Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν...

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του διηγήματος της Έλλης Αλεξίου "Όμως ο μπαμπάς δεν ερχόταν..." οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου ζωγράφισαν...

Μπροστά στη βιτρίνα

Ζ. Αναστασία, Β1

Λ. Αγλαΐα, Β3

Έκαναν τη δική τους πρόταση για το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του διηγήματος...

Ι. Εύη, Β1

Χριστούγεννα! Μέρες γεμάτες χαρά, αγάπη, οικογενειακή θαλπωρή, δώρα. Βρισκόμαστε όμως στη μετεμφυλιακή Ελλάδα… Η γυναίκα ενός εξόριστου αγωνίζεται για να επιβιώσει με τα δύο μικρά παιδιά της, που υποφέρουν από τη φτώχεια και από την έλλειψη του πατέρα, που δεν έχουν καλά καλά γνωρίσει. Καθώς οι γιορτές πλησιάζουν, η μητέρα θα τους δώσει μια υπόσχεση…

Μια συγκινητική ιστορία, που ευαισθητοποιεί και προβληματίζει τον αναγνώστη.

Κ. Ηλίας, Β1

Άλλοι/ες έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο του Πέτρου, της Αγγελικούλας ή ενός από τα παιδιά που ήθελαν να αποκτήσουν τον σιδηρόδρομο.

Από το ημερολόγιο του Πέτρου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Είμαι τόσο χαρούμενος! Η μαμά μάς πήγε σήμερα στην οδός Αιόλου για να ζητιανέψουμε. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ, ούτε και η Αγγελικούλα μας δεν πολυκαταλάβαμε τι ακριβώς θα κάναμε… Αλλά μόλις άκουσα τον προορισμό μας ξετρελάθηκα! Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως αυτός ο τέλειος σιδερόδρομος που είναι εκεί, σε μία βιτρίνα. Όλα τα παιδιά στο σχολείο μιλάνε γι’ αυτόν και λαχταρούν να τον αποκτήσουν… Παρακάλεσα κι εγώ τη μαμά να μου τον αγοράσει, αλλά μου είπε ότι, επειδή κοστίζει πολλά λεφτά, θα μπορέσουμε να τον πάρουμε όταν έρθει ο μπαμπάς μου από την εξορία, λογικά πριν από την Πρωτοχρονιά. Δεν τον θυμάμαι σχεδόν καθόλου τον μπαμπά, αλλά νιώθω ότι μου λείπει… 

   Όταν φτάσαμε λοιπόν στην οδός Αιόλου, έπιασα σαν καλός αδερφός την Αγγελικούλα από το χέρι, για να μη χαθούμε μέσα στον κόσμο, και τρέξαμε στη βιτρίνα. Ανυπομονούσα να δω κι εγώ αυτόν τον περίφημο σιδερόδρομο από κοντά. Φοβόμουν κιόλας μήπως κάποιος είχε προλάβει και τον είχε αγοράσει. Ευτυχώς όμως ήταν εκεί, να κόβει βόλτες καμαρωτός, με τα φωτάκια του να αναβοσβήνουν… Ήταν τόσο μαγικό το θέαμα! Δεν ξέρω πόση ώρα τον κοίταζα με το στόμα ανοιχτό να κάνει την ίδια βόλτα ξανά και ξανά. Δε βαριόσουν να τον βλέπεις ποτέ! Άλλωστε, μπορεί προς το παρόν να μην έχουμε τη δυνατότητα να τον αγοράσουμε, αλλά είναι δωρεάν το να τον χαζεύουμε!

   Η μαμά μας είπε ότι και αύριο θα ξαναπάμε στην οδός Αιόλου. Θα τρέξω κατευθείαν στον σιδερόδρομο… Μακάρι να γυρίσει ο μπαμπάς σύντομα και να μου τον αγοράσει, πριν τον πάρει κανένα άλλο παιδί!

