Η Νέα Παιδαγωγική

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη με τίτλο "Η Νέα Παιδαγωγική" οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου ζωγράφισαν σκηνές που τους έκαναν εντύπωση...

Πηγαίνοντας στο σχολείο

Μ. Νίκη, Α3

Μπροστά στο σχολείο...

Π. Κλαούντια, Α2

Η γνωριμία με τον δάσκαλο

Α. Ιορδάνης, Α2

Μ. Παναγιώτης, Α3

Π. Άγγελος, Α3

Άλλοι/ες προτίμησαν να γράψουν μια σελίδα στο ημερολόγιο του μικρού Νίκου Καζαντζάκη.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Πρώτη φορά στο δημοτικό σχολείο σήμερα! Από την ώρα που ξύπνησα δεν είχα ησυχία. Από τη μια ένιωθα περηφάνια που μεγάλωσα πια, και από την άλλη αγωνία, γιατί δεν ήξερα τι με περιμένει... Η μητέρα μου με έντυσε με τα καλά μου και μου πέρασε στον λαιμό τον βαφτιστικό μου σταυρό. Μου έδωσε να μυρίζω κι ένα κλωνί βασιλικό, που λένε ότι φέρνει καλή τύχη. Ήταν συγκινημένη, και ίσως πιο αγχωμένη κι από μένα τον ίδιο… 

   Όταν οι προετοιμασίες τελείωσαν επιτέλους, κινήσαμε με τον πατέρα μου για το σχολείο. Ήταν πιο μακριά από το σπίτι μας απ’ όσο φανταζόμουν. Όταν κάποτε φτάσαμε, δείλιασα και κοντοστάθηκα. Από έξω το σχολείο μου φαινόταν τεράστιο! Ο πατέρας κατάλαβε τον φόβο μου και έκανε κάτι που δε θυμάμαι να έχει ξανακάνει. Έσκυψε και χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου! Αυτό, αντί να με χαλαρώσει, με τρόμαξε ακόμα πιο πολύ… Αλλά τα χειρότερα δεν τα είχα δει ακόμη. Ο δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι. Παναγία μου! Με το που τον είδα, κατάλαβα γιατί με έβαλε η μαμά να φορέσω τον σταυρό μου… Ήταν ψηλός και λεπτός. Είχε άγριο βλέμμα, πολύ μεγάλα και μυτερά δόντια, και τον πέρασα για διάβολο. Για να σιγουρευτώ, κοίταξα στο κεφάλι του να δω αν έχει και κέρατα, αλλά δεν μπόρεσα να βγάλω συμπέρασμα, γιατί φορούσε καπέλο. 

   Ο μπαμπάς μου άρχισε να συζητάει με τον αγριάνθρωπο. Έλεγαν κάτι για κρέατα και κόκαλα, δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν, αλλά αυτή η κουβέντα με ανατρίχιασε! Ο δάσκαλος κρατούσε στο χέρι του ένα μακρύ ξύλο και μάλιστα είπε στον πατέρα μου ότι αυτό είναι το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους, αλλά με ποιο τρόπο; Δεν μπορώ και δε θέλω να φανταστώ πώς θα το χρησιμοποιήσει… Ευτυχώς, μετά ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι και γυρίσαμε στο σπίτι. 

   Η πρώτη μου μέρα στο σχολείο εξελίχθηκε σε ταινία τρόμου! Ημερολόγιό μου, νιώθω ανήσυχος και μπερδεμένος… 

Ι. Εύη

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

   Σήμερα ήταν η πρώτη μου μέρα στο δημοτικό! Η μαμά μου με είχε ντύσει με τα καλύτερά μου ρούχα και ήμουν ένα σωστό κουκλάκι! Μου έδωσε κι ένα κλαδάκι βασιλικό, να το μυρίζω και να παίρνω κουράγιο… Στο σχολείο με συνόδεψε ο πατέρας μου. Σε όλη τη διαδρομή με κρατούσε από το χέρι και μάλιστα μπροστά στο σχολείο με χάιδεψε στο κεφάλι, κάτι που ποτέ δεν είχε ξανακάνει ως σήμερα! 

   Γνώρισα και τον δάσκαλό μου, αλλά δεν τον συμπάθησα καθόλου. Μου φάνηκε αγριωπός και πιστεύω πως θα είναι πολύ αυστηρός. Φοβάμαι πως θα μας δέρνει με τη βίτσα που κρατούσε… Κατά τα άλλα, το σχολείο δε μου φάνηκε και τόσο άσχημο. Το κτίριο είναι μεγάλο, με ευρύχωρη αυλή και οι συμμαθητές μου φαίνονται καλά παιδιά. Θα κάνουμε καλή παρέα και ελπίζω να γίνουμε γρήγορα φίλοι. 

