Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από το πεζογράφημα της Μαρίας Ιορδανίδου "Η αυλή μας" με τίτλο "Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο ενός από τα πρόσωπα...

Από το ημερολόγιο της μητέρας του διπλανού διαμερίσματος

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Σήμερα το πρωί πάλι άργησα να πάω στην τράπεζα. Η κόρη μου δε σταμάτησε να κλαίει και να φωνάζει απ’ την ώρα που την ξύπνησα. Προσπαθούσα να την ντύσω για το σχολείο και αυτή χτυπιόταν και με κλοτσούσε. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνει σαν υστερικό αυτό το παιδί... Άσε που τον τελευταίο καιρό η πίεση από τη δουλειά είναι αφόρητη. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να τα προλάβω όλα! Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τα καπρίτσια της μικρής και γι’ αυτό, όταν με φέρνει στα όρια, δεν μπορώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και ξεσπάω πάνω της. Ξέρω ότι δε μου φταίει αυτή για όλα, αλλά τι άλλο μπορώ να κάνω; Αν δεν την ετοιμάζω εγώ κάθε πρωί με το ζόρι, θα χάνει αυτή το σχολείο της κι εγώ τη δουλειά μου. Και κάτι έπιασε το αυτί μου τις προάλλες για απολύσεις… 

   Λες και δε μου έφταναν τα προβλήματά μου, έχω κι αυτή την ενοχλητική γειτόνισσα από το διπλανό διαμέρισμα να χώνει τη μύτη της κάθε τρεις και λίγο! Εκεί που εγώ έτρεχα σαν την τρελή να μη χάσουμε το σχολικό, που είχε κόψει όλη την κυκλοφορία στον δρόμο, αυτή η κυρία άρχισε να μου φωνάζει από το παράθυρο του μπάνιου της, που συνορεύει με το δικό μας, να αφήσω, λέει, το παιδί να ηρεμήσει και να ντυθεί μόνο του. Ακούς εκεί! Αυτή θα μου πει εμένα πώς να μεγαλώσω το παιδί μου; Δεν κοιτάει τη δουλειά της, λέω εγώ… 

   Καλά που κοντεύουν οι καλοκαιρινές διακοπές, να αφήσω την κόρη μου στη γιαγιά της, μπας και ησυχάσει το κεφάλι μου… 

Σ. Ιωάννα, Β2

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

   Από τότε που γυρίσαμε από τις διακοπές η μικρή αρνείται να φάει. Έχει γίνει πετσί και κόκαλο και ανησυχώ πια για την υγεία της. Δεν έπρεπε να την αφήσουμε στην πεθερά μου το καλοκαίρι. Την κακόμαθε, της κάνει πάντα όλα της τα χατίρια. Και να το αποτέλεσμα… Σήμερα με έβγαλε από τα ρούχα μου και έφτασα στο σημείο να τη δείρω. Τι να πω; Δουλεύω καθημερινά από το πρωί μέχρι το βράδυ, φροντίζω το σπίτι, μαγειρεύω… Άνθρωπος είμαι κι εγώ! Προσπαθώ να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου και να είμαι καλή μητέρα, αλλά νιώθω ότι η κούραση και το άγχος με νικούν και ότι δεν τα καταφέρνω… Ελπίζω, όταν η κόρη μου μεγαλώσει λίγο, να με καταλάβει, να καταλάβει ότι όλα τα κάνω γι’ αυτήν, για το καλό της, για να μην της λείψει τίποτα… 

   Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μια εργαζόμενη μητέρα!

Ι. Νάντια, Β2

Από το ημερολόγιο της μικρής 

17 Απριλίου

Αγαπητό ημερολόγιο, 

   Δεν μπορώ το πρωινό ξύπνημα! Δεν μπορώ με το που θα σηκωθώ από το κρεβάτι να αρχίσω αμέσως να ετοιμάζομαι, όπως θέλει η μαμά, ούτε μπορώ να φάω το πρωινό μου στα γρήγορα και μέσα στο άγχος. Χρειάζομαι τον χρόνο μου, αλλά αυτό η μαμά δεν μπορεί να το καταλάβει. Κάθε μέρα τα ίδια… Μου βάζει τις φωνές και με τραβολογάει, για να μην αργήσει στη δουλειά της. 

