Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας

Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του αποσπάσματος από το πεζογράφημα της Μαρίας Ιορδανίδου "Η αυλή μας" με τίτλο "Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας", οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Γυμνασίου έγραψαν μια σελίδα στο ημερολόγιο ενός από τα πρόσωπα...

Από το ημερολόγιο της μικρής του διπλανού διαμερίσματος

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Ακόμα μια μέρα που μάλωσα άσχημα με τη μαμά μου… Η κατάσταση έχει καταντήσει ανυπόφορη! Δεν αντέχω άλλο! Γιατί με μαλώνει συνεχώς με το παραμικρό; Τι της έχω κάνει; Καταλαβαίνω ότι κι αυτή τρέχει και δεν προλαβαίνει με τις δουλειές του σπιτιού, με τις υποχρεώσεις της στη δουλειά της και με μένα, αλλά δεν είναι σωστό να μου φωνάζει και να ξεσπάει πάνω μου… Είναι συνεχώς μες στα νεύρα… Πρέπει να καταλάβει πως αυτή η συμπεριφορά της με πληγώνει. Γι’ αυτό και αντιδρώ πολλές φορές κι εγώ με άσχημο τρόπο, γιατί φοβάμαι ότι αδιαφορεί για μένα και ότι δε μ’ αγαπά… Μακάρι να μπορούσαμε να ζήσουμε αγαπημένες ως μαμά και κόρη, χωρίς καυγάδες και τσακωμούς! Αυτό είναι το όνειρό μου…

Κ. Μαριάνθη, Β1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 

   Η μαμά συνέχεια τα βάζει μαζί μου! Λέει πως εγώ φταίω που αργεί στη δουλειά της... Με ντύνει τραβολογώντας με, ενώ δεν έχω καλά καλά ξυπνήσει!. Δε μου έχει μιλήσει ποτέ ήρεμα και γλυκά, ούτε με φιλάει όταν με παίρνει το λεωφορείο για το σχολείο, αλλά με χώνει μέσα βιαστικά, σαν να βιάζεται να με ξεφορτωθεί. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δε με αγαπάει καθόλου και ότι προτιμάει τη δουλειά της από μένα… Και σαν να μη φτάνουν αυτά, το καλοκαίρι με άφησε στη γιαγιά και πήγε διακοπές μόνη της μαζί με τον μπαμπά. Βέβαια πέρασα πολύ ωραία μόνη με τη γιαγιάκα μου, που μου έκανε όλα μου τα χατίρια, αλλά οι διακοπές δε θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να έρθουμε πιο κοντά σαν μάνα και κόρη; Αλλά κανονικά αυτή θα έπρεπε να το σκεφτεί αυτό... Η γιαγιά λέει πως η μαμά μου με αγαπάει πάρα πολύ, αλλά, επειδή δουλεύει πολλές ώρες και αγχώνεται, είναι συχνά νευρική και τσιτωμένη. Μου είπε και κάτι άλλο που με παραξένεψε λίγο, ότι ίσως η μαμά δεν ξέρει πώς να με πλησιάσει...

   Πάντως, από τότε που γύρισαν οι γονείς μου, τα πράγματα χειροτέρεψαν… Η μαμά με αναγκάζει να τρώω με το ζόρι, και, αν αρνηθώ, με απειλεί ή με χτυπάει. Δε με καταλαβαίνει καθόλου… Ζηλεύω πολύ τους συμμαθητές μου. Οι μαμάδες τους είναι πολύ καλές! Αχ, πότε θα μεγαλώσω;

Ν. Μαρία, Β2

Από το ημερολόγιο μιας καινούριας γειτόνισσας

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

   Η σημερινή μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Αυτή η μετακόμιση με κούρασε πολύ! Τα έπιπλά μου δε βρίσκουν τη θέση τους στο νέο διαμέρισμα. Θα περάσω άγρυπνες νύχτες μέχρι να αποφασίσω πού θα στήσω τη γωνιά μου, πού θα κρεμάσω τους πίνακές μου, πώς θα διακοσμήσω το σπίτι μου… 

   Οι γνωστοί μου μου έχουν βγάλει το παρατσούκλι «η κυρία ήξεις - αφήξεις». Φαίνεται να μη στεριώνω πουθενά… Μέσα σε δέκα χρόνια μετακόμισα πέντε φορές. Πέντε φορές άλλαξα σπίτι, πολυκατοικία, γειτονιά και, το κυριότερο, γείτονες! Οι γείτονες… μεγάλο κεφάλαιο! Σε μια πολυκατοικία μ’ αυτούς μοιράζεσαι τους ίδιους τοίχους, τα ίδια σκαλιά, ακόμα και ιδιωτικές στιγμές, δικές σου και δικές τους, αφού οι τοίχοι είναι συνήθως «χάρτινοι»….

