ξενοφών

Ένα δώρο για τον καλύτερό μου φίλο 

   Το ποδήλατό μου είναι για μένα ένα από τα πιο σημαντικά και αγαπημένα μου πράγματα. Με τον κολλητό μου περνάμε πολύ ωραία κάνοντας βόλτα στην Καλαμαριά με τα ποδήλατα. Μάλιστα σχεδιάζουμε να κάνουμε σύντομα μια από τις μεγαλύτερες βόλτες της ζωής μας! 

   Μεγαλώνοντας, θα ήθελα να χαρίσω στον καλύτερο φίλο μου το ποδήλατό μου, για να θυμάται τις όμορφες στιγμές, αλλά και τις αναποδιές που έχουμε περάσει μαζί στην εφηβεία μας και, αν κάποτε χωριστούμε, να το κοιτάει και να με θυμάται…

Μ. Μύρων

Ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από τον "Μικρό πρίγκιπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ με τίτλο "Ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου ζωγράφισαν...

Ο μικρός πρίγκιπας και το τριαντάφυλλό του

Σ. Δομνίκη

Μπροστά στον τριανταφυλλόκηπο

Τ. Χιονία

Ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού

Π. Ελεάννα

...Ή προτίμησαν να γράψουν μια σελίδα στο ημερολόγιο του μικρού πρίγκιπα, του τριαντάφυλλου ή της αλεπούς.

Από το ημερολόγιο του μικρού πρίγκιπα

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Η γη, αυτός ο πλανήτης που βρέθηκα, είναι πολύ παράξενη! Η σημερινή μέρα μού επιφύλαξε πολλές συγκινήσεις και εκπλήξεις…

   Το πρώτο που συνάντησα τι λες να ήταν; Ένας κήπος γεμάτος τριαντάφυλλα! Απίστευτο, χιλιάδες τριαντάφυλλα ολόιδια με το δικό μου! Έμεινα κατάπληκτος. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου.... Τα έκλεισα και τα ξανάνοιξα, μήπως και ήταν όνειρο, αλλά τα τριαντάφυλλα ήταν και εκεί και με καλημέρισαν.

   Αμέσως σκέφτηκα πώς θα αντιδρούσε το δικό μου τριαντάφυλλο, αν μάθαινε ότι δεν είναι το μοναδικό που υπάρχει. Γιατί δεν πιστεύω πως μου είπε ψέματα, σίγουρα αυτό νομίζει για τον εαυτό του… Ασφαλώς θα του κακοφαινόταν πολύ, θα ένιωθε ταπεινωμένο που δεν είναι τελικά παρά ένα απλό τριαντάφυλλο, όμοιο με πολλά άλλα. Ίσως προσποιούνταν πως πεθαίνει από την ταραχή του, για να με κάνει να τρέξω να το περιποιηθώ. Μπορεί ακόμα και να αφηνόταν να πεθάνει στ’ αλήθεια από τη ντροπή του…

   Ύστερα σκέφτηκα και μένα… Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι ήμουν ξεχωριστός, γιατί μπορούσα να χαίρομαι το μόνο τριαντάφυλλο στον κόσμο. Μπορεί να με κούραζε με τις συνεχείς απαιτήσεις και τα νάζια του, αλλά ήταν δικό μου! Μπροστά στα χιλιάδες τριαντάφυλλα κατάλαβα πως ο καθένας μπορούσε να έχει ένα τόσο κοινό λουλούδι… Ένιωσα ότι είμαι φτωχός και ασήμαντος.

