Πρώτη μέρα στο σχολείο...

Με έμπνευση το κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη "Η Νέα Παιδαγωγική", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου παρουσιάζουν τις δικές τους αναμνήσεις από την πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο...

   Όταν κατάλαβα πως τελείωσα το νηπιαγωγείο και θα πήγαινα στην πρώτη τάξη του Δημοτικού, χάρηκα πάρα πολύ! Πίστευα πως κι εκεί θα κάναμε χειροτεχνίες και θα μαθαίναμε τραγουδάκια… Την πρώτη μέρα πήρα με περηφάνια την τσάντα μου και με τη μαμά και τον μπαμπά μου πήγαμε στον αγιασμό. Όταν όμως μπήκαμε στις τάξεις, με περίμενε μια μεγάλη απογοήτευση… Αντί για χαρτόνια, μαρκαδόρους και αυτοκόλλητα, είδα πολλά βιβλία, ενώ μας μοίρασαν και μια κόλλα χαρτί που έγραφε πόσα και τι είδους τετράδια έπρεπε να πάρουμε! Ευτυχώς, η δασκάλα μας, μια όμορφη και καλή κυρία, φρόντισε να μας καθησυχάσει, λέγοντας πως στην πρώτη Δημοτικού θα περάσουμε πολύ ωραία. Μας βεβαίωσε πως δε θα λείψουν οι κατασκευές και τα τραγούδια, αλλά θα μάθουμε και πολλά καινούρια πράγματα. Έφυγα από το σχολείο ανακουφισμένος και ανυπόμονος για τη συνέχεια! 

   Αυτή τη μέρα δε θα την ξεχάσω ποτέ…

Α. Παναγιώτης, Α1

  

   Η αρχή έγινε με το νηπιαγωγείο… Θυμάμαι τη μαμά μου, να μου χαρίζει την ασφάλεια της ύπαρξής της κάθε στιγμή, να με κρατάει αγκαλιά και να μου δίνει ένα φιλί γεμάτο αγάπη πριν μπω για πρώτη φορά στο καινούργιο κτίριο, που έγινε το δεύτερό μου σπίτι για δύο χρόνια. Δε δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ και γνώρισα πολλά παιδιά, μάλιστα ένα από αυτά το ξανασυνάντησα τώρα, στο Γυμνάσιο!

   Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να πάω για πρώτη φορά στο Δημοτικό, ήμουν έτοιμος και γεμάτος ενθουσιασμό. Ήμουν σίγουρος πως θα μου άρεσε πολύ! Και δεν είχα πέσει έξω. Σκεφτείτε ένα σχολείο γεμάτο παιδάκια που μου ήταν γνωστά τα περισσότερα, παντού μαμάδες, γέλια, πρόσωπα δασκάλων χαρούμενα και φιλικά, μεγάλη αυλή με δέντρα, χώμα, γήπεδα… Το Δημοτικό το αγάπησα αμέσως. Το πάρτι μόλις άρχιζε και κράτησε για έξι ολόκληρα χρόνια!

Α. Χρήστος, Α2

   Η εμπειρία μου από την πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολείο, από ό,τι θυμάμαι, ήταν αρκετά καλή… Ωστόσο, το προηγούμενο βράδυ είχα πολύ άγχος, αν και δεν ήξερα το γιατί, και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν, βεβαιώνοντας με ότι όλα θα πάνε καλά και ότι θα μου αρέσει να είμαι μαθήτρια στο Δημοτικό. 