   Στο καινούριο μου διαμέρισμα οι συγκάτοικοί μου έχουν κάνει ήδη αισθητή την παρουσία τους. Η Παναγιώτα, η καθαρίστρια της οικοδομής, πραγματικό «πρακτορείο πληροφοριών», φρόντισε από την πρώτη στιγμή να με πληροφορήσει για όλους και για όλα! Στο διαμέρισμα που είναι ακριβώς από κάτω μου ζει ένα ζευγάρι τραπεζικών με ένα παιδί, ένα μικρό κοριτσάκι. Τους συνάντησα στις σκάλες και με χαιρέτησαν ευγενικά, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, στο σπιτικό τους τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά. Το μεσημέρι η πολυκατοικία σηκώθηκε στο πόδι από τις φωνές της μητέρας και το σπαρακτικό κλάμα του παιδιού. Φοβάμαι πως η μικρούλα κακοποιείται… Στο διαμέρισμα από πάνω μου πάλι, άλλος μπελάς! Εκεί μένει ένας νεαρός φοιτητής. Μέρα μεσημέρι έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε με τους φίλους του, και το βράδυ έβαλε μουσική στη διαπασών… Φωνές από κάτω, μουσικές από πάνω, πώς θα βρω ησυχία σ’ αυτό το σπίτι; 

   Γνώρισα όμως και μια πολύ συμπαθητική γειτόνισσα! Μένει στον δεύτερο, απέναντι από την οικογένεια των τραπεζικών. Απορώ πώς αντέχει η γυναίκα! Η Παναγιώτα μου είπε ότι είναι συγγραφέας. Την κάλεσα αύριο το πρωί για καφέ. Θα ήθελα να γνωριστούμε καλύτερα… Φαίνεται άνθρωπος ευγενικός και ενδιαφέρων!

Φ. Χριστίνα, Β3

Άλλοι/ες προτίμησαν να οπτικοποιήσουν τη ζωή στην πόλη, σε αντιδιαστολή με τη ζωή στο χωριό...

Πόλη ή χωριό;

ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Πόλη

Χωριό

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ...

Πόλη

Χωριό

ΣΧΟΛΕΙΟ

Πόλη

Χωριό

ΚΑΤΟΙΚΙΑ
Πόλη

Χωριό

ΦΑΓΗΤΟ
Πόλη

Χωριό

ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Πόλη

Χωριό

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Πόλη

 Χωριό

Τ. Ολυμπία, Β3

Η ζωή σε μια σύγχρονη πόλη

Μόλυνση - καυσαέρια

Έλλειψη πράσινου - "τσιμεντοποίηση"

Κυκλοφοριακό πρόβλημα

Ηχορύπανση

Πολυκοσμία - ανωνυμία

Άγχος

Αποξένωση

Απρόσωπες σχέσεις

Σκ. Ιουλία, Β3

...Αλλά και να παρουσιάσουν τα επιχειρήματά τους για την επιλογή μεταξύ μονοκατοικίας ή πολυκατοικίας.

Μονοκατοικία ή πολυκατοικία;

   Θεωρώ καλύτερη τη ζωή σε μονοκατοικία από τη ζωή σε πολυκατοικία για πολλούς λόγους. Καταρχήν, μια μονοκατοικία μπορεί κανείς πραγματικά να την αποκαλεί «σπίτι του», αφού μπορεί να τη διαμορφώσει όπως αυτός θέλει, σύμφωνα με τις ανάγκες του, και να βάλει την προσωπική του σφραγίδα. Αντίθετα, σε μια πολυκατοικία τα διαμερίσματα είναι ομοιόμορφα και τυποποιημένα. Επιπλέον, πρέπει να συμφωνήσουν όλοι οι ένοικοι για κάθε αλλαγή στους κοινόχρηστους χώρους, ενώ συχνά υπάρχουν εντάσεις και συγκρούσεις, που προκαλούν φασαρία και αναστάτωση. Στη μονοκατοικία έχει κανείς την ησυχία του… 

   Ένα ακόμα μεγάλο πλεονέκτημα της μονοκατοικίας είναι ότι έχει συνήθως αυλή με κήπο, πράγμα πολύ σημαντικό για την ψυχική ηρεμία και γαλήνη του ανθρώπου. Είναι άλλο να βγαίνεις το πρωί στο μπαλκόνι και να βλέπεις γύρω σου γκρι πολυκατοικίες και τσιμέντα, και άλλο να βγαίνεις στον κήπο σου και να χαίρεσαι το γρασίδι και τα λουλούδια…

   Θα προτιμούσα, λοιπόν, να ζω σε μονοκατοικία και όχι σε πολυκατοικία!

Σ. Κωνσταντίνα, Β3

   Ένα από τα όνειρά μου, όταν ενηλικιωθώ και τελειώσω τις σπουδές μου, είναι να αποκτήσω το δικό μου σπίτι. Το φαντάζομαι άνετο και φωτεινό, με ευρύχωρα δωμάτια και μεγάλα παράθυρα με ωραία θέα. Θα μου άρεσε πολύ να αποφασίσω εγώ για τη διαρρύθμισή του και να το διακοσμήσω σύμφωνα με το δικό μου γούστο… Ο προσωπικός μου χώρος είναι σημαντικό να έχει αυτονομία και ησυχία, να μου επιτρέπει να χαλαρώνω και να ηρεμώ. Θα ήθελα επίσης μια ωραία αυλή, γεμάτη από κάθε είδους φυτά και λουλούδια! 

   Το σπίτι των ονείρων μου δεν μπορεί παρά να είναι μονοκατοικία…

Στ. Αναστασία, Β3

Και μια ζωγραφιά!

Μ. Τζωτρζίνα, Β2