   Σήμερα το πρωί έγινε πάλι χαμός. Το σχολικό είχε έρθει να με πάρει και κόρναρε στον δρόμο, εγώ δεν ήμουν έτοιμη και η μαμά μου έγινε έξαλλη και μου τις έβρεξε. Φυσικά άρχισα κι εγώ να κλαίω και σηκώσαμε όλη την πολυκατοικία στο πόδι. Αρχίζοντας έτσι τη μέρα μου, πώς να τα πάω καλά στο σχολείο;

   Ευτυχώς, πλησιάζει το καλοκαίρι. Θα πάμε διακοπές, θα ηρεμήσουμε και πιστεύω πως θα τα βρούμε και με τη μαμά!

30 Ιουνίου

Καλό μου ημερολόγιο, 

   Είμαι πολύ απογοητευμένη… Τα σχολεία έκλεισαν και εκεί που περίμενα πώς και πώς να πάρουν άδεια οι γονείς μου για να κάνουμε διακοπές όλοι μαζί, αυτοί έφυγαν μόνοι τους στο εξωτερικό με το αυτοκίνητο! Εμένα με άφησαν στη γιαγιά μου στο Χαλάνδρι. Από ό,τι φαίνεται, θα περάσω το καλοκαίρι μου στην Αθήνα… Είναι αλήθεια πως τη γιαγιά την αγαπώ πολύ. Είναι πάντα ήρεμη, μου φέρεται με τρυφερότητα και μαγειρεύει υπέροχα! Αλλά… θα ήθελα τόσο πολύ οι γονείς μου να με έπαιρναν μαζί τους! Τώρα νιώθω ότι με εγκατέλειψαν, σαν να τους ήμουν βάρος…

10 Σεπτεμβρίου 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

   Σήμερα έφαγα πάλι ξύλο… Τι φταίω εγώ που το φαγητό της μαμάς δεν τρώγεται; Άσε που, με τις αγριοφωνάρες και τις απειλές της να το φάω καλά και σώνει, μου κόβεται και η λίγη όρεξη που έχω… Από τότε που με πήραν από το σπίτι της γιαγιάς δεν τρώω σχεδόν τίποτα και η μαμά είναι πολύ θυμωμένη μαζί μου. Άραγε, αν αρρωστήσω, θα μου δείξει λίγο περισσότερη αγάπη; Αυτό μόνο μου χρειάζεται, και, αν το είχα, πιστεύω πως θα έτρωγα ακόμα και το άνοστο φαγητό της… 

Γ. Κωνσταντίνα, Β1

Από το ημερολόγιο ενός γείτονα

Αγαπητό ημερολόγιο,

   Όταν μετά από πολύ κόπο και διάβασμα πέρασα στη σχολή που ήθελα και ήρθα από τη Θεσσαλονίκη εδώ στην Αθήνα, πίστευα πως θα περνούσα μια καταπληκτική φοιτητική ζωή. Όταν μάλιστα κατάφερα να βρω ένα διαμέρισμα σε κοντινή απόσταση από το πανεπιστήμιο και σε λογική τιμή, θεώρησα τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Έκανα λάθος…

   Στο διαμέρισμα που είναι ακριβώς πάνω από το δικό μου ζει μια οικογένεια με ένα μικρό κοριτσάκι. Ε λοιπόν, από το πρωί ως το βράδυ ακούγονται φωνές της μητέρας και κλάματα του παιδιού. Απορώ αυτός ο πατέρας πού είναι και γιατί δεν επεμβαίνει… Μάλλον σ’ αυτή την οικογένεια η μητέρα κάνει κουμάντο. Οι καυγάδες είναι καθημερινό φαινόμενο. Το πρωί με ξυπνάνε οι τσιρίδες μάνας και κόρης και το απόγευμα δε βρίσκω ησυχία για να συγκεντρωθώ και να διαβάσω. Η εξεταστική όμως πλησιάζει και, όπως πάνε τα πράγματα, με βλέπω να κόβομαι στα περισσότερα μαθήματα. Η κατάσταση έχει καταντήσει αφόρητη. Μάλλον θα πρέπει να αρχίσω να ψάχνω για κάποιο άλλο σπίτι…

Σ. Πένυ, Β3

Άλλοι/ες προτίμησαν να παρουσιάσουν τα επιχειρήματά τους υπέρ της ζωής σε μονοκατοικία ή πολυκατοικία (απ' ό,τι φαίνεται, όλοι βρίσκουν προτιμότερη τη ζωή σε μονοκατοικία!).