   Δεν άντεξα άλλο… Έπεσα κάτω στο χορτάρι και άρχισα να κλαίω. Σ’ αυτή την κατάσταση με βρήκε η αλεπού, ένα υπέροχο πλάσμα που ζει εδώ, στη γη. Πιάσαμε την κουβέντα και μπορώ να πω πως ξεχάστηκα. Εντυπωσιάστηκε που είμαι από άλλο πλανήτη και μου ζήτησε να την ημερώσω. Μου είπε πως έτσι θα δημιουργήσουμε δεσμούς μεταξύ μας και θα γίνουμε μοναδικοί ο ένας για τον άλλο. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον…

   Αύριο θα ξεκινήσουμε το ημέρωμα! Ανυπομονώ…

Μ. Ελευθερία

Από το ημερολόγιο του τριαντάφυλλου

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Δε θα πιστέψεις τι έγινε σήμερα! Εκεί που ξεκουραζόμουνα στην όμορφη γυάλα μου, είδα τον κύριο Ταχυδρόμο, με το περιποιημένο μουστάκι του, να με πλησιάζει και να μου δίνει ένα γράμμα. «Επιτέλους, ο αγαπημένος μου μικρός πρίγκιπας μου στέλνει νέα του!», σκέφτηκα. Χάρηκα τόσο, που ένα μπουμπούκι μου άνοιξε!

   Όταν όμως άρχισα να διαβάζω το γράμμα, κοκκίνισα σαν τριαντάφυλλο που είμαι... Ο φίλος μου μου έγραφε πως, με το που έφτασε στον πλανήτη των ανθρώπων, συνάντησε έναν κήπο με χιλιάδες ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ! Αδύνατο να το πιστέψω! Εγώ και μόνο είμαι το πανέμορφο, το καταπληκτικό, το μοναδικό τριαντάφυλλο στον κόσμο. Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έχει γίνει… Ίσως ο μικρός πρίγκιπας είδε κάποια άλλα λουλούδια που μου μοιάζουν κάπως, αλλά σίγουρα είμαι πολύ πιο όμορφο από αυτά.

   Αλλά τα χειρότερα δεν τα είχα διαβάσει ακόμα… Εκτός από τα «τριαντάφυλλα», ο πρίγκιπάς μου συνάντησε και μια αλεπού, που ήταν, λέει, πολύ όμορφη, και αποφάσισε να την ημερώσει και να γίνουν φίλοι. ΟΧΙ! Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό, ο μικρός πρίγκιπας είναι δικός μου και μόνο δικός μου. Δε θέλω να τον μοιράζομαι με κανέναν άλλο! 

   Είμαι στεναχωρημένο, ημερολόγιό μου, και φοβάμαι, φοβάμαι πολύ. Αν ο μικρός πρίγκιπας γίνει τελικά φίλος με την αλεπού κι εμένα με ξεχάσει; Αν δεν επιστρέψει ποτέ κοντά μου, στον πλανήτη μας; Αν και πριν φύγει για το μακρινό του ταξίδι πολλές φόρες του γκρίνιαζα και τον ταλαιπωρούσα με τις ιδιοτροπίες μου, τον αγαπώ και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν. Θα έχω άραγε την ευκαιρία να του το πω ή τον έχασα για πάντα;

Χ. Φωτεινή

Από το ημερολόγιο της αλεπούς

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Κλαίω… Κλαίω, γιατί έφυγε ο φίλος μου, ο μικρός μου πρίγκιπας με τα χρυσαφένια μαλλιά. Σήμερα ήρθε να με αποχαιρετήσει. Με είδε στεναχωρημένη και με ρώτησε τι κέρδισα από το ημέρωμά μου, αφού θα κλάψω. Ακόμα δεν είχε καταλάβει… Του αποκρίθηκα ότι είμαι κερδισμένη, αφού μου μένει το χρώμα του σταριού. Μου μένουν, βέβαια, πολλά περισσότερα. Η εικόνα του, η σκέψη του, το ότι γίναμε φίλοι… Αλλά αυτά δεν του τα είπα.

   Τον έστειλα να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα. Ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα τον έκανε να νιώσει τι σημαίνει το ημέρωμα… Τώρα ήταν αρκετά ώριμος, ώστε να συνειδητοποιήσει τι έκανε το δικό του τριαντάφυλλο ξεχωριστό, διαφορετικό από κάθε άλλο τριαντάφυλλο στον κόσμο.