   Θέλω να σκέφτομαι θετικά γι’ αυτή την καινούρια εμπειρία στη ζωή μου. Ανυπομονώ να μάθω γράμματα, να αποκτήσω πολλές καινούριες γνώσεις και να κάνω φίλους. Όσο για τον δάσκαλο… θα δούμε! 

Ι. Στέλλα, Α1 

Καλό μου ημερολόγιο, 

   Η μεγάλη στιγμή έφτασε! Πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα! Η μαμά με ξύπνησε από τα άγρια χαράματα και άρχισε να με ετοιμάζει. Μέχρι και βασιλικό μου έδωσε να κρατάω! Να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα σε τι θα μου χρειαστεί ο βασιλικός στο σχολείο, αλλά τον πήρα για να μην της χαλάσω το χατίρι… Φαινόταν πολύ ανήσυχη, η καημένη. Πάντως, με καμάρωνε που μεγάλωσα και θα γινόμουν κι εγώ μαθητής. Ο μπαμπάς μου πάλι ήταν ατάραχος, όπως πάντα. Ήρθε μαζί μου στο σχολείο και σε όλη τη διαδρομή κρατούσε σφιχτά το χέρι μου στη μεγάλη ζεστή του φούχτα. Αυτό μάλιστα, μου έδινε κουράγιο… 

   Και όλο μου το κουράγιο μου χρειάστηκε όταν αντίκρισα τον δάσκαλο! Ήταν άσχημος σαν τέρας και είμαι σίγουρος ότι είχε κέρατα, αλλά τα έκρυβε κάτω από το καπέλο που φορούσε στο κεφάλι. Τι θα κάνω μ’ αυτόν δεν ξέρω… 

   Σ’ αφήνω εδώ, ημερολόγιό μου, γιατί πρέπει να κοιμηθώ. Αύριο θα ξυπνήσω πάλι νωρίς για να πάω στο σχολείο. Έτσι θα γίνεται από δω και μπρος… Ωχ, ακούω τη μαμά να έρχεται και θα σε πάρει! 

Ν. Σόφη, Α1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Σήμερα ήταν για μένα μια πολύ σημαντική μέρα, η μέρα που πήγα για πρώτη φορά στο δημοτικό σχολείο! Είμαι κι εγώ μεγάλος τώρα, αφού έγινα μαθητής! Το πρωί η μαμά με ξύπνησε από νωρίς και με έντυσε με ιδιαίτερη φροντίδα. Μου κρέμασε στον λαιμό το χρυσό σταυρουδάκι της βάφτισής μου, για να με προστατεύει ο Θεός, και με ξεπροβόδισε με την ευχή της. 

   Στο σχολείο με πήγε ο πατέρας. Ήμουν πολύ αγχωμένος, δεν το κρύβω, κι όλο του έσφιγγα το χέρι, να πάρω θάρρος. Το σχολείο ήταν αρκετά μακριά και είχε δρόμο μέχρι να φτάσουμε. Περάσαμε από πολλά στενά σοκάκια και, όταν φτάσαμε στην εκκλησιά του Αϊ-Μηνά, στρίψαμε και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα παλιό κτίριο, με μια φαρδιά αυλή και ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση. Το κουράγιο μου με εγκατέλειψε… Ήθελα να τρέξω πίσω στο σπίτι! Ο πατέρας μάλλον το κατάλαβε και προσπάθησε να με ηρεμήσει, χαϊδεύοντάς με στο κεφάλι. Ξαφνιάστηκα, γιατί ποτέ δεν έχει ξανακάνει κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα πως στο σχολείο θα μου συμβούν τρομερά πράγματα! Ίσως γι’ αυτό μου είπε ο πατέρας να κάνω τον σταυρό μου… Μου είπε επίσης πως εκεί θα μάθω γράμματα και θα γίνω άνθρωπος. «Και τώρα άνθρωπος δεν είμαι;», αναρωτήθηκα, μα τότε εμφανίστηκε ένας άγριος άντρας με τεράστια δόντια. Αυτός ο τρομερός άνθρωπος θα ήταν ο δάσκαλός μου… Ο πατέρας με άφησε στα χέρια του και μάλιστα του είπε να μη με λυπάται και να με δέρνει. Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν… Όμως τι να έκανα; Θέλοντας και μη, ακολούθησα τον δάσκαλο στην τάξη… 

