Φίλοι του λόγου: Αφήγηση - η ιστορία μιας φώκιας

Με αφορμή τη διδασκαλία της αφήγησης και την "Ιστορία μιας φώκιας" του Ζεράρ ντε Νερβάλ, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου αναδιηγήθηκαν την ιστορία, επιλέγοντας την οπτική γωνία της φώκιας...

Η ιστορία μου!

Μπορώ να πω πως είμαι πολύ τυχερή! Με έχουν «υιοθετήσει» ένας ψαράς και η οικογένειά του και τα περνάω πολύ καλά μαζί τους. Δεν ήταν όμως πάντα ρόδινα τα πράγματα…

Τον περασμένο χειμώνα, ενώ η οικογένεια ήταν πάντα αγαπημένη, άρχισαν οι φασαρίες και τα προβλήματα. Ο ψαράς ήταν σκεπτικός και νευρικός, η γυναίκα του έκλαιγε, τα παιδιά φώναζαν. Εκεί που έτρωγα όσο ήθελα, το φαγητό που μου έδιναν λιγόστεψε, αλλά το ένστικτό μου μου έλεγε να μη ζητήσω περισσότερο. Μάλιστα, ένα βράδυ είδα τον ψαρά και τη γυναίκα του να συζητούν έντονα και κατάλαβα ότι μιλούσαν για μένα, αλλά για ποιο λόγο; Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει…

Την άλλη μέρα τα χαράματα ο ψαράς με πήρε μαζί του στη βάρκα. Χάρηκα, γιατί είχε καιρό να το κάνει, και ανυπομονούσα να δω πού θα πάμε. Ήθελα τόσο να τον βοηθήσω να πιάσει πολλά πολλά ψάρια! Αντί να ψαρέψουμε όμως, ο ψαράς με πήγε σε ένα νησάκι και τι να δω: υπήρχαν πολλές φώκιες για να κάνουμε παρέα και να παίξουμε όλες μαζί! Πέρασα τέλεια, αλλά μου φαίνεται ότι ξεχάστηκα λίγο… Όταν πια χόρτασα παιχνίδι και αναζήτησα τον ψαρά για να γυρίσουμε σπίτι, πήρα είδηση ότι η βάρκα έλειπε. Τι έγινε άραγε;, αναρωτήθηκα. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω έκπληξη στον ψαρά για να τον ευχαριστήσω για την ωραία βόλτα και για να μη στεναχωρηθεί που με ξέχασε. Έτσι, κολύμπησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ώστε να τον προλάβω. Τα κατάφερα να φτάσω πρώτη στο σπίτι και πήρα αμέσως τη συνηθισμένη μου θέση μπροστά στη φωτιά. Η ιδέα μου αποδείχτηκε πολύ καλή, γιατί, όταν γύρισε ο ψαράς και με είδε, ήταν σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω του. Σίγουρα ένιωθε άσχημα που με είχε ξεχάσει…

Μετά από λίγες μέρες, βγήκαμε πάλι με τον ψαρά στη θάλασσα. Ήμουν ενθουσιασμένη και ήθελα να δω πού θα με πήγαινε αυτή τη φορά. Αυτός όμως δε φαινόταν και πολύ χαρούμενος, το αντίθετο μάλιστα. Όταν πια βγήκαμε στα ανοιχτά, ξαφνικά με άρπαξε και με πέταξε στα παγωμένα νερά! Τι δυσάρεστη έκπληξη! Το κρύο δε μου αρέσει καθόλου, κι έτσι προσπάθησα να γαντζωθώ από την κουπαστή με τα πτερύγιά μου. Αλλά... ο ψαράς φαινόταν θυμωμένος και προσπαθούσε να με εμποδίσει να ανεβώ στη βάρκα! Σε μια στιγμή μάλιστα με κοπάνησε με το κουπί και μου έσπασε το ένα πτερύγιο... Άρχισα να ουρλιάζω από τον έντονο πόνο. Έχασα τις αισθήσεις μου και χάθηκα μέσα στο νερό, που κοκκίνισε από το αίμα μου.

Όταν κάποτε συνήρθα, αποφάσισα να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να γυρίσω στο σπίτι. Τι σημαίνουν όλα αυτά;, αναρωτιόμουν συνεχώς, αλλά δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Με πολύ κόπο κατάφερα να βγω στην ακτή και να συρθώ μέχρι την πόρτα του σπιτιού. Δεν άντεχα άλλο… Το μόνο που μπορούσα πια να κάνω ήταν να φωνάζω γοερά, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Μόλις είδα τον ψαρά, με τις τελευταίες μου δυνάμεις ύψωσα το ματωμένο πτερύγιό μου στον ουρανό. Έμοιαζε πολύ ταραγμένος, αλλά έτρεξε αμέσως κοντά μου, όπως και τα άλλα μέλη της οικογένειας. Με φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο και δεν άργησα να γίνω τελείως καλά.

Ποτέ δεν κατάλαβα τι είχε γίνει και γιατί. Αλλά τι σημασία έχει; Τώρα με ταΐζουν καλά, μου δείχνουν πως με αγαπούν και με θέλουν κοντά τους. Αυτό το καταλαβαίνω, και είναι το πιο σημαντικό!