   Σαν αποχαιρετιστήριο δώρο, χάρισα στον φίλο μου το μυστικό μου: «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.». Εκεί που τα μάτια βλέπουν εκατό χιλιάδες τριαντάφυλλα, ίδια και απαράλλαχτα μεταξύ τους, η καρδιά μπορεί να ξεχωρίσει το ένα και μοναδικό. Και για μένα, πριν με ημερώσει, ο μικρός πρίγκιπας δεν ήταν παρά ένα αγοράκι όμοιο με κάθε άλλο. Αλλά όχι πια… Τώρα είναι αυτό που παρηγόρησα όσο έκλαιγε. Αυτό που προσπάθησα να απαντήσω στις ατελείωτες ερωτήσεις του. Αυτό που του αφιέρωσα και μου αφιέρωσε χρόνο για να με ημερώσει. Αυτό που αγαπάω…

   Από αύριο θα είμαι πάλι μοναχική, αλλά όχι πια μόνη. Θα ξέρω πως κάπου εκεί έξω έχω έναν φίλο. Κάπου μακριά ίσως, σε ένα από τα μυριάδες φωτάκια στον ουρανό, θα είναι ο μικρός μου πρίγκιπας. Και θα με σκέφτεται…

Χ. Αριάδνη

Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν...

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του διηγήματος της Έλλης Αλεξίου "Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν..." οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β' Γυμνασίου ζωγράφισαν...

Τα δυο αδέλφια

Σ. Δομνίκη

Ο σιδηρόδρομος

Π. Έρικα

Μπροστά στη βιτρίνα

Π. Ελισάβετ

Τ. Δημήτρης

Άλλοι/ες έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο του Πέτρου, της Αγγελικούλας ή ενός από τα παιδιά που ήθελαν να αποκτήσουν τον σιδηρόδρομο...

Από το ημερολόγιο του Πέτρου

Αγαπητό ημερολόγιο, 

   Σήμερα που βγήκαμε στην οδό Αιόλου, αφήσαμε τη μαμά να ζητιανέψει κι εγώ με την αδελφή μου, την Αγγελική, πήγαμε σε όλες τις βιτρίνες με τα παιχνίδια! Της Αγγελικής της άρεσε μια κούκλα που έχει μηχανισμό και κουνάει το κεφάλι της κι εμένα με ξετρέλανε ο τεράστιος σιδηρόδρομος! Είναι σαν αληθινός και όλα τα παιδιά τον θαυμάζουν. Αχ, πότε θα έρθει ο μπαμπάς να μου τον πάρει, τον θέλω πάρα πολύ… Η μαμά είπε πως θα γυρίσει μέχρι τα Φώτα και δε βλέπω την ώρα και τη στιγμή. Αλλά ανησυχώ, γιατί δε βλέπω τον σιδηρόδρομο να μένει για πολύ στη βιτρίνα. Άκουσα τα παιδιά που τον χαζεύαμε μαζί να λέει το καθένα ότι αυτό θα τον αποκτήσει. Έχουν, βλέπεις, και τους δύο γονείς τους κοντά τους ή ένα κάρο συγγενείς, και θα τον ζητήσουν για χριστουγεννιάτικο δώρο… Ο μπαμπάς πρέπει να βιαστεί! Αν γυρίσει από την εξορία, όλα θα πάνε καλά. Ας ελπίσουμε ότι οι κακοί άνθρωποι θα τον αφήσουν…

Π. Παναγιώτης

Αγαπημένο μου ημερολόγιο.