   Το επόμενο πρωί στο σχολείο με πήγε η μαμά μου, κρατώντας με σφιχτά από το χέρι, κι αυτό με έκανε να νιώθω ασφάλεια και μου έδινε κουράγιο. Όταν πάτησα το πόδι μου στην αυλή, είδα πολλά χαρούμενα παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω, να φωνάζουν και να γελάνε. Εγώ ήξερα μόνο ένα κορίτσι, με το οποίο πηγαίναμε μαζί στο μπαλέτο. Το πλησίασα και αρχίσαμε να μιλάμε. Έτσι γίναμε φίλες και από τότε μέχρι τώρα κάνουμε παρέα! Σαν κτίριο το Δημοτικό μου φάνηκε πολύ μεγάλο σε σχέση με το νηπιαγωγείο, με πολλές αίθουσες. Σκεφτόμουν ότι μια από αυτές θα γινόταν η τάξη μου...

   Όταν ήρθε η ώρα, μπήκαμε μέσα και μας υποδέχτηκε μια συμπαθητική κυρία, η δασκάλα μας. Μας συστήθηκε και μας έδωσε τα βιβλία μας, λέγοντας και δυο λόγια για το περιεχόμενό τους. Μετά παίξαμε ένα παιχνίδι γνωριμίας, που ήταν πολύ διασκεδαστικό και αστείο, και μας άφησε να ζωγραφίσουμε ώσπου να χτυπήσει το κουδούνι.

   Γυρίζοντας στο σπίτι, σκεφτόμουν πως όλο εκείνο το άγχος που είχα το προηγούμενο βράδυ ήταν για το τίποτα. Όλα είχαν πάει καλά! Επίσης σκεφτόμουν πως με τα παιδιά που είχα γνωρίσει θα περάσω τα επόμενα έξι χρόνια και αναρωτιόμουν πώς θα είναι.... 

   Τώρα ξέρω πως τα χρόνια του δημοτικού θα μου μείνουν αξέχαστα!

Μ. Ελισάβετ, Α3

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν να παρουσιάσουν την εμπειρία τους από την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο.

   Την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, ανυπόμονη, αλλά και αγχωμένη για το τι θα συναντήσω, ξεκίνησα το πρωί για το νέο μου σχολείο, το Γυμνάσιο. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτεμβρίου, αλλά οι μπερδεμένες σκέψεις και τα έντονα συναισθήματά μου δε με άφηναν να την ευχαριστηθώ…

   Όταν έφτασα στο προαύλιο, είδα κάποια παιδιά που γνώριζα από το Δημοτικό, αλλά και πολλά καινούρια πρόσωπα. Οι φόβοι μου για το αν θα κάνω φίλους σκορπίστηκαν, καθώς δεν άργησα να γνωριστώ με αρκετούς από τους μελλοντικούς μου συμμαθητές. Συζητούσαμε για το πώς περάσαμε το καλοκαίρι, αλλά και για το πώς φανταζόμασταν τη χρονιά που θα ακολουθούσε. Διαπίστωσα ότι όλοι, λίγο πολύ, είχαμε τις ίδιες ανησυχίες, κι αυτό με ανακούφισε…

   Τελικά, η πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο ήταν πολύ πιο εύκολη απ’ ό,τι περίμενα. Δεν κάναμε μάθημα, απλώς μπήκαμε στις αίθουσες και μας μοίρασαν τα βιβλία. Γνωρίσαμε μόνο μία καθηγήτρια, που μας μίλησε γλυκά και ενθαρρυντικά και, πριν καλά καλά το καταλάβω, είχαμε τελειώσει!

