Το μαύρο κύμα

Με αφορμή το απόσπασμα από την "Ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει" του Λουίς Σεπούλβεδα με τίτλο "Το μαύρο κύμα", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Γυμνασίου εμπνεύστηκαν από την ιστορία της γλαροπούλας Κενγκά και τον αγώνα της για επιβίωση. 

Ζωγράφισαν σκηνές που τους/τις συγκίνησαν ή απέδωσαν την περιπέτεια της Κενγκά σε μορφή κόμικς…

Κ. Άλκης, Α2

Γ. Στέργιος, Α2

Π. Μενελίνα, Α4

Τ. Στέφανος, Α4

Κ. Ιπποκράτης, Α2

Τ. Μελίνα, Α4

Υιοθέτησαν την οπτική γωνία της Κενγκά για να αφηγηθούν την ιστορία της...

   Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό. Ένοιωθα γεμάτη χαρά, γιατί ήμουν έγκυος και περίμενα πώς και πώς να γεννήσω το αυγό μου! Μαζί με τους άλλους γλάρους από το σμήνος μου παίζαμε ξέγνοιαστοι με τα κύματα και κάθε τόσο βουτούσαμε για το πρωινό μας. Στην κατάστασή μου μια ελαφριά λιγουρίτσα δικαιολογείται! Βούτηξα λίγο πιο βαθιά, κυνηγώντας ένα παχουλό ψαράκι…

   Όταν όμως βγήκα στην επιφάνεια, ένα μεγάλο μαύρο κύμα με σκέπασε, πριν καν το καταλάβω! Όλα γύρω μου είχαν μαυρίσει… Ήμουν τυφλή! Ξαναβούτηξα στο νερό και ανοιγόκλεισα τα μάτια μου αρκετές φορές. Λίγο λίγο άρχισα να συνειδητοποιώ τη φριχτή μου μοίρα. Είχα μολυνθεί από αυτό το απαίσιο και βρομερό πράγμα που οι άνθρωποι αποκαλούν πετρέλαιο… Για μια στιγμή η καρδιά μου σταμάτησε. Κοίταξα τον ουρανό με το θολό μου βλέμμα. Τίποτα, κανείς… Οι σύντροφοί μου είχαν προλάβει να πετάξουν και να σωθούν. Αλλά έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Ο νόμος μας απαγορεύει την παρουσία των άλλων στον θάνατο κάποιου γλάρου. Με είχαν ξεγράψει, λοιπόν… 

   «Έφτασε η τελευταία μου ώρα, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα…», σκέφτηκα. Μα την ίδια στιγμή, η σκέψη πως μαζί μου θα χανόταν και το αυγό μου, με κινητοποίησε αμέσως. Έπρεπε να αντιδράσω, να επιβιώσω πάση θυσία, τουλάχιστον μέχρι να γεννήσω… 

Σ. Σίσσυ, Α4

   Καθώς έψαχνα για ένα λαχταριστό ψαράκι μέσα στη θάλασσα, παγιδεύτηκα σε μια πετρελαιοκηλίδα… Στην αρχή δεν μπορούσα καλά καλά να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Ένα υγρό πηχτό και μαύρο με είχε τυφλώσει! Ένιωσα να με γραπώνει από τα φτερά και σιγά σιγά να κλειδώνει σαν κλειδαριά όλους μου τους πόρους. Τότε κατάλαβα… Η μαύρη μάστιγα, ο χειρότερος εφιάλτης για κάθε γλάρο! Πανικοβλήθηκα, γιατί ήξερα τι με περιμένει. Είχα δει άλλους γλάρους να μολύνονται από πετρέλαιο και να αφήνονται να πεθάνουν αβοήθητοι, σύμφωνα με τον σκληρό μας νόμο. 

   Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γλιτώσω, με τα φτερά κολλημένα στο σώμα μου, δεν είχα άλλη επιλογή από το να βάλω τα δυνατά μου και να βρεθώ σε καθαρό νερό, κολυμπώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Καθάρισα τα μάτια μου και είδα ότι βρισκόμουν σε άθλια κατάσταση… Στην προοπτική ενός αργού και βασανιστικού θανάτου, άρχισα να καταριέμαι τους ανθρώπους που ευθύνονται για όλο αυτό το κακό που γίνεται στη φύση και σε μας, τα πλάσματά της.

   Προσπαθώντας με κάποιο τρόπο να κινηθώ, διαπίστωσα ότι το πετρέλαιο δεν έχει ποτίσει τις ρίζες των φτερών μου. Θυμήθηκα την ιστορία του Ίκαρου, που μου είχε διηγηθεί μια γριά συντρόφισσα από τα Φρισικά νησιά. Ο ήλιος οδήγησε τον Ίκαρο στον θάνατο, λιώνοντας το κερί στα φτερά του, εμένα όμως θα μπορούσε ίσως να μου σώσει τη ζωή, αν βοηθούσε να λιώσει το πετρέλαιο στα δικά μου! Αναθάρρησα και πήρα τη μεγάλη απόφαση να τα δώσω όλα για να ζήσω, να προλάβω έστω να γεννήσω το αυγό μου…

   Με όση δύναμη είχα, χτύπησα τις φτερούγες μου. Σηκώθηκα μόλις δυο πόντους, πριν ξαναπέσω με τα μούτρα στο νερό… Δεν τα παράτησα. Προσπάθησα ξανά και ξανά. Κάθε φορά πετούσα και πιο ψηλά! Έφτασα σχεδόν τον ήλιο, αλλά οι ακτίνες του δε μου έκαναν το χατίρι… 

   Οι ελπίδες μου άρχισαν να σβήνουν, αλλά η θέλησή μου να σώσω το αυγό μου ήταν μεγαλύτερη! Καταλάβαινα πως πρέπει να βρω ένα μέρος στην ενδοχώρα για να προσγειωθώ και ακολούθησα τη φιδωτή γραμμή του Έλβα. Σε μια ύστατη προσπάθεια, έκλεισα τα μάτια μου και φτερούγισα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει. Κατάκοπη πια, πέταξα πάνω από τον χρυσαφένιο ανεμοδείκτη του Αγίου Μιχαήλ, της μεγάλης εκκλησίας του Αμβούργου…

Φ. Ελισάβετ, Α4

… Ή να φανταστούν την εξέλιξή της.

   Φτεροκοπώντας απεγνωσμένα, κατάφερα να φτάσω στο Αμβούργο… Έβλεπα από πολύ κοντά πλέον το καμπαναριό της μεγάλης εκκλησίας της πόλης, ώσπου δεν είχα άλλες δυνάμεις. Πετούσα όλο και πιο χαμηλά και σε κάποια στιγμή, εξαντλημένη πια, έπεσα στο έδαφος... 

   Βρέθηκα σε μια μεγάλη πλατεία. Άκουγα γύρω μου φωνές, αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να ανοίξω τα μάτια μου… Ένιωθα όμως ότι κάποιοι άνθρωποι έψαχναν να βρουν τρόπο για να με σώσουν. Τελικά μεταφέρθηκα σε ένα ειδικό ιατρείο για την περίθαλψη άγριων ζώων. Εκεί, μετά από μεγάλη προσπάθεια, οι γιατροί κατάφεραν να βγάλουν το πετρέλαιο από τα πληγωμένα φτερά μου. Μετά με έβαλαν σε ένα άνετο κλουβί. Δεν έχω παράπονο, με φρόντισαν και με περιποιήθηκαν με στοργή και αγάπη…

   Πέρασαν πολλές μέρες, δύσκολες, αλλά γεμάτες ελπίδα, ώσπου άρχισα να κουνάω πάλι τις φτερούγες μου και να πετάω δειλά δειλά μέσα στο κλουβί. Ήμουν γεμάτη χαρά…
ΕΙΧΑ ΣΩΘΕΙ!

Τ. Αναστάσης, Α4

   «Ο Άγιος Μιχαήλ!» έκρωξε η Κενγκά, αναγνωρίζοντας το καμπαναριό της αμβουργιανής εκκλησίας. Όλο και έχανε ύψος, αφού τις φτερούγες της δεν μπορούσε πια ούτε να τις κουνήσει… Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και άρχισε σιγά σιγά να πέφτει. Τελικά προσγειώθηκε μπροστά στην εκκλησία. Πολλοί άνθρωποι πήγαιναν και έρχονταν βιαστικοί. Η Κενγκά, με όσες δυνάμεις τις απέμεναν, έκρωζε για βοήθεια, μα κανείς δε φαινόταν να την προσέχει… «Θα με αφήσουν λοιπόν να πεθάνω εδώ, αβοήθητη;», σκεφτόταν. Φοβόταν ότι το τέλος της πλησιάζει, αλλά αυτό που τη βασάνιζε περισσότερο ήταν αν θα καταφέρει να γεννήσει το αυγό της. Αυτή η λαχτάρα της, η πιο βαθιά και η πιο ισχυρή, την έκανε να κρατιέται ακόμα στη ζωή. 

   Τότε ένιωσε να την πλησιάζει ένα αγοράκι. Τη σήκωσε απαλά στα χέρια του και την πήρε μαζί του. Ο πατέρας του μικρού ήταν κτηνίατρος και τον είχε μάθει να νοιάζεται και να αγαπάει τα ζώα. Έτσι, χωρίς δισταγμό, περιμάζεψε τον κακοπαθημένο γλάρο και τον πήγε αμέσως στο κτηνιατρείο. Ο γιατρός έδωσε στον γιο του συγχαρητήρια για την καλή του πράξη! Του είπε ότι είναι περήφανος γι’ αυτόν και του υποσχέθηκε πως θα έκανε ό,τι μπορούσε για να σώσει τον γλάρο.