   Φέτος τα Χριστούγεννα ζήτησα από τον Αι-Βασίλη δύο πράγματα. Ίσως γι’ αυτό δε μου χάρισε κανένα… Ήθελα να αποκτήσω εκείνο τον θαυμάσιο σιδηρόδρομο, που σου έχω γράψει τόσα γι’ αυτόν. Αλλά πάνω απ’ όλα ήθελα να γυρίσει κοντά μας ο μπαμπάς, που καλά καλά δεν τον ξέρουμε. Ονειρευόμουν τον γυρισμό του και έλπιζα πως θα μπορούσε να μου πάρει και το δώρο που λαχταρούσα. Αλλά κανένας μπαμπάς δεν επέστρεψε στο σπίτι του από την εξορία και οι φετινές γιορτές μόνο χαρούμενες δεν ήταν για μας…

   Είμαι πολύ λυπημένος και απογοητευμένος… Αλλά στην αδελφή μου δεν μπορώ να μιλήσω, γιατί είναι μικρή και δε θα με καταλάβει. Στη μαμά πάλι δε θέλω να μιλήσω, γιατί θα τη στεναχωρήσω, κι έχει τόσα στο κεφάλι της… Ευτυχώς που έχω εσένα, καλό μου ημερολόγιο, για να πω αυτά που νιώθω! 

Τ. Χιονία

Από το ημερολόγιο της Αγγελικούλας

Καλό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα σηκώθηκα πρωί πρωί και έτρεξα να ξυπνήσω τον αδερφό μου, τον Πέτρο, να ετοιμαστεί, για να βγούμε να πούμε τα κάλαντα. Ήμουν πολύ χαρούμενη και ανυπομονούσα να πάμε στην οδός Αιόλου με τα λαμπερά μαγαζιά και τις στολισμένες βιτρίνες! Βέβαια, η μαμά δε φαινόταν να χαίρεται καθόλου. Όλο μετρούσε σκεφτική κάτι ψιλά που έβγαλε από την τσέπη της. Έφυγε βιαστικά και μετά από λίγο γύρισε με ένα καρβέλι ψωμί. Δε βιαζόταν να φύγουμε. Φοβόταν μην κρυώσουμε και ήθελε να μας ντύσει ζεστά. Αλλά εγώ έχω γίνει πια ολόκληρη κοπέλα και η μαμά δεν έβρισκε κάτι που να μου κάνει… Έτσι, μου δάνεισε το σάλι της. Με τύλιξε μ’ αυτό καλά καλά και μου το έδεσε με ένα κορδόνι, για να μη μου φεύγει. Αν και δυσκολευόμουν λίγο να κουνήσω τα χέρια μου, δεν μπορώ να πω, ήταν πολύ ζεστό και μαλακό.

   Ξεκινήσαμε για το κέντρο με τα πόδια. Δεν ήταν κοντά, αλλά κάναμε και βόλτα και δε με πείραζε. Μόνο που λάσπωσα τα αρβυλάκια μου… Αφού φτάσαμε επιτέλους, η μαμά στάθηκε σε μια γωνιά, για να ξέρουμε πού να τη βρούμε, και εγώ μαζί με τον Πέτρο πήγαμε χεράκι χεράκι να πούμε τα κάλαντα. Αλλά πρώτα σταθήκαμε στη βιτρίνα με τον σιδερόδρομο. Εμένα μου άρεσε μια ωραία κούκλα που περπατάει και μιλάει, αλλά ο Πέτρος είναι αγόρι… Και είναι αλήθεια πως ο σιδερόδρομος έχει το χάζι του! Ανεβαίνει και κατεβαίνει βουνά, περνάει πάνω από μια γέφυρα και μετά τρυπώνει σε ένα τούνελ και χάνεται, ώσπου μετά από λίγο να σου τον από την άλλη μεριά της βιτρίνας! Άσε που τα φώτα του αναβοσβήνουν σαν αληθινά! Ένα σωρό παιδιά είχαν μαζευτεί εκεί μπροστά και τον κοιτούσαν με το στόμα ανοιχτό. Όταν θα γυρίσει ο μπαμπάς από την εξορία, πιστεύω πως θα μας τον αγοράσει. 