   Μια καινούρια σελίδα στη ζωή μου μόλις άρχιζε…

Μ. Μαρία, Α1

   Πρωί, 11 Σεπτεμβρίου 2017. Η μαμά μου με ξύπνησε, χαμογελαστή και με καλή διάθεση. «Ώρα να σηκωθείς… Πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο!». Εγώ δεν μπορώ να πω πως είχα τα ίδια κέφια… Η μαμά κατάλαβε πως ήμουν ανήσυχος και με καθησύχασε, λέγοντάς μου πως όλα θα πάνε καλά, πως στο Γυμνάσιο θα περάσω ωραία, θα συναντήσω ξανά μερικούς από τους παλιούς μου συμμαθητές και, το κυριότερο, θα κάνω πολλές καινούριες φίλιες που θα με συντροφέψουν σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι της ζωής μου. Ανακουφισμένος, πήρα την καινούρια μαύρη τσάντα μου και κίνησα για το σχολείο.
   Τη διαδρομή προς το Γυμνάσιο την είχα διανύσει στο παρελθόν άπειρες φορές, για να πάω στην προπόνηση, για να πάω στο Δημοτικό, πάντα από εκεί περνούσα. Όμως είχε πια φτάσει η μέρα που δε θα ήμουν απλός περαστικός, αλλά μαθητής της πρώτης τάξης του 1ου Γυμνασίου Καλαμαριάς. Καθώς κατέβαινα την οδό Χιλής, τον μεγάλο δρόμο που οδηγούσε στο καινούριο μου σχολείο, έβλεπα κι άλλα παιδιά, της ηλικίας μου αλλά και μεγαλύτερα, να πηγαίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Κόντευα πια να φτάσω, και οι φόβοι μου επέστρεψαν. Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα και δυνατά από το άγχος, αλλά και την ανυπομονησία.
   Έστριψα δεξιά και επιτέλους βρέθηκα έξω από το τριώροφο κτίριο όπου συστεγάζονται το 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο Καλαμαριάς. Εξωτερικά ο κάθε όροφος ήταν βαμμένος σε τρία χρώματα, πράσινο, μπλε και άσπρο. Η τεράστια αυλή άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει με τις φωνές των παιδιών που συναντούσαν τους φίλους τους. Μπροστά στη μεγάλη πράσινη καγκελόπορτα κοντοστάθηκα για λίγο, ώσπου πήρα τη μεγάλη απόφαση και με μια βαθιά ανάσα πέρασα μέσα στο σχολείο.
   Κατέβηκα ένα ένα τα μαρμάρινα σκαλιά και βρέθηκα στον διάδρομο που οδηγούσε στο υπόστεγο και από εκεί στην αυλή του κτιρίου. Καθώς τον διέσχιζα τον διάδρομο και δεν έβλεπα κανέναν από τους φίλους μου, το άγχος και ο φόβος μου είχαν χτυπήσει κόκκινο! Αλλά, όταν έφτασα στο υπόστεγο, τους είδα όλους μαζεμένους, κι ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου. Χαιρετηθήκαμε χαρούμενοι και αρχίσαμε να λέμε πώς περάσαμε το καλοκαίρι, όμως γρήγορα μας έκοψε το κουδούνι… Με τον ήχο του συγκεντρώθηκε όλο το σχολείο στην αυλή, έγινε ο αγιασμός και μετά έβγαλαν λόγο οι διευθυντές του Γυμνασίου και του Λυκείου.
   Όταν όλα αυτά τέλειωσαν, όλοι οι μαθητές μπήκαν στις τάξεις, εκτός από εμάς, τα πρωτάκια, που έπρεπε να μας χωρίσουν σε τμήματα. Ο υποδιευθυντής του Γυμνασίου άρχισε να φωνάζει τα ονόματα ένα ένα, αργά και βασανιστικά… Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν μόνος στο τμήμα μου, πέταξα από τη χαρά μου! Μαζί με την παρέα μου μπήκαμε στην καινούρια μας τάξη, τη δεύτερη στο ισόγειο. Καθίσαμε στα θρανία, μας έδωσαν το πρόγραμμα της επομένης, μας μοίρασαν τα καινούρια μας βιβλία και μας ευχήθηκαν καλή σχολική χρονιά και καλή πρόοδο. Μετά μας άφησαν ελεύθερους να πάμε στα σπίτια μας.
   Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Ήμουνα πλέον Γυμνασιόπαιδο!
Κ. Δημήτρης, Α2