   Οι ελπίδες της Κενγκά αναπτερώθηκαν! Βέβαια, ο κτηνίατρος είχε αρκετή δουλειά να κάνει… Έπρεπε να την καθαρίσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε, προτού να είναι αργά. Με κόπο και υπομονή, το πετρέλαιο άρχισε να φεύγει από πάνω της λίγο λίγο, ώσπου έφυγε εντελώς. Έπειτα την άφησε να ξεκουραστεί και να ανακτήσει τις δυνάμεις της. Χάρη στην έγκαιρη φροντίδα που έλαβε, η Κενγκά, που δεν την είχαν πάρει και τα χρόνια, δεν άργησε να θεραπευτεί πλήρως. Μετά από λίγες μέρες ο κτηνίατρος και ο γιος του, πολύ χαρούμενοι που πήγαν όλα καλά, την άφησαν ελεύθερη. «Σώθηκα κι εγώ και το αυγό μου! Τελικά υπάρχουν και καλοί άνθρωποι… Ευχαριστώ!», έκρωξε η Κενγκά στους σωτήρες της. Μετά άνοιξε τις φτερούγες της και πέταξε μακριά, ψάχνοντας τις συντρόφισσές της…

Μ. Βασίλης, Α2

Άλλοι/ες προτίμησαν να καταθέσουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους για τη μόλυνση του περιβάλλοντος…

Άνθρωπος και περιβάλλον

   Το περιβάλλον είναι, ουσιαστικά, το ίδιο μας το σπίτι. Δεν του δείχνουμε όμως την ανάλογη φροντίδα… Οι θάλασσες και ο αέρας που αναπνέουμε μολύνονται, οι έμβιοι οργανισμοί δηλητηριάζονται και πεθαίνουν, οι πυρκαγιές αφανίζουν τα δάση. Τα απόβλητα από τα εργοστάσια, τα καυσαέρια, η υπεραλίευση και τόσα άλλα φέρνουν όλο και πιο κοντά την «ώρα μηδέν». Και για όλα αυτά υπεύθυνος είναι βέβαια ο άνθρωπος. Με τον εγωκεντρισμό του, πιστεύει πως έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Μπροστά στο κέρδος δε σκέφτεται ότι καταστρέφει τη φύση και, τελικά, τον ίδιο του τον εαυτό. 

   Στις μέρες μας υπάρχουν πολλές οικολογικές οργανώσεις σε διάφορες χώρες του κόσμου, αλλά και με δράση σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα μέλη τους προσπαθούν με κάθε τρόπο να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο σχετικά με τους κινδύνους που απειλούν το περιβάλλον. Ωστόσο, παρόλο που το θέμα αυτό αναφέρεται και συζητιέται συχνά στην τηλεόραση, στις εφημερίδες και γενικότερα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι περισσότεροι από εμάς συνεχίζουμε να μην το παίρνουμε στα σοβαρά και να το αντιμετωπίζουμε με αδιαφορία. Ας πούμε, το να ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια μας ή έστω να τα μαζεύουμε, να φροντίζουμε το πράσινο, να μην αγοράζουμε περιττά πράγματα, σπαταλώντας πόρους και ενέργεια, είναι απλά και μικρά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας. Δε χρειάζονται ειδικές γνώσεις και ικανότητες, μόνο αγάπη και για το περιβάλλον, στο οποίο ζούμε και εμείς οι ίδιοι. 

   Το περιβάλλον φωνάζει, ζητάει με τον τρόπο του να το προστατέψουμε και οι περισσότεροι από εμάς του γυρνάμε την πλάτη. Ας αλλάξουμε στάση, λοιπόν, πριν να είναι πολύ αργά… 

Χ. Μαριτίνα, Α4

   Στις μέρες μας το πρόβλημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος έχει ξεφύγει επικίνδυνα… Ωστόσο, υπάρχει αμοιβαία εξάρτηση ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον, κι αυτό σημαίνει ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος επηρεάζει άμεσα τον άνθρωπο. Βέβαια, γι’ αυτή την κατάσταση φταίει ο ίδιος και μόνο. Με την αλόγιστη εκμετάλλευση της φύσης έχει οδηγήσει τον πλανήτη στο χείλος του γκρεμού…

   Οι μεγαλύτεροι, που λένε πως θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, ας αναλογιστούν πως αυτοί οι ίδιοι καταστρέφουν τον κόσμο στον οποίο αυτά θα μεγαλώσουν και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους, όσο είναι ακόμα καιρός. Όσον αφορά τη νεότερη γενιά, σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η περιβαλλοντική εκπαίδευση. Είναι σκόπιμο από μικρή ηλικία να καταλάβουν όλοι τι σημαίνει περιβάλλον και να συνειδητοποιήσουν την αξία του, προκειμένου να το προστατέψουν. 

   Η φύση έχει αρχίσει ήδη να εκδικείται τον άνθρωπο για τις καταστροφές που της έχει προκαλέσει. Πλημμύρες, πυρκαγιές, κλιματική αλλαγή και υπερθέρμανση του πλανήτη… Μέχρι τώρα έχουν γίνει πολλά λάθη, αλλά είναι στο χέρι όλων μας να τα διορθώσουμε, με την προϋπόθεση ότι θα σκύψουμε πάνω από το πρόβλημα με ευαισθησία και αίσθημα ευθύνης. Αν δεν καταλάβουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, δε θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τις τραγικές συνέπειες… Η εξίσωση είναι απλή:

ΣΩΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ - ΣΩΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ

Π. Δημήτρης, Α4

Και ένα ποίημα!

Η περιπέτεια της Κενγκά

Μέσα στο μαύρο κύμα 

μια γλαροπούλα παγιδεύτηκε. Τι κρίμα!

Να φύγει δεν μπορεί…

Εγκλωβισμένη στη μαύρη κηλίδα,

πώς θα καταφέρει να σωθεί;

Με τα φτερά της κολλημένα 

απ’ της μάστιγας τη βρομιά

να πετάξει δεν μπορεί ούτε σταλιά!

Τις συντρόφισσές της κοιτά ψηλά εκεί,

μα ξέρει πως καμιά κοντά της δε θα ’ρθει,

γιατί έτσι είναι του νόμου η προσταγή!

Το πετρέλαιο σιγά σιγά τους πόρους φράζει

την ανάσα της πια με δυσκολία βγάζει.

Πόσο θα κρατήσει το μαρτύριο αυτό;

Καλύτερα να τη φάει ένα ψάρι στο λεπτό!

Αχ! Αυτοί οι άνθρωποι στου κέρδους τον βωμό

θυσιάζουν ό, τι υπάρχει στη φύση καλό…

Αργά και βασανιστικά η ώρα περνά 

και μια ιδέα την τυραννά:

πώς το αυγό της θα γεννήσει

και ποιος θα το φροντίσει...

Δίνει δύναμη στα πόδια, να πετάξει προσπαθεί. 

Όχι! Δεν έχει τελειώσει ακόμη η ζωή!

Σε καθαρό νερό με δυσκολία πηγαίνει,

τα καταφέρνει και επιμένει.

Τα φτερά της ακόμη κολλημένα, 

με πετρέλαιο λερωμένα,

να τα καθαρίσει τολμά, για να πετάξει ψηλά.

Πετάει, πέφτει, πετάει, τα καταφέρνει!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΕΝΓΚΑ!

Μ. Γιώργος, Α2

Τραγούδια, συνταγές και δώρα φιλίας!

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου επέλεξαν τραγούδια που εκφράζουν την άποψή τους για τη φιλία και που θα ήθελαν να αφιερώσουν στον καλύτερό τους φίλο/η...

Wiz Khalifa ft Charlie Puth - See you again

It's been a long day without you, my friend 

And I'll tell you all about it when I see you again 

We've come a long way from where we began 

Oh, I'll tell you all about it when I see you again 

When I see you again 

Damn, who knew? 

All the planes we flew, good things we been through 

That I'd be standing right here talking to you 

'Bout another path, I know we loved to hit the road and laugh 

But something told me that it wouldn't last 

Had to switch up, look at things different, see the bigger picture 

Those were the days, hard work forever pays 

Now I see you in a better place 

First, you both go out your way and the vibe is feeling strong 

And what's small turned to a friendship, a friendship turned to a bond 

And that bond will never be broken, the love will never get lost 

And when brotherhood come first, then the line will never be crossed 

Established it on our own when that line had to be drawn 

And that line is what we reached, so remember me when I'm gone 

How could we not talk about family when family's all that we got? 

Everything I went through you were standing there by my side 

And now you gonna be with me for the last ride 

So let the light guide your way, yeah 

Hold every memory as you go 

And every road you take 

Will always lead you home, home 

It's been a long day without you, my friend 

And I'll tell you all about it when I see you again 

We've come a long way from where we began 

Oh, I'll tell you all about it when I see you again 

When I see you again 

   Αυτό το τραγούδι μου φέρνει στο μυαλό έναν παλιό συμμαθητή μου, τον Νίκο. Τον γνώρισα στην Τρίτη Δημοτικού, όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα από τη Ρωσία. Ο πατέρας του είναι πρόξενος, γι’ αυτό με την οικογένειά του μετακόμιζαν συχνά σε διάφορες χώρες. Η αλήθεια είναι πως τους πρώτους μήνες δεν περνούσε και τόσο καλά εδώ… Καθώς δεν ήξερε ακόμα καλά τη γλώσσα, τα παιδιά στο σχολείο δεν τον έβαζαν στα παιχνίδια τους, επειδή δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν μαζί του. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό… Πολλοί στο σχολείο τον κορόιδευαν, επειδή ήταν εύσωμος. Πρέπει να ομολογήσω ότι ανάμεσα σ’ αυτούς ήμουν κι εγώ, κάτι για το οποίο τώρα ντρέπομαι και μετανιώνω… 

   Όλα όμως άλλαξαν όταν μετά από λίγο καιρό ο Νίκος έμαθε να μιλάει άπταιστα ελληνικά. Έτσι, μπορέσαμε να γνωρίσουμε τον θαυμάσιο χαρακτήρα του! Είδαμε ότι ήταν ένα παιδί ευγενικό και έξυπνο. Μάλιστα, ήταν και πολύ καλός στα αγγλικά και μας βοηθούσε σ’ αυτό το μάθημα όποτε το χρειαζόμασταν. Φυσικά κι εμείς, μόλις καταλάβαμε τι χάναμε, αλλάξαμε τελείως στάση απέναντί του. Οι κοροϊδίες προς το πρόσωπό του σταμάτησαν και του φερόμασταν πλέον σωστά. Είχαμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι! 