Μ. Αναστασία, Β1

19 Δεκεμβρίου

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Εκεί που παίζαμε ωραία και καλά με την Αγγελικούλα, η μαμά μας είπε ότι αύριο θα πάει στην οδό Αιόλου να ζητιανέψει και ότι θα μας πάρει κι εμάς μαζί της! Καταχάρηκα, γιατί θα πω τα κάλαντα μαζί με την αδελφή μου (όλο και κάποιος θα μας δώσει καμιά δεκάρα!), αλλά και γιατί θα δούμε τα παιχνίδια στις βιτρίνες. Η μαμά όμως δεν ήταν καθόλου χαρούμενη… Η καημένη, εργάζεται συνήθως σκληρά και γυρνάει στο σπίτι πολύ κουρασμένη. Τον τελευταίο καιρό βέβαια δε δουλεύει πια, αλλά είναι πιο στεναχωρημένη. Τις προάλλες την άκουσα να σιγομουρμουρίζει πως δεν πάει άλλο…

   Πάντως, εγώ πιστεύω ότι θα βγάλουμε αρκετά λεφτά, αυτή κι εμείς, στην οδό Αιόλου και θα πάρουμε και τον σιδηρόδρομο που θέλω τόσο… Είναι το καλύτερο παιχνίδι απ’ όλα, αλήθεια! Πιάνει όλη τη βιτρίνα και μοιάζει σαν τα αληθινά τα τρένα. Κάνει γύρους, ανεβοκατεβαίνει στα βουνά, περνάει πάνω από γέφυρες, μπαίνει σε ένα τούνελ και χάνεται από τα μάτια σου, ώσπου, τσουπ, ξαναεμφανίζεται από την άλλη πλευρά της βιτρίνας! Η μαμά λέει πως είναι πολύ ακριβός και πως δε θα φτάσουν τα λεφτά που θα μαζέψουμε στην Αιόλου, μα θα ’ρθει ο μπαμπάς πριν από την Πρωτοχρονιά και θα μας τον αγοράσει. Αυτά θα είναι τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου!

5 Ιανουαρίου

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Πέρασαν τα Χριστούγεννα. Πέρασε κι η Πρωτοχρονιά, κοντεύουνε τα Φώτα. Ο μπαμπάς δεν ήρθε. Δεν τον άφησαν οι κακοί άνθρωποι… Αν ερχόταν, θα μας αγόραζε τον σιδηρόδρομο και η μαμά δε θα χρειαζόταν να ξαναζητιανέψει. Θα κάναμε γιορτές όλοι μαζί. Δε θα τον περιμέναμε πια, ούτε θα τρέχαμε με την αδελφούλα μου κάθε φορά που χτυπάει η εξώπορτα να ανοίξουμε όλο λαχτάρα, μήπως και είναι αυτός. Η Αγγελικούλα ξεγελάστηκε με μια πάνινη κουκλίτσα που της έφτιαξε η μαμά και ξέχασε την κούκλα που ζητούσε, αλλά εγώ είμαι πολύ απογοητευμένος… 

   Μα η μαμά είπε πως του χρόνου όλα θα ’χουν αλλάξει! Θα ’χουν φύγει οι κακοί άνθρωποι, οι καλοί μπαμπάδες θα έχουν έρθει πάλι κοντά μας και το σπίτι μας θα γεμίσει ευτυχία και χαρά… Την πιστεύω!

Σ. Ιωάννα, Β2

Από το ημερολόγιο της Αγγελικούλας

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Το πρωί, στον ύπνο μου σχεδόν, άκουσα κάτι σαν κλάμα. Ανήσυχη, φώναξα τη μαμά, που με αγκάλιασε και μου είπε πως δεν κλαίει κανένας και πως θα το είδα σε ένα κακό όνειρο. Τα μάτια της ήταν κόκκινα όμως… Ίσως κι αυτή να μην κοιμήθηκε καλά. Κάθε χρόνο στις γιορτινές μέρες τη ζητούσανε στα σπίτια είτε για να πλύνει, είτε για να ασπρίσει, αλλά φέτος τίποτα… Έτσι μας είπε από χθες ότι θα μας πάρει μαζί της στο κέντρο της Αθήνας. Αυτή θα ζητιανέψει κι εμείς θα χαζέψουμε τον κόσμο και τις στολισμένες βιτρίνες. 