   Κάθε αρχή και δύσκολη… Άντε πάλι, σκεφτόμουν τις προηγούμενες μέρες, να ξυπνάω νωρίς το πρωί και να πηγαίνω σχολείο. Και μάλιστα σε ένα καινούριο σχολείο, με καινούριους συμμαθητές και φυσικά καινούριες συνήθειες. Από ό,τι μου έλεγαν, το Γυμνάσιο δεν έχει καμία σχέση με Δημοτικό. Πολλοί καθηγητές, πολλές απαιτήσεις, καθόλου ελεύθερος χρόνος…

   Ιδιαίτερα με στεναχωρούσε το ότι δε θα ξαναβρισκόμουν στον οικείο χώρο του Δημοτικού με τους παλιούς μου συμμαθητές, όπως πάντα την πρώτη μέρα του σχολείου. Θα βρισκόμουν αντιμέτωπη με ένα καινούριο περιβάλλον και με άτομα που δε γνώριζα… Αυτό με γέμιζε ανασφάλεια και άγχος. 

   Όταν όμως, μετά τον αγιασμό, μας χώρισαν σε τμήματα, διαπίστωσα ότι θα ήμουν μαζί με ένα κορίτσι που ήταν φίλη μου από το Δημοτικό! Αμέσως αποφασίσαμε να καθίσουμε μαζί. Κι όχι μόνο αυτό… Βλέποντας τους συμμαθητές μου, είδα ότι τελικά ήξερα πολλά παιδιά από το τμήμα μου, κάτι που με χαλάρωσε πολύ. Στο να ηρεμήσω βοήθησε και ο καθηγητής που μας συνόδεψε στην τάξη, ο οποίος μου φάνηκε φιλικός και προσπάθησε να μας κάνει να νιώσουμε άνετα στο καινούριο μας σχολείο.

   Πέρασε πια καιρός από εκείνη την πρώτη μέρα… Έχω προσαρμοστεί στο Γυμνάσιο και οφείλω να πω πως τα πράγματα είναι καλύτερα απ’ ό,τι φανταζόμουν. Τώρα με τους συμμαθητές μου γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας και έχουμε γίνει μία παρέα. Δε θα τους άλλαζα με τίποτα, ούτε αυτούς, ούτε το σχολείο μου!

Μ. Ευαγγελία. Α3

   Η πρώτη μου μέρα στο Γυμνάσιο ήταν για μένα πολύ σημαντική. Τα συναισθήματά μου ήταν αντιφατικά. Ένιωθα ταυτόχρονα φόβο γιατί δεν ήξερα τι με περιμένει, αλλά και ανυπομονησία γι’ αυτήν την καινούρια εμπειρία. Βέβαια, σαν χώρος το Γυμνάσιο μου ήταν γνωστό, διότι σ’ αυτό πήγαινε και η μεγάλη αδελφή μου. Μόλις όμως έφτασα, βρέθηκα να περιστοιχίζομαι από άγνωστα πρόσωπα. Μόνο πέντε παιδιά ήξερα από το Δημοτικό ή από διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες. 

   Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν ανακοινώθηκαν τα τμήματα. Χωρίστηκα από όλους τους γνωστούς μου! Έτσι μπήκα στην καινούρια μου τάξη διστακτικά και κάθισα κάπου μόνη μου. Ένιωθα άσχημα, επειδή όλοι σχεδόν οι άλλοι είχαν βρει κάποιον για να καθίσουν στο ίδιο θρανίο. Τότε πρόσεξα μία κοπέλα που καθόταν και αυτή μόνη της. Φαινόταν ντροπαλή, όπως κι εγώ… Σε μια στιγμή αποφάσισα να κατανικήσω τον δισταγμό μου και της πρότεινα να καθίσουμε μαζί. Δέχτηκε με χαρά, και κατάλαβα ότι μόλις είχα κάνει μια καινούρια φίλη!

   Φεύγοντας από το σχολείο, ήμουν χαρούμενη και χαμογελαστή, γεμάτη αισιοδοξία για το νέο μου ταξίδι.

   Η πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο θα μου μείνει αξέχαστη…

Σ. Χριστίνα, Α3