   Δυστυχώς όμως, ο Νίκος έφυγε από την Ελλάδα στην Πέμπτη Δημοτικού για να πάει στη Γεωργία, την πατρίδα του. Το τελευταίο βράδυ πριν φύγει, έκανε πάρτι μία συμμαθήτριά μας και είχε καλέσει όλη την τάξη. Περνούσαμε τόσο ωραία, όταν σε κάποια στιγμή έφτασε η ώρα να φύγει ο φίλος μας... Όλοι κλαίγαμε σπαρακτικά και τον αγκαλιάζαμε. Δε θέλαμε με τίποτα να τον αποχωριστούμε, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα… 

   Όλο αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν πρέπει να βιάζεται κανείς να βγάλει συμπεράσματα, ούτε να κρίνει τους άλλους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Ευτυχώς, κρατήσαμε επικοινωνία με τον Νίκο μέσω των social media. Ανυπομονώ τόσο πολύ να τον ξαναδώ! Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος που του αφιερώνω αυτό το τραγούδι…

Π. Κωνσταντίνα, Β4

Bruno Mars - Count on me

If you ever find yourself stuck in the middle of the sea

I'll sail the world to find you

If you ever find yourself lost in the dark and you can't see

I'll be the light to guide you

If you're tossin' and you're turnin'

And you just can't fall asleep

I'll sing a song beside you

And if you ever forget how much you really mean to me

Every day I will remind you

We find out what we're made of

When we are called to help our friends in need

You'll always have my shoulder when you cry

I'll never let go, never say goodbye

You know...

You can count on me like 1, 2, 3

I'll be there

And I know when I need it

I can count on you like 4, 3, 2

And you'll be there

'Cause that's what friends are supposed to do, oh yeah

You can count on me 'cause I can count on you

   Το τραγούδι αυτό εκφράζει όλα όσα χαρακτηρίζουν μια αληθινή φιλία για μένα... Ο κολλητός σου είναι αυτός στον οποίο μπορείς να βασιστείς. Θα είναι πάντα εκεί για εσένα, θα γίνει το φως που θα σε καθοδηγήσει, θα σε βοηθήσει να ξαναβρείς τον εαυτό σου σε μια δύσκολη στιγμή. Υπάρχουν στην πραγματικότητα τέτοιοι φίλοι; Οι στίχοι του τραγουδιού με κάνουν να ελπίζω ότι όντως υπάρχουν! 

Π. Ραφαέλα, Β4

Γεράσιμος Ανδρεάτος - Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε

τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους

παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε

ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

που θυμάσαι και θυμάμαι

τίποτα δε χάθηκε ακόμα

όσο ζούμε και πονάμε

χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι

αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας

χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι

αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

που θυμάσαι και θυμάμαι

τίποτα δε χάθηκε ακόμα

όσο ζούμε και πονάμε

χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

μόνο τρόπο να κοιτάνε

   Κατά τη γνώμη μου, ένας ύμνος στη φιλία… Πρόκειται για το τραγούδι των τίτλων της ελληνικής σειράς «Λόγω Τιμής», η οποία προβλήθηκε το 1996. 20 χρόνια μετά, τα μέλη της παρέας που πρωταγωνιστούσαν στη σειρά αυτή «βρέθηκαν ξανά στα ίδια μέρη», κάτι που το βρίσκω ιδιαίτερα συγκινητικό. Λοιπόν, το τραγούδι αυτό το έχω συνδέσει με κάποιους φίλους μου, με τους οποίους έχουμε χαθεί για διάφορους λόγους (που δεν είχαν να κάνουν με εμάς) και που δε θα τους ξεχάσω ποτέ, όπως ελπίζω κι εκείνοι… Όλες οι στιγμές που περάσαμε, τα αστεία, τα όνειρά μας θα μας μείνουν αξέχαστα και ειλικρινά εύχομαι να ξαναβρεθούμε κι εμείς στο μέλλον. Άλλωστε, η αληθινή φιλία κρατάει για πάντα! 

Γ. Γιώργος, Β2

Άλλοι/ες προτίμησαν να παρουσιάσουν τις δικές τους "συνταγές" για μια τέλεια φιλία...

Συνταγή για μια τέλεια φιλία!
Υλικά

✔ Αγάπη

✔ Εμπιστοσύνη

✔ Εχεμύθεια

✔ Κατανόηση

✔ Συμπαράσταση

✔ Αγκαλιές

✔ Χιούμορ

Εκτέλεση

Κοσκινίζουμε την αγάπη, για να φύγει η ζήλια, και την εμπιστοσύνη, για να διώξουμε το ψέμα. Μετά από αυτή την προετοιμασία, βάζουμε στην καρδιά μας όλα τα απαραίτητα συστατικά και ανακατεύουμε όσο πιο συχνά μπορούμε για πολλά χρόνια, ώστε να ζυμωθούν και να δέσουν καλά. Σιροπιάζουμε με αγκαλιές, στολίζουμε παιχνιδιάρικα με χιούμορ, και η τέλεια φιλία μας είναι έτοιμη!

Β. Ηλίας, Β2

Κέικ φιλίας
Υλικά

- 250 γρ. αμοιβαίο σεβασμό 

- 2 ½ φλιτζάνια ειλικρίνεια 

- Αφοσίωση και συνέπεια 

- 500 γρ. αληθινή αγάπη 

- 1 φλιτζάνι γέλιο 

- Ευτυχία για το άρωμα 

- Και φυσικά, αστεία και πειράγματα για το πασπάλισμα! 

Εκτέλεση

   Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάμε τον αμοιβαίο σεβασμό μέχρι να λιώσει και ρίχνουμε τμηματικά την ειλικρίνεια. Συμπληρώνουμε με προσοχή την αφοσίωση και τη συνέπεια, συνεχίζοντας το χτύπημα. Προσθέτουμε την αληθινή αγάπη με το γέλιο και την ευτυχία και ανακατεύουμε απαλά. Προσέχουμε να μη σχηματιστούν σβόλοι εγωισμού και παρεξηγήσεων. 

   Βάζουμε το μίγμα για το κέικ της φιλίας σε μια φόρμα σε σχήμα καρδιάς και ψήνουμε σε μέτριο προθερμασμένο φούρνο μέχρι να ροδίσει. Το αφήνουμε να ξεκουραστεί όσο χρειάζεται και το σερβίρουμε πασπαλισμένο με όσα αστεία κι πειράγματα μας αρέσει. 

Καλή όρεξη!

Ζ. Νικόλας, Β2

…Ή να χαρίσουν ένα δώρο στον καλύτερό τους φίλο/η!

   Το δώρο που θα έκανα στην κολλητή μου, αν είχα την οικονομική δυνατότητα, είναι ένα εισιτήριο για να πάει να δει τους ALL-STAR του NBA. Είναι το όνειρό της να θαυμάσει από κοντά όλους αυτούς τους περίφημους μπασκετμπολίστες εν δράσει και θα ήθελα να της χαρίσω εγώ αυτή την αξέχαστη εμπειρία. Βέβαια, ακόμα είμαι πολύ μικρή για να μπορέσω να της κάνω ένα τέτοιο δώρο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει στο μέλλον… 

Γ. Ευτυχία, Β2

   Στην καλύτερή μου φίλη θα χάριζα ένα ταξίδι στην Ισπανία. Λατρεύει ό,τι έχει να κάνει μ’ αυτή τη χώρα και μάλιστα μαθαίνει ισπανικά, οπότε αυτό θα είναι μια έκπληξη που σίγουρα θα την ενθουσιάσει! Είναι αλήθεια πως δεν μπορώ να της προσφέρω ένα τέτοιο δώρο άμεσα, αλλά όταν μεγαλώσουμε θα το προσπαθήσω! Και μάλιστα - γιατί όχι; - να κάνουμε αυτό το ωραίο ταξίδι μαζί!

Α. Αναστασία, Β2

Για τη φιλία και τους φίλους

Στο πλαίσιο της σχετικής συζήτησης, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου καταθέτουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους για τη φιλία στις μέρες μας… 

Η σημασία της φιλίας και των φίλων

   Τι είναι άραγε φιλία; Ποια απάντηση μπορεί κανείς να δώσει σ’ αυτή την ερώτηση; Λοιπόν, οι φίλοι για μένα είναι οι συγγενείς τους οποίους διαλέγουμε εμείς. Η φιλία είναι μια σχέση πολύ στενή, που πυροδοτεί βαθιά συναισθήματα. Φίλος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο μπορείς να μοιραστείς τους φόβους σου, τα μυστικά σου, τα προβλήματά σου, στην ουσία τα πάντα, και να νιώσεις τη συμπαράσταση και τη στήριξή του. Όταν φτάνω στο σημείο να χαρακτηρίσω κάποιον ως φίλο μου, αυτό σημαίνει ότι έχει κερδίσει την αγάπη, το ενδιαφέρον, τον σεβασμό μου, και θέλω να πιστεύω πως αυτό είναι αμοιβαίο. Επιπλέον, φίλος είναι ο άνθρωπος που μαζί του περνάς καλά και διασκεδάζεις με κάθε τρόπο, ακόμα και κάνοντας τρέλες. Γιατί η φιλία είναι στιγμές... Άλλες φορές καλές και άλλες κακές. Όλοι έχουμε τις δύσκολες ώρες και μέρες μας. Και σ’ αυτές μπορεί να διαφωνήσουμε, ακόμα και να μαλώσουμε με τον φίλο μας. Αν όμως η σχέση είναι αληθινή, όλα ξεπερνιούνται και ξεχνιούνται. 

   Τελικά, συμφωνώ απόλυτα με την παροιμία «Ο φίλος είναι πιο απαραίτητος και απ’ τη φωτιά και απ’ το νερό»...

