Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν...

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του διηγήματος της Έλλης Αλεξίου "Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν..." οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β' Γυμνασίου ζωγράφισαν...

Τα δυο αδέλφια

Σ. Δομνίκη

Ο σιδηρόδρομος

Π. Έρικα

Μπροστά στη βιτρίνα

Π. Ελισάβετ

Τ. Δημήτρης

Άλλοι/ες έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο του Πέτρου, της Αγγελικούλας ή ενός από τα παιδιά που ήθελαν να αποκτήσουν τον σιδηρόδρομο...

Από το ημερολόγιο του Πέτρου

Αγαπητό ημερολόγιο, 

   Σήμερα που βγήκαμε στην οδό Αιόλου, αφήσαμε τη μαμά να ζητιανέψει κι εγώ με την αδελφή μου, την Αγγελική, πήγαμε σε όλες τις βιτρίνες με τα παιχνίδια! Της Αγγελικής της άρεσε μια κούκλα που έχει μηχανισμό και κουνάει το κεφάλι της κι εμένα με ξετρέλανε ο τεράστιος σιδηρόδρομος! Είναι σαν αληθινός και όλα τα παιδιά τον θαυμάζουν. Αχ, πότε θα έρθει ο μπαμπάς να μου τον πάρει, τον θέλω πάρα πολύ… Η μαμά είπε πως θα γυρίσει μέχρι τα Φώτα και δε βλέπω την ώρα και τη στιγμή. Αλλά ανησυχώ, γιατί δε βλέπω τον σιδηρόδρομο να μένει για πολύ στη βιτρίνα. Άκουσα τα παιδιά που τον χαζεύαμε μαζί να λέει το καθένα ότι αυτό θα τον αποκτήσει. Έχουν, βλέπεις, και τους δύο γονείς τους κοντά τους ή ένα κάρο συγγενείς, και θα τον ζητήσουν για χριστουγεννιάτικο δώρο… Ο μπαμπάς πρέπει να βιαστεί! Αν γυρίσει από την εξορία, όλα θα πάνε καλά. Ας ελπίσουμε ότι οι κακοί άνθρωποι θα τον αφήσουν…

Π. Παναγιώτης

Αγαπημένο μου ημερολόγιο.

   Φέτος τα Χριστούγεννα ζήτησα από τον Αι-Βασίλη δύο πράγματα. Ίσως γι’ αυτό δε μου χάρισε κανένα… Ήθελα να αποκτήσω εκείνο τον θαυμάσιο σιδηρόδρομο, που σου έχω γράψει τόσα γι’ αυτόν. Αλλά πάνω απ’ όλα ήθελα να γυρίσει κοντά μας ο μπαμπάς, που καλά καλά δεν τον ξέρουμε. Ονειρευόμουν τον γυρισμό του και έλπιζα πως θα μπορούσε να μου πάρει και το δώρο που λαχταρούσα. Αλλά κανένας μπαμπάς δεν επέστρεψε στο σπίτι του από την εξορία και οι φετινές γιορτές μόνο χαρούμενες δεν ήταν για μας…

   Είμαι πολύ λυπημένος και απογοητευμένος… Αλλά στην αδελφή μου δεν μπορώ να μιλήσω, γιατί είναι μικρή και δε θα με καταλάβει. Στη μαμά πάλι δε θέλω να μιλήσω, γιατί θα τη στεναχωρήσω, κι έχει τόσα στο κεφάλι της… Ευτυχώς που έχω εσένα, καλό μου ημερολόγιο, για να πω αυτά που νιώθω! 

Τ. Χιονία

Από το ημερολόγιο της Αγγελικούλας

Καλό μου ημερολόγιο,

   Σήμερα σηκώθηκα πρωί πρωί και έτρεξα να ξυπνήσω τον αδερφό μου, τον Πέτρο, να ετοιμαστεί, για να βγούμε να πούμε τα κάλαντα. Ήμουν πολύ χαρούμενη και ανυπομονούσα να πάμε στην οδός Αιόλου με τα λαμπερά μαγαζιά και τις στολισμένες βιτρίνες! Βέβαια, η μαμά δε φαινόταν να χαίρεται καθόλου. Όλο μετρούσε σκεφτική κάτι ψιλά που έβγαλε από την τσέπη της. Έφυγε βιαστικά και μετά από λίγο γύρισε με ένα καρβέλι ψωμί. Δε βιαζόταν να φύγουμε. Φοβόταν μην κρυώσουμε και ήθελε να μας ντύσει ζεστά. Αλλά εγώ έχω γίνει πια ολόκληρη κοπέλα και η μαμά δεν έβρισκε κάτι που να μου κάνει… Έτσι, μου δάνεισε το σάλι της. Με τύλιξε μ’ αυτό καλά καλά και μου το έδεσε με ένα κορδόνι, για να μη μου φεύγει. Αν και δυσκολευόμουν λίγο να κουνήσω τα χέρια μου, δεν μπορώ να πω, ήταν πολύ ζεστό και μαλακό.