Πολυκατοικία...

...ή μονοκατοικία;

\

   Στις μέρες μας η πλειοψηφία των ανθρώπων κατοικεί σε πολυκατοικίες, μέσα σε διαμερίσματα. Μπορεί κι εγώ να μένω τώρα σε πολυκατοικία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μου αρέσει κιόλας… Πολλές φορές ενοχλούμαι από τη φασαρία που κάνουν οι διπλανοί ή νιώθω ότι, άθελά μου, παρακολουθώ τη ζωή τους, αφού η ηχομόνωση δεν είναι καλή και όλα ακούγονται! Επίσης, το δωμάτιό μου είναι μικρό και δεν μπορώ να το διαμορφώσω όπως θα ήθελα… Σε μια ευρύχωρη μονοκατοικία, όμως, θα είχα τη δυνατότητα να φτιάξω τον χώρο όπως μου αρέσει, με τη δική μου προσωπική σφραγίδα! Τη φαντάζομαι στην εξοχή, κοντά στη φύση… Μου αρέσουν πολύ τα φυτά, κι έτσι θα είχα μία μεγάλη αυλή γεμάτη λουλούδια και δέντρα, όπου θα έβαζα και μία τραπεζαρία, για να τρώμε όταν ο καιρός είναι καλός. Θα ήθελα να έχω και διάφορα κατοικίδια, που θα ζουν ελεύθερα και όχι περιορισμένα σε έναν μικρό χώρο, χωρίς να έχω την έγνοια ότι ενοχλούν τους γείτονες.

   Το σπίτι των ονείρων μου, λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά να είναι μια μονοκατοικία!

Σ. Χριστίνα, Β3

   Έχοντας ζήσει κατά τους θερινούς μήνες σε μονοκατοικία, στο εξοχικό μας, και τον υπόλοιπο χρόνο σε πολυκατοικία, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι προτιμώ τη ζωή σε μονοκατοικία.

   Στη μονοκατοικία ζεις εσύ, η οικογένειά σου και κανένας άλλος. Μπορείς να σέρνεις το πρωί τις παντοφλίτσες σου, να χοροπηδάς και να φωνάζεις όταν παίζεις με τους φίλους σου στο play station. Μπορείς να κάνεις πάρτι και να βάλεις τη μουσική όσο δυνατά θέλεις, χωρίς να φοβάσαι ότι θα ενοχλήσεις τους άλλους ενοίκους της οικοδομής. Με λίγα λόγια, είσαι ανεξάρτητος και αισθάνεσαι ελεύθερος… 

   Η ποιότητα ζωής που προσφέρει η μονοκατοικία δε συγκρίνεται μ’ αυτήν σε μια πολυκατοικία. Ελπίζω λοιπόν στο μέλλον να μένω σε μονοκατοικία όλο τον χρόνο!

Π. Διονύσης, Β3

   Πολυκατοικία ή μονοκατοικία; Η κάθε επιλογή έχει υπέρ και κατά… 

   Αρχικά, σε μια μονοκατοικία δεν υπάρχει η στενότητα χώρου που παρατηρείται στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών. Κάθε μέλος της οικογένειας μπορεί να έχει τον προσωπικό του χώρο, ενώ παράλληλα υπάρχει και άφθονος χώρος για κήπο, παιχνίδι, μπάρμπεκιου, όπως και άνετο πάρκινγκ. Οι γείτονες είναι συνήθως σε κάποια απόσταση, οπότε λείπουν οι ενοχλήσεις από τα διπλανά διαμερίσματα. Επιπλέον, ο ιδιοκτήτης μιας μονοκατοικίας μπορεί να κάνει ό,τι επιθυμεί. Μπορεί να διαρρυθμίσει τους χώρους του σπιτιού σύμφωνα με το δικό του γούστο, χωρίς να αναγκάζεται να συμβιβαστεί, ενώ δε χρειάζεται να έρθει σε συμφωνία με κανέναν άλλο, όπως συμβαίνει στις πολυκατοικίες. Έχει τη δυνατότητα να κάνει ανακαίνιση, να βάψει το σπίτι του με όποιο χρώμα του αρέσει, να διαμορφώσει τον κήπο του ή να φτιάξει μια πισίνα. Τέλος, οι μονοκατοικίες βρίσκονται κυρίως στα προάστια, σε καθαρό περιβάλλον, μακριά από τους θορύβους της πόλης και από πυκνοκατοικημένες περιοχές. 