Δ. Ραφαηλία, Β2

Η φιλία στις μέρες μας

   Η φιλία, αυτό το ανεκτίμητο αγαθό, σήμερα περνάει κρίση… Πολλοί άνθρωποι πλέον δε δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην αξία της φιλίας, αλλά κυρίως στα υλικά αγαθά. Λείπει ίσως ο χρόνος, λόγω των γρήγορων ρυθμών ζωής στην εποχή μας, αλλά και η ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, αφού η τεχνολογία έχει σε μεγάλο βαθμό αντικαταστήσει την επικοινωνία των ανθρώπων πρόσωπο με πρόσωπο.

   Για να δημιουργηθεί μια αληθινή φιλία θα πρέπει η αμοιβαία εκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός, η αφοσίωση, η κατανόηση και η ειλικρίνεια να παραμερίσουν τον εγωισμό και το ατομικό συμφέρον. Αυτό είναι κάτι που κερδίζεται μέσα από την αλήθεια του εαυτού μας απέναντι στον συνάνθρωπο. Γι’ αυτό και η φιλία ήταν, είναι και θα είναι μια σημαντική αξία… Γι’ αυτό και σε όσα λεξικά κι αν ψάξει κανείς να βρει τον ορισμό της φιλίας, πάντα θα καταλήγει σε δύο λέξεις: εμπιστοσύνη και πάνω από όλα αγάπη!

Β. Ηλίας, Β2

Πότε οι φίλοι είναι αληθινοί

   Ποιος δε θα ήθελε να έχει πολλούς φίλους και να τον αγαπάνε όλοι; Δυστυχώς όμως, και ας το πάρουμε απόφαση, αυτό είναι αδύνατο… Ό,τι και να κάνεις, σε κάποιους δε θα αρέσεις. Γι’ αυτό για μένα είναι σαφώς προτιμότερο να έχεις λίγους και καλούς φίλους, με τους οποίους να μπορείς πραγματικά να είσαι ο εαυτός σου, παρά να προσπαθείς να τα πηγαίνεις καλά με όλους, δείχνοντας στον καθένα αυτό που θέλει να δει σε σένα. Όταν αλλάζεις πρόσωπο για κάποιον άλλο, δε θα κερδίσεις τίποτα, παρά μόνο μια ψεύτικη φιλία… Μόνο οι άνθρωποι που σε αποδέχονται και σε αγαπούν όπως είσαι αξίζουν να λέγονται φίλοι σου!

Ε. Κλήμης, Β2

… Για τη φιλία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…

Οι «φίλοι» του Facebook είναι φίλοι;

   Ζούμε στην εποχή της τεχνολογικής ανάπτυξης. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύζουν τη ζωή όλων, με σκοπό να απλοποιήσουν την επικοινωνία μας. Η νέα γενιά ανθρώπων έχει προσαρμοστεί απόλυτα σ’ αυτή την πραγματικότητα, ακολουθώντας την τάση της εποχής, όχι σπάνια μάλιστα σε σημείο εθισμού.

   Αναμφίβολα, τα ποικίλα μέσα ηλεκτρονικής επικοινωνίας, όπως και το Facebook, δίνουν τη δυνατότητα στους χρήστες να επικοινωνούν εύκολα και γρήγορα από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Άτομα εσωστρεφή και κλειστοί χαρακτήρες έχουν τη δυνατότητα, με κάποιο τρόπο, να κοινωνικοποιηθούν. Από την άλλη πλευρά όμως, η υπερβολή στη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πολλές φορές καταλήγει να απομονώνει, τους νέους κυρίως, από τον πραγματικό κόσμο. Δυστυχώς, συχνά οι φιλίες που δημιουργούνται στο Facebook είναι ψεύτικες και παραπλανητικές. Πολλοί πιστεύουν πως, αποκτώντας φίλους στο διαδίκτυο, γίνονται κοινωνικά αποδεκτοί. Αυτό είναι μια μεγάλη πλάνη… Οι διαδικτυακοί φίλοι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να πάρουν τη θέση ενός αληθινού φίλου. Μπορεί να μην ξέρεις καν το πραγματικό τους πρόσωπο, ούτε αυτοί να ξέρουν το δικό σου. Δεν είναι δίπλα σου ως φυσική παρουσία στη χαρά σου, ούτε μπορούν να σου κρατήσουν το χέρι σε μια δύσκολη στιγμή.

   Η άμεση επικοινωνία, λοιπόν, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικατασταθεί από την επικοινωνία μέσω Facebook ή μηνυμάτων. Αντί να αναζητούμε τη φιλία και την αποδοχή μέσα από μια οθόνη, ας επιλέξουμε να περνάμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε με τα άτομα που νοιάζονται πραγματικά για εμάς, τους αληθινούς μας φίλους…

Α. Ευδοκία, Β2

   Η λέξη «φίλος» απέκτησε ένα νέο νόημα, όταν φτιάχτηκαν εφαρμογές και site όπως το Facebook, το Instagram, το Twitter... Σήμερα, σε μεγάλο βαθμό, η κοινωνικότητα των ανθρώπων, ακόμα και η ψυχολογία τους, κρίνεται και εξαρτάται από τους followers και τα like. 

   Ωστόσο, οι φίλοι του Facebook δεν είναι αληθινοί φίλοι! Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συχνά δεν ξέρουμε ποιος είναι στην πραγματικότητα κάποιος που εμφανίζεται ως «φίλος» μας. Γι’ αυτό καλά θα κάνουμε να είμαστε προσεκτικοί. Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε και να αποδεχόμαστε τον καθένα ως «φίλο», ούτε να δίνουμε προσωπικά μας στοιχεία χωρίς δεύτερη σκέψη. Επίσης, φωτογραφίες και προσωπικές στιγμές δεν είναι σκόπιμο να δημοσιοποιούνται εύκολα και αβασάνιστα… Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι που έλεγαν «Τὰ ἐν οἴκῳ μὴ ἐν δήμῳ»!

   Αν θέλουμε, λοιπόν, αληθινές και ουσιαστικές φιλίες, ας τις ψάξουμε γύρω μας, στον πραγματικό κόσμο!

Π. Δημήτρης - Σ. Δημήτρης, Β4

…Όπως και για το ποιος είναι ο ιδανικός φίλος.

Ο ιδανικός φίλος 

   Πότε μπορούμε να θεωρήσουμε κάποιον ως φίλο μας; Φίλο αληθινό, στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια; 

   Αρχικά, ο ιδανικός φίλος είναι εχέμυθος, ώστε να μπορείς να του εμπιστεύεσαι ό,τι σε απασχολεί και να είσαι ήσυχος ότι τα μυστικά σου θα μείνουν μεταξύ σας. Είναι επίσης απαραίτητο να σε δέχεται έτσι όπως είσαι και να μην προσπαθεί να σε αλλάξει. Σου προσφέρει με ανιδιοτέλεια τη συμπαράστασή του στις δύσκολες στιγμές και αποτελεί ένα στήριγμα που είναι εκεί για σένα όταν το χρειαστείς. Παράλληλα, σε υποστηρίζει συναισθηματικά και σε βοηθάει να πετύχεις τους στόχους σου. Σημαντικό ρόλο παίζει και το να είναι ο φίλος σου ευχάριστος και με χιούμορ, ώστε να περνάτε καλά μαζί.

   Μια αληθινή φιλία μας προσφέρει παρέα και συντροφικότητα. Επίσης, μας κάνει νιώθουμε πιο σίγουροι και ασφαλείς στη ζωή, καθώς ξέρουμε πως ό,τι και αν συμβεί ο φίλος μας θα μας βοηθήσει. Μας χαρίζει γέλιο, χαρά και υπέροχες αναμνήσεις, καθώς οι στιγμές που μοιραζόμαστε με τους φίλους μένουν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη μας. Άρα, μια τέτοια φιλία είναι πολύτιμη και πρέπει να είμαστε και εμείς εξίσου καλοί φίλοι, για να κρατήσει για πάντα!

Χ. Δέσποινα, Β4

   Η φιλία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή όλων μας. Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά ενός ιδανικού φίλου;

   Πρώτο και κύριο, ο ιδανικός φίλος βρίσκει πάντα χρόνο για σένα και σε αποδέχεται με τα καλά σου και με τα κακά σου, κι ας είσαι από τους δύσκολους χαρακτήρες! Τον χαρακτηρίζουν η ειλικρίνεια και η καλοπροαίρετη κριτική, χωρίς βέβαια να γίνεται προσβλητικός, ώστε να διορθώσεις τα λάθη σου και να ξεπεράσεις τα ελαττώματά σου. Έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου και σε περιβάλλει με τη δική του. Επιπλέον, θα είναι δίπλα σου σε κάθε δύσκολη στιγμή στη ζωή σου, θα ακούσει προσεκτικά το πρόβλημά σου και θα κάνει τα πάντα για να νιώσεις καλύτερα. Τέλος, ο αληθινός φίλος δε μένει κολλημένος στα λάθη του παρελθόντος, αλλά σε συγχωρεί και ξεκινάει τη σχέση σας από την αρχή… 

   Ένας τέτοιος φίλος είναι σωστός θησαυρός! Μας κρατά συντροφιά όταν είμαστε χαρούμενοι, αλλά κι όταν δεν είμαστε και στα καλύτερά μας. Έχουμε τον δικό μας κώδικα και τρόπο να επικοινωνούμε μεταξύ μας, που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει! Μαζί μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς, τις ιδέες και τα όνειρά μας για το παρόν και για το μέλλον.

   Τελικά, ιδανικός φίλος είναι αυτός που μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι…

Γ. Χριστίνα, Β2 - Χ. Πέτρος, Β4 

Δύο καλές φίλες

Γ. Ελισάβετ, Β2 - Τ. Δήμητρα, Β4

Και ένα ποίημα για τη φιλία!

Ο ρόλος της φιλίας

Η φιλία είναι λέξη ιερή,

αλλά καθόλου απλή.

Είναι σημαντικός δεσμός για πολλούς,

οικογένεια για αρκετούς.

Δεν είναι μόνο ένας ο ορισμός,

καθώς για τον καθένα είναι διαφορετικός.

Ο ρόλος του φίλου είναι μοναδικός,

σε κάθε ηλικία ξεχωριστός.