   Ξεκινήσαμε για το κέντρο με τα πόδια. Δεν ήταν κοντά, αλλά κάναμε και βόλτα και δε με πείραζε. Μόνο που λάσπωσα τα αρβυλάκια μου… Αφού φτάσαμε επιτέλους, η μαμά στάθηκε σε μια γωνιά, για να ξέρουμε πού να τη βρούμε, και εγώ μαζί με τον Πέτρο πήγαμε χεράκι χεράκι να πούμε τα κάλαντα. Αλλά πρώτα σταθήκαμε στη βιτρίνα με τον σιδερόδρομο. Εμένα μου άρεσε μια ωραία κούκλα που περπατάει και μιλάει, αλλά ο Πέτρος είναι αγόρι… Και είναι αλήθεια πως ο σιδερόδρομος έχει το χάζι του! Ανεβαίνει και κατεβαίνει βουνά, περνάει πάνω από μια γέφυρα και μετά τρυπώνει σε ένα τούνελ και χάνεται, ώσπου μετά από λίγο να σου τον από την άλλη μεριά της βιτρίνας! Άσε που τα φώτα του αναβοσβήνουν σαν αληθινά! Ένα σωρό παιδιά είχαν μαζευτεί εκεί μπροστά και τον κοιτούσαν με το στόμα ανοιχτό. Όταν θα γυρίσει ο μπαμπάς από την εξορία, πιστεύω πως θα μας τον αγοράσει. 

   Επιστρέψαμε στο σπίτι κουρασμένοι. Είχα ξαπλώσει για ύπνο, όταν ξαφνικά χτύπησε η πόρτα! Αμέσως πετάχτηκα από το κρεβάτι να δω ποιος είναι. Είχα μια ελπίδα πως θα ήταν ο μπαμπάς! Ο Πέτρος έτρεξε κι αυτός και με πρόλαβε. Είναι πιο μεγάλος, γι’ αυτό! Όμως τζάμπα τρέχαμε… Ήταν η γειτόνισσα, που ήρθε να μας αφήσει δύο κουπάκια κόλλυβα από την κηδεία του πεθερού της... Εμείς απογοητευτήκαμε, αλλά τουλάχιστον η μαμά χάρηκε πολύ!

   Πόσο θα ήθελα να γυρίσει σύντομα κοντά μας ο μπαμπάς! Αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο για όλους μας…

Χ. Γιώργος

Από το ημερολόγιο του παιδιού του καθηγητή

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Πλησιάζουν οι γιορτές, και οι γιορτές σημαίνουν δώρα! Και φέτος ξέρω πολύ καλά τι θέλω… Σήμερα πάλι κόλλησα να χαζεύω εκείνο τον υπέροχο σιδηρόδρομο που σου έχω πει. Είναι το όνειρό μου να τον αποκτήσω, αφού, όπως ξέρεις, θα ήθελα να γίνω οδηγός τρένου, όταν μεγαλώσω. Αλλά δεν είμαι ο μόνος που τον λαχταρά. Μπροστά στη βιτρίνα είχαν μαζευτεί ένα σωρό παιδιά και όλα φώναζαν ενθουσιασμένα, όταν το τρενάκι χανόταν μέσα στο τρυπημένο βουνό κι εμφανιζόταν μετά από την άλλη μεριά. Πολλά παιδιά τα γνώριζα από το σχολείο και πιάσαμε την κουβέντα. Ο ένας έλεγε τούτο κι άλλος το άλλο για το πώς θα αποκτήσει τον σιδηρόδρομο, και τότε πετάχτηκε ένα παιδί που δεν το ήξερα και είπε ότι θα του τον αγοράσει ο μπαμπάς του. Όλοι γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε. Κρατούσε από το χέρι ένα μικρότερο κοριτσάκι, αδελφή του θα ήτανε, και ήταν και οι δυο φτωχοντυμένοι. Τα παπούτσια τους χάλια, μες στη λάσπη. Σαν ζητιανάκια έμοιαζαν… Απόρησα και τον ρώτησα τι δουλειά κάνει ο πατέρας του κι αυτός μου είπε ότι είναι στην εξορία, αλλά τον περιμένουν να γυρίσει πριν από την Πρωτοχρονιά. Στεναχωρήθηκα γι’ αυτόν… Φαντάζομαι πως είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς τον πατέρα του. Αλλά πάλι δε σκέφτεται ότι ένας μπαμπάς που μόλις έχει επιστρέψει από την εξορία δε θα έχει την οικονομική άνεση να αγοράσει στο παιδί του ένα τόσο ακριβό παιχνίδι;

   Άλλωστε, τον σιδηρόδρομο θα τον αποκτήσω εγώ, όταν ο μπαμπάς μου πάρει τον δεύτερο μισθό που θα τους δώσουνε για τις γιορτές!

Τ. Βασίλης

Και μια πρόταση για το οπισθόφυλλο του διηγήματος!

Μια μητέρα μόνη. Δυο μικρά παιδιά και ένας πατέρας στην εξορία. Ένας πατέρας που δεν έχει γνωρίσει τα παιδιά του, παρά μόνο από μια φωτογραφία. Η μητέρα αγωνίζεται για την επιβίωση της οικογένειάς της. Αλλά τα παιδιά είναι παιδιά… Δεν καταλαβαίνουν. Διεκδικούν με τον δικό τους τρόπο το δικαίωμά τους στο παιχνίδι, το όνειρο, την παιδική ηλικία. Ένα μαγικό τρενάκι γίνεται το επίκεντρο της ζωή τους. Αλλά σε έναν τόσο σκληρό κόσμο υπάρχει χώρος για όνειρα; 

Τ. Φωτεινή