Σ. Ιωάννα, Α2

Αγαπητό ημερολόγιο, 

   Έτοιμος και στολισμένος, μ’ ένα ωραίο κόκκινο σκουφί στο κεφάλι και τσαρουχάκια με κόκκινες φούντες στα πόδια, ξεκίνησα το πρωί να πάω στο σχολείο για πρώτη φορά… Δεν ήξερα τι μου γίνεται! Χαρά, περηφάνια, ανυπομονησία, αλλά και φόβος για το άγνωστο, όλα μαζί βούιζαν στο μυαλό μου. Ένιωθα σαν το πρόβατο που το πάνε για σφαγή. Αλλά με την ευχή της μάνας μου και κρατώντας σφιχτά το χέρι του πατέρα μου, έπαιρνα κουράγιο και έκανα τον γενναίο. 

   Πηγαίναμε, πηγαίναμε, η διαδρομή για το σχολείο μου φάνηκε σαν μια αιωνιότητα. Όταν ήρθε η ώρα να μπούμε μέσα, το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή χούφτα του πατέρα μου. Αυτός κατάλαβε τον δισταγμό μου και με χάιδεψε, πράγμα που με τρόμαξε ακόμα περισσότερο, γιατί κάτι τέτοια δεν τα συνηθίζει. 

   Ο φόβος μου έγινε πανικός όταν αντίκρισα τον άγριο δάσκαλο με τα μεγάλα δόντια και τη βίτσα στο χέρι. Μου κόπηκαν τα γόνατα! Έμοιαζε με τον διάβολο τον ίδιο… Ο πατέρας μου με παρέδωσε στα χέρια του κι έφυγε. Ο δάσκαλος μας μάζεψε όλα τα πρωτάκια στην αυλή και άρχισε να βγάζει λόγο. Όλο «μη» και «απαγορεύεται» ήταν, όλο μας απειλούσε και μας έδειχνε τη βίτσα… 

   Αύριο πρέπει να πάω πάλι στο σχολείο. Αυτό θα γίνεται από τώρα και στο εξής κάθε μέρα… Τι να με περιμένει άραγε; 

K. Τάσος, Α2

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

   Να που ήρθε η ώρα να μπω κι εγώ στα δύσκολα… Πρώτη μέρα στο σχολείο! Η μητέρα μου με ξύπνησε πολύ νωρίς, πριν φέξει καλά καλά, και άρχισε να με ετοιμάζει. Να και τούτο να και τ’ άλλο, στο τέλος ένιωθα σαν Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όλες αυτές οι επισημότητες δεν προμηνούσαν τίποτα καλό. Άσε που έκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα… Ανακουφίστηκα όταν ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι και κινήσαμε επιτέλους για το σχολείο. Περπατώντας δίπλα του ένιωθα ότι έγινα πια ολόκληρος άντρας και φούσκωνα από περηφάνια! Όλα αυτά όμως πήγαν περίπατο όταν φτάσαμε στο σχολείο… Δεν ήθελα να μπω εκεί μέσα, φοβόμουν τι θα συναντήσω σ’ αυτό το άγνωστο περιβάλλον και άρχισα να τρέμω από φόβο. Ο πατέρας ένιωσε φαίνεται την αναστάτωσή μου και έσκυψε να με χαϊδέψει. Τι το ήθελε; Τινάχτηκα ξαφνιασμένος. Ποτέ δε μου έχει φερθεί με τρυφερότητα και η στάση του με γέμισε κακά προαισθήματα, που δεν άργησαν να βγουν αληθινά. Ο δάσκαλος βγήκε στην αυλή και μας πλησίασε… Ήταν σαν να έβλεπα τον διάβολο με τα ίδια μου τα μάτια! Με κοίταζε με άγριο ύφος και η βίτσα που κρατούσε στο χέρι του δε μου άρεσε καθόλου. Ο δάσκαλος και ο πατέρας μου άρχισαν να συζητούν. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς έλεγαν, πάντως μιλούσανε για μένα. 

   Ο πατέρας μου με άφησε στο σχολείο κι εγώ μπήκα στην τάξη μαζί με τα άλλα παιδιά. Πριν προλάβω να τα γνωρίσω, μπήκε κι ο δάσκαλος με τη βίτσα. Όλοι τον φοβόμασταν και δεν τολμούσαμε να κάνουμε ούτε κιχ… Ευτυχώς, δε μας κράτησε πολύ σήμερα. 

   Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν ένας εφιάλτης! Να πω στη μαμά αύριο πως είμαι άρρωστος, μήπως με αφήσει να μείνω στο σπίτι; 

Π. Ιάκωβος, Α2