Για τους εφήβους, και για μένα προσωπικά,

η φιλία σημαίνει πολλά.

Μπορεί να προϋποθέτει αρκετά,

μα και προσφέρει χίλια δυο καλά.

Ανιδιοτέλεια, εχεμύθεια, ειλικρίνεια, αφοσίωση 

για να υπάρξει απαιτεί

συντροφικότητα, συμπαράσταση, κατανόηση 

σου προσφέρει στη ζωή.

Ο φίλος ο καλός

είναι πάντοτε πιστός,

δε σε κουτσομπολεύει,

ούτε σε κοροϊδεύει.

Για να είναι η φιλία παντοτινή

πρέπει η αγάπη να κυριαρχεί.

Τα συναισθήματα να νικούν τον εγωισμό,

να ξεπερνούν κάθε καβγά και τσακωμό.

Οι φίλοι οι αληθινοί

φαίνονται στη δύσκολη στιγμή,

σε αντίθεση με την παρέα,

που είναι μόνο για να περνάμε ωραία.

Σπάνια η τέλεια φιλία,

μα μεγάλη έχει αξία…

Φ. Πελαγία, Β4

Το πιο γλυκό ψωμί

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του λαϊκού παραμυθιού "Το πιο γλυκό ψωμί" οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ τάξης ζωγράφισαν...

Ο γέροντας

Τ. Κατερίνα, Α4

Ο βασιλιάς και ο γέροντας

Κ. Νίκος, Α2

Η μεταμφίεση του βασιλιά

Χ. Μαριτίνα, Α4

Απέδωσαν το παραμύθι ή μόνο το τέλος του σε μορφή κόμικς...

Χ. Νίκος, Α4

Μ. Ειρήνη, Α2

Παρουσίασαν παροιμίες, λαϊκές λέξεις και φράσεις σχετικές με το ψωμί...   

   Το ψωμί, ως βασικό διατροφικό είδος των ανθρώπων του λαού, χρησιμοποιήθηκε με το πέρασμα των χρόνων σε πολλές διαφορετικές εκφράσεις του καθημερινού του λόγου, δηλώνοντας έτσι τη σπουδαιότητά του. Επίσης, πολλές παροιμίες έχουν ως θέμα το ψωμί.

- Θα φάει πολλά ψωμιά (ή καρβέλια) ακόμη: έχει ακόμη να γνωρίσει ή να βιώσει πολλά. 

- Λίγα είναι τα ψωμιά του ή τα έφαγε τα ψωμιά του: βρίσκεται πια στα τελευταία του, δε θα ζήσει για πολύ ακόμη.

- Δουλεύει για το ψωμί του: δουλεύει για τα αναγκαία της ζωής.

- Δεν έχει ψωμί να φάει: είναι πολύ φτωχός.

- Είπαμε το ψωμί ψωμάκι: λέγεται για εποχές πείνας και δυσκολιών.

- Φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι: έχουμε ζήσει πολλά μαζί, εύκολες, αλλά και δύσκολες καταστάσεις - λέγεται για μια πολύχρονη και σταθερή φιλία.

- Αυτή η δουλειά έχει πολύ ψωμί (ή φαΐ): αυτή η δουλειά είναι σίγουρη και κερδοφόρα.

- Δε βγαίνει ψωμί (ή βούτυρο): δεν υπάρχει κέρδος.

- Πουλιέται σαν (ζεστό) ψωμί: έχει μεγάλη ζήτηση.

- Αυτό είναι ψωμοτύρι για μένα: εύκολη δουλειά.

- «…και ξερό ψωμί»: για να δείξουμε ότι θέλουμε ή υποστηρίζουμε κάτι φανατικά, αυτό και μόνο αυτό και τίποτε άλλο.

- Υγεία και ξερό ψωμί: όταν υπάρχει η υγεία, τα υλικά αγαθά έχουν δευτερεύουσα σημασία.

- Το έδωσε για ένα κομμάτι (ή για μια μπουκιά) ψωμί: το έδωσε πολύ φτηνά, με μικρό αντάλλαγμα.

- Μα το ψωμί που τρώω…: οι άνθρωποι του λαού σέβονται το ψωμί και ορκίζονται σ’ αυτό.

- Να τιμάς το ψωμί που τρως: να σέβεσαι τη δουλειά σου, αφού σου παρέχει τα απαραίτητα για να ζεις.

- Βρε τον ψωμοπάτη!: λέγεται για κάποιον που αθέτησε τον όρκο του και περιφρονείται από τους ανθρώπους.

- Ψωμί δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη - Ψωμί δεν έχουμε, τυρί ζητάμε: δεν έχουμε τα βασικά και ζητάμε τα επιπλέον.

- Κάποιος φούρνος γκρεμίστηκε…: λέγεται για κάποιο σπάνιο ή απρόσμενο γεγονός.

- «Από πολλούς φούρνους έφαγε ψωμί.»: από πολλές ευκαιρίες έβγαλε κέρδος.

- «Άνθρωπος που δεν πεινάει, τι θα πει ψωμί δεν ξέρει.»: ο χορτάτος δεν ξέρει τι θα πει πείνα.

- «Εσύ το κανταΐφι και εγώ ούτε ψωμί αρμένικο…»: μεροληπτική και άδικη μεταχείριση ή μοιρασιά.

- «Όταν έχεις ψωμί, είσαι έξυπνος.»: όταν είσαι πλούσιος, τα λόγια σου φαίνονται έξυπνα στους άλλους.

- «Ψωμί δε γίνεται χωρίς προζύμι.»: για να ξεκινήσεις μια δουλειά, θα πρέπει να έχεις τα απαραίτητα εφόδια.

- «Το ψωμί της γειτόνισσας είναι γλυκό.»: αυτό που έχει ο άλλος είναι καλύτερο.

- «Ψωμί μη λείψει σπίτι μας και φούρνος μην καπνίσει.»: κοιτάζω το συμφέρον μου και δε με νοιάζει για τους άλλους.

- «Όποιος δε θέλει (ή βαριέται) να ζυμώσει, πέντε (ή δέκα) μέρες κοσκινίζει.»: όποιος δε θέλει να τελειώσει μια δουλειά καθυστερεί.

- «Φουρνίζει κεραμίδια και ξεφουρνίζει ψωμιά.» - «Βγάζει από κρύο φούρνο ζεστό ψωμί.»: είναι πολύ ικανός.

- «Του ψωμιού η ομορφιά από της μαγιάς το φούσκωμα γίνεται»: λέγεται για κάτι που προκαλεί ένα καλό αποτέλεσμα.

- «Εμείς ψωμί δεν έχουμε κι η γάτα πίτα σέρνει.»: όταν κάποιοι δεν έχουν ούτε τα αναγκαία, ενώ άλλοι έχουν περισσευούμενα. 

- «Η βιάση ψήνει το ψωμί, μα δεν το καλοψήνει.»: όσα γίνονται βιαστικά δε φτάνουν το επίπεδο εκείνων που γίνονται με προσοχή και μεθοδικότητα.

- «Ψωμί δεν είχαμε, τυρί μας ήρθε.»: κάποιος περιμένει κάτι και του έρχεται κάτι άλλο.

- «Κάλλιο το σημερινό ψωμί παρά την αυριανή πίτα.»: τα σίγουρα έσοδα, έστω κι αν είναι λίγα, είναι προτιμότερα από τα πολλά, αλλά μελλοντικά έσοδα, που είναι αβέβαια.

- «Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται»: όταν επιθυμούμε κάτι και συνεχώς το σκεφτόμαστε.

- «Για να ζυμώσεις το πρωί, αποβραδίς κοσκίνιζε.»: είναι καλό να έχει κανείς πρόγραμμα στη ζωή του και να είναι προνοητικός.

- «Όταν κοιμάται ο γιόκας μας, ψωμί δε μας γυρεύει.»: λέγεται ειρωνικά για εκείνους που απαιτούν συνεχώς και επίμονα από τους άλλους διάφορα πράγματα.

Για τη συγκέντρωση του υλικού συνεργάστηκαν

- από το Α2: Γ. Μαρία - Γ. Στέργιος - Κ. Ιπποκράτης - Κ. Τζένη - Κ. Αλέξανδρος - Λ. Μαρίνα - Μ. Γιώργος - Μ. Αλεξάνδρα

- από το Α4: Π. Δημήτρης - Π. Μενελίνα - Π. Ηρώ - Σ. Σίσσυ - Τ. Ίων - Χ. Νίκος

Άλλοι/ες πάλι προτίμησαν, με έμπνευση "Το πιο γλυκό ψωμί", να γράψουν τις δικές τους ιστορίες και παραμύθια.

Το πιο ωραίο νυφικό

   Στη Γαλλία ζούσε ένας πλούσιος ιδιοκτήτης αυτοκινητοβιομηχανίας, ο οποίος έμενε με τη μονάκριβη κόρη του σε ένα τεράστιο σπίτι. Από μικρή την είχε παραχαϊδέψει και την είχε μάθει να έχει πάντα ό,τι επιθυμούσε. Ήταν ντυμένη με τα ωραιότερα ρούχα, είχε τα πιο πολυτελή αμάξια και τα πιο ακριβά κινητά. Έπαιρνε πάντα πρώτη το τελευταίο μοντέλο iPhone, πριν ακόμα κυκλοφορήσει στην αγορά, απευθείας από την Apple. Μέχρι και το μικρό σκυλάκι της φορούσε GUCCI κολάρο! Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να βγαίνει ωραίες φωτογραφίες για τα social media…

   Η κοπέλα αυτή ήταν αρραβωνιασμένη με έναν από τους πιο διάσημους ποδοσφαιριστές και ετοίμαζαν τον γάμο τους. Θα παντρευόντουσαν στο καλύτερο ξενοδοχείο του Παρισιού και βέβαια όλα έπρεπε να είναι τέλεια! Αυτή το μόνο που είχε να κάνει ήταν να βρει το νυφικό που θα φορούσε. Ήταν αποφασισμένη να δώσει όσα χρήματα χρειαζόντουσαν για να φορέσει το πιο μοντέρνο και εντυπωσιακό νυφικό. Πήγε στους καλύτερους οίκους μόδας, Gautier, Versace, Armani... Κάθε μέρα δοκίμαζε πολλά νυφικά, αλλά κανένα δεν κατάφερε να την κερδίσει. Το ένα της φαινόταν κοντό, το άλλο μακρύ, το άλλο όχι πολύ φανταχτερό, το άλλο πολύ συνηθισμένο… Τίποτα δεν της άρεσε.