   Αφού είχα ξυπνήσει πια, ανυπομονούσα να φύγουμε, να βγούμε και λίγο από το σπίτι, αλλά ο Πέτρος χουζούρευε κουκουλωμένος στο κρεβάτι του και η μαμά δε βιαζόταν. Μου είπε πως θα πάμε πιο μετά, άμα φωτίσει και σφίξει ο κόσμος, γιατί πρωί πρωί κάνει πολύ κρύο, δε βγαίνει κανένας και θα ξεπαγιάσουμε άδικα. Όταν λοιπόν βγήκε ο ήλιος, φάγαμε το ψωμάκι μας και ξεκινήσαμε από το σπίτι μας, που είναι στου Ζωγράφου, να πάμε στην οδό Αιόλου με τα πόδια. Η μαμά μας έντυσε όσο καλύτερα μπορούσε, για να μην κρυώνουμε. Στον Πέτρο έδωσε να φορέσει ένα παλιό μαύρο σακάκι. Ήταν λίγο μπαλωμένο, αλλά δεν πειράζει, γιατί ήταν αρκετά χοντρό και, μαζί με το μαύρο του κασκόλ, θα τον κρατούσε ζεστό. Αλλά κι εμένα μου φόρεσε αρκετά ρούχα, το ένα πάνω στο άλλο, και μετά με διπλοτύλιξε σαν ντολμαδάκι με ένα χοντρό σκούρο σάλι δικό της και μου το έδεσε με ένα κορδόνι κάτω από τα χέρια. Με όλα αυτά τα ρούχα δεν κρύωνα και τόσο, αλλά η αλήθεια είναι πως δυσκολευόμουν κάπως να κινηθώ. Τα ρούχα μας ήταν πεντακάθαρα, αλλά τα αρβυλάκια μας, μέχρι να φτάσουμε στην οδό Αιόλου, είχαν γεμίσει λάσπες.

   Με το που φτάσαμε, η μαμά στάθηκε σε μια γωνιά κι εμάς μας άφησε να κάνουμε βόλτες, αρκεί να είμαστε πιασμένοι χέρι - χέρι και να μην απομακρυνθούμε. Αμέσως ο Πέτρος με τράβηξε μαζί του προς τη βιτρίνα με αυτόν τον σιδηρόδρομο που έχει ξετρελάνει όλα τα αγόρια. Κι εκεί είναι που κοντέψαμε να χαθούμε… Σε μια άλλη βιτρίνα είδα μια τέλεια κούκλα! Ήταν πίσω από το τζάμι βέβαια, αλλά φαινότανε πολύ καθαρά, γι’ αυτό και σταμάτησα για να τη δω καλύτερα. Είχε ξανθά σγουρά μαλλάκια, κουνούσε το κεφάλι της δεξιά - αριστερά και τα ματάκια της ανοιγόκλειναν, σαν να ήταν ζωντανή! Ο αδελφός μου δε με άφησε να τη θαυμάσω όσο θα ήθελα, αλλά μου υποσχέθηκε πως θα ξαναπεράσουμε από εκεί, αφού δούμε και τον σιδηρόδρομο. 

   Να ’μαστε κι εμείς λοιπόν μπροστά από τη βιτρίνα, όπου είχαν μαζευτεί ένα σωρό παιδιά που σκουντιόταν ποιο θα βγει μπροστά και γινόταν χαμός! Όλα έλεγαν πώς θα αποκτήσουν το πολυπόθητο τρενάκι. Ο γιος ενός καθηγητή έλεγε ότι θα του το πάρει ο μπαμπάς του. Ένα αγοράκι, που μου φάνηκε αδυνατούλικο και χλωμό, είπε ότι θα του το πάρει ο νονός του, που είναι σωφέρης. Κάποιο άλλο παιδί έλεγε ότι όλοι οι συγγενείς του μαζί θα βάλουν λεφτά για να του το αγοράσουν. Πετάχτηκε κι ο Πέτρος και είπε ότι θα εμάς θα μας το πάρει ο μπαμπάς μας, που θα γυρίσει από την εξορία πριν την Πρωτοχρονιά. Τι να πεις; Αγόρια… 

   Εμένα με νοιάζει περισσότερο η όμορφη κουκλίτσα που είδα και ακόμα πιο πολύ το να έρθει κοντά μας ο μπαμπάς, για να μην κλαίει πια η μαμά… Αυτά θέλω, καλό μου ημερολόγιο, για τα Χριστούγεννα!