   Επιστρέψαμε στο σπίτι κουρασμένοι. Είχα ξαπλώσει για ύπνο, όταν ξαφνικά χτύπησε η πόρτα! Αμέσως πετάχτηκα από το κρεβάτι να δω ποιος είναι. Είχα μια ελπίδα πως θα ήταν ο μπαμπάς! Ο Πέτρος έτρεξε κι αυτός και με πρόλαβε. Είναι πιο μεγάλος, γι’ αυτό! Όμως τζάμπα τρέχαμε… Ήταν η γειτόνισσα, που ήρθε να μας αφήσει δύο κουπάκια κόλλυβα από την κηδεία του πεθερού της... Εμείς απογοητευτήκαμε, αλλά τουλάχιστον η μαμά χάρηκε πολύ!

   Πόσο θα ήθελα να γυρίσει σύντομα κοντά μας ο μπαμπάς! Αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο για όλους μας…

Χ. Γιώργος

Από το ημερολόγιο του παιδιού του καθηγητή

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Πλησιάζουν οι γιορτές, και οι γιορτές σημαίνουν δώρα! Και φέτος ξέρω πολύ καλά τι θέλω… Σήμερα πάλι κόλλησα να χαζεύω εκείνο τον υπέροχο σιδηρόδρομο που σου έχω πει. Είναι το όνειρό μου να τον αποκτήσω, αφού, όπως ξέρεις, θα ήθελα να γίνω οδηγός τρένου, όταν μεγαλώσω. Αλλά δεν είμαι ο μόνος που τον λαχταρά. Μπροστά στη βιτρίνα είχαν μαζευτεί ένα σωρό παιδιά και όλα φώναζαν ενθουσιασμένα, όταν το τρενάκι χανόταν μέσα στο τρυπημένο βουνό κι εμφανιζόταν μετά από την άλλη μεριά. Πολλά παιδιά τα γνώριζα από το σχολείο και πιάσαμε την κουβέντα. Ο ένας έλεγε τούτο κι άλλος το άλλο για το πώς θα αποκτήσει τον σιδηρόδρομο, και τότε πετάχτηκε ένα παιδί που δεν το ήξερα και είπε ότι θα του τον αγοράσει ο μπαμπάς του. Όλοι γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε. Κρατούσε από το χέρι ένα μικρότερο κοριτσάκι, αδελφή του θα ήτανε, και ήταν και οι δυο φτωχοντυμένοι. Τα παπούτσια τους χάλια, μες στη λάσπη. Σαν ζητιανάκια έμοιαζαν… Απόρησα και τον ρώτησα τι δουλειά κάνει ο πατέρας του κι αυτός μου είπε ότι είναι στην εξορία, αλλά τον περιμένουν να γυρίσει πριν από την Πρωτοχρονιά. Στεναχωρήθηκα γι’ αυτόν… Φαντάζομαι πως είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς τον πατέρα του. Αλλά πάλι δε σκέφτεται ότι ένας μπαμπάς που μόλις έχει επιστρέψει από την εξορία δε θα έχει την οικονομική άνεση να αγοράσει στο παιδί του ένα τόσο ακριβό παιχνίδι;

   Άλλωστε, τον σιδηρόδρομο θα τον αποκτήσω εγώ, όταν ο μπαμπάς μου πάρει τον δεύτερο μισθό που θα τους δώσουνε για τις γιορτές!

Τ. Βασίλης

Και μια πρόταση για το οπισθόφυλλο του διηγήματος!

Μια μητέρα μόνη. Δυο μικρά παιδιά και ένας πατέρας στην εξορία. Ένας πατέρας που δεν έχει γνωρίσει τα παιδιά του, παρά μόνο από μια φωτογραφία. Η μητέρα αγωνίζεται για την επιβίωση της οικογένειάς της. Αλλά τα παιδιά είναι παιδιά… Δεν καταλαβαίνουν. Διεκδικούν με τον δικό τους τρόπο το δικαίωμά τους στο παιχνίδι, το όνειρο, την παιδική ηλικία. Ένα μαγικό τρενάκι γίνεται το επίκεντρο της ζωή τους. Αλλά σε έναν τόσο σκληρό κόσμο υπάρχει χώρος για όνειρα; 

Τ. Φωτεινή