   Μια μέρα μια φίλη της της είπε ότι ξέρει έναν οίκο για λίγους και εκλεκτούς, που διαθέτει τα πιο σπάνια και μοναδικά νυφικά. Αμέσως την παρακάλεσε να της δώσει τη διεύθυνση αυτού του ιδιαιτέρου οίκου και της είπε ότι θα πλήρωνε όσο χρειαζόταν… 

   Την επόμενη κιόλας μέρα η υποψήφια νύφη βρισκόταν εκεί! Την υποδέχτηκε μια σχεδιάστρια μόδας, περίεργα ντυμένη, και της ζήτησε να σχεδιάσει σε ένα χαρτί το νυφικό που ονειρευόταν. Μετά της έδωσε ύφασμα και την καθοδήγησε πώς να το κόψει, και στη συνέχεια της έδωσε να κεντήσει διάφορα πετράδια πάνω στο φόρεμα. Όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα, με τη βοήθεια της σχεδιάστριας, έραβε και κεντούσε. Δεν είχε κάνει ποτέ ξανά κάτι τόσο κουραστικό στη ζωή της, αλλά αφού είχε μπει στον χορό, έπρεπε να χορέψει! 

   Το πρωί είχε πλέον τελειώσει το φόρεμα… Το νυφικό ήταν το ωραιότερο που είχε δει ποτέ της! Το φόρεσε και έλαμπε από ευτυχία. Τότε κατάλαβε τι ακριβώς είχε συμβεί… Το είχε φτιάξει με τα χεράκια της! 

Τ. Κώστας, Α4

Τα πιο γλυκά κάστανα 

   Ο Κώστας ήταν ανικανοποίητος με όλα και δεν του άρεσε τίποτα. Βαριόταν που ζούσε... Κόντευε τα 30 και ακόμα έμενε με τους γονείς του. Στο συνεργείο αυτοκινήτων, την επιχείρηση που είχε ο πατέρας του, πατούσε το πόδι του μόνο για να πάρει λεφτά. Για να δουλέψει ο ίδιος, ούτε λόγος… Αλλά και στο σπίτι, που η μάνα του του τα είχε όλα έτοιμα στο χέρι, γκρίνιαζε για τα πάντα, γιατί το ρύζι δεν ήταν σπυρωτό, γιατί δεν είχε το σπίτι τόση ζέστη ή τόση δροσιά όσο ήθελε, γιατί ήταν εννιά του μήνα… 

   Μια μέρα ο Κώστας συνάντησε τυχαία δυο φίλους του από τα παλιά, τον Απόστολο και τον Αλέξανδρο, που ήταν δίδυμα αδέλφια. Είχαν να τα πουν χρόνια πολλά, από τότε που τελείωσαν το σχολείο… Αγκαλιάστηκαν χαρούμενοι και, αφού είπαν τα νέα τους, οι δίδυμοι του πρότειναν να τους ακολουθήσει το Σαββατοκύριακο σε μια εκδρομή που θα έκαναν στη Βόρεια Ελλάδα, στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Συγκεκριμένα, θα πήγαιναν σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο χωριό, που ήταν ο τόπος καταγωγής τους, να μείνουν στο πατρικό των γονιών τους. Μην έχοντας κάτι άλλο να κάνει, ο Κώστας δέχτηκε. 

   Το χωριό ήταν πανέμορφο, μέσα στη φύση και το πράσινο! Με το που έφτασαν όμως στο παλιό σπίτι, ο Κώστας κατάλαβε ότι εκεί δε θα είχε την περιποίηση πέντε αστέρων στην οποία ήταν μαθημένος… Υπήρχαν πολλές δουλειές που έπρεπε να γίνουν και δεν τον έπαιρνε ούτε να αρχίσει να γκρινιάζει, ούτε να τα αφήσει όλα στους φίλους του, που τον φιλοξενούσαν. 

   Πρώτα απ’ όλα, το σπίτι του παππού ήταν παγωμένο. Έπρεπε λοιπόν να κόψουν ξύλα για να το ζεστάνουν. Αυτό το ανέλαβαν ο Απόστολος με τον Κώστα, ενώ ο Αλέξανδρος ξεκίνησε να καθαρίζει, αφού ο χώρος είχε μείνει για πολύ καιρό κλειστός. Την ώρα που Κώστας προσπαθούσε να μάθει πώς κρατάνε το τσεκούρι και πώς το κοπανάνε πάνω στο ξύλο, στο μυαλό του ερχόταν η εικόνα του σπιτιού του με τη ζέστη και την άνεσή του... Από την άλλη, όταν είδε το κούτσουρο να σχίζεται στα δύο, ένιωσε μια πρωτόγνωρη χαρά που τα κατάφερε! Άναψαν το τζάκι με τα ξύλα που είχαν κόψει και σε λίγο η φωτιά τριζοβολούσε. Με το αίμα μα κυλάει πιο γρήγορα στις φλέβες του, ο Κώστας άρχισε να βοηθάει και στο καθάρισμα του σπιτιού, ενώ ο Απόστολος είχε βγει στο δάσος να μαζέψει κάστανα. 

   Σε λίγο το σπίτι ήταν έτοιμο και οι τρεις φίλοι, μετά από τόσες δουλειές, πεινούσαν σαν λύκοι! Τα δυο αδέλφια ανέλαβαν να μαγειρέψουν φασολάδα με τα λουκάνικα που είχαν φέρει μαζί τους, και ο Κώστας να καθαρίσει και να ψήσει τα κάστανα. Παιδί της πόλης, πρώτη φορά έβλεπε πως έχουν αγκαθωτό «περιτύλιγμα»! Αφού τρύπησε τα δάχτυλά του σε πολλά σημεία, όπως τα τρυπάς με μια βελόνα, με τη συμβουλή των φίλων του έβαλε τα γάντια του και άρχισε να τα ανοίγει λίγο πρώτα με μία πέτρα. Ύστερα το καθάρισμα έγινε παιχνιδάκι! Όταν τελείωσε, έβαλε τα κάστανα να ψηθούν στη θράκα του τζακιού. Ένοιωθε πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό του και ούτε που σκέφτηκε να γκρινιάξει. 

   Όταν κάθισαν πεινασμένοι στο τραπέζι να φάνε, όλα τα φαγητά φαίνονταν στον Κώστα πεντανόστιμα! Πιο πολύ από όλα όμως του άρεσαν τα κάστανα, που είχε καθαρίσει με τόσο κόπο. Του φάνηκαν πιο γευστικά κι απ’ το καλύτερο γλυκό! Και χαιρόταν που άρεσαν πολύ και στους φίλους του… 

   Ήταν μια υπέροχη εκδρομή! Και για τον Κώστα ήταν μια σπουδαία εμπειρία… 

   Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, ήταν άλλος άνθρωπος. Έπαψε να γκρινιάζει με το παραμικρό και μάλιστα βοηθούσε σε όλες τις δουλειές του σπιτιού. Άρχισε να πηγαίνει κάθε μέρα στο συνεργείο αυτοκινήτων του πατέρα του και, με την εργατικότητα που έδειξε, σύντομα έγινε πολύ καλός μάστορας. Οι γονείς του έτριβαν τα μάτια τους! 

   Με τους δύο φίλους του που, χωρίς να το ξέρουν, του έδωσαν ένα μάθημα ζωής, ξαναπήγε πολλές εκδρομές και, κάθε φορά που ήταν στο βουνό, πάντα αναλάμβανε τα κάστανα ο ίδιος. Έλεγε ότι κανείς άλλος δεν τα κάνει τόσο νόστιμα όπως αυτός! 

   Ο Κώστας κατάλαβε πως η ζωή είναι πιο «νόστιμη», όταν τη «μαγειρεύεις» ο ίδιος! 

Φ. Νίκος, Α4 

Μια αληθινή ιστορία 

   Στην ίδια οικοδομή όπου ζω με την οικογένειά μου μένει και ο κύριος Αργύρης, ένας μεσήλικας, φίλος του μπαμπά μου, ο οποίος έχει οικονομική άνεση, δεν έχει όμως οικογένεια και παιδιά. Πολλές φορές έρχεται σπίτι μας και τον ακούω να παραπονιέται για διάφορα πράγματα και καταστάσεις, για τα θέματα υγείας που έχει, για τη μοναξιά του… Γενικά, τα λόγια του είναι συνήθως στενάχωρα και μίζερα. Ο μπαμπάς μου, από την άλλη, κάθε φορά του τονίζει πως πρέπει να βρει κάποια ενδιαφέροντα στη ζωή του που να του δώσουν χαρά και να γεμίζουν δημιουργικά τις κενές ώρες του. 

   Είχα αρκετό καιρό να δω τον κύριο Αργύρη… Μια μέρα που γύριζα από το σχολείο, λίγο πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων, τον είδα να βοηθάει έναν φτωχό ηλικιωμένο κύριο, που έσπρωχνε με κόπο ένα μεγάλο καρότσι, γεμάτο χαρτόνια και κουτάκια. 

   Το ίδιο απόγευμα ήρθε σπίτι μας. Μου έφερε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι γεμάτος καλή διάθεση και τον άκουσα να συζητάει με τους γονείς μου για την προσφορά αγάπης στην οποία συμμετείχε, παίρνοντας μέρος στα συσσίτια της εκκλησίας και προσφέροντας σε φτωχές οικογένειες που έχουν ανάγκη, καθώς πλησίαζαν οι άγιες μέρες των γιορτών. 

   Η κοινωνική προσφορά, το ενδιαφέρον και η αγάπη για τον συνάνθρωπο είχε διώξει επιτέλους από πάνω του το πανωφόρι της θλίψης… Ο κύριος Αργύρης τώρα έλαμπε από χαρά! 