Φ. Μαριάννα, Β3

Από το ημερολόγιο του παιδιού του καθηγητή

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Πήγα πάλι σήμερα στην οδό Αιόλου για να δω τον υπέροχο σιδηρόδρομο που θα μου πάρει δώρο ο μπαμπάς μου για τις γιορτές. Πραγματικά, δε χορταίνω να τον χαζεύω! Περιμένω πώς και πώς να γίνει δικός μου… Ο μπαμπάς μου θα πάρει και δεύτερο μισθό για τα Χριστούγεννα και μου υποσχέθηκε ότι θα διαθέσει τα μισά από αυτά τα επιπλέον χρήματα για να μου τον αγοράσει. Γι’ αυτό και δεν ανησυχώ μήπως πάρει κάποιος άλλος τον σιδηρόδρομο, αν και όλα τα παιδιά κάνουν σχέδια πώς να τον αποκτήσουν. Μα καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι ένα τέτοιο παιχνίδι είναι πανάκριβο; Ακόμα και ένα φτωχοντυμένο αγοράκι, που μου είπε μάλιστα πως ο μπαμπάς του είναι στην εξορία, ελπίζει… Τι να πω, έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα, κανείς δεν έχει πιθανότητες εκτός από μένα! Πολύ σύντομα ο ονειρεμένος αυτός σιδηρόδρομος θα είναι στα χέρια μου και όλοι θα με ζηλεύουν… 

Γ. Μυρσίνη - Κ. Χριστίνα, Β1

Από το ημερολόγιο ενός παιδιού

20 Δεκεμβρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Πετάω από τη χαρά μου! Από ό,τι φαίνεται, για τα φετινά Χριστούγεννα θα έχω το ωραιότερο δώρο. Είναι ένα καταπληκτικό τρενάκι που κάνει διάφορα κόλπα, ό,τι μπορείς να φανταστείς! Από την πρώτη στιγμή που το είδα στη βιτρίνα, το λάτρεψα. Τόσο πολύ το θέλω, που ονειρεύομαι στον ύπνο μου να παίζω μ’ αυτό με τις ώρες… 

   Και να τι έγινε. Χτες το βράδυ μαζεύτηκαν οι συγγενείς στο σπίτι μας για τη γιορτή της μαμάς. Είχαν έρθει όλοι στο κέφι και με ρώτησαν και μένα τι δώρο θέλω για τις γιορτές. Όταν λοιπόν τους μίλησα για τον σιδηρόδρομο, η μαμά είπε πως τέτοια παιχνίδια είναι ακριβά και πως οι μέρες που ζούμε δεν είναι για πολυτέλειες. Αλλά η θεία μου η μικρή και ο θείος μου που έχει το περίπτερο, ακόμα και ο θείος μου ο Νικόλας (που ανοιχτοχέρη δεν τον λες…) συμφώνησαν να βάλουν όλοι λεφτά για να μου τον αγοράσουν!

   Για φαντάσου… Σε λίγο καιρό ο σιδηρόδρομος θα είναι δικός μου. Όλοι τον θέλουν, αλλά εγώ θα είμαι ο τυχερός που θα τον αποκτήσει! Θα τον βάλω στο δωμάτιο μου και κάθε φορά που θα έρχονται οι φίλοι μου στο σπίτι θα τον βλέπουν και θα τον θαυμάζουν…

9 Ιανουαρίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Το όνειρό μου τελικά δεν πραγματοποιήθηκε… Αντί για τον σιδηρόδρομο που τόσο επιθυμούσα, το δώρο που πήρα ήταν ένα καινούριο παλτό. Είναι αλήθεια πως το περσινό μου είχε σχεδόν λιώσει, μα και δε με χωρούσε κιόλας. Το παλτό το χρειάζομαι περισσότερο από ένα παιχνίδι. Αυτά μου λέει η λογική. Αλλά…

   Σήμερα πήγα να δω τον σιδηρόδρομο για μια τελευταία φορά. Ναι, ήταν ακόμα εκεί, στη βιτρίνα… Μόνο που δεν έκοβε πια βόλτες και τα φωτάκια του δεν αναβόσβηναν όπως πριν. Μου φάνηκε σαν στεναχωρημένος που έμεινε απούλητος, που δεν έκανε κανένα παιδί ευτυχισμένο. Ήταν σαν να μην είχε εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο είχε έρθει στον κόσμο… Άκουσα πως σε λίγο θα τον βγάλουν απ’ τη βιτρίνα και θα τον πάνε στην αποθήκη. 

   Αυτά τα Χριστούγεννα τα φανταζόμουν διαφορετικά. Η μαμά έχει δίκιο, ζούμε σε δύσκολες εποχές. Παρηγοριέμαι κάπως με τη σκέψη ότι του χρόνου τα πράγματα θα είναι καλύτερα, άσε που μπορεί να βγάλουν έναν ακόμα καλύτερο σιδηρόδρομο, και αυτόν σίγουρα θα τον πάρω. Για να μη βασίζομαι στους μεγάλους, θα αρχίσω να μαζεύω λεφτά από τώρα!

Λ. Αγλαΐα, Β3