   Αυτό το τελευταίο βέβαια έχει και αρνητικές πλευρές. Τα προάστια βρίσκονται μακριά από δημόσιες υπηρεσίες και καταστήματα, ενώ δεν εξυπηρετούνται και τόσο καλά από τις αστικές συγκοινωνίες. Αντιθέτως, αυτοί που ζουν σε κάποια πολυκατοικία στην πόλη τα έχουν όλα «μέσα στα πόδια τους». Παράλληλα, από πρακτική άποψη, είναι πιο οικονομικό να αγοράσει ή να νοικιάσει κανείς ένα διαμέρισμα, παρά μια ολόκληρη μονοκατοικία. 

   Ωστόσο, τα πλεονεκτήματα της ζωής σε μονοκατοικία είναι σαφώς περισσότερα από τα μειονεκτήματα. Η ζωή σε μονοκατοικία προσφέρει γαλήνη, ηρεμία, ελευθερία, πράγματα που σε καμία περίπτωση δεν έχει κάποιος που ζει σε πολυκατοικία. Γι’ αυτό και για μένα είναι προτιμότερη από τη ζωή σε κάποιο διαμέρισμα, όσο πολυτελές κι αν είναι αυτό…

Μ. Ηλίας, Β1

Και μια αληθινή, κατά τον συγγραφέα της, ιστορία για το τι μπορεί να σου συμβεί αν ζεις σε κάποιο διαμέρισμα!

Συγκάτοικοι στην τρέλα - μια αληθινή ιστορία

   Εδώ και τρία χρόνια ζω με την οικογένειά μου στον τέταρτο όροφο μια εξαώροφης πολυκατοικίας στη Νέα Κρήνη. Στον κάθε όροφο υπάρχει μόνο ένα διαμέρισμα κι έτσι τα διαμερίσματα είναι αρκετά μεγάλα. Σε αντίθεση μ’ αυτά που συμβαίνουν στις περισσότερες πολυκατοικίες, εμείς έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τους γείτονές μας. 

   Το διαμέρισμα, ωστόσο. του πέμπτου ορόφου θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω καταραμένο. Κανείς δεν έχει μείνει εκεί για πάνω από έναν χρόνο! Όταν μετακομίσαμε εμείς στην οικοδομή, έμενε εκεί ένα ηλικιωμένο ζευγάρι.. Αυτοί ήταν και οι αγαπημένοι μου γείτονες. Γιατί; Το διαμέρισμα του πέμπτου, που είναι ακριβώς από πάνω μας, έχει ξύλινο δάπεδο, οπότε το περπάτημα ακούγεται αρκετά έντονα στον τέταρτο. Ε λοιπόν, οι γείτονές μας μπορεί να μην περπατούσαν, ούτε καν να μιλούσαν, καθώς ΠΟΤΕ δεν τους ακούσαμε. Αλλά όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν… Σε κάποια στιγμή έσπασε ένας σωλήνας στο μπάνιο τους και το νερό κατέληγε στο δικό μας μπάνιο. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούσαν να βρουν τι ακριβώς φταίει για τη διαρροή! Μέχρι να βρεθεί η αιτία του κακού, οι καλοί μας γείτονες είχαν πάρει την απόφαση να μετακομίσουν και το ταβάνι του μπάνιου μας είχε καταστραφεί. Έτσι, αναγκαστήκαμε να το βάψουμε και χάσαμε και τους άγιους αυτούς ανθρώπους…