Τ. Αναστάσης, Α4 

Και ένα κολάζ που παρουσιάζει τη διαδικασία που οδηγεί από το σιτάρι στο ψωμί!

Κ. Ελεάννα, Α2 

Η οικογένεια στο παρελθόν (και στα κόμικς!)

Σε ρόλο δημοσιογράφου, οι μαθητές/τριες πήραν συνέντευξη από γιαγιάδες και παππούδες, ανιχνεύοντας τον ρόλο της οικογένειας στο παρελθόν…

Αναμνήσεις της γιαγιάς από την οικογένειά της

- Γιαγιά, θα ήθελα να μου μιλήσεις για την οικογένειά σου… Πόσα και ποια ήταν τα μέλη της;

- Λοιπόν… Η οικογένειά μου αποτελούνταν από εννιά παιδιά, δύο αγόρια και εφτά κορίτσια, τους γονείς μου και τη γιαγιά μου.

- Ποιος ήταν ο ρόλος κάθε μέλους μέσα στην οικογένεια;

- Ο μπαμπάς μου ήταν έμπορος, είχε επιχειρήσεις. Δούλευε πολύ, και γι’ αυτό δεν ήταν πολλές ώρες στο σπίτι. Τα πρώτα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα για το χωριό μας, την Αρεόπολη, και για όλη την Ελλάδα, καθώς είχαμε τη γερμανική κατοχή. Στην οικογένειά μου όμως δεν είχαμε φτώχεια ούτε πείνα, καθώς, λόγω της δουλειάς του μπαμπά μου, ζούσαμε άνετα. Η μητέρα μου μαζί με τη γιαγιά μου ήταν νοικοκυρές στο σπίτι και φρόντιζαν εμένα και τα αδέλφια μου. 

- Πώς ήταν η σχέση σου με τη μητέρα σου και τον πατέρα σου;

- Υπέροχη! Ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι και γονείς, αγαπιόντουσαν μεταξύ τους και αγαπούσαν πολύ κι εμάς, τα παιδιά τους. Όταν ο μπαμπάς μου γύριζε από τη δουλειά, παρ’ ότι κατάκοπος, μας έπαιρνε στην αγκαλιά του και μας τραγουδούσε πριν πάμε για ύπνο. Όλη η οικογένεια ήμασταν μαζί πολύ λίγες ώρες, εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα μου.

- Και με τα αδέλφια σου;

- Ήμασταν πάρα πολύ δεμένοι. Κάθε μέρα μετά το σχολείο δουλεύαμε μαζί στα μαγαζιά μας. Οι μεγαλύτερες κοπέλες βοηθούσαμε περισσότερο, ενώ τα μικρότερα αδέλφια μας (τα δύο αγόρια και η μικρότερη αδελφή μας) ήταν τα χαϊδεμένα. Περισσότερο κάνανε σκανταλιές! Τις Κυριακές πηγαίναμε όλοι μαζί στο Γύθειο, στο Λιμένι και σε αλλά κοντινά μέρη για μπάνιο ή για βόλτα με το Hoover, το ταξί που είχε το χωριό μας.

- Θυμάσαι μήπως κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά που έχουν σχέση με την οικογένειά σου; 

- Όταν ήμουνα μικρή, στον πόλεμο, η μητέρα μου και η δασκάλα μου πρόσφεραν ό,τι μπορούσαν, με αγάπη και ευσπλαχνία, στις χήρες και στις φτωχές οικογένειες. Μου έδιναν ένα μαντιλάκι με ρούχα και τρόφιμα κι εγώ, χωρίς να με δουν, γιατί ήταν πολύ περήφανοι άνθρωποι, το άφηνα στην πόρτα τους. Κάτι άλλο που θυμάμαι είναι ότι, όταν μεγάλωσα, ήθελα να δώσω εξετάσεις για γυμνάστρια, αλλά ο μπαμπάς μου δε μου επέτρεψε να το κάνω, γιατί θα έπρεπε να πάω στην Αθήνα, για να σπουδάσω... Πιο μετά όμως έλαβα μέρος, κρυφά από τους γονείς μου, σε γραπτό διαγωνισμό για να μπω στο δημόσιο και με δέχτηκαν ανάμεσα σε ογδόντα δύο άνδρες και τρεις γυναίκες. Ήμουν η πρώτη γυναίκα στη Μάνη που το κατάφερε αυτό! Σε πολλούς κακοφάνηκε το γεγονός ότι μια γυναίκα διορίστηκε στο δημόσιο, αλλά οι γονείς μου, όταν το έμαθαν, με στήριξαν και με υπερασπίστηκαν.

- Ποια συναισθήματα σου δημιουργούν οι αναμνήσεις από την οικογένειά σου;

- Θυμάμαι τις όμορφες και αξέχαστες στιγμές που πέρασα με την οικογένειά μου και συγκινούμαι. Μου λείπουν πολύ, καθώς οι γονείς μου, η γιαγιά μου βέβαια, αλλά και πολλά από τα αδέλφια μου δεν είναι πια στη ζωή...

Γ. Ελισάβετ, Β2

Η οικογένεια του παππού

- Παππού, πόσα μέλη είχε η οικογένειά σου;

- Η οικογένεια στην οποία μεγάλωσα ήταν μεγάλη… Οι γονείς και έξι παιδιά!

- Ποιος ήταν ο τρόπος ζωής σας;

- Ήμασταν αγροτική οικογένεια και όλα είχαν να κάνουν με αυτό. Οι γονείς δούλευαν σκληρά όλη μέρα στα χωράφια και στα ζώα και δεν είχαν την πολυτέλεια να ασχοληθούν μαζί μας. Τα παιδιά πηγαίναμε στο σχολείο το πρωί και το απόγευμα. Τις άλλες ώρες βοηθούσαμε τους γονείς μας στις αγροτικές εργασίες και στις δουλειές του σπιτιού. Όλοι μαζί διασκεδάζαμε είτε σε τραπέζια που κάναμε στο σπίτι, είτε στα πανηγύρια και τα γλέντια του χωριού.

- Θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό; 

- Που λες, ένα καλοκαίρι, ενώ βοσκούσαμε τα ζώα, αποφασίσαμε με τον αδερφό μου να βουτήξουμε στο κανάλι που ήταν δίπλα και, έτσι όπως βούτηξα, χτύπησα το πόδι μου στις πέτρες. Μετά, έφαγα κι ένα χέρι ξύλο από τον πατέρα μου και ησύχασα!

- Τι αισθάνεσαι αναπολώντας εκείνα τα χρόνια, παππού;

- Νοσταλγία… Ξέρεις, Θεόφιλε, αν και η ζωή τότε ήταν δύσκολη, ήταν όμως αγνή και όμορφη!

Κ. Θεόφιλος, Β2 

Η γιαγιά μου θυμάται…

- Πόσα και ποια ήταν τα μέλη της οικογένειάς σου, γιαγιά;

- Η οικογένειά μου αποτελούνταν από έξι άτομα στο σύνολο: εμένα, τους τρεις αδερφούς μου και τους γονείς μας, τον πατέρα μας και τη μητέρα μας.

- Ποιος ήταν ο ρόλος του κάθε μέλους μέσα στην οικογένεια;

- Λοιπόν, ο μπαμπάς έλειπε σχεδόν όλη τη μέρα από το σπίτι, ακόμα και κάποιες Κυριακές και αργίες, γιατί δούλευε ως σιδηροδρομικός και έκανε πολλά ταξίδια. Αυτός έβγαζε όλα τα αναγκαία χρήματα για να συντηρήσει την οικογένεια. Η μαμά έμενε στο σπίτι και ασχολούνταν σχεδόν μόνο με τα οικιακά και με τη φροντίδα μας. Τα αδέρφια μου και εγώ ήμασταν από τους τυχερούς εκείνη την εποχή που πηγαίναμε σχολείο. Κάναμε βέβαια και κάποιες δουλειές, εγώ βοηθούσα τη μαμά στο σπίτι και οι αδερφοί μου, που ήταν και πιο δυνατοί, έφερναν νερό από τη βρύση. Όλα τα παιδιά κάναμε θελήματα για να βοηθάμε…

- Ποια ήταν η σχέση σου με τον μπαμπά σου και τη μαμά σου;

- Θα μπορούσα να πω ότι ήταν καλή. Η μαμά δε μας έδειχνε βέβαια πολύ την αγάπη της... Ήταν αρκετά αυστηρή μαζί μας. Ο πατέρας μας, παρόλο που δεν τον βλέπαμε και τόσο πολύ, ήταν πιο εκδηλωτικός και πάντα μας έφερνε δώρα από τα ταξίδια του. Εμένα ειδικά μου είχε νομίζω αδυναμία, αφού ήμουν η μοναχοκόρη του. Είναι αλήθεια πως όταν μεγάλωσα έγινε λίγο πιο αυστηρός μαζί μου, γιατί ήμουν κορίτσι και ήθελε να με προστατεύσει.

- Με τα αδέρφια σου πώς τα πηγαίνατε;

- Βασικά, δεν μπορώ να πω ότι μαλώναμε μεταξύ μας, γιατί έκανε ο καθένας τα δικά του κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ακόμα, νομίζω ότι έπαιζε ρόλο που είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, ο μεγαλύτερος με περνούσε σχεδόν δέκα χρόνια! Πιο κοντά ήμουν με τον μικρό μου αδερφό, που ήμουν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερή του. Τον είχα υπό την προστασία μου. Ήξερα τις δασκάλες του, έπαιρνα τους βαθμούς του…

- Θα ήθελες να μου πεις κάτι χαρακτηριστικό που θυμάσαι;

- Το καλοκαίρι ο μπαμπάς ήταν πιο πολύ στο σπίτι και πηγαίναμε στην έκθεση Θεσσαλονίκης, που τότε ξεκινούσε πιο νωρίς και κρατούσε περισσότερο, και βλέπαμε όλοι μαζί τηλεόραση. Ξέρεις, τότε για μας η τηλεόραση ήταν… μεγαλείο! Θυμάμαι επίσης πως ο πατέρας μου, κάθε φορά που γυρνούσε από τα ταξίδια του, μου έδινε δύο φράγκα και πήγαινα και νοίκιαζα ποδήλατο.