Χ. Δέσποινα, Α4

...Ή ενός από τα παιδιά του ψαρά.

Μια αληθινή ιστορία

Ζω στην Ολλανδία με την οικογένειά μου, τον πατέρα, τη μητέρα, τα μικρότερα αδέλφια μου και τη φώκια μας. Ναι, είναι κι αυτή μέλος της οικογένειας! Ο μπαμπάς μου είναι ψαράς και η φώκια που έχουμε στο σπίτι τον βοηθάει πάντα να πιάνει τα ψάρια. Έχει λοιπόν δικαιωματικά το μερίδιό της από την ψαριά! Είναι το κατοικίδιό μας και την αγαπούμε όλοι, την ταΐζουμε και τη φροντίζουμε. Είναι, ξέρετε, πολύ κρυουλιάρα και της αρέσει να στρογγυλοκάθεται μπροστά στη φωτιά.

Ποτέ δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά πάντα είχαμε στο τραπέζι μας φρέσκο ψάρι. Ήρθε όμως μια χρονιά που έλειψε κι αυτό. Ο πατέρας γυρνούσε από το ψάρεμα με τα χέρια του άδεια, γεμάτος απογοήτευση. Άρχισε η πείνα… Τα αδελφάκια μου έκλαιγαν και ζητούσαν φαΐ. Ένα βράδυ κρυφάκουσα τους γονείς μου να συζητάνε. Ήταν κι οι δυο πολύ στεναχωρημένοι… Ο μπαμπάς έλεγε ότι δεν υπάρχει ούτε λέπι στη θάλασσα και ότι δεν μπορούμε πια να ταΐζουμε και τη φώκια. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να πει ότι θα τη διώξει, θα την πετάξει στη θάλασσα! Η μαμά μου έπεσε γονατιστή στα πόδια του και τον ικέτευε να μην το κάνει, αλλά τελικά συμφώνησε με μισή καρδιά. Ήθελα κι εγώ να παρακαλέσω τον μπαμπά να λυπηθεί την αγαπημένη μου φώκια, αλλά είχα παγώσει…

Μόλις μπόρεσα να σκεφτώ, αποφάσισα να πω στη φώκια το σχέδιο του μπαμπά, ποιος ξέρει, μπορεί να με καταλάβαινε! Τη βρήκα να κάθεται ανυποψίαστη μπροστά στη φωτιά, όπως πάντα. Την αγκάλιασα με δάκρυα στα μάτια και της τα είπα όλα. Αυτή μόνο με κοιτούσε με τα μεγάλα αγαθά μάτια της…

Όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα, είδα πως ο μπαμπάς είχε φύγει και είχε πάρει και τη φώκια μας μαζί του. Με ζώσανε τα φίδια… Ησύχασα όμως, αφού η φώκια γύρισε μόνη της και στρώθηκε στη φωτιά να στεγνώσει τη γούνα της. Μάλλον είχε καταλάβει τι της είπα! Ο πατέρας γύρισε αργότερα και, μόλις διαπίστωσε ότι η φώκια είχε επιστρέψει, είδα στο βλέμμα του έκπληξη και ταυτόχρονα ανακούφιση. Κι αυτός την αγαπούσε, αλλά η ανάγκη τον ωθούσε να τη διώξει...

Περάσαμε λίγες μέρες πείνας ακόμα. Τα μικρά δε σταματούσαν τη γκρίνια. Κάθε πρωί, με το που ξυπνούσα, έτρεχα να δω αν η αγαπημένη μου φώκια βρίσκεται στη γωνίτσα της. Ώσπου μια μέρα αυτό που φοβόμουν έγινε. Έλειπε! Αυτή τη φορά ο μπαμπάς γύρισε μόνος του. Ήταν φανερό πως ήταν πολύ λυπημένος… Ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει, αλλά δεν είπα τίποτα.

Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου για τον χαμό της φώκιας μας… Και τότε… δυνατές τσιριχτές φωνές ακούστηκαν έξω από την πόρτα μας, λες και σκότωναν κάποιον. Βγαίνω κι εγώ, και τι να δω; Η καημένη η φώκια είχε καταφέρει να γυρίσει πίσω, αν και ήταν τραυματισμένη στο πτερύγιό της! Έτρεξα αμέσως κοντά της. Η χαρά μου δεν περιγράφεται! Αλλά και οι γονείς μου ήταν συγκινημένοι…

Μαζέψαμε τη φώκια, την περιποιηθήκαμε και πήρε και πάλι τη θέση της στην οικογένειά μας, όπως πρώτα. Ούτε λόγος πια να τη διώξουμε! Άλλωστε, από εκείνη τη στιγμή η ψαριά του πατέρα ήταν όλο και καλύτερη, σαν να έγινε ένα θαύμα…

Π. Ραφαέλα, Α4

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν να ζωγραφίσουν σκηνές από την ιστορία της φώκιας...

Η φώκια παίζει με τις άλλες φώκιες στο ξερονήσι