   Αφού επιδιορθώθηκε η βλάβη, το διαμέρισμα έμεινε ξενοίκιαστο για αρκετό καιρό. Μετά ήρθε μια τετραμελής οικογένεια, οι γονείς και δύο κοριτσάκια ηλικίας τριών και πέντε ετών. Όπως προανέφερα, το πάτωμα του πέμπτου ορόφου είναι ξύλινο και στα παιδιά αυτής της ηλικίας αρέσει πολύ να παίζουν και να τρέχουν. Μάλιστα τα συγκεκριμένα παιδάκια φαίνεται πως προτιμούσαν για το παιχνίδι τους τις βραδινές ώρες, οπότε κάποιοι δεν μπορούσαν να κοιμηθούν… Χαρακτηριστικό είναι πως για περίπου τρεις εβδομάδες ο πατέρας μου, που δουλεύει δύσκολα ωράρια, όταν ερχόταν η ώρα του ύπνου, μετακόμιζε στη μάνα του που μένει απέναντι. Ένα βράδυ μάλιστα αναγκαστήκαμε να πάμε όλοι μαζί οικογενειακώς στη γιαγιά, καθώς η κατάσταση με το τρεχαλητό και τις φωνές των παιδιών στο διαμέρισμα του πάνω ορόφου είχε ξεφύγει... Καμιά φορά σκεφτόμουν πως λυπάμαι τον καημένο τον πατέρα τους, που έφευγε στις έξι το πρωί για να πάει στο στρατόπεδο (στρατιωτικός στο επάγγελμα). Ευτυχώς, η οικογένεια αυτή δεν έμεινε πολύ καιρό στην πολυκατοικία μας. Ο στρατιωτικός μετατέθηκε στο Σουφλί, κι έτσι μετακόμισαν και το μαρτύριο έλαβε τέλος. 

   Όχι όμως για πολύ.... Πέρυσι ήρθε μια καθηγήτρια μαθηματικών, η κόρη του ιδιοκτήτη του διαμερίσματος στον έκτο. Πήρε λοιπόν το διαμέρισμα στον πέμπτο και, εκεί που είπαμε πως θα ησυχάσουμε πια, ξεκινάει πλήρη ανακαίνιση του χώρου, με τρυπάνια, σφυριά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Αυτή τη φορά μετακόμισα εγώ πρώτος στη γιαγιά μου! Μετά βέβαια ακολούθησε και ο πατέρας μου. Το χειρότερο ήταν οι ώρες που ερχόταν το συνεργείο. 9 με 1 το πρωί και 4 με 7 το μεσημέρι! Ενημερώσαμε αρκετές φορές την κυρία καθηγήτρια πως ενοχλεί, αλλά δε συγκινήθηκε ιδιαιτέρως... Όταν η ανακαίνιση ολοκληρώθηκε επιτέλους και τακτοποιήθηκε στο σπίτι, έμεινε μόνο μερικούς μήνες, ώσπου της ήρθε η ιδέα να μετακομίσει στους γονείς της που μένουν από πάνω και να δώσει το διαμέρισμα προς ενοικίαση. 

   Όσο λοιπόν το σπίτι ήταν άδειο, βλέπαμε κόσμο να μπαινοβγαίνει και να το βλέπει. Και τελικά νοικιάστηκε... Πριν από λίγες μέρες, εγώ με τη μητέρα μου πετύχαμε στον ανελκυστήρα έναν ευγενικό και καλοπροαίρετο νεαρό κύριο, γύρω στα 35. Φαινόταν πολύ χαρούμενος. Μας συστήθηκε και μας είπε πως νοίκιασε το διαμέρισμα στον πέμπτο. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:

- Με τη γυναίκα μου ψάχναμε καιρό ένα σπίτι στο κέντρο της Καλαμαριάς και είμαστε τυχεροί που επιτέλους βρήκαμε ακριβώς αυτό που θέλαμε!

- Μπράβο, καλώς ήρθατε! Αν επιτρέπεται, αφού είστε μόνος με τη γυναίκα σας, γιατί επιλέξατε ένα τόσο μεγάλο σπίτι;

- Τώρα είμαστε μόνοι με τη γυναίκα μου, αλλά όχι για πολύ...

    Εκεί μας έκοψε κρύος ιδρώτας... Και όχι άδικα, αφού ο ευγενικός κύριος συνέχισε:

- Η γυναίκα μου είναι έγκυος σε ΤΡΙΔΥΜΑ και θέλαμε να βρούμε σπίτι με πίσω μπαλκόνι για τον ΣΚΥΛΟ μας!

   Πάρε τώρα το τριπλό εγκεφαλικό, και πάνε πες στον πατέρα σου πως έρχονται όχι ένα και δύο, αλλά τρία νεογέννητα μωρά και ένας σκύλος να μείνουν πάνω από το κεφάλι του και πως θα πρέπει να μετακομίσει πάλι στη μάνα του...

Κ. Μιχάλης, Β2