- Πώς νιώθεις τώρα, γιαγιά, που μου μιλάς για όλα αυτά;

- Κορίτσι μου, νιώθω πολύ τυχερή, γιατί μεγάλωσα σε μια ιδανική οικογένεια, τουλάχιστον με βάση τα δεδομένα εκείνης της εποχής…

Π. Ραφαέλα, Β4

Άλλοι πάλι εστίασαν την προσοχή τους στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι οικογενειακές σχέσεις στα κόμικς.

Χαμηλές πτήσεις

Οικογένεια Ντακ

Τ. Αντώνης, Β4

Ζώντας με την οικογένεια

Στο πλαίσιο της συζήτησης για την οικογένεια και τη σημασία της οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου καταθέτουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους…

Τι σημαίνει για μένα «οικογένεια»

   Οικογένεια! Μπορεί άραγε κανείς να περιγράψει με λίγα λόγια αυτή την ιερή λέξη;

   Για μένα οικογένεια είναι οι γονείς μου, ο αδερφός μου, οι γιαγιάδες μου, η θεία, ο θείος, τα ξαδέρφια μου… Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μοιράζονται μαζί μου τη χαρά, την ευτυχία, την επιτυχία, μα και τη λύπη, την αγωνία, την απώλεια, το κλάμα, τον πόνο… 

   Στην οικογένεια ξέρεις ότι πάντα έχεις ένα ασφαλές καταφύγιο και ότι, ακόμα και στη μεγαλύτερη «πατάτα» που θα κάνεις, οι γονείς σου είναι δίπλα σου. Σε αγαπούν σε στηρίζουν, σε καθοδηγούν, σε συμβουλεύουν, σε εφοδιάζουν με σημαντικές αξίες, με τις οποίες θα ζήσεις ως νέος και ως ενήλικας. 

   Ο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ περιέγραψε την οικογένεια ως το «σχολείο της αγάπης», ενώ ο Πάπας Ιωάννης ως το «σχολείο της ειρήνης».

Κι εγώ λέω ότι 

Η οικογένεια είναι σαν την μουσική.

Κάποιες νότες είναι ψηλές,

κάποιες χαμηλές,

αλλά πάντα υπάρχει η

η μελωδία της ευτυχίας…

   Όπως ακριβώς και στην ομώνυμη ταινία!

Β. Ηλίας, Β2

Γ. Ευτυχία, Β2

   Η οικογένεια υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις εποχές. 

   Για μένα οικογένεια είναι η φροντίδα που δίνουν οι μεγαλύτεροι στους μικρότερους, είναι η αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλον, είναι η εμπιστοσύνη που υπάρχει ανάμεσά τους, είναι η βοήθεια που προσφέρει το κάθε μέλος της σε ό,τι μπορεί. 

   Η οικογένεια προσφέρει ασφάλεια, συμπαράσταση και συντροφιά στις δύσκολες στιγμές, αλλά και στη χαρά και στην καθημερινότητα…

Κ. Γιάννης, Β2

Π. Κωνσταντίνα, Β4

   Πιστεύω ότι η οικογένεια είναι ό,τι πολυτιμότερο στη ζωή για κάθε άνθρωπο. 

   Μέσα στη δική μου οικογένεια νιώθω ασφάλεια, καθώς ξέρω ότι θα με στηρίζει σε όποια απόφαση και να πάρω. Επίσης, νιώθω τρυφερότητα για τους γονείς μου και ενθουσιάζομαι κάθε φορά που κανονίζουν μια έκπληξη! Από την άλλη, λυπάμαι πολύ όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο στην οικογένειά μου και προσπαθώ να βοηθήσω όπως μπορώ. 

   Είναι αλήθεια ότι σε κάθε οικογένεια δε λείπουν οι καβγάδες, συνήθως για ασήμαντα θέματα της καθημερινότητας. Όταν μαλώνω με κάποιο μέλος της οικογένειάς μου, νευριάζω και μερικές φορές δεν του μιλάω μέχρι να ηρεμήσω… Σύντομα όμως τα σύννεφα φεύγουν και τα ξαναβρίσκουμε.

   Το συναίσθημα πάντως που κυριαρχεί μέσα μου είναι η μεγάλη αγάπη που νιώθω για όλη μου την οικογένεια!

Α. Ελπίδα, Β2

Τ. Παύλος, Β4

Άλλοι/ες προτίμησαν να εκφραστούν μέσα από την ποίηση…

Οικογένεια

Ο μπαμπάς και η μαμά

ο παππούς και η γιαγιά

στη ζωή σε βοηθούν

σε φροντίζουν, σ’ αγαπούν

Αλλά οικογένεια για μένα

δεν είναι μόνο οι συγγενείς από αίμα

μα κι όλοι όσοι σε στηρίζουν

και πάντα σε υπολογίζουν

Οι φίλοι είναι και αυτοί

οικογένεια σωστή

στις γιορτές και στις χαρές

σ’ όλες τις αναποδιές

Μα κι η γάτα και ο σκύλος

του ανθρώπου πάντα φίλος

μες στα μάτια σε κοιτούν

τα μυστικά σου κρατούν

Μια οικογένεια ευτυχισμένη

είναι πάντα ενωμένη

Μία ομάδα δυνατή

σε κάθε δύσκολη στιγμή!

Φ. Πελαγία, Β4

Οικογενειακή ζωή

Ένα σπίτι

Τρεις άνθρωποι

Δύο κρεβάτια

Ζεστός καφές

Φαγητό στο τραπέζι

Όλα συνδέονται 

από την ανιδιοτελή αγάπη

Που μόνο η οικογένεια

μπορεί να μας δώσει!

Π. Κωνσταντίνα, Β4

…Ή να γράψουν, με κέφι και χιούμορ, διαλόγους ανάμεσα σε γονείς και παιδιά εφηβικής ηλικίας για διάφορα θέματα της καθημερινότητας.

Το κορίτσι του μπαμπά

Σοφία: Μαμά, μπαμπά… Ο Γιώργος κάνει πάρτι το Σάββατο στο σπίτι του και θα ήθελα να πάω.

Μαμά: Από εμένα έχεις το οκ, μόνο πες μου με ποιον θα πας και τι ώρα θα γυρίσεις.

Σοφία: Θα πάω με τη Φαίδρα, η οποία θα φύγει στις 12.

Μαμά: Αποκλείεται! Εσύ θα φύγεις στις 11, θα έρθω να σε πάρω.

Σοφία: Έλα, ρε μαμά! Όλοι θα φύγουν μετά τις 12... 

Μαμά: Και τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν οι άλλοι;

Σοφία: Καλά, πάλι εγώ θα είμαι το μαμμόθρεφτο που φεύγει πρώτο…

Μπαμπάς: Σοφία, θα έρθω εγώ να σας πάρω στις 11.30 και πες και στη Φαίδρα να έρθει να κοιμηθεί σε εμάς.

Μαμά: Μα τι είναι αυτά που λες;

Μπαμπάς: Ξέρω εγώ τι λέω... Άντε, Σοφάκι μου, μη μου στεναχωριέσαι!

Σοφία: Είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου!

Κ. Φωτεινή, Β2

Μητέρα - γιος: 0 - 1

- Μάνα, θα βγω με τα παιδιά. Θέλω λεφτά…

- Πάλι λεφτά! Ποια νομίζεις ότι είμαι, η Αθήνα Ωνάση; Και τι, κι απόψε θα βγεις; Στις βόλτες πρώτος και καλύτερος, στο σχολείο μόνο guest εμφανίσεις…

- Γιατί, έχεις παράπονο;

- Έχεις ήδη ένα σωρό απουσίες! Και οι βαθμοί σου; Χάλια! Στα Μαθηματικά 12, στη Γλώσσα 14, στην Ιστορία 10… Άκου 10! Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ιουστινιανού!

- Ναι, αλλά στη Γυμναστική έχω 19…

- Δε σε προορίζω για Ρονάλντο! 

- Τι να σου πω τώρα; Δε χρειάζεται να διαβάζω Μεσαιωνική Ιστορία, καθώς ΤΗ ΖΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΣΠΙΤΙ!

- Καλά, καλά, παιδί μου, μην κάνεις έτσι. Εγώ για σένα νοιάζομαι…

- Έλα τώρα, μαμά, πες μου, θα μου δώσεις τα λεφτά που σου ζήτησα;

- Άντε, να σου δώσω, με την προϋπόθεση ότι θα γυρίσεις πριν τις 11. Πώς τα κατάφερες πάλι να με τουμπάρεις, δεν ξέρω…

- Μάνα, φεύγω, τα λέμε στις 12!

- Ααα, τελικά αυτός ο Ηρώδης πολύ παρεξηγημένη προσωπικότητα…

Γ. Γιώργος, Β2

Μητέρα - γιος: 1 - 0

- Μαμά, γύρισα! Αρκετά μορφώθηκα για σήμερα..

- Γεια σου, αγόρι μου.

- Ωχ, τι μπόχα είναι αυτή, ρε μάνα; Τι μαγείρεψες;

- Φασολάδα, νόστιμη και υγιεινή!

- ΟΧΙ! Δε θέλω πάλι όσπρια. 

- Σταμάτα τη γκρίνια! Θα φας ό,τι έχει.

- Δε με λυπάσαι καθόλου;

- Ώστε έτσι, ε; Κάθε φόρα όμως που φτιάχνω κάτι που σ’ αρέσει, όλο «Μανούλα μου, σ’ αγαπώ» και «Έχω την καλύτερη μαμά» μού είσαι…

- Εγώ πάντως φασολάδα δεν τρώω!

- Εντάξει λοιπόν. Αφού θέλεις να μείνεις νηστικός, πήγαινε κατευθείαν στο δωμάτιό σου να διαβάσεις!

- ΟΚ, νίκησες! Άντε, βάλε μου ένα πιάτο…

Ε. Κλήμης, Β2

Σ. Ευγενία, Β4